[ YAOI ] GUNGUS...{ รักนะครับรุ่นพี่ }

ลำดับตอนที่ #6 : chapter : 05{สร้างกระแส} 70%

 

บทที่ : 05

สร้างกระแส

“พี่มาอยู่กับผมนะ” หลังจากที่นั่งเงียบกันมาจะค่อนทางผมก็พูดขึ้นมา เล่นเอาคนที่นั่งนิ่งตลอดทางตั้งแต่ขึ้นรถมาต้องหันมามองผม

วันนี้ผมต้องตื่นเช้าเพื่อไปส่งพี่กัสที่มหาลัยเพราะพี่มันมีเรียนเช้าแต่ผมดันมีเรียนบ่าย ตอนแรกพี่มันบอกจะไปเองนั่นแหละครับแต่ผมอยากไปส่งเลยต้องโกหกพี่มันว่ามีเรียนเช้าเหมือนกันพี่มันเลยยอมนั่งรถมากับผม

ผมมองพี่กัสตอบ สายตาก็สื่อถึงความจริงจังกับประโยคที่พูดไปเมื่อกี้ เรื่องนี้ผมนั่งคิดนอนคิดตีลังกาคิดแล้วทั้งคืน ผมอยากให้พี่กัสมาอยู่ด้วยอย่างน้อยก็แค่ตอนที่ไอ้แฟนเก่ามันตามง้อพี่กัส ผมไม่อยากให้พี่มันไปเจอหมอนั่นในขณะที่ใจยังตัดมันไม่ขาด

ผมกลัวใจพี่กัสครับ ถึงผมจะเพิ่งรู้จักพี่มันมาแค่ไม่กี่วันแต่ผมก็รู้ว่าพี่มันเป็นคนขี้ใจอ่อนมากถึงบางครั้งจะดูใจเด็ดไปบ้างก็เถอะ ผมเลยต้องหาทางทำให้พวกเขาสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ต้องขัดขวางครับเพราะฉะนั้นผมต้องเอาพี่กัสไปอยู่กับผมชั่วคราวให้ได้

“นะพี่กัส”

“เป็นเหี้ยไรอีกเนี่ย ผีเข้าหรอถึงชวนเราไปค้างบ้าน”

“ผมหมายถึงให้ไปอยู่ชั่วคราว”

“คอนโดเราก็มี จะไปอยู่บ้านนายทำเหี้ยไร” นี่ตกลงมันจะพูดเพราะหรือพูดหยาบกันวะสงสัยผมจะบังคับพี่มันมากไปถึงได้จับมาผสมกันซะมั่วเลย

“ก็ผมไม่อยากให้พี่เจอหน้าไอ้แฟนเก่านั่น เชื่อดิว่ามันต้องไปดักรอพี่ที่คอนโดแน่”

“เราบอกแล้วไงว่านั่นมันเรื่องของเรา” ใช่ซี่ผมมันคนนอกนี่ “รีบๆขับรถเถอะ เดี๋ยวไม่มีเวลากินข้าว” พูดเสร็จก็เบือนหน้าหนีผมไปมองข้างทางเหมือนตัดบทสนทนาเรื่องนี้ ผมเลยต้องหันมาสนใจทางข้างหน้าต่อ ไม่อยากเร่งรัดพี่มันมากเกินไปเดี๋ยวจะหาว่าผมยุ่งวุ่นวายกับพี่มันมากเกิน

ก็รู้แหละว่าถ้าพูดตอนนี้พี่กัสคงไม่ยอมผมง่ายๆ ก็เมื่อคืนผมเล่นรุกพี่มันหนักไปหน่อยเช้ามาเลยระวังตัวเป็นพิเศษ ขนาดผมขอ Morning kiss มันยังไม่ให้เลยต้องขโมยเอาแต่ได้แค่เฉียดแก้มเพราะพี่มันดันไหวตัวทัน เรื่องนี้พี่กัสคงจะระแวงผมไปอีกนานเลย

ผมเลี้ยวรถเข้าโรงจอดรถก่อนจะจอดมันตรงพื้นที่จอด พอรถหยุดคนที่นั่งนิ่งอยู่อีกฝั่งก็เปิดประตูรถแล้วเดินออกไปไม่รอผมเลยครับ ผมเลยต้องรีบออกจากรถตามพี่มันไป

พี่กัสเดินเข้าตึกวิศวะแล้วตรงเข้าโรงอาหารไปเลย ตลอดทางที่พี่มันเดินผ่านก็จะมีแต่คนมองสลับกับมองผม คนถูกมองอาจจะคิดว่าตัวเองเป็นของสูงเลยไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่เปล่าครับ มันมีอะไรที่มากกว่านั้น ผมรู้ได้ไงนะหรอ ก็ผมเป็นคนทำไง หึหึ 

พี่กัสเอาของมาวางที่โต๊ะก่อนจะเดินออกไปหาอะไรกิน ผมเลยเอากระเป๋าตัวเองมาวางข้างๆกับของพี่มัน ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงกว่าๆแล้วครับ ที่โรงอาหารเลยค่อนข้างมีคนเยอะหน่อยเพราะพวกที่เตรียมมารอเรียนเช้าจะพากันมากินข้าวที่นี่เพื่อความสะดวกสบายและง่ายต่อการขึ้นเรียน

มหาลัยที่ผมเรียนโรงอาหารดูเป็นส่วนตัวมากเพราะมีโรงอาหารอยู่ในตึกของใครของมัน  ทุกคณะจะไม่มีการข้ามเขตแดนมากินที่คณะอื่น ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเพราะผมพึ่งเข้าเรียนปีหนึ่ง แต่พวกรุ่นพี่เขาเตือนพวกผมอยู่เหมือนกันว่าอย่าเข้าไปเดี๋ยวเป็นเรื่อง

ผมมองพวกวิศวะที่เอาแต่จ้องพี่กัสไม่วางตาก่อนที่สายตาของพวกนั้นจะเหล่ลงไปมองคอระหงของพี่มันแล้วทำหน้าตกใจเหมือนไม่อยากเชื่อบ้าง สงสัยบ้าง ทำไมวะ กับอีแค่มีรอยแดงตรงคอ ทำเป็นตื่นเต้นกันไปได้ 

ผมรีบก้าวเท้าไปหาคนที่ยืนสั่งข้าวอยู่ที่ร้านอาหารตามสั่ง ไปถึงก็เอามือไปจับตรงราวกั้นเพื่อให้ดูเหมือนเป็นการโอบเอวพี่มันไว้เพื่อให้คนที่มองอยู่อิจฉาเล่น รำคาญแม่งมองพี่กัสอยู่ได้ พี่มันก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าผมคิดจะทำอะไร ผมขยับตัวเข้าหาพี่กัสอีกหน่อยแล้วเอาคางเกยไหล่พี่มัน จะเรียกว่าสร้างกระแสก็ได้ครับ หึหึ

ที่ทำแบบนี้ก็แค่แสดงความเป็นเจ้าของพี่มันโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัวและเพื่อเปิดเผยไอ้ตัวการที่ทำรอยอันเร่าร้อนไว้บนคอพี่กัสคือผมและพวกที่มองอยู่จะได้รู้ว่าของใครเป็นของใคร หึหึ

“จะยื่นหน้าเข้ามาทำไมวะ” พี่กัสโวยวายขึ้นเมื่อผมวางคางไว้บนไหล่ก่อนจะขยับหนีผมไป

“ผมเอาเหมือนพี่นะสั่งให้ด้วย”

“มาเพื่อบอกแค่นี้หรอ ตะโกนบอกก็ได้มั้ง”

“ผมไม่อยากตะโกนนี่ เดี๋ยวกลับไปเฝ้าโต๊ะให้” สร้างภาพเสร็จก็เดินกลับโต๊ะมานั่ง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นรอ

ผมปลดล็อคมือถือแล้วเข้าไปในรูปภาพ ภาพแรกที่ปรากฏเลยคือภาพผู้ชายสองคนนอนกอดกัน ผมไม่รีรอที่จะกดเข้าไปดูรูปแบบเต็มจอทันที ภาพที่ปรากฏขึ้นทำให้ผมยิ้มออกมา ผมมองภาพผู้ชายสองที่คนนึงยิ้มให้กล้องและอีกคนหลับสนิทไม่รู้เลยว่าถูกผมแอบถ่ายรูปไว้ ผมมองพี่กัสที่อยู่ในรูปอย่างนึกเสียดาย

เสียดายที่เมื่อคืนไม่ได้ลักหลับคนน่ารักไง นี่ถ้ารู้ว่าตอนหลับจะน่ารักขนาดนี้ผมไม่ปล่อยไปหรอก เมื่อคืนพอแอบถ่ายรูปพี่มันเสร็จผมก็นอนเลยรูปก็ไม่ได้ดูว่าเป็นยังไงด้วย กว่าพี่มันจะหลับให้ถ่ายผมต้องรอยันเกือบตีสองถ้าเอาเวลาไปดูรูปด้วยเมื่อคืนผมคงไม่ได้นอนว่ะ ผมนี่ก็ลงทุนเนอะ อ้อ...อีกเรื่องนึงที่ผมเพิ่งรู้เกี่ยวกับพี่กัสคือพี่มันหลับลึกมากขนาดผมจัดท่าทางพี่มันเพื่อถ่ายรูปยังไม่ตื่นเลยหลับลึกเกินไปแล้ว

ตึก

พี่กัสเดินมาวางข้าวลงบนโต๊ะก่อนจะเลื่อนมาตรงหน้าผม ผมเลยต้องเงยหน้าขึ้นไปมองพี่มันที่มาใหม่และรีบเก็บโทรศัพย์อย่างแนบเนียน เดี๋ยวมันจะรู้ว่าแอบถ่ายตอนมันหลับ

ผมละสายตาจากพี่กัสแล้วก้มลงมามองจานข้าวตัวเอง อยากรู้ว่าคนหน้าหวานๆแบบพี่กัสจะกินอะไร

“...” นิ่งไปเลยสิเมื่อเห็นว่าจานข้าวของผมมันคืออะไร หันไปมองของคนที่สั่งให้เพราะคิดว่ามันแกล้งแต่เปล่า ทั้งสองจานเหมือนกันเป๊ะเลยครับ เฮ้ย! เอาจริงดิ บนโลกนี้ยังมีคนสั่งข้าวผัดมากินด้วยหรอวะ

“มองอะไร”คนตรงหน้าผมถามเมื่อเห็นผมมองพี่มันไม่หยุด

“เปล่า” จะให้บอกได้ไงว่าอึ้งที่พี่มันสั่งข้าวผัดมากิน “พี่ชอบกินข้าวผัดหรอ”

“เปล่า แต่ในโรงอาหารมีแต่ของเผ็ดๆ”

“กินเผ็ดไม่ได้”

“อือ” ตอบผมทั้งที่ข้าวเต็มปาก แก้มพี่กัสพองขึ้นเพราะมีข้าวอยู่ข้างในเห็นเเล้วอยากเอามือไปหยิกชิบหาย น่ารักว่ะ

เมื่อเจ้าตัวถูกผมจ้องมากก็ส่งสายตาดุๆมาให้ ผมเลยละสายตาออกมามองข้าวในจานต่อ นี่สรุปผมต้องกินมันสินะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบข้าวผัดนะครับแต่แบบมันเป็นอาหารที่สมควรกินที่บ้านเฉพาะเวลาหิว ไม่น่ามาสั่งตามร้านอาหารได้ เพราะมันทำง่ายและก็สิ้นคิดมากไป หรือคนอื่นเค้าสั่งกินกันวะ

“ไม่กิน” คนที่นั่งกินฝั่งตรงข้ามกับผมเงยหน้าขึ้นถามเมื่อเห็นผมลังเลไม่ยอมกินมันสักที

“กินๆ” ผมตักข้าวผัดเข้าปากก่อนจะเขี้ยวตุ้ยๆ มันก็อร่อยอยู่หรอกแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาหิวข้าวผัดครับ

“ไม่ชอบก็ไปซื้อใหม่ เราไม่ชอบบังคับฝืนใจใครให้กินตามเรา”

“ห่วงผมหรอ((^-^))” 

“เราไม่ได้ห่วง” คนตรงหน้าก็ตอบตรงเชียว เล่นเอาหุบยิ้มแทบไม่ทันเลย

เรานั่งกินข้าวกันไม่นานก็หมดจาน ผมเลยเก็บจานข้าวทั้งของผมและของไอ้พี่กัสไปเก็บ ด้วยเลย มีไม่ยอมให้ผมเก็บของมันไปด้วยนะครับแต่พอผมคว้าได้ก็เดินออกไปเลย พี่มันเลยว่าอะไรผมไม่ทัน ตอรแรกคิดว่าพอละสายตาผมพี่มันจะหนีเข้าห้องเรียนเลย แต่พอกลับมาที่โต๊ะก็เห็นมันนั่งอยู่ที่เดิม เล่นเอาผมยิ้มไม่กว้างไปเลย นี่รอผมหรอ ผมตามความคิดพี่มันไม่ทันแล้วนะเนี่ย

“รอผมอยู่หรอ” ผมทำหน้าทะเล้นใส่พี่มันก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนเจ้าตัวต้องถอยหนี

“บอกแล้วไงว่าไม่ชอบ และก็ไม่ได้รอด้วยแค่นั่งรอเวลาเข้าเรียน”

“แต่นี่มันจะสิบโมงแล้วนะ” คนนั่งรอถึงกลับยกแขนขึ้นมาดูเวลาทันทีและพี่มันก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นตัวเลขที่ขึ้นเด็นหลาอยู่ตรงหน้าปัดนาฬิกาขอมือ 08:58 น 

“เชี่ยยยย” พี่มันสบออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะรีบวิ่งออกไป ผมยิ้มตามหลังพี่มันไปจนสุดสายตา แล้วค่อยละสายตามาที่โทรศัพท์ของตัวเอง ผมส่งเฟสหาไอ้เพื่อนเกรียนทั้งหลายให้มันมามอเร็วๆเพราะผมไม่อยากอยู่คนเดียว จะจีบพี่มันทีนี่ผมต้องคิดหาคำโกหกเป็นว่าเล่นเลย ลงทุนกับพี่มันมาเยอะแล้วด้วยต้องได้มาถึงจะคุ้มกับที่เสียไป

Special: [GUS]

            ทักๆๆๆ

ผมรีบวิ่งขึ้นตึงไปชั้นสามอย่างรีบร้อนเพื่อให้ทันเข้าห้องก่อนอาจารย์ เพราะดันไปรอไอ้เด็กกันเอาจานไปเก็บให้จนไม่รู้เวล่ำเวลา ยิ่งเป็นวิชาของอาจารย์ ศรีนวรด้วยแล้ว แกยิ่งชอบจับผิดผมอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าไปเจ็บแค้นเคืองโกรธโทษผมไย

ถึงได้จ้องจะเล่นงานผมตลอดเวลา แค่ผมกระดิกตัวหน่อยยังหาว่าผมไม่ตั้งใจเรียนเลย เพราะฉะนั้นผมต้องรีบเข้าก่อนอาจารย์ ผมมองเวลาที่ข้อมือตอนนี้เก้าโมงแล้วครับสาธุขอให้อาจารย์ท้องเสียเข้าสอนช้า เพราะแกมักจะเข้าตรงเวลาเสมอผมเลยต้องพึ่งดวง 

แฮกๆ

ผมยืนหอบอยู่ตรงหน้าห้องเรียนพอให้หายใจทันหน่อยจากนั้นค่อยเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูแล้วเปิดออกฉะโงกหน้าเข้าไปดูก่อน เผื่ออาจารย์อยู่ในห้องจะได้เตรียมคำแก้ตัว แต่ไม่เห็นแฮะ เห็นแค่เพื่อนๆที่นั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันครบองค์ เฮ้ออออ~ รอดไปสิครับ ว่าแต่ทำไมวันนี้จิตมนัสสายได้วะ พระเจ้าต้องเห็นใจข้างผมแน่ๆเลย

เมื่อไม่เห็นอาจารย์ผมเลยเดินเข้าห้องไป พอเพื่อนในห้องเห็นผมก็พากันสะกิดหลังอีกคนให้มองมาทางผมจากนั้นทุกวายตาก็จับจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว ผมว่ามันแปลกๆตั้งแต่ที่โรงอาหารแล้วครับ สายตาของทุกคนที่มองมาทางผมมันดูต่างไปจากเดิมนิดหย่อย ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะผมเป็นของส่วนรวมทุกคนก็ต้องมองเป็นปกติอยู่แล้ว แต่มันไม่ใช่ ยิ่งมาเจอคนในห้องมองแบบนี้แล้วผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ

ผมเดินผ่านสายตาเพื่อนๆที่มองมาแล้วขึ้นไปนั่งข้างไอ้กายที่เว้นที่ว่างไว้ให้ ถัดจากไอ้กายคือไอ้แซ็กและเป็นไอ้เอส ปกติไอ้เอสจะนั่งข้างผมแต่ยังดีที่ไอ้กายมันเว้นระยะห่างให้ผมกับไอ้เอสไม่งันผมคงอึดอัดตายคาห้องแน่ ขนาดนั่งห่างกันสองที่นั่งผมยังอึดอัดเลย ไอ้เอสมันเล่นหันมามองผมตั้งแต่ผมเดินเข้ามายันนั่งที่มันก็ยังไม่เลิกมองเลยครับ แวบนึงที่ผมเห็นสายตามันดูเศร้าๆแต่ด้วยสาเหตุอะไรนั้นผมไม่รู้

“เดี๋ยวนี้ริอาจแรดนะมึง เมื่อคืนมึงไปทำอะไรกับใครมาวะไอ้กัส” ไอ้กายทักผมทันทีที่ก้นผมถึงเก้าอี้ ว่าแต่มันรู้ด้วยหรอว่าเมื่อคืนผมไปกับไอ้เด็กชั่งเต๊าะที่ทำเอาผมเกือบเสียเวอร์จิ้นไปแล้วครับ ถ้าผมห้ามไม่ทันมีดรามาแน่ อ้อ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้ทำให้ผมชอบมันมากขึ้นหลอกนะครับ ที่ผมเขินเพราะผมดันคิดอกุศลกับไอ้เด็กนั่นก่อน คุณรองมาเจอทับแบบผมดิคุณจะรู้ถึงแรงดึงดูดของไอ้เด็กนั่น ต่อให้ไม่ได้รักหรือชอบพอกันคุณจะหวันไหวเหมือนผม ยิ่งตอนมันจ้องตาใจผมก็คิดไปไกลแล้วครับ อย่าบอกมันเชียวเดี๋ยวมันได้ใจ 

“มึงรู้หรอว่าเมื่อคืนกูไปไหน?”

“แหมไอ้กัสคอมึงเด่นหลาขนาดนั้นกูไม่รู้เลยมั้ง”

“คอ?” ผมตะคลุบคอตัวเองพรางหาสิ่งผิดปกติ คอผมเป็นอะไรมีอะไรงั้นหรอ

“นี่มึงอย่าบอกนะว่าตั้งแต่เดินเข้ามอมามึงไม่รู้อะไรเลย”

“รู้อะไรวะ?”

“กูล่ะเชื่อมึงเลย” ด่าผมเสร็จก็ยื่นโทรศัพท์ที่เปิดกล้องหน้ามาให้ ผมเลยรีบคว้ามันมาจากมือไอ้กายแล้วส่องดูคอตัวเองว่ามีอะไร สิ่งที่เห็นก็ทำเอาผมต้องเบิกตากว้างเลย ผมเข้าใจแล้วครับ สาเหตุที่พากันมองตั้งแต่โรงรถยันในห้องเรียนเพราะไอ้รอยดูดที่เด่นหลาอยู่บนคอนี่เอง

“ไอ้เชี่ยยยยย” ผมสบถด่าไอ้เด็กนั่นอย่างโมโห แม่งสร้างรอยอุบาทนี่ไว้ไม่บอกผมเลย แถมตอนเดินมาด้วยกันมันก็เอาแต่ยิ้มตลอดทาง คงชอบใจในผลงานล่ะสิ เจอหน้ากันเมื่อไหร่มึงตายแน่ไอ้เหี้ย!

ผมรีบเอามือตะคลุบคอเพื่อปกปิดรอยดูดเอาไว้ ถึงจะคิดว่าไม่ทันแล้วก็เถอะ ในใจก็โกนด่าไอ้เด็กนั่นไม่หยุด

“ตกลงไอ้คนที่ทำรอยนี่มันเป็นใคร พวกกูรู้จักป่ะ?” ไอ้เเซ็กที่หาโอกาสแทรกพวกผมพูดกันก็เอ่ยถาม แต่เรื่องอะไรผมจะบอก แค่นี้ก็อับอายมากพอแล้ว

ครืดดดด~ ครืดดดดดดด~

โทรศัพท์ที่สั่นในกระเป๋ากางเกงยีนส์ทำให้ผมต้องคว้ามือไปหยิบมันขึ้นมาดูว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา

สามีในอนาคต (ไม่รับผมจะจุ๊บพี่ร้อยที)

ชื่อที่ปรากฏบ้นหน้าจอดูไม่คุ้นตาแต่รู้ว่าคือใครทำให้ผมตกใจไม่น้อยครับ จุ๊บพี่หรอ ไม่รู้เลยมั้งว่าเป็นใคร แล้วมันเอาโทรศัพท์ผมไปเมมชื่ออุบาทๆแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?

ผมกดรับสายไอ้เด็กบ้ากามนั่นอย่างไม่รีรอ ไม่ใช่กลัวคำขู่นะครับ แต่อยากด่ามันเรื่องที่ทำรอยไว้ไม่บอกผมต่างหาก

“ไอ้...”

( พี่อยู่ห้องไหนครับ ) ยังไม่ทันจะได้ด่าปลายสายก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อนครับ

“ถามทำไม”

(ผมจะเอาเสื้อไปให้เผื่อพี่จะอายร้อยที่ผมทำไว้) มึงเพิ่งคิดได้หรอไอ้เด็กเจ้าเล่ห์ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่านี่เป็นแผนมึงนะ

“ห้อง 305” เก็บไว้ด่าตอนเจอหน้าดีกว่าจะได้อัดมันด้วยเลย โทษฐานทำผมเสียชื่อเสียง และผมก็รำคาญพวกเพื่อนๆที่พากันนั่งเงียบตั้งแต่ผมรับโทรศัพท์แล้ว ผมรู้นะว่าพวกมันแอบฟังผมอยู่ อย่าฝันว่าผมจะโวยวายให้พวกมันรู้เลย

“โอเค เดี๋ยวผมไปหา”

ผมยกโทรศัพท์ออกจากหูแล้ววางมันไว้ที่โต๊ะเมื่อสายตัดไป พวกไอ้กายที่พยายามจะฟังบทสนทนาของผมกับไอ้เด็กนั่นถึงกับทำเสียงจิ้จ๊ะอย่างขัดใจเมื่อไม่ได้ข้อมูลอะไร มันเลยหันมาถามผมแทนคนทั้งห้องที่รอฟัง จะสนใจอะไรเรื่องของผมนักหนาวะ

“สรุปมันเป็นคนในมอหรอวะ สาขาไหนกันที่คิดจะสอยของส่วนรวมของพวกวิศวะ”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ก็แค่...”แค่อะไรวะ คิดไม่ออกแมลงกัดต่อยนี่อ้างได้ป่ะ

“แค่อะไร อย่าบอกว่ามดกัดเชียวนะมึง เป็นจ้ำขนาดนี้กูคงเชื่อหรอก” ใครมันจะบอกว่ามดกัดกัน เด็กอนุบาลดูยังรู้ว่ากูโกหกเลย

“เออน่า เลิกถามเซ้าซี้สักที ถ้ามีอะไรเดี๋ยวกูบอกพวกมึงเองแหละ” งานนี้ขอแถไปก่อนแล้วกันไม่อยากพูดถึงเรื่องเมื่อคืนเท่าไหร่

“มึงเป็นแบบนี้ทุกที ตอนเรื่องไอ้เอสก็ทีนึงแล้วนะ” ผมเงียบไปทันทีที่มันพูดถึงไอ้เอส ก็จริงครับตอนที่ผมคบกับไอ้เอสเพื่อนๆไม่มีใครรู้ มารู้เอาตอนใกล้เลิกกัน พวกมันโกรธผมอยู่นานทีเดียวกว่าผมจะเคลียร์กันได้

“กูขอโทษ ที่ทำให้พวกมึงอึดอัดใจ” ไอ้กายพอรู้ตัวว่าพูดอะไรมันก็ขอโทษผมแล้วหันไปขอโทษไอ้เอส ผมเข้าใจความรู้สึกมันนะครับ มันเป็นคนที่อยู่กึ่งกลางเรื่องของผมกับไอ้เอส ผมก็เพื่อนไอ้เอสก็เพื่อน มันคงไม่รู้จะทำตัวเข้าข้างใครดีระหว่างเพื่อนกับเพื่อน

“ไม่ใช่ความผิดมึงสักหน่อย” ผมพูดเพื่อให้ไอ้กายสบายใจ แต่สายตากลับชำเลืองไปมองคนข้างหลังที่อยู่ถัดจากผมไปสองที่นั่ง มันมองผมอยู่ก่อนแล้วเราสบตากันแวบนึงก่อนที่ผมจะเบือนหน้าหนีมันไป

แอ๊ดดดด~

เสียงหลอนๆของประตูที่กำลังเปิดออก ทำให้พวกผมตกอยู่ในความเงียบกันแทบจะทันทีเพราะคิดว่าเป็นอาจารย์ แต่พอหัวของคนที่เปิดประตูโผล่เข้ามาก็ทำเอาทุกสายตาหันไปมองอย่างสงสัยว่าไอ้เด็กนี่มาทำอะไรที่ห้องนี้

ผมมองไอ้เด็กกันที่โผล่แค่หัวเข้ามาแล้วสอดส่ายสายตามองหาอะไรสักอย่างซึ่งน่าจะเป็นผม พอมันเห็นผมก็ยิ้มและโบกไม้โบกมือให้ ผมรีบลุกขึ้นมาเมื่อเห็นไอ้เด็กนั่นจนเพื่อนในห้องละสายตาจากหน้าประตูแล้วหันมามองผมแทน

“ไอ้กัส เดี๋ยวนี้มึงริอาจกินเด็กหรอวะ” เพื่อๆพากันแซวผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจรีบเดินไปหาไอ้เด็กที่นัดมันมาเจออย่างรีบเร่ง มันจะแสดงตัวเกินไปแล้วโว้ย ผมผลักหัวไอ้เด็กนี่ออกจากห้องทันทีที่เดินถึงตัวมันและไม่ลืมปิดประตูห้องเรียบร้อย

“บอกกันดีๆก็ได้ทำไมต้องรุนแรงกับผมด้วย”

“เอาเสื้อมาแล้วใสหัวไปเลยนะ” ผมไล่มันมือก็กระดิกเร่งให้มันถอดเสื้อมาให้ผมได้แล้ว

“ใจร้ายว่ะพี่ ผมอุตส่าห์เอาเสื้อมาให้คำขอบคุณก็ไม่มีสักคำ” มันทำเป็นตีหน้าเศร้าใส่ผมแต่คิดว่าผมจะเชื่อรึไงวะ!

“อย่ามาทำท่าทางน่าสงสาร มึงทำกูก่อน กล้าดียังไงมาทำรอยไว้บนคอกูไม่บอกกูสักคำ ไอ้...จุ๊ฟ”

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ให้พูดคำหยาบกับผม”

ไอ้...อ๊ากกกกก หมดคำจะด่าทำไมมันอัดอั้นขนาดนี้วะ ความรู้สึกที่อยากด่าแต่ด่าไม่ออกนี่มันโคตรทรมานเลยเว้ย!

“เอาเสื้อมาได้แล้ว” ผมข่มอารมณ์นี้ไว้แล้วพูดกับมันดีๆ

“ตอนเที่ยงไปกินข้าวกับผมนะ” มันเคยฟังภาษาคนรู้เรื่องมั้ยวะ เคยมองบ้างมั้ยว่าผมเบื่อ ผมรำคาญมันแค่ไหนหัดมองบ้างสิเห้ย

“ไม่กิน เอาเสื้อมาเร็วๆ” ผมเดินไปแย่งเสื้อจากมือมัน แต่มันดันหลบได้แล้วเอาเสื้อซุกไว้ข้างหลัง

“งั้นผมไม่ให้นะ”

“มึงอย่ามาบังคับกูให้มันมากนักนะ”

ผมเริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะเว้ย อย่าให้ต้องได้วีน ไอ้เด็กนี้พอเห็นผมขึ้นคำหยาบก็เตรียมยื่นหน้ามาใกล้ ผมเลยต้องรีบตะครุบปากมันไว้ก่อนที่มันจะจุ๊บผมอีกที

“ไออินอ้าวอับอมอิ”(ไปกินข้าวกับผมสิ)

“ไม่!” ผมก็เด็ดขาดเหมือนกัน ตอนนี้ผมปล่อยปากมันและผลักออกให้ห่างแล้วครับ

“งั้นผมไม่ให้เสื้อนะ” ว่าไม่พอยังยืนแกว่งเสื้อล่อตาล่อใจผมอีก จะไม่เอาก็ไม่ได้ผมทนให้คนเห็นรอยที่น่าอับอายบนคอไม่ไหวหรอก แต่ก็ไม่อยากไปกินข้าวกับไอ้เด็กนี่อยู่ดี

ระหว่างที่คิดว่าจะเลือกทางไหนสายตาก็เหลือบไปเห็นอาจารย์ศรีนวรกำลังเดินขึ้นบันไดและตรงมาทางนี้ ซวยแล้วไงถ้าเกิดอาจารย์เห็นว่าผมยืนอยู่ตรงนี้ คงมีด่ากันแน่นอน 

“รีบๆเอาเสื้อมาได้แล้ว” ผมเร่งคนถือเสื้อให้ส่งมันมาสักทีสายตาก็เอาแต่จับจ้องไปที่อาจารย์ ตอนนี้อาจารย์เห็นผมแล้วครับ

“บอกก่อนว่าจะไปกินข้าวกับผมมั้ย” ไอ้เด็กนี่ก็ยังรีราไม่เลิก กูยอมก็ได้ถ้าอาจารย์จะส่งสายตามากดดันขนาดนั้นผมยอมก็ได้!

“เออๆ เอามาได้แล้ว”

“งั้นตอนเที่ยงผมมารอหน้าห้องนะ อย่าไปไหนล่ะ”

“รู้แล้วรีบๆส่งมาซักทีดิวะ!” ผมเร่งคนตรงหน้ายิกๆ จะไม่ให้เร่งได้ไงอาจารย์เดินมาจนจะถึงผมอยู่แล้วโว้ยยย

“ครับ” ในที่สุดมันก็ยื่นเสื้อมาให้ผม ผมรีบคว้าออกจากมือมันแล้ววิ่งเข้าห้องไปทันที ไม่วายใส่มันลงไปด้วยในระหว่างที่วิ่งไปนั่งที่

พวกที่คิดจะแซวผมตอนเข้ามาก็อย่างหวังว่าจะได้แซวเลยพอเห็นท่าทางผมพวกมันก็รู้แล้วครับว่าอาจารย์กำลังมา พวกมันเลยต้องสงบปากสงบคำไว้เดี๋ยวโดนหางเลขแล้วจะซวยเหมือนผม

แอ๊ดดดดด~

เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งตามด้วยหญิงมีอายุหน่อยๆใส่แว่นหน้าเตอะเดินเข้ามาทำให้พวกนักศึกษาพากันเงียบกริบด้วยบารมีปากอาจารย์ที่แรงกล้าจนทุกคนกลัว สายตาดุใต้กรอบแว่นตวัดมามองผมก่อนที่คำพูดทิ่มแทงจะตามมาติดๆ

“ที่นี่คือมหาลัยไม่ใช่โรงแรม จะทำอะไรก็ให้เกียรติสถาบันด้วยนะคุณกฤต”

“ครับ” ผมได้แต่ก้มหน้ารับคำกล่าวหาของอาจารย์ กับผู้หญิงคนนี้เถียงไม่ได้ครับ ถ้าคุณยังอยากเรียนของแกอย่างสงบสุขก็อย่าเถียง

“วันนี้เราจะมาเริ่มเรียนกันที่บท...”

แล้วอาจารย์ก็เริ่มบทเรียนไป พวกเพื่อนๆในห้องก็นั่งเงียบเหมือนตั้งใจฟังอาจารย์ แต่เปล่าหรอกครับผมเห็นหมดคาบทีไรแม่งบ่นทุกทีว่าสอนไม่รู้เรื่องแถบอึดอัดเหมือนอยู่ในคุกอย่างไรอย่างนั้น แต่พออาจารย์ถามว่าเข้าใจมั้ยคะพวกผมก็จะพยักไปส่งๆเพื่อให้วิชานี้มันพ้นๆไปในแต่ละวัน

“เข้าใจมั้ยคะนักศึกษา”

“เข้าใจครับ” อย่างวันนี้ก็เช่นกัน

 70%

#รุ่นพี่เด็ด

---------------------------------------------------------

-------------------------------