คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : STORY : Love story *มาร*
เกริ่นเรื่อง
นางเอกบางเรื่อง..มันต้องรับใช้เป็นเบ้ให้ไอจอมวายร้ายที่เรียกว่า " พระเอก.." แต่ทำไมไอพระเอกเรื่องนี้..มันถึงสั่งให้ฉันไปเป็น...แม่ ของมันเล่า!! กระอีแค่..ทำเรื่องผิดพลาดเล็กน้อย..T[]T อะไรกันว่ะ!
ตอนที่ 1 : ไอเด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน -40%
พุทธศักราช 2551
ห้องเรียน..
" เอ้อ..เอ้อ.."
" เตะซ้ายสิวะ!"
" เอ้อ.. เอ้อ "
" ไอเรียว!! ขาขวา..เออยังงั้นแหละ.."
" เอ้อ .. เอ้อ.."
" ข้างหลัง..ถอย 4 ก้าว..เยี่ยม!"
" เอ้อ..เอ้อ...เฮ้ย!! แม่มา "
สิ้นเสียงเตือนภัย เหล่าลูกแกะหลงทางตัวน้อยๆ..ที่กำลังเชียร์มวยอย่างสนุกสนาน ก็วิ่งจู๊ดด ไปนั่งที่เพื่อลี้ภัยจากนางยักษ์ทันที -เหลือไว้เพียงแต่ซากศพของเด็กชายนิรนาม..ที่ไม่สามารถคาดเดาได้ว่า..มันคือใคร
เพราะใบหน้าที่บวมเป่งเหมือนแมงป่องต่อยนั้น..ทำเอาหญิงสาวที่พวกเด็กนักเรียนต่างขนานนามให้ว่า " อาจารย์แม่ " ตกใจสุดขีดก่อนจะถลาเข้าไปดูร่างของเจ้าตัวที่กำลังนอนเลือดกลบปากอยู่บนพื้นห้อง
" ปัง!! พวกเธอนี่ จะอะไรกันนักหนาห๊า.." อาจารย์แม่ทุบโต๊ะเสียงดัง ฉันกับไอเรียว จะสะดุ้งโหยงด้วยความหวาดเสียว.. ซึ่งไอเรียวนั้นก็คือนักชกมวยสดคู่เมื่อกี้นั้นแหละ..เพียงแต่มันไม่ใช่คนที่นอนจมกองเลือดก็เท่านั้น
" พจมาน.. -นายอรัมภบท ฉันบอกพวกเธอกี่ครั้งแล้วห๊า!! ว่าอย่าชกมวยหาเงินอีก..ไม่เข้าใจรึไง.." อาจารย์แม่กล่าวด้วยน้ำเสียงตะคอก ก่อนจะหยิบไม้เรียวอันเท่าไม้หน้า 3 ออกมาโชว์หลาบนโต๊ะพักครู
" พวกเธอมีอะไรจะแก้ตัวไหม!.. ถ้าเกิดวชิรศักดิ์เขาตายขึ้นมา..พวกเธอมีปัญญารับผิดชอบรึไงห๊า..!"
"จัดงานศพให้มันสิ "
" เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ!!!" อาจารย์แม่ตะคอกถาม พวกเราทั้งสองพร้อมใจกันส่ายหน้าอย่างไม่ต้องนัดหมาย
หล่อนมองด้วยสายตาโมโห ก่อนจะเข้ามากระชากแขนฉัน
" ถ้าคิดจะตีละก็..ตีหนูคนเดียว อรัมภบทมันไม่เกี่ยว.." ฉันพูดด้วยเสียงราบเรียบ..เหมือนไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย..
" ไม่เอาน่า ยัยพจมาน..อย่าทำตัวเป็นนางเอกสิ..เธอแค่คนบอกหมัดแต่ฉันคนต่อย เราก็ผู้สมรู้รวมคิดกันดิ...ตีผมเลยครับอาจารย์ "
มันว่า พร้อมยื่นก้นให้.. แต่ทว่ามันหันมาทางฉันนี่สิ...หันไปทางอาจารย์สิเว้ย!!
ไอเรียวหรือนายอรัมภบท เพื่อนร่วมฉันของฉันตั้งแต่อนุบาล 1 จะพูดให้ถูกมันก็เป็นเพื่อนฉันมาตั้งแต่ สถานรับฝากเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วละมั้ง ?
แต่ไอเรียวนี้ท่าจะบ้าแฮ่ะ... ไม่ถูกตีไม่ชอบ ? ชอบให้โดนตี ไม่เข้าใจมันเล๊ย..จะซาดิสม์เหมือนคนแต่งมันทำไม ??
" หึ... ครั้งนี้ฉันก็ยังอยากให้อภัยพวกเธออยู่หรอกนะ..แต่ก็คงจะไม่ได้ ..ดังนั้นวันนี้พวกเธอต้องจัดการสนามหน้าตึก 4 ให้เรียบร้อย..ก่อนที่พวก SC จะเล่นฟุตบอลในวันพรุ่งนี้...แล้วก็เลิกทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาสักที เข้าใจไหม!!"อาจารย์แม่บ่นก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด..
เธอคงจะรู้ว่าถึงตีพวกเราไปก็คงไม่ได้ผล แถมมันยังผิดต่อระเบียบอีก เพราะงั้นหล่อนเลยเลือกที่จะใช้งานพวกเราเยี่ยงทาสแล้วจากพวกเราไปอย่างเงียบๆ =_=
ฉันหรือเด็กหญิงพจมาน ถึงชื่อมันจะนางเอ๊กนางเอก..แต่ฉันก็ไม่ได้เรียบร้อย อ่อนหวานเหมือนพจมานเลยแม้แต่นิดเดียว.. เพราะนิสัยฉันทั้งดื้อ ด้าน แสบ ซน แก่น..พี่ซิสเตอร์ หรือผู้ชายที่บ้านเด็กกำพร้าเลยตั้งชื่อพจมานให้ฉันเพื่อขัดดวงความแสบออกไป...
แต่ถึงอย่างนั้น...ดูเหมือนมันจะไม่ได้ให้อะไรดีขึ้นเลย..
" มาร..จะเอาไงอะ..สนามนั้นใหญ่ไม่ใช่เล่นๆ..แถมเป็นของพวก SC อีกต่างหาก.." เรียวถามด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ซึ่งมันก็ไม่ต่างจากฉันเลยสักนิด
SC หรือพวก Special Class หนึ่งในห้องที่รวมลูกเศรษฐี เรียกได้ว่าเป็นผู้มีอิทธิและมีอำนาจยิ่งกว่าผอ.เสียด้วยซ้ำ พวกนั้นเปรียบเสมือนทรัพย์สินของโรงเรียนที่พวกเราต้องดูแลยิ่งชีพ ทุกอย่างที่พวกนั้นได้รับต้องเลิศเลอกว่าคนธรรมดาทั่วไป.. แทบจะพูดได้เลยว่า...ถ้าพวกครูปูพรมแดงให้พวกนั้นเดินได้..
พวกเขาก็คงทำไปนานแล้ว!!!
พวก SC มีห้องเรียนแยกกับเด็กปรกติ มีสนาม สระว่ายน้ำ โรงอาหาร แถมยังมี ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเลยว่า มันจะมาเรียนที่โรงเรียนนี้ทำไม.. ทั้งๆที่มันสร้างความวุ่นวายมากกว่าฉันตั้งหลายเท่า
เอาล่ะ..เราจะมาเข้าเรื่องถึงฉันกับเรียวกันต่อ.. ฉันกับเรียวมีอาชีพหลักคือ ชกมวยเลี้ยงชีพ.. มันเป็นการชกมวยหาเงิน โดยการท้าคนอื่น..หากเราชนะ เขาต้องจ่ายเงินให้เรา..เราแพ้เราก็จ่ายเขา -
สำหรับเราสองคนถือเป็นคู่หูที่สุดยอดที่สุด!! ถึงแม้ฉันจะมีพละกำลังไม่มากเท่าเรียว แต่สายตาของฉันไวเป็นเลิศ! ความจริงไม่ใช่แบบนั้นหรอก แต่ฉันแค่อ่านทางการต่อสู้ของคนอื่นได้ เพราะงั้นก็เลยทำหน้าที่เป็นคนบอกเรียวให้สู้ซะมากกว่า
ปรกติแล้วพวกเราไม่เคยท้าต่อยในโรงเรียน จะมีก็แต่ตอนที่อับจนและขัดสนจริงๆ เท่านั้น...
" รีบกลับไปเรียนกันเถอะ.." เรียวว่าก่อนจะฉุดแขนฉันให้ตามไป
การเรียนช่วงเช้าของเด็กห้องฉันมันค่อนข้างจะน่าเบื่อ..เพราะได้รับฉายาว่าเป็นเด็กห้องบ๊วยที่สุดในโรงเรียน ดังนั้นการเรียนการสอนเลยไม่เคร่งครัด แถมยังละเลยอีกต่างหาก.. แต่พวกเราก็พอจะมีความรู้ใช้ยืนหยัดต่อสู้ในการสอบ! เพราะงั้นพวกเราเลยไม่หลุดไปจากโรงเรียนนี้ง่ายๆ โฮะๆๆ
" กริ่งง " เสียงออดมรณะดังขึ้น มันบอกถึงเวลาพักเที่ยง..บางคนคงจะสงสัยว่าทำไมมันถึงกลายเป็นออดมรณะ..ก็เพราะว่า ฉันกับไอเรียว ..ไม่มีตังค์นะเซ่ T[]T
" ทำไงอะทีนี้ .." ฉันหันหน้ามองไอเรียวด้วยความกังวัล..นางเอกอะไรมันจะรันทดขนาดนี้ว่ะ.. อันที่จริงตั้งแต่ต้นอาทิตย์นี้..ฉันยังติดตังค์ค่าข้าวกับพวกเพื่อนในห้องอยู่เลย TOT.. ค่าเช่าห้องก็ยังไม่จ่าย.. ค่านู้นค่านี้ก็ไม่ได้ชำระ...กรี๊ดด อีคนแต่งบ้า!!
ยิ่งปล่อยไว้นาน ท้องฉันก็เริ่มประสานเสียงเป็นโอเปร่า... โถ่เฟร้ย!! ถึงแกไม่ร้องฉันก็รู้เว้ยว่าแกหิว!! เพราะงั้นอย่าส่งเสียงให้ฉันขายหน้าเซ่!!
ฉันเดินกับเรียวมาเรื่อยๆ จนถึงหลังตึก 4 ซึ่งมันก็ไม่น่าพึงประสงค์เท่าไร... แต่ที่พวกเรามาที่นี่มันก็มีเหตุผลนะ นั่นเพราะบริเวณนี้จะเป็นที่ที่ไอพวกคนรวยจอมหยิ่งแห่งตึกนี้ จะทิ้งขนมลงมาเพื่อรอภารโรงมาเก็บกวาดไปทิ้ง..
=_= ดูมันทำสิ!! สักวันเทพแห่งอาหารจะลงโทษพวกมันให้อดตาย!!!
" วันนี้มันจะตกลงมาไหมน๊า.." ฉันถามก่อนจะมองหน้าเรียวที่ทำหน้าเหมือนไส้จะขาดอยู่แล้ว...บอกไว้ก่อนเลยว่าไอเรียวนี่อะ กระเพาะจุโครต!! ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ชิ จะว่าไปแล้วมันไม่เจียมเลยอะ จนก็จน แต่เสือกกระเพาะควาย! แบบนี้มีหวังอดตายตั้งแต่อายุ 17 แหง =[]=
" ตุบ!!" เสียงสวรรค์ดังขึ้น ฉันภาวนาแล้วภาวนาอีกให้มันเป็นขนมปัง แต่เมื่อหันไปมองทางต้นตอ ..ฉันก็พบเพียงสมุดเล่มนึงเท่านั้น ...เวรแล้วสิ.. สมุดของไอพวก SC แหงๆ...
ต้องรีบหนีก่อนจะโดนจับได้...ไม่งั้นถูกไอพวกยโสฟ้องอาจารย์ว่ามาบุกรุกพื้นที่แหงๆ!!
" นายอัครพล.." ฉันอ่านชื่อเจ้าของสมุดที่เขียนไว้...
....อย่าบอกนะว่า...
" เฮ้ย!! พวกสวะ" เสียงที่ตะโกนไล่มาจากชั้นบน เริ่มทำเอาฉันกับเรียวหน้าซีด...
แหงละ...ก็ถ้าจำไม่ผิด... ไอชื่อ อัครพลอะไรเนี้ย....
มันคือสุดยอดแห่งความหยิ่งอันดับสามเลยนะ!!!
"เธอวางสมุดฉันไว้ตรงนั้นเลยนะ แล้วถอยห่างออกจากตึกนี้ซะ.. ฉันจะให้คนไปเก็บสมุดเอง เพราะงั้นก็ออกไปได้แล้ว ชิ่วๆ " ไอบ้านั้นพูดด้วยท่าทางรังเกียจสุดๆ เขาทำมือไล่ฉันเหมือนกับไล่หมา ก่อนจะเบ้ปากเหมือนขยะแขยงพวกเราสองคนมากกกกก!
ความคิดเห็น