[SF] 2JUN ]} We Found Love

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

SF เรื่องนี้ได้ไอเดียมาตอนปีใหม่(พอดิบพอดี?)  เนื้อเรื่องแน่นอนน !!

มันงงอยู่แล้วล่ะครับ  ฮ่า~~~~  อีกอย่าง คำผิด คำหยาบ ค่อนข้างจะมีน่ะนะ

**ฟิคเรื่องนี้เป็นแนว ชาย รัก ชาย  รับไม่ได้ [x] มุมขวาขอบคุณครับ ^^

คู่จิ้นเรื่องนี้เป็น  2JUN  so Beast!!  รับไม่ได้ [x]  มุมขวาเช่นกัน  ขอบคุณคร้าบบ !! ^^**

 

MUZIC : Rihanna - We found love

เนื้อเรื่อง

แสงไฟสาดส่องแบ่งแยกเป็นสี ๆ แกว่งไปตรงนู้นทีตรงนี้ทีอย่างน่าปวดหัว กลางฟลอร์ที่คนเต้นท่าอะไรไม่รู้เต็มไปหมด  เสียงเพลงกระหึ่มอยู่ข้างหู  เสียงเบสหนักหน่วง จังหวะดนตรีพาให้ศีรษะโยกตามไปด้วย ปลายนิ้วงามหมุนวนรอบขอบแก้วทรงสูงของมาร์คาดี้สีสดใสที่พร่องไปกว่าครึ่งแก้วไม่ได้ช่วยให้คนที่ลิ้มลองมันลืมเรื่องที่เพิ่งผ่านมาไปได้เลยสักนิด  

                ยงจุนฮยองผู้ชายที่เพิ่งถูกแฟนบอกเลิกมามาด ๆ นี่ก็ปีใหม่แล้ว  ให้ตายสิ...เค้าจำเป็นต้องเปลี่ยนแฟนทุกสิ้นปีเลยหรือยังไงกัน?  ไอ้เหล้าสีสดใสก็ไม่ได้ช่วยอะไรเค้าเลย กลับมานั่งตรงนี้ที่เดิม ท่าทางเดิมๆ สั่งเหมือนๆเดิม เหตุผลก็เหมือนเดิม ......กูถูกแฟนทิ้ง!!.   ชัดเจนทุกถ้อยคำเวลาเพื่อนถาม  อีกอย่างสิ้นปีแบบนี้ ไม่มีหมาตัวไหนมานั่งฟังเค้าปรับทุกข์หรอก  ขนาดจะโทรไประบายยังมีหน้ามาตอบว่า กูไม่ว่าง แค่นี้นะ!!!   มันช่างน่าน้อยใจนัก !!!!!   =_______=

“ผมเห็นคุณมานั่งที่นี้ทุกปี ไม่เบื่อบ้างหรอ?  แถมยังมาคนเดียวอีกต่างหาก พอจะมีที่ว่างให้ผมนั่งเป็นเพื่อนมั้ยครับ?”  

ร่างบางไม่ตอบ แต่เปลี่ยนเป็นหันไปตามต้นเสียง  ชายหนุ่มใบหน้าคม เสียงนุ่ม รอยยิ้มที่จริงใจและดวงตาที่อบอุ่นกำลังจดจ้องเค้าอย่างรอคอยคำตอบ

“จะเป็นเกียรติอย่างมาก ถ้าแนะนำตัวสักเล็กน้อย”  เมื่อได้ยินดังนั้น  ชายหนุ่มหยัดยิ้มเล็กน้อยแล้วเลื่อนเก้าอี้ข้างๆอีกคนพร้อมกับนั่งลง

“ผมชื่อ ยุนดูจุน เหตุผลที่ทำให้เรามาที่นี้ก็คงเพราะเหตุผลเดียวกัน...  ทุกปีของคุณอาจจะเหมือนทุกปีของผม เผลอๆแฟนของเราทั้งคู่อาจจะทิ้งเราไปอยู่ด้วยกันเองก็เป็นได้  ว่ามั้ย?”  ฉีกยิ้มมากขึ้น  นี่แหละ วิธีการของยุนดูจุน.

“เหอะ!” ร่างบางตอบเพียงแค่นั้นแล้วกระดกน้ำสีสดลงคอจนหมด..  พร้อมไปด้วยสายตาที่ยังคงจดจ้องริมฝีปากอิ่มนั่นอยู่

“ฉันชื่อ จุนฮยอง  เหตุผลที่มาที่นี้ทุกปีของฉัน นายจะรู้ได้ยังไงฉันไม่สนใจมันหรอก  แต่ถ้ารู้แล้วก็ดี ฉะนั้นก็เลี้ยงฉันด้วยละกัน ในเมื่อนายเป็นคนบอกเองว่า  เรามาเพราะเหตุผลเดียวกัน”

หมอนี่...กวนไม่น้อย...   ในหัวของยุนดูจุนคิดแบบนั้นแต่ต้องซ่อนมันเอาไว้ภายใต้ใบหน้าอบอุ่น

“จะว่าอะไรก็ว่ามา  ฉันพอจะรู้ว่านายคิดว่าฉันกวนตีน.”   สะอึก...  ให้ตายสิ  ทำไมถึงได้โดนดักขนาดนี้

ร่างบางสั่งคามิกคาเซ่ของโปรดพร้อมกับรินให้คนข้างๆด้วย  “แก้วนี้เป็นของนาย แต่ราคาตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคงเป็นของนาย คงไม่ถือสาอะไรคนเมาและโดนเพื่อนทิ้งอย่างฉันหรอกนะ”   ร่างสูงไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าน้อยๆแล้วรับมา

“อันที่จริง... ผมไม่ค่อยชอบคามิกฯเท่าไรหรอก  มันหวานจะเลี่ยน.”  ร่างสูงจงใจเน้นประโยคหลังพร้อมกับแอบเลื่อนเก้าอี้ให้ใกล้อีกคนมากขึ้น

“มันอาจจะซ่อนความซาบซ่าและขมอมเปรี้ยวไว้ในนั้นก็ได้  นายต้องลองดื่มด่ำมันเอาเอง.”

     ร่างสูงได้ฟังก็ได้แค่เลิกคิ้วและอดที่จะอมยิ้มน้อยๆไม่ได้   หมอนี่  มีกำแพงกั้นไว้ไม่น้อย  หรือเค้าเองที่กำลังถูกยั่วยวน.

“ไม่ทราบว่าแฟนเก่านาย เป็นชายหรือหญิงกัน”   “จะอยากรู้ไปทำไม มันไม่ใช่ธุระกงการณ์อะไรของนาย.”

บางทีวันนี้เค้าอาจจะต้องสงบศึกไปก่อนซะแล้ว...ยังไม่อยากถกเถียงอะไรด้วยตอนนี้ เกร็งว่าคนตรงหน้ากำลังหงุดหงิดที่ถูกก่อกวนเลยก่อกวนกลับ  ร่างสูงเลื่อนเงินพร้อมกับนามบัตรไว้ตรงนั้นแล้วลุกจากไป.

“เหอะ!!..  ผู้ชายเห็นแก่ได้.”  จุนฮยองหยิบนามบัตรขึ้นมาดูแล้วลุกออกจากร้านไปเช่นกัน.

.

.

.

.

*

                ตราบจนนาฬิกาตีเป็นเวลาเที่ยงคืนของปีใหม่ สายตาก็หาร่างตรงเคาว์เตอร์ไม่เจอเสียแล้ว... ไม่คิดจะอยู่เคาว์ดาวน์กันเลยหรือยังไง? จะรีบไปไหนนักหนา?  ถึงจะถูกก่อกวนมาให้เสียอารมณ์แต่ก็ยังที่จะอดหน้าตางามงดนั้นไม่ได้ ตัวเค้าเองรู้สึกผูกพันกับหมอนั้นมาตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้ว...  มันเป็นเวลานานมาก ที่ได้แต่จดจ้องไม่กล้าเดินเข้าไปทัก เพิ่งได้รับรู้วิธีการจีบสาว(?)ที่กำลังนั่งเหงาคนเดียวจากเพื่อนมาไม่นานก็ต้องพลาด  เมื่อคนที่ไปจีบดันเป็นผู้ชายนี่หว่า ก็ที่เพื่อนสอนมันจีบสาว เหอะ.  ก็สมควรอยู่ล่ะมั้ง

“ไงมึง  จีบสาวไปถึงไหน”

“สาวก็ผีอะไรล่ะ  ถูกกวนประสาทมาซะกูอยากจะเอาเหล้าเทใส่แถมเสียเงินไปอีกต่างหาก”

“มึงเผลอจีบกระเทยหรือไงวะ?”   ดูจุนไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยกยิ้มน้อยๆให้เพื่อน 

     ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าจุนฮยองได้คว้านามบัตรเค้าไปด้วย.  แค่นั้นก็มากพอแล้วแหละมั้ง ถึงจะพอรู้ว่า หมอนั่นไม่มีทางติดต่อมาก็ตาม.

Rrrrrr  Rrrrr Rrrrr

เพราะเสียงโทรศัพท์จำเป็นที่จะต้องออกไปคุยข้างนอกในคืนวันปีใหม่แบบนี้  หรือจะเป็นคนที่เค้าป้อไปเมื่อกี้โทรมา.

“ครับ.”   “ว่าแล้วเชียว  นายต้องรับสายด้วยคำคำเดียว.  คิดว่าฉันจะโทรมาจริงๆสินะ”

   ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรพลางส่งยิ้มน้อยๆ  ถึงจะรู้ว่าอีกคนไม่มีทางเห็นก็เถอะ.

“ไม่ได้โทรมาให้เงียบหรอกนะ เอาเถอะ  ขอบคุณมากสำหรับค่าเหล้า ยุนดูจุน.”

“ครับ  ผมยินดีไม่เป็นไร แต่....”  “ไว้วันไหนถ้านายว่างก็โทรมาบอกล่ะกัน ฉันจะเลี้ยงข้าวขอบคุณ แต่ขอเป็นเวลากลางวัน กลางคืนจะหากิน.”  น้ำเสียงติดตลกของอีกคนทำให้เค้ากล้าที่จะหยอดมุขใส่.

“ตอนกลางคืนทำไมไม่มาหากินกับผมล่ะครับ?”   ปลายสายไม่ได้ตอบอะไรมา...  แต่คาดว่าคงกร่นด่าเค้าในใจ.

“ถ้าภรรยาของนายไม่ว่านะครับคุณยุน.”  จุนฮยองพูดจบก็วางสายไป.

แค่นี้ก็เกินพอ...  หมอนี่มันง่าย  หรือว่าเค้าเป็นคนง่ายเองกันแน่  ใครเป็นฝ่ายอ่อยใคร  คงต้องไปหาเอาคำตอบข้างหน้าล่ะมั้ง

.

.

.

.

*

                ตอนนี้ก็แปดโมงเช้า...  วันนี้เค้าตื่นสายเกินไปใช่ไหม... อา  มีนัดประชุมตอน เจ็ดโมงครึ่ง ให้ตายสิ ยงจุนฮยอง.. สงสัยเมื่อคืนจะหนักไปหน่อย  แล้วบริษัทบ้าอะไรมานัดประชุมตอนเทศกาลปีใหม่วะเนี้ย!!!  ด้วยความเร่งรีบทำให้เค้าเร่งทำกิจวัตรตอนเช้าด้วยความรวดเร็วและ...  มอ’ไซต์คือสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนั้น...

“เจ้านายครับ..ผม...”

“มาก็ดีแล้ว คุณยง ในปีนี้จะมีหัวหน้าแผนกคนใหม่ของแผนกคุณมาช่วยงานคุณ เพราะบางที การที่ดริ้งท์กับเพื่อนมากเกินไป อาจจะทำให้หัวหน้าแผนกคนเก่าอยากจะลาพักร้อน.  มีอะไรก็ช่วยแนะนำเค้าบางก็ดี ตอนนี้เค้าไปรอคุณที่ห้องทำงานแล้ว เชิญ..”

                มาถึงบริษัทก็โดนเรียกตัวพร้อมกับโดนด่าทางอ้อมนิดหน่อย มาสายวันเดียวจะไล่กูออก ให้ตายสิบริษัทเฮงซวย!!.

ร่างบางเปิดประตูห้องทำงานตนเองแล้วปิดมันด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว.  ก่อนจะต้องหันมาสะดุ้งกับใครสักคนที่นั่งหันหน้าหาเก้าอี้ของเค้าซึ่งมันว่างเปล่า..  ก็คนมันยืนอยู่ตรงนี้  ผีที่ไหนจะไปนั่งตรงนั้น.

“ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี้นะครับ  หงุดหงิดอะไรแต่เช้าเชียวคนสวย.”

“เหอะ!.  ไงคุณ หัวหน้าแผนกคนใหม่สินะ”  จากน้ำเสียงก็รู้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร..  ยุนดูจุน ..ร่างบางเดินไปนั่งตรงข้ามกับอีกคนพร้อมกับหน้าตาบูดบึ้ง.

“ฮ่ะๆๆ  ให้ตายสิ”  “ขำอะไรของนายไม่ทราบ!!!!”  ร่างบางวีนใส่อีกคนพร้อมกับปากล่องทิชชู่ที่อยู่ใกล้มือที่สุด.

“เปล่า... ผมแค่คิดว่า  เราเจอกันตอนคุณอารมณ์หงุดหงิดอีกแล้ว  มันทำให้คุณดูน่ารักมากขึ้นเลยทีเดยีวนะเนี้ย”

“งั้นนายก็อย่ากวนประสาทได้ไหม !! ไปทักทายคนในแผนกไป!!!!”  จุนฮยองไล่เค้าออกมาพร้อมกับรอยยิ้มของดูจุนที่เปิดประตูหนีไปทักทายคนอื่นตามที่ร่างบางบอก

                เสียงซุบซิบดังขึ้นระงมไปทั่ว  ...อะไรกันก็แค่เค้าเดินยิ้มออกมาจากห้องหัวหน้าแผนกพร้อมกับเสียงตะโกนไล่หลังแค่นั้นเอง

‘เธอ...หัวหน้ายงน่ากลัวเนอะ  ยิ่งเวลาหงุดหงิดละ ไม่กล้าเข้าใกล้..’

จริงๆน่ะหรอ...  เค้าได้แต่ค้านถามอยู่ในใจ..

‘อุ๊ย ! คนนั้นใช่ไหมที่บอสใหญ่บอกว่าจะมาดูแลพวกเราแทนหัวหน้ายง  หล่อจังเลยอ๊าเธอ.’

อะไรนะ...  ไม่เห็นมีใครบอกว่าจะไล่จุนฮยองออก...จำเป็นต้องเปิดประตูไปถามคนข้างในอีกรอบ

“อะไรทำให้นายหงุดหงิดบอกมาได้ไหม... ”  ร่างบางเงยหน้ามามองอีกคนทั้งๆที่คิ้วยังขมวดอยู่.  เห็นได้ชัดว่ายังคงหงุดหงิด

“…..”  เพราะอะไรถึงอยากจะระบายทุกเรื่องกับคนคนนี้....  หรือเพราะดวงตาที่จดจ้องมาอย่างจริงจังและแสดงถึงความเป็นห่วงนั้น.

“ฉันตื่นสาย ทำให้มาสายครั้งแรก พลาดการประชุมไป 45 นาที มีหัวหน้าแผนกคนใหม่เข้ามา  และ  บอสใหญ่อยากไล่ฉันออก แค่นั้นแหละดูจุนอา...”   พูดจบก็ส่งสายตาที่คล้ายคลึงเหมือนอยากจะร้องไห้ออกไปหาอีกคนอย่างไม่รู้ตัว...

สะอึก... คนคนนี้ทำไมถึงได้รู้สึกน่าปกป้องขนาดนั้น...  ร่างสูงได้แค่คิดแต่ก็นะ...การกระทำมักไปไว  ขาทั้งสองขาสั่งงานเท้าให้เดินไปอยู่ด้านหลังแล้วสวมกอดหลวมๆ  พลางโยกไปมาหน่อยๆ

“ใจเย็นๆนะ ยงกุน.. ฉันไม่มีทางให้ใครหน้าไหนมาไล่นายออกไปหรอก นายต้องเป็นหัวหน้าแผนกข้างๆฉันนี่แหละ”

                ร่างบางครางในลำคอตอบกลับหน่อยๆ พร้อมกับผ่อนคลายอารมณ์หงุดหงิดเมื่อกี้ลง...  มีคนคนนี้อยู่ก็สบายใจดีแฮะ..   เป็นเพราะอะไรกันแน่นะ..

.

.

.

.

*

“ดูจุนอา...  นายอย่าดูบอลจนดึกนะ เดี๋ยวก็ได้ตื่นสายกันพอดี!!”  เสียงวีนๆของภรรเมียพูดสั่งก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป

“จ้าๆๆ  นอนฝันดีนะครับบอส!!”  ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เค้าก็ชอบหยอกด้วยคำคำนี้จริงๆ

                ในตอนนั้น... พอผ่านไปสามเดือน ดูจุนก็ถูกแต่งตั้งให้กลายเป็นหัวหน้าแผนกเต็มตัว ส่วนจุนฮยองเองก็มีทางเลือกแค่ไม่กี่ทางเท่านั้น  แต่ในที่สุด  เค้าก็ตัดสินใจที่จะทำเรื่องขอเป็นรองแผนกให้ได้.. จนในที่สุดก็ได้มา  ในสายตาคนอื่น  จุนฮยองเป็นรองหัวหน้าแผนกที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาวันๆ เดินตามหลังหัวหน้าแผนก และถือแฟ้มเอกสารเป็นกอง คอยเตือนนู้นนี่นั่นให้กับดูจุน   แต่ถ้าเค้าอยู่ในห้องกันสองคนละ....  จุนฮยองเปรียบเสมือนหัวหน้าแผนกแทนที่ดูจุนด้วยซ้ำ. ปากอวบอิ่ม(ตามแรงโน้มถ่วงของโลก)คอยบ่นนู้นบ่นนี้ตามประสา  คอนด่าคอนเตือนในทุกเรื่อง  เผด็จการ...คนส่วนมากมองในรูปแบบนั้น  แต่เปล่าหรอก...  เมียของเค้าคนนี้ใจดีจะตาย.

                เวลาโดนด่ามักจะโดนด่าพร้อมกันเสมอ  โดยเฉพาะในตอนนั้นที่ดูจุนฝึกงาน  จุนฮยองยอมโดนด่าแทนเค้าทุกเรื่อง แต่ผลสุดท้ายก็ต้องปลอบประโลมกันอยู่ดี...   ไม่ว่าจะทำอะไร.. ไม่มีจุนฮยองก็ไม่มีดูจุน  ไม่มีดูจุนก็ไม่มีจุนฮยอง ก็นะ  พวกเค้าเจอกันในที่ที่มีแต่ความเฮงซวย  ต่างคนต่างถูกแฟนทิ้ง...  เจอกันด้วยมาดกวนๆของแต่ละคน  ทำงานในบริษัทเฮงซวยที่โบนัสไม่มีเงินเดือนหักได้หักดี เอะอะก็ไล่ออก.  แต่ก็ผ่านมันมาได้ทั้งคู่ ....ตัดสินใจมาอยู่ด้วยกันแล้วนี่...ทำไงได้ล่ะ

                บางที...สิ่งที่ทั้งสองคนรอคอยให้มาเติมเต็ม   ก็อาจจะครบถ้วนเพราะเพียงชายคนนึง...ยุนดูจุนต้องการยงจุนฮยอง และ  ยงจุนฮยองก็ต้องการยุนดูจุน  มีกันแค่นี้  ก็ผ่านทุกอย่างไปได้โดยไม่เกร็งกลัวต่ออะไรทั้งนั้น.  ความเป็นจุนฮยองเป็นที่น่าเกรงขามและความเป็นดูจุนก็เป็นที่พังพิง  พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกัน อะไรที่ทำที่นำเสนอออกมา ก็นับเป็นประสบความสำเร็จทุกอย่าง...  ถึงจะไม่มีใครรู้ว่าคบกันแบบไหน  แต่ใครจะไปรู้ว่าความสัมพันธ์ของเค้าทั้งคู่...  ใกล้จะเข้าพิธีวิวาห์ใน 1 มกรา ปีหน้าแล้วล่ะ...    HAPPY   NEW   YEAR……  เราจะอยู่ด้วยกันทุกปี  ทุกปี...