นักเรียนหมอขอเมาท์

ลำดับตอนที่ #32 : เมาท์ : จับเข่าคุยกับพี่ใช้ทุน 1

จับเข่าคุยกับพี่ใช้ทุน 1

นศพ. ณ. :   สวัสดีครับทุกคน วันนี้เราก็จะพาทุกคนมารู้จักกับพี่หมอหนุ่มไฟแรง ที่เพิ่งจบจารรั้ววชิรพยาบาลของเราไปได้  หมาดๆ เราจะมาลองถามพี่เค้าดูว่า พอพี่เค้าเรียนจบไปแล้วเนี่ย เค้าต้องทำอะไรบ้าง 

                    เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เดี๋ยวเราไปพบกับพี่เค้าเลยดีกว่า

นศพ. ณ. :  สวัสดีครับพี่หมอ

พี่หมอ ย้ง : สวัสดีน้อง

นศพ. ณ. :  อยากให้พี่แนะนำตัวเองหน่อยครับ

พี่หมอ ย้ง : พี่ชื่อ น.พ. ธีรศักดิ์ ชาญศิริเจริญกุล หรือเรียกง่ายๆ ว่า “พี่ย้ง” ก็ได้ครับ

นศพ. ณ. :   ครับพี่ย้ง แล้วตอนนี้พี่เรียนแพทย์จบแล้ว ก็ต้องทำงานอยู่ใช่มั๊ยครับ หรือว่าเรียนต่ออยู่

พี่หมอ ย้ง : ตอนนี้พี่ทำงานอยู่ที่จังหวัดสระบุรีครับ เป็นแพทย์ใช้ทุนอยู่

นศพ. ณ. :  โหพี่ ทำไมพี่ถึงไปทำงานไกลจัง ไม่ทำงานอยู่ที่กรุงเทพล่ะครับ แล้วว่าแต่การเป็นแพทย์ใช้ทุนคืออะไรครับพี่

พี่หมอ ย้ง : คืออย่างนี้ครับ จริงๆ แล้วในการที่จะผลิตบัณฑิตแพทย์ได้ซักคนต้องใช้เงินมากแลยทีเดียว ซึ่งโดยลำพังครองครัวของเราก็คงจะรับภาระไม่ไหว ดังนั้น รัฐบาลเลยจำเป็นต้องช่วยออกค่าอุปกรณ์ และค่าใช้จ่ายต่างๆ ที่จำเป็น ก็ทำให้ลดภาระค่าใช้จ่ายของพวกเราไปได้มากเลยทีเดียว ดังนั้น เมื่อเราเรียนจบแล้ว เราจึงต้อง ชดใช้ทุนที่รัฐฯ ได้เสียให้เราโดยการไปใช้ทุนที่ต่างจังหวัดเป็นเวลา3ปี

นศพ. ณ. :  การใช้ทุนจำเป็นต้องใช้ทุกคนมั้ยครับ หรือว่าบางคนไม่จำเป็นต้องใช้ทุนก็ได้

พี่หมอ ย้ง : ก็มีคนที่ไม่ใช้ทุนเหมือนกันนะ แต่ว่าก็ต้องชดเชยเป็นเงินแทน แล้วก็เป็นเงินที่มากพอสมควรเลยล่ะ

นศพ. ณ. : แล้วหมอมีจำนวนมากมายแบบนี้ ตอนที่เลือกสถานที่ไปใช้ทุน จะต้องใช้วิธียื่นคะแนนในการเลือกเหมือนตอนสมัยม.ปลายที่มีการแอดมิชชั่นกันหรือเปล่าครับ

พี่หมอ ย้ง : จะว่าไปแล้วมันก็ไม่เหมือนกันซะทีเดียวนะ เพราะว่าการเลือกสถานที่ไปใช้ทุนเนี่ย มันไม่ต้องใช้คะแนน แต่ว่าอาจจะใช้ดวงแล้วก็การชิงไหวชิงพริบกันเล็กน้อย  อย่างตอนที่พี่เลือก พี่ก็จะไปกับเพื่อนทั้งหมด    6 คนที่จังหวัดประจวบฯ  แต่ว่าโควต้าให้เพียง 7 ตำแหน่ง เวลาเลือกก็ใช้วิธีจับฉลาก โดยให้จับลูกปิงปองสองครั้งเพื่อดูว่าเราจะได้เลขตำแหน่งที่เท่าไหร่ (หลักหน่วยกับหลักสิบอะ) ใครได้จำนวนเยอะ ก็มีสิทธิ์เลือกได้มากกว่าคนอื่น แต่ปรากฏว่ามีคนที่จับฉลากได้เลขจำนวนเยอะๆไปแล้วถึง 2 คน พี่ก็เลยไม่กล้าเสี่ยงเลือก จึงไปหาที่อื่นที่ดูคนเลือกน้อยกว่า และจับคู่กับเพื่อนสองคน ปรากฏว่าก็ได้มาอยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องจับฉลากเลย ซึ่งสถานที่นั้นก็คือ จังหวัดสระบุรี ใกล้ๆ กรุงเทพนี่เอง

นศพ. ณ. : หลังจากจบจากช่วงของการลุ้นระทึกนี้แล้ว พอต้องไปใช้ทุนจริงๆ เราต้องเจออะไรบ้างครับ

พี่หมอ ย้ง : ก็ต้องทำทุกอย่างที่หมอต้องทำเลย ตั้งแต่ตรวจคนไข้ที่ห้องตรวจ จนถึงอยู่เวรจนดึกดื่น

นศพ. ณ. : แล้วช่วงที่พี่ทำงานใช้ทุนนี่ ต่างจากตอนที่เรียนอยู่ที่วชิระฯ อย่างไรบ้างครับ

พี่หมอ ย้ง : ต่างครับ ตอนที่เราเรียนอยู่ก็จะมีอาจารย์ มีรุ่นพี่คอยดูแลคอยให้คำปรึกษาอยู่ตลอดเวลา แต่พอมาใช้ทุนอยู่ที่โรงพยาบาลชุมชน ทั้งโรงพยาบาลมีหมออยู่แค่3คน บางที ผอ.ไม่อยู่ เพื่อนไม่อยู่ หมอจบใหม่อย่างพี่ก็เหมือนกับเป็น ผอ. เลยทีเดียว 

นศพ. ณ. : อย่างนี้ก็เหนื่อยแย่แลยสิครับพี่

พี่หมอ ย้ง :เหนื่อยมันก็เหนื่อยนะ แต่เราก็อยากรักษาคนไข้ให้หายจากโรคที่เขาเป็นอยู่ พอเขาหายแล้วเราก็ดีใจที่เหนื่อยมันก็คุ้มกันนะ

นศพ. ณ. :สุดท้ายครับพี่ อยากให้ฝากถึงน้อง ม.ปลาย ที่กำลังคิดอยากจะเรียนหมอหน่อยครับ

พี่หมอ ย้ง : พี่ก็อยากให้น้องศึกษารายละเอียดของสิ่งที่น้องอยากจะเป็นให้ดีๆ ดูว่ามันเป็นสิ่งที่น้องทำแล้วมีความสุข แล้วพี่เชื่อว่าทุกอย่างมันก็จะดีเอง

นศพ. ณ. ขอบคุณพี่หมอ ย้งมากครับที่มาเล่าประสบการณ์ให้กับน้องๆ