ฟุ้งซ่าน

โศกนาฏกรรม ของความคิดที่มีแต่ความฟุ้งซ่านทำเอา สมองไม่สามารถทำงานอย่างิ่นได้ หลังจ่ากที่พจน์ ได้เข้าไปตรวจเลือดที่ คลีนิกแห่งหนึ่ง คุณหมอได้แจ้งผลการตรวจ ที่ทำให้เขา หวาดหวั่นใจ จนไม่สามารถ ทำอะไรได้ นอกจากคิด วนไปวนมาเหมือนพายเลือในอ่าง และคิดถึงสถานการณ์ ต่างๆล่วงหน้าทีทำให้จิตตกมากยิ่งขึ้นจนไม่สามารถ หยิบจับงานอันใดให้เป็นชิ้นเป็นอันขึ้นมาได้ จึงได้แค่ระบายออกทางความคิดที่พอจะช่วยบรรเทาความฟุ้งซ่านที่จะเกิดขึ้นกับตัวเขาเองได้ 

"หมอยังไม่แน่ใจนะครับ เนื่องจากผลการตรวจ จากการตรวจขั้นต้นนั้น ไม่สามารถบอกได้อย่างแน่ชัดคุณควรตรวจอีกครั้งว่าผลของ เลือดคุณจะเป็น positive หรือ negative คุณควรตรวจที่แล๊บใหญ่ ที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ เป็นต้น หรือที่คลีนิก นิรนาม เพื่อยืนยันผลอีก ครั้ง" 
"แล้วมียาที่สามารถรักสาได้ไหมครับ" 
"ยารักษาไม่มี มีแต่ยาที่ช่วยให้ร่างกายสามารถอยู่ได้ปกติ เหมือนคนทั่วไป จนกว่าจะถึงวันตาย" 
           แค่คำตอบเท่านี้ก้ทำเอาพจน์ใจสั้นจนแทบทำอะไรไม่ถูก มันหวาดกลัวไปหมดจนไม่สามารถ ควบคุมความคิดที่กระเจิดกระเจิง ออกไปจากสมองได้เลย ตอนนี้เหมือนทำงานอย่างหนักจนไม่สามารถพักผ่อน หรือพูดคุยกับใครได้ เพียงแค่ได้ระบายความต้องการออกมาทางปลายนิ้วพร้อม พรั่งพรมลงมาในเรื่องราวผ่านคอมพิวเตอร์ เพื่อให้เกิดความผ่อนคลาย อย่างน้อยก็ได้ช่วยระบาบ ความรู้สึกอัดอั้น ให้มันผ่านพ้นสภาวะนี้ไปได้ ก็ยังดีกว่าไม่มีทางไหนเลยที่สามารถระบาย ความอักอั้นที่เกิดขึ้นได้ในตอนนี้ เขาอยากให้ความจริงที่ได้ยินจากหมอมันเป็นเพียงฝันร้ายเมือ่ตื่นขึ้นมาแล้วมันก็จางหายไปจากความคิด อย่าได้เป็นจริงอย่างที่คุณหมอ แจ้งเลย ไม่งั้นในอยฃนาคตอันใกล้ หรือช่วงชิวิตที่ยังไม่ผ่านพ้นวัยทำงานต้องหยุดหรือร่วงโรยดับไปเท่านั้น