Tales of Yuyan ตำนานเรื่องเล่าแห่งยูยาน

ลำดับตอนที่ #43 : ความแตกต่างที่เห็นได้ชัด [รีไรท์]

     "โอ๊ยเจ็บ เจ็บหรือเกิน" เสียงโอดครวญของชาวบ้านซึ่งได้รับบาดเจ็บเอ่ยขึ้น

     "ลูกข้า ลูกข้าอยู่ที่ใด ช่วยหาลูกของข้าที" ชาวเมืองอีกผู้หนึ่งเอ่ยร้องเรียกหาบุตรชายของตนเอง

     ณ จุดรวมพลของเมืองรีเวลตอนนี้กลับอื้ออึงไปด้วยเสียงร้องระงมที่น่าเวทนา บ้างร่ำร้องเพราะความเจ็บปวด บ้างร่ำร้องเพราะออกตามหาญาติมิตร

     ซิลเวียที่กลับมาถึงพร้อมกับขบวนผู้อพยพจากหมู่บ้านคองโก้ถึงกลับปากอ้าตาค้างกับนรกบนดินที่ตนเองมองเห็น ชาวบ้านบางคนสูญเสียดวงตาไป บางคนเสียเสียแขน บางคนสูญเสียขา  บางผู้คนเสื้อผ้าที่สวมใส่กลับถูกย้อมไปด้วยสีแดงตัวคนก็แน่นิ่งไม่ไหวติง ภาพตรงหน้าที่ปรากฎแก่สายตาของนางนั้นเกินกว่าที่ตัวนางจะทนมองดูได้

     มาร์ควิสเจอริโก้มิใช้ถูกยกย่องว่าเป็นวีรบุรุษจากเหตุการครั้งก่อนหรอกหรือ เหตุใดภารกิจจึงเกิดผลที่เลวร้ายเช่นนี้ เหตุใดหมู่บ้านบาร์เร่ที่น่าจะอยู่ใกล้และอพยพผู้คนได้โดยง่ายกว่าหมู่บ้านคองโก้กลับเกิดการสูญเสียมากมายเช่นนี้ มาร์ควิสทั้งสองมิใช่มีกำลังพลมากมายกว่ามาร์ควิสบุสโซ่หรอกหรือ ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับยิ่งตอกน้ำให้ซิลเวียได้คิดว่าตนเองต้องเข้าใจกานลานบิดาของมาร์ควิสบุสโซ่ผิดไปแน่นอน 

     "หมอทหาร หมอทหารไปอยู่ที่ใดกันหมด" เสียงตะโกนอย่างโกรธเคืองดังก้องจุดรวมพล ของเมืองรีเวล ผู้ที่ตะโกนอย่างเดือดดาลนี้ย่อมเป็นกาเล็ทที่พบว่ามีผู้คนบาดเจ็บมากมายแต่หมดทหารผู้ทำการรักษาดูแลกลับมีอยู่น้อยนิด

     กาเล็ทซึ่งกำลังพยายามช่วยชีวิตผู้ที่กำลังบาดเจ็บอยู่คนแล้วคนเล่าหันไปเอ่ยถามกับโรสที่ทำท่าเสมือนจะมารายงานบางสิ่ง "โรสเจ้าไปสอบถามผู้ที่สามารถบอกกล่าวได้ว่าตอนนี้มาร์ควิสทั้งสองอยู่ที่ใด"

     "ท่านมาร์ควิส จากที่ข้าลองไล่สอบถามดู ตอนนี้มาร์ควิสเจอริโก้กับมาร์ควิสเครตันกำลังพักผ่อนอยู่ที่เรือนรับรองภายในเมืองรีเวล" โรสที่ไปสอบถามถึงสถานการณ์ภายในค่ายมาแล้วเอ่ยตอบคำถามของกาเล็ทอย่างรวดเร็ว

     "คนบาดเจ็บมากมายถึงเพียงนี้เหตุใดจึงมีผู้อยู่ดูแลน้อยนิดนัก อีกทั้งจุดรวมพลนี้ก็ใช่จะปลอดภัยหายห่วงเรายังไม่สามารถวางใจได้จนกว่าจะนำผู้คนทั้งหมดกลับเข้าเมืองรีเวลไป" กาเล็ทเอ่ยถามอีก

     "ได้ยินมาว่าขณะที่มาร์ควิสทั้งสองกลับเข้าเมืองไป ผู้มีความสามารถด้านการแพทย์หลายคนต่างอาสานำทางให้" โรสเอ่ย

     กาเล็ทได้ยินดังนั้นไฟภายในจิตใจที่ลุกโชนอยู่แล้วก็โหมกระหน่ำยิ่งกว่าเดิม "พวกขี้ขลาดตาขาวใช้การไม่ได้ โรสเจ้าส่งคนไปตามพวกมันกลับมาให้หมดสิ้น บอกต่อพวกมันหากไม่กลับมาดูแลคนเจ็บในบัดดลข้าจะลงโทษพวกมันด้วยตัวของข้าเอง" กาเล็ทเอ่ยสั่ง

     กาเล็ทยังคงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะรักษาผู้คนด้วยพลังของตนเอง โดยกาเล็ทคิดแต่เพียงว่าอย่างน้อยช่วยไว้ได้สักชีวิตก็คงดี คนแล้วคนเล่าที่รอดชีวิตจากการช่วยเหลือของกาเล็ท   

     แม้ว่ากาเล็ทนั้นจะแข็งแกร่งเพียงไร แต่การหักโหมใช้พลังอย่างต่อเนื่องสุดท้ายก็แสดงอาการออกมา กาเล็ทถึงกับเซล้มลงกับพื้นทันทีเมื่อถ่ายทอดพลังช่วยเหลือรักษาผู้คน คนที่สี่สิบได้พอดี

     "ท่านพักหน่อยเถอะ" เสียงใสเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง ซิลเวียซึ่งเฝ้าสังเกตุอยู่เมื่อเห็นว่ากาเล็ทแสดงอาการเหนื่อยล้าอ่อนเพลียออกมาก็รีบเดินเข้ามาเพื่อกล่าวตักเตือนให้กาเล็ทพักผ่อน

     "หากข้าพักแล้วชีวิตพวกเขาเล่าจะมีผู้ใดช่วยเหลือ อย่างน้อยช่วยได้อีกสักคนก็คงดี" กาเล็ทเอ่ยเสียงเรียบ

     "แต่ท่านช่วยมาสี่สิบคนแล้ว" ซิลเวียเอ่ย

     "อย่าได้วุ่นวาย ข้าจะให้คนคุ้มครองส่งท่านเข้าสู้เมืองรีเวล" กาเล็ทเอ่ยเสียงเย็น

     ได้ยินเช่นนั้นซิลเวียก็ไม่ทราบว่าจะกล่าวเช่นไรดี บัดนี้ความเขียดขึงที่เคยมีต่อบรุษตรงหน้ามลายหายสิ้น ความรู้สึกที่ไม่อยากจะยอมแพ้ ความรู้สึกที่อยากจะประชันขันแข่งเอาชนะก็มลายหายไปด้วย เหลือแต่เพียงความรู้สึกผิดที่ตนเองเคยด่าว่าบิดาของเขานั้น

     "ข้าไม่ไป" ซิลเวียเอ่ย

     กาเล็ทหันกลับมามองด้วยสายตาที่เย็นชา กาเล็ทกลับไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรผู้นี้เท่าใดนัก จะให้รู้สึกดีด้วยกับบุคคลที่ตราหน้าดูหมิ่นบิดาของตนเองได้อย่างไร

     "ท่านอยู่แล้วจะช่วยอะไรได้ ท่านอยู่ไปก็รังแต่จะเป็นตัวถ่วง" กาเล็ทเอ่ยเสียงเย็น

     "นี่ข้าอุตส่าเป็นห่วงมาพูดดีด้วยแล้ว เจ้าจะพูดกับข้าดีๆหน่อยไม่ได้หรือ ทีเจ้าพูดกลับหัวหน้าทหารชื่อโรสนั่นยังไม่ได้แสดงทีท่าเช่นที่พูดกับข้าเลย" ซิลเวียโวยออกมาเมื่อเห็นว่าบรุษผู้นี้กลับเอ่ยวาจาตัดรอนน้ำใจนาง

     "หึ กล่าวถามท่าน ท่านจะพูดดีกลับคนที่กล่าววาจาดูหมิ่นบิดาของตนเองหรือไม่" กาเล็ทเอ่ยถาม

     ได้ยินคำถามของกาเล็ท ซิลเวียก็นิ่งอึ้งไปไม่สามารถตอบคำได้ เป็นจริงดั่งที่กาเล็ทว่าที่ตนเองเคยกล่าววาจาดูหมิ่นกาลานบิดาของเขา

     "หาเจ้าเกลียดข้านั้น ช เช่นนั้น เช่นนั้นตอนนั้นมาช่วยชีวิตข้าไว้ทำไม" สุดท้ายแล้วซิลเวียก็เอ่ยถามออกไปอย่างไร้เหตุผลอยู่บ้าง 

     "หึ" กาเล็ทส่งเสียงหัวเราะอย่างดูแคลนออกมารอบหนึ่ง "องค์หญิงท่านรู้จักคำว่ามโนธรรม กับ คุณธรรมหรือไม่ หากข้าปล่อยให้ท่านตกตายเพียงเพราะความแค้น ข้าก็คงไม่แตกต่างไปจากท่าน" กล่าวจบกาเล็ทก็ไม่สนใจซิลเวียอีกหันกายไปเร่งพลังช่วยเหลือผู้คนต่อปล่อยให้ซิลเวียยืนนิ่งอึ้งไปไม่อาจกล่าววาจาได้

     "ก็ข้าไม่รู้ความจริงนี่" ซิลเวียได้แต่ยืนนิ่งคิดในใจพร้อมทั้งกัดริมฝีปากของตนเองโดยไม่อาจกล่าววาจาได้

     ผ่านไปสองชั่วโมงสุดท้ายผู้ซึ่งมีความรู้เรื่องการปฐมพยายามคนเจ็บก็เริ่มทยอยออกจากเมืองรีเวลมายังจุดรวมพลเพื่อรักษาผู้บาดเจ็บ เห็นเช่นนั้นกาเล็ทก็วางใจและหยุดพักจากการรักษาผู้คนเพื่อฟื้นฟูพละกำลังของตนเอง

     เมื่อเรี่ยวแรงฟื้นฟูกลับมากาเล็ทกลับนึกคิดถึงสองมาร์ควิสที่ละทิ้งความรับผิดชอบของตนเองไปปล่อยให้ประชาชนต้องทนทุกข์เพราะความไม่ใส่ใจในหน้าที่ของพวกมัน แม้จะพยายามเพียงไรกาเล็ทกลับไม่สามมารถข่มความโกรธเคืองในจิตใจของตนเองลงได้ ขุนนางเช่นนี้ยังนับเป็นขุนนางได้หรือ ผู้ซึ่งทำหน้าที่บริหารจัดการเรื่องราวของบ้านเมือง หากตัวมันซึ่งอยู่ในตำแหน่งไม่ยอมปฎิบัติหน้าที่ เช่นนั้นจะมีพวกมันไว้ทำอะไร จะมีพวกมันไหวให้คนยกย่องเชิดชูหรือ ? กาเล็ทกลับหันมองไปยังทิศทางของเมืองรีเวลจากนั้นจึงพุ่งขึ้นสู่ฟากฟ้าร่างหายวับไป

     "ท่านมาร์ควิสเครตัน ไวน์นี้ช่างเริดรสยิ่ง" มาร์ควิสเจอริโก้ยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบพร้อมแสดงความคิดเห็นของตนเองต่อไวน์แก้วนี้

     "ย่อมแน่นอน ไวน์นี้หาใช่ไวน์ธรรมดาไม่ ถือว่าเป็นไวน์มีชื่อเสียงของเมืองรีเวลต้องใช้เวลาบ่มเพาะเป็นเวลานานกว่าจะมีรสชาติกล่มกล่อมเช่นนี้" มาร์ควิสเครตันเอ่ย

     ตึง เสียงของบางสิ่งกระแทกเข้ากับพื้นดินส่งผลให้ภายในสวนของที่พักขุนนางใหญ่ซึ่งมาร์ควิสเครตันกับมาร์ควิสเจอริโก้นั่งจิบไวน์สบายใจอยู่มีฝุ่นผงคละคลุ้งขึ้น

     "ท่านมาร์ควิสทั้งสองช่างมีอารมณ์สุนทรีย์นัก" กาเล็ทเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มไว้ให้เป็นปกติถึงขีดสุด

     "โอ้ท่านมาร์ควิสบุสโซ่กลับมาแล้ว การอพยพผู้คนจากจุดรวมพลหมู่บ้านคองโก้เป็นเช่นไรบ้าง" มาร์ควิสเครตันเอ่ยถาม

     "แม้จะลำบากอยู่บ้างแต่การอพยพของผู้คนซึ่งข้ารับหน้าที่เป็นไปได้ด้วยดี" กาเล็ทเอ่ยตอบคำจากนั้นจึงถามกลับไป "แล้วการอพยพผู้คนจากหมู่บ้านบาร์เร่เล่าเป็นเช่นไร" กาเล็ทเอ่ยถามขณะที่ย่างก้าวเข้าใกล้โต๊ะหินซึ่งมีลวดลายงดงามจากการแกะสลักซึ่งสองมาร์ควิสกำลังนั่งจิบไวน์อยู่

     "ฮ่า ฮ่า ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา ทุกอย่างเรียบร้อยดี" มาร์ควิสเจอริโก้เอ่ยคำ

     ปัง เสียงดังสนั่นเกิดขึ้นทันทีเมื่อมาร์ควิสเจอริโก้เอ่ยคำจบ เสียงนี้ย่อมมาจากกาเล็ทซึ่งระเบิดความโกรธเกรี้ยวที่เก็บงำไว้ออกมา โต๊ะหินที่สวยงามกลับต้องมารับเคราะห์ไป