คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #33 : STORY :: Action story

พล็อต  :  เด็กหนุ่มผู้ผจญอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยมนุษย์กลายพันธุ์




Chapter 1 :: ลิส ผู้รอดชีวิต ? ( ๕O%)




         "ขอร้องละ... ฆ่าฉันที..”

           สายลมเอื่อยๆ  ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนกับว่าสายลมพวกนั้นเกิดยมทูตที่กำลังกวัดแกว่งเคียว.. ชายหนุ่มผมสีดำขลับเอื้อมมือไปหยิบลูกกุญแจดอกสีทองอร่ามมาเปิดไขที่กุมขังตนทันที  เขาหันไปมองนายตำรวจที่กำลังพูดคุยกับเขา.. ชายหนุ่มมองดูร่างท้วมด้วยท่าทีนิ่งสงบ ทั้งๆ ที่ร่างของชายคนนั้นกำลังนอนเกลือกกลิ้งบนพื้นอย่างทรมาน  อีกทั้งฟันเคี้ยวที่งอกยาวขึ้นมาภายในปากของเขาจนเหมือนปลาปิรันย่า .. หางสีเขียวที่เพิ่งแทงออกมาจากเสื้อสีกรมท่านั่น ..

             
            " น่าขยะแขยงเป็นบ้าเลย...

              ..’ลิส’ มองลงไปยังร่างบนพื้นด้วยสายตาเย้ยหยัน  เขาหยิบปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านข้างของนายตำรวจ ที่บัดนี้เขาเริ่มกลายพันธุ์จะสมบูรณ์แล้ว

 

                “ ยิงฉันซะ ที่สมอง....เร็วเข้า!!!”  สิ้นเสียงนายตำรวจหนุ่ม เลือดสีแดงข้นก็ไหลออกมาจากเบ้าตา จมูก ปาก  รวมทั้งรูทวารอื่น ๆ ของเขาทันที

 
             “.ไม่ต้องบอก..ฉันก็ทำแน่.”

                ชายหนุ่มมองลงมาที่ร่างของตำรวจร่างท้วมอีกครั้ง  เขาลั่นไกลไปตรงกลางกระหม่อมอย่างพอดิบพอดี  ไร้ซึ่งคำร่ำลาหรือแม้แต่ความสงสาร  ..เศษสมองที่พุ่งกระจายมาเปรอะเสื้อเขา ยิ่งทำให้เจ้าตัวรู้สึกเดือดดาลยิ่งกว่าเก่า เขาเตะเข้าไปที่ร่างท้วมที่นอนแน่นิ่งอยู่อย่างไม่ใยดี


                                                                             ........................

                ผมคือลิส.. อายุ 18 ปี.. สำหรับคนอื่น พวกเขาคงเรียกผมว่าลูกเนรคุณ..หรืออาจจะเรียกผมว่าโรคจิต..ไม่ก็ฆาตกร.. มันคงไม่แปลก เพราะผมคือคนที่ตัดสินใจหั่นร่างพ่อ..แม่..และน้องสาวสุดที่รักของผม  ใช่แล้ว ..เพราะงั้นคนอื่นๆ เลยเรียกผมแบบนั้น..
 
              แต่ผมก็อยากจะบอกพวกเขาสักหน่อยนะ.. ว่าการเรียกผมว่าลูกเนรคุณน่ะ มันเป็นเรื่องที่น่าผิดหวังจริงๆ.. นั่นเพราะ ไม่ใช่แค่ครอบครัวผมหรอก..ที่เป็นเหยื่อ..
               
              และอีกอย่างที่ผมทำแบบนั้น..นั่นก็เพราะผมรักเขาต่างหาก... เพื่อปกป้องพวกเขา   ปกป้องพวกเขาจากสัปหลาดพวกนั้น  แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครเข้าใจผม.. เพราะงั้นพวกเขาก็เลยจับผมเข้ายัดตะราง

              ถ้าพวกเขา..เชื่อผมเพียงสักนิด...  โลกคงไม่วุ่นวายยังตอนนี้...