คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : 32.Mission E
32.Mission E
Mission E is for Evil!!!
ขอให้สนุกกับความเศร้าค่ะ(โดนตบแน่เลยเรา= =;)
เย็นวันนั้น หลังจากที่ทุกคนกลับบ้านไปแล้ว
“คาริน....ฉันอยากคุยด้วยหน่อย...”เนโกะพูด
“อะไร?”
“ฉันว่าเราควรเริ่มแผนการได้แล้วนะ”
“แผน? แต่เรายังไม่มีแผนเลยนะ”
“แต่ฉันมี....ฟังนะ.....#######พอได้มั้ย?”ขอสงวนแผนไว้เป็นความลับก่องเน่อ- -
“ฉลาดมาก!!! แล้วเราควรให้ใครทำดีหละ?”คารินถาม
“เธอก็เพื่อนตั้งเยอะแยะ ลองถามดูสักคนสิ-3-”
“เออนั่นสินะ....นี่ๆ พวกเธอมีใครอาสาบ้าง?^^”
“ฉันเองก็ได้”นังริกะยกมือ
“อืมๆโอเคแล้วใครจะ######หละ?”เนโกะถามต่อ
“ฉันขอเอง.....แต่ถ้ายัยนั่นตายขึ้นมาฉันไม่รับประกันนะ”นังซอนยายพูด(ซอนย่า!)
“เชิน- -”คารินพูด
“ต่อไปๆ@@@@ใครจะจัดการ?”
“พวกเราเอง”อามะกับมิโอะพูด
“ดี....งั้นฉันขอซากุระ!!!>0<”คารินร้องเซ็นเซ่อร์มิทัน= =’’’
“ตามใจ....= =;;;”ที่เหลือพูดพร้อมกัน
“งั้นวันนี้แยกย้ายกันกลับได้!!!!”
“โอ๊สสสสสส!!!!!!”
วันรุ่งขึ้น 6.00น.
บ้านอากาซึนาโนะ
ห้องกินข้าว [Nagare’s mode]
“....หาวววววว~!”เมื่อคืนไม่น่านอนดึกเลยเรา= =;
“นอนดึกหรอ นากาเระ?”พี่ซาโซริถามฉัน
“อือ~! หาวววว=o=”ง่วงชะมัดเลย
“นากาเระ ขี้เซา~^O^”
“นายหนะหุบปากไปเลย เนสุมิ- -*”ฉันหละเซ็ง ไม่อยากเชื่อว่าฉันกับไอ้ปันยาอ่อน
นี่จะเป็นเพื่อนกันได้ - -
“ขี้เซาๆๆๆๆๆๆๆ”แกจะพูดอีกนานมั้ย- -***
เคร้ง!
“แอ้ก! พี่ซาคุ!? พี่เอากะทะเคาะหัวผมทำอ่ะ???T^T”สมน้ำหน้าไอ้ปันยาอ่อน
“โทษฐานทำให้ฉันรำคาน มีไรขัดข้องป่ะ?- -^”
“มีเจ้.....”เจ้าเนสุมิยังพูดไม่ทันจนซาคุโระก็....
เพี๊ยะ!!! โดนตบเข้าให้เต็มๆ= =
“ยังมีปันหาอะไรอีกมั้ย???- -^”
“ไม่มีครับTT^TT”เนสุมิพูดพร้อมยกธงขาว....มันไปเอามาจากไหนเนี่ย?= =
“เฮ้อ~! มีน้องสาวก็โหด น้องชายก็ปันยาอ่อนชีวิตนี้ตูจะมีอะไรดีมั้ยนี่?= =”
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่ซาโซริ....ชีวิตฉัน ฉันยังไม่รู้เลย แล้วชีวิตนายฉันจะไปรู้ได้ไง- -
“ส่วนพี่ชายก็บ้าหุ่นเชิด...-w-^” ซาคุโระซังกับเนสุมิต่อ
“....- -*”
“รีบกินข้าวเถอะนะ.....ขอร้อง อย่ากัดกันเลย= =;”
“ชิ!/เชอะ!”เอาเข้าไป- -
-หน้า-โรงเรียน 6 โมง 12 นาที 1.8 วินาที- -
“ซาโซคูง~~~!!!”เสียงแหลมแทงทะลุร่างได้แบบนี้รู้เลยใคร
“เดินต่อไปอย่าหันไปมอง...”พี่ซาโซริพูด
“รอด้วยสิ~~~~!!!!”เจ้าของเสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ= =’’’’’
“...วิ่งเลยดีกว่ามั้ย?”ซาคุโระซังถาม
“นั่นสิ วิ่งเลยหละกัน= =”
ฟิ้วววววว!!!!
“แฮ่กๆ ชิ! ตามไม่ทันซะแล้ว- -*”
อีกด้านนนน
[Sakura’s mode]
“ซา-กุ-ระ!”ยัยคารินเรียกฉัน
“อะไร?”ฉันหันไป
“อ่ะ!”ยัยนั่นยื่นกล่องสีขาวลายผีเสื้อสีชมพูอ่อนมาให้ฉัน
“ให้ฉันทำไม?”ฉันถาม
“ก้อ...ฉันคิดๆดูแล้ว...ฉันยอมแพ้ ซาสึเกะ...เป็นของเธอ”
“หา!? นี่เธอเล่นอะไรของเธอ คาริน!?”
“ฉันไม่ได้เล่นอะไรทั้งนั้นฉันเอาไอ้นี่มาให้แทนคำขอโทษ...สำหรับทุกอย่าง
ที่ฉันเคยทำ.....กับเธอแล้วก็คนอื่นๆ”OMG!!! ไม่อยากเชื่อชีวิตนี้ฉันจะได้ยิน
ยัยนี้พูดแบบนี้ โอววววว วันนี้โลกจะพินาศรึปล่าวนะ!?
“ลองเปิดดูสิ”ยัยนั่นพูดต่อ ฉันเลยลองเปิดดู ข้างในนั้นเป็นช็อคโกแลตที่เขียนคำว่า
Gomenasai(โกเมนนาไซ-ขอโทด)ตัวบักเอ็กตรงกลาง!
“นี่เธอทำเองหรอ?”
“ใช่ ลองกินดูนะ”
“จ้า ขอบคุนนะ^^”คิดๆดูคารินอาจจะเป็นคนดีกว่าที่คิดก็ได้
“อือ^^”....เมื่อยัยนั่นเดินออกไปข้างนอกฉันก็ลงมือกินช็อคโกแลต..อืม...อร่อยดีแฮะ
.....แต่ทำไมรู้สึกปวดหัวจัง ตัวลายด้วยแถมยังรู้สึกว่าตัวชาอีกตะหาก...@_@
ไม่ไหวแล้วววว~............
ตุบ!
[Writer’s mode]
เมื่อซากุระสลบไปคารินก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมเพื่อนอีก 2-3 คน
พวกเค้าเดินเข้าไปอุ้มร่างที่ไร้สติของซากุระไป......
ณ.โรงเก็บอุปกรณ์พละ
[Ringo’s mode]
“เธอคือใคร? มีอะไรกับฉัน”ฉันถามสาวงาม(?)ผมสีสาหร่ายทะเลตรงหน้า
“ฉันชื่อซอนย่า ฉันมาที่นี่เพื่อกำจัดเธอ”ยัยซอนย่าพูดแล้วหยิบขวานอันเท่า
กระบือขึ้นมา โอ้ว!!! มันเท่ากระบือจริงๆนะแถมคมกริบเลย!แบบว่า....
สามารถสะท้อนแสงในที่มืดๆได้เลยอ่ะ!!
“กรี๊ดดดดดดด!!!!! อย่าฆ่าหนู!!!!”
“ย้ากกกกกกก!!!!!!!!!!”มันฟาดลงมาแล้ว~! ไม่เป็นไรเราคือนินจาโอโตะ
เราไม่ตายง่ายๆดอก!
“คาถาอัญเชิญ!!!”งูจ๋าช่วยเค้าด้วย!
“ว๊าย! งู!? เอาไปไกลเลยนะกรี๊ด~!!!”โฮก~!!! น้องงูโดนฟันเป็นท่อนๆเลยอ่ะ
ลาก่อนนะน้องงู~! T_T
“แกตายซะ!!!”
“!!!”ร่างกายขยับไม่ได้!? แย่แล้ว
“อ๊าก~!!!!”ฉันฝืนจนหลบพ้นก็จริงแค่ว่าแขน....แขนหายไปข้างอ่ะ=[]=
“ชิ! ยังไม่ตายอีกแระ!!”ถึงไม่ตายแค่แขนฉันขาดอ่ะ!!!! แง~แขน!!!!!!!
“....นี่เธอทำไปเพื่ออะไร!? ทำแบบนี้ทำไม!?!?!?”
“ก็เพราะ....ฉันอยากได้....”
“อยากได้? อยากได้อะไร???”
“ฉันอยากได้ท่านอิทาจิ....ท่านอิทาจิต้องเป็นของฉันคือเดียวเท่านั้น ส่วนแกหนะ
ต้องตายอยู่ตรงนี้แหละ!!!!! ฮ่าๆๆๆๆ!!!!!”ยัยนี้มันปีศาจชัดๆ
แววตานั่นมันอะไรกัน!? ท่าทางแบบนั้น!? ไม่รอดแน่เราร่างกายขยับไม่ได้เลย....
.....กลัว.....ฝืนไม่ได้แล้ว อาวุธก็ไม่มี ตัวสั่นไปหมดแล้ว น้ำตาก็ไหลไม่หยุดแบบนี้..
..ได้ตายจริงๆแน่.....
..............................................
ลาก่อนท่านโอโรจิมารุ
..........................
ลาก่อนเหล่านินจาโอโตะ
..............
ลาก่อนเพื่อนๆห้องม.3/13
.......
ลาก่อนโคโนฮะ
....
..
.
ลาก่อนนะ....อิทาจิ
ซ่าๆๆๆ
ขวานฟาดใส่ร่างที่เต็มไปด้วยความกลัวของหญิงสาวจังหงะเดียวกับที่ฝนนั้นได้ตกลงมา
เลือดสีแดงสดไหลรินลงมาเป็นทาง เช่นเดียวน้ำตาอันบริสุทธิ์ที่ร่วงหล่นสู่พื้นดิน
....ดั่งเม็ดฝน...ดั่งท้องฟ้าที่กำลังร้องไห้....รอยยิ้มของนางมารร้ายพุดขึ้นที่ริมฝีปาก
ของฆ่าตกรโหด พร้อมกับเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่ง.....
สวนหลังโรงเรียน
“หืม? ฝนงั้นหรอ? นี้ฤดูร้อนแท้ๆทำไมฝนถึงตกได้นะ?”อิทาจิพูด
....ลาก่อนนะ....อิทาจิ....
“ริงโกะหรอ? ไม่หรอกมั้ง....คิดไปเองมากกว่า แต่ทำไมสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเลยนะ...”
“กรี๊ด~~~~~!!!!!”
“!?”อิทาจิรีบวิ่งไปหาต้นเสียงทันที“โซระ เกิดอะไรขึ้น!?!?”
“ศ....ศพ....”เด็กสาวนามชี้ไปที่ศพในห้องเก็บอุปกรณ์
“ริง....โกะ”อิทาจิพูด เค้าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ข่าวการตายในครั้งนี้แพร่ไปทั่วโรงเรียนในไม่เวลาไม่กี่ชม.ซึ่งสร้าง
ความตื่นตะหนกแก่นร.ห้องม.3/13และนินจาโอโตะเป็นอย่างมาก
ห้องม.3/13
“บ้าน่า!!!! ยัยเป็นถึงนินนะ!!!”นารุโตะโวยวาย
“ใจเย็นหน่อย นารุโตะ!!!”เนจิพูด
“แต่ว่าเนจิ....ริงโกะก็เป็นคนดี....เป็นเพื่อนเราไม่ใช่เหรอ!?
ทั้งๆอย่างงั้นทำไมเค้าถึงต้องมาตายเล่า!!!!!TOT”
“นารุโตะ...”
ห้องพักครู
โต๊ะของโอโรจิมารุ
“โธ่โว้ย~!!!!! ใครมันกล้าดีมาทำลูกศิษย์สุดที่รักของฉัน!”
โอโรจิมารุถึงกับอาละวาดเมื่อรู้ข่าวเรื่องริงโกะ
“ท่านโอโรจิมารุ.....ใจเย็นครับ= =;;”คาบูโตะพยายามหยุดโอโรจิมารุ
“ไม่ยงไม่เย็นแม่งแล้ว!!!!! ฉันจะไปฆ่ามันไอ้คนที่ทำให้ลูกรักของฉันถึง
แก่ความตาย! ไอ้หน้าไหนมาขว้างฉันก็จะฆ่าทิ้งให้หมด!!!!”
“ท่านค่ะ ใจเย็นก่อนแม่เด็กนั่นก็เป็นเหมือนพี่น้องของเราเหมือนกัน.....เรา...
ไม่ให้อภัยคนที่ฆ่าเธอแน่นอน”ทายูยะพูด
“เพราะงั้นไงซะเธอก็เป็นเหมือนครอบครัวของเรา”คิมิมาโร่พูด
“ใช่แล้วมันกล้ามาพรากอัญมณีหมายเลข2แห่งโอโตะไป งานนี้ต้องมีล้างแค้น”
คิโดมารุเสริม
“นั่นสินะ...ฉันยังมีพวกนายอยู่....พวกนายทุกคนฟังนะ...ฉันมีเรื่องจะขอร้อง”
“เชินพูดมาเลยท่านโอโรจิมารุ”ซาคอนพูด
“ไปตามสืบมาให้ได้ว่าใครฆ่าริงโกะ...เข้าใจ๋?”
“ครับ!!!/ค่า!!!”
เย็นวันนี้ บ้านอุจิวะ
“ย้ากกกกกกก~!”
“..พี่- -”
“อ๊ะจ๊า~~~~~!!!!!”
“....พี่- -*”
“ย่า~~~~~~~!!!!”
“.....พี่- -***”
“แฮ่กๆ อะจ๋า~~~~~~!!!!”
“พี่อิทาจิ!!!!!!!!!”
“หืม? มีอะไรซาสึเกะ??”
“นี่ๆพี่ต่อยกระสอบทรายจนพังไปตั้งนานแล้วยังจะต่อยต่อทำไม?- -”
“อ้าว? พังไปแล้วหรอ??”
“นี่พี่เป็นไรมากป่ะ???”
“ก็...นะ......”
“เรื่องริงโกะใช่มั้ย?”
“อือ”
“เฮ้อ~! พี่ครับ!!”
“อะไรอีก?”
“ทั้งพ่อทั้งแม่แล้วก็ทุกๆคนในตระกูลเราพี่ก็ฆ่ามาแล้ว...”
“แล้วไง?”
“แค่ผู้หยิงคนเดียวไม่เห็นต้องเศร้าเลย! เข้มแข็งหร่อนเซ่!!
ไม่มีเค้าพี่ก็ไม่ตายหรอก!!!”
“แกเป็นเด็กแกจะเข้าใจอะไร?”
“ทำจะไม่เข้าใจ!? วันนี้ซากุระหายตัวไปหาทำไหร่ก็ไม่เจอ!!! แต่ผมก็ยังคิดว่าเธอต้องไม่เป็นไร แล้วพี่หละ!? ดูสภาพตัวเองสิ ยังกะคนไม่มีกินนี่พี่ถามจิงเค้าเป็น
ลมหายใจของพี่รึไงถึงได้ขาดไปแล้วเป็นแบบเนี่ย!?”
“ซาสึเกะ...นั่นสินะ ฉันยังมีวันพรุ่งนี้อยู่ ยังยอมแพ้ไม่ได้!!!!! สู้โวย!!!!!!”
“มันต้องอย่างั้นสิ เนี่ยหละพี่ผม!^^”
“ซาสึเกะไปกินข้าวกัน”
“ครับ^^”
****************************************************
To be continued
ความคิดเห็น