ตอนที่ 9 : ลำนำบทที่ 8 ยามเมื่อกล่าวถึงคำว่า 'พี่น้อง'

ลำนำบทที่ 8 ยามยามเมื่อกล่าวถึงคำว่า ‘พี่น้อง’

เป็นครอบครัวมิใช่เพียงสายโลหิต

จะเป็นมิตรมิใช่ต้องทนฝืน

คู่ชีวิตมิใช่อยู่อย่างขมขื่น

ดุจไฟฟืนรอวันมอดสุดอาลัย

…………………………………

                สนามที่สาม...สนามที่สี่...

                “น่าเบื่อจริงๆ”หญิงสาวเอ่ยเสียงเบาทั้งที่ยังเหยียบยอดอกของคู่ต่อสู้ที่ลงไปนอนกองที่พื้นด้วยสีหน้าเหม็นเบื่อ เจอกับพวกนี้ก็ง่ายไป  ให้ไปเจอพวกที่มีวรยุทธ์ที่เสี่ยงจะตายเอา

                ร่างโปร่งยกมือขึ้นเชิงขอพักก่อนจะเดินออกไปข้างสนามแล้วเข้าไปยังห้องรอของนักสู้  หลินจินฮวาปลดเสื้อคลุมออกก่อนจะคว้าผ้ามาซับเหงื่อตัวเองแล้วนิ่วหน้านิดๆเมื่อความแสบแผลเริ่มมากขึ้นกว่าเดิม

                หงหนี่เหรินเดินเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้มพอใจ  หลินจินฮวาขยับยิ้มก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ตนต้องการออกไป

                “ข้าชนะมาตั้งสี่สนามแล้วนะ  ขอดูรายชื่อก่อนไม่ได้เหรอ”

                “เกิดเจ้าได้ดูก่อนแล้วแพ้ขึ้นมาข้าก็แย่น่ะสิ”เสียงหวานหยดเอ่ย  หลินจินฮวาแค่นหัวเราะเบาๆ

                “หน้าเลือดเสียจริง”

                “ใครๆต่างก็ว่าเช่นนั้น”

                หญิงสาวคนงามเพียงแค่หัวเราะเบาๆกับอิสตรีผู้งดงามตามฉบับเหวินเจี้ยน  อีกเหตุผลที่ทำให้เธอมาหยุดอยู่ในจุดนี้คือเมื่อได้รู้ว่า  หากใครสามารถชนะห้าสนามติดต่อกันได้แล้ว  ในสนามที่หกก็จะสามารถเลือกคู่ต่อสู้ได้เองเช่นกัน

                นั่นหมายความว่า  เธอจะได้เห็นรายชื่อในสมุดรายชื่อที่เอามาให้เลือกคู่ต่อสู้ที่อาจจะมีชื่อของใครสักคนที่เธอตามหาอยู่อย่างไรล่ะ

                “เหลืออีกแค่คนเดียว...”หญิงสาวเอ่ยแผ่วเบาก่อนจะเรียกร้องสัญญา“หอนางโลมในหลิวซีและเงินพนันในส่วนของข้าน่ะ  อย่าลืมเสียล่ะ”

                “ไม่ลืมอยู่แล้ว”หงหนี่เหรินกล่าวยิ้มๆ

                ร่างโปร่งหยิบเสื้อคลุมมาใส่อีกครั้งเมื่อได้ยินสัญญาณเรียกจากด้านนอก  หลินจินฮวาเดินผ่านหงหนี่เหรินไปโดยไม่ได้มองหน้า  หากแต่เพียงแค่หยุดยืนแล้วเอ่ยเบาๆ

                “ทำให้ได้อย่างที่ปากพูด...ถ้าเจ้ามีศักดิ์ศรีพอ  สตรีสีชาด”

                หงหนี่เหรินมองร่างโปร่งที่เดินออกไปแล้วด้วยแววตานิ่งงัน  ก่อนรอยยิ้มถูกใจจะประดับบนใบหน้าเมื่อบุฝผามิได้เป็นแค่ผู้หญิงโง่ๆที่ใช้เป็นแต่กำลังอย่างเดียว

                บางทีนางอาจจะเป็นสตรีที่เหมาะสมกับท่านหัวหน้าก็เป็นได้ หญิงสาวคิดเช่นนั้น  นั่นทำให้หงหนี่เหรินยังคงยอมทำตามข้อตกลงของบุปผามาจนถึงตอนนี้

                ร่างบอบบางเดินออกไปจากห้องรอของนักสู้  อิสตรีคนงามเดินกลับเข้ามาในห้องเดิมที่ตนได้พบกับบุปผาแล้วตรงไปที่ประตูลับ  ฝ่ามือเรียวบางลูบที่ผนังหินจนเจอจุดที่ต้องการแล้วกดลงไป

                ผนังหินนั้นเลื่อนออกช้าๆเผยเห็นสองสองร่างที่อาการน่าเป็นห่วงไม่ต่างกัน

                อวี้ตงฟางพ่นลมหายใจแรงก่อนจะรวมพลังปราณไว้ที่ฝ่ามือกระแทกเข้าไปที่สะบักของอสรพิษดำ  หลิวเฮยเสออระอักเอาเลือดพิษระลอกสุดท้ายออกมาก่อนจะหอบหายใจอย่างหมดแรง  ร่างกายที่มีกล้ามเนื้อได้รูปนั้นเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ร่างสูงปาดเลือดที่มุมปากทิ้งไปอย่างไม่สนใจ

                “ข้าเป็นหนี้ท่าน”อสรพิษดำเอ่ย

                “เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ อสรพิษดำ”อวี้ตงฟางผ่อนลมหายใจก่อนจะสลายลมปราณที่ฝ่ามือทิ้งไป  หลิวเฮยเสอแค่นยิ้ม

                ย้อนกลับไปเมื่อไม่นานมานี้  จู่ๆจิตสังหารอันเบาบางก็เข้ามาในการรับรู้ของทั้งคู่  นั่นทำให้หลัวเฮยเสอตัดสินใจทิ้งแหล่งกบดานไปทันที  ระหว่างทางที่แบกอดีตประมุขพรรคเงาอสุราหนีจากการตามล่ามานั้นเขากลับพลาดท่าถูกเข็มพิษซัดเข้าที่แขน  และพบว่าพิษที่เคลือบอยู่ที่เข็มนั้นคือหนึ่งในพิษที่ร้ายแรงสำหรับผู้มีวรยุทธ์เป็นอย่างมาก

                พิษเพลิงสลายปราณ เป็นพิษชนิดพิเศษที่หาพบได้เฉพาะในพรรคเงาอสุราเท่านั้น ถ้าขับออกไม่ทันกาลเขาคงไม่มีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้ได้ 

                ชายหนุ่มสลายรอยยิ้มทันทีเมื่อพบว่าตนเองลืมสิ่งที่สำคัญไป...สิ่งที่สำคัญมาก...

                “พี่สาว!?”

                หารู้ไม่ว่าตอนนี้บุคคลที่ตนเองกำลังกังวลใจนั้น  บัดนี้กลับวาดฝีไม้ลายมืออยู่บนสังเวียนไร้ตะวัน!

                และคู่ต่อสู้คนสุดท้ายของหลินจินฮวาในขณะนั้น...เรียกได้ว่าเกินคาด

                หญิงสาวถ่มเลือดทิ้งไปอย่างไม่สนใจ  สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่คู่ต่อสู้เบื้องหน้า  บัดนี้เสื้อคลุมตัวโคร่งนั้นขาดวิ่งกองอยู่ที่พื้นสนามเรียบร้อยแล้ว  เผยเห็นร่างโปร่งของอิสตรีผู้งดงาม  ความงามนั้นมิได้ตรงตามแบบของสตรีเหวินเจี้ยนแม้แต่นิด  หากแต่ความแข็งแกร่งและมาดมั่นของบุปผานั้นช่างตราตรึงใจยิ่งนัก

                หญิงสาวหรี่ตามองคู่ต่อสู้  พลังปราณอันแข็งแกร่งที่ไหลเวียนทั่วกายยิ่งทำให้เธอต้องระมัดระวัง  เพราะถึงแม้จะเคยดูซีรี่ส์หนังกำลังภายในมาบ้างแต่ให้เจอกับตัวเธอก็ไม่รู้วิธีรับมือ

                ชายตรงหน้าคว้าชัยมาแล้วห้าสนาม  เขาจึงมีสิทธิ์เลือกสนามที่หกตามกฎ  นั่นทำให้ม้ามืดอย่างหลินจินฮวานั้นโดนใส่ในรายชื่อคู่ต่อสู้ของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  เธอชนะมาแค่สี่สนาม  ทำให้ไม่มีอำนาจต่อรองหรือผัดผ่อนใดๆ

                เขาเป็นชายหนุ่มที่มีรูปร่างดีขนาดนายแบบในโลกเดิมของเธอได้เลย  เครื่องแต่งกายแม้จะเป็นแค่ชุดธรรมดาแต่ก็รู้ได้ว่าทำจากผ้าชั้นดีแน่ๆ  เพราะเธอเห็นเนื้อผ้าแบบนี้จนชินตาในบ้านสกุลหวัง  ผิวขาวละเอียดเกินกว่าที่จะเป็นแค่สามัญชน  ใบหน้าหล่อเหลาที่กระชากใจสาวๆหลายคนได้  แต่ไม่ใช่สำหรับหลินจินฮวาผู้นี้

                สเป็คของเธอต้องท่านแม่ทัพเท่านั้น! หญิงสาวประกาศในใจด้วยแววตามาดมั่น

                อย่างไรก็ตาม  เธอรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ  ขอบคุณที่ไม่ออมมือให้เพียงเพราะว่าเธอเป็นผู้หญิง  หลินจินฮวาปาดเลือดที่มุมปากทิ้งไปก่อนคิดหนักว่าควรงัดเอาวิชามวยที่ตัวเองมีออกมาใช้หรือไม่  วิชามวยที่ไม่จำเป็นต้องมีกำลังภายในใดๆแต่ก็หักแขนหักขาใครๆได้ด้วยมือเปล่า

                บางทีอาจไม่จำเป็น...หลินจินฮวาขยับยิ้มในใจ

                นัยน์ตาคมสวยจับจ้องร่างที่กำลังพุ่งเข้ามานิ่งงั้นก่อนจะเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็วด้วยการกระโดดให้ห่างจากร่างสูง  เพราะเธอไม่พร้อมที่จะเสี่ยงปะทะกับคลื่นพลังที่อาจทำให้ถึงตายแบบนั้น  หลินจินฮวาส่งไม้กระบองไปขัดขาซึ่งชายหนุ่มก็กระโดดหลบได้อย่างไม่ยากเย็น

                ร่างโปร่งปลดสลักให้ปลายเหล็กแหลมพ้นออกมาจากปลายกระบองก่อนจะส่งปลายแหลมนั้นโจมตีชายหนุ่มทันที  เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องหลบได้  แต่ให้เขาหลบนั่นแหละดี

                หญิงสาวพุ่งกระบองออกไปให้ชายหนุ่มหมุนตัวหลบ  เพียงเสี้ยววินาทีที่เขาหันหลังให้  หลินจินฮวาก็พุ่งเข้าล็อคคอร่างสูงทันที  สองแขนรัดที่คอแน่นก่อนจะทิ้งน้ำหนักให้ชายหนุ่มล้มลง  คร่อมชายหนุ่มที่ลงไปนอนคว่ำพร้อมใช้เข่ากดทั้งสองแขนให้อยู่กับที่

                ทางฝั่งร่างสูงเองก็กัดฟันกรอดกับแขนที่แข็งแรงเกินกว่าที่สตรีทั่วไปควรจะมี น้ำหนักที่ไม่ต่างกับบุรุษทั่วไปทำให้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหลุดออกไป

                “ยอมแพ้เสียดีกว่า”เสียงหวานเอ่ยเรียบเย็นยิ่งนัก“ถ้ายังไม่อยากคอหักตาย”

                ชายหนุ่มพยายามดิ้นก่อนจะเริ่มไอโขลก  สายตาเริ่มพร่ามัวเมื่อแรงกดที่ลำคอมากขึ้นน่าหายใจไม่ออก  หลินจินฮวาถอนใจเบาๆก่อนจะคลายแขนออกภายในเสี้ยววินาที

                พลั่ก!

                และฟาดสันมือที่ท้ายทอยร่างสูงเต็มแรง  ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนช้าๆก่อนจะเดินออกมาโดยไม่หันไปมองคู่ต่อสู้แม้แต่นิด  และในตอนนั้นเอง  เสียงประกาศชัยชนะของบุปผาก็ดังลั่นพร้อมเสียงเฮ

                ดวงหน้างามสบมองใบหน้าของเศรษฐีผู้ลงพนันด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน  ก่อนจะเดินกลับเข้าไปยังห้องรอเพื่อแบ่งปันผลรางวัลตามที่ได้ตกลงกับสตรีสีชาดไว้โดยไม่สนใจสายตาคลั่งแค้นที่ตามมาแม้แต่นิด

                ต่อให้ตาขวาจะกระตุกยิกๆบ่งบอกว่ามีเรื่องไม่ดีแน่ๆ  แต่ดูเหมือนว่าเธอคงต้องยอมเสี่ยงล่ะ

.........................................

               หงหนี่เหรินมองร่างโปร่งที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม การค้าครั้งนี้ได้กำไรมหาศาลจากม้ามืดผู้ไม่สามารถคาดเดาได้  บุปผางามที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคมนี้ช่างทำให้นางประหลาดใจได้อย่างไม่หยุดหย่อน

                แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น...แต่สตรีเพียงนางเดียวหรือจะสามารถทำอะไรได้

                บุปผาหรือหลินจินฮวาผู้นี้เป็นสตรีจากต่างเมือง  ก่อนจะเข้าทำงานในบ้านใหญ่สกุลหวัง  หายออกจากบ้านเป็นระยะเวลานานบ่อยจนเป็นเรื่องปกติ 

                แต่ครั้งนี้...นางจะหายไปตลอดกาล

                และทั้งหอนางโลม  ทั้งเงินมหาศาลจะตกเป็นของสังเวียนไร้ตะวันเฉกเช่นที่ผ่านมา  โดยปกติแล้วในสังเวียนไร้ตะวันนั้นคือสังเวียนระหว่างผู้พนันที่พ่ายแพ้และติดหนี้  ต้องลงสนามเพื่อต่อสู้และเอาเงินมาไถ่ตัวเองออกไป  แต่ก็มีบ้างที่จะมีใครบางคนจากภายนอกหลุดเข้ามาและได้ลงสู่สนามประลองนั้น

                หากผู้นั้นมีอิทธิพลและมีค่ามากพอจะทำข้อตกลงด้วย  สังเวียนไร้ตะวันก็จะได้พันธมิตรใหม่  แต่สำหรับสตรีไม่รู้หัวนอนปลายเท้านางนี้...เทียบกับทองนับล้านตำลึงมิได้

                แม้บุปผาอาจจะเป็นคนที่ท่านหัวหน้าสนใจบ้าง  แต่เมื่อท่านได้ออกปากเองว่าในเวลานี้ยังไม่สมควรสนใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนั้น  จึงเปรียบดั่งคำประหารสำหรับสตรีนางนี้เลยทีเดียว

                “หวังว่าเจ้าจะไม่ลืมข้อตกลง”บุปผาคนงามเรียกร้องขณะกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ตนเอง  หงหนี่เหรินแสยะยิ้ม

                “แน่นอน...”ก่อนจะสะบัดมือปรากฏมีดเล่มเล็ก  หญิงสาวในอาภรณ์สีแดงซัดมีดหวังปลิดชีพบุปผาให้จงได้

                หลินจินฮวาเลิกคิ้วน้อยๆก่อนจะเอียงคอหลบคมมีดเมื่อได้ยินเสียงแหวกอากาศ  หากแต่ที่แก้มนั้นก็ถูกบาดเป็นรอยแผลยาว  หญิงสาวขมวดคิ้วก่อนจะหันกลับไปมองหงหนี่เหรินนิ่งงัน

                “ข้ารักษาสัญญาเสมอ บุปผา”หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานก่อนจะชักกระบี่ออกมาตั้งท่า“เพียงเจ้าหลับใหลอยู่ที่สังเวียนใต้ดินแห่งนี้เจ้าก็จะได้ทุกสิ่งทุกอย่าง  ข้าใจดีใช่หรือไม่”

                “ก็ว่าอยู่  แค่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างข้าจะเอาอะไรมาต่อรอง”หลินจินฮวาแค่นหัวเราะก่อนจะมองอิสตรีคนงามด้วยแววตาสมเพช“ไม่มีสัจจะในหมู่ ‘คนชั้นต่ำ’ อยู่แล้ว  ต่อให้งดงามเพียงไหนแต่จิตใจต่ำช้าเยี่ยงเดรัจฉานไม่รู้คุณ  เจ้าก็ไม่ต่างอะไรกับหนอนแมลง”

                “จะว่าอย่างไรก็ตามใจเจ้า”หงหนี่เหรินยังคงพูดเสียงหวาน“ในเมื่อเจ้ากำลังจะตาย  คำพูดของคนตายจะมีค่าสักเท่าใดกัน  บุปผา”

                ร่างโปร่งหันมาเผชิญหน้ากับหงหนี่เหรินอย่างท้าทาย  การล็อคคอคู่ต่อสู้คนสุดท้ายกินแรงเธอมากจนแทบจะไม่มีแรงเดิน  ในตอนนี้เธอไม่มีกำลังพอที่จะชนะหญิงสาวตรงหน้าได้แน่  แต่ก็ขอสู้ยิบตาแล้วกัน

                มันผิดพลาดตั้งแต่เธอหลวมตัวขึ้นสู่สนามประลองแล้ว  ทั้งที่ในตอนแรกคิดว่าปัญหาจะมาจากพวกเศรษฐีงี่เง่าพวกนั้น  แต่มันกลับมาจากสังเวียนนี้เสียเอง

                คมกระบี่ที่พุ่งเข้ามานั้นหลินจินฮวาทำได้เพียงแค่หลบไม่ให้โดนจุดสำคัญ  หญิงสาวกัดฟันกรอดกับความอ่อนแอของตัวเอง ถ้าเป็นเธอในเวลาปกติล่ะก็หลบได้ไม่ยากแน่ๆ  แต่สีหน้ายามเมื่อเห็นเธอดิ้นรนของหงหนี่เหรินแล้วสารภาพว่าหมั่นไส้จนอยากจะควักลูกตาเน่าๆนั่นทิ้ง

                บ้าที่สุด  เธอยังไม่อยากตาย!  ยังไม่อยากตาย!  ใครก็ได้...

                ในเวลานี้เธอยอมละทิ้งซึ่งศักดิ์ศรีที่เคยยึดถือ  หากมันจะทำให้เธอมีทางรอดออกไปจากสถานการณ์อันมืดแปดด้านนี้  ถ้าศักดิ์ศรีมันไม่ได้ทำให้เธอมีชีวิตรอด ตอนนี้ก็วางมันลงไปก่อนเสียดีกว่า

                “ช่วยด้วย!!!”

                “ไม่มีใครจะ...!!!”

                เพล้ง!

                เสียงกระทบของโลหะดังก้องกังวาน หงหนี่เหรินตาเบิกโพลงเมื่อกระบี่เล่มงามที่ตนภาคภูมิใจนั้นหักลงอย่างง่ายดาย กระบี่สีดำสนิททั้งเล่มด้ามสลัดลวดลายอสรพิษปักอยู่ไม่ไกล

                หลิวเฮยเสอหอบหายใจแรง  มือยังค้างอยู่ในท่าที่ซัดกระบี่ไปโดยที่อีกมือนั้นพยุงกรอบประตูไว้ไม่ให้ล้ม ชายหนุ่มได้ยินเสียงการโต้เถียงกันด้วยประสาทการฟังที่ดีกว่าคนทั่วไป  และหนึ่งในเสียงนั้นก็เป็นเสียงที่คุ้นเคยจนทำให้เขามาทันเวลาพอดี

                “อาเสอ!”หลินจินฮวาตาเบิกโพลงก่อนจะฝืนพาร่างกายอันอ่อนล้าขนาดที่ได้ยินเสียงกล้ามเนื้อร้องประท้วงไปพยุงร่างสูงของอสรพิษดำอย่างเป็นห่วง“เกิดอะไรขึ้น  เจ้าโดนพิษเหรอ”

                “ท่านควรจะห่วงตัวเองก่อนหรือไม่ ที่คอนั่น...”

                “ข้าทำตัวเอง”หญิงสาวหัวเราะเบาๆก่อนจะลูบหัวร่างสูงเบาๆอย่างโล่งใจ“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม เหมือนจะขับพิษออกจนหมดแล้วมั้ง  พี่ชายล่ะ”

                อสรพิษดำขยับยิ้มกับคนที่ยังมีกะจิตกะใจเป็นห่วงคนอื่นทั้งที่ตนเองก็สภาพแย่ไม่ต่างกัน  นัยน์ตาคมกริบตวัดไปมองหญิงสาวที่ยังคงมือไม้สั่นอย่างตกใจ

                หลินจินฮวาหัวเราะอย่างโล่งใจเมื่ออวี้ตงฟางในสภาพแข็งแรงดีเดินเข้ามา  บุปผาคนงามขยับยิ้มก่อนจะเอ่ยโดยไม่หันกลับไปมองหงหนี่เหรินแม้แต่นิด

                “ถ้าเป็นข้านะพี่ชาย  ข้าจะเลือกลูกน้องที่ซื่อสัตย์มากกว่านี้  ไม่ใช่คนที่แม้แต่การรักษา...สัญญา..ยัง...ทำ..ไม่ได้...”

                อดีตหัวหน้าพรรคเงาอสุราพยุงร่างโปร่งที่สิ้นสติไปแล้วไว้ได้ทันท่วงที หลิวเฮยเสอสลายรอยยิ้มไปจากใบหน้าก่อนจิตสังหารจะแผ่พุ่งจากร่างสูงอย่างรุนแรงราวน้ำป่าไหลหลาก  หงหนี่เหรินถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปกองที่พื้น

                “สำคัญแค่ไหน”อสรพิษดำถามเสียงเรียบก่อนสกัดจุดตัวเองเพื่อให้ชาจนสามารถกลับมายืนตรงได้อีกครั้ง

                “ไม่เป็นไร”อวี้ตงฟางช้อนร่างบางขึ้นอุ้ม“ข้าหามาแทนได้ตลอด  ฝากจัดการด้วย  ข้าเองก็ไม่คิดจะเก็บคนแบบนี้ไว้ใช้งานนานนักหรอก”

                หงหนี่เหรินมองร่างของนายเหนือแห่งสังเวียนไร้ตะวันที่เดินออกไปก่อนจะกลับมาสบมองแววตาวาวโรจน์ดังอสรพิษล่าเหยื่อของชายตรงหน้าอย่างหวาดผวา  อสรพิษดำผู้ลือชื่อแม้จะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่หากแต่ความน่ากลัวก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่นิดเดียว

                และภาพสุดท้ายที่นางได้เห็นในชีวิต...คือใบหน้าอันเย็นชา  สายน้ำที่ชาดที่แผ่พุ่งจากลำคอของตนเองและร่างกายที่ค่อยๆล้มลงช้าๆ

                หลิวเฮยเสอสะบัดมืดแล้วปาดเลือดออกลวกๆ  นัยน์ตาคมกริบดุจพญาอสรพิษหันกลับไปมองร่างบางที่ลงไปนอนกองที่พื้น  ดวงตายังคงเบิกโพลงจากหัวที่กลิ้งห่างออกไป  ร่างสูงเดินไปคว้ากระบี่กลับมาใส่เข้าที่ฝักเช่นเดิม

                ผู้ใดที่บังอาจแตะต้องบุปผาดอกนี้  จะต้องดับสิ้นภายใต้คมกระบี่ของอสรพิษดำ...

.....................................

                หลินจินฮวาตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย...หญิงสาวขมวดคิ้วก่อนจะครางเบาๆเมื่อกล้ามเนื้อของเธอยังคงปวดไปหมด  ร่างโปร่งลุกขึ้นนั่งแล้วมองสำรวจไปรอบๆอย่างแปลกใจว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

                “คูณหนูเจ้าคะ!”เสี่ยวจี้ที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมถังน้ำและผ้าเช็ดตัวร้องอย่างดีใจ  เด็กสาวเดินกึ่งวิ่งเข้ามาวางถังน้ำไว้ที่โต๊ะหัวเตียง  ใบหน้าที่หมองลงอย่างเห็นได้ชัดนั้นเผยรอยยิ้มโล่งใจพร้อมหยาดน้ำปริ่มที่ขอบตา

                “ที่นี่ที่ไหน?  แล้วข้า...”มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

                “ที่นี่คือจวนเฟยหลางเจ้าค่ะ”เสี่ยวจี้บอก“คุณหนูนอนหมดสติอยู่ที่ตรอกเล็กภายในเมืองจึงมีนายทหารที่จำได้พาคุณหนูกลับมาที่นี่เจ้าค่ะ ข้าน้อยนึกว่าคุณหนูจะไม่ตื่นขึ้นมาเสียแล้ว”

                หลินจินฮวายิ้มบางก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งโดยมีเด็กสาวที่ยังคงกลั้นสะอื้นอยู่คอยพยุง  หญิงสาวจำเหตุการณ์เมื่อวานได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  แต่ที่เธอสงสัยคือตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงต่างหาก  ฝ่ามือเรียวบางยกมือห้ามเมื่อเสี่ยวจี้เริ่มบิดผ้าหวังจะเช็ดตัวให้

                “เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครเป็นคนพาข้ามา”หญิงสาวถามด้วยเสียงที่แหบแห้งก่อนจะไอโขลก  เสี่ยวจี้รีบรินน้ำชาให้ดื่มทันที  หลินจินฮวารีบมาดื่มให้คลายกระหายก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ

                “ข้าก็มิทราบนามเจ้าค่ะ”เด็กสาวว่าเสียงอ่อยก่อนจะถามต่อ“คุณหนูถูกทำร้ายมาหรือเจ้าคะ  เหตุใดจึงได้มีรอยแผลเช่นนี้กัน  เสี่ยวจี้ตกใจแทบแย่เลยเจ้าค่ะ”

                “ข้าซุ่มซ่ามเองต่างหาก”เสียงหวานเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้า“แล้วทางบ้านสกุลหวังล่ะว่าอย่างไร  นี่ข้าหลับไปกี่วันกัน”

                เท่าที่จำความได้  ถ้าเธอใช้งานร่างกายเกินพิกัดแล้วจะหลักติดต่อกันอย่างน้อยสองวัน แต่ครั้งนี้ทั้งเสียเลือดมากทั้งออกแรงหนัก  เธออาจจะหลับยาวสักสามวัน

                “เจ็ดวันเจ้าค่ะ”เด็กสาวก้มหน้าบอก“ตอนนี้องค์หญิงเสด็จกลับได้สามวันแล้ว คุณหนูหวังกำลังรอให้ท่านฟื้นอยู่”

                “เจ็ดวัน!”หลินจินฮวาตาเบิกโพลงก่อนจะกุมขมับ“แย่ที่สุด  ข้าจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว”

                เสี่ยวจี้ขมวดคิ้วอย่างสงสัย  หญิงสาวคนงามส่ายหน้าเชิงว่าไม่มีอะไรก่อนจะสั่งให้เด็กสาวไปเตรียมน้ำเพราะเธอรบกวนที่นี่นานเกินไปแล้ว  ที่สำคัญเบิกเงินมาก่อนแต่ทำงานให้เขาไม่คุ้มเนี่ยไม่ใช่วิสัยของเธอเลยสักนิด

                นัยน์ตาคมสวยมองร่างเล็กของเด็กสาวที่เดินออกไปก่อนเสียงหวานจะเอ่ยขึ้นเบาๆ

                “รู้นะว่าอยู่ตรงนั้น  ออกมาได้แล้วอาเสอ”

                อสรพิษดำแห่งหมาป่าทะยานเปิดหน้าต่างก่อนจะปีนเข้ามา  ตอนนี้เขาอยู่ในชุดคล่องตัวสีดำเช่นเดิม หลินจินฮวาลุกขึ้นนั่งก่อนจะรับกระปุกยาจากชายหนุ่มมาเปิดแล้วก็ต้องนิ่วหน้ากับความฉุน

                มันเป็นยาทาคล้ายๆกับยาหม่องโลกเดิมแต่สรรพคุณดีกว่าขึ้นจม  และกลิ่นก็ฉุนกว่ามากเช่นกัน ร่างโปร่งถกกระโปรงขึ้นจนถึงครึ่งน้องแล้วเริ่มต้นทาขาตัวเองก่อน  หลิวเฮยเสอหน้าแดงวูบก่อนจะอ้าปากหมายจะห้าม

                “จะให้ข้าทาเองหรือเจ้าจะมาทาให้?”หลินจินฮวาถามเรียบๆก่อนจะย้ายไปทาขาอีกข้าง  นั่นทำให้อสรพิษดำต้องหุบปากแล้วหันไปทางอื่นทันที

                “เจ้ามาส่งข้าเหรอ”

                “ไม่ใช่ข้าขอรับ”ชายหนุ่มตอบก่อนจะหน้าแดงกว่าเดิมเมื่อเสียงสาบเสื้อที่เสียดสีกับผิวหนังดังขึ้น  หญิงสาวหัวเราะเบาๆก่อนจะปลดเสื้อนอกจนเหลือแต่แถบผ้าที่พันกายไว้คล้ายเสื้อเกาะอกแล้วทาตั้งแต่แขนไปจนถึงลำคอ

                “เป็นท่านหรือ อวี้ตงฟาง?”หลินจินฮวาเลิกคิ้ว“น่าแปลกใจจริงๆนะเจ้าคะ  นี่ท่านหันหลังแม้จะมีฉากกั้นอยู่หรือ”

                “ควรจะเรียกว่าหาญกล้าหรือไร้ยางอายกัน  หลินจินฮวา”เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังตอบจากหลังฉากกั้นส่วนห้องนอนกับห้องส่วนอื่นๆ  หญิงสาวหัวเราะใส

                “ข้าเชื่อว่าพวกท่านเป็นสุภาพบุรุษพอต่างหาก”

                ร่างโปร่งจัดการเครื่องแต่งกายจนเรียบร้อยเช่นเดิมก่อนจะนั่งหย่อนขาที่ขอบเตียงแล้วกอดอก  ร่างสูงของอวี้ตงฟางในชุดพ่อค้าธรรมดาเช่นที่เจอกันครั้งแรกเดินออกมาจากหลังฉากกั้น  เช่นเดียวกับอสรพิษดำที่หันกลับมาเผชิญหน้า

                “เจ้าไปทำอะไรที่สังเวียนไร้ตะวัน”เสียงทุ้มถามพร้อมแรงกดดันที่แผ่ออกมาจางๆ  หลินจินฮวายักไหล่น้อยๆก่อนจะบิดแขนไปมาให้คลายเมื่อย

                “ไม่เห็นต้องถาม  ก็ไปตามหาพวกท่านน่ะสิ”เธอว่าอย่างอดเคืองไม่ได้“มีอย่างที่ไหน ไปหาก็เจอแต่ซากกระท่อมพังๆ  ร่องรอยก็หาแทบตายจนตามมาเจอเข็มซัดอาบเลือดก็เป็นห่วง  เลยตามรอยไปจนเห็นประตูลับที่มีลุงแก่ๆคนหนึ่งนั่งอยู่ ข้าก็ตามลงไปหา ดันไปเจอกับลูกน้องแสนสวยที่นิสัยไม่น่าคบของท่าน ข้ายอมเข้าสังเวียนดีกว่าโดนจับไปเป็นรางวัล สุดท้ายก็โดนโกงจนเกือบตาย  อาเสอมาช่วยข้าไม่ทันข้าคงไม่มีชีวิตมาจนถึงตอนนี้หรอก”

                นัยน์คมงามสบมองกับนัยน์ตาคมกริบประดุจเหยี่ยวอย่างไม่เกรง หลิวเฮยเสอลอบยิ้มกับสงครามประสาทเล็กๆที่เกิดขึ้นก่อนจะเดาเล่นไปต่างๆนานาว่าหลินจินฮวาจะหาเรื่องอะไรมาทำให้เขาแปลกใจอีก

                “ท่านต้องรับผิดชอบ!”

                นั่นอย่างไร  ไม่ทันขาดคำ หลิวเฮยเสอกลั้นหัวเราะจนตัวโยนกลับใบหน้าคาดไม่ถึงของอดีตประมุขพรรคเงาอสุราและสีหน้าจริงจังราวกับพูดเรื่องความเป็นความตายของพี่สาว

                “ข้าช่วยชีวิตท่าน  เสี่ยงชีวิตตามหาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แต่กลับต้องลงสังเวียนเพื่อเอาชีวิตรอดแล้วเกือบตายเพราะลูกน้องไม่ได้เรื่องของท่าน  นี่คือสิ่งที่คนดีๆอย่างข้าสมควรได้รับเหรอเจ้าคะ!”

                เอ่อ...ถึงแม้เรื่องเข้าสังเวียนเธอจะจะเปรี้ยวเองก็เถอะนะ  แต่เธอไม่ผิดนะ(เว้ย)!

                อวี้ตงฟางขมวดคิ้ว  หลินจินฮวาเป็นสตรีที่แปลกประหลาดจนเขาคาดเดาไม่ได้  น่าสงสัยจริงๆว่านางถูกเลี้ยงดูมาในสภาพแบบไหนถึงได้ทำลายทุกกรอบประเพณีเช่นนี้  หากแต่สิ่งที่หญิงสาวกล่าวมาก็ไม่ผิดนัก  ชายหนุ่มจึงเอ่ยถามออกไปอย่างจนใจ

                “แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร”

                “นั่นสิ...”หลินจินฮวาลูบคางอย่างใช้ความคิดก่อนจะสยายยิ้มกว้าง“ไหนๆข้าก็เรียกท่านว่าพี่ชายมาตลอดอยู่แล้ว  มาเป็นพี่ชายข้าจริงๆเลยเป็นไง”

                จบคำนั้นภายในห้องก็ไร้สรรพเสียงใดๆ หลินจินฮวายังคงยิ้มด้วยแววตาพราวระริก  หลิวเฮยเสอเลิกคิ้วน้อยๆก่อนจะหันไปมองอวี้ตงฟางที่แม้สีหน้าจะนิ่งสนิทแต่ก้พอจะเดาได้ว่า...ช็อคซีนีม่าไปแล้วล่ะ  หญิงสาวยิ้มกับตัวเอง

                “ว่าอย่างไรล่ะเจ้าคะ  ที่นี่ก็มีการสาบานเป็นพี่น้องไม่ใช่เหรอ”เสียงหวานที่เอ่ยนั้นไม่มีแววล้อเล่นแม้แต่นิด

...................................................

ไร้ยางอาย!!!  ไร้ยางอายที่สุด!!!

'ก็สวย...'แว่วเสียงดังกลับมา

ค่ะ เอาที่สบายใจเลยค่ะลูกสาว-*-  ดรีมมาต่อแล้วนะคะ มะรืนนี้เจอกันค่ะ

Talk //ข้ามได้ไม่ว่ากันค่ะ แต่อ่านก่อนก็ดีนะคะ อุอิ

วันนี้ไปช่วยงานที่โรงเรียนมาค่ะ(แบบอู้ๆ รู้สึกไปเป็นภาระรุ่นพี่สุดๆ  กราบขออภัยพี่ๆที่เคารพทุกท่านค่ะ ฮือๆ)

แล้วปรากฏว่าเจอรุ่นพี่ที่อ่านนิยายดรีมค่ะ! เอ้ารัว!!!//สะบัดมือ

และความเห็นคือ...ชอบเวอร์ก่อนรีไรต์มากกว่า 

ซึ่งดรีมก็ชอบมากกว่าเหมือนกันค่ะ แต่เนื้อเรื่องมันเยิ่นเย้อเพราะพล็อตหลวมเลยแต่งตามอารมณ์ บวกกับตัวละครเยอะจนจำได้ไม่หมดด้วย ดรีมเลยอยากจะถามว่า ดรีมควรจะเอาเวอร์ก่อนมาลงแยกบทความไว้ดีไหมคะ

แต่บอกก่อนเลยว่ายังค้างจำนวนตอนเท่าเดิมเลยนะคะ ดรีมมาอัพรีไรต์แทนค่ะ

ปล.ไป่หยวนป็อปมาก

ปล.2 งูป็อปกว่า

ปล.3 พระเอกเวอร์จิ้งจอก ป็อปสุด!

ปล.4 อีกประมาณห้าหกตอน พระเอกเวอร์จิ้งก็มาแล้วค่ะ เอ้ารัว!!!//สะบัดมือ