คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Brother love 6 (tangmo)
ตอนที่ 6
“เรียวค่ะ! อ่า ใช่เรียวจริงๆด้วย” แม่สาวสวย เอ็กบึ้มนี้เป็นใครวะเนี่ยย
“แจม มาทำอะไรครับ” พี่เรียวถามผู้มาใหม่ค่ะ แม่นั้นยังเกาะแขนพี่มันแน่นเลย
“แจมมาเดินเล่นอ่ะค่ะ พอดีเห็นเรียวพอดีเลยเข้ามาทัก เรียวมาทำอะไรค่ะ”
“ผมมาซื้อของขวัญให้คุณพ่อหนะ อ้อ แจมนี้น้องสาวผมมิกะ แล้วนี้แตงโมเพือนมิกะมัน” พี่เรียวแนะนำเรากับแม่แจม
“สวัสดีค่ะน้องเรียวนี้น่ารักจังเลยนะค่ะ” น้องเรียวนี้รวมกูป่ะวะ? ป้า! ชมยัยมิกะคนเดียวไม่ได้นะเว้ย
“โมแกอยากกินอาหารญี่ปุ่นอยู่ป่ะ” มิกะมันมองแม่แจมเกาะแขนพี่มันนิ่งๆค่ะ มันรู้ว่าแค่นี้ไม่ทำให้โมแซดหรอก
“อื้อ อยากดิ่ แกเลี้ยงนะ” ปกติโมกับมิกะจะพลัดกันเลี้ยงค่ะ เพราะไม่งั้นเกลี่ยงกันจ่ายชัว
“กำลังจะไปทานข้าวกันหรอค่ะเรียว”
“ครับ” พี่มันตอบไปสั้นๆ
“งั้นแจมไปทานด้วยได้ไหม? แจมมาคนเดียวทานไม่อร่อยแน่ๆ นะค่ะเรียวให้แจมไปด้วยนะ” พี่มันทำหน้าลำบากใจ หันมามองหน้าโมกับมิกะ คงกลัวว่ามิกะมันจะรำคาญแล้ววีนออกมามั้งค่ะ เพราะมิกะไม่ชอบให้ใครมาเกาะแกะพี่มันแบบออกนอกหน้า เพราะผู้หญิงที่เข้ามาหาพี่มันล้วนแต่หวังผลกันทั้งนั้น
“ให้แจมไปด้วยนะเรียว พี่ไปทานด้วยได้ไหมค่ะน้องมิกะ ได้ไหมค่ะน้องโม” อย่าหันมาถามกูถามคนจ่ายเงินนู้นเว้ย
“แกว่าไงละ” มิกะมันหันมาถามโมค่ะ มันคงกลัวโมจะรู้สึกอึดอัดที่ต้องเห็นพี่เรียวนั่งอยู่กับสาวยสวยที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู๋ควงของพี่เรียวต่อหน้าแบบนี้
“พี่แจมไปด้วยนะค่ะน้องโม” พี่แจมยังคงเซ้าซี่เช่นเดิม
“ไปทานด้วยกันก็ได้ค่ะ ทานหลายคนอาจจะสนุกก็ได้” ถึงแม้ในใจจะไม่อยากให้ไป แต่ยังไงมันก็เป็นมารยาทและพี่เรียวมันก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมามากมายว่าอยากให้พี่แจมไปหรือไม่อยากให้ไป โมเลยไม่ได้ปฏิเสธอะไร
“ห้าที่นะค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานต้อนรับพาพวกเราทั้งหมดมานั่งที่โต๊ะ โมนั่งตรงข้ามกับพี่เรียว ด้านข้างของโมคือมิกะและตรงข้ามมิกะจะเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่แจม พี่แจมดูแล้วก็เป็นคนอัธยาศัยดีนะค่ะ คุยเก่งถึงส่วนใหญ่จะคุยกับพี่เรียวคนเดียวก็เถอะ ส่วนหน้าตานี้ไม่ได้ต้องพูดถึงสวย เอ๊กอยู่แล้วไม่งั้นพี่เรียวคงไม่เคยสนใจหรอก
“แกอยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ เต็มที่วะ”
“เรียวจะกินไรค่ะ เอาข้าวต้มแซลมอลไหมแบบที่เรียวชอบไง”
“แจมสั่งเลยนะตามสบาย ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว” พี่มันตอบไปอย่างง่ายๆ
“เราก็สั่งเต็มที่เลยนะ พี่เลี้ยงไม่อั้น” พี่มันหันมาบอกโม
“งั้นแจมสั่งเลยนะ น้องค่ะเอา…………. แค่นี้แหละค่ะ” พี่แจมสั่งเมนูไปเรียบร้อยแล้ว โมก็สั่งของตัวเองแล้วก็เผื่อคนอื่นๆอีกนิดหน่อย
“แจมสั่งแต่ของที่เรียวชอบทั้งนั้นเลยนะ”
“มิกะเดี๋ยวฉันไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา”
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไรไปไม่นานหรอก ขอตัวสักครู่นะค่ะ” โมเลี่ยงตัวออกมา รอให้อาหารมาเสริฟ์แล้วค่อยเข้าไปดีกว่า โมคิดว่าโมเข้มแข็ง คิดว่าตัวเองรับได้ที่เห็นพี่เรียวอยู่ใกล้กับผู้หญิงคนอื่น แต่พอมาเจอกับสถานการณ์จริงแบบนี้หัวใจก็เจ็บ โมคิดกับความรู้สึกตัวเองสักพัก ข่มอารมณ์และบอกตัวเองว่าเราเป็นแค่เพื่อนของน้องสาวเขาเท่านั้น
“อ่ะ น้องโมมาพอดีเลย เรามทานกันเลยดีกว่านะค่ะ” โมมาถึงโต๊ะอาหารก็ถูกวางไว้เรียบร้อยแล้ว
“ขอโทษนะค่ะที่ให้รอ” เฮ้ออ ไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองเลยแฮะ
“เป็นอะไรรึเปล่าหนะเรา หน้าซีดๆ ไม่สบายรึป่าว”
แปะ…
โมสบตากับคนที่นั่งตรงข้าม พี่มันเอาหลังมือมาถาบไว้ที่หน้าฝากของโมเพื่อวัดอุณหภูมิในร่างกาย
“ไม่เป็นไรค่ะ สงสัยหิวมากไปหน่อย กินกันเลยดีกว่านะ” พี่มันไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วถอนมือออกไป
“เรียวค่ะ ทานนี้ซิ”
“แกไม่เป็นไรนะ อย่าไปสนใจเลย” มิกะถามกระซิบข้างหู โมไม่ได้ตอบอะไร สายตาจ้องมองไปภาพเบื้องหน้า ภาพที่พี่แจมกำลังคีบอาหารป้อนพี่เรียว พี่มันทำท่าขัดขืนอยู่บ้างแต่ก็ไม่จริงจังเท่าไหร่ คงกลัวจะทำให้สาวเจ้าเสียความรู้สึก เราทานอาหารเสร็จก็ปาไปเกือบสี่โมงเย็นแล้ว
“เรียวจะกลับเลยรึป่าวค่ะ”
“ครับ ผมต้องไปส่งโมก่อน” พี่เรียวตอบ
“งั้นแจมกลับก่อนนะค่ะ แจมเอารถมาถ้าไม่อย่างนั้นจะอ้อนให้เรียวไปส่งสักหน่อย” พี่แจมพูดบอกออกมาตรงๆ ผู้หญิงสมัยนี้ก็กล้าดีเหมือนกันนะเนี่ย พี่แจมบอกลาพวกเราแล้วเดินแยกออกไป
“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้พวกเราอึดอัด” ตอนนี้พวกเราอยู่บนรถกันแล้วค่ะ พี่เรียวบอกขอโทษหลังจากเราออกจากห้าง
“ไม่เป็นไรค่ะ มิกะไม่ถือ แต่อย่าให้มีครั้งที่สองนะ มิกะรู้ว่าพี่ปฏิเสธสาวๆของพี่ลำบาก มิกะเข้าใจ” มิกะมันพูดประชดประชันออกไป
“เราอย่างอลพี่ซิ พี่ไม่รู้ว่าจะเจอแจมที่นี้ด้วย แล้วก็ไม่คิดว่าเขาจะขอมาร่วมโต๊ะด้วยแบบนี้” โมฟังสองพี่น้องแขวะกันไปมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป จะให้พูดอะไรละ จะให้บอกว่าโมไม่ชอบให้พี่มันอยู่ใกล้กับผู้หญิงคนอื่นงั้นหรอ แล้วจะพูดให้ฐานะอะไร
“ฮัลโหล… อ่าว….. เออๆ ….แล้วเจอกัน พี่เรียวจอดให้มิกะข้างหน้านี้นะ พอดีมธุระนิดหน่อย”
“อ่าว แล้วฉันละ” อะไรวะ บทจะมีธุระจะทิ้งกูเลยเร้อะเพื่อน
“เดี๋ยวแกไปกับพี่เรียวเลยละกัน แกมานั่งหน้าแล้วก็บอกทางพี่ฉันด้วยละ ถ้าถึงแล้วโทรหาฉันด้วยละ แล้วเจอกันวะแก”
“อ่าว เฮ้ยยย” ดีจริงๆเพื่อนกู ทิ้งกูง่ายมาก
“คือว่า..พี่เรียวค่ะ…”
“มานั่งหน้า บอกทางพี่ด้วย” พี่มันพูดตัดบทออกมา
“คือว่าเดี๋ยวโมนั่งแท็กซี่กลับก็ได้ค่ะ รบกวนพี่ปะ..”
“มานั่งหน้า บอกทางพี่ด้วย” พี่มันพูดประโยคเดิม อะไรวะไม่ฟังกันมั้งเลย โมเลยจำใจไปนั่งข้างหน้ากับพี่มัน
“เป็นอะไรรึป่าวเรา เงียบๆตั้งแต่กินข้าวแล้วนะ” โมหันไปมองหน้าคนขับ นี้พี่มันสังเกตุด้วยหรอ
“เปล่าค่ะ พอดีง่วงๆหนะ” ดีจริงๆกู กินแล้วง่วง พี่มันจะมองกูเป็นผู้หญิงแบบไหนวะเนี่ยยยย
“พี่คิดว่าเราหึงพี่ซะอีก”
อึกกกก! สะดุ้งเลยค่ะ นี้เราแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ บ้าแล้ว ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่ๆๆ
“โมจะไปหึงพี่ทำไมเนี่ย พี่เรียวขี้โม้”
“ก็เราชอบพี่ไม่ใช่หรอ”
อึ้ง!!!!!!!!
เงียบ!!!!!!!!!!!!!!
“พะ..พะ พี่รู้ได้ไง” พี่มันอาจจะมั่วเอาก็ได้โม ใจเย็นๆเสียงอย่างสั่นนะเว้ย พี่มันไม่ได้ตอบอะไรยังคงขับรถต่อไปเรื่อยๆ เรานั่งเงียบมาตลอดทาง ถึงแม้ในใจโมอยากจะถามออกไปว่าพี่มันรู้ความรู้สึกของโมได้ยังไง แต่ก็ไม่อยากตีตนไปก่อนไข้อะไรให้มาก เผื่อพี่มันแซวเล่นจะได้แก้ตัวทัน
“ขอบคุณค่ะ” พี่เรียวขับรถมาจอดที่หน้าคอนโด
กึก!!
เสียงประตูล๊อครถดังขึ้น โมหันไปมองเจ้าของรถอย่างงงๆ สรุปจะให้ลงป่ะ
“ล๊อคทำไม” ล๊อคทำไมเนี่ย กูจะลง อยู่กับมึงสองคนแบบนี้กูหวั่นไหวโว้ยยยยย ได้ยินไหมเสียงหัวใจกูหนะ จะระเบิดใส่หน้ามึงได้อยู่แล้วนะ
“เราชอบพี่จริงๆหนะหรอ” คำถามชวนให้สมองประมวลผลช้ากว่าปกติ โมสบตาพี่มัน แววตาสั่นไหว
“พะ พี่รู้ได้ไง” บางทีการถามออกไปตรงๆคงดีกว่าจะมานั่งคิดเองเออเอง
“มิกะ คุณพ่อแล้วก็คุณแม่” นั่นไง ชัดเลย รวมโคตรกันบอกหมดเลย พี่มันตอบน้ำเสียงนิ่ง แววตาเรายังคงจ้องกันต่างไม่มีใครหลบไปไหน โมกำลังสับสน กำลังประมวลผลกับความคิดของตัวเอง ควรจะบอกพี่มันออกไปเลยไหม หรือจะทำยังไงดี บางทีพี่มันคงอึดอัดที่มารู้ความสึกของโมแบบนี้ พี่มันอาจจะรู้สึกไม่ดีหรืออาจจะคิดว่าโมมาสนิทกับมิกะเพื่ออยากจะตีสนิทกับพี่มันก็ได้
“คือ..โมขอโทษที่รู้สึกแบบนั้น แต่โมไม่ได้ต้องการอะไรมากเลยนะค่ะ โมขอแค่มองพี่เฉยๆก็ได้ แล้วโมก็ไม่ได้สนิทกับครอบครัวของพี่เพื่อจะเอาพวกเขามาเป็นข้ออ้างในการรู้จักพี่ด้วย โมไม่ได้… อุ๊ปป!
“อ๊ะ .....อื้ออ.... พี่ระ........ อุ๊ป” พี่มันบดริมฝีปากแรงขึ้น ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้ามาชิมภายในโพรงปาก สมองเริ่มเบลอความรู้สึกข้างในตีกันมั่วไปหมด
“อื้มมมมม” พี่มันยังคงบดเบียดริมฝีปากแรงขึ้น ลิ้นร้อนก็ช่วงชิมภายในทุกซอกทุกมุม โมชักหายใจติดขัด พี่มันคงรู้เลยผละริมฝีปากออกมา
“แฮ่กๆ” โฮฮ เสียงหายใจกูแรงมากอ่ะ ทำไมจูบมันเหนื่อยแบบนี้วะ
“จูบแรกหรอ… ปากหวานจัง” แป๊ดดดดด >////////< พี่มันพูดออกมาหน้าตาเฉย พูดอะไรมาก็เกรงใจกันมั้งหน้าจะไหม้อยู่แล้วโว้ย โมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาพี่มันที่มองมา
“พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น พี่ไม่ได้คิดว่าเรามาสนิทกับมิกะเพราะอยากเข้าใกล้พี่ ไม่ได้สนิทกับพ่อแม่พี่เพราะหวังผลตอบแทน เราอย่าคิดมากขนาดนั้นซิ” พี่มันพูดอธิบายออกมา โมเงยหน้ามองพี่มัน อยากจะขอบคุณที่พี่มันไม่ได้มองโมในแง่ร้ายแบบนั้น
“อืมมมมมมมมมม” คำขอบคุณที่กำลังจะพูดได้กลืนลงคอไปแล้ว เมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มมาใกล้ๆจนปากเราบรรจบกัน ลิ้นร้อนก็ส่งเข้ามาชิมความหวานภายในอย่างเชี่ยวชาญ โมไม่ได้ขัดขืนอะไรปล่อยให้พี่มันโหมจูบอยู่แบบนั้น จนพอใจ พี่มันรู้ว่าโมเริ่มหายใจไม่ออก พี่มันถอนจูบออกมา แล้วกดบดเบียดริมฝีปากลงไปใหม่
“พะ….พอแล้ว ปากบวมหมดแล้ว” โมบอกห้าม เมื่อพี่มันทำท่างจะกดปากลงมาอีก หน้าร้อนเอามากๆเลยตอนนี้ ไอ้ชอบก็ชอบอ่ะนะ แต่แบบนี้ปากก็บวมตุ่ยกันพอดีดิ่
“หึหึ ขอบใจสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้พี่มาตลอดห้าปีนะ” พี่มันยิ้มหล่อมาให้ นี่พี่มันรู้ทุกอย่างแล้วหรอเนี่ย แต่ก็ดีที่อย่างน้อยพี่มันไม่ได้พลักไสความรู้สึกของโมทิ้งไป
“ปลดล๊อครถด้วย โมจะลงแล้ว”
“ไว้เจอกันนะ ขอบใจอีกครั้งที่ไปช่วยเลือกของขวัญ” โมโค้งหัวให้พี่มันแทนแล้วรีบเดินเข้ามาในคอนโด หันไปมองพี่มันอีกทีก็ขับรถออกไปแล้ว
“โมชอบพี่นะค่ะ พี่เรียว” ประโยคที่อยากบอกพี่มันกับตัวเอง แต่ก็ไม่กล้าพอ ถึงจะดีใจกับจูบที่ได้รับ แต่ก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่มันอาจจะสนใจเราบ้างก็ได้ ตอนนี้เรื่องจูบเอาไว้ก่อน ต้องโทรไปด่ายัยเพื่อนตัวดีชอบปากโป้งสักหน่อย
ไอ้มิกะ!!!! มึงตายยยยยยยยยยยย
จบตอนนี้แล้วนะ
ขอโทษด้วยถ้าทำให้งงนะ
ความคิดเห็น