คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #2 : STORY : Fantasy *วีนัส*

             พล็อตที่คิดไว้ :  เป็นเรื่องของเจ้าหญิงที่ปลอมตัวเข้ามาเรียนในโรงเรียนเวทย์ เพื่อตามหาสิ่งของสำคัญบางอย่าง ระหว่างตัวเธอแล้วก็คนรัก ที่ซ่อนเอาไว้ในตอนที่เคยเรียนด้วยกัน เพื่อที่จะนำมันมาเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาอีกครั้ง  
           แต่เพราะต้องปลอมตัวไปเรียนแบบยายเฉิ่ม ทุกอย่างมันเลยวุ่นวายไปกว่าที่คิด เมื่อเธอเผลอร่ายเวทย์ระดับสูงสุด ที่เป็นเวทย์ต้องห้ามแล้วก็ไม่มีเด็กนักเรียนชั้นธรรมดาคนไหน ร่ายเวทย์บนนั้นได้



  
 Chapter 1 : หนี


                   " หมายความว่าไงนะ...อาร์คัสเจ้าพูดสิว่าเจ้าโกหก.." หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ  มือบางเกาะไหล่ชายผู้เป็นที่รัก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจ  

                    " วีนัส.. ที่ข้าพูดคือความจริงทุกประการ .. เราทั้งสองคนมันต่างกันเกินไป  เจ้าหญิงแห่งอาณาจักรเวทย์ ส่วนข้าเป็นแค่นักเวทย์ธรรมดาสามัญชน.." ชายหนุ่มตอบ  เรือนผมสีชาปรกปิดใบหน้าของชายหนุ่มไว้ จนทำให้หญิงงามไม่อาจสื่อสารกับเขาด้วยสายตาได้

                   " แต่..ข้า...ข้าจะยอมสละยศฐาบรรดาศักดิ์ของข้า  เจ้าก็รู้ว่าข้ารักเจ้าสุดหัวใจ และข้าก็รู้ว่าเจ้ารักข้าเช่นกัน " หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุรนทุร้าย  น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ปากชมพูระเรื่อเม้มเข้าหากัน เหมือนพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

                 " แต่ข้า...ข้าไม่คู่ควรกับเจ้า...เจ้าไม่เข้าใจรึไง ตอนนี้เจ้าอาจจะเป็นเพียงเจ้าหญิง แต่อนาคต เจ้า...เจ้าจะต้องเป็นราชินี..  พระราชินีวีนัส" ชายหนุ่มยังคงเมินสายตาของหญิงสาวด้วยการก้มหน้าต่ำ  เขายืนนิ่งราวกับก้อนหิน.. 

                 " ข้าไม่เคยต้องการ...ข้ายอมได้เพื่อเจ้า ข้าจะสละราชย์ก็ได้ " ร่างบางยังคงสรรหาเหตุผลมายื้อความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา  น้ำเสียงของเธอกำลังสั่นเครือ เพราะน้ำตาได้ไหลเอ่อออกมาแล้ว

                " อย่าพูดอย่างนั้นสิ.. หากเจ้าทำอย่างนั้น..มันโง่เขลาเกินไป และมันก็เห็นแก่ตัวเกินไป..ข้าขอร้องล่ะ...เราเลิกแล้วต่อกันเถอะ ต่างคนต่างไม่รู้จักกันอีก.." คราวนี้ชายหนุ่มพูดขึ้นเสียงแข็ง ก่อนจะปัดมือของหญิงสาวออกจากไหล่ตน

                " ม..ม..ไม่นะอาร์คัส  ข้าทนไม่ได้ ถ้าไม่มีเจ้า" เธอร้องบอกด้วยน้ำเสียงอาลัยอาวรณ์ หากแต่ชายหนุ่มยังคงนิ่งสงบเชกเช่นเดิม

                " เจ้าทนไม่ได้ ข้าก็ทนไม่ได้..แต่ความรักของเราสอง มันไม่คู่ควร...เราสองคนรักกันไม่ได้..." เขากล่าวด้วยเสียงเรียบ ก่อนจะหันหลังให้หญิงสาวแล้วเดินจากไป  โดยไม่หันมามองเธออีกเลย..
             
               " ไม่..ไม่นะ!! อาร์คัส!!



   



                              

               
              " องค์หญิง สงเสวยสักนิดสิเพค่ะ "

             " ข้าไม่หิว.."  หญิงนางกำนัลถึงกับเหงื่อตก เมื่อได้ยินประโยคเดิมๆ ของผู้เป็นนาย เธอยังคงเมินหน้าหนีหล่อน ด้วยการมองเยื้องออกไปนอกหน้าต่างห้อง

             " แต่พระองค์ไม่เสวยมาหลายวันแล้วนะเพค่ะ..ถ้าทรงเป็นอะไรไป หม่อมฉันหัวหลุดจากบ่าแน่ๆ..เสวยเถอะเพค่ะ " หญิงรับใช้ยังคงอ้อนวอนผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงกังวล  วีนัสหันกลับมามองที่หญิงรับใช้  หล่อนจึงเผลอยิ้มอย่างดีอกดีใจ เมื่อคิดว่าคำพูดของตนได้ผล  แต่เพียงอึดใจเดียว เครื่องเสวยก็คว่ำลงไปจากโต๊ะ

               " องค์หญิง!!" นางกำลังเผลอตระโกนด้วยความตกใจ 

              "....ออกไปซะ เนรัม " เธอกล่าวด้วยเสียงเย็นๆ  หญิงรับใช้ได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เธออีกครั้ง

              " ต..แต่องค์หญิง "  

              " คำพูดของข้าไม่มีความหมายเลยอย่างนั้นเหรอ.."  คราวนี้วีนัสหันมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นิ่งกว่าเดิม  แต่สีหน้าของหญิงสาวกำลังเศร้าหมอง  เธอมองมาทางนางกำนัลนามว่า " เนรัม " อย่างทุกข์ทรมาร  เธอกำลังต้องการคำตอบ.. ก่อนวีนัสจะเมินหน้าหนีออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

           สายตากำลังมองทอดยาว ไปยังทางเดิน บริเวณตำหนัก.... ที่ตรงนั้น...ที่สุดท้ายที่เธอกับคนรักได้พบกัน.....เป็นครั้งสุดท้าย

           " ไปกันไม่ได้ยังงั้น งั้นเหรอ..สิ่งที่เจ้าจะพูด.." เธอบ่นออกมา ด้วยเสียงอันเศร้าสร้อย

         " อะไรนะเพค่ะองค์หญิง " ถึงเสียงจะเบาเพียงใด  แต่ก็ยังทำให้เนรัมได้ยิน  วีนัสหันมามองด้วยสีหน้าตำหนิเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

          "...เนรัม...ช่วยอะไรข้าหน่อยได้ไหม.."

         " ได้สิเพค่ะ หม่อมฉันถือว่าเป็นเกียรติสูงสุดเลยล่ะ ที่ได้ช่วยงานขององค์หญิง " หญิงรับใช้ออกปากอย่างดีใจ เมื่อน้ำเสียงของวีนัสเริ่มเปลี่ยนไป เธอจึงเดินเข้ามาใกล้ๆ เตียงนอนที่วีนัสกำลังนั่งอยู่

         " อืมดี.."
 
        " ว่าแต่งานอะไรเหรอเพค่ะ  ที่อยากให้หม่อมฉันช่วย " เธอทวนถามอีกครั้ง เมื่อวีนัสเริ่มเงียบไป

       "  ..เจ้าช่วยไปหา แว่นตาเวทย์ชั้นดี..แล้วก็เสื้อผ้าของโรงเรียนเวทย์ กับหนังสือเรียนต่างๆ ของที่นั่นมาให้ข้า...ที่สำคัญ.."

       " ที่สำคัญ..? อะไรเหรอเพค่ะ "
 
       " เรื่องนี้เป็นความลับ...."

        "เอ๋...อ..เอ่อ เพค่ะ ความลับเพค่ะ ความลับ ..ว่าแต่องค์หญิงจะเอาไปทำอะไรเหรอเพค่ะ "

       "..ข้าเป็นบ่าวของเจ้ารึ ? ถึงต้องตอบคำถามนั่นนะ "

        " ข..ขอประทานอภัยเพค่ะ "

       " ข้าล้อเล่นน่า " วีนัสพูด ก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆ ไปให้เนรัม แต่หล่อนก็รับรู้ได้ดี ว่าวีนัสกำลังฝืนยิ้ม..

        " เอาเป็นว่า เจ้ารีบไปหาของมาให้ได้ก่อนคืนนี้.."  วีนัสพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนเนรัมจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว 

        ต้องรีบไปหาของสิ่งนั้นให้เจอ...  ของสำคัญของเราสอง...