คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : brother love 20 (tangmo)
ตอนที่ 20
“โมครับ โม ตื่นเถอะ คุณยายเรียกแล้ว”
“อื้อ..อออ”
ฟอดดดดดดดดดดดด
“เอาอีกแล้วนะ เนี่ยแก้มช้ำหมดแล้ว” ให้ตายเหอะ พี่เรียวฉวยโอกาสตลอดเลยค่ะ สงสัยคิดว่าโมหลับเลยชอบมาขโมยหอมแก้มอยู่เรื่อย ใครจะหลับลงวะกอดก็แน่น ตาก็จ้องอยู่นั้น ใครมันจะหลับลงงงง
“ก็ใครใช้ให้น่ารักครับ จุ๊ป” แงะ เอาอีกละ พุดเสร็จก็จุ๊ป ก็จุ๊ป ฟัดกูเลยเหอะจริงๆ
“พอเลย ลุกเลยนะ เดี๋ยวคุณยายรอนาน”
“จุ๊ปก่อน” พี่มันทำแก้มป่องๆแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ
“ไปหาคุณยายดีกว่า ฝากพับผ้าห่มด้วยนะค่ะ” โมไม่สนใจค่ะ ลุกขึ้นเดินลงจากเตียงเลย หันไปมองคุณชายก็นั่งทำหน้างอหงิกอยู่ที่เดิม ไอ้หื่นเอ้ย
“ไม่ลงหรอค่ะ โมจะลงแล้วนะ” โมทำท่าจะเปิดประตู พี่เรียวฮึดฮัดก่อนจะเดินตามมา
“ขี้งอลจัง” โมพูดลอย ยื่นมือไปกุมมือพี่มันไว้
“ชิ” พี่เรียวส่งเสียงในลำคอ อย่าๆ แอบยิ้มอ่ะ อย่าคิดว่าไม่รู้นะ
“นั่นไงมากันแล้ว” เสียงมิกะทักขึ้น
“แขนเป็นไงมั้งวะแก”
“ก็ยังแสบๆอ่ะ มีอะไรให้กินมั้งอ่ะมิกะจ๋า” โมพูดกับมิกะแต่มือก็ไม่ได้ปล่อยให้พี่เรียวเดินทางจากไปไหน ก็ยังคงจับไว้เหมือนเดิมแหละค่ะ แต่เหมือนพี่มันจะกระชับจับให้แน่นกว่าเดิมด้วยนะซิ
“แกไปนั่งรอละกัน เดี๋ยวฉันให้คนเอาไปเสริฟ์ แขนก็เดี้ยงๆอยู่”
“ขอบใจนะจ๊ะ น่ารักที่สวดดดด” โมเดินจับมือพี่เรียวมานั่ง คุณยาย คุณพ่อคุณแม่ คุยกันอยู่พอดี
“รอนานไหมค่ะ”
“ไม่นานหรอกจ๊ะ แขนเป็นยังไงบ้างละหนูโม” คุณยายถามเสียงห่วงใย ดีนะโมเรียนภาษาญี่ปุ่นมาด้วย ไม่งั้นมีหวังตายแน่ค่ะงานนี้
“ก็ต้องดีขึ้นซิครับยาย ได้คนดูแลดีนี้นา” พี่เรียวตอบแทน
“ให้มันน้อยๆหน่อยเจ้าเรียว”
“พ่อไม่ต้องขัดเลย คนเขาจะจีบกัน ” พี่เรียวหันไปแขวะคุณพ่อ ระวังนรกกินหัวนะเว้ยย
“สงสัยคนนี้เราอาจจะได้แต่งชัวร์แล้วละคุณ”
“เอ่อออ โมขอตัวไปช่วยมิกะก่อนนะ” ลุกอย่างเร็วเลยกู คุณพ่อกับคุณแม่ก็พูดมาไม่กลัวโมอายเลยอ่ะ คือโมอยากจะบอกว่าหนูไม่ได้หน้าหนาเหมือนพี่เรียวนะ แต่ก็เกรงใจพี่มันเบาๆ
“แกมีไรให้ช่วยไหม” โมเดินไปหามิกะ มันกำลังปิ้งๆย่างๆอะไรอยู่ไม่รู้
“มาทำไมกำลังจะยกไปให้เลย”
“ดุทำไมวะแก ฉันไม่เป็นไรมากหรอก แขนก็ไม่ได้พองไรมาก เลิกคิดมากเหอะนะ” มิกะมันทำหน้าเคลียดตั้งแต่โดนน้ำร้อนสาด มันคงรู้สึกผิดที่ช่วยอะไรโมไม่ได้
“ชอบทำให้เป็นห่วงวะ” มันยังไม่วายทำหน้าเคลียด
“มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ แกเลยเคลียดเหอะ เห็นแล้วจะร้องไห้วะ” นานๆโมจะเห็นมิกะมันเคลียดค่ะ ส่วนใหญ่ที่มันเคลียดก็เรื่องของโมนี้แหละชอบทำให้มันเป็นห่วงอยู่บ่อยๆ
“ถ้าอิบ้านั้นมันมาใกล้แกอีกละกัน แม่จะทิ่มใส่แตกเลยขอดู” หึหึ ถือว่าเป็นความซวยของนานะแล้วนะค่ะ มิกะมันแทงไส้แตกแน่ๆ
“หายเคลียดแล้วใช่มะ หาไรให้กินหน่อยดิ่แก”
“เอานี้ไปนั่งกินกัน เพิ่งย่างเสร็จเมื่อกี้เอง” มิกะมันถือจานเดินนำหน้าโมไปนั่งที่โต๊ะ
“แกย่างเองหรอมิกะ” พี่เรียวถาม
“ใช่ ทำไมอ่ะ”
“ป่าว ถามเฉยๆหนะ เผื่อเป็นไรขึ้นมาจะได้รู้สาเหตุว่ามาจากใคร” ชิ้ง!! เอาแล้วค่ะ ศึกพี่น้องแห่งสายเลือด
“เอาละๆ กินกันเลยดีกว่า เถียงกันเป็นเด็กๆไปได้” คุณยายเป็นคนพูดตัดบท เรานั่งกินกันไปเรื่อยๆ พูดคุยกัน หัวเราะกันไป คุณยายเป็นคนใจดีมากๆเลยนะค่ะ โมเลยเอาใจสักหน่อยตักอาหารให้ท่านบ้าง ชวนท่านคุยบ้าง เอาวะเข้าทางคุณยายไว้ก่อนละกันนะ อิอิ
พวกเขานั่งกินข้าวในรั่วบ้านอย่างมีความสุขที่นานๆ จะได้มาพบปะเจอกันสักครั้งนึง แต่หารู้เลยไม่ว่ามีสายตาเกลียดชัวที่มองมาจากทางหน้าต่างของอีกบ้านมองอยู่
“แกอย่าหวังว่าแกจะแย่งพี่เรียวไปจากฉันได้เลย”
เช้า!!
“คุณยายทำอะไรค่ะ” โมเดินมาช่วยคุณยายในครัวค่ะ เช้าๆแบบนี้อากาศที่ญี่ปุ่นดีมาก แต่กว่าโมจะได้ลุกจากเตียงก็เหนื่อยแทบตาย อ่ะๆ! ไม่ได้ทำอะไรกันนะ แค่พี่เรียวไม่ยอมปล่อยให้ลุกต่างหาก กอดอยู่ได้ จะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
“กำลังทำซุบจ๊ะ ชิมไหม” คุณยายตักซุบใส่ช้อนแล้วส่งมาให้
“อร่อยจัง โมหิวแล้วเนี่ยย” โมแอบอ้อน ลูบท้องเองไปด้วย
“งั้นไปปลุกเจ้าเรียวเถอะจ๊ะ รายนั้นลุกยาก”
“ใครลุกอยากกันครับคุณยาย” พูดถึงปุ๊ปก็มาปั๊ป ตายอยากจังวะ
“เป็นไปได้ไง เราตื่นเร็วหนะฮะ” พี่มันเป็นคนขี้เซาค่ะ ถ้าเวลาได้นอนนะ นอนยาวเลย โมก็ไม้ปลุกนะเพราะรู้ว่าพี่มันเรียนหนัก โมเลยอยากหักเยอะๆ
“ก็ไม่มีใครให้กอด นอนไม่หลับ มันหนาว เลยลุกมาตามหาหมอนข้างหนะครับ” ถ้าจะพูดขนาดนี้ทำไมไม่ลากกูขึ้นห้องเลยวะ คุณยายมองมาทางโมแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม
“งั้นเดี๋ยวยายออกไปข้างนอกดีกว่า เดี๋ยวทางนี้ให้เด็กทำไปแล้วกัน” โมกำลังจะเอ่ยเรียกคุณยาย แต่ไม่ทันแล้วค่ะคุณยายวิ่งออกไปเลย โอ้โห ไม่ค่อยจะสนับสนุนกันเลยเน้อะ
“ง่วงอ่า” พี่เรียวเดินกางแขนทำท่าจะกอด
“หยุดเลย น้ำก็ยังไม่ได้อาบยังจะมากอดเค้าอีก”
“ง่า งั้นพาขึ้นไปอาบหน่อยซิ นะ นะ” พี่เรียวเดินมาใกล้ เอาหน้ามาถูๆที่แขนค่ะ จะอ้อนไปไหนวะ แค่นี้ก็หลงจะตายอยู่ละ
“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวโมจะได้เตรียมชุดให้ด้วย” พี่มันยิ้มใหญ่
“คิคิ” มีหัวเราะด้วย
“หัวเราะอะไร”
“ก็เราเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยอ่ะ” เอิ่มม... โอ้ยยย อาย เขิน หน้าแดง อ๊ากกก!
“ไปกันอาบน้ำกันดีกว่าจ๊ะที่รัก ป่ะๆ” พี่จับมือโมเดินขึ้นไปชั้นบน
“ทะลึ่ง”
“ทะลึ่งแค่คนเดียวนะครับ ทำแบบนี้แค่โมด้วยนะ” อายแทบจะม้วนตัวได้อยู่แล้วค่ะ โมไม่ตอบอะไรให้พี่มันเดินจับมือจนมาถึงในห้อง พี่เรียวก็กดปากลงมาที่แก้มหนึ่งทีแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป โมเลยมาเลือกชุดให้พี่มันใส่สำหรับวันนี้ เห็นพี่เรียวบอกว่าวันนี้จะพาไปเดินช๊อปปิ้งด้วย ช่วงนี้พี่เรียวทำตัวเหมือนป๋าจริงๆค่ะ อยากได้อะไรขอให้บอก ป๋าทุ่ม ป๋าจัดให้
รอสักพักพี่มันก็อาบน้ำเสร็จ กลิ่นสบู่พุ่งมาแต่ไกล
“หอมละซิ” มีรู้ทันค่ะ
“ก็หอมซิ ก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จนี้”
“แล้วอยากดมใกล้ๆป่ะ” ยังไม่จบค่ะเรื่องดมๆเนี่ย ชอบให้คนดมตัวนักรึไงวะ
“ไปเช็ดตัวให้แห้งเลย ชุดโมแขวนไว้ตรงนั้นนะ” พี่มันยิ้มกริ่มแล้วก็เดินแต่งตัว อะไรจะมีความสุขขนาดนั้นวะ
.
.
.
“ไปไหนดี” ตอนนี้โมกับพี่เรียวออกมาข้างนอกกันแล้วค่ะ ส่วนมิกะมันบอกว่าจะไปหาเพื่อนเก่า แล้วก็ไม่อยากมาเป็นส่วนเกินกับพวกโมด้วย
“อยากไปหาของกินอร่อยๆอ่ะ เค้ก ไอศกรีม แบบนี้อะ เอาแบบพุงหางไปเลยไปป่ะ”
“กินตลอดวะ” พี่เรียวยกหัวโมเบาๆ เชื่อเหอะ ถึงบ่นแต่ก็พาไปกินอยู่ดี
“แล้วพาไปป่ะ สรุป?” พี่มันหันมามองหน้า แล้วเอานิ้วจิ้มไปตรงแก้ม โมหันซ้ายหันขวา โอเคแถวนี้คนยังไม่เยอะมาก เลยยืดตัวไปจุ๊บพี่มัน แต่ไม่ใช่แก้มนะ วันนี้เอาใจพี่เรียวหน่อยแล้วกัน โมเลยจุ๊ปปากพี่มันไปเบาๆ
“จุ๊ป พาเค้าไปไหมอ่า” จุ๊ปเสร็จก็อ้อนซะเลย เห็นมิกะมันบอกว่าพี่เรียวชอบอ้อน หึหึ งานถนัดกูละ พี่เรียวยังคงตกใจนิดๆที่โมไม่ได้จูบแก้มพี่มัน แต่สักพักก็ยิ้มแก้มแทบแตก คว้ามือโมไปกุมไว้อย่างอารมณ์ดี
“แฟนอยากไปไหนเค้าก็พาไปหมดแหละ” อัยยะ แฟนใครวะน่ารักวะ แล้วพี่มันก็พาโมเดินตะเวนกินของกินทั้งเค้ก ทั้งไอศกรีม แล้วก็มาช๊อปพวกเสื้อผ้าต่อ
“ตัวนี้ดีไหมค่ะ”
“เอาซิพี่ก็ชอบนะ” ตอนนี้ได้เสื้อพี่เรียวมา 4 ตัวแล้วค่ะ พี่มันบอกให้โมเลือก โมก็ไม่ขัดศรัทธาอ่ะ แต่พี่มันนี้ดิ่ ยืนดูแล้วก็ยิ้มแบบนี้มาได้สักพักแล้ว โมถามว่าตัวนี้ดีไหม ตัวนั้นละดีไหมพี่มันก็บอกว่าชอบหมดเลย เดี๋ยวถ้ากูเหมาทั้งร้านจะมีเงินจ่ายเขาป่ะเนี่ย โมเลือกจนพอใจแล้วก็ให้พี่มันไปจ่ายเงิน
“กินอะไรอีกไหม” พี่เรียวหันมาถามหลังจากเรากำลังเดินออกจากร้าน โฮฮ เห็นกูกินเยอะขนาดนั้นเลยหรอวะ
“ไม่กินแล้วอ่ะ แต่ซื้อไปฝากคุณยายได้ไหมค่ะ คุณยายชอบกินอะไรละ”
“เดี๋ยวพี่พาไปร้านขนมที่คุณยายชอบดีกว่า แล้วเราค่อยคิดกันว่าจะเอาอะไรดี” เราเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านขนมไทยร้านหนึ่ง ญี่ปุ่นมีร้านขนมไทยด้วยหรอเนี่ย
“คุณยายชอบขนมไทยหนะ ร้านนี้ก็ร้านโปรดของท่าน” โมพยักหน้าให้พี่เรียว แล้วก็เลือกขนมไป ในร้านนี้มีขนมไทยหลายอย่างมากเลยค่ะ ทั้งขนมชั้น ขนมถ้วย ขนมเปียกปูน เยอะแยะอ่ะ
“เลือกไปก่อนนะเดี๋ยวไปห้องน้ำก่อน” พี่เรียวเดินมาบอก
“โอเค งั้นถ้าเลือกเสร็จแล้วโมรอหน้าร้านนะ”
“ครับผม เอ๊ะ หรือจะไปด้วยกัน” พี่มันพูดหน้าเครียด อะไรวะไปห้องน้ำต้องเครียดด้วยรึไง
“ไม่เอาอ้ะ แล้วทำหน้าเครียดทำไมคะ เป็นอะไรรึป่าว?” โมยกมือไปอังหน้าผากพี่มัน อ่าว ก็ตัวไม่ร้อนนะ แล้วเป็นอะไร
“ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกห่างไปแล้วใจหวิวๆ” พี่มันพูดเสียงจริงจัง ทำเอาโมหน้าแดง
“แค่ไปห้องน้ำเองนะ แล้วโมก็รออยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนหรอก” โมยกมือประครองหน้าพี่มันไว้ สีหน้าพี่เรียวดูผ่อนคลายลง
“อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวกลับมา” โมพยักหน้า แล้วหอมแก้มพี่มันเบาๆ โมเลยหันมาเลือกขนมต่อ
ตืด......................ตืดด.................................
“ฮัลโหลค่ะ”
“ฮัลโหลใช้คุณแตงโมรึป่าวครับ” สำเนียงญี่ปปุ่นดังขึ้นจากปลายสาย
“ใช่ค่ะ นั่นใครค่ะ”
“ผมเป็นเจ้าหน้าที่พยาบาลนะครับ พอดีคนไข้ที่ชื่อเรียวอยู่ในความดูแลของผม คือเขาอยู่ดีๆก็ล้มลงคนเห็นเหตุการณ์เลยโทรมาแจ้ง แล้วพอดีเปิดโทรศัพท์ของเขาดูเห็นชื่อของคุณเป็นเบอร์โทรออกล่าสุด ผมเลยโทรมาแจ้งให้ทราบ” โมกำโทรศัพท์แน่น พี่เรียวเป็นอะไร? เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่
"ละ....แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนค่ะ”
“ตอนนี้รถจอดอยู่ที่ลานจอดรถชั้น c ครับ” โมรีบวิ่งไปที่ลานจอดรถนั้นที ในใจก็ถามพี่มันเป็นอะไร ทำไมอยู่ดีๆถึงเป็นลมได้ละ พอมาถึงชั้นจอดรถ โมก็เดินไปทั่วอย่างร้อนรน อยู่ไหนนะ? ทำไมไม่เห็นเลย
“อยู่เฉยๆถ้าแกยังไม่อยากตาย” เสียงผู้ชายดังมาจากข้างหลังของโม พร้อมกับรู้สึกมีอะไรแหลมๆมาจ่อที่กลางหลัง ใครเล่นอะไรกันนะ
“แกเป็นใคร แล้วต้องการอะไร” โมค่อยๆเริ่มตั้งสติ ในใจก็กลัวแต่ไม่อยากแสดงให้มันรู้
“แกไม่ต้องรู้หรอกแค่อยู่เฉยๆ เงียบๆ แล้วก็ตามพวกฉันมาดี” มันเริ่มออกแรงลากโมไปที่รถตู้คันที่จอดรอรับ
“แล้วพี่เรียวละ พี่เรียวอยู่ไหน”
“หึหึ ไอ้เรียวหนะไม่เป็นอะไรหรอก แกมันโง่แค่หลอกนิดหลอกหน่อยก็เชื่อ”
“แกต้องการอะไร ปล่อยฉันนะ เราไม่เห็นรู้จักกันสักหน่อย” โมเริ่มโวยวายเมื่อค่อยๆปะติปะต่อเรื่องได้ มันเห็นโมส่งเสียงดังเลยยื่นมือมาปิดปากไว้
“เงียบ! มีคนจากเจอะแก อยู่เฉยๆละ” มันรีบออกแรงมากกว่าเดิม ลากโมไปที่รถตู้คันเดิม มันเปิดประตูแล้วผลักโมขึ้นไป
“หึ เป็นไง? เริ่มกลัวขึ้นมาบ้างรึยังละ” เสียงหวานใสของผู้หญิงหน้าตาน่ารักดังขึ้นหลังจากที่ประตูปิดลง
“นะ...นานะ”
Talk
มาแล้ววววววว
ช่วงนี้มีแต่สอบ เคลียร์งาน สอบแล้วก็เคลียร์งาน
ขอโทษด้วยนะที่หายไป
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและที่บอกคำผิดด้วยนะค่ะ
จะเก็บไว้ไปปรับปรังนะ
ความคิดเห็น