Brother love สะดุดรักพี่ชายยัยเพื่อนสนิท

ลำดับตอนที่ #8 : Brother love 8 ( ryo )

ตอนที่8



 

เรียว  เซย์ :  โมกับมิกะครับ มไปขโมยรูปมา
 

ต่อ

 

“เป็นไรวะมึง หน้ามึงบูดเป็นตูดมาสองสามวันแล้วนะ” ผมหันไปสบตากับเจ้าของเสียง ไอ้คิวมันคงสังเกตผมมาหลายวันแล้ว จะไม่ให้ผมหน้าบูดเป็นตูดได้ไงก็ต้องแต่วันนั้นผมยังไม่ได้เจอโมเลย ถามมิกะวันก็บอกว่าโมไม่ว่าง แล้วมันยังจะด่าผมอีกที่ทำให้เพื่อมันเห็นภาพอุบาทนั้น

 

“มึงจะไปไหนต่อวะคิว” ผมไม่ได้บอกสาเหตุที่ทำผมอารมณ์เสียกับมันไป

 

“กูจะไปซ้อม พรุ่งนี้ก็แสดงละ นี้กูเลทมาสิบนาทีละนักร้องกูคงรอกูแล้วเนี่ย แล้วมึงชวนมิกะมาได้ป่ะ”

 

“เออ มันบอกจะมาดู ได้ตั๋วฟรีมันก็เอาอ่ะดิ่ เห็นบอกจะมาดูเพื่อนมันด้วย กูก็ไม่ได้ถามว่าใคร” ผมคิดว่าถ้าชวนมิกะมันจะโววยวายใส่ผมซะอีก แต่มันกับรับตั๋วไปแบบไม่พูดอะไรบอกว่าชอบของฟรี พอผมบอกให้ลองชวนโมไปดูด้วยกันมันก็บอกว่าโมมาว่าง แล้วมันก็เดินหนีผมไปเลย

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด,,,,,,,,,,,,,,,

 

“ฮัลโหล...........กำลังไปเนี่ย...........ผลไม้ น้ำ ขนม....... น้องที่รักครับนี้พี่เป็นนักกีต้าร์หรือเป็นขี้ข่าเราเนี่ย เออๆ เห็นยอมมาเป็นนักร้องให้หรอกนะถึงตามใจอ่ะ แค่นี้แหละ”

 

“กูไปซ้อมละนะมึง นักร้องกูโทรมาตามละ ไม่รู้นักร้องกูสองสามวันนี้เป็นอะไรอารมณ์เศร้าซึมซะจริง ร้องเพลงช้าพากูน้ำตาไหลเลย อินจัด แล้วเจอกันเว้ยเพื่อน” พอไอ้คิวรับโทรศัพท์เสร็จก็บอกลาผมแล้วมันก็ไปซ้อมร้องเพลงของมันต่อ

 

“เราไปอยู่ที่ไหนนะโม” ผมเอ่ยชื่อคนที่ผมอยากเจอมาตลอดสองวัน ผมกลับไปนอนที่บ้านตลอดเผื่อมิกะพาน้องมันมาค้างด้วย แต่ก็ไม่เจอ จนผมชักแน่ใจว่าน้องมันคงตั้งใจหลบหน้าผม

 

แก๊รก!

 

ผมเปิดประตูคอนโดเข้าไป วันนี้ผมไม่ได้กลับบ้าน ผมทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนกว้าง เหน็ดเหนื่อยกับการเรียน เหน็ดเหนื่อยกับงานสมาคม เหน็ดเหนื่อยกับหัวใจ ผมอยากจะเจอน้องมัน อยากจะขอโทษเรื่องในวันนั้น ผมปล่อยความคิดไปเรื่อยๆจนเผลอหลับไป

,

,

,
 

“ที่นั่งตรงกลางพอดีเลยแฮะ แจ่มไปเลย” ผมกับมิกะอยู่ในโรงละครของมหาลัยแล้วครับ เรานั่งอยู่แถวหน้าตรงกลางพอดี เห็นเวทีได้อย่างชัดเจน

 

“คนก็มาดูเยอะเหมือนกันนะเนี่ยมิกะ” หันไปดูรอบๆตอนนี้ที่นั่งเริ่มเต็มแล้วครับทั้งชั้นล่างแล้วก็ชั้นบนเลย เขาคงมาเชียร์เพื่อนๆของเขากันละมั้ง ผมเห็นมีป้ายไฟด้วยนะ มีชื่อไอ้คิวด้วยถัดจากป้ายไอ้คิวก็มีป้ายที่ชื่อว่า TMFC ป้ายนี้ใหญ่สุดเลยครับ ใหญ่จนทุกคนในฮอล์เห็นได้ชัดมาก และยังมีป้ายเล็กป้ายน้อยที่เขียนเหมือนกันอีกเยอะแยะเลย สงสัยวงนี้คงแฟนคลับเยอะ

 

“เราถืออะไรหนะมิกะ” มิกะมันถือคล้ายๆป้ายไฟเลยครับ ขนาดพอเหมาะยาวประมาณแขน มิกะหันมาให้ผมดูเป็นป้ายไฟจริงๆด้วย เขียนคำว่า TMFC เหมือนป้ายข้างบน ดวงไฟเป็นสีฟ้าสว่าง เหมือนกันหมด

 

“เป็นชื่อวงหรอ? แกเชียร์วงนี้รึไง”

 

“ไม่ใช่ชื่อวงเป็นคนร้องต่างหาก มิกะเชียร์คนนี้เต็มที่” ผมพยักหน้าเข้าใจความคลั่งไคล้ของน้องสาว เรานั่งรอเวล่อยู่สักพักไฟในฮอล์ก็เริ่มดับลง มีเพียงไฟหน้าเวทีที่ยังว่างให้รู้ว่าพิธิกรได้เดินออกมาดำเนินรายการแล้ว
 

(เอาละครับทุกคน วันนี้เป็นการประกวดดนตรีโฟคซองสุดยอกนักร้องนักดนตรีของมหาลัยเรา เพื่อเป็นตัวแทนไปแข่งที่ประเทศเกาหลีในสิ้นเดือนนี้ พร้อมกับเงินรางวัลรวมทั้งหมด 500000 บาท…… บลาๆ)
พิธีกรกล่าวถึงรางวัล และรายละเอียดในการแข่งขัน เกณฑ์การตัดสินการให้คะแนนและอะไรอีกมากมาย

 

“โมพูดอะไรถึงพี่บ้างรึป่าวมิกะ” ผมไม่ได้สนใจพิธีกรเลยครับ มิหะหันมามองหน้าผมแล้วถอนหายใจออกมา

 

“พี่ถามคำถามนี้มาสิบรอบได้แล้วมั้ง นี้พี่เรียว พี่เรียวแคร์เพื่อนมิกะหรอ สนใจเพื่อนมิกะหรอถึงคอยถามถึงแต่มันอ่ะ มิกะว่าพี่หันไปสนใจคนข้างๆพี่ดีกว่าไหม น็นหนะ เดินมาแล้ว” ผมหันไปตามนิ้วของมิกะ แจมกับพี่เจมส์กำลังเดินมาในแถวของผม และคงจะนั่งใกล้ผมด้วยเพราะแถวผมเหลืออยู่สองที่เท่านั้น

 

“บังเอิญจังเลยนะค่ะ ได้นั่งใกล้เรียวแบบนี้เนี่ย” แจมนั่งลงข้างผมพร้อมกับแขนเรียวที่ถือวิสาสะคล้องแขนผมไว้ ผมยิ้มให้แจมนิดๆ พูดทักทายพี่เจมส์นิดหน่อย
 

(เอาละครับ ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เราจะได้ดูการแข่งขันที่เข้มข้นของวันนี้แล้ว แต่เรามีการแสดงเปิดก่อนที่จะเริ่มการแข่งขัน นักศึกษาสองคนนี้ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาให้กับมหาวิทยาลัยเป็นอย่างมาก ทั้งความสามารถที่มากล้น และหน้าตาอันดูดีของพวกเขา ขอเชิญชมการแสดงชุดเปิดงานได้เลยครับ) เมื่อพีธีกรพูดจบเสียงตบมือกับเสียงกรี๊ดก็ดังแข่งกัน ไฟเวทีเริ่มดับลง ตอนนี้ทั้งฮอล์มืดสนิท เสียงกีต้าร์เกาเบาๆดังขึ้น พร้อมกับไฟทั่วทั้งฮอล์ค่อยสว่างๆเช่นกัน

 

“พี่คิวใช่มะพี่เรียว” มิกะหันมาถามผม

 

“อื้อ คงงั้นมั้งเห็นมันบอกมันเล่นเปิด” ผมนั่งนิ่งๆไม่ได้ตบมืออะไรมากมาย แจมก็ยังกอดแขนผมเอาไว้อย่างนั้น ผ้าม่านบนเวทีค่อยๆเปิดออก จนผมเห็นเพื่อนรักของผมและอีกคนที่ผมเฝ้าคิดถึงมาตลอด

 

“โม”
 

“วู้วววว โม!! พี่โม!!! วู้วววว” เสียงรอบข้างร้องเรียกชื่อน้องมันดังกระหึ่มสลับกับเสียงกรี๊ดด ผมเรียกชื่อน้องมันเสียงแผ่ว เหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่าผมเรียก น้องมันกวาดสายตามาเรื่อยๆจนมาสบกับสายตาของผม น้องมันส่งยิ้มให้ผม ยิ้มที่สดใสไม่มีความเศร้าปนอยู่เหมือนวันนั้น ผมมองรอยยิ้มนั้นอยู่ไม่นาน รอยยิ้มนั้นก็จางหายไป สายตาน้องมันจ้องมาที่แขนของผม แววตาเศร้าสร้อยกลับมาอีกครั้ง ผมกำลังจะเอ่ยปากเรียก แต่น้องมันก็หันหลังกลับไปนั่งเก้าอี้ใกล้กับไอ้คิวแล้ว

 

“สมน้ำหน้า” มิกะหันมาแขวะ มันคงเดาสถานการณ์ได้อยู่บ้าง ผมหันไปมองข้างๆแจมก็ยังกอดแขนผมไม่ปล่อยไปไหน ผมพยายามจะดึงออก แต่แจมก็ไม่ยอมปล่อย ผมเลยต้องปล่อยไว้แบบนั้น

 

“(สวัสดีครับทุกคนผมคิว และนักร้องของผมทุกคนคงรู้จักกันดีใช่ไหม)” เสียงไอ้คิวดังขึ้นทักทายผู้ชม

 

“(วันนี้ผมกับโมจะมาร้องเพลงให้ทุกคนได้ฟังกันนะครับ มีการร่วมสนุกกันนิดหน่อย ใต้เก้าอี้ของแต่ละคนจะมีกระดาษพิเศษอยู่สามใบครับ สีเหลืองสามารถขอเพลงที่อยากฟังได้ตามสบาย สีแดงเราอนุญาติให้ถามนักร้องสาวน่ารักของเราได้สองคำถาม และสีเขียวจะได้รับของรางวัลจากผมแล้วก็น้องโมอย่างละหนึ่งชิ้นนะครับ แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งสนใจกลับกระดาษนะครับ เรามาสนุกด้วยกันเลยดีกว่า)” ไอ้คิวพูดอธิบายเกมการร่วมสนุกของคณะดนตรีทุกคนต่างก้มลงมองกระดาษใต้เก้าอี้ของตัวเอง เสียงฮือฮาดังขึ้นจนไอ้คิวมันต้องบอกห้าม แล้วก็จะเริ่มแสดง

 

“น้องโมเป็นนักร้องให้คิวหรอเนี่ย ว้ายแจมเพิ่งสังเกตนะค่ะเนี่ย” ผมไม่ได้สนใจคำพูดของแจมเลย สายตาผมตอนนี้มองไปที่เวทีเท่านั้น

 

“(ค่ะ เพลงแรกที่เราจะร้องกันวันนี้นะค่ะชื่อเพลงว่า ได้โปรดค่ะ เพลงนี้เป็นความรู้สึกของโมตอนนี้นะค่ะ ใครอยากฟังของเสียงตบมือหน่อยเร็ว)” เสียงตบมือดังสนั่น พร้อมกับเสียงกีต้าร์ของไอ้คิว ดวงตากลมใสมองมาที่ผม พร้อมกับปากบางขยับเอ่ยร้องเพลง

 

“(เตือนตัวเองกลับมาทุกที เมื่อฉันรู้สึกดี ทุกวันที่อยู่ใกล้เธอ เตือนตัวเองว่าคิดดีๆกับท่าทีที่พบเจอ เธอคงไม่ได้ตั้งใจ แต่ละคำที่เธอพูดมามันคล้ายว่าห่วงใย เธอคงพูดไปอย่างนั้น แต่ว่าฉันจำขึ้นใจ……..)”

 

“มองกันไม่วางตาเลยนะ” มิกะหันมาพูดกับผม เมื่อเห็นผมกับโมจ้องตากัน ผมนั่งมองสายตาสั่นไหวของน้องมันไปนิ่งๆ ไม่มีใครหลบตาใคร น้องมันจ้องมองมาที่ผม คล้ายบอกผมให้เข้าใจว่าเพลงที่น้องมันร้องสื่อความหมายถึงผม

 

“(เอ้า! สุดท้ายแล้วช่วยร้องกันหน่อยเร็ว …. รู้บ้างไหมว่าใครบางคนสับสนและไม่แน่ใจ เธอทำให้ฉันต้องหวั่นไหว เธอทำให้ใครต้องคิดมากเพราะเธอ รู้บ้างไหมที่เธอทำไปฉันหลงเอาไปละเมอ ได้โปรดอย่าทำให้รักเธอถ้าเธอไม่เคยสักนิดที่คิดจะจริงจัง … ได้โปรดอย่าทำให้รักเธอถ้าเธอไม่เคยสักนิดที่คิดจะรักกันน)”

 

“วู้วว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” เมื่อเพลงจบเสียงตบมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมเข้าใจความหมายของเพลงที่น้องมันร้องได้ดี ผมรู้ว่าน้องมันจะบอกอะไรผม ผมยังคงมองน้องมันไม่วางตา แต่ตอนนี้ดวงตากลมหลบสายตาผมไปแล้ว ผมไม่สนใจว่ารอบข้างจะพูดอะไร จะคุยอะไรกัน ตอนนี้ผมคิดว่าหลังจากจบงานนี้ผมต้องคุยกับน้องมันให้รู้เรื่อง