Part Time In God Corp.

///////////////////////////////////////////

"ย... อย่า อย่าเข้าใกล้เธอนะโว้ย!!!" เสียงตะโกนดังลั่นที่ริมถนนยามค่ำคืน ชายหนุ่มวัย 25 ปี หน้าตาป้ำๆเป๋อๆผมสีดำรุงรังกับนัยนตาสีฟ้าอ่อนเค้าไม่ใล่คนตัวใหญ่อะไรนักแต่ก็ตะโกนสุดเสียงเพราะเห็นว่าตรงหน้าของตนนั้นเกิดการโจรกรรมของ

มีคนสวมไอ้โม่ง 2 คนถือมีดคนละด้ามจี้เอากระเป๋าของหญิงวัยกลางคน ตรงนี้เป็นซอยเปลี่ยวของย่านอากิบะในโตเกียว ตอนนี้ก็ 5 ทุ่มกว่าแล้วด้วยที่ตรงนี้ก็เลยสลัวๆจึงเกิดโจรกรรมบ่อย

"เฮ้ย!!! เอามานี่อย่าขัดขืนไม่งั้นกูฆ่าแน่!!" พอพวกมันเห็นว่ามีคนมาสอดก็เลยลนลานและรีบแย่งกระเป๋า

"ช่วยด้วย!!!!" 

ชายหัวยุ่งเบิกตากว้างและเท้าสองข้างก็ก้าวออกไปเองแต่แล้วจู่ๆก็

"วูบบบบ!!! คลุกๆๆๆ..." 

จู่ๆก็เหมือนว่ารอบข้างแปลกไปก่อนจะยั้งร่างไม่อยู่แล้วกลิ้งไปกับพื้นหลายตลบ

"โอ้ย เจ็บๆๆ... ห๊ะ...!! ทะ.. ที่นี่ ที่ไหนเนี่ย .." ชายหนุ่มถึงกับพูดติดๆขัดๆเพราะจู่ๆรอบข้างที่น่าจะเป็นซอยมืดๆกลับเปลี่ยนเป็นห้องทรง 4 เหลี่ยมสีขาวซะงั้น

"คุโรซากิ อาราตะ อายุ 25 ปี โลกมนุษย์ ประเทศญี่ปุ่น เมืองโตเกียว ย่านอากิบะ เวลา 23:11 นาที เสียชีวิตเพราะถูกแทง" 

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เป็นโน๊ตตัวเดิมดังขึ้นจากด้านหลังก่อนชายหนุ่มจะหันไปอย่างรวดเร็ว ก็เล่นเอาใบ้รับประทาน เพราะห่างไปไม่กี่ก้าว มีโต๊ะทำงานสีไม้อยู่และบนโต๊ะมีเอกสารค่อนข้างเยอะ ที่สำคัญ ชายแก่ผมขาวเหมือนตาลุงนั่งอยู่ หน้าลุงแกนิ่งราวไร้ความรู้สึก ตาทั้งคู่ของลุงแกเป็นสีเทาด้วยเลยดูประหลาด

"อ.. เอ่อ .. เสียชีวิต.. หมายความว่าไงอะลุง แล้วที่นี่ที่ไหน เมื่อกี้อยู่ที่ซอยในย่านอากิบะอยู่เลยนิ.." เหมือนชายคนนี้จะเป็นคนที่ลุงแกเรียกชื่อ คุโรซากิ อาราตะ 

"เธอตายแล้ว ตามนั้น" ลุงพูดเสียงเรียบๆ

"เห้ย! อย่ามั่วน่ะลุง ตายได้ไง ผมยืนอยู่นี่ไง" อาราตะกล่าวพลางชี้มาที่ร่างตัวเองและโดดหยอยๆให้ดู แต่ลุงแกก็ดีดนิ้วทีนึงทำเอาอาราตะนิ่งค้างไปเลย

ภาพต่างๆค่อยๆฉายเข้ามาในหัวของอาราตะทีละนิด เริ่มตั้งแต่วันนี้ตนไปปาร์ตี้บ้านเพื่อนที่ทำงานด้วยกันเลยกลับดึก ต่อมาอาราตะเดินผ่านตรอกมืดจุดนึงก็เห็นมีคนปล้นผู้หญิงอยู่แล้วจู่ๆอาราตะก็วิ่งเข้าไปช่วยก็เลยถูกโจรคนนึงพุ่งเข้ามาแทงอาราตะ 3 แผลจังๆร่างของอาราตะก็นอนจมกองเลือดตรงนั้นกับเสียงกรีดร้องของหญิงวัยกลางคนนั่น

"น.. นี่ฉัน.. ตายแล้ว เหรอ" 

"ปุ๋!!!!" 

ตรงหน้าอาราตะก็เกิดระเบิดควันสีชมพูอ่อนๆขึ้นมา

"ท้าด้านนน..." 

ชายคนนึงสวมหมวดปีกกว้างสีขาวกับชุดสูทสีข้าวล้วนหน้าตาดูคมไม่น่าใช่คนญี่ปุ่น แต่ดูๆแล้วน่าจะอายุไม่ห่างจากอาราตะนัก ที่แปลกตาที่สุดคือชายคนนี้มีตาสีแดงสดและมีรูปไม้ดางเขนสีขาวในตาทั้งคู่ด้วย

"โอ้ว.. คุณกริม กระผมมีธุระกับเด็กคนนี้นะครับ จะขอรับตัวไปก่อน" ชายสวมหมวกปีกกว้างกล่าวยิ้มๆก่อนที่ตาลุงที่ชื่อกริมอะไรนั่นจะลุกยืนและก้มหัวให้

"ขอรับ พระเจ้า" อาราตะได้ยินสิ่งที่ลุงนั่นแทนนามคนสวมหมวกว่าพระเจ้าถึงกับอ้าปากพะงาบๆ

"พ.. พระ.. เจ้า ... เอ้!!! พระเจ้าเหรอ!!!" อาราตะตะโกนเสียงดังลั่น

"ฮิๆๆๆ ถูกต้องเป็นไง เค้าหล่อเหมือนที่คิดปะ" แล้วคุณพระเจ้าก็เก็กท่าเหมือนนายแบบซะหลายท่าเลย

"นี่ฉัน ตายจริงๆ.. เหรอเนี่ย.."

"งั้นไปคุยที่ห้องส่วนตัวกว่านี้หน่อยดีกว่าเนอะ" แล้วพระเจ้าก็ดีดนิ้มทีนึงก่อนร่างของอาราตะจะรู้สึกเหมือนถูกดึง

พออาราตะลืมตาอีกครั้ง คราวนี้ตนได้มาอยู่ในห้องกว้างที่มีเฟอร์นิเจอร์หรูหรามากมายแต่ทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวส่วนสีตัดนั้นจะเป็นสีทอง

"เอ้า ยืนอยู่นั่นแหละ มานี่ๆมานั่งนี่ ดื่มชาไปคุยไปดีกว่า" อาราจะหันไปตามเสียงก็เห็นคุณพระเจ้านั่งไขว่ขาดื่มชาสะบายอารมณ์อยู่ ก็เลยเดินไปหาแล้วเค้าก็ผายมือเชิญให้อาราตะนั่งอีกฟาก อาราตะก็นั่ง

"เอ่อ.. คุณคือ พระเจ้าจริงๆ เหรอครับ" อาราตะดูเกร็งสุดๆ

"อืม ใช่ ตัวจริงเสียงจริงเลยแหละ" แล้วคุณพระเจ้าก็ยิ้มแฉ่งชู 2 นิ้วให้อาราตะด้วย

"แล้ว.. ผมตายแล้ว ตอนนี้ผมจะขึ้นสวรรค์หรือตกนรถละครับ" อาราตะกล่าวพลางคิดว่าตนจะได้ขึ้นสวรรค์หรือลงนรกเพราะใจจริงอยากขึ้นสวรรค์ดีกว่า เพราะลงนรกต้องทรมานแน่ๆ

"เห... มนุษย์นี่น้า.. เชื่อจริงดิว่ามีสวรรค์ที่มีนางฟ้าสวยๆ กับนรกที่มีไฟประทุตลอดเวลาและต้องทรมานอะไรแบบนั้นนะ" 

"ห๊ะ... เอ่อ ท่านรู้ได้ไงครับว่าผมคิดอะไร" 

"ก็ฉันคือพระเจ้าไง แล้วก็นะขอแก้เรื่องความคิดเด็กๆแบบนั้นก่อนละกัน สวรรค์ และก็ นรก ที่พวกเจ้าหมายถึง ไม่ใช่สถานที่หรอก มันเป็นเส้นทางสู่การเกิดใหม่ต่างหาก" อาราตะตอนนี้งงถึงบางอ้อแล้ว

"ไม่เข้าใจครับ" 

"หึๆๆๆ ก็งี้ไง แบบเส้นทางเกิดใหม่อะ แบบว่าส่งวิญญาณไปสถิตเป็นเด็กในท้องของมารดาทุกๆคนนั่นแหละ เส้นทางสวรรค์ ก็จะได้รับสิ่งดีๆ ชีวิตที่ดี และเป็นเด็กมีความรู้ความสามารถอะไรก็ว่าไป ส่วนเส้นทางนรกก็ตรงกันข้ามกับทางสวรรค์ เพื่อไปชดใช้กรรมที่ยังชดใช้ไม่หมดตอนมีชีวิตไง เข้าใจยัง" พระเจ้าอธิบายแล่วดื่มชาไปด้วย

"เอ่อ ก็เข้าใจอยู่บ้างแหละครับ แล้วผม ได้ไปทางไหนครับ" 

"โอ้ว นั่นสิ ที่เรียกเจ้ามานี่เพราะว่าเจ้าไม่มีเส้นทางนะ เอิ่ม... จะว่าไงดีหว่า.. คือแบบวิญญาณของเจ้ามันไม่ได้กำนดอยู่ในเส้นทางทั้ง 2 ตี้งแต่ต้นอ่ะนะ" พระเจ้าดูกลิ้งกลอกตาไปมาดูจะปิดบังอะไรซักอย่างอยู่

"อ้าว แบบนี้แล้วผมต้องทำไงอะครับ แล้วทำไมผมถึงไม่มีหนทางละ" อาราตะดูไม่เข้าใจสุดๆ พระเจ้าก็ทำหน้าเขินๆแถมทำนิ้วจิ้มๆกัน

วันที่อาราตะจะเกิด

"ว้า... วันนี้เล่นไพ่นกกระจอกแพ้พวกนั้นหมดตูดเลยแฮะ เซ็งสุดๆ" เสียงเบื่อๆของคุณพระเจ้าดังขึ้นมาในห้องก่อนท่านจะเดินไปที่ตู้แช่พร้อมหยิบเตกิล่าออกมาดื่มย้อมใจ

เวลาผ่านไปกว่า 10 นาที หน้าพระเจ้าก็แดงแปร๊ดเลยดูท่าจะคออ่อนสุดๆแล้วเจ้าตัวก็เดินโซซัดโซเซมานั่งที่โต๊ะทำงานที่มีกระดาษสีขาวอยู่ใบเดียว และมีก้อนแสงสีฟ้าอ่อนลอยเหนือกระดาษ 1 ก้อน และข้างกระดาษยังเขียนบอกอีกว่า วิญญาณที่ผิดพลาด

"หืมมม... ใครมาตั้งไฟฉายไว้ตรงนี้เนี่ย อึก..." ท่านกล่าวพลาวหรี่ตามองแล้วเห็นว่าข้างๆก็เห็นปุ่มสีแดงกับสีดำบนหน้ากระดาษ 

"ปิดดีกว่าแสบตา" แล้วนิ้วของแกก็จิ้มจึกลุงปุ่มสีแดงก่อนที่แสงนั่นจะหมุนติ้วๆแล้วลอยพุ่งลงพื้นห้องไป

"เออ งี้ค่อยงีบได้สะบายหน่อย.." แล้วพระเจ้าก็หลับไปเลย

กลับมาปัจุบัน

"ห๊าาา.. เมาแล้วบังเอิญส่งวิญญาณที่ผิดพลาดอย่างผมลงไปเกิดเนี่ยนะครับ มิน่าถึงได้นอนในถังขยะตั้งแต่เกิดมาวันแรก.." ดูท่าอาราตะจะปรี๊ดแตกเพราะไอ้คุณพระเจ้านี่ มันเกรียนของแท้เลยจริงๆ 

"แหะๆๆ ก็แหม่เค้าไม่ได้ตั้งใจนี่นา แล้วก็ไหนๆตัวเองก็ตายแล้ว งั้นจะขอมอบงานพาร์ทไทม์ให้เลยละกัน"

"เอะ.. งานเหรอครับ เดี๋ยวๆๆ.. ผมตายแล้วนะครับ" 

"ก็นั่นแหละเพราะตายมานี่แหละถึงจะให้รับงาน อีกอย่างเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วละนะ เพราะถ้าเธอไม่รับก็จำเป็นต้องทำลายทิ้งเพราะเธอเป็นสิ่งที่ผิดพลาดอะ"

"อะไรนะ!! งี้มัดมือชกกันนี่ครับคุณพระเจ้าที่เคารพ น้อยกว่าเดิม" คำหลังนี่อาราตะแอบพูดเบาๆ

"ได้ยินนะเฮ้ย เห้ออ ก็ยอมรับผิดนี่ไงเลยหาหนทางให้เนี่ย" 

อาราตะถึงกับเครียดเพราะดูท่าจะวุ่นจริงๆ งานของพระเจ้ามันไม่น่าจะง่าย และอีกอย่างตนก็ไม่อยากถูกทำลายด้วย

"โธ่.... เอาก็เอาครับว่ามาครับงานที่ว่า" เหมือนจะตัดสินใจทำงาน

"หุๆๆ ดีมาก งั้นมาฟังรายละเอียดกันเลย อะแฮ่มๆ.." ดูเหมือนอาราตะจะเริ่มเอือมกับท่าทีอีตาพระเจ้านี่แล้ว

"งั้นเริ่มจากหัวข้อเลย งานที่เค้าจะให้เธอทำคือ ไปโลกใบใหม่ที่ไม่ใช่ที่ๆเธอจากมา แล้วก็เป็นตัวแทนให้กับเจ้าเมือง เมืองนึงในนั้น แล้วก็ยึดครองประเทศนั่นในแบบของเธอซะ" พอพระเจ้าที่อธิบายอย่างตื่นเต้นสุดๆอธิบายจบก็เกิดเครื่องหมายคำถามเต็มหน้าอาราตะ

"เอิ่ม... เดี๋ยวนะครับ เคลียร์ทีละจุด คือ ไปต่างโลก เหรอครับ" 

"อื้อใช่ ต่างโลกไง โลกใหม่อะไรงี้อะ โลกเธอเองก็มีไม่ใช่เหรอ นิยายที่พระเอกไปต่างโลกอะไรงี้อะ" พระเจ้าอธิบายซะอาราตะพูดไม่ออก

"คุณพระ.."

"ห๊ะ เรียกเค้าทำไมเหรอ" อาราตะที่อุทานนั่นพระเจ้าก็คิดว่าเรียกตัวเองซะงั้น

"เดี๋ยว นั่นมีแต่จินตนาการมนุษย์ครับนิ" 

"หืมม.. จินตาการ เธอคิดว่าแรกเริ่มเดิมทีมาจากใครที่ไหนละ" พระเจ้ากล่าวพร้อสยิ้มแฉ่งให้อาราตะ

"หรือว่า!!!"

"ถูก เค้าใส่จินตนาการนั่นให้กับมนุษย์ไปคนนึงก่อนเค้าตนนั้นจะแพร่ขยายเรื่องแฟนตาซีที่เป็นไปไม่ได้ออกไปกว้างเรื่อยๆเลยเป็นที่นิยมอย่างจินตนาการในการทำอนิเมะ มังงะ หรือนิยายอะไรนั่นแหละ" อาราตะพึ่งจะมารู้ว่าความคิดบรรเจริดและไม่น่ามีจริงอย่างเรื่องแฟนตาซี พลังวูบวาบอะไรนั่น มาจากพระเจ้านี่เอง

"แล้วไหงสร้างจินตาการแบบนั้นละครับ"

"การเชื่อมต่อไง สิ่งในจินตนาการพวกนั้นนะส่วนมากก็มีอยู่จริงแหละ โลกอื่นเอย มิติต่างเวลาเอย เวทเอย ล้วนมีจริง แต่โลกพวกเจ้าไม่ใช่โลกที่มีสิ่งเหล่านี้เท่านั้นก็เลยเติมเต็มให้ เป็นการบอกนัยน์ๆนะว่า สิ่งนั้นมีจริง"

"ผมจะพยายามไม่แปลกใจอีกละกันครับ งั้นจุดที่สองคือ โลกใหม่ที่ว่านี่มันเป็นยังไงละครับ ไหนจะให้เป็นตัวแทนนั่นอีก" อาราตะถามประเด็นต่อมา

"โอ้ส.. ก็อย่างที่พูด โลกที่เธอจะไปนะ เรียกในชื่อนึงคือ โธเทมไฮม์ (Thotemhiëm) มี 4 ทวีปด้วยกันและมีประเทศอยู่ 313 ประเทศ พื้นที่ทะเลมากกว้างแผ่นดินเหมือนโลกของเธอ ที่นั่นนะ สิ่งที่ถูกกล่าวในเทพนิยาย กับเวทมนต์ที่เธอคิดมันไม่มีหรอก ที่นั่นคล้ายโลกของเธอนิดๆนั่นแหละแต่เป็นยุคสงครามนะ ส่วนเรื่องตัวแทนก็นั่นไง แบบที่นั่นมันมีปัญหาเรื่องฟันเฟืองแห่งชะตากรรมนะ คนที่ไม่ควรตายกลับมาตายซะก่อนมันเลยผิดเพี้ยน พอดีเธอมีใบหน้าที่เหมือนกับชายคนนั้นเลยให้ไปแทนที่นะ ไม่ต้องเดินตามโชคชะตานะ เพราะมันไม่มี เพราะงั้น เค้าอยากให้เธอสร้างเส้นทางแห่งโชคชะตาส่วนนี้ขึ้นนะ มิเช่นนั้นสมดุลโลกนั้นจะเอียง แล้วที่นั่นมันจะล่มสลาย ประมาณเนี้ยแหละ" พระเจ้ากล่าวยิ้มๆยังกับเป็นเรื่องธรรมดาๆ

"ง.. งั้นที่บอกว่าให้ยึดครองประเทศ นั่นหมายความว่า..."

"ใช่ คนที่ตายแต่หน้าเหมือนเธอเปะๆเลยนะ เป็นเจ้าเมืองอยู่เมืองนึง ฝันเค้าคือ รวมประเทศให้เป็นหนึ่ง เธอก็ต้องทำ แต่ก็อย่างที่บอกไปเมื่อกี้ จงทำในสิ่งที่เธอเห็นควร ไม่มีโชคชะตาใดมากำนดเส้นทางนี้ของเธอนะ หุๆๆ" 

"เดี๋ยวๆๆ.. ผมเนี่ยนะให้ไปเป็นหัวหลักหัวตอให้กองทัพในสงคราม เหอะๆๆ คุณพระเจ้าเลือกผิดคนแล้วครับ ผมอะแค่เด็กประฐมมาท้าต่อยยังไม่กล้าสู้ด้วยเลย" 

"น่าๆๆ เธอมีดีกว่านั้น อีกอย่าง พรที่เค้าจะมอบให้นะมันจะช่วยเธอในงานนี้เองและก็นะ"

"เอะ.. พร เหรอ" 

"ใช่ๆ งั้นสรุปเธอตกลงแล้วใช่มั้ย งั้นดีละมาเตรียมตัวกัน" 

"ห๊ะ! เดี๋ยวๆๆ ใครพร้อม... เหว้อออ!!!"

จู่ๆร่างของอาราตะก็ลองขึ้นเหนือพื้นที่ยืนอยู่พระเจ้าเองก็ด้วย

"หึๆๆ งานนี้ไม่ให้เธอทำฟรีหรอก เมื่อถึงเวลาที่เห็นควร เค้าจะมารับ" อาราตะถึงกับคิ้วกระตุก

"มารับเหรอ... เฮ้ย! งั้นผมก็ต้องตายอีกทีที่โลกนั้นอะดิ!" 

"ถูกต้องคราบบบ... งั้นโชคดีนะ" พระเจ้าลอยเข้ามาใกล้ๆพร้อมใช้นิ้วจิ้มที่หน้าผากอาราตะก่อนที่ภาพรอบตัวอาราตะจะค่อยๆกลางเป็นสีขาวโพลน และสติก็ดับวูบไป

////////////////////////////////////////////////

ไว้จะเพิ่มรูปให้ทีหลังละกัน