Tales of Yuyan ตำนานเรื่องเล่าแห่งยูยาน

ลำดับตอนที่ #65 : รับมือหนึ่งกระบวนท่า [รีไรท์]

"ท่านพ่อให้เรียกประชุมลับ? หรือว่าท่านคิดจะ .." มาร์ควิสเจอริโก้เอ่ยถาม

"อย่าได้กล่าวถามมากความ บางทีอาจจะใช่ บางทีอาจไม่ เรื่องนี้ต้องวางแผนให้รอบคอบไม่อาจให้เกิดข้อผิดพลาดได้ จะลงมือหรือไม่ข้าคงต้องทดสอบฝีมือของเทลเล่อผู้พิทักษ์แห่งโรฮานดูก่อน เจ้าเพียงแต่แจ้งแก่หัวหน้าตระกูลทั้งหมดว่าข้าออกจากการเก็บตัวฝึกแล้ว และต้องการพูดคุยกับพวกมัน" เจอร์ราดเอ่ยกับบุตรชาย เมื่อพลังเพิ่มพูนขึ้นความทะเยอทะยานก็เพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัวแต่เจอร์ราดหาใช่คนโง่ไม่ จะอย่างไรมันคือผู้ก่อตั้งตระกูลเจอริโก้ขึ้น มันต้องทดสอบดูให้แน่ใจก่อนว่าตนเองมีผู้เข้าร่วมที่มากพอและมันสามารถต่อกรกับผู้พิทักษ์แห่งราชวงศ์อัลเลนของโรฺฮานได้

เจอร์ราดย่อมไม่เห็นราชาเบรุทที่อ่อนแออยู่ในสายตา ราชาเบรุทที่แม้จะมีพลังระดับที่ 9 แต่พลังของราชาเบรุทที่เพิ่มพูนขึ้นจนมาถึงขั้นนี้ได้นั้นกล่าวไปส่วนใหญ่แล้วมาจากการใช้ยาวิเศษต่างๆเข้าช่วย หากกล่าวถึงการต่อสู้เจอร์ราดในตอนที่มันพลังระดับที่ 9 ย่อมมีความมั่นใจว่าจะสามารถเอาชนะราชาเบรุทได้ สาเหตุที่ราชาเบรุทซึ่งจิตใจอ่อนแอไม่แน่วแน่สมแก่การเป็นผู้นำยังคงครองบัลลังก์อยู่ได้นั้นย่อมมาจากเทลเล่อผู้พิทักษ์แห่งโรฮาน กล่าวไปแล้วหากปราศจากผู้พิทักษ์เช่นเทลเล่อแม้แต่สี่ตระกูลใหญ่แรกก่อตั้งอาณาจักรของโรฮานคงมีความคิดแยกตัวออกเป็นอิสระไม่ขึ้นตรงต่อโรฮานอีก ในโลกนี้ล้วนเป็นเช่นนี้ พลังคือทุกสิ่ง เจอร์ราดซึ่งบัดนี้ได้บรรลุพลังระดับราชาแล้วจะยังคงยอมอยู่ใต้อาณัติของราชาเบรุทหรือ? คำตอบคือย่อมไม่

แม้เจอร์ราดจะออกจากตระกูลเจอริโก้เพื่อเดินทางไปยังสถาบันผู้ฝึกตน แต่ตัวมันกลับไม่รีบร้อน มันค่อยๆเดินดูตัวเมืองแบรี่ซึ่งเปลี่ยนไปจากที่มันจำได้มาก หากว่าย้อนไปเมื่อสิบกว่าปีก่อนที่มันจะเก็บตัวฝึก การที่มันออกมาเดินกลางเมืองเช่นนี้จะต้องมีผู้คนเข้ามาทักทายพูดคุย พร้อมทั้งแสดงความเคารพไม่น้อย ทว่านั่นเป็นเมื่อก่อน บัดนี้คนที่รู้จักมันบ้างล้มหายตายจาก บ้างลืมเลือนรูปร่างหน้าตาของมันไป คนที่รู้จักมันซึ่งยังเหลือรอดอยู่ส่วนใหญ่ก็ได้ดิบได้ดีกลายเป็นหัวหน้าตระกูลใหญ่น้อยในโรฮาน บ้างเป็นขุนนางระดับสูง ซึ่งบุคคลพวกนี้ย่อมไม่ได้ออกมาเดินเล่นบ่อยนัก "เวลาเปลี่ยน อะไรๆหลายอย่างก็เปลี่ยน แม้แต่ข้าออกมาเดินท่ามกลางผู้คนเช่นนี้ยังไม่มีผู้ใดจดจำออก เห็นทีคงต้องกระตุ้นเตือนความทรงจำของผู้คนในโรฮานเสียบ้างว่าข้าเจอร์ราดแห่งตระกูลเจอริโก้คือผู้ใด" เจอร์ราดครุ่นคิดกับตนเอง มันไม่ได้ไม่ใพอใจที่ชาวเมืองไม่รู้จักมันเท่าใด แต่ที่มันรู้สึกขัดใจยิ่งคือเมื่อมันเดินผ่านทหารของโรฮานกลับไม่มีผู้ใดแสดงความเคารพมัน เมื่อก่อนเหล่าทหารล้วนใช้สายตาที่ยำเกรงมองดูมัน มันชมชอบให้ผู้อื่นมองมันด้วยสายตาเช่นนั้นเป็นที่สุดแต่บัดนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้นแล้วนี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้มันหงุดหงิดใจ

"ท่านมาที่นี่มีธุระอันใด?" ทหารยามซึ่งทำหน้าที่ดูแลทางเข้าออกของสถาบันผู้ฝึกตนของโรฮานเอ่ยถาม

"เดี๋ยวนี้จะเข้าสถานฝึกฝนแห่งโรฮานต้องมีธุระด้วย?" มันใช้สายตาเย็นเหยียบมองดูทหารยาม

"เพื่อกันผู้คนเข้าไปก่อปัญหาวุ่นวาย จำเป็นต้องมีการคัดกรองผู้คน ช่วงนี้มักมีผู้แอบอ้างว่าร่ำเรียนอยู่ในสถาบันและเข้าไปก่อความวุ่นวายอยู่บ่อยๆ โปรดเข้าใจด้วยนี่เป็นหน้าที่ซึ่งข้าได้รับมอบหมายมา" เสียงของทหารยามดูอ่อนลงบ้างเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาเย็นเยียบของบรุษวันกลางตนเบื้องหน้า แต่นั่นก็ไม่ได้ลดทอนความขุ่นข้องหมองใจของเจอร์ราดลงได้เลย

"บัดซบ ข้าดูเหมือนคนที่แอบอ้างเพื่อที่จะเข้าไปก่อความวุ่นวายหรือ" เจอรฺ์ราดตวาดใส่ทหารผู้ทำหน้าที่เฝ้ายาม

ทหารนายนั้นเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่เจอร์ราดปล่อยออกมาก็ตัวสั่นด้วยความกลัว แม้มันจะเป็นเพียงทหารยามแต่อย่างน้อยมันก็เป็นผู้ฝึกฝนพลัง ด้วยเหตุนี้มันจึงสามารถสัมผัสได้ว่าบรุษเบื้องหน้าของมันนั้นแข็งแกร่งและน่ากลัวเพียงไร แต่ยังไม่ทันที่มันจะได้กล่าวคำขออภัยไหล่ของมันก็ถูกมือของบรุษตรงหน้ากดเข้าใส่อย่างหนักหน่วง

"หากไม่อยากเจ็บตัวรีบนำทางข้าไปพบกับเทลเล่อ" เจอร์ราดใช้มือของตนเองกดไปที่ไหล่ของทหารยามนายนั้น จะอย่างไรมันยังคงต้องใช้ทหารนายนี้ แม้มันจะโมโหเพียงไรมันยังคงไม่สามารถลงมือหนักเกินไปได้

อันที่จริงทหารนายนี้หาได้ทำสิ่งใดผิด วันนี้มันเพียงแต่ทำหน้าที่ของตนเองเท่านั้นและเผอิญว่ามันทำหน้าที่ของมันได้ดีจนเกินไป

ภายในที่พัก เทลเล่อผู้พิทักษ์แห่งโรฮานกำลังนั่งจดบันทึกการทดลองของตนเอง หลายวันมานี้เทลเล่อที่เคยยอมแพ้ในเรื่องการฝึกฝนเพิ่มพูนพลังกลับมาฮึดสู้อีกครั้ง "อาจบางทีเรายอมแพ้เร็วจนเกินไป ถึงแม้วันนี้จะล้มเหลวแต่มิใช่ว่าวันหน้าจะไม่สามารถกระทำได้" นี่คือสิ่งที่เทลเล่อคิดในใจ จริงอยู่ว่าตัวมันเคยท้อแท้สิ้นหวัง แต่เมื่อกลับมาหวนนึกถึงลูกศิษย์ของตนเองกาเล็ท กาเล็ทนั้นไม่เคยยอมแพ้แม้ต้องเผชิญกับความท้อแท้สิ้นหวังเพียงไร ลูกศิษย์ของตนเองผู้นี้กลับแสดงให้ตนเองได้เห็นมาหลายครั้งหลายคราแล้วว่าหากไม่ยอมแพ้ทุกสิ่งย่อมสามารถเกิดขึ้นได้ ในการประลองกับรุสโซ่ ทุกผู้คนต่างคาดคิดว่ากาเล็ทต้องตกตายแน่นอน แม้แต่ตนเองก็ยังคงคาดคิดเช่นนั้นแต่กาเล็ทกลับมิใช่เอาชนะและสังหารรุสโซ่แสดงให้ทุกสายตาได้เห็นแล้วหรอกหรือ ? เช่นนั้นตนเองที่เป็นอาจารย์จะมายอมแพ้สิ้นหวังเช่นนี้ได้อย่างไร อย่างน้อยแม้ไม่สามารถฝึกฝนเพิ่มพูนพลังและรักษาแก่นจิตวิญญาณของตนเองได้ ตนเองก็ต้องพยายามฟื้นฟูพลังของตนเองที่เคยมีให้กลับคืนมา "เจอร์ราด ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำลายความหวังของข้า ความหวังของผู้คนในโรฮาน" เทลเล่อเอ่ยกับตนเอง

"ท่านผู้พิทักษ์เอ่ยถึงข้าหรือ?" เสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูที่พักของเทลเล่อ แม้จะไม่ได้ยินชัดว่าเทลเล่อกล่าวคำอันใด แต่มีชื่อของมันไม่ผิดแน่ เจอร์ราดเอ่ยพร้อมก้าวเข้า

เทลเล่อเงยหน้าขึ้นมามองกลับพบว่าบรุษตรงหน้าคือเจอร์ราดก็อุทานออกมาอย่างลืมตัว "เจอร์ราด"

"ใช่เป็นข้าเองท่านผู้พิทักษ์" มันยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรประหนึ่ว่าเทลเล่อคือสหายเก่าของมัน พร้อมทั้งปล่อยมือจากการเกาะกุมไหล่ของทหารนามนายนั้น "เจ้าไปได้" มันเอ่ยขึ้น

เมื่อเป็นอิสระทหารยามนายนั้นถึงเร่งรีบผละจากไปอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกปวดร้าวบนไหล่ที่เคยมีมากลับกลายเป็นชาด้านไร้ความรู้สึกแล้ว อาจบางทีหัวไหล่ของมันอาจจะแตกหักไป

"ท่านออกจากการเก็บตัวฝึกแล้ว ?" เทลเล่อเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ แม้จะรู้ว่าวันนี้จะต้องมาถึงนับตั้งแต่ได้ฟังกาเล็ทเล่าถึงข้อพิพาทระหว่างตนเองกลับตระกูลเจอริโก้ให้ฟัง แต่เช่นนี้มิใช่รวดเร็วจนเกินไปแล้ว?

"เป็นเช่นนั้น เมื่อประสบความสำเร็จก็ย่อมต้องนึกถึงคนรุ่นราวคราวเดียวกัน" เจอร์ราดเอ่ยอย่างยิ้มแย้มเช่นเคย ใบหน้าของมันนั้นเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอันเป็นมิตรประหนึ่งว่ากำลังพูดคุยอยู่กับสหายรักที่ไม่พบเจอกันมานาน

"เราท่านหาได้สนิทสนมกันถึงเพียงนั้น" เทลเล่อปั้นสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นเอ่ยคำ "เมื่อประสบความสำเร็จเหตุใดจึงต้องลงมือกับทหารยามไม่รู้ความผู้หนึ่ง" เทลเล่อกล่าวอย่างดูแคลน เมื่อครู่มันย่อมสังเกตุเห็นสิ่งที่เจอร์ราดกระทำาต่อทหารนายนั้น

"ทหารยามของสถานศึกษาแห่งนี้ออกจะไร้การอบรมจนเกินไป ข้าเพียงแต่เห็นเป็นที่ขัดตานักจึงอาสาลงมือช่วยสอนสั่งก็เพียงนั้น" เจอร์ราดเอ่ยอย่างกับว่าตนเองไม่ได้กระทำสิ่งใดผิด กลับเป็นผู้อื่นที่กระทำผิดต่อมัน

เทลเล่อได้ฟังเช่นนั้นก็ถอนหายใจ "ฮึ" ออกมาคำหนึ่ง แม้ภายนอกตอนนี้เทลเล่อจะดูเป็นปกติ แต่ภายในกลับแตกตื่นไม่น้อย ตัวมันย่อมสัมผัสได้ถึงแก่นจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งจากร่างของเจอร์ราด แก่นจิตวิญญาณระดับราชา

"จะไม่เชิญข้านั่งจิบน้ำชาหน่อยหรือ?" เจอร์ราดเอ่ยขึ้น

"เราท่านไม่ใช่สหาย มีธุระอะไรก็ว่ามา" เทลเล่อเอ่ยตัดบททันควัน

"ท่านผู้พิทักษ์ออกจะกล่าวหนักไปแล้ว เราท่านต่างยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโรฮาน ผู้ที่อยู่สูงย่อมเข้าใจถึงความโดดเดี่ยวอ้างว้าง เช่นนั้นข้ากับท่านผู้พิทักษ์ซึ่งเข้าใจซึ่งกันและกันจะมิใช่สหายได้อย่างไร" เจอร์ราดกลับกลายเป็นกล่าวอย่างสุภาพในวันนี้เป็นที่ชวนสงสัยนัก ปกติคนผู้นี้สุภาพถึงเพียงนี้ ? เทลเล่อได้แต่สงสัยใจ

เทลเล่อใช้สายตาตรวจมองดูบรุษตรงหน้าของตนนี้เที่ยวหนึ่ง "หากว่าท่านมาเพื่อกล่าววาจาไร้สาระก็เชิญ ข้าไม่มีเวลามากมายมาพูดคุยเป็นเพื่อนเล่นกับท่าน" เทลเล่อเอ่ย

ได้ยินคำกล่าวเจอร์ราดยังคงยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรเช่นเคย "ท่านผู้พิทักษ์ช่างน่านับถือ แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนานแล้วท่านก็ยังคงทำตามคำมั่นที่เคยให้ไว้กับปฐมกษัตรย์แห่งโรฮานคอยปกป้องราชวงศ์อัลเลนเสมอมาเอาเถอะเรื่องนั้นก็สมควรอยู่" เจอร์ราดกล่าวจบก็เอ่ยคำถามออกมาอีกคำถามหนึ่ง " ข้าได้ยินมาว่าเมื่อไม่นานมานี้ท่านรับเด็กจากตระกูลบุสโซ่เข้าเป็นศิษย์หรือ"

"กาเล็ทเป็นศิษย์ของข้า หากว่าผู้ใดคิดลงมือต่อเขาข้าจะไม่นิ่งเฉย" เทลเล่อถือโอกาสประกาศจุดยืนของตนเองเมื่อเห็นว่าเจอร์ราดเอ่ยถึงกาเล็ท

"เรื่องของเด็กๆ ก็ให้เด็กๆจัดการเถอะ เราผู้ซึ่งอาวุโสกว่าไม่ควรยุ่งเกี่ยว" เจอร์ราดเอ่ยประหนึ่งว่าตนเองจะไม่ถือสาหาความกับกาเล็ท

ได้ยินคำกล่าวของเจอร์ราด เทลเล่อก็สำรวจท่าทีของบรุษผู้นี้อย่างระมัดระวังเที่ยวหนึ่ง ไม่ทราบว่าที่เจอร์ราดผู้นี้มาเยือนตนในวันนี้ด้วยเรื่องใด?ใช่ต้องการจะบอกเรื่องนี้หรือ? ไหนยังจะท่าทีที่คนผู้นี้แสดงออกอีก

"ดีหากว่าท่านจะมากล่าวแต่เพียงนี้ก็เชิญ" เทลเล่อลุกขึ้นพร้อมทั้งผายมือของตนเองออกเป็นเชิงส่งแขก

เจอร์ราดหันหลังกลับและทำท่าจะเดินจากไปด้วยดีเมื่อเห็นท่าทีส่งแขกของเทลเล่อ แต่ขณะที่เทลเล่อเดินไล่หลังใกล้เข้ามาเจอร์ราดก็เอ่ยขึ้น "อันที่จริงที่ข้ามาในวันนี้นั้นมีเรื่องใคร่ขอรบกวนท่านผู้พิทักษ์อยู่เรื่องหนึ่ง"

เทลเล่อซึ่งเดินเข้ามาใกล้ด้านหลังของเจอร์ราดก็รู้สึกฉงนใจไม่น้อย หรือว่าเขาจะมีข้อแลกเปลี่ยนกับการที่จะไม่ถือสาหาความต่อกาเล็ท? "เรื่องใด" เทลเล่อเอ่ยถาม

เจอร์หลาดซึ่งหันหลังให้กับเทลเล่ออยู่ก็เผยอยิ้มขึ้นอย่างประหลาด "ข้าใคร่ขอให้ท่านผู้พิทักษ์รับมือข้าหนึ่งกระบวนท่า" กล่าวจบมันก็หันหลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งต่อยหมัดซึ่งแฝงไปด้วยพลังระดับราชาออกไปยังทรวงอกของเทลเล่อทันที