คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #70 : เคนตอน 23 (อันเก่า)

วิชาภาษามนุษย์โลก (??)


           
             " =_='' "

             " เป็นอะไรเหรอเคน?" มินะที่มองดูคนจอมยุ่งอยู่นานก็เอ่ยแบบสงสัย  เมื่อเคนได้แต่ทำหน้าเซงๆ มาตลอด โดยคาบนี้จะเป็นคาบที่พวกเวทย์สายดำและขาวจะมาเรียนด้วยกัน

            " เพราะปากยังไม่หายปวดสินะ?" เซย์ที่นั่งอยู่อีกฟากว่า ก่อนเคนจะทำหน้าบึ้งตึงใส่ ว่าพลางก็เอ่ยเหตุผลของการที่เขาทำหน้าเบื่อจัดตลอดเมื่อเข้าคาบเรียน ภาษามนุษย์โลก


           " ชิ..ยิ่งเรียนก็เหมือนเรียนตัวคันจิกับอาจารย์เคโกะ..จำได้มั้ยมินะ เวลายัยนั่นเข้าห้องสอนทีไร พวกเราทุกคนนั่งหลับกันทุกที " ...ขี้เซาแบบไอชินโด......


            " จริงสินะ..ตอนนั้นฉันยังจำได้เลย ที่นายเผลอหลับแล้วหัวโขกโต๊ะ จากนั้นนายก็ลุกขึ้นมาโวยวาย ด่านู้นนี้ จนอาจารย์เคโกะทำโทษไปเลย..." มินะว่าก่อนจะส่งยิ้มอ่อนๆ ให้เจ้าตัวดี โดยข้างหลังพวกเขานั้นก็มีซินมูน คอรัส ที่จู่ๆ ก็นึกอยากตั้งใจเรียน (??) ก็หยิบเอาแว่นมาใส่ ซึ่งมันก็เป็นของมาจากเซซีเรีย เมืองเวทย์ที่พวกเขาอยู่นั่นเอง

          จะพูดให้ถูก เซซีเรียก็เหมือนโลกมนุษย์ธรรมดาๆ แต่น่าจะย้อนไปสัก 10 อะไรๆ ก็ดูจะเก่าและล้าสมัยหน่อย เพราะส่วนใหญ่ผู้คนที่อยู่อาศัยนั้นจะใช้เวทย์มนต์ในการทำงานหรือกิจวัติประจำวัน


              " เรื่องแบบนั้นมันน่าจำที่ไหนกัน.." เคนหน้ามุ่ย ก่อนจะหันไปมองกระดานที่ขณะนี้กำลังเขียนภาษาต่างๆ ที่เขาไม่รู้จัก... ภาษามนุษย์โลกมันมีกี่ภาษากันนะ...แค่ญี่ปุ่นอันเดียว มันก็น่าปวดหัวจะตายอยู่แล้ว..


         เคนคิดก่อนจะพยายามทำใจให้สงบเพื่อให้เรียนรู้เรื่อง


             " ก็เรื่องของนาย..ฉันอยากรู้ทุกอย่างนี่..." ราวเสียงกระซิบ..มินะว่าเบาๆ ก่อนจะเขินหน้าแดง .. เนตรสีนิลหลุบตาลงต่ำ ก่อนจะม้วนตัวบิดไปมา ..โดยเคนที่ไม่เคยจะเข้าใจความรู้สึกของหล่อนเลยนั้นก็ได้แต่มองมินะด้วยสายตาหวาดๆ


              หรือว่าจะเป็นวันนั้นของเดือน....



         " จริงสิ..สองคนนั้นไปไหนล่ะ..." แทรนส์ที่นั่งอยู่ด้านหน้าเคน มินะ เซย์นั้นก็พูดขึ้น ก่อนจะมองหน้าไคลิที่นั่งอยู่ข้างๆ ตน  โดยราชาเงียบได้แต่ใช้ความว่างเปล่าเป็นคำตอบ แทรนส์จึงเลือกหันมาถามซินมูนและคอรัส

            โดยพักหลังๆ นี้ ไคลิ และ แทรนส์ จะอยู่ด้วยกันเกือบตลอด..เลยทีเดียว


            " อ๋อ..ยัยสองคนนั้นกลับวังไปแล้วล่ะ..." คอรัสว่าก่อนเคนจะทำตาโต เมื่อได้ยินคอรัสว่าก่อนจะรัวคำถามใส่คนข้างหลัง


            " ห๊า!! ยัยสองคนนั้นเป็นคนในวังเหรอ แล้วเป็นองค์หญิง ราชินี หรือ พระมหากษัตริย์ล่ะ เอ๊ะ..นั้นมันผู้หญิงนี่เนอะ จะเป็นพระมหากษัตริย์ได้ไง...หรือว่าพวกนั้นเป็นลูกขุนนางเหรอ?? เอ๋..อาจจะเป็นนางกำนัล ไม่แน่ๆ "


              "...." 


            เมื่อรู้ว่าเหล่าสหายเริ่มรำคาญ เคนทำหน้าแหยะๆ ก่อนจะนั่งฟังคำตอบอย่างเงียบๆ


             " สองคนนั้นมีงานต้องทำน่ะ..แล้วอีกอย่างกฏการขึ้นเป็นราชาของที่นี้ต้องมีการประลองไม่ใช่เหรอ? จนกว่า ..จนกว่า ใครนะ..อืม ใช่ๆ องค์ฮาเดสจะปรากฏตัว ใช่รึเปล่าแทรนส์" ซินมูนเอ่ย ว่าแล้วก็หันไปมองคนข้างหน้าบ้าง  แทรนส์ที่ค่อนข้างจะสนใจเรื่องการต่อสู้นั้นก็รีบเปรยขึ้นมาทันที


              " อืม..ถ้าองค์ฮาเดสปรากฏตัวว่าจะสู้... พวกบรรดาลูกกษัตริย์ไม่ก็..พวกบรรดาลูกขุนนางก็จะเตรียมตัวแย่งบัลลังก์กัน แต่ว่า...ไม่แน่คนที่จะได้ขึ้นบัลลังก์ต่อน่าจะเป็นลูกขององค์ฮาเดสที่หายไปเมื่อ พันๆ ปีก่อน " แทรนส์ว่า  ก่อนจะหันหลังกลับไปตั้งใจเรียนอย่างเดิม เมื่อครูผู้สอนเริ่มจะหันมามองพวกเขาทั้ง 5 ( ยกเว้นไคลิกับเซย์) อย่างเอาเรื่อง


         

               ฉันจะ..ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์อย่างงั้นเหรอ...!?



          " เอาล่ะ..นี้คือภาษาของโลกมนุษย์ .. นี้คือภาษาของประเทศรัสเซีย ซึ่งอยู่ในทวีปยุโรป..และหากพวกเราพูดถึงยุโรป บางคนอาจจะรู้ว่าที่นั้นหมายถึง อณาเขตดินแดนเวทย์คาเซส อณาเขตแห่งความรุ่งเรืองและฟุ่มเฟื่อยทั้งหลาย... โดยที่นี้มักจะเป็นที่สนใจของเหล่านักขายของ เพราะมีแต่ของดีๆที่ผลิตขึ้นทั้งนั้น.." 

       เสียงอาจารย์ประจำวิชาเอ่ยต่อไปเรื่อยๆ เจ้าตัวดีทำท่าทีเคอะเขิน เมื่อนึกถึงคำพูดของแทรนส์ ...ไม่แน่คนที่จะได้ขึ้นบัลลังก์ต่อน่าจะเป็นลูกขององค์ฮาเดสที่หายไปเมื่อ พันๆ ปีก่อน...นั้นมันหมายถึงฉันสินะ...



        "เจ้าบ้าเคนมันเป็นอะไรอีกละนั้น..." ซินมูนที่นั่งอยู่เบื้องหลังเจ้าตัวดีก็มองคนข้างหน้าอย่างไม่ไว้ใจ  คนขี้บ่นนั่งม้วนตัวบิดไปบิดมาก่อนจะหัวเราะด้วยท่าทีแสนขบขัน (แถวบ้านเรียกอุบาทว์  - -)

            "โฮะๆ ราชาๆๆ " ว่าพลางก็เอามือปิดปากแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มเหมือนคนบ้า มินะ เซย์ แทรนส์ที่สังเกตุเห็นก็ออกอาการผวาอย่างเห็นได้ชัด ยกเว้นไคลิที่ดูทำทีมองเป็นเรื่องไร้สาระก็ทำนิ่งเข้าไว้ ทั้งที่ใจจริงอยากจะลงไปกลิ้งแล้วหัวเราะให้โลกแตก 


             " คุณแบล็คจี!?" ฟาวอร์ อาจารย์ประจำวิชาที่มองเห็นอาการแสนพิลึกพิลั่นของคนเนตรเลือดนั้นก็เริ่มใจไม่ดี เมื่อเจ้าตัวยุ่งขี้บ่นยังคงหัวเราะไม่หยุด  ซินมูนและคอรัสที่ดูจะกลายเป็นเด็กเส้นตื้นเพราะเคนนั้นก็เริ่มหัวเราะไม่หยุดเช่นกัน เหล่านักเรียนในห้องเริ่มหังเราะตาม บ้างก็หาว่ากลุ่มของเคนบ้า



               ชอบหาเรื่องให้ตัวเองดัง...เสียจริงๆ




                


และแล้วทั้งคาบ เหล่านักเรียนสายเวทย์สายขาวทุกสายธาตุก็ต่างพากันรู้จักกลุ่มของเคนกันหมด..ไม่เว้นแม้แต่เหล่าครูคณะศาสตราจารย์ หรือรุ่นพี่บางปีด้วย




           " นี้เคน..สรุปแกขำอะไรว่ะ ? " ซินมูนเช็ดน้ำตาตน ก่อนจะเอ่ยถามเคนที่ทำหน้าเพ้อฝันอยู่ไม่เลิก ขนาดมินะตบหน้าเพื่อเรียกสติแล้วนั้น  คนเนตรเลือดยังไม่หลุดจากภวังค์!?


            " ฮิ..ฮิ "


             " ฉันชักจะยั้วแล้วสิ..."  ซินมูนพูดก่อนจะเรียกคทาของตนขึ้นมา แต่ถึงกระนั้นเคนก็ยังคงไม่หลุดจากอาการเพ้อฝัน

             " มีใครปลุกอะไรให้เคนผิดสำแดงไปรึเปล่า?" มินะว่าก่อนจะมองแทรนส์ ไคลิ ที่ดูท่าจะพูดได้รู้เรื่องมากที่สุด

             " แต่ว่า..อาหารที่ข้าให้กิน มันคงไม่ทำให้เจ้านี่ถึงกับเป็นบ้าได้นี่?  " แทรนส์เอ่ยก่อนจะมองหน้าไคลิ ที่พยักหน้าเห็นด้วย


              " มันไม่น่าจะมีผลข้างเคียงนะ..น้ำของพวกเราสดใหม่จะตายไป... " คอรัสว่า ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนเข้าเรียนที่ได้แกล้งเจ้าตัวดี

               " ฉันว่า...คงมีใครไปสะกิดต่อมความบ้าของหมอนี่ขึ้นมาละมั้ง " เซย์เอ่ยก่อนจะมองเจ้าตัวดี ที่ยังคงหัวเราะ ฮิฮิ ไม่เลิก


               ...ราชา..ราชา ฉันจะได้เป็นกษัตริย์ >O<!!!!!


          " สะกิดต่อม? คืออะไร..." แทรนส์ที่ดูจะไม่เข้าใจความหมายก็เอ่ยถามอย่างงงงัน แต่ก็ไม่มีใครตอบอะไรกลับมา


                 "....."


                 " ฮิ..ฮิ.." 

ความเงียบเริ่มปกคลุมต่างจากเสียงหัวเราะที่ยังคงไม่จางหายไป... นักเรียนสายชั้นปี 1 เริ่มหันมามองทางกลุ่มมินะอย่างเป็นจุดสนใจ ก่อนแทรนส์ มินะ ไคลิ เซย์ ซินมูน และคอรัสจะพากันเดินหนีเจ้าตัวดีไป.. ทิ้งไว้ให้หัวเราะอยู่คนเดียว..



               ราชา..ราชา!! 


         ฉันจะเป็นราชา!!





          " อ้าว..แล้วไปไหนกันหมดแล้วเนี่ย .." เมื่อรู้ตัวว่าถูกทิ้ง คนเนตรเลือด รีบวิ่งแจ้นหาเหล่าสหายทันที ...












สุสานโบราณ เคลิโอเปีย


            แมกพรรณไม้เลื้อยในสุสานเก่าแก่กับบรรยากาศที่รายล้อมด้วยหลุมศพ ทำเอาฮาเดสขนลุกขนพองกับกลุ่มหมอกควันเปลี่ยวๆ ที่กำลังล่องลอยไปมา เพื่อเสริมเติมแต่งให้ที่นี้ดูเป็นสุสานที่ ' เฮี้ยน ' ได้ดีทีเดียว ที่สำคัญ ในยามแบบนี้..ยังมีกลิ่นเหม็นเน่าของซากศพโชยมา.. ยิ่งเสริมบรรยากาศให้วิเวกวังเวงเข้าไปอีก..



              " สุสานบรรพบุรุษนี่ น่ากลัวจริงๆ..." ฮาเดสเอ่ย ในขณะที่ทีฟอยยังคงวุ่นอยู่กับหลุมฝันศพแห่งหนึ่งโดยข้างๆ มีศิลาแผ่นใหญ่ที่ฝังอักขระโบราณไว้โดยรอบฐาน หินสีแดงแสดงถึงสีเลือดที่จะต้องหลั่งลงบนศิลาแท่นนี้ทุกปี


            เพราะมันคือ...แท่นประลอง



              " ตรงนี้สินะที่แบล็คจีของข้าจะต้องขึ้นสู้...อะไรกัน ทั้งๆที่ลูกของข้าสามารถขึ้นครองราชย์ได้!?" ฮาเดสเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ นิสัยเด็กๆที่ค่อนข้างจะเอาแต่ใจ .. เป็นความรักที่พ่อมีให้ลูกทุกคน (???)

                 " แต่ถ้าประกาศขึ้นครองราชย์ละก็...องค์แบล็คจีต้องถูกจ้องเล่นงานแน่ๆ..." ทีฟอยว่าก่อนจะร่ายเวทย์ขึ้นมา ... เพื่อดูเวลาและคาบสอน  ฮาเดสยังคงจ้องมองแท่นประลองไม่วางตา อักษรฝุ่นสีทองที่ล่องลอยไปมา..พร้อมทั้งร่างของเหล่าบรรพบุรุษรวมทั้งท่านพ่อของเขาที่มาต้อนรับเช่นกัน


               " น่าเสียดาย..ที่ละอองเศษเสี้ยวของจิตใจพวกนี้ไม่มีเสียง.." คนในชุดคลุมรากไม้ มองดูใบหน้าของผู้เป็นพ่ออย่างอาลัย..เพราะเขาเองที่ไม่ดี...ทำให้เกิดสงคราม..


                             ระหว่าง..พี่น้อง



                " อย่ามัวนึกถึงเรื่องนั้นเถอะ ตอนนี้พวกเราควรจะสั่งให้คนจัดการกับพวกต้นไม้พิษทั้งหลายนี้ก่อนนะ " ว่าพลางก็ชี้ไปที่แมกไม้นานาพันธุ์ .. ผิวเมือกเคลือบด้วยยาพิษ ของเหลวสีแดงใสไหลลงมา .. เมื่อมันถูกทำร้าย

                ทั้งๆ..ที่เป็นต้นไม้


                 " เจ้าพวกนี้กินคนสินะ.." ฮาเดสเอ่ยก่อนทีฟอยจะตอบรับคำสั้นๆ .. มือหนาของทีฟอยเริ่มร่ายเวทย์อีกครั้ง หากแต่จุดประสงค์มีเพียงอย่างเดียวคือ..ตามใครบางคนมาที่นี้..


                "  นี้..ฮาเดสข้าอยากถามอะไรท่านหน่อย" เมื่อทำกิจเสร็จก็หันมาให้ความสนใจคนตรงหน้าที่กำลังนั่งยองๆเพื่อศึกษาพรรณไม้ ฮาเดสเหลียวหลังมองทีฟอยอย่างต้องการคำตอบว่ามีอะไร... คนเอ่ยถามแน่นิ่งก่อนจะปริปากพูดด้วยเสียงแหบแห้ง


                " ซีเรียส..คือลูกของใคร?!" 




















            " แบล็คจี..แบล็ค   จี.. " 


คนตัวดีเหลือบซ้ายขวาอย่างไม่พอใจ  .. เสียงที่พร่ำเรียกเขาตั้งแต่เมื่อครู่ยังไม่คงจางหาย..ทว่า เขากลับไม่เจอผู้ที่ขานชื่อเขา..อีกทั้ง ยังไม่มีใครได้ยินนอกจากเขา



              " เสียงทีฟอยแน่ๆ ..." คนเนตรเลือดคิดก่อนจะหันมองเหล่านักเรียนในห้องที่พากันจดจ้องเรือนร่างของอาจารย์สาว ไม่เว้นแม้แต่ไคลิ (???) โดยสายตาลวนลามเหล่านั้นดูจะเปล่งรัศมีมาจากซินมูนมากที่สุด ...


                 ขาอ่อนที่แสนเรียวสวย..ปากอมชมพู ดวงตากลมโตใส ..สีฟ้าสดดูเข้าคู่กับผมสลวยสีฟ้าของหล่อน อีกทั้ง โฟโมตยังเต่งตึงไม่แพ้เซรีน่าอีกด้วย


                ( ทำไมต้องพาดพิงถึงที่รักฉันด้วย : ซีเรียส - -)



                  " แบล็คจี......" ยิ่งได้ฟัง..เคนก็ยิ่งหงุดหงิด คนถูกเรียกลุกขึ้นทันทีก่อนจะมองหน้าอาจารย์สาวที่กำลังร่ายเวทย์อยู่หน้าชั้นด้วยสีหน้าบึ้งตึง


                  " เฮ้ย..แบล็คจี นี้นายทนไม่ไหวแล้วเรอะ!!" ซินมูนร้องถามคนเนตรเลือดด้วยสายตาหื่นๆ..ก่อนเคนจะหันไปมอบค้อนวงใหญ่ให้ซินมูน เช่นเดียวกับบรรดานักเรียนหญิงห้องที่กำลังมองดูเคนด้วยความใคร่ .. (ก็คนมันหล่อช่วยไม่ได้ : เคน)


                ครูสาวมองหน้านักเรียนชายนามว่าแบล็คจีอย่างสงสัย  ..ว่าแล้วก็เอ่ยถามทันที


                " มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ..คุณแบล็คจี.."


                " ผมขออนุญาตไปห้องน้ำครับ.." ว่าพลางก็พลุนพลันไปทันที ก่อนซินมูนจะมองตามหลังเจ้าตัวดีไป..ด้วยความคิดทะลึ่งๆ


                หมอนั้น..อาจจะไปปลดปล่อย -.,-



                 " คิดอะไรทุเรศๆ อยู่ละสิ.." คอรัสที่สังเกตุสีหน้าซินมูนอยู่นานก็โพล่งขึ้นมาก่อนจะหันไปสนใจกับกระดาษต่อ ที่บัดนี้ดูท่าว่าครูสาวผู้พราวเสน่ห์จะโมโหกับการออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาตของเคนจากหล่อน..









               ห้องน้ำ 



           " ไนน์ ไนท์!!" เคนร้องเรียกสหายคนสนิททันที ไม่นาน แฝดขนปุยก็ออกมา

           " อะไรละครับท่านอาจารย์ ฮาวววว..." ไนน์ส่งเสียงร้อง ซึ่งนั้นทำให้คนเนตรเลือดรู้ทันทีว่าสองตนนี้จะต้องไปแอบงีบมาอย่างแน่นอน และท่าทางบิดขี้เกียจนั้นก็ค่อนข้างจะบ่งชัดให้เห็นเข้าไปอีก


           " ทีฟอยอยู่ไหน?? " เคนว่าก่อนจะเอามืออุดหู เมื่อเสียงนั้นยังคงเพรียกหาเขาไม่เลิก...ไนน์ไนท์มองหน้ากันอย่างเลิกลั่กก่อนจะกอดกันจนกลมดิ่ก แล้วพูดด้วยเสียงสั่นๆ


           " ส..ส..สุสาน >O<"


            " ทำไมต้องทำหน้าทำตาแบบนั้น.." เคนเอ่ยก่อนจะมองหน้าแฝดขนปุย...ทำท่ากลัวจนตัวสั่นแต่ปากมันยิ้มจนจะถึงหูแล้วนะโว้ยยย!!





Ken SaY Na Kubb


           

                 ผมมองไนน์ ไนท์ด้วยสายตาแปลกๆ แหงล่ะ ความหลังฝังใจกับพวกสุสานผมมีมาเยอะ ..ผมยังคงจำเรื่องวันนั้นได้ดีที่พวกเราเข้าไปในบ้านผีสิงของงานโรงเรียน...ยังจำได้ดี..เพราะตอนนั้น...มีไอชินโดอยู่ด้วย..


                   " เห็นคุยว่าจะไปดูแท่นประลองอะไรนี้แหละครับท่านอาจารย์.." ไนท์ว่าก่อนจะทุบหลังพี่ของตนด้วยความขี้เกียจ

                   " เบาๆ หน่อยสิไอไนท์ คนกำลังเมื่อยๆ เดี๋ยวปั๊ดต่อยเขี้ยวหัก.." ไนน์วพูดด้วยท่าทางโมโห ผมมองไอสองแฝดอย่างอยากถีบ ในขณะเดียวกันเสียงเรียกชื่อผมก็ดังไม่ยอมหยุด



                     โว๊ยยยยย!! ไฟไหม้โรงเรียนรึไง..เรียกกันอยู่ได้!!





                       " พรึบ...บ " และหายนะแห่งความซวยก็บังเกิด เมื่อแสงไฟสีส้มแดง..ลุกท่วมห้องน้ำทันที..พวกผมในกองเพลิงรีบวิ่งกันหาน้ำมาดับไฟทันที โชคดีหน่อยที่อยู่ในห้องน้ำ


                      " สงสัยว่าต้องระวังความคิดตัวเองสักหน่อย.." ผมเอ่ยก่อนจะสั่งให้ไนน์ไนท์พาไปหาทีฟอย.. เพราะถ้าผมจำไม่ผิด เสียงเรียกนั้นมันต้องเป็นเสียงทีฟอยแน่นอน


  


ไม่นานพวกไนน์ไนท์ก็พาผมมาถึงสุสานที่ว่าด้วยเวลาไม่ถึง 5 นาที...บรรยากาศโดยรอบค่อนข้างจะน่ากลัว..ไม่สิ น่ากลัวสุดๆ มีทั้งกลิ่นศพ - -^ .. หมอกขาวๆ แล้วก็โลงศพเต็มไปหมด

               แต่ว่าข้างๆโลงศพหินจะมีหลุมศพอยู่ทุกอัน และรอบๆหลุมศพจะมีต้นไม้ที่มีลักษณะเหมือนหนามพันอยู่ ..สงสัยจะกลัวโดนขโมยศพ


                           เอ๊ะ...หรือว่าในหลุมศพมันมีสมบัติ!!! ... มิน่าละ ทีฟอยถึงมาที่นี้!!



                   " =_= ว่าแต่..ทำไมมัน....ไกลจัง" ไนน์ไนท์ที่เริ่มผิดสังเกตุกับเส้นทางของสุสานก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเครือๆ เพราะความกลัว... ผมก็เช่นกัน .. เส้นทางนี่..มันยาวเกินไป..และเหมือนเราก็เคยผ่านมันมาแล้วด้วย


                  และดูเหมือนเสียงเรียกนั้นจะได้ยินชัดเจนมากกว่าเดิม..


                 " แหยะ!!!" ไนน์ตระโกนเสียงหลงทันที เมื่อพบว่าเบื้องล่างมีหนอนยั้วเยี้ยเต็มไปหมดที่สำคัญตามพื้นยังมีสัตว์มีพิษที่ทำถึงตายได้ด้วย!

                " นี่...ฉันว่าเรารีบมุ่งหน้าไปกันเถอะ ว่าแต่...พวกนายรู้มั้ยว่าทีฟอยอยู่ส่วนไหนของสุสานนี่.." ผมเอ่ยก่อนจะสร้างความกดอากาศเพื่อลอยตัว..


                มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมประทับใจ.. นั้นก็คือ ทีฟอยบอกว่า แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์อย่างผม สามารถงอกปีกขึ้นมาได้..แต่ว่าต้องฝึกฝนเสียก่อน 


                " ..ม..ไม่รู้..." เหมือนอากาศมันจุกแน่น หัวแทบอยากจะโขกกับโลงศพ ผมหันมองหน้าไอสองแฝดด้วยสายตาเคียดแค้น ...ถ้ายังงั้น ผมก็ต้องเดินไปถึงเมื่อไรกัน TOT




                 " เอาน่าท่านอาจารย์...ถ้าพวกเรารีบหาก็ต้องเจอนั้นแหละ..อันที่จริงท่านอาจารย์นั้นแหละผิด นี้มันเวลาเรียนนะ...ทำไมถึงมาที่นี้ล่ะ -*-  ไม่เห็นต้องอยากเจอลุงฟอยตอนนี้เลยนิ "  ไนน์ว่าก่อนผมจะมองหน้ามันแบบเดือดๆ

                           ตกลงตูผิด!!!




                 "  เออ..ฉันผิด!! งั้นจำไว้..กลับไปเลยเด้!" ผมว่าก่อนจะเมินหน้าไปทางอื่น  และแน่นอนว่าไอสองแฝดนั้นก็รีบคุกเข่าขอโทษทันที..แต่ว่า



                  " เฮ้ย!! ไอหมาเวร นี้พวกแกใส่ตะขาบมาทำไมว่ะ..อ้ากกกกกกกก..." 

       ผมตระโกนสุดเสียงก่อนจะดิ้นพร่านๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของไอแฝด...เออ ..เอาเข้าไป...  ผมรีบโกยหนอนบนพื้นขึ้นมา ก่อนจะขว้างใส่..ไอบ้าสองตัวนั้น... 


                      =_= ไอ..หมา เปรต...จำไว้นะเมิง ....ผมคิดก่อนจะรีบวิ่งหนีไอแฝดปีศาจที่บัดนี้ต่างวิ่งตามหลังผมมาเพื่อแก้แค้น โดยผมยังไม่หยุดปาหนอนใส่ไอสองตัวนั้น


                      ...รู้สึว่าตัวเองมีความสุข....ขอให้มันเป็นแบบนี้นานๆ นะ

        










เสียงไหวของเหล่าพฤกษาพรรณที่เบื้องหลังมีชายคนหนึ่งกำลังจ้องมองเหล่าเด็กหนุ่มทั้งสามคนไว้... เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน ทั้งที่อยู่บนสถานที่วิเวกอันวังเวง... และพวกเขา..ต่างไม่รู้เลยว่าตรถูกจ้องมองอยู่...สายตาแห่งความตาย..เฉียบคมดุจเหยี่ยว..สายตาที่ยังคงจ้องมองคนเนตรเลือดไม่วางตา.....
 
                    " นี้นะเหรอ..มาห้องน้ำ.. ..ไม่น่าเชื่อว่าเจ้านี้คือคนที่นิมารสั่งมาให้ฆ่า..ดูท่าแล้วฝีมือจะกระจอกสิ้นดี..."

  

       



                     


             






ด้านทีฟอย

  

          " ชักช้าจริงๆ..." เสียงทุ้มเข้มว่าอย่างเหนื่อยใจ ในขณะที่ดวงตายังคงจ้องมองชายหนุ่มในชุดคลุมสีรากไม้ ..ที่ยังคงสนอกสนใจอยู่กับไม้พิษเช่นเดิม


           " ว่าข้ารึไง ท่านจะรีบไปไหนกันละ!!" ฮาเดสที่หูดีเกินเหตุก็ว่าอย่างเง้างอน  ทีฟอยรีบปฎิเสธเป็นการใหญ่ก่อนจะหันไปสั่งการเหล่ามอนเตอร์ที่กำลังปัดกวาดสุสานอยู่


           " หึ..ไม่ยอมรับอีก เดี๋ยวข้าก็แทงด้วยต้นเรอร์รีเราเรสโรรีมเรินระรวยริงหรอก "

           " นั้นมันต้นบ้าอะไรน่ะ ..- -''"  ทีฟอยที่ดูจะงงงวยกับชื่อต้นไม้พิษอย่างบอกไม่ถูก.. ฮาเดสยังคงเบ้ปากทำหน้ามุ่ยก่อนจะสวมฮูทอย่างไม่ใส่ใจ ว่าแล้วก็กลับไปมองดูต้นเรอร์รีเราเรสโรรีมเรินระรวยริง อีกครั้ง


           


              " แฮ่กๆ.." ดูเหมือนคนที่รอคอยจะมาถึงแล้ว.... เนตรเลือดหอบแฮ่กๆ อย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะล้มนอนไปบนพื้น เหมือนกับว่า เขาไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว..


                  และแน่นอนว่า..ด้านหลังของเคน ยังคงมีคนขนปุยอีกคน ที่บัดนี้ได้คืนสภาพมาเป็นร่างมนุษย์เช่นเดิม  ...เพราะวิ่งไม่ทันเจ้าตัวดี ไนน์ไนท์จึงกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่า... แต่มีเหรือ..คนตัวดีจะปล่อยให้ตามทัน .. คนถูกตามเล่นโปรยหนอนไม่ยั้ง ทำเอาคนขนปุยที่มีอดีตกับหนอนถึงกับหยุดพักเพื่ออ้วกไปตามๆกัน



                  " เสียงหายไปแล้ว!!!" คนเนตรเลือดที่ยังคงนอนอยู่บนพื้นนั้น ตระโกนก้องทันที เมื่อหลุดพ้นจากตัวก่อความรำคาญ ทีฟอยส่ายหน้ากับท่าทีของเคน ก่อนจะเดินเข้าไปฉุดเพื่อให้ลุกขึ้น



                  เสียงเท้าย่ำบนกิ่งไม้..ที่แสนเบาหวิวนั้น...  ทีฟอยกลับรับรู้ว่ามีใครอีกคนตามเคนมา มือขวารีบร่ายเวทย์สกัดคนสอดรู้สอดเห็นทันที



                     " อ๋า..ทีฟอย.." เคนที่ดูเหมือนจะเพิ่งสังเกตุเห็นทีฟอย ฮาเดส ก็ร้องทักอย่างดีใจ ก่อนจะพยายามเหยียดตัวให้ลุกขึ้น ..

                   น่าแปลก...ทั้งๆที่หมอกลงจัด จนแทบจะมองอะไรไม่เห็น..แต่พวกเขากลับมองหากันและกันได้โดยง่าย ..?


                    " ตุ๊กตาเวทย์.. กลิ่นจิตสังหารของนักฆ่า.."  เสียงทุ้มของทีฟอยว่าอย่างเดือดๆ เจ้าตัวดีที่ยังคงไม่รับรู้ก็ยังคงไม่เคยรู้เช่นเคย ก่อนจะกลิ้งไปบนพื้นเพื่อนอนคลุกกับไนน์ไนท์ ที่นอนแผ่หลาบนหลุมศพ โดยพวกเขา..แทบจะทำให้บรรยากาศแห่งนี้กลืนกินฮาเดสเข้าไปเสียแล้ว



                     ( เฮ้...พ่อยังอยู่ที่นี้น่ะ เจ้าลูกรักT^T : ฮาเดส)




                    " บ่นอะไรน่ะ.." เคนเอ่ยเมื่อประโยคของทีฟอยจบลง คนถูกถามส่ายหน้าเหมือนตอบเชิงว่า ไม่มีอะไร...ทั้งๆ ที่สีหน้านั้นดูไม่ค่อยจะตรงกับคำพูดของเขาเสียเลย


                    " จะลืมข้าจริงๆ เหรอเนี่ย.." เมื่อรู้ว่ามีผู้มาเยือน คนในชุดสีรากไม้ก็หันมาหาคนเป็นลูกทันที ... ฮาเดสมองเคนอย่างปลื้มปิติ ชายหนุ่มผู้มีหน้าตามีภูมิ (ที่เบื้องหลังได้ซ่อนสติปัญญาอันน้อยนิด)  การพูดคุยด้วยท่าทางเป็นกันเอง (เขาเรียกว่ามันไม่มีมารยาทโว้ย! แล้วนี่มันดูเท่ส์ตรงไหน?) แววตาที่แฝงด้วยความมุ่งมั่น ( นั่นไอเคนแน่เรอะ..มองใหม่ดิ๊) ....ลูกของเรา..กับเบจีน่า....


                       " เอ๋..."   นัยน์ตาสีเลือดตวัดมองฮาเดสอย่างสงสัย  เคนพิจารณาสัดส่วนและใบหน้าของฮาเดสอย่างแยบยลก่อนจะโพล่งประโยคที่ทำเอาทีฟอยขำกลิ้ง


                       " ป้าคนนี้แฟนทีฟอยเหรอ ??"  ว่าพลางก็มองฮาเดสด้วยแววตาใสซื่อเหมือนลูกแมวขี้อ้อน ต่างจากคนเป็นพ่อที่แทบจะกระโดดถีบผู้เป็นลูกด้วยความรักใคร่ (???) .. หากแต่โดนรั้งไว้โดยทีฟอย.. ทางไนน์ไนท์ก็แทบจะขำกลิ้งเช่นกัน ..เพราะคนขนปุยทั้งสองก็รู้เรื่องแล้ว ว่าคนตรงหน้าเขานี้แหละคือพ่อของท่านอาจารย์



                        จะมีก็แต่คนเป็นลูก..ที่ยังไม่รับรู้อะไรเลย (อีกแล้ว..)


                          " ตกลงที่เรียกมานี่มีอะไรล่ะ.. เสียงทีฟอยใช่มั้ยล่ะ!" เคนบ่น.. ยศศักดิ์ของราชาจอมบ่นเริ่มกลับมาหาเขาอีกครั้ง  แต่ที่จะดูแย่กว่าเก่าเมื่อเขาไม่ได้ดูท่าทางของผู้เป็นพ่อที่ทำท่าเหมือนอยากจะกอดเขาจนใจจะขาด  ส่วนทีฟอยที่ยังคงไม่ไว้ใจกับสถานการณ์ก็ขอปลีกตัวไปก่อนโดยสั่งให้ทั้งสี่รออยู่ที่นี้

                    

                      เนื่องเพราะ..จิตของเขาสัมผัสถึงไอพลังอันแปลกประหลาด..และนั้นทำให้เขาพบกับตัวของตุ๊กตาเวทย์ ... ซึ่งมีหน้าที่คอยติดตามคนที่เป็นเป้าหมาย..หากมาเพื่อปกป้องมันคงจะไม่มีอะไรต้องน่ากังวล..แต่เพราะ กลิ่นไอของนักฆ่านั้นรุนแรงจนปิดไม่มิด..


                       กลิ่นไอพลังที่มาจากตัวตุ๊กตาเวทย์นั่น..


                       ทำให้รู้ได้เกือบแน่นอนว่า....มีคนคิดจะฆ่า...เคน!
           














Ken SaY Na kubb


                 

              
                       

                    " ฝึกพิเศษ!!!!!! " ผมตระโกนลั่นทันที เมื่อทีฟอยเอ่ยจบประโยค  ผมยังคงจำได้ดีตอนที่ฝึกพิเศษที่ S school ซึ่งนั้นซีเรียสกับดรัมยังบอกเลยว่ามันยังไม่ถึงครึ่งของการฝึก...แล้วนี้ ทีฟอยบอกว่าจะเอาจริง!! =[]= 



                   " ใช่... ข้าปรึกษากับองค์ฮาเดสแล้ว.."  ทีฟอยเอ่ยก่อนจะหันไปมองป้าที่สวมชุดคลุมสีน้ำตาลตลอด .... อะไรกัน..จะขึ้นเป็นราชามันต้องฝึกด้วย?!



                 " ไม่ไว้ใจฝีมือผมรึไงกัน.." ผมว่าก่อน ป้าคนนั้นจะสวนขึ้นมา .. ด้วยน้ำเสียงมาดแมน


                " ไม่ใช่หรอก..แต่ว่า "


                   " หยุดก่อนนะป้า ผมจะขอคุยกับทีฟอย.." ไม่ทันได้พูดจบประโยค ผมเอ่ยทักป้าคนนั้นทันที ก่อนจะมองด้วยสายตาไม่เข้าใจ


                  สายตาที่จดจ่ออยู่เรื่อยไป..ทีฟอยยังเหม่อหันไปมองนู้นนี้โดยไม่สนใจผม ...เลยสักนิด ..


                   " ทีฟอย!!!!!" ผมตระโกนสุดเสียงก่อนจะหันมามองหน้าไนน์ไนท์ที่ยังคงขำคิกๆ อยู่ข้างๆ  ตอนนี้ทีฟอยหันหน้ามามองผมแล้ว หากแต่เขาได้ร่ายเวทย์อะไรบางอย่างออกไปทั้งแปดทิศ ... ผมล่ะไม่ชอบจริงๆ .. ก็ทีฟอยน่ะ เวลามีอะไร เขาจะไม่พูดกับผมเลยสักนิด..


                 ชอบปิดเงียบไม่ให้ใครรู้



                 " พอเถอะท่านอาจารย์...ป้าคนนั้นน่ะก็คือฮาเดสนะ..." ไม่ทันให้ทีฟอยพูดต่อ จู่ๆ ไอสองแฝดก็โพล่งประโยคที่ทำเอาผมแทบจะร้องจ๊าก  ผมเหลียวหน้ามองป้าคนนั้นใหม่อีกครั้ง คิ้วเข้ม..คอมีลูกกระเดือกไหล่กว้าง..แถมตรงนั้นยัง....


                        นี้มันผู้ชาย!!!!! =[]=


                 " หยุดเถอะ เข้าเรื่องดีกว่า..." ทีฟอยว่าก่อนจะตบบ่าพ่อ..ที่แน่นิ่งไป  ทำไมกัน...พอผมเรียกเขาว่าพ่อ..มันรู้สึกเหมือนอบอุ่น

               เหมือนตอนที่อยู่กับตระกูลมิโซรุ ... เหมือนกับที่ได้รับจากพ่อแม่และพี่คิยะ


                   นี้มันคงเป็นความรู้สึกของพ่อที่มีต่อลูกสินะ


                  แต่ทำไม....เขาถึงไม่ให้ผมขึ้นครองราชย์ล่ะ?



                 " ที่ข้าจะให้เจ้าฝึกพิเศษนั้นก็เพราะ..."


                  " เพราะอะไรล่ะ? " สองแฝดเอ่ยถามอย่างไม่รีรอ ผมหันหน้าไปมองพวกมันด้วยสายตาอยากกระทืบ  แต่ถ้าเป็นผม..ผมก็คงอยากรู้เร็วๆ เช่นกัน


                  " ก็เพราะ..ถ้าเจ้าขึ้นครองราชย์...."  พ่อ....พูด   ผมมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ  ฮาเดส...มองหน้าผมเหมือนจะพูดต่อ แต่ก็ถูกผมขัดเอาไว้


                " ผมจะเป็นกษัตริย์ที่ดี ..ผมทำได้นะ.."  


      ผมว่า  ฮาเดสส่ายหน้า..ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ต้องการจะพูดเมื่อครู่มา...ซึ่งนั้นทำให้ผมนิ่งเงียบไป...จนไม่อยากพูดอีกเลย


                 " ไม่ใช่อย่างนั้น   แต่เพราะว่า...เจ้าขึ้นครองราชย์ละก็..พวกโพไซดอนและพวกขุนนางก็จะต้องคิดจะกำจัดเจ้า..เจ้าก็จะมีอันตรายแล้วก็...."


                  " ตายยังไงล่ะ.." ทีฟอยเสริมต่อคำพูดที่ฮาเดสเงียบไป ก่อนไนน์ไนท์จะเอ่ยประโยคที่ดูจะเป็นคำตอบของเรื่องทั้งหมดออกมา  " ดังนั้นก็เลย..เตรียมจะฝึกพิเศษสินะ.." 



                  ไนน์ไนท์ว่าก่อนจะกระโดดเข้ามากอดคอผม ... ทีฟอยและฮาเดสพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนจะขอปลีกตัวกลับไปอย่างที่พัก ทิ้งผมและเจ้าขนปุยเอาไว้



                    ถ้าอย่างนั้น...ก็เหมือนกับว่าฉัน มันไร้ความสามารถมากเลยสิ



                    " เพราะไม่รู้ว่าต้องเจอใครต่างหากล่ะ..." จู่ๆ ไนท์ก็เอ่ยขึ้นก่อนไนน์จะตบบ่าผมด้วยแววตาจริงจัง เหมือนกับว่าทั้งสองรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร..


                สายลมเอื่อยๆ กำลังพัดมา เมฆหมอกเริ่มจางหายไป..จนปรากฏแท่นหินศิลาที่มีอักขระโบราณโดยรอบ..และเพราะถูกทำให้สะอาด.. อักขณะที่ถูกดินกลบก็ผุดขึ้นมาให้เห็น...


               ที่นี้สินะ..ที่ผมจะต้องเตรียมต่อสู้...

                ถ้ายังงั้น..ผมก็จะลงแข่ง... ไม่ใช่ในฐานะทายาท..ผู้ขึ้นครองราชย์ แต่ผม...จะลงการประลองนี้ในฐานะเคน!!



               เคน คนนี้เท่านั้น!



                 " แปลกเนอะที่ที่นี้มีดาว... ทั้งๆ ที่ตอนนี้เป็นเวลาเช้า แต่ที่นี้กลับกลายเป็นตอนกลางคืน..." ผมว่าก่อนสองแฝดจะยิ้มรับอย่างเห็นด้วย


                    ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมได้เจอกับทุกๆ คน..

                    คิดแล้วก็...อยากให้พวกเรา..มีแต่ความสุขจริงๆ


                   


                   " แต่ว่านะท่านอาจารย์...."


                    " ทำไมเหรอไนน์ "


                   " ไม่กลับไปโรงเรียน..มันจะดีเหรอ?"



                     " เฮ้ย!!!!!!!!!! =[]= ..."