ฝนพรางรุ้ง

[  รุ้ ง น ภ า ]

พอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที รุ้งนภาก็พบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางทุ่งกว้าง ลำตัวครึ่งหนึ่งอยู่ในหนองน้ำ ชื้นแฉะ มีแต่โคลนตม หญิงสาวเห็นสายรุ้งอยู่ที่ขอบฟ้าวาดเป็นเส้นสวยงามสองชั้นชวนพิศวง ความปวดร้าวค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในความรู้สึก มันเป็นความเจ็บจนชาทั่วร่างแบบที่เธอไม่รู้จะอธิบายถึงมันได้อย่างไร

รุ้งนภาพยายามยกมือขึ้นแต่ก็ไม่อาจทำสำเร็จได้โดยง่าย หญิงสาวพยายามอยู่นานหลายนาที จึงเพิ่งเห็นปลายนิ้วของตัวเองซึ่งเอื้อมคว้าเอาเส้นสีทองที่ปลิวไสว หญิงสาวเป่าปากระบายความตึงเครียดผ่านสู่บรรยากาศ ดวงตาของเธอยังเบลอบ้าง ชัดบ้าง รู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างเนิบช้า

ที่นี่ที่ไหน...คำถามแรกผุดขึ้นในหัวของหญิงสาว

เธอมาที่นี่ได้อย่างไร?

และเธอคือใคร...?

-----------------------------------------------

[ ว รุ ณ ]

             เป็นโชคดีของเธอที่เขามาพบเข้า ไม่งั้นก็คงไม่น่าจะรอด...

        ชายหนุ่มนึกถึงท่าทางของเธอเมื่อครู่นี้ เธอดูตื่นตระหนก แววตาของเธอทั้งสับสน ทั้งหวาดหวั่น เขาเลยตกลงใจที่จะไม่คาดคั้นเธอในเวลานี้

        “น่าปวดหัวชะมัด” วรุณถอนหายใจหนักก่อนที่จะดึงตัวเองให้ลุกขึ้น

เขาเดินตรงไปยังตู้แช่ไวน์เปิดออกมาแล้วมองอย่างเซ็งๆ  พอไม่มีไฟฟ้าอะไรๆ ก็ดูเหมือนจะย้อนเวลากลับไป วรุณนิ่วหน้าก่อนที่จะเปิดไวน์แล้วหยิบแก้วใบสวยออกมา เขาริน Saint-Estèphe ปี 2005 ลงแก้ว แล้วค่อย ๆ ดื่มด่ำรสชาตินุ่มละมุนลิ้น

วรุณมองฝ่าความมืดนอกหน้าต่างข้างตัว สายตาเขาหยุดที่ตะเกียงโซล่าเซลล์ในสนาม ก่อนที่จะลากสายตามาที่ลานกว้างซึ่งไร้รถยนต์ของคนรัก ปกติแล้วถ้าช่ออุษาแวะมา เธอจะค้างคืนกับเขาที่นี่ แต่ท่าทางเธอจะโกรธจัดถึงกับขับรถกลับไปทั้งที่เพิ่งจะมาถึงได้ไม่นาน ดวงตาของชายหนุ่มหลุบมองน้ำสีเข้มที่ก้นแก้ว

ชายหนุ่มหมุนข้อมือไปมา ของเหลวกลิ้งไหลมาบนแก้วเนื้อดี จากนั้นจึงยกแก้วขึ้นเพื่อรูปรับรู้ความหวานเจือขมปร่าลิ้น

เขาหลับตาลง...พลันรู้สึกถึงค่ำคืนอันอ้างว้างและเหน็บหนาว ไม่ต่างอะไรกับชีวิตตนเองในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

CR.SQW