ตอนที่ 6 : CHAPTER 6 เธอชื่อขวัญ
– CHAPTER 6 –
“จับได้แล้ว
– โบอิ้ง –
วันต่อมา
...ว่าแล้วว่าเมื่อวานลืมอะไรไป
ฉันลืมตอบไลน์โบอิ้ง!
Boeing : นอนแล้วเหรอ ?
Boeing : …
Boeing : ทำไมไม่ตอบเลยอ่ะ L
โอ๊ยแม่...ไม่ใช่เขาไปติดสาวอื่นแทนแล้วเหรอ ? ฮือ ไม่ได้นะ ขวัญข้าวอ่อยมาเกือบเดือน จะให้จบแค่นั้นไม่ด้ายยย ฉันยกนิ้วมากัดเล็บขณะที่มือก็กดไลน์ยิกๆ กดพิมพ์แล้วก็ลบ พิมพ์แล้วก็ลบอยู่หลายครั้งจนหงุดหงิดตัวเอง โอ๊ย! จะตอบว่าไงดี คิดไม่ออก จะบอกว่าหลับไปแล้วก็ดูจะไม่เมกเซ้นส์ ก็เขาส่งข้อความล่าสุดนั่นมาตั้งแต่สองทุ่มนี่!
เมื่อคืนก็ดันกลับซะดึกแถมยังเพลียจนหลับอีกเลยไม่ได้เช็กไลน์...
ให้ตายสิ แค่วันเดียวเขาคงไม่หนีหายไปไหนหรอกน่าข้าว อย่าเพ้อเจ้อให้มันมากนัก!
Kwan.KK : ขอโทษษษษ เมื่อคืนเรากลับดึกแล้วนอนเลยอ่ะ
Kwan.KK : ไม่ได้เช็กไลน์เลย ขอโทษนะ ; v ;
Kwan.KK : ส่งสติ้กเกอร์
ปิดท้ายด้วยสติ้กเกอร์ตัวไรไม่รู้ทำหน้าอ้อนฟรุ้งฟริ้งสุดๆ แบบที่ดูแล้วใจอ่อนยวบเพราะทนความปัญญาอ่อนไม่ได้แน่ๆ ฉันถอนหายใจช้าๆแล้วโยนเป้ข้ามไปอีกฝั่งของรั้ว วันนี้ใส่ชุดพละกางเกง ปีนไม่ยากค่ะ!
ตุ้บ!
ฉันกระโดดลงมาจากกำแพงด้วยท่วงท่าประดุจนักบัลเล่ต์มาเอง วันนี้ก็ลงท่าสวยเหมือนเดิม มองซ้ายมองขวาหากระเป๋าเป้ที่โยนมาก่อนหน้าและพบว่า…
ไม่มี!
เฮ้ย! นี่ตกใจหนักมาก ใครมาเอาไป ...แต่แถวนี้จะมีใครล่ะ?
ฉันหมุนรอบตัวหาสิ่งผิดปกติ ที่นี่เป็นหลังโรงเรียนที่ห่างไกลจากอาคารเรียนมากๆ นอกจากต้นกล้วยสูงใหญ่และหญ้ารกทึบก็ไม่มีอะไรแล้ว หรือว่าจะเป็นผี ? ตลกแล้ว...กลางวันแสกๆไม่มีหรอก ถึงมีจริงขวัญข้าวก็ไม่กลัวนะขอบอก ยกเว้นจะมาพร้อมซาวด์หลอนๆแบบในหนังผี อันนั้นน่าขนลุก =*=
“เฮ้ย!! ใครแกล้งอ่ะ เอากระเป๋าคืนมานะเว้ย!!!” ฉันตะโกนสุดเสียง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ
โอเค... หรือจะเป็นหมูป่าวะ?
ตลกมากป่ะข้าวมันจะมีหมูป่าในโรงเรียนได้ยังไง เพี้ยนไปใหญ่ละ จะว่าเป็นผีก็ไม่ใช่หรอก สงสัยเป็นพวกเด็กเก(เร)ในโรงเรียนที่แอบโดดมาเล่นแถวนี้นั่นแหละ
“นี่ ออกมาเหอะ ไม่สนุกนะ คาบต่อไปฉันมีสอบนะ” ฉันตะโกนออกบอกคนที่ไม่รู้ว่าใครอีกรอบ นี่จะหมดคาบหนึ่งละ คาบสองวันนี้ฉันเรียนคณิตโคตรหินด้วยสิ ครูดุมากๆอ่ะ ฉันโดดมาสองครั้งละ โดดอีกครั้งนึงได้โดนทัณฑ์บนแหง ซึ่งนั่นหมายถึง มส.(ไม่มีสิทธิ์สอบ) อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมฉันแล้ว... ซึ่งใครจะอยากได้กันยะ! อย่างฉันเกรดต้องสองจุดห้าอัพเท่านั้น ไม่งั้นป๊าได้ลากคอกลับไปอยู่บ้านแหงอ่ะ
แต่ก็ยังเงียบกริบ...
เออ ป่วยการจะตะโกน แกเงียบฉันก็เงียบสิ ชิ! ฉันนั่งลงบนพื้นหญ้าหลังพิงกำแพงเด็ดหญ้าเล่นไปเรื่อย พอเห็นฉันเงียบเดี๋ยวก็ออกมาเองแหละ...
…ตุ้บ
นั่นไง เงียบแล้วมาจริงๆด้วย
“โทษที ไปเยี่ยวมา” ฉันคว้ากระเป๋าไว้ทันทีเมื่อเขาที่ไม่รู้ว่าใครโยนมันลงมาตรงหน้า เปิดซิปค้นกระเป๋าและพบว่าของสำคัญไม่ได้หายไป เลยได้แต่ถอนหายใจอย่าโล่งอก
แต่เดี๋ยวนะ...ไปเยี่ยว ?
“แล้วจะเอากระเป๋าฉันไปด้วยทำไม ฮะ!” ฉันผุดลุกขึ้นและมองหน้าเขา แต่ทว่า... ไอ้บ้านี่มันดันใส่หมวกกันน็อคแบบเต็มหน้าสีดำ ชนิดที่ว่ามองไม่เห็นรูปหน้าด้านในเลย
แต่ทำไมรู้สึก...คุ้นๆแหะ?
“นายที่ขับบิ๊กไบค์วันนั้นนี่!” ฉันชี้หน้าเขา เอ่อ...มันดูเสียมารยาทมากเนอะ ฉันค่อยๆลดมือลงและพบว่าเขาหัวเราะแล้วพยักหน้า มีไรน่าขำ ตอนที่ฉันชี้หน้าเขาเมื่อกี้ ขนจั๊กแร้ฉันโผล่เหรอ ก็ไม่นะ โกนแล้วนี่นา
เรายืนจ้องหน้ากันอีกซักพัก ทำไมไอ้หมอนี่มันไม่พูดไรเลยอ่ะ !?
“นี่! จะยืนเงียบไปอีกนานมั้ย ?”
“…”
“เป็นใบ้เหรอ ?”
“…”
“เฮ้!” ฉันโบกมือไปมาหน้าเขาเพราะเขานิ่งมากจนเหมือนหลับค้างกลางอากาศไป อะไรของหมอนี่วะ ฉันถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ แล้วฉันก็ต้องร้องอีกรอบเมื่ออยู่ๆเขาก็ยื่นมือมาจับมือฉันแล้วลากไปด้วยกัน
เฮ้ย!
อะไรของหมอนี่(อีก)วะ !?
“จะไปไหนเนี่ย! ปล่อยนะ!!” ฉันยื้อสุดแรงและด้วยความที่เป็นผู้หญิงแรงควายเขาเลยสู้แรงฉันไม่ค่อยได้ เรายื้อกันไปมาโดยที่ฉันยังโวยวายไม่หยุดสักพักก่อนที่เขาจะถอนหายใจแล้วนั่งลงแถมยังฉุดให้ฉันนั่งข้างๆเขาด้วย
“โอ๊ยย อะไรของนายเนี่ย จะพูดก็ไม่พูด เป็นบ้าอะไร! เออๆ ฉันไม่โกรธหรอกเรื่องกระเป๋า เพราะงั้นปล่อยสักที จะไปเรียนแล้ว!” ฉันยังคงโวยวายต่อไปและทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกมือใหญ่ของเขาฉุดให้นั่งลงตามเดิม
“ใจเย็นดิ” ฉันชะงักเมื่อได้ยินเสียงเขา “ฉัน...เฮ้อ” เขาเว้นวรรคไปแล้วถอนหายใจยาวๆ เอ้า...อะไรของตานี่ ฉันจ้องหน้าเขาด้วยความงุนงงสงสัย ก้มลงมองมือตัวเองที่ถูกเขากุมไม่ปล่อย
เอ่อ...อะไร ?
หมอนี่ต้องการจะทำอะไร ?
“เธอชื่ออะไร” เขาถาม เสียงเขามันดูทุ้มแปลกๆเพราะเขายังไม่ถอดหมวกกันน็อคออก...ไม่กลัวขาดอากาศหายใจตายหรือไง ?
“ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย”
“ฉันถาม”
“ก่อนถามนายต้องแนะนำตัวก่อนสิ นี่เป็นมารยาทขั้นต้นเลยนะ รู้จักป่าว?”
“ไม่รู้ บ้านไม่สอนมารยาท”
กวนตีน...
ฉันพ่นลมหายใจแรงๆ พยายามสะบัดมือที่ถูกเขากุมไว้ออก แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยแถมยังกระชับไว้แน่นกว่าเดิม
นายนี่มัน... มันจะปล้ำฉันรึเปล่าอ่ะ เฮ้ย ถ้าปล้ำนี่กลัวจริง แต่ถ้าหล่อให้อภัย เพราะงั้นโปรดถอดหมวก...
ไม่ใช่แล้ว! แรดเลือกสถานที่ทียัยข้าว
“ถอดหมวกก่อนสิ แล้วจะบอก” ฉันว่าก่อนจะยักคิ้ว “ถ้าหล่อเดี๋ยวแถมเบอร์เลยเอ้า!” เขาหัวเราะทันทีเมื่อฉันว่าจบ
อะไร...มีอะไรตลก ก็แค่พูดไปตามตรง ขวัญข้าวไม่ใช่คนตลกนะจะบอกให้
“ไม่ล่ะ...”
“งั้นก็ไม่บอก ปล่อยได้แล้วจะไปเรียน”
“ไม่” …นี่เขากวนประสาทฉันรึเปล่า ? มันแปลกๆนะที่อยู่ๆใครก็ไม่รู้มาเอากระเป๋าฉันไป พอเอามาคืนก็บอกแค่ว่าไปเยี่ยวมา มันเกี่ยวกับกระเป๋าฉันตรงไหน ? จะว่าขโมยก็ไม่ใช่ เพราะดูแล้วเขาน่าจะเป็นพวกมีอันจะกิน สังเกตเอาจากหมวกกันน็อกที่ดูแล้วราคาท่าจะแพงนั่นน่ะ “นี่...ขวัญ”
หืม ? ฉันหันหน้าไปมองเขาอย่างสงสัยทันทีเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อตัวเอง เออ...ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ป่ะ ?
“เธอชื่อขวัญใช่มั้ย?”
TBC
แทบไม่ได้แก้ไรเยย
เซ้นส์คงแรงมากใช่มั้ยเธอ 5555555555
ขวัญข้าวเอาไง จะหลบไหวเปล่าาาา
ความแมนนี่ยกให้เธออออ