คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #53 : เป็นตอนนึง ของนิยายเรื่อง*ปฏิบัติการ พิชิตใจ ยัยเย็นชา*

ชื่อเก่าของมันก็คือ ปฏิบัติการ พิชิตใจ ยัยเย็นชา


เนื้อเรื่องเป็นเรื่องของโรม  ที่ไปพนันจีบสาวกับเพื่อนเอาไว้

โดยหญิงสาวที่เขาต้องจีบมีดีกรีเป็นผู้หญิงที่เย็นชาที่สุดในโรงเรียน

ชื่อ อิมพ์  

แต่ทว่า เรื่องราวกลับวุ้นวายขึ้น เมื่อ กรุงโรม ดันไปหลงรักอิมพ์จริงๆ

เรื่องนี้เน้นมิตรภาพ แล้วก็เรื่องราวที่พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเกือบตลอดเวลางับ


***ตัวละคร มี


กรุงโรม สเปน จีน ยิปซี เจแปน โซล อิมพ์ + ซิน (ตัวร้ายงับ)

         ‘นายเคยรักฉันบ้างรึป่าว’ เสียงเซริ พูดก่อนเธอจะหมดลมหายใจ เสียงเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกผิดมาตลอด 3 ปี

“เจแปน ไอเจ!!” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอาผมหลุดจากภวังค์ เมื่อครู่ ผมฝันไปใช่มั้ย?

“เป็นไงมั้ง” เสียงของคุณโรมดังขึ้น ก่อนจะวิ่งมาเขย่าตัวผม ทำเอาแผลผมเริ่มจะปริสะแล้ว เจ็บชะมัดยาก

                        “ใครมันกล้าทำขนาดนี้วะ”คุณยิปซีสบถออกมา ก่อนจะหันไปหาถุงขนม (ไม่เข้าใจเลยว่า คุณซีห่วงผมจริงๆ รึป่าว?)

                        ภายใต้ฝ้าสีน้ำทะเล แอร์เย็นเชียบจับใจ ทำเอาผมขนลุกซู่ แต่แล้วกล้ามเนื้อหน้าท้องก็บีบตัวอย่างแรง จนทำเอาผมนึกขึ้นได้ว่า ผมเพิ่งจะถูกแทงมา

                        “คุณอิมพ์??” ผมมองลอดคุณโรมออกไปก็พบกับคุณอิมพ์ เธอกำลังจับมือคุณโรมไว้แน่น

                        “อิมพ์เขา เอ่อ มาเยี่ยมเอ็งนั้นแหละ”คุรโรมพูด ก่อนจะเปิดผ้าห่มขึ้นเพื่อดูแผล  แผลมันค่อนข้างใหญ่เอาการเพราะผ้าพันแผล มันพันตั้งแต่บริเวณเอว มาถึงหน้าอก รอยเลือดซึม แดงฉานเป็นวงกว้าง  เป็นภาพที่ชวนเป็นลมจริงๆ

                        “ใหญ่ชิบ  ใครวะ กล้าเล่นขนาดนี้”คุณจีนพูดขึ้น ก่อนจะหันหน้ามองคุณโรม เว้นแต่คุณสเปนที่กำลังทำหน้าใช้ความครุ่นคิด พิงกายอยู่ที่มุมเสา (จะว่าไปเหมือนโคนัน ก็เปรียบได้ : เจแปน)

                                                [:: RomE ::]

                        “ฉันว่า มีคนนึงนะ ที่ฉันกำลังสงสัย” เสียงสเปนเอ่ยขึ้น ผมรีบหันกลับไปมองมันทันที ก่อนที่มันจะเอ่ยชื่อบุคคลดังกล่าวว่า “โซล”   

 บ...บ....บ้าน่า ไอโซลเนี๊ยนะหรอ ที่จะเป็นคนทำ??  ผมว่ามันคงสิ้นคิดแน่ๆ ถ้าคิดจะแทงไอเจแปน

                        “ใช่ฉันรู้ว่ามันบ้าแน่ๆ  แต่ตอนนั้นก่อนเจแปนโดนแทง ไอโซลมันโทรมา” สเปนพูดเหมือนอ่านความคิดผมออก  ผมจึงได้แต่หันมามองหน้าเจแปน มันได้แต่พยักหน้า

                        “ไม่มั้ง แล้วมันบอกว่าไรวะ” ผมถามออกไป เจแปนเลยเล่าให้ผมฟังว่า ไอโซลโทรมานัดไปข้างนอก  บอกว่ามีเรื่องส่วนตัวจะคุยด้วย แต่พอไปไม่เจอใครเลย?  แล้วก็โดนใครแทงไม่รู้ วิ่งมาชนด้านหน้า?

                        “แล้วถ้ามันไม่ใช่ไอโซลละ?” ผมพูดออกไป มันอาจจะเป็นคนอื่นปลอมตัวปลอมเสียงแบบนี้ก็ได้นิ

                        “เบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์ไอโซล”สเปนพูด

                        “แล้วถ้ามันเป็นไอซินละ?” ยิปซีถามออกไป จริงด้วย ถ้าเป็นไอซินละ โทรศัพท์ก็อาจจะใช้ด้วยกันได้ เสียงก็อาจจะเหมือน เพราะมันพี่น้องกัน?  เป็นไปได้ทั้ง 2 อย่างเลยนะเนี๊ย

                        “ยังไงวันนี้ พวกเราเฝ้ามันที่โรงพยาบาลนี้แหละ” จีนพูด ก่อนจะเลือกคู่ให้ โดยผม สเปน แล้วก็อิมพ์ มาเฝ้าวันพุธ (วันนี้) ศุกร์ สลับวันกับจีน และยิปซี จนกว่าไอเจแปนจะออกจากโรงพยาบาล

                        “งั้นวันนี้ อิมพ์เธอนอนโรงพยาบาลตอนกลางคืนได้มั้ย” สเปนพูด ก่อนที่จีน และ ยิปซีบอกว่าจะไปซื้อสเบียงเตรียมไว้ให้ ไม่รู้ว่าให้ไอยิปซี หรือซื้อมาให้พวกเราทุกคนกันแน่ แล้วที่สัญญานี้ก็เริ่มจะโพล้เพล้แล้ว

                        “พ่อฉันน่าจะอนุญาต แต่แม่คงไม่” อิมพ์ก่อนจะก้มหน้ามองพื้น มันมีสร้อยทองเส้น 5 บาทอยู่รึไงนะ ก้มกันจัง

                        “โทรไปบอกพ่อเธอได้มั้ย” สเปนกล่าวขึ้น ทำยังกลับว่าไม่อยากให้อิมพ์กลับบ้าน  นั้นมันบทผมนะนั้น! ไอสเปนแย่งได้ไงง่ะ

                        “อืม” อิมพ์รับคำ ก่อนจะเดินถือโทรศัพท์ออกไปด้านนอก

                        “ไอสเปน  วันนี้เอ็งกับข้าอะ นอนโซฟาตัวเบ้งนู้น  แล้วให้อิมพ์นอนบนเตียงนี้”ผมพูดออกไป เพราะห้องนี้เป็นห้องที่โครตหรู ถ้าจำได้ ทุกคนอาจจะนึกออกนะ ตอนที่ผมบอกไปว่าพ่อมันโครตจะหวงไอเจแปนมากๆ พอรู้ว่าโดนแทง ไอเจแปนเลยได้นอนห้องโครตหรู แล้วก็มีเตียงพิเศษให้อีก 1 เตียงสำหรับคนเฝ้าไข้ แล้วก็โซฟาอันมหึมา สำหรับนอน 3 คน

                        “ฉันคงจะนอนที่นี้ไม่ได้แล้วละ” อิมพ์พูดขึ้น ก่อนเธอจะอธิบายเหตุผลว่า

                        “แม่ฉันรู้เรื่องที่ฉันโดดเรียน พ่อเลยให้กลับบ้านก่อนดีกว่า” อิมพ์พูด ทำเอาสเปนคิ้วตีกันยกใหญ่ ก่อนมันจะหันมามองหน้าผม  ทำนองว่า ‘มึงพาอิมพ์โดดเหรอ’

                        “ฉันไปนะ” อิมพ์พูด ก่อนจะเดินออกไป ผมจึงได้แต่วิ่งตามไป

                        “โรงพยาบาลนี้เปลี่ยวชะมัด” อิมพ์บ่นขึ้น ซึ่งบรรยากาศมันช่างเหมือนตอนบ้านผีสิงยังไงยังงั้น ที่สำคัญ ตอนพวกเราเดิน ก็ได้ยินแต่เสียงร้องไห้ตลอดทาง  =[]=;;;  หวังว่ามันคงจะไม่มีไอนั้นโผล่ออกมาหรอกนะ

                        “อะ อิมพ์...”ผมเรียกชื่อเธอเบาๆ เพราะเสียงร้องไห้ยังดังไม่หยุด

                        “ฮือๆ ..............ฮือๆ ช..ช่วยด้วย” เสียงนึงทำผมกับอิมพ์ใจแป่วไปถนัดตา เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ แต่มันดังข้างหลังผม ที่สำคัญมันไกลสะจน เหมือนมันดังอยู่ที่คอ

                        ผมและอิมพ์จับมือกันแน่น เราทั้งสองหันหน้ามองไปด้านหลังช้าๆ  แต่ก็ต้องพบเพียงความว่างเปล่า

                        “อิมพ์ เธอคิดอยากที่ฉันคิดมั้ย” ผมถามออกไปเบาๆ  ห้องน้ำอยู่หนายย~ คนหล่อเจ็บฉี่แล้ว T_T

                        “โรม....ฉ..ฉันอยากกลับบ้าน” อิมพ์พูด ดูจากสีหน้าแล้ว เธอคงกลัวไม่ใช่น้อย ฮ่าๆ ตลกชะมัด

 (แล้วเธอไม่กลัวเหรอโรม : อิมพ์)

(กลัวอะ แต่ไม่แสดงออก 55+ : โรม)

                        “อิมพ์ นี้ชั้นไหนนะ” ผมถามออกไป ก่อนคำตอบจะบอกว่า “13”  TOT โอ้พระเจ้า ผมเกลียดเลขนี้  แง่งๆ

                        “อิมพ์ นะ..นั้นมัน” อิมพ์มองไปตามเสียงเรียกของผม ชื่อที่ออกจะแจ่มแจ้ง ทำให้ตรัสรู้ในคราวเดียวว่ามันคือห้อง ดับจิต!!

                        “จับฉันไว้แน่นๆนะ” อิมพ์พูด ก่อนจะบีบมือผมอย่างแรง

                        “เดี๋ยวก็ผ่านแล้วน่านะ” ผมพูดปลอบใจอิมพ์เบาๆ ซึ่งผมรู้ว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่ก็ดี เพราะตอนนี้ มืออิมพ์เริ่มทำท่าเหมือนกอดผม >O<;; ฮูเร่! มีความสุขโว๊ย

                        “ตึง .....ง” ไม่ทันที่จะพูดอะไร ลิปก็เปิดทันที  พร้อมปรากฏโฉชายหนุ่มคนนึง ท่าทางเป็นบุรุษพยาบาล  เฮ้อ ก็ยังดีที่มีคน

                        “ ร...โรม” อิมพ์พูด สงสัยคงจะดีใจนะเนี๊ย ที่มีคนเดินผ่านมา

                        “ร...โรม” เสียงอิมพ์ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อบุรุษพยาบาลเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

                        “ ร...โรม” ครั้งที่ 3 ดังขึ้น ผมจึงเริ่มสังเกตสีหน้าของบุรุษพยาบาลผู้นั้น ซึ่งกลิ่นเน่าเหม็นก็ยังลอยมาเป็นระยะๆ  และเสียงร้องไห้ก็ยังคงดังไม่หยุดหย่อน

                        “O_O เฮ้ย!!” ไม่ทันที่ชายคนนั้นจะเข้ามาใกล้ หนอนนับสิบตัวก็ล่วงลงพื้น และที่สำคัญมันก็มาจากหน้าชายผู้นั้น!

                        “กรี๊ดดดด……….ดด” เสียงอิมพ์ดังขึ้น เกิดจะกอดผมเอาซะแน่น เกือบจะหายใจไม่ออก ชายหนุ่มข้างหน้าสะแหยะยิ้มๆ ช้า ก่อนจะหายไป  O[]O;;;; 

                        “อ...อิมพ์” ผมรีบกอดตอบอิมพ์ทันที >O< ผีบ้าไรวะ ออกมาตอนนี้ แล้วก็ไป [?!?] ชิส์อยู่นานๆหน่อยเด้ ผมจะได้กอดอิมพ์นาน ๆ

                        “ร...โรม ป..ไปรึยัง” อิมพ์ถามก่อนจะแหงมดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

                        “ ปล่อยได้แล้ว ....ไปแล้ว” อิมพ์พูดก่อนจะดันตัวผมออก มีค่าเวลาอิมพ์กลัวผีจริงๆเล๊ย T_T

                        “ 16 : 12 “ อิมพ์พูดก่อนจะเดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว พอผ่านลิปปุ๊ป ยัยอิมพ์ก็รีบถอยมาหาผมทันที

                        “เดินทางบันไดกันมั้ย?” ผมถามออกไป แหงละ ก็เพราะว่าลิปมัน..... อย่าให้บรรยายเลยท่านผู้อ่าน T^T  ไม่เข้าใจเล๊ย ไอผู้เขียนใจร้าย!!  ทำไมมีบทแบบนี้เยอะจังวะ

                        “เห็นด้วย..” อิมพ์พูดก่อนจะเลี่ยงไปทางบันไดทันที แต่พระเจ้าครับ นี้มันชั้น 13!!

                        “แฮ่กๆ เหนื่อยชะมัด “ ผมบ่นออกมา

                        “ รักเธอ รักเธอ รู้เพียงเท่านั้น~ แม้เราจะบังเอิญมาพบกัน หรือฟ้าเต็มใจมาให้เจอ” ริงโทนของอิมพ์ดังขึ้น ก่อนเธอจะรับ แล้วเอามาจ่อ หูช้าๆ

                        “ค่ะพ่อ อิมพ์กำลังจะกลับค่ะ” เธอพูด ก่อนจะหันมามองหน้าผม

                        “รีบกลับบ้านเถอะ” อิมพ์พูดก่อนจะเดินไปบนรถทันที

ระหว่างทางมันมีแต่เสียงเพลงในรถเท่านั้นที่ดัง อิมพ์และผมเงียบกันตลอดทาง

                        “แล้วนี้นายจะกลับไปที่ห้องเจแปนได้เหรอ” อิมพ์พูดขึ้น ทำเอาผมเสียวสันหลังวาบ นั้นดิ ผมจะกลับยังไงละ T__T

                        “ จริงดิ ลืมไป ไม่เป็นไรน่า ฉันนะไม่กลัวอยู่แล้ว” ผมพูดออกไป อ้ากก! ทำไมผมมันชิน [::ปากไม่ตรงกับใจ::] งี้วะ อยากตบปากตัวเองสัก 19999 ที พูดออกไปได้งายยย~

                        “แน่หรอ?” อิมพ์ถามผมอย่างมีเลศนัยต์

                        “อืมดิ” ผมพูดขึ้น ก่อนจะมองหน้าอิมพ์ช้าๆ

                        “อะ....ถึงแล้ว จอดรถดิพ่อมาดแมน ระวังนะขากลับ หึหึ” อิมพ์พูด ก่อนจะเปิดประตูลงไป =[]=;  อ้ากก พูดยังงั้นทำไมอ่า คนหล่อกลัวน๊า เมี๊ยว!

                        “อ๊ะ...”ไม่ทันที่ผมจะเคลื่อนรถ ยัยนั้นก็ทำเหมือนลืมอะไร ผมจึงจิดรถแล้วหันไปมอง อิมพ์จึงเปิดประเด็นขึ้นมาว่า “ นายรู้จักทางมาบ้านฉันได้ไง ฉันยังไม่เคยบอก?” อิมพ์ถามขึ้น อ้าวเวร - - ท่านผู้อ่าน ผมเคยมาส่งยัยอิมพ์ที่บ้านรึป่าวอะ บอกยัยอิมพ์ทีดิ แต่ถึงจะไม่เคยมาส่งผมก็รู้อยู่แล้วอะ >O< วันนั้นเปิดแฟ้มทะเบียนดูอยู่ ฮ่าๆ อุ๊บ OxO  (อย่าบอกยัยอิมพ์นะ : โรม)

                        “เอ่อ...เอาเป็นว่าฉันไปละ ก่อนมันจะยิ่งดึก บายครับเจ้าหญิง” ไม่ทันที่อิมพ์จะได้พูดอะไร ผมก็รีบชิ่งออกมาทันที เฮ้ย ชั้น 13   สวรรค์ช่วยเทพบุตรอย่างลูก ไม่ให้ขึ้นลิปคนเดียวด้วยเถิด T/\T