คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #115 : ชมรมโรคจิตเก่า

         
        เหตุการณ์ที่ ๑  (Sone)
         " กรี๊ดดดด... ใครจับก้นฉัน!"  เสียงหวีดร้องด้วยความตกใจของหญิงสาว หล่อนตั้งการ์ดพร้อมสู้อย่างหวาดกลัว เมื่อรู้ว่ามีมือดีจับก้นอันแสนนุ่มนิ่มของเธอ
           " มีอะไรเหรอครับคุณผู้หญิง " เมื่อรู้ว่าเหยื่อผู้แสนน่ารัก รู้ตัวแล้ว  เจ้ามือดีที่ว่าก็เริ่มสวมบทผู้ดีอย่างแนบเนียน เพื่อไม่ให้หญิงสาวตื่นตัวไปมากกว่านี้
           " อ..เอ่อ เปล่าคะคุณโซน พอดีรู้สึกเหมือนมีอะไรมาโดนก้นนะคะ" เธอตอบด้วยท่าทางเขินอายผิดจากเมื่อครู่  ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเมื่อเห็นหนุ่มฮอตเดินเข้ามาด้านหลัง
           ใช่แล้ว..ชื่อของเขาคือโซน  หนุ่มรุ่นพี่ที่ฮ็อตในระดับหนึ่ง..  
           " อื้ม..อาจจะมีคนเดินกระแทกก็ได้นะ ^^"  เชาโปรยยิ้มหวาน ก่อนจะหาข้ออ้างเพื่อให้หญิงสาวตายใจ
           " ถึงยังงั้นก็ระวังตัวด้วยนะครับ โรคจิตสมัยนี้น่ากลัวจะตาย..-แต่ว่าก้นน้องเนี้ย นุ่มมากๆ เลยนะ" ชายหนุ่มรีบเดินเยื้องออกห่างไปในทันที ก่อนจะทิ้งท้ายไว้ด้วยประโยคที่เบาราวเสียงกระซิบ..
           " ฉ..ฉันหูฝาดรึเปล่านะ.."
           หญิงสาวคิดทันที เมื่อชายหนุ่มมาดเข้มเดินจากไป

 






            เหตุการณ์ที่ ๒  (Sex)
             " หอม  หอมที่สุด! " เด็กหนุ่มยิ้มด้วยใบหน้าอันแสนปิติ เมื่อได้สูดดมกลิ่นสาบสาวที่ติดอยู่ที่ชั้นใน..มือขวาขยี้ชั้นในอย่างเหลืออดและหมั่นไส้  ว่าพลางก็สงสายตาริษยาไปที่ชั้นในตัวน้อย
             ' ทำไมฉันไม่มีโฟโมตมั้งฟร่ะ!'
             " พี่เซ็กส์ทำอะไรอยู่ค่ะ  ย..ย..ยกทรง!!"  
              ดั่งนางเอกในเทพนิยาย  เมื่อสาวน้อยผู้เคราะห์ร้ายได้เดินมาถึง บุรุษโรคจิตนามเซ็กส์ ปั้นหน้านิ่งทันทีก่อนจะหันไปมองหน้าหญิงสาวด้วยท่าทีแสนเฉยชา ผิดกับหล่อนที่ดูจะตกใจกับสิ่งของในมือของชายหนุ่มเสียเหลือเกิน..
             " ก็ยกทรงนะสิครับ พี่เห็นมันตกอยู่เลยหยิบขึ้นมาดู  ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นยกทรง..น้องรีบเอามันไปเถอะครับเดี๋ยวจะมีคนเข้าใจผิด คิดว่าพี่บ้ากาม "  เขากล่าวโดยน้ำเสียงเท่ห์ๆ ใบหน้าที่แสนใจดีส่งยิ้มให้หญิงสาวอย่างกลบเกลื่อน
              " อ๋อ เหรอคะ..แต่เมื่อกี้..เหมือนหนูจะเห็นว่าพี่เซ็กส์ดมยกทรงอยู่ ?"
              " ฮ่าๆ ไม่ใช่แล้วละ นั่นมันโรคจิตแล้วนะ พี่จะไปทำแบบนั้นทำไม " เขาตอบปัด  ใบหน้าที่ยิ้มแย้มกำลังต้มหญิงสาวเสียเปื่อย..
              " นั่นนะสิคะ พี่เซ็กส์จะไปทำอะไรแบบนั้นได้ไง.. หนูคงจะตาฝาดไปเองแหละคะ" 
              " ใช่ๆ แบบนั้นมันโรคจิตชัดๆ เลยเนอะ  ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ก็ขอตัวเลยแล้วกันนะครับ เดี๋ยวโซนมันรอนาน " เด็กหนุ่มบอก ก่อนจะส่งยิ้มให้เด็กสาวอีกครั้ง 
              " ชิส์..ยัยชะนีคัพเอ " เขาสบถทิ้งท้ายๆ เบาก่อนจะเหลือบมองเด็กสาวที่กำลังหวีดร้องด้วยน้ำเสียงตกใจ 
              " นี่มันยกทรงฉันนี่!" 









                 เหตุการณ์ที่ ๓ (Bank)
                 ห้องพักครู
                 " กระดาษ หมดอีกแล้วเหรอเนี้ย   -แบงค์  เธอไปดูกระดาษที่ชั้นหนังสือตรงนั้นให้ครูหน่อยสิ " เสียงของอาจารย์สาวพูดขึ้น ในขณะที่หล่อนกำลังสอดส่องสายตาเพื่อมองหากระดาษ และเมื่อจนปัญญา เธอจึงหันไปขอวามช่วยเหลือจากเด็กหนุ่ม
              " ไม่เห็นมีเลยครับอาจารย์" เด็กหนุ่มตอบ ก่อนจะหันมาตรวจงานต่อ
              " งั้นเหรอ.. มันจะหายไปไหนละเนี้ย ครูเองก็เพิ่งแกะซองเมื่อเช้าเองนะ แย่จริงๆเลย" อาจารย์สาวบ่นเมื่อเธอไม่เห็นวี่แววของกระดาษ  เธอเอ่ยพลางถอนใจก่อนจะตรวจสอบตามลิ้นชักของเธออีกครั้ง เพื่อให้มั่นใจว่าไม่ลืมกระดาษไว้
              " อาจารย์ครับ งานกองนี้ผมตรวจเสร็จแล้ว  ถ้างั้นผมกลับห้องก่อนนะครับ " ชายหนุ่มว่าด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนเขาจะรูดซิบกระเป๋าเป้ของตนอย่างเร่งรีบ
             เขารีบโกยกระดาษเก็บเข้ากระเป๋า โดยที่คุณครูสุดที่รักสุดที่ชังของเขาไม่เห็น ว่าแล้วก็รีบเดินออกจากห้องพักครูไปทันที โดยที่อาจารย์ของเขาเองไม่รู้ว่า กระดาษที่ตามหาอยู่นั้น..ได้โบยบินไปพร้อมกับเด็กหนุ่มแล้ว
          
             

             เหตุการ์ที่ ๔  (Cosplay)

              “พี่คอสคะ ยิ้มหน่อยคะ ชีสส”

             “ กรี๊ดดด น่ารักจังเลยค่ะ >O<!!  พี่คอส “ เสียงวี้ดว้ายของเด็กสาวที่กำลังส่งสายตาเร้าร้อนมาให้ชายหนุ่ม..นาม คอสเพลย์  พวกเธอกำลังรุมล้อมตัวของเขาไว้เยี่ยงแมลงวันตอมขี้  ผิดกันกับชายหนุ่มผู้ถูกมอบสายตาเร้าร้อนให้. เขายังคงไม่เปลี่ยนอิริยาบถจากใบหน้าที่เซ็งกะตาย

             “ พี่มันพวกโรคจิตนะ  อย่ามาเข้าใกล้พี่ดีกว่า ” ชายหนุ่มว่า ก่อนจะตีสีหน้าเคร่งเครียด เพื่อให้เหล่านักเรียนหญิงตรงหน้าเชื่อในสิ่งที่เขาพูด แต่ไม่ว่ายังไง มันก็ดูเหมือนการเล่นมุขเป้กๆ เท่านั้น

             “ กรี๊ดด พี่คอสเล่นมุขน่ารักจังเลย ” เหล่าสาวว่า ในขณะที่พวกเธอกำลังตะเกียดตะกายเพื่อเข้ามาใกล้ชิดชายหนุ่ม

             “ พี่โรคจิตจริงๆ นะ “ เขาย้ำอีกครั้ง

             “ โรคจิตใจอ่ะเหรอค่ะ หนูรักษาให้ไหมคะ พี่คอส “ สาวน้อยนางหนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนจะยื่นปากจู๋มากตรงหน้าของชายหนุ่ม  ใบหน้าของคอสเพลย์เหวอขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะเอ่ยกับตัวเองในความคิดว่า ' เด็กผู้หญิงสมัยนี้..น่ากลัวจริงๆ '

             “  โทษทีนะน้อง พี่ต้องไปประชุมแล้ว ” เขาตัดบทก่อนจะวิ่งฝ่าวงล้อมของเด็กผู้หญิงออกไป

             “ คร่าาาาา “ พวกหล่อนรับคำ เขาเหลียวหลังไปมองอย่างเสียวไส้ ก่อนจะบ่นเบาๆ ด้วยความเบื่อหน่าย

          “ ก็บอกแล้วว่ากูโรคจิต ยังมายุ่งกับกูอยู่ได้! “

           





              เหตุการณ์ที่ ๕  (Niknok) 
           ห้องคหกรรม

                “  หึหึ “ ท่าทีหัวเราะแสนเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่ม ทำเอาเด็กสาวสองคนข้างกายเริ่มหวาดผวา  มือขวาของเขากำลังจับตระแกงเหล็กไว้แน่น  เช่นเดียวกับมือซ้ายที่ยังคงม่วนกับการแกะถุงพริกป่น
               “ พี่นิ๊กคะ นั้นมันพริกนะคะ “ เด็กสาวทั้งสองซึ่งยืนอยู่ข้างกายเขาพูดขึ้น พวกเธอยังคงพยายามส่งเสียงเตือนชายหนุ่มที่ยังคงทำสีหน้าปลาบปลื้มกับพริกป่นไม่เลิก
              “ ก็ใช่นะสิ  เธอเห็นว่ามันเป็นมิกกี้เมาส์รึไง !  เธอสองคนไม่ต้องห่วงหรอกนะ  ถ้าเยลลี่อันนี้เสร็จ ฉันจะให้พวกเธอชิมเป็นคนแรก  “ นิ๊กน็อคบอกก่อนจะเทผงพริกป่นจำนวนมหาศาลลงไปในแม่พิมพ์ของเยลลี่ ท่ามกลางสายตาของเด็กสาวรุ่นน้องที่กำลังไว้อาลัยให้แก่ตัวเอง
              “ พี่นิ๊กคะ ตั้งแต่หนูเกิดมา ..โครตตระกูลหนู ยังไม่มีทวดคนไหนบอกให้ใส่พริกลงในเยลลี่หวานเลยนะคะ! T^T" เหล่ารุ่นน้องยังไม่ละความพยายาม  ชายหนุ่มหันมาส่งสายตาค้อนให้ ก่อนจะทำสีหน้าจริงจังขึ้น ก่อนจะโพล่งหลักวิชาการที่เขาคิดแล้วคิดอีกเกี่ยวกับเยลลี่ ซึ่งมันหาได้มีสาระเลยไม่
              “ พี่ว่า พี่ต้องถามพวกเธอมากกว่า!  กินแต่เยลลี่หวานๆ แต่ขาดรสเผ็ด!! พวกเธอทนกินกันได้ยังไง รสชาติ เดิมๆ ยังงั้น “ (ทำสีหน้าจริงจังสุดขีด)  
               " เอางั้นก็ได้พี่นิ๊ก" เมื่อรู้ว่าไม่มีทางห้ามทัพได้ รุ่นน้องทั้งสองจึงพากันปลง
               “ ฮ่าๆ ต้องยังงี้สิบี 1 บี 2  ถ้าอย่างงั้นขั้นต่อไป ก็ต้องเอาไปอบ!” 
              “ =[]=!!! อ..อบ พี่นิ๊กคะ ทำอย่างงั้นเดี๋ยวมัน.." ไม่ทันจะพูดจบ ฝ่ายเด็กหนุ่มก็ใส่เยลลี่ถ้วยงามเข้าตู้อบไปเสียแล้ว ไม่วายยังฮัมเพลงประกอบอีกด้วย
              “ ตั้งเวลากี่นาทีดีหว่า?  เอาสัก 10 วินาทีมันเร็วไปมั้ยน่า ถ้างั้นก็ต้องไฟแรงสูง  กึก 1 - 2 - 3 - 4   ตูมมมมม ..” เสียงระเบิดดังก้องกัมปนาท ควันสีดำลอยโขมงออกจากตู้อบ 
              “ แค่กๆ  พี่นิ๊ก พี่นิ๊กเป็นอะไรรึเปล่าคะ!“ 
                “ ไม่เป็นไรน่าแค่นี้จิ๊บๆ  พวกเธอดูสิ!เยลลี่สีดำสูตรพิเศษ >O<!!” เด็กหนุ่มพูดขึ้น
           “ ก็มันไหม้แล้วนิค่ะพี่นิ๊ก   แว๊กกกกก  ห้องคหกรรมจะไฟไหม้แล้วววว กรี๊ดดด พี่นิ๊กทำห้องไฟไหม้อีกแล้ว!! " เด็กสาวโวยวายอย่างตกใจ ก่อนสมาชิกในชมรมจะพากันวิ่งอย่างจ้าละหวั่น  ต่างจากใบหน้าของตัวต้นเหตุที่ยังคงชื่นชมกับผลงานของตัวเอง
                

            




                 เหตุการณ์ที่ ๖  (Olimpic)
                      “  อ เอ่อ ” เสียงอ้ำอึ้งของอาจารย์สาว..หล่อนพยายามมองใบหน้าของลูกศิษย์ด้วยสายตาอ้อนวอน..ต่างจากเด็กหนุ่มที่กำลังจ้องมองอาจารย์สาวเสียจนเหมือนจะสับร่างของหล่อนเป็นชิ้นๆ
                 “   0  งั้นเหรอครับ ??   ผมสอบได้ 0 งั้นเหรอ!!!!" น้ำเสียงที่เรียบจนน่ากลัว   โอลิมปิก เดินตรงดิ่งเข้ามาหาอาจารย์สาวทันที ก่อนจะกระชากคอเสื้อแล้วตะคอกใส่อย่างโมโห
                 “  ก็เธอฉีกกระดาษข้อสอบทำไมละ  คุณอดิศักดิ์ T-T ในเมื่อครูไม่กระดาษคำตอบของเธอ..เธอ ก..กะ ก็ต้องได้ 0 สิ “ หล่อนยังคงใช้ความพยายาม ใจดีสู้เสือพูดออกไป 
                 “ ก็มันเกาะนี่! ไอช่องสี่เหลี่ยมๆ เล็กๆ นั่นมันยุกยิกจนน่ารำคาญ! ” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ จนเหมือนเขากำลังตะโกนใส่หน้าอาจารย์สาว
                 “ ก..ก็กระดาษข้อสอบ แบบมารตราฐานมันก็ต้องแบบนั้นสิ” อาจารย์สาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาดๆ  มือบางกำลังพยายามแกะมือเด็กหนุ่มจากคอเสื้อของตนด้วยความยากลำบาก
                  " ก็ทำอันใหม่ให้ผมเซ่!! ไม่งั้นก็ออกข้อสอบเขียนมาซะเลย!!"
                  " โอ้โน้วววววววววว!!" โอลิมปิกหันขวับไปมองพวกนักเรียนในห้องที่กำลังส่งเสียงร้องโอดครวญทันที เมื่อเขาบอกให้อาจารย์ออกข้อสอบเขียน
                 " มีอะไรรึไง " เขาหันไปถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทุกคนส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ด
                 " ข..เข้าใจแล้วจ้ะ ครั้งหน้า ครูจะทำข้อสอบเขียนมาให้ " เธอรับปาก เด็กหนุ่มจึงปล่อยคอเสื้อของเธอ   เธอถอนหายใจทันที เมื่อเด็กหนุ่มหันหลังให้
                 " ยังไงซะ พรุ่งนี้ผมจะมาสอบซ่อมแล้วกัน วันนี้มีนัด  ปัง!" ชายหนุ่มถีบโต๊ะตรงหน้าอย่างไม่แยแส  เมื่อมันขวางทางเขา  โอลิมปิกเดินออกจากห้องไปอย่างหัวเสีย  ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฮือฮาคนในห้อง ที่พร้อมเพรียงกันพูดถึงโอลิมปิก
              “ เอาอีกแล้ว โรคทำลายล้างกำเริบ.. “

                     เหตุการณ์ที่ ๗  (เฟรม)  
                         ชมรมวิทยาศาสตร์  กลุ่มทดลองวิทย์ 3 คน 
                   “ คัตเตอร์ฉันอยู่ไหน! “ เสียงโวยวายของเด็กหนุ่มยังคงดังขึ้นอีกครั้ง และยังมีทีท่าจะดังขึ้นเรื่อยๆ    
                   เฟรม ยังคงมองหาคัตเตอร์ของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาใช้มือทั้งสองปัดหนังสือตามโต๊ะทิ้งอย่างไม่แยแส นั่นหมายถึง ถ้าเขาไม่เจอคัตเตอร์วันนี้แล้วล่ะก็..อย่าหวังเลยว่าที่นี้จะสงบสุข!
                  “ อ เอ่อ เฟรม  เธอกำลังทำพวกเรากลัวแล้วนะ “ เพื่อนสาวในกลุ่มทดลองคนหนึ่ง พูดขึ้นด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ  หน้านิ่งๆ ของเฟรมหันมามองพวกเธอทั้งสองด้วยสายตาคมๆ ที่กรีดเฉือนเธอทั้งสองต้องรีบหลบสายตาทันที

                 “ หุบปาก!  ถ้าฉันหาคัตเตอร์ไม่เจอละก็ พวกเธอตายแน่! ” เขาขู่อย่างพาล ๆ   สองสาวจึงรีบช่วยกันตามหาคัตเตอร์ทันที

                 “  ปิดปากแล้วคะๆ “ เธอย้ำเหมือนต้องการให้เขาเชื่อว่าเธอเงียบแล้วจริงๆ  ก่อนจะก้มลงไปยังใต้โต๊ะทดลองเพื่อหาคัตเตอร์ให้เขา

                 “ ถ้าปิดแล้ว ฉันจะได้ยินเสียงได้ไงเล่า!! ยัยงั่ง -  คัตเตอร์! แกอยู่ไหนน่ะ T^T“ เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนจะตัดบทไปเป็นเสียงอันอาลัยอาวรณ์

                 “ อ้ะๆ (จ้ะๆ)" 

                 “ อะ เจอแล้ว...เหอเหอ“ เมื่อค้นพบสิ่งที่ต้องการ ใบหน้าของเด็กหนุ่มก็ระรื่นขึ้นทันที เช่นเดียวกับสองสาวที่กำลังงงงวยกับใบหน้าของเพื่อนชาย

                 “  ??”

                 “ พวกเธอน่ะ “ เสียงระรื่นหันมาถาม เด็กสาวทั้งสองสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้

                  “ ทำอะไรกันน่ะ เหอเหอ.. บ้ารึเปล่า” เขาว่า พลางส่งยิ้มละลายใจที่แอบสยองาให้

                 “ ก็ อ เอ่อ..เฟรม นายเป็นคนบอกให้พวกเราปิดปากนะ!” เด็กสาวทั้งสองเอ่ย ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิดหนัก ก่อนจะพูดกับหญิงสาวด้วยใบหน้างงๆ

                 “ ปัญญาอ่อนละ...ฉันสั่งอะไรแบบนั้นไปด้วยเหรอ ? “

                 “ หงึก หงึก  “ ทั้งสองพยักหน้าพร้อมกันทันที

                 “ ฉันสั่งจริงๆ งั้นเหรอ เหอ เหอ  ทำไมจำไม่ค่อยได้เลยนะ  ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนก็แล้วกัน "เด็กหนุ่มตัดบทโดยยังไม่ลืมทำสีหน้างงๆ  ว่าแล้วก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที

                 “ ฉันไม่อยากอยู่กลุ่มเดียวกับเขาแล้วนะ! เมื่อไรจะย้ายได้สักที”

                 “ ฉันก็เหมือนกัน TOT “
                   สองสาวกระซิบซาบกัน เมื่อมั่นใจดีแล้วว่า ชายหนุ่มออกจากห้องไปแล้วจริงๆ