ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    GOT 2JAE - jeabeom x youngjae

    ลำดับตอนที่ #35 : Are you mine ? - 4

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.33K
      15
      25 ต.ค. 57

     


    ARE YOU MINE ? - 4
     









     



    ก้อกกๆ 

     

    "...."

     

    ก้อกกๆๆ 

     

    "...."

     


    ก้อกกๆๆๆๆ

     

    "น้องยองแจจ้ะ"

     
     

    "อ..อืออ.."

     

    ใครมาแต่เช้า.. 

     

    เจ้าของชื่อค่อยๆขยับตัวบนที่นอนนุ่ม ดวงตาเรียวข้างหนึ่งเปิดออกหรี่มองนาฬิกาบนฝนัง

     


    เข้าอีกแล้ว.. 

     

    หกโมง.. ทำไมตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี่ชอบโดนปลุกเช้าประจำเลย 

     
     

    "น้องยองแจ อยู่ไหมเอ่ย?"

     

    "ค้าบบๆ อยู่ครับบ"

     

    ยองแจตะโกนงัวเงียออกไปพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง ลูบหน้าลูบตาตัวเองเพื่อเรียกสติ บังคับให้เดินไปเปิดประตูทั้งๆที่ยังไม่ตื่นเต็มตา 

     

     

    แกร่ก.. 

     

     

    “..มีอะไรรึเปล่าครับ”

    ปรือตาถาออกไป ถ้าไม่มีอะไรรีบร้อนไม่น่าจะมาปลุกกันเช้าขนาดนนี้ เพราะงั้น.. ถ้ามันเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว โดนยองแจงอนแน่ 

     

    “คือ.. ป้าหอใช้ให้พี่มาบอกน้องยองแจว่า ช่วยเข้าไปหาแจบอมห้องข้างๆหน่อยได้ไหม เหมือนจะมีปัญหา”

    “หือ..”

     

    ห้องข้างๆ?

     

    และถ้านูน่าตรงข้ามไม่ได้ชี้นิ้วไปผิดห้องละก็ เขาจะต้องเข้าไปในห้องนี้อีกแล้วหรอ? 

     

    “พอดี น้องแจ็คสันโทรมาบอกว่า ติดต่อแจบอมไม่ได้เลย ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ เลยไม่รู้ว่าเป็นอะไรรึเปล่า”

    “แจ็คสัน..? เอ่อ แล้วทำไมต้องผมหรอครับ” 

     

    ความง่วงค่อยๆถูกแทนที่ด้วยความสงสัย หน้าห้องเขาก็ไม่ได้มีกระดาษแปะป้ายว่ารับแจ้งความฉุกเฉินซะหน่อย ทำไมไม่ดูกันเองเล่า 

     

    “ที่นี่ไม่มีกฏเข้าไปรบกวนนักศึกษาก่อนได้รับอนุญาติจ้ะ อีกอย่างน้องแจ็คสันบอกว่าน้องยองแจรู้จักแจบอมดี เอาเป็นว่าฝากด้วยนะจ้ะ”

     

     

    รู้จักแจบอมดี? บ้าไปแล้ว? 

    ไอ่แจ็คสันนี่มันใครกัน!?

     

    นูน่าคนเดิมเดินหายไปปล่อยให้ยองแจยืนงงเป็นไก่ตาแตก จับต้นชนปลายไม่ถูก การที่ใครซักคนจะติดต่อใครอีกคนไม่ได้มันก็ไม่แปลกมากรึเปล่า อาจจะแบตหมดก็ได้ดิ 

     

    นี่ต้องเข้าไปดูถึงห้องเลยหรอ..? 

     

    ฝันไปเถอะ.. 

     

    คิดได้แบบนั้นจึงหันตัวกลับเข้าไปในห้อง ปิดประตูลงกลอนอย่างดี เขายังไม่พร้อมจะตื่นในตอนนี้.. 

     

    .

     

    .

     

    .

     

    .

     

    เงียบแหะ.. 

     

    ทำไมวันนี้มันเงียบแปลกๆ 

     

     

    หลังจากตื่นขึ้นมาอีกรอบตอนเก้าโมงก็จัดเตรียมเอาหนังสือที่ต้องเรียนในอีกสองวันข้างหน้ามาอ่านฆ่าเวลา โรงเรียนใกล้เปิดแล้วต้องเตรียมตัวหน่อย และเพราะเป็นเด็กใหม่เลยทำให้ยองแจตื่นเต้นเป็นพิเศษ แต่ไปๆมาๆความขี้เกียจก็เริ่มคลอบงำเพราะอากาศร้อน

     

    ยองแจอยู่ในชุดธรรมดา เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่า งับไอติมพลางจ้องหนังสือด้วยความเบื่อหนาย.. 

    บ่ายวันนี้ร้อนเป็นพิเศษ เพราะฝนพึ่งตกไปเมื่อวาน แถมยังเงียบราวกับป่าช้า.. 

     

    ทำไมห้องข้างๆถึงไม่มีเสียง เล่นกีต้าร์ หรือโหวกเวกอะไรเลย.. 

    ไม่อยู่หรอ? 

     

    ‘น้องแจ็คสันโทรมาบอกว่า ติดต่อแจบอมไม่ได้เลย ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ เลยไม่รู้ว่าเป็นอะไรรึเปล่า’

     

    พลันคำพูดของนูน่าเมื่อเช้าก็ลอยเข้ามา หรือว่าจะเป็นอะไรไปจริงๆ..

     

    ดวงตาเรียวค่อยๆเหล่มองไปทางประตู สมองพยายามคิดว่าจะลุกไปดูตามที่นูน่าบอก หรือจะอ่านหนังสือต่อ แต่ในเมื่อความสนใจที่จะอ่านหนังสือน้อยลงเรื่อยๆ ยองแจเลยตัดสินใจลุกขึ้นแทน 

     

    ร่างเล็กมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องพลางยกมือค้างไว้บนอากาศ 

    เขาต้องเคาะห้องไอ่คนประหลาดอีกแล้วหรอเนี่ย.. ทุกวันเลย ให้ตายสิ.. 

     

    ก๊อกๆ

     

    แต่ถึงอย่างนั้นยองแจก็ยอมออกแรงกระแทกบานประตูเบาๆให้เกิดเสียง ทว่ากลับไม่มีใครตอบรับกลับมาอย่างที่ควรจะเป็น.. 

     

    ก๊อกกๆๆ 

     

    “…….”

     

    เงียบ..

     

    ริมฝีปากหวานเม้มเน้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันช้าๆ.. 

    เป็นอะไรรึเปล่านะ?

     

    แต่วันก่อนที่ฝนตกเอาเป็นเอาตายยังนอนไม่รู้ตัวเลย ครั้งนี้ก็เหมือนกันละมั้ง.. 

     

    คนอย่างแจบอมคงไม่เป็นอะไรหรอก

    คนเพี้ยนๆแบบนั้นน่ะ.. 

     

    .

     

    .

     

    .

     

    “สมุดครบ กล่องดินสอครบ กระเป๋าเรียบร้อย อืม.. ไม่ลืมอะไรแล้วมั้ง”

    เสียงหวานพึมพัมกับตัวเองหลังจากจัดเตรียมอุปกรณ์ที่ต้องเอาไปโรงเรียนเสร็จสรรพก่อนจะกางแผนที่ทางไปโรงเรียนจากโปรชัวร์โรงเรียนออกมาดู 

     

    ด้วยความที่ไม่ค่อยได้มาโซลบ่อยนักเลยทำให้ยองแจค่อนข้างจะงงๆกับการอ่านแผนที่ที่ไม่รู้จะต้องเริ่มจากจุดไหน พลิกไปพลิกมาอยู่สองสามครั้งก็ยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ตรงส่วนไหนของแผนที่ของโรงเรียน

     

    ยองแจต้องการตัวช่วย.. 

     

    จริงอยู่ที่หอที่เขาเป็นเป็นหอในกำกับอยู่ห่างจากโรงเรียนเพียงไม่ถึงกิโล แต่ว่าปัญหาอยู่ที่ตึกเรียนมากมายที่เขาไม่มีวันหาห้องเรียนตัวเองเจอแน่ 

     

    แจบอมจะต้องช่วยได้แน่.. 

    แต่.. จนกระทั่งถึงตอนนี้ยังไม่ได้ยินเสียงของอีกคนเลย..

     

    ถึงจะไม่ค่อยอยากไปยุ่มย่ามกับคนแปลกประหลาดข้างห้องมากนักแต่ในเวลานี้แจบอมก็เป็นคนเดียวที่เขารู้จัก 

     

     

    เพราะงั้น.. 

    ลองไปเคาะห้องอีกซักทีแล้วกัน ป่านนี้คงนอนอิ่มมากพอแล้ว 

     

     

    ก้อกๆ

     

     

    “……..”

     

     

    ก้อกๆ

     


    “พี่แจบอม..”

     

    “…….”

    แปลกแหะ นี่มันจะห้าโมงเย็นแล้วจะยังไม่ตื่นอีกรึไง

     

    มือเรียวทาบลงบนลูกบิดประตูพลางออกแรงหมุนเพราะคิดว่าเคาะไปก็คงไม่ได้ยิน 

     

    แกร่ก.. 

     

     

    “ เอ้ะ...”

     

    และแล้วประตูก็เปิดออกได้อย่างง่ายดาย 

    ไม่ล็อคห้องอีกแล้ว.. 

     

    ยองแจค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง ทุกอย่างเงียบราวกับว่าไม่มีคนอยู่ในนี้ กวาดสายตามองทั่วก็ไม่เห็นอิมแจบอมแม้แต่เงา และประตูห้องนอนถูกปิดอยู่..

     

    เขาตัดสินใจเดินไปหมุดลูกบิดประตูห้องนอนโดยที่ไม่แม้จะเคาะขออนุญาต และก็เป็นอย่างที่ิคิดแจบอมไม่ได้ล็อคประตูห้องนอนเหมือนกัน 

     

    ร่างสูงนอนแผ่อยู่บนโซฟาริมห้องแทนที่จะเป็นเตียงนอน 

     

    และสภาพดูไม่ค่อยดีเลย..

     

     

     

    ยองแจรีบเข้าไปประชิดตัวอีกคนพลางเอาหลังมืออังหน้าผากทันทีเพราะสัญชาตญาณบอก หน้าตาดูไม่สดใสคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันน้อยๆ ต่อให้เด็กอนุบาลมาเห็นร้อยทั้งร้อยก็ต้องรู้ว่าอีกคนไม่สบายแน่ๆ

     

     

    “ตัวร้อนจี๋เลยทำไงดีเนี่ย..”

    ยองแจใช้นิ้วเกลียปลายผมออกเพราะคนตัวโตตัวร้อนจนเหงือออกมาจนผมเปียกเล็กน้อย 

     

    เพราะเมื่อวานแน่ๆ..

    เพราะแจบอมยอมเดินนอกร่ม แถมยังเข้าไปตากแอร์ในซุปเปอร์มาเก็ตกับเขานานสองนาน สภาพเลยเป็นแบบนี้สินะ..

     

    “ทำไมไม่กินยานะ..”

     

    แถมยังมานอนบนโซฟาไม่ห่มผ้าอีกต่างหาก ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพราะเขาจะปล่อยในนอนหง่อยอยู่ตรงนี้คนเดียวแน่ คนอะไรไม่ดูแลตัวเองเลย

     

    “ เพราะรู้สึกผิดหรอกนะ.. ผมถึงทำเนี่ย..”

     

    พึมพัมกับคนนอนป่วยไม่รู้ตัวก่อนจะลุกขึ้นไปจัดแจงหากะละมังเล็กๆ ไหนๆก็ป่วยเพราะเขาแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบบ้างละนะ ยองแจไม่อยากขึ้นชื่อว่าทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนเพราะตัวเอง มาอยู่ไม่กี่วันก็ทำคนอื่นแย่ซะแล้ว 

     

    แต่ถ้าตามจริง แจบอมเป็นคนทำตัวเองแท้ๆเลยใครบอกให้มโนไปเอง มีอย่างที่ไหนจะขอยืมร่ม ดันเข้าใจว่าขอให้ไปส่งซะได้ เกิดมายังไม่เคยเจอคนแบบนี้เลย 

     

    น้ำอุ่นกับผ้าผืนเล็กบิดให้พอหมาด ค่อยๆเช็ดไปตามโครงหน้าคมช้าๆ คุณหมอจำเป็นลอบมองคนป่วยอย่างใจเย็น เวลานอนหลับก็ปกติดีอยู่หรอก.. ไม่รู้ทำไมตอนตื่นถึงได้ขี้เก็กนัก 

     

    บรรจงเช็ดไอเหงื่อออตามลำคอและไหล่กว้าง... 

     

    เอ.. เช็ดแค่นี้ก็พอมั้ง คงไม่ต้องเช็ดตัวหรอกใช่ไหม.. 

     

     

    เช็ดแขนให้ด้วยละกัน.. 

    มือเรียวยกท่อนแขนหนาๆของอิมแจบอมขึ้นมาเช็ดเบาๆ พร้อมกับเสียงร้องในลำคอของเจ้าตัว ทำเอายองแจชะงัก.. 

     

    แต่แล้วก็ไม่ได้มีปฏิกริยาอะไรต่อ.. ดวงตาเรียวยาวยังคงปิดสนิท ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ.. 

     

    โอเค.. 

     

    ยองแจเลยพยายามเบามือลงมากกว่าเดิมคอยมองเจ้าตัวเป็นระยะๆเพราะกลัวจะตื่นเข้ามาเห็นซะก่อน ร่างเล็กขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อที่จะยกแขนอีกข้างขึ้นมาเช็ดได้ถนัดๆ

     

    “อืออ..”

     

    อุ่ย.. 

     

    ใบหน้าคมพลิกขยับมาทางเขาก่อนจะขมวดคิ้วหากันมากกว่าเดิมราวกับว่ากำลังถูกกวนใจ ยองแจกลั้นหายใจไปชั่วขณะ เพราะว่าตอนนี้เขาเกือบจะขึ้นคล่อมบนตัวอยู่แล้ว 

     

    และอิมแจบอมก็นิ่งไปอีกครั้ง... 

     

    จมูกรั้นถอนหายใจพรืดก่อนจะรีบวางแขนหนักๆลงตามเดิม ขยับถอยหลังออกมายืนอยู่ห่างๆหลังจากที่เช็ดตัวเสร็จ

     

    ไม่สิ อย่าเรียกว่าเช็ดตัวเลย.. เช็ดหน้ากับเช็ดแขนก็พอ ไม่รู้ว่าจะลดไข้ได้บ้างไหม.. 

    แต่เท่าที่สามัญสำนึกยองแจจำได้คือมันต้องเช็ดตัวด้วยนะ.. 

     

    คนตัวเล็กชั่งใจอยู่ซักพัก เขากลัวว่าแจบอมจะตื่นแล้วหาว่าเขาถือวิสาสะเข้ามายุ่งในห้องโดนไม่ได้รับอนุญาต อีกอย่างเขาไม่อยากประจันหน้ากับแจบอมเวลานี้เท่าไร 

     

    แต่ยังไงรุ่นพี่ประหลาดตรงหน้าก็ป่วยเพราะเขานี่นะ.. 

    แถมยังขี้เซาจะตาย คงไม่ตื่นหรอก.. 

     

    คิดได้แบบนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆพลางเดินเข้าไปหาแจบอมอีกรอบ ยองแจค่อยๆเลิกชายเสื้ออีกคนขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นกล้ามท้องเป็นลอน ความรู้สึกร้อนๆแล่นขึ้นมากองรวมกันอยู่บนใบหน้าหวานทันที

     

    รู้สึกว่ามันใกล้ไปแหะ.. 

     

    ยองแจหลับตาแน่นตั้งสติอยู่พักใหญ่ก่อนจะยอมเปิดตาแล้ววางผ้าขนหนูลงไปบนกล้ามนั้น.. 

     

    “อืมม ม..”

     

    ไม่ตื่นหรอกใช่ไหม... 

    ร่างเล็กทำใจดีสู้เสือ ค่อยๆขยับมือไปทั่วๆอย่างแผ่วเบา ทว่าอยู่ดีๆกล้ามเนื้อตรงหน้าก็เกร็งจนเห็นชัดมากกว่าเดิม ใจดวงน้อยหล่นไปอยู่ตรงตาตุ่ม คิดว่าอีกคนคงตื่นแล้วแน่ๆ แต่พอหันไปมองแจบอมก็ยังหลับอยู่เหมือนเดิม.. 

     

    เห็นแบบนั้นยองแจเลยรีบเช็ดต่อ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากสัมผัสหนักๆก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางอย่างจัง

     

    !!!!

     

    แจบอมไม่ได้ลืมตา แต่กำลังจับข้อมือยองแจไว้.. 

     

    “…อ โอ่ยย..”

    เสียงทุ้มโอดออกออกมาพลางยันตัวเองขึ้นช้าๆ ดวงตาคมค่อยๆเปิดขึ้นหรี่มองร่างเล็กอย่างจงใจ 

     

    “เอ่อ.. พี่แจบอม.. คือ..”

     

    “ยองแจ?”

    “อ่าครับ..”

     

    คนตัวโตกึ่งนั่งกึ่งนอนดูเหมือนยังไม่ตื่นเต็มที่ แต่ทว่าก้ยังไม่ปล่อยข้อมือเล็กซักทีจนยองแจต้องออกแรงรั้งมือตัวเองออกเบาๆ 

     

    “นี่ฉัน.. ฝันอยู่ใช่ไหม..”

     

    ห้ะ.. 

     

    ยังไม่ทันได้ชักมือตัวเองกลับก็ต้องตะหวัดมองคนป่วยด้วยความงุนงง 

    เพ้ออะไรเนี่ย? คิดว่าฝันอยู่งั้นหรอ? เพราะพิษไข้งั้นสิ

     

    “อ..เอ่ออ..”

     

    “อ่า.. ฉันฝันอยู่สินะ..”

    มือหนาหนวดขมับตัวเองช้าๆ 

     

    ดีละ… 

     

    “… อืมม ครับ พี่แจบอมฝันอยู่”

     

    “ว่าแล้ว.. ไม่งั้นนายจะอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”

    “น..นั้นสิ ก็มันความฝันนี่”

     

    ยองแจพูดตามน้ำเพราะเขาเองก็ไม่อยากให้แจบอมรู้ว่าตัวเองมาดูแลอยู่แบบนี้พลางจะดึงมือตัวเองกลับอีกรอบ แต่อิมแจบอมก็ยังมือเหนียวยิ่งกว่าปลาหมึก 

     

    “งั้นดีเลย..”

    “หือ..”

     

    “ฉันอยาก..”

    “อยากอะไ- อ้ะ!!”

     

    จู่ๆคนตัวเล็กก็ถูกดึงเข้ามาให้นอนราบลงบนเตียง สัมผัสร้อนจู่โจมเข้ามาดื้อๆ ปากหยักเตะแนบเข้ากับลำคอสวยเบาๆ 

     

    ทำเอาคนตัวเล็กแข็งทื่อเป็นหินแทบจะทันที..

     

    “อ..อื้ออ! พ..พี่ แจบอม..”

    อยู่ๆเรียวแรงที่คิดจะขัดขืนก็หายไป ยองแจหลับตาแน่นพลางเชิดหน้าหนีสัมผัสร้อนๆ ปากอิ่มออกแรงขบเม้นเรียวคอช้าๆจนเกิดเสียง เพียงเพราะอุณหภูมิจากคนป่วยทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนช็อตไปทั้งตัว 

     

    “ไอ่.. พี่ บ้า..”

    สันจมูกโด่งคลอเคลียไปตามพวงแก้มนิ่มก่อนจะหยุดอยู่ที่ปาก ยองแจแทบจะหยุดหายใจ ทำไมแรงมันหายไปหมดแบบนี้ ร้อนไปหมด.. 

     

    คนตัวเล็กรีบตั้งสติเป็นรอบที่ล้าน พยายามดันตัวหนาให้ห่างจากตัว แต่ด้วยแรงที่มีไม่พอทำให้เขาทำได้แค่ยุกยิกตัวไปมาเท่านั้น 

     

    โอ้ยย หนัก! นี่ป่วยจริงรึเปล่าวะเนี่ย!!

     

    “…ปล่อยผม นะ”

    “อยากจูบ..”

     

    หะ..

     

    “..ไม่ไ- อื้มม..~!”

     

    ไม่ทัน.. 

     

     

    คุณหมอจำเป็นโดนคนป่วยจู่โจมโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย.. อิมแจบอมอาศัยจังหวะเรียวปากหวานเปิดออกสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวตะหวัดหาความหวาน 

     

    “..อืมม..”

    เสียงหวานร้องออกมาทันทีเมื่อแจบอมแตะสัมผัสเข้ากับลิ้นเล็กๆ จับแขนอีกคนให้โอบรอบคอพลางดูดเม้มบดจูบจนเกิดเสียงเสียดสีไปมา ยองแจหลับตาแน่นมือเรียวขยำเสื้อของคนตัวโตจนมันเลิกขึ้น

     

    “ อึก..ฮื้ออ..”

    ใบหน้าหวานเริ่มประท้วงด้วยการขยับตัว เขารู้สึกมวลท้องแปลกๆ แถมยังหายใจไม่ออก.. แจบอมเปิดปากให้คนตัวเล็กได้หายใจ 

     

    ปากร้อนคลอเคลียซอกคอไม่ห่าง ใบหน้าหวานเชิดขึ้นพลางเบี่ยงหนีช้าๆ มือหนาสอดมือเข้ามาใต้สาบเสื้อลูบไล้เนื้อเนียนไปทั่วจนยองแจขนลุกซู่ 

     

    “.. ปล่อย อ..อืออ..”

    เป็นอีกครั้งที่ยองแจถูกปิดปากด้วยปากของแจบอมอีกรอบ สติคนตัวเล็กค่อยๆเลือนลาง เขาไม่สามารถรับรู้อะไรอีกแล้ว นอกจากรสจูบที่ได้รับอยู่ตอนนี้ 

     

    นอกจากเรียวลิ้นของอีกคนที่ออดอ้อนอยู่ตอนนี้ 

    นอกจากฝ่ามือที่กำลังไล้ไปมาอยู่ตอนนี้ 

    นอกจากลมหายใจที่เป่ารดซีกแก้มอยู่ตอนนี้ 

     

    นอกจากอิมแจบอมคนนี้.. 

    แล้วสติของเขาก็ค่อยๆหายไป.. 

     

    เปลือกตาเล็กค่อยๆปิดลงช้าๆ.. 

     

    พร้อมกับสติที่เลือนหายไป.. 

     

     

     

     

     

     

     

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

    โอ้โหหหห มาถึงจุดนี้ได้ไงง กรี้ดดดดดด 5555

    ลูกสาวลงถ้ำหมาป่าซะแล้ว แจบอมป่วยคนเขียนก็ป่วย

    ไม่ใช่ร่างกายนะ สติ 555555 

     

    เอาเป็นว่าอีกสองตอนก็จบละมั้ง 555 สกรีมได้ที่ #got2jae นะคะ ^^

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×