Tales of Yuyan ตำนานเรื่องเล่าแห่งยูยาน

ลำดับตอนที่ #17 : เข้าใจผิด [รีไรท์ 2020]

     "ท่านแม่ท่านเดินดูของเสร็จแล้วหรือ" กาเล็ทเอ่ยถามอย่างรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้างเนื่องเพราะตนพึ่งจะก่อเรื่องทะเลาะวิวาทมา

     "กาเล็ทเคยสัญญากับแม่แล้วนี่ว่าจะไม่ก่อเรื่องทะเลาะกับใครอีก..." เอ่ยทวงถามออกมาเสร็จแล้วนี่น่าก็ถอนหายใจออกมาจากนั้นจึงหันมองไปยังร่างของชายฉกรรจ์ทั้งสามที่นอบกระจัดกระจายสลบเหมือดอยู่ "กาเล็ท..ถึงตอนนี้กาเล็ทจะแข็งแรงขึ้นแล้วแต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะไปทำร้ายคนอื่นนะลูก"

     "ท่านป้า...กาเล็ทเขาไม่ได้รังแกใคร เขาเพียงแค่ต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเองเท่านั้น..และที่สำคัญคือเขาได้ช่วยเหลือข้าไว้" แชลเทียซึ่งเฝ้ามองดูเหตุการณ์อยู่รีบเข้ามาเอ่ยแก้สถานการณ์ให้กับกาเล็ท

     "แม่หนูคือ.." นีน่าที่ไม่สามารถจดจำแชลเทียได้พยายามนึก

     "ท่านป้า ข้าแชลเทียเป็นเพื่อนของกาเล็ท" แชลเทียเอ่ยแนะนำตัวเอง

     "เพื่อน?" นีน่าเอ่ยย้ำอย่างรู้สึกแปลกประใจที่ได้รู้ว่าลูกชายของตนมีเพื่อนเป็นเด็กผู้หญิงน่ารักขนาดนี้

     "ท่านแม่....เอ่อ...อืมมมม" กาเล็ทรู้สึกสับสนเล็กน้อยด้วยไม่รู้ว่าจะเอ่ยอธิบายอย่างไรดี "ท่านแม่จำเด็กหญิงที่เมื่อก่อนชอบมาเล่นกับข้าได้หรือไม่?" กาเล็ทเอ่ยถามนีน่าขึ้น

     นีน่าครุ่นคิดอยู่พักใหญ่จากนั้นจึงเอ่ยตอบ "เด็กหญิงจากตระกูลเรนเดล?"

 

     "ท่านป้าจำข้าได้แล้ว" แชลเทียเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกยินดี

     "ท่านแม่...พูดคุยกันที่นี่คงดูไม่เหมาะนัก ข้าคิดว่าพวกเราหาที่เหมาะๆกว่านี้แล้วค่อยพูดคุยสอบถามจะดีกว่าหรือไม่?" กาเล็ทเอ่ยขึ้นเมื่อตระหนักรู้ว่ากลุ่มของตนกำลังตกเป็นเป้าของสายตาจำนวนมาก

     "เอาอย่างนั้นก็ได้ลูก..ถ้าอย่างนั้นกลับบ้านเราก่อนก็ได้ คิดว่าข้าวของที่แม่สั่งไว้คงกำลังขนย้านไปส่งจะได้ถือเอาโอกาสนี้ไปช่วยท่านพ่อบ้านตรวจรับด้วยอีกแรง" นีน่าเอ่ย "หนูแชลเทียจะไปด้วยกันไหมลูก" นีน่าเอ่ยถาม

     "ค่ะท่านป้า" แชลเทียเหลือบมองไปยังกาเล็ทวูบหนึ่งจากนั้นจึงผงกศีรษะเอ่ยตอบคำชวนของนีน่า

     

     ------------------------------------------------------------------------------------------------

     

     "ท่านผู้อำนวยการหมายความว่าเขาสามารถปิดซ่อนพลังได้หรือ?" ชายวัยกลางคนซึ่งมีหัวมีศีรษะที่โล่งเตียนเอ่ยถามขณะที่ยกมือข้างขึ้นขึ้นขยับกรอบแว่นของตน

     "ถูกต้อง" คลาร่าเอ่ยตอบ

     "จะเป็นไปได้อย่างไร? หากเป็นการปิดบังระดับพลังที่แท้จริงจากการทดสอบด้วยลูกแก้ววิญญาณก็อีกเรื่องแต่นี่ท่านผู้อำนวยการกำลังจะบอกข้าว่าเด็กที่มีอายุเพียงสิบหกสิบเจ็ดปีกลับสามารถปิดบังซ่อนรัศมีพลังของตนจากท่านได้?" ชายหัวโล่งเตียนยังคงเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ 

     "ตอนแรกข้าเองก็ไม่เชื่อสายตาของตัวเองเหมือนกันจึงได้ลองทดสอบดู" คลาร่าเอ่ยอธิบาย

     "ทดสอบ? ท่านผู้อำนวยการทดสอบอย่างไร?" เทลเลอเอ่ยถาม

     "ข้าลองทดสอบด้วยการลอบจู่โจมเขา" คลาร่าตอบ

     "ผลลัพธ์เล่า?" เทลเลอเอ่ยถามต่อ

     "เขาสามารถที่จะหยุดการลอบโจมตีจากข้าได้..ที่จริงแล้วเขาไม่น่าจะทันรู้ตัวด้วยซ้ำ" คลาร่าเอ่ยยืนยัน 

     "เร็ว..รีบนำข้าไปพบกับเขา..." เทลเลอรีบเอ่ยอย่างรู้สึกตื่นเต้นยินดี

     ได้ยินอย่างนั้นคลาร่าก็ถอนหายใจออกมา "คงไม่ได้..ข้ารับปากกับเขาไว้ว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ให้กับใครรู้...ที่เอาเรื่องนี้มาบอกต่อท่านผู้พิทักษ์ก็นับว่าล้ำเส้นมากแล้ว...แต่ถ้าหากว่าท่านสืบทราบได้เองนั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง"

     เทลเลอได้ยินอย่างนั้นก็ส่งกระแทกลมหายใจออกมาอย่างรู้สึกไม่สบอารมณ์ "ชั่งไม่รู้จักหนักเบา...คิดหรือว่าเพียงแค่การควานหาตัวคนผู้หนึ่งอย่างข้าจะไม่สามารถกระทำได้?"

     --------------------------------------------------------------------------------------------

     ขณะที่คลาร่ากับเทลเลอกำลังพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของกาเล็ท กาเล็ทในตอนนี้กลับตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

     "ป้าขอบใจหนูแชลเทียมากนะที่ยอมเป็นเพื่อนกับกาเล็ทเขา...เด็กคนนี้เขาเป็นคนเก็บตัว เข้ากับคนยาก...พูดก็พูดเถอะ ป้ายังรู้สึกแปลกใจอยู่เลย" นีน่าเอ่ยกับแชลเทีย

     "ท่านแม่...ข้าก็ไม่ได้ขนาดนั้น" กาเล็ทเอ่ยแก้

     "กาเล็ทไม่รู้จริงๆหรอลูก? รู้หรือเปล่าว่ากาเล็ทน่ะทั้งเอาจริงเอาจัง ทั้งมุทะลุ ครึ่งปีมานี้แม่ก็เห็นแต่กาเล็ทวุ่นอยู่กับการฝึกวิชา...พอมาได้รู้ว่ามีหนูแชลเทียอยู่ด้วยแบบนี้แม่ก็สบายใจขึ้นมาบ้าง" นีน่าเอ่ย

     ได้ยินอย่างนั้นแชลเทียก็หันมองมาที่กาเล็ทอย่างรู้สึกชื่นชม

     "หนูแชลเทียรู้หรือเปล่าจ๊ะว่าพักหลังมานี้นอกจากช่วยงานป้าแล้ว..กาเล็ทเขาก็ใช้เวลาที่มีไปกับการฝึกวิชานี่แหละ ป้าเองก็แอบเป็นห่วงเขาอยู่เหมือนกัน" นีน่าหันมาเอ่ยเล่าให้แชลเทียฟัง..จากนั้นจึงเอ่ยต่อ"มีหนูแชลเทียอยู่ป้าก็รู้สึกวางใจ ถ้าหนูแชลเทียไม่รังเกียจก็แวะมาชวนป้ากับกาเล็ทเขาออกไปเดินเล่นบ้างนะลูก" นีน่าเอ่ยพร้อมกับยื่นมือของตนออกไปจับมือของแชลเทียไว้

     "ค่ะท่านป้า" แชลเทียเอ่ยตอบรับ

     "ถ้าอย่างนั้นป้าขอตัวไปดูความเรียบร้อยทางด้านนั้นก่อนก็แล้ว....." นีน่าเอ่ยพร้อมกับที่ลุกขึ้น

     เมื่อเห็นว่านีน่าเดินจากไปไกลแล้ว แชลเทียก็เอ่ยขึ้น "กาเล็ทวันนี้ขอบใจมากที่ช่วยเหลือข้า" 

     กาเล็ทหัวเราะ"เพียงเรื่องเล็กน้อย"

     "กาเล็ทช่างเก่งกาจนัก...บริวารทั้งสามของโจดานนั้นบอกตามตรงว่าแม้แต่ท่านพ่อของข้าก็ยังไม่มีความมั่นใจว่าจะรับมือได้สักคนหนึ่งแต่กาเล็ทกลับล้มพวกมันได้อย่างง่ายๆ" แชลเทียเอ่ยถึงเหตุการที่เกิดขึ้นกลางเมือง

     ได้ยินอย่างนั้นกาเล็ทก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง "คงเพราะเรื่องบังเอิญน่ะ"

     ได้ยินถึงคำตอบของกาเล็ท แชลเทียก็ขมวดคิ้วคู่สวยเข้าหากันอย่างครุ่นคิด.. "น่าแปลกจริง! ในตอนนั้นเขาดูเด็ดเดี่ยวเข้มแข็ง..แต่ตอนนี้..เขากลับดูอ่อนโยนนุ่มนวลราวกับเป็นคนละคน" แชลเทียนึกคิดประเมินสังเกตุกาเล็ทเล็ทในใจ

     "แชลเทีย..ข้าได้ยินโจดานบอกว่าเจ้ากับมันมี....อืม" กาเล็ทพยายามกลั้นใจเอ่ยถามเรื่องที่สงสัยค้างคาออกมา

     "ไม่.." แชลเทียรีบยกมือทั้งสองของตนขึ้นมาปัดป่ายเพื่อปฎิเสธ เนื่องเพราะรู้ดีว่ากาเล็ทหมายถึงเรื่องอะไร 

     

     "เหมือนว่าข้าจะได้ยินโจดานกล่าวว่าครอบครัวของแชลเทียกับมันกำลังหารือเรื่องหมั้นหมายนี่?" กาเล็ทยังเลือกที่จะเอ่ยถามต่อ...ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไรทำให้กาเล็ทในตอนนี้เกิดความรู้สึกว่าอยากจะรู้เรื่องนี้ให้กระจ่าง

     ได้ยินถึงคำถามของกาเล็ทสีหน้าของแชลเทียก็หมองเศร้าลงทันที "เรื่องนี้คงต้องแล้วแต่ฟ้าลิขิต" แชลเทียเอ่ยพร้อมกับที่ถอนหายใจออกมา "ตระกูลบลูโนของโจดานนั้นเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลมากในโรฮาน โดยเฉพาะในเมืองแบรี่.. เพราะสาเหตุนี้เขาจึงใช้อำนาจจากตระกูลของเขามากดดันตระกูลของข้าในหลายๆทางเพื่อให้ท่านพ่อของข้าตกลงเซ็นสัญญาหมั้น" อ๊ะ..ชั่งเถอะ ข้าไม่น่าเอาเรื่องนี้มาเล่าให้กับกาเล็ทฟัง ขออภัยด้วย"

     ได้ฟังเรื่องราวจากปากของแชลเทีย กาเล็ทก็เริ่มที่จะจับต้นชนปลายถูกว่าที่จริงแล้วเรื่องราวเป็นมายังไงกันแน่ "ทุกปัญหาย่อมมีทางออก..เพียงแต่ในบางครั้งก็ยังไม่ถึงเวลาของมัน"  กาเล็ทเอ่ยปลอบ

     "ขอบใจกาเล็ทที่ปลอบโยนข้า ถ้าอย่างนั้นวันนี้ข้าขอตัวกลับก่อน ออกจากบ้านมานานกลัวว่าท่านพ่อจะเป็นห่วง" แชลเทียเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความรู้สึกเศร้าหมอง

     "ถ้าอย่างนั้นให้ข้าเดินไปส่งก็แล้วกัน" กาเล็ทเอ่ย

     หลังจากไปส่งแชลเทียที่หน้าตระกูลเรนเดล กาเล็ทก็ทำได้แต่ยืนเหม่อมองประตูทางเข้าของตระกูลเรนเดลอย่างซึมเซา..."ตระกูลบลูโน!....คอยก่อนเถอะ" กาเล็ทนึกคิดอย่างรู้สึกเจ็บปวดใจที่ตอนนี้ตัวเองยังไม่มีพลังมากพอในการช่วยเหลือแชลเทียได้

     รีไรท์ 2020