Tales of Yuyan ตำนานเรื่องเล่าแห่งยูยาน

ลำดับตอนที่ #46 : ปลดจากตำแหน่ง [รีไรท์]

     "องค์หญิงเหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้ หรือองค์ราชานำกำลังเสริมมาถึงแล้ว" มาร์ควิสเครตันเอ่ยถาม

     "ท่านพ่อยังไม่ได้มาถึง แต่ข้าล่วงหน้ามาก่อนเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย" ซิลเวียโกหกหน้าตาย "ท่านมาร์ควิสเจอริโก้ท่านไปพักรักษาตัวก่อนเถอะ ที่นี่ปล่อยให้มาร์ควิสบุสโซ่เป็นผู้จัดการจะเหมาะสมกว่า" ซิลเวียเอ่ยกับมาร์ควิสเจอริโก้ที่หน้าบ่วมเปล่งข้างหนึ่ง

     "ต แต่องค์ราชามอบหมายให้ข้าเป็นผู้ดูแล" มาร์ควิสเจอริโก้เอ่ยอย่างไม่ยินยอม

     "ทุกอย่างย่อมสามารถปรับเปลี่ยนได้ตามสถานการณ์" ซิลเวียเอ่ย

     "แต่องค์หญิงเป็นสตรีอาจจะไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าใด มาร์ควิสบุสโซ่ทำความผิดมหันต์ถึงขั้นกบฎ กล้าขัดคำสั่งผู้บังคับบัญชา มิหนำซ้ำยังกล้าลงมือทำร้ายข้าอีก จะอย่างไรเขาต้องได้รับโทษ" มาร์ควิสเจอริโก้ยังคงดื้อดึงไม่ยอมถอย

     ซิลเวียได้ยินเช่นนั้นก็เลิกคิ้วคู่สวยขึ้น ตนเองอุตส่าพยายามหาทางลงให้กับมาร์ควิสผู้นี้แล้วมิเพียงไม่ยอมรับไว้แต่โดยดีแต่กลับยังคงดื้อดึง "เช่นนั้นในนามของเจ้าหญิงลำดับสองของโรฮาน ข้าขอปลดท่าน มาร์ควิสเจอริโก้ออกจากหน้าที่ดูแลภารกิจครั้งนี้และแต่งตั้งให้มาร์ควิสบุสโซ่เป็นผู้รับผิดชอบต่อภารกิจนี้" ซิลเวียเอ่ยตัดบทมันขึ้น

     "ต แต่" มาร์ควิสเจอริโก้ยังคงพยายามจะเอ่ยโต้แย้ง 

     "ท่านจะกบฎหรือมาร์ควิสเจอริโก้" กาเล็ทซึ่งนิ่งเงียบอยู่กลับเอ่ยขึ้น

     มาร์ควิสเครตันซึ่งอยู่ด้านข้างจึงรีบเข้ามากล่าวบางอย่างกับมาร์ควิสเจอริโก้ จากนั้นไม่นานมาร์ควิสเจอริโก้จึงกัดฟันยอมล่าถอยไป วันนี้ไม่เพียงแต่มันไม่ได้สมปราถนาแต่ตัวมันกลับต้องสูญเสียครั้งใหญ่ ในช่วงชีวิตของมันนับตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่มันได้รับความอัปยศถึงเพียงนี้ แม้แต่ราชาเบรุทยังคงต้องให้ความเกรงใจต่อตระกูลของมัน แต่เด็กน้อยตระกูลบุสโซ่และเจ้าหญิงซึ่งยังไม่รู้ความนั่นกลับกล้าหักหน้ามันถึงเพียงนี้ทำให้จิตใจมันขุ่นแค้นจนแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง แต่หากว่ามันยังฝืนวู่วามไปไม่เพียงแต่ความแค้นที่มีไม่ได้รับการชำระล้างตัวมันอาจตกสู่หลุมลึกที่ไม่อาจหวนคืนได้ คิดถึงผลเสียที่จะตามมาหากฝ่าฝืนคำสั่งของเจ้าหญิงแห่งโรฮานตัวมันจึงต้องจำยอมล่าถอยไป

     "ท่านมาร์ควิสเจอริโก้ สงบใจไว้ วันนี้ยังไม่ใช่วันของเรา" มาร์ควิสเครตันเอ่ยปลอบโยนมาร์ควิสเจอริโก้

     "ข้าจะต้องให้พวกมันชดใช้คืนเป็นสิบเท่าร้อยเท่า" มาร์ควิสเจอริโก้กล่าวอย่างเคียดแค้น

     "ลูกผู้ชายล้างแค้นสิบปียังไม่สาย หากขุนเขายังอยู่ใยต้องกลัวไร้ฟืน" มาร์ควิสเครตันเอ่ยขณะพยุงมาร์ควิสเจอริโก้ล่าถอยกลับเข้าเมืองรีเวล

     "ขอบใจ" กาเล็ทหันมาเอ่ยกับซิลเวีย กล่าวไปหากซิลเวียไม่เข้ามาสอดก็ไม่ทราบว่าเรื่องครั้งนี้จะลุกลามใหญ่โตถึงเพียงไหนอาจบางทีเรื่องจะต้องจบลงด้วยการที่กาเล็ทลงมือสังหารมาร์ควิสเจอริโก้หากเป็นเช่นนั้นไม่ใช่จะเป็นการนำเรื่องยุ่งยากมากมายใส่ตัว กาเล็ทย่อมไม่เกรงกรัวเรื่องยุ่งยากทั้งหลายแต่ ณ ตอนนี้ความแข็งแกร่งของตนเองยังมีอย่างจำกัดดังนั้นหากบางเรื่องสามารถหลีกเลี่ยงได้กาเล็ทย่อมต้องเลือกที่จะเลี่ยง 

     "ถือว่าเป็นสิ่งที่ข้าควรทำ" ซิลเวียเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนพร้อมทั้งยิ้มออกมา 

     แต่กาเล็ทกลับไม่ได้ใส่ใจเจ้าหญิงผู้นี้อย่างที่ควรจะเป็น หลังจากเอ่ยคำขอบใจออกมา กาเล็ทก็หันไปหาผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองทันที "โรสเจ้าไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ" กาเล็ทเอ่ย

     โรสซึ่งตอนนี้สามารถยืนได้ด้วยตัวของตนเองแล้วกลับรีบกล่าวออกมา "ขอบคุณท่านมาร์ควิสที่ช่วยชีวิต บุญคุณครั้งนี้ข้าจะไม่มีวันลืม" 

     กาเล็ทได้ฟังเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาพร้อมทั้งส่ายหัวกล่าวขึ้น "หัวหน้าที่ไม่รู้จักปกป้องคนของตนเองยังนับได้ว่าเป็นหัวหน้าอยู่หรือ อย่าได้ถือว่าติดค้างสิ่งใดต่อข้า เอาล่ะรีบไปพักผ่อนเถอะเมื่อดีขึ้นแล้วค่อยกลับมาดูแลหน้าที่การงาน ตอนนี้ก็ให้มาร์ตินทำหน้าที่แทนไปก่อน" กาเล็ทเอ่ยจากนั้นจึงมุ่งหน้ากลับไปคุมทหารเพื่อสร้างแนวป้องกันที่หลังค่ายใหม่

     ซิลเวียซึ่งถูกเมินก็ได้แต่บ่นอุบอิบกับตนเอง "คนเขาอุตส่ามาช่วยยังทำเมินอีก" เห็นท่าทีของกาเล็ทซึ่งปฎิบัติต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองแล้วทำให้ซิลเวียอดที่จะน้อยเนื้อต่ำใจไม่ได้ กับผู้อื่นเขากลับยิ้มแย้มกล่าวอย่างเป็นธรรมชาติ แต่กับเรากลับเอาแต่หน้านิ่วคิ้วขมวด บัดนี้ความคลางแคลงใจ ความไม่พอใจที่เคยมีต่อกาเล็ทในจิตใจของเจ้าหญิงลำดับสองผู้นี้กลับหายไปจนหมดสิ้นแล้ว จะกล่าวไปแล้วด้วยตัวของซิลเวียนั้นเป็นเจ้าหญิง โดยส่วนใหญ่แล้วผู้คนที่นางพบเจอต่างก็พะน้อพะเนาเอาใจนาง ทุกคนต่างก็ใช้วาจาและท่าทีที่ดีต่อนาง แต่กาเล็ทนั้นแตกต่าง ตั้งแต่แรกพบกับซิลเวีย กาเล็ทก็มีความรู้สึกที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก มิหนำซ้ำซิลเวียยังได้เอ่ยวาจาดูหมิ่นต่อบิดาของกาเล็ทจึงเป็นเหตุให้ท่าทีของกาเล็ทต่อซิลเวียนั้นแข็งกร้าวและไม่มีความเกรงกลัวต่อตำแหน่งเจ้าหญิงของนางเลยแม้แต่น้อยแต่ที่น่าแปลกคือซิลเวียกลับไม่กล้าที่จะเอ่ยกล่าวแสดงความไม่พอใจต่อกาเล็ท

     กาเล็ทนำผู้คนทำแนวป้องกันอย่างต่อเนื่องเป็นระยะเวลากว่าหลายชั่วโมง ไม่ทราบว่าสวรรค์มีตาโชคเข้าข้างหรืออย่างไร หลายชั่วโมงที่ผ่านมานี้กลับไม่ปรากฎวี่แววของสัตว์อสูรที่ติดตามมาเลยแม้แต่น้อย เหมือนดั่งว่าอยู่ๆสัตว์อสูรที่กรูกันออกจากหุบเขาอสูรฟ้าก็หนีหายไปจนหมดสิ้นเรื่องนี้เป็นที่น่าฉงนใจของกาเล็ทนัก เวลาล่วงเลยผ่านไปอีกหลายวันก็ยังไม่ปรากฎวี่แววของสัตว์อสูรที่ติดตามมาด้วยเหตุนี้จึงทำให้กาเล็ทนั้นวางใจได้ระดับหนึ่ง  ผู้คนซึ่งอยู่ในค่ายจุดรวมพลหน้าเมืองก็ถูกอพยพเข้าเมืองไปจนหมดสิ้น ตอนนี้ก็เหลือแต่เพียงเยียวยารักษาบาดแผลให้แก่ผู้บาดเจ็บ  หลายวันของภารกิจอพยพนี้หากถามว่าเป็นผู้ใดทุ่มเทมากที่สุด เหน็ดเหนื่อมากที่สุด คำตอบย่อมไม่มีผู้ใดนอกเหนือจากกาเล็ท ความทุ่มเท ความพยายามของกาเล็ท ถูกมองเห็นรับรู้โดยดวงตาคู่งามของเจ้าหญิงแห่งโรฮานอย่างชัดแจ้ง

     ตลอดหลายวันมานี้เริ่มจากความคิดที่ต้องการจับผิดตรวจดู ซิลเวียได้จับจ้องมองดูมาร์ควิสบุสโซ่ตลอดมา ไม่เพียงไม่สามารถจับผิดอันใดได้แต่นางกลับเห็นถึงความพยายาม เห็นถึงความทุ่มเท เห็นบุคคลที่ลงมือกระทำมากกว่าพูดจาอวดโอ่ บรุษที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนางส่วนใหญ่กลับเป็นคุณชายของตระกูลขุนนางใหญ่ต่างๆ นางมักได้พบปะกับคุณชายเหล่านี้ตามงานเลี้ยงต่างๆที่ถูกจัดขึ้นในเมืองหลวง คุณชายเหล่านี้บ้างพูดจาอวดโอ่วีรกรรมของตนเองต่อนาง บ้างอวดโอ่ว่าตนเองเก่งกล้าสามารถเหนือผู้ใดเพื่อหวังพิชิตจิตใจของนาง แต่ทั้งหมดกลับเป็นเพียงคำพูดลมปากเท่านั้น แต่บัดนี้ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดจาอวดโอ่ใดๆนางกลับสามารถมองเห็นบรุษผู้หนึ่งซึ่งเก่งกล้าสามารถ บรุษผู้ยอมทุ่มเทแรงกายของตนเองเพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ บรุษผู้ยึ่งยอมละวางความเกลียดชังเพื่อช่วยเหลือนาง  ดังนั้นตลอดระยะเวลาหลายวันที่ได้รู้จักและร่วมเดินทางกับมาร์ควิสบุสโซ่แม้มันจะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆก็ตาม ซิลเวียต่างมีความประทับใจต่อบรุษหนุ่มที่ตนเองเคยเกลียดชังผู้นี้อย่างมาก จากความประทับใจก็แปรเปลี่ยนไปเป็นความกังวัลใจ ทุกค่ำคืนนางมักจะวิตกกังวลครุ่นคิดมากมายว่าเขาจะเกลียดนางหรือไม่ นางควรทำเช่นไรให้เขาและนางสามารถพูดคุยกันได้อย่างปกติ คิดไปคิดมาตัวนางกลับนึกได้ถึงเรื่องที่บิดาเคยออกปากว่าจะยกตัวนางให้กับเขา พอคิดถึงเรื่องนี้หัวใจก็เต้นแรงหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด