คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 10.อา....ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ+ฉันชอบเธอ
10.อา....ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ+ฉันชอบเธอ
เด็กหญิงผมสีน้ำตาลสลวย ตาสีท้องฟ้ายามเช้าเดินเข้ามาพร้อมกับบ๊อกๆ(หมา)
ตัวนึงเกาะอยู่บนหัว
“สวัสดีค่ะ....ฉันทิสุบาสะ โทริ....ค่ะ”เธอแนะนำตัวอย่างสุภาพ
“โทริ เธอนั่งตรงนั้นหละกัน”คาคาชิชี้ไปที่โต๊ะว่างๆโต๊ะนึง
“ค่ะ”เธอตอบก่อนจะเดินไปนั่ง
“เอ่อ....จะว่าไปเธอน่าจะรู้กฎของโรงเรียนนะว่าห้ามเอาหมาเข้ามา”
“ขอโทษค่ะ แต่ว่าคลาสสิคมันง้อจะตามมาให้ได้นี่ค่ะ”
“คลาสสิค?”
“อ้อ! ชื่อหมาหนะค่ะ”
“อ๋อ”
“เอาเถอะ...เข้าเรียนได้”
พักเที่ยง
“ขอนั่งด้วยคนนะค่ะ”เธอพูด
“เอาเชิญๆ”นารุโตะตอบโดยไม่ได้ปรึกษาใครก่อน- -
“ขอบคุณค่ะ คุณ.....เอ่อ....”
“ฉันชื่อนารุโตะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณนารุโตะ”
“ไม่เป็นไรคนกันเองนี่นา”
“เท่าที่จำได้แกไม่ใช่คนไม่ใช่รึนารุโตะ?”คิบะถามกวนๆ
“พูดมากน่าไอ้เห็บหมา- -*”
“แกว่าไงนะ?”
“จะเอารึ?”(เอาอะไรกัน???-คนแต่ง)
“เอาสิ”
“จะFront hole รึ Back hole (เฮ้ย!-คนแต่ง)หละเอ้ย!เข้ามา!”
“Front hole เอ้ย! ไม่ช่าย~~!”
“ย้าก~~~~~~~~~~!!!!!!!!!!!!!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
โครมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เพล้งๆ ตุบตับๆๆๆๆๆ ฟิ้ว~~! ตูม!
“เฮ้ย! ใครเขวี้ยงระเบิดมา”คิบะตะโกน
“ฉันเอง มีปัญหาป่ะ? อืมม์”ไอ้อืมม์นี่คงไม่มีใครอื่นนอกจากเดอิดาระ- -
“ไม่มีมั้ง- -^”
“มาต่อยกันมะ? อืมม์”
จากนั้น..........เหล่านร.จึงต้องบะบายโรงอาหารที่รักยิ่ง ที่ตอนนี้เหลือเพียงสาก
เนื่องจากแรงระเบิดของเดอิดาระและเขี้ยวประสานเขี้ยวของคิบะ- -
“วันนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลยอ่ะT.T”อิทาจิพูด
“ฉันด้วยT^T”เท็นเท็นพูด
“อาหารของพวกเรา!!!”เนจิ(หา?!)ร้อง
“ข้าวของโทบิอ้า~~~!!!!!”โทบิงองแงแป็นเด็กๆ
“ข้าวจ๋า~~!”เนกิดิ้นไปมา
“หิวข้าวจังT0T”ซาคุโระพูด
“ยังไม่ทันได้กินเลยY^Y”โทริว่าบ้าง
“ไปแล้วอาหารกลางวันฉัน- -”กาอาระพูด
****************
มาต่อๆๆกัน(จะต่อหลายต่อเพื่อ?)
เย็นวันนั้น อั้น อั้น อั้น(ใครแอ๊กโค่!-คนแต่ง/นู๋ค่ะ-อิโนะ/....-*- -คนแต่ง)
“นี่ๆซาคุโระวันนี้ไปบ้านฉันมั้ย?”อิโนะถาม
“บ้านคุณอิโนะหรอค่ะ? ไปสิไป”
คุณอิโนะ....งั้นหรอ? อิโนะตกใจ(ไม่)นิดหน่อยที่เพื่อนเธอเรียกเธอแบบนั้น
“ฉันไปด้วยนะ อิโนะ”ซากุระพูด
“พวกเราด้วย”เท็นเท็น เทมาริและฮินาตะประสานเสียงกัน
“งั้นเราก็.....ไปกันเลย!!!”
“โอ๊ส!”
บ้านอิโนะ
เมื่ออิโนะเข้าบ้านไปก็มีนก(ดินเหนียว)ตังนึงคาบจม.มาให้
“อะไรอ่ะคุณอิโนะ”
“ไม่รู้สิ...ไหนลองอ่านดูหน่อย.....”แล้วทุกคนก็สุ่มหัวอ่านจดหมายกัน
ถึง ยัยเสียง2,000หลอด จอมบ้าผู้ชาย
วันนี้ฉันมีภารกิจดูแลบ้านดีๆ ห้ามพาไอ้ซีด(มันชื่อซาอิวุ้ย!บอกกี่รอบแล้วเนี่ย?)มาบ้าน
ห้ามจัดปาร์ตี้ ห้ามเอาดินเหนียวฉันไปเล่น ห้ามบลาๆๆๆๆๆๆๆ(เยอะจัด)
สุดท้ายของบอกว่า......อาหารในตู้เย็นหมดไปซื้อมาด้วยเน่อ!
จาก เดอิดาระสุดหล่อ
‘เมิงเห็นกรูเป็นอะไรเนี่ย ไอ้พี่บ้า! ( =[]=^)’อิโนะคิด
‘มันรักน้องน่าดู ห้ามแทบทุกอย่าง (=_=)’ความคิดที่เหลือ
“มันเขียนชื่อผู้ส่งดีจังเนอะ- -”อิโนะพูด
“นั้นสิ ยัยเสียง2,000หลอดจอมบ้าผู้ชาย ~w~”ซากุระล้อ
“พูดมากน่ายัยโหนก”
“ทำไมย่ะ ยัยสมองหมู”
“ฉอดๆๆๆๆๆ”
“ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เลิกเถียงกันแล้วเรียกนะ”เทมาริพูด
“ชิ!”ทันสองหันหน้าไปคนละทาง
“เอ่อ....นี่18.00น.แล้วนะค่ะ”ฮินาตะพูด
“นั้นสินะ.....ไปตลาดกัน”อิโนะพูด
“ไปทำไมอ่ะ?”ซากุระถาม
“ไม่ได้อ่านรึไง พี่ฉันบอกว่าอาหารหมด”
“ยัยโง่นี่เธอไม่ได้พลิกจม.อ่านรึไง?”
“???”
“ก็ตรงนี้อ่ะ”แล้วซากุระก็พลิกจม.ให้อิโนะดูพร้อมชี้ส่วนที่เธอบอก
สิ่งที่เขียนอยู่คือ.......
‘ที่เขียนไปทั้งหมดนั้นฉันล้อเล่น เธอจะทำอะไรก็ทำไปเหอะ อย่าทำบ้านเลอะก็พอ
เออใช่ อาหารยังมีอยู่นิดหน่อยไม่ต้องไปซื้อก็ได้ โชคดียัยโง่~~~~!!!’
“กรี๊ด~~~~!!! มันด่าฉันโง่อ่ะแก!”อิโนะร้อง
“รู้แล้ว”ซากุระพูด
“เอ่อ.....ทำอาหารกันเหอะฉันหิวข้าวแล้ว- -*”เท็นเท็นพูด
“อืมๆ”ทุกคนพยักหน้าแล้วทยอยกันเดินเข้าครัวไป
30นาทีต่อมา
“ว้าว! อร่อยจังเลย!”เทมาริพูด
“แน่นอนอาหารที่ช่วยกันทำต้องอร่อยอยู่แล้ว55+”เท็นเท็นหัวเราะ
“นั้นสินะ^^”ฮินาตะว่า
“จริงสิ นี่ๆขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?”ซาคุโระพูดขึ้น
“ถามอะไรหละ?”ซากุระพูด
“ก็......ฉันความจำเสื่อมใช่มั้ย?”
“อืม”
“แล้ว....ก่อนที่ฉันจะควารมจำเสื่อม ฉันเป็นคนยังไง? แล้วมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นบ้าง?
พอจะเราให้ฉันฟังได้มั้ย?”เธอขอร้อง
“แน่นอน เอาวันแรกที่เรารู้จักกันนะ! ^^”ซากุระพูด“เริ่มจาก.....เทมาริก่อนล่ะกัน”
“หา? ฉันหรอ ได้ๆ”เทมารินั่งคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดออกมา“ก็....เธอเป็นนินจาของ
ซึนะที่เก่งมากคนนึง เธอไม่ค่อยชอบขี้หน้ากาอาระเท่าไหร่ แถมวันแรกที่ถูกกาอาระ
ใช้เธอก็ถีบก้นเค้าไปทีนึงด้วยหละ 555+”
“มีเรื่องอย่างงั้นด้วยหรอ? กาอาระไม่เห็นเคยบอกเลย0o0”ซากุระพูด
“เค้าคงจะอายละมั้ง555+ ต่อไปตาเธอแล้วละนะ ฮินาตะ”
“ก็วันแรกที่เราเจอกัน....คือก่อนเปิดเทอมเธอเข้ามาที่อิจิราคุราเม็ง
ก็พบฉันกับนารุโตะแล้วเราก็คุยกัน แล้วเธอก็ทะเลาะกันกาอาระด้วย.....เอ่อ...
ฉันจำได้แค่นี้แหละ ตาซากุระแล้วนะ”ฮินาตะพูดอย่างอายๆ
“อือ! ก็ตอนนั้นฉันฝึกอยู่กับซาสึเกะคุง นารุโตะแล้วก็อ.คาคาชิ แล้วอยู่ๆ
นารุโตะก็โบกมือไปๆมาๆ ตอนแรกฉันก็ไม่เข้าใจหรอก แต่จากนั้นเธอเดินเดินมา
แล้วจากนั้นซาสึเกะคุงก็ท้าเธอสู้ แล้วเธอก็ชนะด้วย!^^ อิโนะตาเธอ”
“จ้า ก็วันนั้นเธอมาซื้อดอกไม้ร้านฉันเราเลยรู้จักกันแค่นี้แหละ^_^ เท็นเท็นตาเธอ”
“เอาตอนไหนดีหละ.....อืม ฉันไม่เล่าตอนที่เราเจอกันดีกว่า!”
“อ้าว!”
“ฉันจะเล่าตอนที่ไปสวนสนุกด้วยกันดีกว่า!(แกไปด้วยหรอ?)”
“เอาสิ ตอนนั้นอ่ะ สนุกมากเลยนะ”อิโนะพูด
“บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วที่นี้เราก็วิ่งกระจายไปคนละทิศละทางจากนั้นก็
บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบ!”
“ที่นี้มีสวนสนุกด้วยหรอ?”ซาคุโระถาม
“มีสิ ไปกันมั้ยหละ”อิโนะถาม
“เอาสิ”เทมาริพูด
สวนสนุก อุก อุก อุก
(ยัยอิโนะ อย่าแอ๊คฯดิ-คนแต่ง/ฉันปล่าว-อิโนะ/แล้วใคร?-คนแต่ง/ป๋มเอง-คันคุโร่)
“ถึงแล้วจ้า~~!”อิโนะพูด
“ว้าว!ที่นี้เอง......”อยู่ๆซาคุโระก็รู้สึกปวดหัวอย่างแรง
“เป็นอะไรไป?”เทมาริผู้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติคนแรกถามขึ้น
“ป...ปวดหัวจังเลย”
“ปวดหัวหรอ? ฮินาตะๆมียามั้ย”
“ไม่ได้พกมาอ่ะจะ”
“เวงแล้วไง=[]= ซาคุโระ! ซาคุโระ!!! ซาคุโระ~~~!”
.........ซาคุโระ....นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน..........
.......ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไปหมด................................
...................................................
........................................
.................................
..................
.........
.....
...
[Zakuro’s mode]
“ซาคุโระ! ไม่เป็นไรนะ?”
“อื๋อ?? พี่ซาโซริ?”
“จ...จำพี่ได้แล้วหรอ?”
“เออสิ มีน้องบ้าที่ไหนจำพี่ตัวเองไม่ได้หละ? - -*”
“กวนแบบนี้สิ ถึงเป็นน้องพี่TuT”แว๊ก!!! พี่ยิ้มโลกแตกป่าวว่ะ!?
“...0_0(<=ยังช็อคอยู่)”
“กลับบ้านกัน!”
“อ....อืม0_0”ฉันพยักหน้าช้าๆ
บ้าน อ้าน อ้าน (กรูบอกอย่าแอ็คโค่!!!-คนแต่ง/ก็จะแอ็คโค่อ่ะ!-คันคุโร่)
“วันนี้พี่ไปทำภารกิจมาหรอ?”ฉันถาม
“ไป”
“แล้วไมไม่ชวนฉันไปด้วย?”
“ลืม”
“.....- -^”
“....- -^^”
“แล้วนี่พี่อ่ะ.....”
“?”
“เป็นไรกับเนโกะ?”
“ก็เป็น.....”
“เป็น....”ฉันพูดตาม
“เป็น....”
“อะไรเล่า!-3-“
“เป็น.........แฟน”ท่านผู้อ่านอย่าตกใจไปที่ตัวอักษรมันเล็กก็เพราะพี่พูดมันเบา
มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(เอาเป็นว่าโค-ตรหละกัน)
“.......0_0”แต่ไงๆฉันก็ได้ยินชัดเจน เพราะว่าห้องมันเงียบ
“........( -///-)”
จากนั้นทุกอย่างก็เป็นเหมือนทุกครั้งก็คือ.....
เงียบ....
เงียบ....
และ......เงียบ
“จริงดิ!!! ทำไมไม่บอกนู๋อ้า~~~!”ฉันโวย
“ก็.....ฉัน.....อายนี่หว่า”เงียบอีกรอบ~~
..................................
.........................
..................
............
......
...
“หรอ?”
“เออสิ”
“....งั้นไปนอนนะ”หงะ! ไหงพูดง่ายๆอย่างนี้อ่ะพี่=[]=
“เชิญ.....”ฉันพูดก่อนจะขึ้นไปนอนบ้าง(แกก็ง่ายๆเหมือนกันแหละน่า!-คนแต่ง)
แต่ว่าก่อนจะนอนนั้นเอง....
ก๊อกๆๆ
ฉันเดินไปที่หน้าต่างที่เป็นต้นเสียง แล้วเปิดมันออก
“ไง อืมม์”ตัวคนที่มาเคาะพูด
“หวัดดี รุ่นพี่เดอิ- -*”
“นี่ยังโกรธกันอีกหรอ? อืมม์”
“ไม่ได้โกรธแต่เกลียด”
“อย่าทั้งเกลียดและโกรธนั้นแหละ....ว่าแต่ยินดีด้วยนะ อืมม์”
“เรื่อง?”
“ที่เธอความทรงจำกลับมาแล้วไง อืมม์^^”
“ไม่ต้องมายิ้มหวาน- -*”
“ก็ได้แต่อย่าเกลียดฉันเลยน้า~~! อืมม์”
“ไม่ให้เกลียดได้ไง นายขโมยFK.ฉัน- -^”
“โห่! ย่อด้วย! ฉันขอโทษ! อย่าโกรธนะที่ร้าก~~~! อืมม์”
“ฉันไม่ได้รักนาย- -”
“แต่ว่าฉัน.....ชอบเธอนี่ อืมม์”
“หา???? ลองพูดอีกทีสิ0_0”
“ฉัน-ชอบ-เธอ!”
“.........เอ่อ.....0//[]//0”
****************************************************
To be continued
*coments please!!!
ความคิดเห็น