คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #50 : ก็ผมนี้แหละ..เจ้าชายแวมไพร์ (ตอนต้นที่เคยจะเอาลง)

                        “ไปแล้วครับแม่” เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไป

                        6 : 30 น. พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นด้วยซ้ำ แต่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง กลับรีบวิ่งไปโรงเรียน อย่างรีบร้อน พลางเอากระเป๋าปิดใบหน้าไว้เหมือนไม่อยากให้ใครต้องหน้า

                        “ ตึก ตึก” เสียงวิ่งยังคงดำเนินขึ้นเรื่อยๆ เหมือนหนีการตามล่าอะไรสักอย่าง แต่มันก็หยุดลง

 แต่ใครจะรู้ว่า...เด็กหนุ่มผู้นี้กำลังหนีพระอาทิตย์! ดวงอาทิตย์ ที่กำลังจะเริ่มเฉิดฉายแสง

      29 ม.ค. ญี่ปุ่น ค.ศ.2007

      23:00 น.

                        “ แฮ่กๆ” เสียงถอนหายใจรวนๆ ดังเป็นระยะ  ท่ามกลางความมืด ยามวิกาล ที่มนุษย์ทุกคนต่างพากันท่องราตรี เว้นเพียงเขา ที่ยังคงกระหายเลือด โฉบเฉียวไปมาตามท้องนภา เพื่อหาสิ่งที่เรียกว่า เลือด..  และตอนนี้ เขาก็ทำท่าว่าจะเจอเหยื่ออันโอชะซะแล้ว “ หึ..” แค่เพียงการแสยะยิ้มเล็กๆ พาลศพนึงก็ได้บังเกิด

                        6 : 30 น.

                        “เฮ้ยยย!!!!” เสียงตระโกนโหวกแหวกดังขึ้น ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องเข้ามาในม่านสีฟ้าคราม

                        “อ้ากกกกกกกก ร้อนๆๆ” เจ้าของเสียงเมื่อครู่ ตะโกนอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเต้นแร้งเต้นกาอยู่บนเตียง และเมื่อแสงแดดเมื่อครู่หายไป จิตใจของเขาจึงดูสงบขึ้น

‘บ้าชะมัด’ เขาสบถในใจอย่างฉุนเฮียว ก่อนจะรีบลุกเข้าห้องน้ำ เมื่อพบว่านาฬิกาดิจิตอลกำลังโชว์ตัวเลขที่ว่า 7:30   ‘สายแล้วโว๊ยยย’

                        จoมโจs ? h r ! $ ?   [>?D?V!L  D€mo??< ?

                        “ตื่นแล้วหรอวะเคน”เสียงของชินโดถามขึ้นก่อนจะยื่นแก้วนมมาให้เขา เจ้าของเสียงคนแรกรับมาก่อนจะทำหน้าเชิงขอบคุณ

                        “นี้แกแอบไปกินไก่มาอีกแล้วเรอะ!”เจ้าของแก้วนมพูดขึ้น  พรางทำหน้าสงสัย ยังกับกลัวว่าเพื่อนของเขาจะกลายเป็นปอปก็ไม่ปาน

                        “อีกแล้วหรอวะ” เจ้าของเสียงคนแรกพูดขึ้น ก่อนจะเอามือเช็ดที่บริเวณปาก

>>คุณเข้าใจบทสนทนานี้มั้ย??<<

ตื่นขึ้นมาทุกเช้าเพียงคุณต้องแดดเพียงนิดเดียวก็เหมือนโดนไฟไหม้ทั่วตัว  แถวยังพบเลือดที่ปาก ที่ฟัน ของตัวเองอีก คุณคิดว่า จะทำยังไงละ?

                        เจ้าของเสียงเมื่อครู่ลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างหน่ายๆ ราวกับเมื่อคืน เขาเพิ่งออกศึกไปยังไงยังงั้น

                        [:Ken $aY :]

                        “ อีกแล้วหรอเนี๊ย!” ผมตะโกนโหวกเหวกขึ้น ก่อนจะมองกระจกห้องน้ำอย่างอึ้งๆ  ลองคิดดูสิ ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมา ถ้าหากคุณได้พบเลือดอยู่ที่มุมปาก ทั้งๆที่คุณไม่รู้ตัวเลยว่าไปทำอะไร และมันก็เป็นยังนี้ทุกครั้งซึ่งไม่รู้ว่าผมจะโวยวายทำไม เพราะเลือดผมนี้เกือบต้องล้างทุกเช้าซะด้วยซ้ำ

                        ผมอาบน้ำแล้วรีบแต่งตัวทันที ก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้นมาโจ่งแจ้งกว่านี้ แถบจะบ้าตายแน่ะ เพียงแค่มอง หรือโดนแสงแดด ผมก็เกือบจะไหม้ทั้งตัวแล้ว ผมเลยต้องรีบตื่นเช้าๆ เพื่อรีบไปโรงเรียน

                        ชีวิตอันแสนเรียบง่าย แต่ไม่ง่ายเสมอไปของผม จะดำเนินทุกครั้ง งั้นผมจะขอแนะนำตัวย่อยๆว่า

                        มิโซรุ คันโด

                        เกิด : ไม่ทราบแน่ชัด

                        พี่น้อง : พี่สาว 1 คน

                        อายุ : 18

                        สัญชาติ  : ญี่ปุ่น

                        ศาสนา : คริสต์

                        ที่อยู่ : โตเกียว

                        ชอบ : ชื่นชอบเลือดเป็นชีวิตจิตใจ

                        เกลียด : แสงแดด สุนัข

                  +++ ชมรมนักล่าผี +++

                        “ตกลงสกู๊ปที่จะลงในนิตยสารชมรมปีนี้คือ เรื่องแวมไพร์มนะ มีใครจะขัดข้องอะไรอีกมั้ย ?” เสียงสุขุมกล่าวขึ้นอย่างเป็นคำถาม ท่ามกลางห้องแคบๆ ในโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง

                        “เอาละ แบ่งกันทำงานซะ แล้วก็จำแผนกให้เรียบร้อย วารสารจะลงในอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้า” เสียงเดิมกล่าวขึ้นพรางลุกขึ้นจากเก้าอี้ และจากไปอย่างเงียบๆ

                        สวัสดีครับท่านผู้อ่าน ผมมิโซรุ คันโด้ หรือ นายเคนสุดหล่อ ประธานชมรมนักล่าผีแห่งมัธยมปลายมินามิรายงานตัวครับ !

+++ ห้อง 6/C+++

                        “เฮ้ยๆ  คุณชายแวมไพร์มมาแล้วว..ว” เสียงหยอกล้อกล่าวขึ้นกลางวงสนทนา เกี่ยวกับผู้ที่เดินมาใหม่ อย่างกระตือรือร้น ซึ่งน้ำเสียงที่พูดนั้นบ่งบอกถึงความสนิทชิดเชื้อเป็นอย่างดี

                        “ไอชินโด บอกให้เลิกเรียกยังงั้นไงวะ” เขากล่าวก่อนจะ ขยี้หัวของเจ้าของเสียงเมื่อครู่ อย่างมั่นไส้ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เจ้าของเสียงนั้น ที่มีนามว่า “ชินโด   อาโอกาว่า ชินคุ”

                        “เอาน่า ไอเคน ไหนๆ ทั้งห้องเขาก็เรียกแกยังงี้กันอยู่แล้ว” ชินโดพูดก่อนจะพูดเชิงปลอบเคน ก่อนจะจับกลุ่มสนทนากันอีกครั้ง

                        ........เจ้าชายแวมไพร์......ฉายาของเคนที่เขาได้รับ ตอนมัธยมต้น ปริศนาอาการแปลกๆ ของเขา ที่เพื่อนสนิทเขารู้กันดี เขาชอบดื่มเลือด เขาชอบกลิ่นเลือด เขากลัวแสงแดด? นั้นละ ที่มาของฉายาบ้าๆ ที่ทำเขาฉุนมาตลอดตั้งแต่มัธยมต้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนเคนจะเริ่มชินกับมันซะแล้ว

                        “ ไอเคน ที่ชมรมเป็นไงมั้ง” ชินโดกล่าวขึ้น ก่อนจะแยกวงจากกลุ่มเมื่อครู่ แล้วหันมาคุยกับเขา

                        “เรื่อยๆ “ เขาตอบพรางหยิบสมุดออกมาจากกระเป๋า

หลายครั้งที่ชินโดมักจะถามเขาเริ่งชมรม แหงละไม่รู้เพราะอะไรพวกเด็ก ม.ต้น หรือ ม.ปลาย ต่างเลือกเคนเป็นประธานชมรม ทั้งๆที่เคนมักจะไม่ค่อยชอบเรื่องสิ่งเหล่านั้นด้วยซ้ำไป ต่างกลับฟุตบอล ที่เคนอยากเข้าชมรมจนใจจะขาด แต่ชมรมกลับเต็มซะได้ เขาเลยต้องพึ่ง ‘ชมรมนักล่าผี’ เป็นที่พึ่งสุดท้าย ให้ผ่านเกณฑ์คุณลักษณะ