คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Brother love 7 ( ryo )
ตอนที่ 7
‘โมมันชอบพี่นะ ชอบมาตั้งแต่ ม.ปลายแล้วด้วย รวมแล้วก็ห้าปีเลยนะพี่เรียว’ ผมคิดถึงคำพูดของน้องสาวจอมแสบของผมที่บอกผมก่อนเราจะออกมาซื้อของขวัญ
‘แม่กับพ่อก็รู้นะลูก แล้วแม่ก็เชียร์ด้วย แต่แม่ก็ไม่ได้บังคับอะไรเราหรอกนะ แม่ก็แค่เอ็นดูโมเหมือนลูกสาวคนนึง แล้วที่เราไม่เคยเห็นโมเลยก็เพราะโมไม่อยากให้เราคิดว่าที่โมมาสนิทกับมิกะเพราะจะอยากสนิทกับเรา” คุณพ่อกับคุณแม่ผมพูดเสริมออกมา
“ก็น่ารักดี” ผมพูดกลับตัวเองหลังจากส่งน้องมันที่คอนโดเรียบร้อยแล้ว คิดถึงรสจูบเมื่อกี้แล้วก็พอใจอยู่ไม่ใช่น้อย ใช่ว่าผมไม่เคยพรากจูบแรกของใคร ผมดูก็รู้ว่าเป็นจูบแรกของน้องมันแต่ที่หน้าแปลกใจกว่านั้นทำไมรสจูบถึงหวานนัก หวานจนผมอดใจไม่ไหวต้องกดจูบลงไปชิมความหวานอีกครั้ง และอีกครั้ง นี้ถ้าน้องมันไม่ท้วงขึ้นมาซะก่อนผมคงจะจูบลงไปอีกแน่ๆ คิดถึงปากเรียวสวยที่แดงจัดจากรสจูบของผม ใบหน้าขาวใสที่ก้มต่ำเก็บความเขินอายจนคางติดคอแล้วก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้
,,,,,,,,,,อยู่ต่อเลยได้ไหม อย่าปล่อยให่ตัวฉันไป เธอก็รู้ทั้งหัวใจฉันอยู่ที่เธอหมดแล้วตอนนี้,,,,,,,,,,
“ฮัลโหล ว่างยังไงไอ้ตัวแสบ” ผมรับโทรศัพท์หลังจากรู้ว่าคนโทรมาคือน้องสาวผมเอง
“(ส่งเพื่อนมิกะเรียบร้อยแล้วใช่ไหม)”
“อื้อ กำลังกลับบ้าน อยู่ไหน”
“(กำลังกลับบ้านเหมือนกัน แล้วเจอกันนะจ๊ะพี่ชาย จุ๊ปๆ)” มันพูดแค่นั้นแล้วก็วางสายไปครับ
ผมคิดถึงคนที่ผมพึ่งจูบมาเมื่อกี้อีกครั้ง น้องมันทำตัวตามสบายมากๆ ไม่เกร็งหรือแสดงอะไรเลยว่าชอบผม อาจจะมีเขินอายบ้างแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร จนผมเริ่มไม่แน่ใจว่ามิกะมันล้อผมเล่นรึป่าว จนผมต้องลองแกล้งพูดออกไปตรงๆ ผมจำแววตาสั่นไหวที่มองผมได้ดี แววตาที่ใสซื่อไม่มีพิษภัย แววตาที่บอกว่าน้องมันจริงใจกับครอบครัวของผมมากแค่ไหน
“จะว่าไปวันนี้ต้องขอบคุณแจมนะเนี่ยที่โผล่มาทันจังหวะพอดี หึหึ” ผมคิดถึงอดีตคู่ควงของผมที่โผล่มาทันจังหวะลองภูมิน้องมันพอดี ผมรู้ว่าผมไม่ได้แสดงออกว่าไม่อยากให้แจมไม่กินข้าวด้วย ไม่ได้ขัดขืนเต็มที่เมื่อแจมป้อนอาหารให้ ก็ผมอยากรู้ปฏิกิริยาของน้องมันว่าน้องมันจะทำหน้าแบบไหน จะแสดงความรู้สึกหึงหวงออกมารึป่าว และผลที่ได้ก็ดีเกินคาด น้องมันนั่งนิ่งไม่ค่อยพูดค่อยจา นั่งหน้าซีดจนผมอดคิดไม่ได้ว่าผมเล่นแรงไปรึป่าว ผมไม่ได้รังเกียจความรู้สึกของน้องมันที่มีให้ผม ผมรู้สึกดีด้วยซ้ำที่มีคนมารักมาชอบ ยังไงมันก็ดีกว่ามีคนมาเกลียดอยู่แล้วใช่ไหมละครับ สงสัยผมต้องกลับบ้านไปให้รางวัลมิกะมันซักหน่อยแล้ว
“เฮ้ยเรียว ไปกินข้าวกันเถอะวะ กูหิวแล้วเนี่ยท้องกูร้องจะแย่อยู่แล้ว”
“เออๆ เดี๋ยวอีกนิดนึงมึง กูจะเสร็จละ” ผมตอบไอ้คิวเพื่อนสนิทผมที่รู้จักกันมาตั้งแต่ปี 1 ไอ่เนี่ยมันชอบเล่นดนตรี เป็นนักกีต้าร์ของคณะ นิ้วมันสวยกว่าผู้หญิงหลายคนอีกนะครับ ผมทำงานเสร็จก็เก็บของแล้วเดินไปหาอะไรกินกับมัน ก่อนที่มันจะกินหัวผมแทนซะก่อน
“วันพฤหัส กูมีเล่นโฟคซองมึงไปดูกูป่ะ” มันพูดเหมือนจะถามความสมัครใจ แต่สายตาที่มึงมองกูเนี่ยบังคับกูชัดๆ
“มึงต้องพูดใหม่ว่า วันพฤหัส กูมีเล่นโฟคซองมึงต้องไปดูกูเท่านั้น ถึงจะถูกวะคิว” ผมพูดประชดมันออกไป มันหัวเราะใหญ่ ปกติผมก็ไปดูมันบ้างไม่ดูบ้าง จะไปดูมันก็ตอนที่ผมว่างนี้แหละ
“มึงต้องไปให้ได้นะเว้ย เอ้า! นี้บัตรเข้างานแถวหน้าตรงกลางกูจองให้มึงแล้ว” มันยื่นบัตรเข้างานมาให้ผม งานที่มันจะเล่นคือเป็นงานประกวดวงดนตรีคลาสสิกของคณะดนตรี มันบอกทางคณะดนตรีให้มันไปแสดงเป็นวงเปิดงาน
“แล้วทำไมมีสองใบ” ผมถามหลังจากเห็นตั๋วที่มันยื่นมาให้มีสองใบ
“เอาน้องมึงไปด้วย น้องมึงจะได้รู้ว่ากูอ่ะก็มีดีกับเขาบ้างเหมือนกัน จะได้เลิกแขวะว่ากูเป็นลูกกระจ๊อก หยึยยย!!” มันทำเสียงอึดอัด สองคนนี้มันไม่ค่อยถูกกันครับ เจอกับที่ไรจิกกันแขวะกันทุกที แต่ผมว่ามันเหมาะกันดีนะ มีไม่กี่คนหรอกที่จะเถียงชนะมิกะ
“หึหึ จะโชว์น้องกูรึไง”
“เออดิ่ น้องมึงจะได้รู้ว่ากูอ่ะทั้งหล่อ ทั้งรวย แล้วยังมีอารมณ์สุนทรีอีกด้วย” ก็จริงอย่างที่มันพูดนะครับ มันทั้งหล่อ ทั้งรวย เล่นดนตรีก็เก่ง ทุกคนชมมันทั้งนั้น มีแต่มิกะน้องผมที่แหละที่ไม่เคยชมมันเลย แถมด่ามันอีก มันคงเสียหน้าที่โดนรุ่นน้องด่าเอา แล้วความซวยก็มาตกที่ผม แล้วกูจะลากมิกะมันมายังไงวะเนี่ยยยยยย
“กลับเลยป่ะมึงอ่ะ” ตอนนี้พวกผมเรียนเสร็จแล้วครับ นี้ก็เย็นมากแล้วด้วย นักศึกษาต่างก็แยกย้ายกันกลับหมดแล้ว
“เออ อยากนอนว่ะ แล้วเจอกันมึงกูกลับละ” ผมบอกลาไอ้คิว แล้วเดินไปที่รถตัวเอง สายตาหันไปเจอร่างเล็กๆกำลังนั่งอ่าน นั่งขีดเขียน อยู่คนเดียวบนเก้าอี้ไม้หินอ่อน ผมเลยเปลี่ยนทิศทางเดินทางหาน้องมัน
“ทำไมนั่งอยู่คนเดียว แล้วมิกะไปไหน” น้องมันเลิกสนใจกระดาษตรงหน้า แล้วมองหน้าผมดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ ก่อนปากเรียวสวยจะฉีกยิ้มกว้างให้ผม
“อย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหม” น้องมันหุบยิ้มลงทันที หน้าขาวๆซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ผมโน้มตัวไปใกล้หูน้องมันก่อนจะกระซิบเสียงแผ่ว
“เดี๋ยวก็อดใจไม่ไหว เผลอจูบไปก็ซวยเอานะซิ” น้องมันหน้าแดงลามไปถึงคอเลยครับ ฮ่าๆ แกล้งน้องมันแล้วสนุกชะมัด
“ทะลึ่ง” น้องมันว่าผมไม่จริงจังนัก
“ทำอะไรอยู่” ในมือน้องมันเป็นเหมือนเนื้อเพลงอะไรสักอย่าง ผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่
“ทำการบ้านนิดหน่อยหนะค่ะ พี่เรียวเรียนเสร็จแล้วหรอ”
“อื้อ กำลังจะกลับแล้วละ มิกะไปไหนละ” ผมไม่เห็นอยู่กับน้องมันเลยถามดู
“กลับบ้านไปแล้วค่ะ โมบอกให้มันกลับไปก่อน โมอยู่ซ้อมกิจกรรมนิดหน่อย นี้ก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน” น้องมันเก็บของลงกระเป๋า
“กลับพร้อมพี่ก็ได้ ยังไงก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว” น้องมันทำน่าสงสัยนิดๆ แต่ก็พยักหน้ารับ พวกเราเดินไปยังลานจอดรถ
“ซวยละ “ พวกเรากำลังจะเดินถึงรถแล้วครับ แต่ผมคิดได้ซะก่อนว่าผมลืมเอกสารที่ผมต้องจดบันทึกส่งประธานสมาคมนักศึกษาแพทย์ ผมเป็นเลขาหนะครับเลยต้องจดลายละเอียดประชุมส่งให้ประธานสมาคมตรวจดู
“ลืมอะไรรึป่าวค่ะ”สาวน้อยเสียงหวานที่เดินมาข้างๆผมถามขึ้น
“พี่ลืมเอกสารสำคัญหนะ เรารีบรึป่าว” น้องมันส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ
“งั้นเดี๋ยวพี่วิ่งไปเอา เรารออยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน” ผมกำลังหันหลังเดินไป แต่ก็มีมือเรียวคว้าชายเสื้อไว้ซะก่อน ผมหันไปมองเจ้าของมือนั้น
“โมไปด้วย พี่เรียวจะได้ไปต้องรีบเพราะว่ากลัวโมจะรอนานไง ไปกันเถอะ” น้องมันปล่อยชายเสื้อแล้วเดินนำผมไป ผมยิ้มนิดๆ น้องมันคงไม่อยากให้ผมวิ่งตารีตาเหลือกไปที่ห้องสมาคม ผมเดินไปเคียงข้างน้องมัน
“พี่เรียว!!!” น้องมันเรียกเสียงตกใจใหญ่ เมื่อผมกุมมือขาวๆนั่นไว้กับมือผม
“เรียกทำไม” ด้านมากกู ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใบหน้าขาวใสกำลังแดงมากแค่ไหน
“มือ …. คนมองกันใหญ่แล้ว” น้องมันพูดเสียงแผ่วๆ จะชักมือกลับแต่ผมก็ยื้อมือขาวไว้ มองไปรอบๆก็มีคนมองอยู่บ้างอ่ะนะ แต่ผมก็ไม่สนใจ เพราะตอนนี้ผมไม่ได้คบใครจริงจัง ไม่มีใครมาแสดงสิทธิ์การเป็นเจ้าของตัวผม ดังนั้นผมก็เอาความรู้สึกผมเป็นใหญ่ซิ
“ชั่งเขาเถอะ อย่าไปสนใจเลย เรารีบไปเอางานดีกว่า” แล้วผมก็จับมือน้องมันเดินไปคณะผมเรื่อยๆ
“เขินรึไง” ผมอดถามคนข้างๆไม่ได้ หันไปมองใบหน้าขาวใสก็ยังคงแดงอยู่เช่นเดิม ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ผมมองริมฝีปากนั่นอย่างหลงใหล
“ก็นิดหน่อยมันไม่ชินนี้ แล้วก็ไม่ได้เตรียมใจเอาไวด้วย” ประโยคหลังน้องมันพูดเสียงแผ่ว เราเดินมาจนถึงหน้าห้องทำงานของผม
“เดี๋ยวโมรออยู่หน้าห้องดีกว่าคะ” ผมพยักหน้า ก่อนเปิดประตูเข้าไป
“อ่าว เรียวยังไม่กลับหรอค่ะ”
“พอดีลืมของหนะ เลยกลับมาเอา แจมรอพี่เจมส์หรอ” พี่เจมส์คือประธานสมาคมครับแล้วแจมก็คือน้องสาวของพี่มัน
“ค่ะ วันนี้พี่เจมส์ประชุมเลิกดึกแจมก็เลยต้องอยู่รอ แต่เรียวมาก็ดีแล้ว อยู่คุยเป็นเพื่อนแจมก่อนนะค่ะ” แจมโอบแขนบางมากอดเอวผมหลวมๆ
“พอดีผมรีบหนะ ว่าจะมาเอาของแล้วก็กลับเลยขอโทษด้วยนะ” แจมผละมือออกจากเอว แล้วเปลี่ยนมาคล้องรอบคอผมแทน เบียดร่างกายแนบชิดกับตัวผมมากขึ้น ให้ตายเถอะนี่มันยั่วกันชัดๆ ผมไม่ใช่พระอิธพระปูนนะ
“เรียวจะทิ้งแจมให้นั่งอยู่คนเดียวหรอค่ะ เรียวใจร้ายจัง” มือบางลูบไร้บริเวณปกคอเสื้อของผม ผมมองหญิงสาวจอมยั่วตรงหน้า แจมเป็นคนสวย แต่แต่งหน้าจัดไปหน่อย ผมคบกับแจมได้ 2 เดือนแล้วก็ต้องเลิกกันเพราะผมเอาแต่เรียนมากกว่าเธอบอกว่าผมสนใจอาจารย์ใหญ่มากกว่าเธอ เธอเลยเลิกไปซึ่งผมก็เฉยๆเพราะผมก็ไม่ได้จริงจังอะไรอยู่แล้ว
“แจมคิดถึงเรียวนะ คิดถึงตลอดเลย” แจมส่งสายตาเชิญชวนมาให้เต็มที่ มือเรียวอีกข้างนึงก็โอบคอผมไว้ อีกข้างก็ลูบไร้แถวๆคอผม แล้วปากบางเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงก็ประกบเข้ากับปากผม ปากเล็กบดเบียดลงมาอย่างร้อนแรงและชำนาญ และสัญชาตญาณของผู้ชายแบบผมมันสั่งให้ผมจูบตอบแจมไป ลิ้นเล็กหยอกล้อลิ้นผมอย่างคุ้นเคย
“อืมมมมมมมมมมมมม” ผมได้ยินเสียงเคาะอะไรสักอย่างแว่วๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะปากอวบอิ่มที่กำลังชิมอยู่ทำผมเคลิ้ม
ปึ้งงงงงง!
ผมถอนจูบออกเมื่อได้ยินเสียงมาจากทางหน้าประตู แล้วใจผมก็หล่นวูบเมื่อคนที่ผมชวนกลับบ้านด้วยกันกำลังมองผมด้วยสายตาเศ้ราหมอง น้ำใสๆเอ่อรอบดวงตา แต่เหมือนเจ้าตัวจะพยายามรั้งไว้ไม่ให้มันไหลออกมา
“อ่าว น้องโมมาทำอะไรที่คณะแพทย์หรอค่ะ” น้องมันยืนนิ่ง ก่อนก้มไปเก็บกระเป๋าและหนังสือที่ตกอยู่บนพื้น
“โม” ผมเอ่ยเรียกน้องมันเบาๆ น้องมันยืนขึ้น ก่อนจะยิ้มนิดๆให้ผม
“พอดีโมมาทำธุระนิดหน่อยค่ะพี่แจม สงสัยโมเข้าห้องผิด ขอโทษด้วยนะค่ะ” น้องมันพูดเสียงสั่น ไม่ได้มองหน้าผมเลยสักนิด แล้วน้องมันก็วิ่งออกไป ผมยังคงยื่นอยู่ที่เดิม กำลังคิดว่าผมทำร้ายจิตใจน้องมันรึป่าว ผมบอกว่าจะไปส่งน้องมันที่คอนโด แต่ผมกลับมายืนจูบกับผู้หญิงคนอื่นโดยมีน้องมันรออยู่หน้าห้อง
“เรียวค่ะ เป็นอะไรรึป่าว” เสียงแจมเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง ผมเดินเข้าห้องทำงานตัวเองแล้วหยิบเอกสารที่ลืมไว้
“ผมกลับก่อนนะ มีธุระต้องไปทำหนะ” แจมทำหน้างอนิด ก่อนเข้ามาหอมแก้มผม
“แล้วเจอกันนะค่ะ” ผมพยักหน้าให้แจมไป ก่อนจะรีบเดินไปทีประตูเพื่อตามร่างเล็กที่วิ่งหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“เฮ้ย เรียว! เจอพอดีเลยคิดว่ากลับไปแล้วนะเนี่ย” เสียงพี่เจมส์เบรกผมไว้ก่อนที่ผมจะรีบวิ่งออกไป
“มีอะไรครับพี่เจมส์ ”
“พอดีพี่เพิ่งประชุมเสร็จพอดี ทางสมาคมใหญ่บอกว่าจะจัดค่ายกิจกรรมหนะ เขาเลยอยากให้เรารวบรวมของไปบริจาคไม่ว่าจะเป็นหนังสือ เสื้อผ้า ของใช้ แล้วก็จัดกิจกรรมพวกร้องเพลง เต้นๆ อะไรแบบนี้แหละให้เด็กบนดอยที่ขาดแคลนหนะ” พวกเรายังคงยืนคุยกันอยู่หน้าห้องครับ ใจจริงผมอยากจะรีบวิ่งไปตามหาโม แต่นี้คืองาน งานที่ผมต้องรับผิดชอบ พี่เจมส์เห็นท่าจะอธิบายลายละเอียดงานนานเลยชวนผมเข้าไปคุยในห้อง และมอบหมายงานที่ผมต้องทำมาให้เสร็จสับกว่าจะคุยกันเสร็จก็ปาไป ทุ่มครึ่งแล้ว
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,อยู่ต่อเลยได้ไหม อย่าปล่อยให้ตัวฉันไป,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
“ว่าไงมิกะ” ผมอยู่บนรถแล้วครับกำลังจะขับกลับบ้าน ตอนผมออกมาจากห้องสมาคมก็มืดแล้ว ถึงผมจะไปหาน้องมันแต่ตอนนี้น้องมันคงกลับไปถึงคอนโดแล้วมั้ง ผมไม่มีเบอร์ติดต่อด้วยเลยไม่รู้จะยังไง ถ้าขอมิกะมันก็ต้องถามมากแน่ๆ
“จะกลับรึยังค่ะ”
“อื้อ จะถึงแล้วละ”
“รีบกลับนะค่ะ มิกะรอกินข้าวอยู่นะ” มิกะพูดแค่นั้นแล้วก็ตัดสายไป ผมจอดรถหน้าคอนโดที่ผมมาส่งน้องมันเมื่อวานนี้ ผมมองไล่ขึ้นไปแต่ละชั้น
“จะถึงห้องรึยังนะ” ผมจอดรถอยู่สักพัก แล้วสตาร์รถอีกครั้งเพื่อกลับบ้าน
“เดี๋ยวค่อยไปขอโทษก็ได้มั้ง พรุ่งนี้คงเจอ” ผมคิดถึงดวงตากลมใสที่เอ่อด้วยน้ำตา สายตาที่เศร้าหมองที่น้องมันมองผม ใช่ว่าผมไม่เคยรถไฟชนกัน ออกจะบ่อยด้วยซ้ำไป แต่ผมไม่ได้แคร์อะไรผู้หญิงพวกนั้นเพราะพวกเธอเสนอตัวมาเอง ผมก็แค่สนองให้เท่านั้น แต่กลับน้องมันทำเอาผมคิดหนัก น้องมันไม่ได้เสนอตัวให้ผม ไม่ได้หวังอะไรจากผมเลย เป็นผมเองด้วยซ้ำที่เข้าไปให้ความหวังน้องมัน
“เฮ้อออออ “ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกครับ เดี๋ยวเจอก่อนค่อยว่ากันอีกทีละกัน
Talk
ครบแล้วนะ
อ่านให้สนุกนะค่ะ เจอคำผิดตรงไหนบอกด้วยนะ
ความคิดเห็น