คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 12.ภารกิจแรก.....ไม่อยากทำอย่างแรง!!!!+พระเอกขี่ทรายขาว....
12.ภารกิจแรก.....ไม่อยากทำอย่างแรง!!!!+พระเอกขี่ทรายขาว....
ป่าแห่งหนึ่ง
“นี่พี่เราอยู่ที่ไหนหงะ?”ฉันถามพี่ที่ขณะนี้อยู่ในร่างฮิรุโกะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไม่รู้สิ คงใกล้ถึงแล้วแหละ เดอิดาระแกบินขึ้นไปดูทีดิ”พี่ซาโซริสั่ง
“ได้ อืมม์......เดินไปอีกหน่อยก็ถึงแล้วหละ อืมม์”
“นี่ๆรุ่นพี่คร้าบ~! แล้วนี่เราทั้ง4คนมาทำภารกิจไรกันหยอ???”โทบิถาม
“ไม่รู้ อืมม์”
“เห็นเพนมันบอกว่าให้มากำจัดไดเมียวที่หื่น ลามก+บ้ากามที่สุดในโลก”
พี่ซาโซริพูดอย่างหน่ายๆ“.....=[]=”นี่หนะหรอภารกิจแรก
ของช้านนนนน!!!
“เห็นเมืองแล้วหละ”ฉันพูด
“งั้นก็ไปเถอะ”
สักพักนึง
พลั่กๆๆ ตุบ!
“ทำไมเราต้องปลอมตัวด้วยหละค่ะ?”ฉันถามหลังจากที่คุณพี่ชายฉัน
ฆ่านักท่องเที่ยวไป4-5คน
“ไม่ปลอมตัวแล้วจะเข้าไปไงเล่า ยัยโง่-*-”
“พี่ใจร้ายT^T”
15นาทีต่อมา
“ที่นี่หรอกครับตำหนักของไดเมียวนั้น?”โทบิถาม
“บ้านเราใหญ่กว่าอีก”ฉันพูด
“ใครบอกนี่มันผับเจ้าประจำของเจ้าไดเมียวนั้นตะหาก อืมม์”
“ผับ?!”พวกเราทั้งหมดหันมามองหน้ารุ่นพี่เดอิ
“นายรู้ได้ไง?”พี่ซาโซริถาม
“ก็มีป้ายติดอยู่นี่ไง อืมม์”ที่แท้....-*-
“เข้าไปกันเถอะครับ....”โทบิพูดแต่โดนรุ่นพี่เดอิดึงไว้ก่อน
“เดี๋ยว! อ่านป้ายบ้างดิ ที่นี่ให้เฉพาะผู้หญิงเข้า! อืมม์”
“หา!?”ฉันถึงกับเหวอ เมื่อได้ยินคำว่าเฉพาะผู้หญิงเข้า!!!
“ฉันว่า...เราล้มเลิกภารกิจนี่เถอะ”โอ้! นู๋ร้ากพี่~~! ใช่ๆล้มเลิกเถอะ
“ไม่ได้!!!”แว๊ก!!!!!! ไอ้เพนนี่หว่า!? มาไงเนี่ย?
“นายมาไง!!! อืมม์”ขอบคุนที่ถามให้
“....อุ๊ย! นั้นสิมาไงหว่า”
“แหล”
“แหะๆ รู้อีกก็สะกดรอยตามมาพอดีว่า...โคนันสั่ง- -”กลัวเมียจริงเลย
*************************
มาต่อและ- -
“ฉันต้องทำหรอ???”ฉันถามพร้อมมองตัวเองในชุดสาวเสิร์ฟที่.....
ค่อนข้าง.....เอิ่ม...ค่อนข้างคล้าย......ชุด.....ทูพีชอ่ะ โฮก~~~!
ใส่แล้วอยากตาย T[]T“เข้าไปได้แล้ว- -”เพนพูดก่อนจะถีบฉันเข้าไป
ไอ้คนใจร้าย~~~! แล้วไอ้หมาตัวไหนว่ะ เอาชุดแบบนี้มาให้ฉันใส่?!
(ฮัดเช้ย~!-โทบิ)
“ที่เธอ!”ยัยป้าคนนึงที่เคาท์เตอร์เรียกฉัน
“ค..ค่ะ”
“ไปเสิร์ฟเหล้านี่ที่โต๊ะไดเมียวที!”ลัคกี้! ได้ไปที่โต๊ะไดเมียวเร็วจัง!!
“โต๊ะไหนหละค่ะ?”
“มันก็มีโต๊ะเดียวนันแหละ*- -”เอ่อ...มันมีโต๊ะเดียวจิงๆด้วย แหละ
( 0 0)(0 0 )( )(0 0)(0_0)
เจอไอ้ไดเมียวแล้ว! หุ่นยั่งกะ.......แบร๊ด พิดแล้วหน้าก็........หล่อมากค่า~~~!
กรี๊ด~~~~~~~~~~!(หงะ! นางเอกเราไปซะแล้ว=[]=-คนแต่ง)
ฉันเอาเหล้าไปเสิร์ฟที่โต๊ะนั้นอย่างรวดเร็ว
“นี่สาวน้อย”คุณไดเมียวเรียกฉัน(คุณ?!-คนแต่ง)
“ค่ะ!”
“มานี่หน่อยสิ”เค้ากวักมือเรียกฉัน ไปหาแล้วค่า~~!
แต่ทันใดนั้น....
Woke up this morning,
Just sat in my bed,
8 a.m first thing in my head,
Is a certain someone........
โทรศัพท์มันก็ดังขึ้นมาT[]T
“สักครู่นะค่ะ”ฉันเดินออกมาข้างนอก
“มีอารายรุ่นพี่เดอิ- -^”
“ป่าว แค่เป็นห่วง อืมม์”
“ไม่ต้องก็ได้ ไม่-จำ-เป็น!”ไอ้รุ่นพี่งี่เง่าเอ๋ย! ห่วงฉันไปจะได้อะไรเล่า!!
ฉันดูแล ตัวเองได้หรอน่า!!!“....โทบิ....T^T”
“อะไรครับรุ่นพี่?”
“ฆ่าฉันที อืมม์T0T”
“หา!?”
“ไปทำงานต่อนะค่ะ”ฉันเดินเข้าไปข้างในอีกครั้ง
“มานี่หน่อยสิ เธอหนะ ยัยหัวแดง”
“ค่ะ”เค้าเรียกฉันอีกแล้วไปก็ไปว่ะ ฉันนั่งลงข้างๆไดเมียวนั้น
“นี่หนูพึ่งมาทำงานใหม่หรอจ๊ะ?”
“ค่ะ”
เฮือก!
หมอนั้นจับก้นฉัน!!! กรี๊ด~~!!!!!!! ฉันลุกขึ้นทันที
“ใจเย็นๆ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกนั่งเถอะ”จะเชื่อได้ป่ะเนี่ย?
“อา...ค่ะ”น่าๆ ซาคุโระเพื่อภารกิจ>[]<
“ว่าแต่ เธอชื่ออะไรหรอ?”
“อา....ซา...ซาคุ...ซาคุริค่ะ”โอ้วพระเจ้านี่ตูพูดชื่อบ้าไรออกไปเนี่ย?
“น่ารักดี^^”ตรงไหน(ว่ะ)?
“ขอบคุนค่ะ แต่ฉันต้องไปแล้วหละค่ะ”
“อ้าวไปไหนหละมานี่มะ!”ไอ้โรคจิตนั้นวิ่งมาหาฉัน ฉันก็เลยวิ่งหนี(เวง)
“มานี่สิจ๊ะ ซาคุริจาง~~~! ไปสู่สวรรค์บนเตียงกับพี่เถอะ>0<”
ไม่~~~~~~~~!!!!(ตะโกนในใจ)ฉันวิ่งออกไปข้างนอกทันทีและ
ตอนนั้นนั่นเอง.....“คัตสึ!”
ตูม~!
ร่างของไดเมียวนั้นหายไปทั้งร่าง ด้วยนกดินเหนียวที่ฉันคุ้นเคย เย่~~!
รอดตายแว้ว~~~!!“ไม่เป็นไรนะ อืมม์”เจ้าของนกตัวนั้นยื่นมาให้ฉัน
“รุ่นพี่เดอิ ฮึกๆ ขอบคุนค่า~~~~! แง~~~! T0T”ฉันโผกอดรุ่นพี่แสนดี
(เปลี่ยนสรรพนามเลยนะแก-คนแต่ง)ของฉันทันที ขอบคุนค่า~~~~~!
นู๋ร้ากรุ่นพี่ที่สุดเลย!! แง~~~~!!!!“อา.....ไม่เปนราย~~! อืมม์~//w//~”
“เดอิดาระ แก.......”เสียงเย็นๆของพี่ชายฉันมาแต่ไกล.....ซวยแล้วรุ่นพี่เดอิ=_=”
“เฮ้ย! ดันนาเดี๋ยวก่อนมาไม่ใช่อย่างที่คิด คือว่า.....”
“ตายซะเถอะแก!!!!”
“แว๊ก~~~~~!”
“พี่เดี๋ยว!!!”
หลังจากน้าน~~~~!
“ดันนาวันหลังจะทำจะทำอะไรกัน ฟังคนอื่นพูดหน่อยก็ดีนะ อืมม์ -*-”
“แหะๆ ขอโทดที - -“ ”
“เพิ่งมาขอโทดเรอะ!? ทำฉันเกื่อบตายเนี่ย! อืมม์”
รุ่นพี่เดอิมองสภาพตัวเองที่ดูไม่ได้สุดๆ
“ผิดใช่มั้ย?”
“ใช่ พี่ผิด”
“อ้าว อิน้องเวง”
“...ก็ผิดจริงๆนี่- -*”
“ช่าย”โทบิ+เพนพูดพร้อมกัน
“ไม่มีใครเข้าข้างตูเลย-3-”
“ไปหายัยเนโกะเลยไป๊ น่ารำคาญ”ฉันไล่
“ชิๆๆ ไปก็ได้”แล้วพี่แกก็รีบเดินดุ๋ยๆ ไปเลย
“เราก็รีบกลับเถอะ”เพนบอกพร้อมเดินนำไป
19.00น.
โคโนฮะงากูเละ(คุเระตะหาก)
“ฮัลโหล~~! ซาคุโระเรารู้ตัวคนร้ายที่ทำให้เราโกงข้อสอบแล้วหละ!”
นารุโตะบอกฉันผ่านทางโทรศัพท์มือถือ
“ใครอ่ะ?”
“คนคนนั้นก็คือ.......”
“คือ.........”
“คือ....”
“คือ.....”
“คือ....คลาสสิค”
“ไอ้บ้า! ผิดตัวแล้ว นั้นมันหมานะ”
“เออนั้นดินะ งั้นต้อง.......โอโรจิมารุ”
“ครูประจำชั้นพี่ตรู- -^”
“งั้น.....”
“พอๆๆๆ!!!! จะนอนแล้ว”
“งั้นบาย”
“เออ”
ไอ้โตะงี่เง่าเอ๊ย! คนจะหลับจะนอนยังจะโทรมาอีก พรุ่งนี้จะอัดให้น่วมเลยคอยดู!
อีกด้านนึง
[Neki’s mode]
“เนกิ~~~! ให้อาหารแมวยัง?”พี่สาวแสนดี(?)ของฉันถาม
“ให้แล้ว พี่ให้อาหารเสือฉันยัง?”ฉันถามบ้าง
“ให้แล้ว”
“พี่ๆ วันนี้ฉันได้ข่าวมาว่า...”
“ว่า?”
“เนื้อสัตว์กำลังลดราคา ไปซื้อก่อนน้า^3^”
“ทำอาหารเป็นหรอ?”
“ให้เทมาริซังทำซิ-*-”
“เอ่อ...เนอะ”ลืมบอกไปฉันกับพี่เนโกะอาศัยอยู่กับเทมาริซัง,คันคุโร่
และท่านคาเสะo(>0<)o
ตลาดราชดำเนิน(หา?)
“ขอเนื้อหมู 3โลค่ะ”
“นี่จ๊ะ ทั้งหมด 3,000 เรียวนะ”ป้าคนขายพูด
“ค่ะๆ นี่ค่ะตังค์”ฉันยื่นเงินให้ป้าคนนั้น
ระหว่างทางกลับ
“นี่น้องมาจากไหนจ๊ะ~w~”ไอ้หน้ากิ้งก่าตัวนึงเดินมาถามฉัน
“มาจากที่ไหนสักแห่งบนโลกค่ะ- -*”
“หรอจ๊ะ แล้วชื่ออะไรหละ?”ที่นี้ไอ้หน้าปลาดุกฟูที่ยื่นอยู่ข้างหลัง
ไอ้หน้ากิ่งก่าก็ถามฉันบ้าง
“ชื่องั้นหรอ? หมา? แมว? ควาย? หรือแฟนหนู?”
“อ้าว! มีแฟนแล้วหรอ?” ยังหรอกกรูโกหก “หน้าเสียดายนะ”
“....หรอค่ะ?”
“ใช่สิ ยังไงก็ตามไปเที่ยวกับพี่หน่อยนะ”
“ไม่เอาอ่ะ”
“ไปเถอะ”
“ไม่! กรี๊ด~~~! ช่วยด้วยยยยยๆๆๆๆ!!!!!!”
“จับมันไป!!!”
“พวกนายทำอะไรหนะ?- -^”ฉันหันไปตามเสียงก็พบกับ.....
“ท่านคาเสะ...”ฉันพูด
“ไอ้แพนด้านี่ใครว่ะ?”
“แพนด้า- -^”
“ยังไงก็ชั่ง เอายัยนี่ไป”
“กรี๊ดปล่อยน้า~~~~~!”
“ไม่! เธอต้องไปกับฉัน”
“โลงศพ....ทราย- -”
ตูม~~~!
“....0.0”ฉัน...อึ้ง “ไม่แรงไปหรอค่ะ?”
“ไม่หรอกถ้าเทียบกับทีมันด่าฉันแล้วก็ทำร้ายเธอ- -”
“ทำร้ายฉัน?”ฉันพูดอย่างอึ้งๆ
“อืม- -”
“....0///0”กรี๊ด~~~~!!! เค้าเป็นห่วงช้าน~~~! เค้าเป็นห่วงช้าน~~~~!
“เนกิ”
“.....-//w//-”
“เนกิ!”
“.....-//w//-”
“เนกิ!!”
“.....-//w//-”
“นามายะ เนกิ!!!!!!!!!”
“ค่...ค่ะ!?”
ความคิดเห็น