คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : ตอนที่ 70 ดอกไม้
“ร้านนี้ื่อออเรย์าเฟ่แอน์บิสโร่ะึ่เยเป็นอาราื่อัในอีแบมิสา”น้ำฝนเอ่ยึ้นมาระหว่าทานอาหาร่ำ้วยันับเ้านาย
“รสาิอาหารโอเไหมะ?”
“ถูปาไหมะ?”
เธอถามส่วนนฟัพยัหน้า้วยรอยยิ้มวามริแล้วเาอยาะบอับเธอเหลือเินว่าารไ้มานั่ทานอาหาร้วยันสอ่อสอแบบนี้ถึะินแ่บะหมี่บะหมี่ามนั้น็ลายเป็นบะหมี่าสวรร์ทันที
‘เาอบเธอริๆนะอบมาั้แ่
10 ปีที่แล้วยิ่อนนี้็ยิ่อบเธอมาเ้าไปอีารไ้ใล้ิับเธอแบบนี้หัวใอเา็ยิ่เ้นแรถึแม้ว่าเธอะไม่รู้สึอะไรับเาเลยแ่เา็ยัอบเธออยู่ี’ายหนุ่มพูในใและนึไปถึลอระยะเวลาหลายอาทิย์ที่ไ้อาศัยอยู่บ้านเียวับเธอไ้ทานอาหารร่วมโ๊ะันไ้ทำิรรมร่วมันพูุยสนทนาันไ้มอเห็นเธอในหลายๆอิริยาบถสิ่เหล่านั้นทำให้ีวิเาสมบูร์ที่สุทอมมี่ิว่าถ้าไ้รอบรอหัวใและร่าายอเธอ้วยแล้วีวิอเาสมบูร์และมีวามสุที่สุในโลแ่ถึแม้ว่าะไม่มีวันนั้น็ไม่เป็นไรเาไม่อยาโลภมาไปว่านี้อนนี้เาพยายามทำใและรับให้ไ้ว่าเธอไม่ไ้ผิที่หัวใอเธอไปรัผู้ายนอื่นเพราะระยะเวลาที่าัน็นานพอูนานพอที่เธอะลืมเานหมสิ้นแ่สำหรับเา
10
ปีมานี้เาไม่เยายามอผู้หินไหนไม่เยสนใไม่เยอยารู้ัและไม่เยแร์ใรเลยหัวใวน้อยๆวนี้เฝ้าิถึแ่เธอเฝ้าถวิลหาแ่เธอทุลมหายใเ้าออเฝ้ารออยที่ะไ้เอันอีรั้เพราะสำหรับเาแล้วเธอเปรียบเสมือนลมหายใเธอเปรียบเสมือนแรบันาลใเธอเปรียบเสมือนหยน้ำลาทะเลทรายเธอเปรียบเสมือนั่แสภาสรยามเ้าอวันใหม่เาลืมาื่นึ้นมาทุๆเ้าเพราะว่าอยาเห็นวภาสรวนี้นั่นเอ
แ่สำหรับเธอแล้ววามทรำอเธอไม่มีเาเลย้วย้ำน่าแปลในัว่าทำไมระยะเวลาแ่
10
ปีเท่านั้นเธอนนี้ถึลืมเาไปเหมือนเาไม่เยมีัวนในเมื่อวามทรำอเธอไม่เยมีเาไม่เยมีอห์นันั้น็ไม่แปลอะไรถ้าหาหัวใอเธอรันอื่นในเมื่อหัวใอเธอไม่เยมีนื่อ
"อห์น" เลย
ายหนุ่มรู้สึอิาเ็หนุ่มนนั้นมาถึแม้ว่าเาพยายามทำใยอมรับให้ไ้ถึแม้ว่าเาพยายามแล้วแ่หัวใวน้อยๆวนี้็ยัรู้สึอิายัรู้สึหึหวและรู้สึเ็บปวรวร้าวแทบะาใเพราะมันมีเลือมีเนื้อและมีวามรู้สึแ่นึไปว่าผู้หิรหน้ามอบหัวใอเธอให้ายอื่นไปแล้วแ่ิแ่นี้หัวใอเา็เ็บปวปานะหายใไม่ออายเาพยายามเ็มที่แล้วแ่วามรู้สึอหัวใและวามรู้สึอิวิาทอมมี่ยอมรับว่าัวเอไม่อาวบุมมันไ้เลย
นายแบบหนุ่มนั่เียบริบเมื่อสมอผุภาพอเธอและเ็หนุ่มนนั้นอีรั้อาารอแห้ผาน้ำลายเหนียวหนึบนลืนน้ำลายไม่ลประาประัเ้ามาวินาทีนี้เานั่อม้าวเพราะลืนมันไม่ลน้อพยายามฝืนลืนลไปแ่ในที่สุเา็ฝืนไม่ไหวหัวใที่ำลัเ้นหวิวๆอย่าอ่อนแรพลอยส่ผลให้มืออเาสั่นร่าายอเาหนาวเหน็บายหนุ่มรีบรวบ้อนหลัานั้น็เรียพนัานมาเ็บเินและเินออไปาร้านเียบๆโยมีน้ำฝนเินามไปิๆ้วยอาารวยับอารม์แปรปรวอเา
“เป็นอะไรไปะไหนบอว่าอาหารอร่อยแล้วทำไมุถึทานไม่หม?”
เธอถามึ้นเมื่อนั่มาในรถ้วยันแ่น้าๆลับไม่อบอะไรออมาหิสาวทำหน้าอเพราะรับอารม์ึ้นๆลๆอเ้านายไม่ทันริๆแ่เธอ็พยายามทำหน้าที่อัวเอ
“อนนี้ยัพอมีเวลาทำหน้าและสปาร์่ะเี๋ยวฝนะบอทาให้ว่าไปทาไหน”เธอรีบพูแ่ทอมมี่ส่ายหน้า้าๆ
“ไม่เป็นไรไว้วันหลั”ายหนุ่มอบน้ำเสียอเาแหบแห้ามวามแห้ผาอลำอสายาอเาับ้อถนนเบื้อหน้าั่ับว่าั้ใับรถเ็มที่ฝ่ายหิสาวแอบถอนหายใยาวและัสินใโทรฯไปยเลินัทั้หมทันที
ทอมมี่ับรถามเส้นทาที่เธอบอนไปถึอนโฯมหานรเาไม่ไ้ใ้ีพีเอสเพราะเธอเป็นีพีเอสที่ีว่าเมื่อมาถึเาะลอรถ้าลเพื่อเลี้ยวผ่านเ้าไปยัลานอแ่ยัไม่ทันที่ะเลี้ยวทันในั้นสายาอเา็วาไปสะุเ้าับรถวอลโว่สีำันามุ้นาันนั้นึ่อสนิทอยู่รที่ๆเยอเ้าอรถหอบ่ออไม้่อให่ยืนเอนายพิลไปับรถเหมือนำลัรออย
“เอ๋..” น้ำฝนเอ็เห็นเธออุทานออมาเบาๆ้วยวามประหลาใพลารีบบอ
“อ้วย่ะ”
“อรนี้่ะ”น้ำเสียนพูๆอย่าลิโลั่ับว่าเธอำลัื่นเ้นที่เห็นเานนั้นายหนุ่มอรถ้าๆอย่าเสียไม่ไ้และเมื่อรถอสนิทหิสาว็หันมาบอ
“ุเ้าไป่อนนะะพอีฝนเอนรู้ั”เธอพูพร้อมับรีบเปิประูรถและลไปอย่ารวเร็วทอมมี่มอามหลัอหิสาว้วยวามรู้สึว้าวุ่นเาบรามเอาไว้แน่นเพื่อวบุมสิอารม์หัวใอเาเ้นอ่อนแรลไปอีมืออเาสั่นนับพวมาลัยรถแทบไม่ไ้แ่แล้ว็ัสินใเลี้ยวรถเ้าไปอรลานอย่า้าๆเพราะู่ๆ็ไม่มีแม้เรี่ยวแรเหยียบันเร่ายหนุ่มอรถสนิทและนั่เียบริบอยู่ในรถอีนานฝ่ายหิสาวรีบวิ่ไปหาใรนนั้นพร้อมับเอ่ยทัทาย
“สวัสี่ะุหมออนันา”น้ำเสียใสแ๋วอเธอทัทายออมาเสียๆนี้ทำให้หมออนันาหันวับไปมอเมื่อเห็นว่าเป็นเธอรอยยิ้มีใ็าบายออมาบนใบหน้าภาพลุ์ใหม่อเธอทำให้วาอเาเบิว้า้วยวามะลึเธอผู้นี้ปราาย้วยผมทรใหม่สีทอสว่าสใสทำให้เธอูเหมือนุ๊าแสนสวยมาว่าเป็นมนุษย์ริๆเสีย้วย้ำหัวใอเาเ้นแร้วยวามื่นเ้นสุี
“ุน้ำฝนสวยมาเลยรับ”หมออนันาเอ่ยมอย่าริใแววาอเาเปล่ประายื่นมออมานนฟัยิ้มเอียอายเพราะเาเอ่ยมึ่ๆหน้า
“อบุ่ะ”เธอล่าวำอบุ้วยอาารหน้าแ่ำแ่แล้ว็ถาม
“ุหมอมาทำอะไรอยู่รนี้ะ?”
เธอถาม้วยวามแปลใที่พบเานนี้ที่นี่ำถามประโยนี้ทำให้อีฝ่ายอ้ำอึ้
“เอ่อ..”
เารู้สึเินนพูไม่ออถ้าบอว่า ‘วามริเายืนรอพบเธออยู่รนี้ 3
ั่วโมแล้วถ้าบอออมาแบบนี้เธอใมา’หมออนันาเียบไปั่วะ่อนที่ะัสินใพูวามริ
“ผมมารอุ”เาอบ้วยน้ำเสียเบาสนิทเพราะวามเิน
“วันนั้นผมลืมถามว่าุพัอยู่ห้อไหนผม็เลยไม่ไ้โทรฯหา”
“ถ้ายืนรออยู่รนี้อาะโีเอุ”เาพูอย่าอายๆส่วนหิสาวยิ้มให้่อนที่ะถาม
“ุหมอรอนานไหมะ?”
น้ำฝนถามเพราะรู้สึเรใมาที่หมออนันามายืนรอ
“ทำไมไม่โทรฯหาฝน?”
เธอถาม่อเพราะเามีเบอร์โทรฯที่ิ่อเธอไ้
“ไม่รับยัไม่นาน”ายหนุ่มอบไม่รวามริเพราะไม่ล้าพูว่าริๆแล้วเามารออยู่สามั่วโมเพียเพื่ออเห็นหน้าเธอเพียแวบเียว่อนที่เาะบินไปยุโรป
“เที่ยืนๆนี้ผมะ้อบินไปยุโรปและใ้เวลาอยู่ที่นั่นัอาทิย์”
“ผมเป็นห่วและอยามาบอลาุและ็เอ่อ..”
เายิ้มอายสุีอายนหน้าแ่ำเมื่อยื่นุหลาบสีมพู่อโไปให้เธอ
“ผมเห็นมันสวยี็เลยเอาฝาุ”ายหนุ่มพูสีหน้าอเายัแ่ำเพราะวามเินอาย
“ะ”ส่วนอีฝ่ายเบิาว้า้วยวามประหลาใเธอะัไปเลยแ่แล้ว็ยื่นมือไปรับ้วยรอยยิ้ม
“อบุ่ะ”หิสาวรับอุหลาบ่อนี้มาอเอาไว้ับออย่าถนุถนอมเพราะนี่เป็นรั้แรที่เธอไ้อไม้านอื่น
“สวยัเลย่ะ”เธอ้มลมออุหลาบในอ้อมแน้วยแววาื่นม
“นี่เป็นอไม้่อแรในีวิอฝนเลย่ะ”หิสาวพู้วยรอยยิ้มปลาบปลื้มใเธอเยหน้าึ้นมาสบาออีฝ่าย้วยแววาาบึ้รึอุราหมออนันายิ้มว้าับำพูอเธอเาีใริๆที่ทำให้เธอนนี้ยิ้มไ้นทัู้่ยืนยิ้มให้ันและันอยู่ั่วรู่หลัานั้นเา็อัวลับ
“เอ่อ”
“ั้นผม้อไปแล้วหล่ะรับ”เาอึๆอัๆเพราะไม่อยาาเธอไปวามริเาไม่อยาทิ้เธอับพี่สาวอเธอเอาไว้แบบนี้แ่็รู้ีว่าไม่มีทาเลืออื่นใอีแล้ว
“อให้เินทาปลอภัยนะะและรัษาสุภาพ้วย่ะ”หิสาวเอ่ยำอวยพร้วยรอยยิ้มแ่อีฝ่ายะัับำอวยพรประโยนี้สายาอเาหลบล่ำหัวใอเาระุแ่็พยายามปรับอารม์และสีหน้าให้สื่นเมื่อเยหน้าึ้นมาสบาอเธออีรั้ายหนุ่ม็บอ
“ุเอ็้อรัษาสุภาพนะรับ”เสียทุ้มนุ่มนวลอเาพูออมารอยยิ้มอเาอบอุ่นนสุใ
“่ะ”หิสาว้อมหน้าน้อยๆให้แ่อีฝ่ายรีบบอ
“ุน้ำฝนเ้าไปในึ่อนเถอะรับ”
“ไ้่ะ”เธออบพลา้อมหน้าน้อยๆให้อีหนและหมุนัวเินเ้าไปในอนโฯอย่ารวเร็วส่วนเายืนมอามหลัเธอนลับาหลัานั้น็เ้าไปในรถและับออไปทันทีฝ่ายหิสาวเินเ้าไป้านในและโยสารลิฟ์ึ้นไปยัั้นสออ้อมแนอเธอหอบอุหลาบ่อโ่อนี้เอาไว้รอยยิ้มแห่วามปิิีใาบายออมานหน้าบาน
“หอมัเลย”เธอ้มลสูมลิ่นหอมอมันแล้วอมยิ้มอย่ามีวามสุเพราะนี่เป็นรั้แรในีวิที่เธอรู้สึเหมือนัวเอเป็นผู้หินหนึ่เหมือนัน.......
ความคิดเห็น