คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #113 : คริส ? ราชาแวมไพร์ ( แต่งใหม่อีกแบบ)

                “ ไหวมั้ยคะ..” เด็กสาวในชุดนักเรียน ม.ปลาย กำลังยื่นร่มมาทางผม เธอยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน  ท่ามกลางผู้คนที่กำลังหาที่หลบฝน   ที่ตรงนี้เป็นตรอกเล็ก ๆ กลางซอยที่มีผู้คนพลุกพล่าน ผมมองดูเธอที่ใส่ยูนิฟอร์มเดียวกับนักเรียนหญิงที่โรงเรียนของผม

                จะเป็นอะไรมั้ยนะ  ถ้าผมจะฆ่าเธอ...ดูเหมือนเธอเองก็เดินตามผมมาตั้งแต่เลิกเรียนแล้วด้วย

                “ ไม่เป็นไร  ออกไปซะ” ผมตอบปัดๆ ก่อนจะผลักร่างของเธอให้ออกห่าง

                ไม่อยากฆ่าหรอกนะ...ไม่อยากกินหรอก..

                “ แต่ว่าสีหน้าคุณมันดูเหมือนจะไม่ไหวจริงๆ แล้วนะคะ ให้ฉันช่วยเถอะ” เธอบอกก่อนจะยิ้มให้ผมอีกครั้ง 

                “ แน่ใจใช่ไหมว่าอยากจะช่วยฉัน..” ผมถามอีกครั้งให้แน่ใจ   ก่อนจะยันตัวให้ลุกขึ้น

                “ ค่ะ..”

                “ ถ้างั้นก็ลาก่อน”

                                                                                Chapter 1 : ร่างของปีศาจร้าย

            “  จริงรึเปล่า  เด็กม.ต้นที่อยู่ปี 1 น่ะ  โดนฆาตกรต่อเนื่องฆ่าตายละ”

                “ น่าสงสารจังเนอะ สภาพศพเละ น่าเกลียดน่ากลัวสุดๆ ไปเลย..”

                “ ฆาตกรนี่ใจร้ายจริงๆ  ขอให้จับได้เร็วๆ เถอะ!”

                “ เหอะ..” ผมสบถอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะหันออกไปมองนอกหน้าต่างเหมือนไม่สนใจ  จะอยากรู้ไปทำไม..ในเมื่อเรื่องที่พวกเขากำลังคุยกัน 

                มันเป็นฝีมือของผมเองนี่..

                “ เฮ้ย คริส! นายได้ยินข่าวรึยังวะ  เด็กผู้หญิงที่เคยเอาข้าวกล่องมาให้นายน่ะ ตายแล้วนะ!” ร่างสูงของอีกคนเดินเข้ามาใกล้   ไค เดินมาตบไหล่ผมเหมือนต้องการให้สนใจมัน ก่อนจะลากเก้าอี้โต๊ะข้างๆ มาใกล้ๆ เพื่อมานั่งคุยกับผม

                “ รู้แล้ว “ ผมตอบก่อนจะนั่งยันคางเพื่อแสดงท่าทีเบื่อหน่ายให้หมอนั่นเห็น

                “ เสียดายแห่ะ น่ารักซะด้วย -3-“ เจ้านั่นเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจก่อนจะเริ่มสาธยายเรื่องรูปคดี ที่กำลังตกเป็นข่าวใหญ่ของเมื่อเช้านี้ให้ผมฟัง  ซึ่งก็คือเรื่องของยัยเด็กผู้หญิงคนเมื่อวานคนนั้นจริงๆ ด้วย

                ผมชื่อคริส นั่นเป็นชื่อที่ทุกคนเรียกผม  ผมเองก็ไม่ได้เกลียดชื่อนี้สักเท่าไรหรอก แต่มันก็ไม่ใช่ชื่อผมจริงๆ น่ะนะ มันก็เลยไม่ค่อยคุ้นหู เพราะว่า..ความจริง มันคือชื่อของร่างที่ผมกำลังสิงอยู่นั่นแหละ

                “ นายเองก็ระวังตัวไว้บ้างเหอะ” ไคบอกด้วยสีหน้าเป็นห่วงนิดหน่อย  ก็ดีใจอยู่หรอกนะที่เจ้านี่เป็นห่วง  แต่ใครจะฆ่าตัวเองได้ลงละ จริงมั้ย ?

                “ นายเองก็เหมือนกัน” ผมบอกก่อนจะขยี้หัวเจ้านั่น 

                ดูเหมือนว่าเจ้าของร่างเดินนี่จะสนิทกับผู้ชายคนนี้มากๆ  ครั้งแรกที่ผมกินร่างนี้อย่างสมบูรณ์ เช้าวันแรก เจ้านี่ก็รีบแจ้นมาหาผมเพื่อพามาโรงเรียน ตอนแรกก็กะจะฆ่าให้ตาย แต่พอคิดๆ ไป คิดๆมา ผมก็อยากลองใช้ชีวิตในโรงเรียนนี้ดูเหมือนกัน..

                ก็ผมยังไม่เคยใช้ชีวิตแบบเด็ก ม.ปลายที่กำลังคึกคะนองเลยนี่  พอโตขึ้นมาก็ฆ่าคนเป็นอย่างเดียว  ชีวิตแบบนี้ถึงจะน่าเบื่อ แต่ก็สนุกดีนะ ?

                “ เฮ้ย ไซกะมาแล้ว!” พวกนักเรียนชายที่เล่นอยู่หน้าห้อง รีบวิ่งเข้ามานั่งที่ทันที ก่อนจะที่ประตูจะปรากฏร่างของหญิงสาวร่างท้วม เธอเป็นครูประจำชั้นของห้องนี้ แถมยังมีอายุมากพอสมควร

                “ เอาละ  ถ้างั้นฉันจะเช็คชื่อละนะ!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ทั้งที่ใบหน้าก็แสนจะดุดัน และ ดูเหมือนจะเป็นครูโหดๆ แต่ความจริงเธอก็เป็นหญิงสาวที่ดี แถมยังนิสัยอ่อนโยนด้วย

                “ มองหน้าไซกะลึกซึ้งอย่างนั้นน่ะ..อย่าบอกนะว่าแกชอบแนวนี้” ไคหันมาเปรยๆ กับผม ความจริงหมอนี้ก็นั่งโต๊ะตัวข้างๆ ผมนี่แหละ  อาจจะทำให้รำคาญอยู่บ้าง แต่การใช้ชีวิตในร่างนี้ก็จำเป็นที่มีผู้ชี้แนะแบบเจ้านั่น

                เพราะอย่างนั้นเลยไม่มีใครสงสัยตัวตนของผมเลยสักคน..

                ร่างกายของเด็กคนนี้เป็นเด็กอ่อนแอ..  ดูเหมือนตอนที่เด็กคนนี้เรียกผมออกมา เขาก็ใกล้จะตายอยู่รมร่อ  เขาดูทุกข์ทรมานกับโรคร้ายที่กำลังเผชิญอยู่  และเขาเองก็ร้องขอให้ผมคร่าชีวิตของเขา เพราะเหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้   แล้วมีหรือที่ปีศาจอย่างผมจะปฏิเสธโอกาสดีๆ เช่นนั้น

                ถึงผมจะเน้นกินวิญญาณของเด็กผู้หญิงก็เถอะ แต่การฆ่าเด็กผู้ชายเพื่อชิงร่างก็ถือเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำเช่นกัน นั่นเพราะ ร่างแบบนี้อยู่ได้ไม่ถึง  1 เดือนก็ต้องสลาย  และดูเหมือนอายุขัยของร่างนี้ก็เหลือไม่อีกกี่วันแล้วด้วย

                ผมเลยจำเป็นต้องมองหาร่างทดแทน ..ซะแล้ว

                มันเป็นเรื่องลำบากจริงๆ เลยน๊า..การมีชีวิตอยู่เนี้ย แต่ผมว่า..เวลาฆ่าคนเนี้ย ตอนที่เลือดมันเปื้อนมือน่ะ มันสนุกสุด ๆ ไปเลย.. มันช่างน่าตื่นเต้น..แถมยังทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เคยรู้สึกผิดเหมือนกันนะ!

                แต่เรื่องนั้นดูเหมือนมันจะผ่านมาร่วม 500 ปีแล้ว..

                “ เงียบแบบนี้เนี้ย..อย่าบอกนะว่าชอบไซกะจริงๆ...T^T นายกู่ไม่กลับแล้วจริงๆ ด้วย!” เจ้านั่นพูดขึ้นด้วยสีหน้าทะเล้น ในขณะที่ไซกะเองก็กำลังเดินออกไปจากห้อง

                เจ้านี่มันไม่รู้ตัวเลยรึไงนะ..ว่ากำลังพูดอยู่กับใคร  แต่ก็ดี..นานๆ ทีผมจะมีเพื่อนนี่ ถึงจะไม่ใช่เพื่อนของผมจริงๆ ก็เถอะนะ 

                “ เอาละ เงียบๆ กันหน่อย!” ทุกคนเริ่มหันไปสนใจที่หน้าห้อง ผมมองดูเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังทุบโต๊ะอาจารย์เพื่อเรียกร้องความสนใจ  เธอถือเป็นเด็กที่น่ารักคนหนึ่ง ติดที่ชอบจุ้น แล้วก็จู้จี้จุกจิกนิดหน่อย ท่าทางของเธอ ดูยังไงก็รู้ว่าแอบชอบไค

                ไม่คิดเลยนะ..ว่าลิงอย่างหมอนั่นจะมีคนสนใจ..

                “ ปัง!”  ยัยนั่นทุบโต๊ะเสียงดัง เมื่อทุกคนดูจะไม่สนใจหล่อนจริงๆ  คราวนี้นักเรียนทั้งห้องหยุดส่งเสียงทันที ดูเป็นบรรยากาศที่สงบและหาได้ยาก จนไม่น่าเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นภายในห้องนี้

                “ โอเคๆ พูดมาสิๆ  มาริจังจ๋า..” นักเรียนชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่กลางห้องพูดอย่างติดตลก ดูเหมือนหมอนี่ก็จะแอบชอบยัยจุ้นหน้าห้องนี้นะ ?  แต่ก็ช่างมันเถอะ  เพราะนี่ไม่ใช่ประเด็นของเรื่องสักหน่อย

                แต่ผมก็ยังอยากเป็นนักบรรยายที่ดี.. ถ้าผมจะแนะนำอะไรที่มันไร้สาระหรืองี่เง่าไปนิดหน่อย ก็ถือซะว่าเป็นสีสันให้ชีวิตของผมก็แล้วกัน..