คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #76 : เคนตอนที่ 1

 

           " เจ้าเคลอส!!  แก..แก มัน  ข้าจะขอสาบานไว้ ณ..ที่นี้ ว่าข้า..จะต้องฆ่าเจ้าให้ได้ เพื่อชดใช้ความแค้นแทนเอเรีย!!"









  
         "  นี้นะเหรอ..ประตูเข้าสู่โลกแวมไพร์ .. " 
เซย์กล่าวก่อนจะมองช่องแคบที่พวกเขาเพิ่งผ่านเข้ามา... ในบรรดาบุรุษหรือหญิงสาวที่อยู่บนหลังดรัมตอนนี้นั้น..มีเพียง เซย์ ทีฟอย ดรัม ซีเรียสเท่านั้น ที่ไม่ได้หลงเข้าไปในห้วงนิทราเหมือนคนอื่นๆ
          " ใช่.. ผ่านประตูมิตินี่ไป..เราก็จะไปถึงด้านตรวจปีศาจ ที่เรียกว่า ' แคนย่อน ' " ซีเรียสกล่าว ก่อนเซย์จะทำหน้าวิตกกังวล

           
                                   ในเมื่อเธอไม่ใช่ปีศาจ .. แล้วเธอจะเข้าไปที่นั่นได้ไหมน่ะ ??


             "..อย่ากังวลเลยน่าเซย์...ข้าสามารถทำให้เจ้าผ่านแคนย่อนได้อยู่แล้ว.." ทีฟอยว่าก่อนจะมองพวกเด็กๆ ที่กำลังหลับใหลไม่รู้เรื่อง (ก็หลับนิหว่า - -)
            " อืม.." 
เซย์รับคำสั้นๆ ก่อนจะมองเส้นทางสีดำที่ทอดยาวไป.. ตอนนี้เธอ มองไม่เห็นทางเข้า..และทางออกเลย แถมข้างในนี้ยังมืดสนิท ทำให้เซย์ไม่รู้เลยว่าเส้นทางนี้เป็นยังไง..หรือมีอะไรอยู่บนเส้นทางนี้มั่ง
           ถึงแม้จะมีเวทย์ก็ไม่สามารถทำให้มันสว่างได้.. เพราะ บริเวณนี้เป็นเขตห้ามใช้เวทย์..  แต่มันมันก็ถือเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับพวกดรัม ซีเรียส ทีฟอย.. เพราะพวกเขาเป็นปีศาจ ยิ่งเป็นสุนัข กับ ค้างคาวแล้ว เรื่องความมืดมันก็แค่ปัญหาเท่าขี้เล็บแค่นั้น ..?
              " หลับเถอะเซย์.. เดี๋ยวพวกเราต้องเข้าไปเจออะไรอีกมากมาย..เจ้าจะไม่มีวันลืมคำว่าแวมไพร์เลยทีเดียวละ ฮะ ฮ่าๆ" 

ทีฟอยหัวเราะอย่างชอบใจ ต่างกลับเซย์ที่กลืนน้ำลายไม่ลงสักนิด..  โดยการเดินทางครั้งนี้เซดาสไม่ได้มาด้วยแต่อย่างใด เพราะเขาบอกไว้เพียงว่า

          ' ข้าจะตามมาทีหลัง..'   

โดยซีเรียสกับดรัมก็ไม่สามารถล่วงรู้เลยว่า เซดาสจะมาได้อย่างไร.. ดังนั้นถ้ามีศึกมันก็คงต้องร้อนถึงพวกเขาให้ไปพาตัวเซดาสมาร่วมด้วยเป็นแน่

          
   
      กาลเวลายังคงดำเนินไปเรื่อยๆ..เซย์มองไปด้านหน้าด้วยสายตาที่ทอดยาวออกไป..ถึงแม้เธอไม่อาจเห็นอะไร แต่เธอก็พอจะรู้แล้วว่า ตอนนี้..ตัวเธอเองไม่มีอะไรจะเสียแล้ว และหากทางเดินชีวิตข้างหน้าเธอเป็นอย่างไร..เธอก็พร้อมจะสู้ไม่ถอย เพื่อคนสำคัญของเธอ..

               โอลีฟ..

            

 สายลมเอื่อยๆ พัดผ่านตัวคณะนักเดินทางเหมือนดั่ง พวกมันกำลังออกมาทักทายพวกดรัม.. ก่อนจะหายไปกลายเป็นกลุ่มหมอกควันอ่อนๆ ที่วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวพวกเขา...

 ไม่มีใครรู้เลยว่าที่โลกแวมไพร์ตอนนี้จะเป็นอย่างไร..และไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะเป็นอย่างไรในวันรุ่งขึ้น







วันรุ่งขึ้น ..




               " อ้ากกก...ก TOT " 

ใบหน้าโศกเศร้าของเคนกำลังดำเนินทุกขณะ เมื่อไม่มีผู้ใดมาช่วยเขา แบกชินโดแม้แต่คนเดียว..
          
               " เอาน่า..ท่านอาจารย์ ^^ "

ไนน์กล่าวก่อนจะเดินเท้าไปตามริมทะเลสาบ  เวลานี้พวกเขาไม่สามารถใช้ดรัมให้เหาะเหิน..หรือใช้ให้พาไปในได้เลย เพราะเมื่อใกล้เข้าเขตแคนย่อน เราต้องเดินเท้าเปล่าทางเดียวเท่านั้น

      ซึ่งเคนก็ไม่อยากฟังเหตุผลสักเท่าไร เมื่อเหตุผลที่ซีเรียส ดรัม ทีฟอย ร่วมใจกันอ้างให้เขาเดินนั้นมีมากกว่า 30 ข้อด้วยซ้ำ


          " เขตทะเลสาบเฟมัล.. ระวังอย่าเข้าใกล้ทะเลสาบมากนัก.." ทีฟอยร้องเตือนด้วยเสียงขรึมๆ มีผลให้ไนน์วิ่งปรู๊ดออกมาจากริมทะเลสาบโดยเร็ว ทำเอาทุกคนหัวเราะด้วยความสนุกสนาน

         " .. แล้วเมื่อไรเราจะถึงจุดหมายล่ะ ? "

ไนท์ถามอย่างมีหลักวิชาการ ก่อนมินะ และ เคนจะพยักหน้าเห็นด้วย..

           " ตอนนี้พวกเราต้องไปถึงแคนย่อนให้ได้ก่อนพระอาทิตย์และพระจันทร์จะโคจรมาอยู่ตรงข้ามกัน.."  ซีเรียสอธิบายก่อนทีฟอยจะกล่าวชี้แจ้งให้พวกเด็กๆ ที่ทำหน้างงงันสุดๆ

           "..โลกแวมไพร์น่ะ..แบ่งเป็นสองซีกบนโลกดวงจันทร์ ตอนนี้เราอยู่บนครึ่งแรก หรือแผ่นเปลือกโลกคออาลาส ส่วนอีกซีกหนึ่งคือ แผ่นเปลือกโลกคิโมเบีย.. โดยตอนนี้แผ่นเปลือกโลกคออาลาส ซึ่งเป็นซีกที่พวกผู้คนที่นับถือท่านฮาเดสอาศัยอยู่ "  ทีฟอยว่าก่อนเซย์จะเสริมต่อ ..

" งั้นข่าวที่ว่า โลกแวมไพร์ดวงจันทร์กำลังฆ่ากันเองก็จริงนะสิ.." 
            " ถูกต้อง.."
           " ดังนั้นอีกซีกหนึ่งของโลกแวมไพร์ ก็คือ..พวกผู้คนที่เข้าข้างนิมาร และ โพไซดอน.." ดรัมช่วยชี้แจ้งบ้างก่อนทุกคนจะพยักหน้าเข้าใจ
          " ..ทีนี้..หากเวลาซีกเราคือมีดวงอาทิตย์ ทางฝั่งนู้นก็คือพระจันทร์...อ่อ เซย์ หากเธอจะถามฉันว่า ทำไมพวกเราจึงไม่กลัวพระอาทิตย์ .. เพราะแสงอาทิตย์ที่นี้ไม่มีอนุภาคเหมือนดวงอาทิตย์ที่โลกพวกเจ้าโคจรอยู่ ที่สำคัญ ที่นี้มีบาเรียชนิดพิเศษที่ทำให้แสงจากดวงอาทิตย์ (ที่อยู่ในระบบสุริยะ) ส่องมายังโลกแวมไพร์ไม่ถึง แถมดวงอาทิตย์ที่นี้ยังเกิดจากน้ำแข็ง มันเลยไม่มีผลต่อพวกเรา..."
 
ทีฟอยร่ายยาว ก่อนเคนจะทำหน้าหาววอดเหมือนอ่อนล้าเต็มทน ทั้งๆ ที่เขานั้นแหละ นอนตั้งแต่เริ่มเดินทางด้วยซ้ำ

          " และแคนย่อน ก็คือด่านตรวจปีศาจทุกชนิด เพื่อเข้าสู่โลกแวมไพร์ โดยที่โลกแวมไพร์มีจุดศูนย์กลางคือเมืองเวเคลอส.."
           " แล้วกว่าเราจะถึงเวเคลอส..ต้องผ่านแคนย่อนแล้วมัน..ยังมีอะไรอีกอ่ะ.." เคนถามก่อนจะพาดโลงศพกล่องเล็กๆ ขึ้นบ่าอย่างยากลำบาก 
          " เอ่อ..องค์ชายขอรับ เดี๋ยวข้าน้อยช่วย.." ดรัมว่าก่อนจะใช้เวทย์บางอย่างส่องไปที่กล่องนั้น ฉับพลัน มันก็หายไป..
           " ข้าเอาร่างท่านชินโดไปเก็บไว้ในมิติเวทย์ของข้านะขอรับ ^^ " ดรัมว่าก่อนเคนจะมองเขาด้วยสายตาเกรี้ยวกราด
            " แล้วทำไมไม่ทำตั้งแต่ทีแรกเหล่า!!"
           " แฮ่ะๆ.."
           " เอาล่ะฟังข้าต่อ ไม่ไกลหรอกนะองค์แบล็คจี..ก่อนเราจะถึงแคนย่อน เราก็ต้องผ่านทะเลสาบ(เฟมัล)นี่แล้วก็ทะเลทรายเซอู..แหล่งรวมอสูรผิวหยาบ..จากนั้นเราก็จะถึงแคนย่อน..แล้วก็ผ่านหมู่บ้านเอลฟ์ หมู่บ้านฮิปโปกริพ ..กับหมู่บ้านนักฆ่า เราก็จะถึงจุดศูนย์กลางของโลกแวมไพร์หรือเวเคลอส" 

ซีเรียสว่าเพราะหากว่าเขาไม่แทรกบทของเคนกับดรัมมเสียก่อน วันนี้พวกเขาอาจจะไม่ถึงแคนย่อนด้วยซ้ำ โดยทุกคนพยักหน้าเข้าใจ ต่างจากเคนที่บ่นกระปอดกระแปดอีก..(แล้ว )

          " ..ฉันว่ากว่าจะถึง คงจะเหนื่อยตายพอดี...T^T ...และอีกอย่าง ทำไมเราต้องไปเวเคลอสล่ะ "
          " เพราะว่าเวเคลอสมีโรงเรียนใหญ่.. เราจะส่งพวกองค์ชาย มินะ แล้วก็แฝด ไปเรียนขอรับ..รวมถึงเธอด้วยเซย์ " ทีฟอยว่าก่อนจะมองเซย์ด้วยสายตาจริงใจ ทำเอาหล่อนหน้าแดงไปเล็กน้อย
 
        แต่ในความเป็นจริงอายุของเซย์กับทีฟอยตอนนี้แทบจะลูกกับพ่อแล้ว ?  แต่ไม่รู้เพระอะไร หน้าตาของทีฟอยก็ยังคงหล่อเหลาอยู่ -.,-


             " -[]- เรียน!!! อ๊าา  " สองแฝดร้องถามขึ้นก่อนทีฟอยจะพยักหน้า
             " มันก็ถือว่าเป็นการฝึกฝนไปด้วยนะเจ้าแฝด..และที่สำคัญมันก็ปลอดภัยมากด้วย..เพราะที่นั่นพวกที่เข้าข้างทั้งองค์ฮาเดสและองค์โพไซดอนจะส่งลูกหลานมาเรียน ที่นั้นเลยเป็นเขตปลอดสงคราม.." 

ซีเรียสอธิบายก่อนเคนจะมองระยะทางข้างหน้าด้วยความเหนื่อยอ่อน..

              " ได้!! งั้นเราเตรียมตัวมุ่งสู่เวเคลอสกัน!!!"
              " เดี๋ยวนะ.."  

   เคนหันมามองเซย์ด้วยความแปลกใจ เมื่อเธอให้สัญญาณมือว่าหยุดก่อน..

            " มีอะไรเหรอฮ่ะ ? "
            " ในน้ำนั้น.." เซย์ชี้ไปยังจุดหมายก่อนทุกคนจะตาเบิกกว้าง เมื่อพวกเขาได้เจอกับแขกใหญ่ที่เรียกว่าอสูร..
           " นั้นมันพวกไซเรนนี่.."  
           " มันคืออะไรน่ะ.." คำถามที่แฝด มินะถามขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมายก่อนซีเรียสจะอธิบายสั้นๆ ว่า
             " สัตว์อสูรครึ่งนกครึ่งปลา.. มันชอบนั่งบนโขดหินเพื่อร้องเพลง ใครที่ได้ฟังเสียงของพวกมันก็จะต้องหลงใหลแล้วก็เดินเข้าไปหา.. "
             “ งั้นเสียงของพวกมันก็เพราะมากเลยสิ..ข้าอยากฟังบ้างจัง” ไนน์ว่า

          “ ใช่..เพราะมากเลยทีเดียว แต่เมื่อใครเข้าไปใกล้พวกมันแล้ว..พวกมันก็จะจับแวมไพร์ตนนั้นกิน “ ทีฟอยพูด ซึ่งมันก็จริงที่ว่าไซเรนเป็นสัตว์อสูรกินเนื้อ แถมยังหน้าตาของมันตอนแปลงกายเป็นนางเงือกยังสวยหยาดเยิ้มเสียด้วย

            “ แสดงว่ามันไม่กินหมาป่า มันกินแต่แวมไพร์..--- ไนท์ดูนั้นสิ..มันแปลงร่างเป็นนางเงือกด้วย!!” ไนน์พูด ก่อนซีเรียสจะกุมขมับ แล้วจึงให้ทีฟอยอธิบายต่อว่า

            “ ไม่ว่าอสูรหน้าไหนมันก็กินทั้งนั้น..”

สองแฝดที่วิ่งเตรียมกระโจนเข้าหาตัวไซเรนก็รีบสปริงตัวกลับออกห่างทะเลสาบทันที

            “ เอาเถอะ..เรารีบเดินทางก่อนดีกว่า..” มินะที่ไม่มีบทอยู่นานก็พูดขึ้นก่อนทีฟอยจะทำท่าให้สัญญาณหยุดก่อน

          “ มีอะไรเหรอ..” เซย์ร้องถามทีฟอย ก่อนตัวผู้ถูกถามจะใช้เวทย์บางอย่างร่ายเข้าไปที่ตัวเคน  ฉับพลันผมสีแดงก็กลายเป็นสีเขียว ยกเว้นดวงตาที่ยังคงแดงเจริดจรัษไม่ปรึกษาใคร

                             “..เฮ้อ..เวรกรรมจริงๆ “ ซีเรียสว่าก่อนจะพูดในทำนองว่ารีบออกเดินทางกันเสียดีกว่า

                        แต่มันก็ดูจะโชคดีหน่อยที่ใบแถบนี้ สามารถใช้เวทย์ได้แล้ว

            “ องค์ชายขอรับ..หากท่านเข้าเมืองละก็คลุมผ้านี่ไว้..” ดรัมกล่าวก่อนจะยืนผ้าผืนแดงมาให้เคน

                        ‘ ชีวิตนี้ ตรูจะมีแต่สีแดงจริงๆ ใช่ไหมเนี๊ย ‘

            “ ทำไมล่ะ..” มินะกับเซย์ถามขึ้นพร้อมกัน ก่อนไนน์ไนท์จะพยักหน้าเหมือนอยากรับรู้ด้วย

            “ ก็ได้..ๆ งั้นข้าจะอธิบายให้ฟัง โลกแวมไพร์ดวงจันทร์นั้น แวมไพร์แต่ละตนสามารถบ่งบอกชาติตระกูลได้จากสีตา .. โดยตระกูลหลักๆ ชองแวมไพร์ดวงจันทร์แห่งนี้นั้นมีอยู่ 7 พวก

            คือ 1 องค์เคลอส ผู้เป็นผู้ริเริ่มสร้างอาณาจักรแวมไพร์ไว้ที่ดวงจันทร์ แต่จะเรียกให้ถูกน่ะ ท่านใช้ดวงจันทร์บังมิติของโลกเราไว้ต่างหาก..โดยตัวท่านนั้นตาสีแดง เพราะพระองค์เป็นคนจากหมู่บ้านนักฆ่า..

แล้วก็ดวงตาสีมรกต หรือตระกูลเมเทอร์เนีย...แม่นางเมเทอร์เนีย ท่านอย่าเพิ่งสงสัย..ท่านได้รับดวงตาสีนิลนั้นมาจากแม่ของท่านน่ะ..โดยแวมไพร์พวกนี้หมายถึงนักรบ

ดวงตาสีบุษราคัม หรือตระกูลพวกเอลฟ์..  ดวงตาสีอเมทิสต์ บ่งบอกถึงพวกแวมไพร์ผู้มีฝีมือ..ซึ่งปัจจุบันก็คือเหล่ากษัตริย์องค์ต่างๆ และพวกขุนนาง “ ทีฟอยพูดก่อนจะหยุดนิ่งพร้อมทั้งมองหน้าเหล่าเด็กน้อย เพื่อแสดงให้ดูถึงสีตาตน.. เพียงแวบเดียวเท่านั้นที่ทุกคนเห็นพร้อมต้องกันว่าซีเรียสและทีฟอยมีดวงตาสีม่วง..

    “ ต่อมาคือดวงตาสีทับทิม มันต่างจากองค์เคลอส เพราะมันคือสีของพวกแวมไพร์ผู้มีมนต์ดำ.. ปัจจุบันพวกนี้มันก็คือพวกก็อบลิน.. แล้วก็สีโกเมน..มันเหมือนสีแดง แต่จริงๆ แล้วมันเป็นพวกแวมไพร์ธรรมดา..ดังนั้นพวกนี้จึงกลัวพวกนักฆ่ามากๆ..โดยความแตกต่างของสีโกเมนกับสีขององค์เคลอสก็คือสีเลือดข้นกับสีแดงด่างๆ...และสีเลือดข้นแบบนั้นก็เหมือนกับพระองค์นั้นแหละ..องค์แบล็คจี..” ทีฟอยพูดทิ้งท้ายก่อนจะมองเคนด้วยสายตากังวล แล้วจึงเล่าต่อ

       “ และสีสุดท้ายคือสีฟ้า กับ น้ำเงิน..พวกนี้จะเป็นแวมไพร์ลูกผสม ..ระหว่างอสูร – แวมไพร์  มนุษย์ – แวมไพร์.. พูดง่ายๆ คือไม่ใช่แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์...และที่สำคัญแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์นั้นก็มีเพียงพวกเดียวก็คือ..แวมไพร์นักฆ่า!!”

            เคนไม่พูดอะไรได้แต่ยื่นเหม่อ ก่อนจะเดินไปข้างหน้า เหมือนไม่มีจุดหมาย


                       เขาเป็นนักฆ่าอย่างนั้นเหรอ ??  ทั้งๆที่พ่อเขาเป็นกษัตริย์ ??
                       เขาตาไม่เหมือนทีฟอย.. นั้นก็บ่งบอกได้แล้ว
                       ว่าเขาเป็นนักฆ่า..!


           
             " กรี๊ดดดดดดดดด...ด" เสียงร้องโหยหวนดังมาจากทะเลสาบ เคนและเหล่าคณะเงี่ยหูฟังเสียงด้วยความสนใจ ก่อนจะเห็นพวกไซเรน 3-4 ตัวกำลังทะเลาะกันเสียงดัง 

               ก่อนไซเรนตัวหนึ่งจะจบปัญหา โดยการใช้เมือกขาวๆ ในปากของมัน ฉีดไปที่ไซเรนอีกตัว .. ฉับพลันหน้ามันก็ไหม้ไปทันที

              
               " น้ำลายมันมีพิษ.." ทีฟอยทิ้งท้ายก่อนจะให้พวกเคนเร่งฝีเท้าเดินทันที เพราะไม่แน่ พวกนั้นอาจจะมาหาเรื่องพวกเขาก็ได้

              " ..โฮกกก...ก " เสียงคำรามดังขึ้นข้างหน้า..มินะเดินมาเกาะแขนเคนแน่น ..หน้าขาวๆ จึงขึ้นสีโดยอัตโนมัติ

             " -//- ม..มินะ..เอ่อ " เคนพูดอึกอักก่อนมินะจะรีบปล่อยมือ ตามมาด้วยเสียงไอแซวๆ ของสองแฝด

            " แค่กๆ. หึหึ.." 

            " คงจะมีพวกสัตว์อสูรอยู่ข้างหน้ามั้ง ? " ซีเรียสว่าก่อนจะเดินล่วงหน้าไปเพื่อสำรวจความปลอดภัย  

           

สายลมเอื่อยๆ พัดแรงขึ้น ทีฟอยรีบหันหน้ามามองหน้าทุกคนเหมือนให้สัญญาณเตรียมตัว ก่อนจะมีพวกอสูรตัวเล็ก ๆ วิ่งออกมาจากพุ่มไม้ แล้วเตลิดวิ่งแตกตื่นไปที่อื่น

    
            " ทีฟอย..มันคือตัวอะไร ? " เคนว่าก่อนจะเริ่มเรียกแอ็คซอร์ออกมา .. โดยสภาพแอ็คซอร์ตอนนี้ก็คือดาบขนาดกลางจับถนัดมือเล่มหนึ่ง

           
             ".. . หนีเร็ว หนีเร็ว หนีเร็ว.."


พวกแรบริทต่างร้องเสียงหลง ก่อนมันจะกระโดดหย๋องๆ ไปเรื่อย โดยไม่ลืมพูดคำว่าหนีเร็วๆ 


            "  โฮกกกก..ก  " เสียงคำรามข้างหน้ายังดังขึ้นมาอีก .. เคนได้แต่มองไปด้านหน้าอย่างตื่นกลัว.. เขาไม่เคยสู้ใครได้ชนะ..แล้วเขาจะทำอะไรได้บ้างนอกจะเป็นตัวถ่วง

  
           " ใจเย็นนะเคน...ชินโดน่ะมองนายอยู่ " มินะตบไหล่เคนเบาๆ ก่อนจะเรียกดาบกระชากวิญญาณของตนออกมา


          " ตึง!! ฮี่ๆๆ" เสียงวิ่งเหมือนม้า ดังเข้ามาใกล้ทุกขณะ เคนกลืนน้ำง่ายเสียงดังเฮิอกก่อน ร่างใหญ่ของอสูรครึ่งม้าจะวิ่งออกมาจากพุ่มไม้

             ตัวอะไรกัน ??


            " ตัวเซนทอร์ ------เคน..กันมินะกับเซย์ไว้!!" ทีฟอยตระโกนลั่น สองแฝดรีบแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าทันที ก่อนจะกระโจนมาขวางหน้าเซย์กับมินะไว้



                        ด่านทดสอบแรก..กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว...