คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #110 : ราชาแวมไพร์ (แต่งใหม่ แต่ยังไม่ลง)
ถ้านึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่ผมกระหายเลือด ตอนนั้นตัวผมที่เต็มไปด้วยเลือด คงกำลังหวาดกลัวตัวตนที่ผมเองแสดงออกมา มือทั้งสองที่เปื้อนเลือด มันกำลังสั่นกลัวจนเลือดเปรอะเลอะกระเด็นมาที่ชุดนักเรียนของผมจนมันเปลี่ยนสี ..ไม่ว่าอย่างไรตราบาปสีเลือดนี่จะไม่จางหายไป..เพราะผมฆ่าคนไปแล้ว..
ผมฆ่าคุณครู...ตายแล้ว..
“ แกเนี่ยมันกวนส้นตีนจริงๆ เลยว่ะ” เจ้าหัวแดงเทือกบ่น เจ้านั่นใช้มือสกปรกขยุ้มคอเสื้อของผมให้ลอยขึ้น ก่อนไองั่งอีกคนจะใช้มีดสั้นจ่อมาที่ท้องของผม
“ เอาไงดี จะจ่ายหรือไม่จ่ายห๊า ?” ไอผมทองขู่ ผมเหล่สายตามองแก็งอันธพาลที่ยืนรายล้อมรอบๆตัว พวกมันมีทั้งหมด 5 คน แต่ละคนแต่งตัวเหมือนเดนสังคมทั่วไป แถมหน้าตาก็ชวนหาเรื่องสุดๆ
“ จ่ายสิ..แต่ว่า ..”
“ แต่อะไร อย่าตุกติกน่า ไม่งั้นฉันทิ่มแกแน่” เจ้านั่นขู่ผมอีกครั้ง ก่อนจะจ่อมีดให้เข้ามาใกล้ท้องของผมอีก เห่อะ..ถ้าเป็นธรรมดาคนที่โดนแบบนี้คงจะกลัวว่าถูกแทงแล้วก็เกิดแผลสินะ...ผมก็คงจะเป็นเช่นนั้นด้วยเช่นกัน หากแต่โดนแทงแล้ว แผลของมันจะหายเร็วเกินเหตุนี่สิ
“ ฉั้ว !” ผมโยกตัวไปข้างหน้า จนมีดสั้นแทงท้องน้อยของผมเข้ามาจนสุดด้าม
“ เฮ้ย..นี่แกทำบ้าอะไรวะ!” ดูเหมือนหัวหน้าใหญ่ของแก็งนี่จะตกใจนิดหน่อย ที่ผมเผลอทำอะไรแผลงๆ ลงไป ผมแสยะยิ้มก่อนจะมองหน้าไอหัวทองที่กำลังสั่นเลิกลักเพราะเลือดของผมกำลังเลอะมือของเจ้านั่น
“ ยิ้มอะไร ดูถูกกันนี่หว่า!”เจ้าคนผมแดงคนแรกพูดขึ้น ก่อนจะง้างมีดอีกเล่มขึ้นสูงหมายจะใช้มันฆ่าผม ผมใช้สองนิ้วรับมันไว้ ด้วยสีหน้าสบาย ๆ ก่อนจะออกแรงหักมีดนั่นทิ้ง ท่ามกลางสีหน้าตื่นตระหนกของไอผมแดง
“ ฉันไม่มีเวลามากหรอกนะ เดี๋ยวต้องกลับไปทำการบ้านอีก รีบมาเล่นเกมให้มันจบๆ กันดีกว่า..” ผมบอกก่อนจะส่งยิ้มไปให้ไอผมทองที่อยู่ตรงหน้า ว่าแล้วก็ใช้เล็บแทงไปที่ท้องของเขาจนกลายเป็นรูเหวอะ
คนยิ่งหิว ๆ อยู่...มาจุ้นอยู่ได้
ห้องเช่า
“ ไปทำอะไรมาน่ะ...กลิ่นเลือดนี่” เสียงของซีเรียสดังขึ้น ในขณะที่ผมกำลังย่องเข้าบ้านด้วยอาการหวาดๆ แหงล่ะ..ผมเพิ่งฆ่าคนมานี่ ! ขืนให้ซีเรียสรู้ มีหวังโดนเทศน์คืนหนึ่งก็ไม่จบแหงๆ
“ เอ่อ..ฉันไปช่วยคนโดนรถชนมาน่ะ..” ผมตอบปัดๆ ก่อนจะรีบถอดชุดนักเรียนที่ตอนนี้เหลือไว้แต่กลิ่นคราบเลือดจางๆ ซีเรียสกำลังนั่งดูทีวีที่กำลังฉายละครน้ำเน่าหลังข่าว
“ ช่วยคนโดนรถชน ? จนโดนมีดแทงเลยเหรอ..” หมอนั่นพูดโดยไม่หันมามองหน้าผม เสียงของเขาช่างขรึมและจ้องจับผิดผมสุดๆ
บ้าชิบ! โดนซีเรียสจับได้ซะแล้ว..
คนนี้ๆ คือซีเรียส เขาบอกให้ผมเรียกเขาอย่างนั้น แต่เขาก็มีชื่อมนุษย์เช่นกันนะ ชื่อที่บริษัทของเขาคือ โคคุเตะ โช ส่วนผมก็มีชื่อมนุษย์เหมือนกัน นั่นก็คือ โคคุเตะ เรียวตะ มันเป็นชื่อที่ตั้งไว้เวลาพวกมนุษย์ถามอะไรงี่เง่าเฉยๆ น่ะ แต่ชื่อจริงๆ ของผม ซีเรียสบอกว่าชื่อ ซีซัส เป็นชื่อสุดท้ายที่แม่ของผมเรียกผมก่อนจะสิ้นใจ
พวกเราอาศัยอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ ซีเรียสบอกว่าที่นี่ไม่ใช่โลกของพวกเรา พวกเรามาจากที่ไกลมาก ๆ และอีกไม่นานก็กำลังจะกลับไป พวกเราใช้ชีวิตอย่างเงียบๆ ในโลกมนุษย์ เพื่อปกปิดเบื้องหลังความหื่นกระหายของตนที่กำลังบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ
ผมคงไม่ปฏิเสธว่าผมไม่ใช่มนุษย์ แต่ตอนนี้ผมก็ใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ทุกอย่างนั้นแหละ ไม่ว่าจะกินเข้ายันอาบน้ำหรือแม้แต่ไปโรงเรียน หรือจะกินอาหารแบบพวกมนุษย์ เพียงแต่พวกเรามีอย่างเดียวที่ไม่เหมือนชาวบ้านเขาก็แค่..ดื่มเลือดเป็นอาหารหลัก
“ ฉัน-“
“ รู้แล้วๆ “ ผมรีบตัดบทก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป
เพราะพวกเรามาอยู่บนโลกมนุษย์นานแล้ว.. และมันก็เป็นโชคดีของซีเรียสที่เขาได้เจอแต่กับมนุษย์ที่ดี ซีเรียสจึงรู้สึกชอบมนุษย์ แต่สำหรับผม มันต่างกัน..ตั้งแต่เล็กยันโต ผมก็โดนแกล้งมาตลอด ครั้งหนึ่งก็เผลอซัดหน้าลูกเศรษฐีจนตาเขียว ไอครูงั่งนั่นก็รีบร้อนตัว ทำโทษผมต่างๆ นานา จนผมผลั้งเผลอ..ฆ่าเขาไปอย่างไม่ตั้งใจ
หลังจากนั้นผมก็เจอแต่พวกอย่างว่านั่นตลอด ..
และผมก็เลือกที่จะทำแบบเดียวกันทุกครั้ง..
“ ให้ตายสิ..เมื่อไรจะได้ไปจากโลกนี้สักที..” ผมบ่นก่อนจะเปิดหน้าต่างรับลม ผมเบื่อโลกนี้เต็มทนแล้ว.. อาทิตย์นี้ผมก็ฆ่าคนจนปาเข้าไป 5 ศพ แถมยังไม่รวมพวกศพที่ถูกดูดเลือดจนร่างสลายอีก ไม่อยากคิดเลยว่าผมจะเป็นฆาตกรดีๆ นี่เอง..
แต่ผมก็เลือกนะ! อยากน้อยผมก็จัดการกำจัดแค่พวกขยะสังคมเท่านั้น..วางใจได้..
ความคิดเห็น