คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Brother love 9 (tangmo)
“อินจัดรึไงเรา เอาซะพี่เกือบร้องไห้เลยนะ” พี่คิวหันมาบอกหลังจากเราร้องเพลงแรกจบแล้ว โมยิ้มนิดๆให้พี่คิว ก่อนจะกวาดสายตาขึ้นไปมองเพื่อนสนิทตัวเองและข้างๆมันคือพี่เรียว โมรู้อยู่ก่อนแล้วว่าพี่คิวเป็นเพื่อนสนิทของพี่เรียว แล้วก็รู้ว่ามิกะจะมาดูโมแสดงวันนี้พร้อมกับพี่เรียว ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นโมก็ไม่ได้เจอพี่มันเลย เพราะโมยุ่งกับการซ้อมร้องเพลงตลอด พี่คิวมันติวเข้มเอามากๆ โมไม่ได้โกธรอะไรพี่มัน ไม่ได้เคืองใจอะไรด้วย ก็แค่เสียใจนิดหน่อยที่เห็นพี่มันจูบกับคนอื่นทั้งๆที่เมื่อวานก่อนริมฝีปากอันนั้นยังเป็นของตัวเองอยู่เลย
“เพลงต่อไปนะครับผมเชื่อว่าทุกคนคงรู้จักเป็นอย่างดี ใครร้องได้ก็ช่วยกันร้องด้วยนะครับ เพลงนี้มีชื่อว่า แค่เธอก็พอ ครับ”
พี่คิวบอกชื่อเพลงพร้อมกับเกากีต้าร์ขึ้นอีกครั้ง เสียงกรี๊ด เสียงตบมือดังขึ้น ด้านบนของเวทีมิกะส่งยิ้มอบอุ่นมาให้โม มองเลยไปอีกนิดสายตาก็สบเข้ากับดวงตาคม พี่เรียวไม่ยอมหลบตาไปไหน สายตาคมคู่ยังมองมาที่โมตลอดเพลง
“เอาละครับ นี้ก็ใกล้เวลาจะประกวดกันแล้ว คงถึงช่วงสุดท้ายของพวกเราสองคนแล้วละครับ เรามาเล่นเกมกันเลยดีกว่า ใต้เก้าอี้ใครมีบัตรสีแดงครับ ยกมือขึ้นเลย” พี่คิวเริ่มเล่นเกมที่ทางคณะดนตรีได้มอบหมายให้พวกเราเพื่อให้ผู้ชมได้ร่วมสนุกไปกับเราด้วย เด็กสาวปีหนึ่งน่ารักยกมือขึ้นพร้อมกับชูป้ายกระดาษสีแดงขึ้น น้องคนนี้ชื่อหมิง เป็นแฟนคลับโมเองค่ะ น้องชอบไปดูโมร้องเพลงให้พับอยู่บ่อยๆ ชอบเอาขนมมาให้ เราสนิทกันพอสมควร พี่คิวให้น้องเดินขึ้นมาบนเวที
“น้องชื่ออะไรครับ”
“ชื่อหมิงค่ะ อยู่คณะดนตรีนี้แหละค่ะ” น้องหมิงตอบเสียงสดใส
“น้องหมิงรู้จักชอบพี่โมไหมครับ เป็นแฟนคลับของพวกพี่อยู่รึป่าว” พี่คิวถามน้อง
“หมิงเป็นแฟนคลับพี่โมอยู่แล้วค่ะ ชอบพี่โมมากๆเสียงพี่เขาเพราะ น่ารักเหมือนหน้าตาเลย หมิงชอบไปนั่งดูพี่เขาร้องเพลงบ่อยๆ” น้องหมิงเยอยอโมเต็มที่อ่ะ
“น้องหมิงชมนักร้องพี่ขนาดนี้ โมมันจ้างมาเป็นหน้าม้าใช่ป่ะ?” พี่คิวแซวขึ้น ทุกคนพากันหัวเราะใหญ่
“โมว่าเรามาถามน้องเลยดีกว่าค่ะ พี่คิวชอบพาออกนอกเรื่อง” โมพูดขัดพี่คิวขึ้นทันที ไม่งั้นยาวแน่ๆ น้องหมิงหันหน้ามายิ้มให้โม
“ใบสีแดงนี้อนุญาตให้ถามนักร้องได้สองคำถามใช่ไหมค่ะ” น้องหมิงหันไปถามพี่คิว พี่มันพยักหน้าให้น้องไปที
“คำถามแรกน้องหมิงจะถามไรพี่โมครับ” พี่คิวดำเนินเป็นพิธีกรอีกครั้ง
“หมิงอยากถามพี่โมนานแล้วละค่ะ ว่าพี่โมมีแฟนรึยัง” น้องหมิงพูดจบ เสียงโฮ่ เสียงแซวก็ดังขึ้น
“เป็นคำถามที่ดีมากครับน้องหมิง พี่ว่าหนุ่มหลายๆคนคงอยากรู้เหมือนกันว่านักร้องของเรายังโสดรึป่าว” พี่คิวมันยังใส่ไฟต่อไป อย่าถึงตากูมั้งนะพี่คิว
“ว่าไงละครับน้องโม” แหนะ! พี่มันยังเร้าลือไม่เลิก โมมองขึ้นไปยังที่นั่งข้างบนที่มีสายตาคมจับจ้องมองอยู่ พี่เรียวทำหน้านิ่งๆ ไม่ได้แสดงอาการอยากรู้อะไรมากมาย ผิดกับพี่เจมส์พี่ชายพี่แจมที่แสดงอาการออกมาเต็มที่ คือพี่เจมส์ก็ชอบมาชวนโมคุยบ่อยๆหนะค่ะ ส่วนใหญ่เราเจอกันในพับที่โมชอบไปร้องเพลงนั้นแหละ
“พี่ยังไม่มีจ๊ะ” โมตอบน้องมันไปอย่างชัดเจน น้องมันยิ้มหวานส่งมาให้ หมิงมึงยิ้มแบบนี้หมายความว่าไงวะกูไม่ยูริกับมึงหรอกนะ
“แล้วคำถามที่สองละครับ” พี่คิวถามน้องอีกครั้งเพื่อกระชับเวลา
“พี่โมมีคนที่ชอบรึยังค่ะ ถ้ามีแล้วเขาคนนั้นเป็นคนแบบไหน เอาตรงๆเลยนะค่ะพอดีเพื่อนหมิงชอบพี่มา หมิงก็เลยสนับสนุนเพื่อนหมิงนิดหน่อย” นิดหน่อยของมึงนี้ทำกูเหงื่อตกเลยนะ คำถามแต่ละคำถามช่วงล้วงเกินความเป็นส่วยตัวดีแท้
“หึหึหึ” พี่คิวมันหัวเราะร้ายออกไมค์ โมส่งสายตาค้อนพี่มันไปทันที พี่มันเพิ่งรู้เรื่องเมื่อวานว่าโมคิดยังไงกับพี่เรียวเพราะพี่มันแอบฟังโมกับมิกะคุยกัน สันดานเสียเอามากๆค่ะ
“ตอบเลยครับน้องโม” พี่คิวมึงเงียบไปเลยไป๊ โมนิ่งใช้ความคิดเงียบๆ เฮ้อออ! ทำไงได้ละนี้มันก็เป็นเกมที่โมต้องร่วมสนุกด้วยอยู่แล้ว และไหนๆพี่เรียวมันก็รู้แล้ว ก็พอให้มันชัดเจนเลยแล้วกัน
“พี่มีแล้วค่ะ” โมตอบด้วยน้ำเสียงปกติ มิกะมันยิ้มกว้างทันทีที่โมพูดจบ มันยกนิ้วโป้ขึ้นมาให้
“แล้วเขาเป็นคนแบบไหนค่ะ” น้องหมิงถามต่ออีกครั้ง หมิงหน้ามึงแบบอยากรู้มากอ่ะ ดีนะที่มันบอกว่าเพื่อนมันชอบ ไม่งั้นโมคงคิดว่ามันจะชวนโมไปยูริจริงๆ โมสบตาพี่เรียวอีกครั้ง พี่มันยังคงมีท่าทางนิ่งๆ
“เขาคนนั้นเป็นคนที่นิ่งๆ แล้วก็ขี้แกล้ง ให้ความรู้สึกอบอุ่นเพียงแค่คิดถึง แต่เมื่อได้อยู่ใกล้หัวใจก็จะพองโต เป็นคนมีเส่นห์ และเป็นคนที่พี่อาจจะเอื้อมไม่ถึง” ฮอล์ทั้งฮอล์เงียบสนิท โมพูดโดยไม่ละสายตาไปจากพี่มัน พี่มันดูอึ้งนิดๆ แต่มิกะน้ำตาไหลไปแล้ว โมยิ้มให้มิกะมันไปที มันเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ แล้วก็ลุกขึ้นเอามือป้องปาก เหมือนจะพูดไรสักอย่าง
“ฉันรักแกนะเว้ย!!!!!!” มิกะมันกระโกนมาสุดเสียง กำ!!! มึงอายคนอื่นเขาไหมเนี่ย ทุกคนต่างปรบมือเหมือนจะให้กำลังใจ นี้ความรักกูหน้าเวทนาขนาดนั้นเลยหรอ
“อะ…เอาละครับ ขอบคุณน้องหมิงมากนะครับ” พี่คิวที่เริ่มตั้งสติได้รีบพูดขึ้นเพื่อปลี่ยนบรรยายกาศ
“ใครมีบัตรสีเหลืองแล้วก็สีเขียวครับขอเชิญหน้าเวทีเลยครับ” โมกับพี่คิวมอบของขวัญร่วมสนุกให้กับน้องผู้ชายที่ได้บัตรสีเขียว น้องมันยิ้มหล่อมาให้ พร้อมกับสวมกอด
“พี่น่ารักจริงๆแฮะ” โมยืนนิ่ง แล้วน้องมันก็คล้ายกอดออกเดินไปกอดพี่คิวอีกคน ก่อนลงเวทีน้องมันก็ส่งยิ้มหล่อมาให้อีก ผู้หญิงส่งเสียงกรี๊ดกันใหญ่ตอนน้องมันกอดโม คือก็หล่ออ่ะนะ แต่น้องกว่าพี่เรียวเยอะ
“มาถึงกระดาษใบสุดท้ายนะครับน้องอยากฟังเพลงอะไรขอพวกพี่มาได้เลย”พี่คิวพูดเสียงหล่อพร้อมกันยักคิ้วขึ้น คนที่ได้ใบสุดท้ายไม่ใช่ใครค่ะยัยมิกะเองเนี่ยแหละ ไม่รู้มันไปฟลุ๊กอิท่าไหน
“มิกะอยากขอเพลง จะให้ฉันทำยังไง ค่ะของ POTATO อ่ะ” มิกะมึงของเพลงได้ทำร้ายใจกูมากกะเอาให้กูร้องไห้กลางเวทีเลยไงวะ โมกำลังจะอ้าปากค้าน
“ทำไมถึงอยากฟังเพลงนี้ละครับ” นั่นไง!! และแล้วกูก็ค้านไม่ทัน พี่คิวมันรีบพูดดักไว้เลยค่ะ
“คริคริ มิกะอยากให้เพลงนี้กับเพื่อนมิกะหนะ เห็นมันชอบร้องให้ฟังบ่อย มิกะไปละนะค่ะ” พูดเสร็จมันก็ลงเวทีไปเลย เหมือนโมมาเล่นเกมที่ตัวเองมีแต่เสียกับเสีย
“งั้นพวกเราขอลาไปด้วยเพลงนี้เลยนะครับ” พี่คิวมันคว้ากีต้าร์มาไว้ในมืออย่างเร็ว โมก็เลยต้องลงไปนั่งประจำที่เพื่อร้องเพลงที่โมเคยร้องให้มิกะมันฟังบ่อยๆ พี่เรียวยังคงมองมาอยู่ตลอด มีสบตาบ้าง พี่แจมก็ยังคงเกาะแขนพี่มันแน่นไม่ปล่อยไปไหน ซบหน้ากับไหล่กว้างของพี่มันไว้
“ฉันก็รู้ในกฎเกณฑ์ และก็เห็นในความจริง
ว่าเราทำผิด ที่มาคิดรักกันอย่างนี้
ทั้งที่รู้ดีแก่ใจ ว่าเจ้าของเธอมี
เจ็บปวดกับคำนี้ แต่มันคือเรื่องจริงใครก็รู้
แม้สมองจะคอยสั่ง
คอยบอกให้ฉันนั้นเลิกไป
ลึกลึกรู้ไหมใจอยากจะรัก
จะให้ฉันทำยังไง จะให้ถอนใจจากเธอ
ก็คงสายจนเกินไป แต่ถ้าฉันจะไปต่อ
ก็ไม่เห็นหนทางจะไป ไม่มีหวังอะไรอยู่เลย
ฉันไม่รู้วันต่อไป ฉันไม่พร้อมจะเจอมัน
ฉันไม่ต้องการ ที่จะถามถึงวันพรุ่งนี้
เพราะว่าฉันนั้นสุขใจกับชีวิตที่ดี
มีเธออย่างวันนี้ แค่เท่านี้ก็พอสำหรับฉัน
แม้สมองจะคอยสั่ง
คอยบอกให้ฉันนั้นเลิกไป
ลึกลึกรู้ไหมใจอยากจะรัก
จะให้ฉันทำยังไง จะให้ถอนใจจากเธอ
ก็คงสายจนเกินไป แต่ถ้าฉันจะไปต่อ
ก็ไม่เห็นหนทางจะไป ไม่มีหวังอะไรอยู่เลย
แต่ถ้าฉันจะไปต่อ
ก็ไม่เห็นหนทางจะไป ไม่มีหวังอะไรอยู่เลย”
โมร้องเพลงนี้จนจำ ที่โมชอบเพลงนี้เพราะท่อนฮุกมันโดนใจโมสุดๆ เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง โมกับพี่คิวโค้งตัวและลงจากเวที
“ไหวไหมเรา?” พี่คิวถามหลังจากเราเข้ามาอยู่ในห้องแต่งตัวนักแสดง
“ไหวหนะพี่ แค่นี้เองชิวมากกกก” โมตอบเสียงสดใสไปให้พี่มัน ไม่อยากให้พี่มันต้องกังวลหรือเป็นห่วง ภาพที่เห็นก่อนหน้าทำให้หัวใจเจ็บแปล๊บ ถ้าเป็นก่อนหน้าที่โมยังไม่รู้จักพี่เรียวโมจะเฉยมาก แต่ตอนนี้มันทำเป็นเฉยไม่ไหวเลยจริงๆ โมรู้ว่าเราก็แค่จูบกัน พี่มันก็คงแค่อยากแกล้งเล่น แต่ถึงแม้จะย้ำกับตัวเองแบบนั้น หัวใจมันก็อดที่จะพองโตไม่ได้
แอ๊ดดดดด!!
เสียงเปิดประตูดังขึ้น โมกับพี่คิวหันไปดูคนมาใหม่พร้อมกัน
“คิวมึงไปส่งมิกะแทนกูดิ่ มันรออยู่ข้างหน้า” พี่เรียวพูดสั่งพี่คิว
“งั้นโมกลับเลยนะค่ะ นี้ก็ไม่มีเรียนแล้ว” ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะเจอพี่มัน อยากจะห้ามอาการน้อยใจของตัวเองให้ได้ก่อน อยากจะย้ำเตือนตัวเองให้รู้สถานะของตัวเอง
“มึงออกไปก่อนไป กูมีเรื่องจะคุยกับน้องมัน” พี่เรียวพูดขึ้น โมยืนนิ่งใช้สมองประมวลความคิด พี่มันอยากจะคุยอะไร มีอะไรต้องคุยกับเราด้วยรึไง โมทำเป็นไม่สนใจยืนเก็บขแงใส่กระเป๋าตัวเองต่อไป
ปึง!.... ติ๋งงง!! เสียงปิดประตูพร้อมกับเสียงกดล๊อค โมหันไปมองดูสมาชิกในห้อง พี่คิวออกไปแล้วว ห่าน! ไปตอนไหนวะไม่เห็นบอกกันมั้ง แล้วนี้กล้าทิ้งน้องไว้ได้ยังไง ไอ้พี่เลวววว
“โม” พี่เรียวเดินเข้ามายืนตรงหน้า ชอบจังเวลาที่พี่มันเรียกชื่อเรา
“……………………………………..” โมไม่ตอบอะไรพี่มันไป ยืนสบตาพี่มันไว้นิ่ง
“พี่ขอโทษเรื่องวันนั้น พอดี เอ่อ ...เอ่อ แจมเขาขอให้พี่อยู่เป็นเพื่อนเขาหน่อย แล้ว เอ่อ ....แล้วพี่ก็” พี่มันพูดเสียงตะกุก ตะกัก โมเค้นยิ้มให้พี่มันไป ยกมือขึ้นทาบแก้มพี่มันไว้สองข้าง พี่มันมองอึ้งๆนิดหน่อย
“โมเข้าใจ ที่จริงพี่ไม่ต้องมาอธิบายอะไรก็ได้นะค่ะ โมไม่มีสิทธิ์อะไรจะโกธรพี่เลยด้วยซ้ำ ไม่มีสิทธิ์จะน้อยใจ มะ..ไม่มีสิทธิ์ อึก…จะเคือง อึก…พี่เรียวเลยสักนิด อึก..ไม่มี..อึก...” พูดอยู่ดีๆน้ำตาก็พากันไหลมาเต็มหน้า หน้าอายชะมัดมาร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้
“โม” พี่เรียวเรียกเสียงแผ่ว มือแกร่งเลื่อนมาเช็ดน้ำตาที่ไหลรินของโม ไม่อยากให้พี่มันมาดีด้วยแบบนี้เลย ไม่อยากให้พี่มันมาอ่อนโยนด้วยแบบนี้
“ขอโทษทีนะค่ะ ร้องไห้ทำไมก็ไม่รู้” โมรีบเช็ดน้ำตาออกลวกๆ
“โมกลับดีกว่า ขอบคุณนะค่ะสำหรับคำขอโทษ” โค้งหัวให้พี่มันที หันหลังไปทางประตู
หมับ!!!
“อื้ออ พะ..พี่...อื้อ” แขนแกร่งดึงโมกลับมาที่เดิมและประกบจูบอย่างรวดเร็ว โมผลักพี่มันออกแต่เรี่ยวแรงช่างไม่เป็นใจเลยสักนิด โถ่โว้ยยย ตัวจะควายไปไหนวะ
“อื้มมมมมมมม” โมเผลอปล่อยเสียงครางออกมา พี่มันจูบร้อนแรงขึ้น ตอนนี้โมไม่ได้ขัดขืนหรือผลักพี่มันออก สมเพศตัวเองลึกๆว่าเหมือนของตายที่ปล่อยให้พี่มันทำตามใจตัวเอง ลิ้นร้อนถูกสอดเข้ามาควานชิมความหวานอยู่เนิ้นนาน จนโมหายใจไม่ทันพี่มันรู้ก็ถอนจูบออก
“จุ๊ป.....จุ๊ป.....จุ๊ป..” พี่มันจูบริมฝีปากโมรัว แล้วยิ้มหล่อมาให้ โมมองใบหน้านั้นด้วยความหลงไหล
Talk
เจอคำผิดบอกเราได้นะ
อ่านให้สนุกนะค่ะ
ความคิดเห็น