คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Demon eyes - 3/4
demon eyes [3/4]
เช้านี้อากาศสดใส..
ยองแจเดินออกมายืดเส้นยืดสายอยู่ที่ระเบียงห้องตัวเอง ตื่นตั้งแต่เช้าเลยพอมีเวลายืนมองนกมองไม้ได้บ้าง อีกสิบนาทีค่อยไปโรงเรียนแล้วกันใกล้แค่นี้เอง
ปกติร่างเล็กจะไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าแต่ว่าวันนี้อากาศดีเป็นพิเศษ อีกอย่างนั่งมองรถราแล่นไปมาเวลาเช้าๆแบบนี้ก็เพลินตาอยู่ไม่น้อย จริงแล้วยองแจอยากจะมีเวลานั่งทำอะไรแบบนี้อยู่บ้าง มันให้ความรู้สึกโรแมนติก สำหรับเขาพอๆกับการไปดูหนังหรือเดินเที่ยวกับคู่รักเลยทีเดียว หรืออาจจะเพราะยองแจไม่เคยมีแฟนมาก่อน เลยโหยหาความรู้สึกแบบนี้
สูดอากาศเข้าปอดลึกๆ ก่อนที่ปากอิ่มจะคลี่ยิ้มออกมาด้วยความพอใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนมองอยู่
แจบอม.. ยืนอิงกำแพงมองดูใบหน้าหวานนิ่งๆ เพราะระเบียงยื่นออกมาทางฝั่งของถนน มองคนตัวเล็กมองนู้นมองนี้ไปซักพัก เจ้าตัวก็หายกลับเข้าไปในห้อง และไม่นานก็เดินออกจากหอพักมาตามทางเดินที่คนตัวโตยื่นอยู่
ยองแจชะงักฝีเท้าลงทันทีพอเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงนั้น
มาอยู่แถวนี้ได้ยังไงกัน ให้ตายเถอะ ไม่ว่าแจบอมจะมาทำอะไรแถวนี้ก็ตาม แต่ถ้าเดินผ่านหมอนนั่นไปโรงเรียนละก็ต้องโดนแกล้งแน่ๆ อย่าบอกนะว่าต้องเดินอ้อมถนนน่ะ.. มันต้องสายแน่ๆถ้าทำแบบนั้น
สายตาสองคู่จดจ้องกันอยู่นานโดยไม่มีคำพูดใดๆออกจากปาก
และก็เป็นยองแจเองที่ตัดสินใจหมุนตัวกลับ..
อ้อมก็อ้อมว่ะ..
"นี่ คิดจะเดินอ้อมโลกจริงๆรึไง"
เสียงทุ้มพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆ ก็แน่ละสิ หลังยังระบบเพราะลูกบาสเมื่อวานไม่หายเลยนะ ถ้าจะต้องโดนแกล้งอีก จากที่อารมณ์ดีๆคงต้องเสียไปทั้งวันแน่
"วันนี้ครูใหญ่ตรวจแถวด้วยนี่ ถ้านายไปสายละก็.."
พูดแบบนี้นี่.. มันบังคับให้ต้องเดินไปทางนั้นชัดๆ แต่วันนี้ครูใหญ่ตรวจแถวงั้นหรอ.. ให้ตายเถอะ
"ไอ่ตุ้ดถ้ายังยืนคิดอยู่แบบนี้ละก็ จะสายเอานะ"
แจบอมพูดนิ่งๆพร้อมกับยกข้อมือขึ้นมาแล้วชี้ที่นาฬิกาตัวเอง
"ใครตุ้ด!! เลิกเรียกฉันแบบนี้ซักที!!"
"แล้วฉันพูดผิดตรงไหน?"
ยองแจตีหน้ายุ่งกำหมัดแน่น ไหนๆก็จะสายแล้ว ขอต่อยปากรุ่นพี่คนนี้ซักทีจะได้ไหมเนี่ย! ถ้าได้เอาเลือดกลบปากหมอนนี่ได้ต่อให้โดนทำโทษยังไงก็ยอม
ถ้ากล้าทำละนะ..
มีหวังโดนต่อยกลับตายพอดี..
หันหลังกลับไปอีกทางรอบที่สอง มันก็ทำได้แค่คิดแหละน่า
“ทำไมชอบหันหน้าหนีฉันนักยองแจ..”
แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ยองแจชะงักฝีก้าวตัวเองลง
“…..”
"ทำไมชอบหลบหน้าฉัน"
.
.
สายๆ ตายๆ ตายแน่ๆ สายมาเกือบครึ่งชั่วโมง! โดนครูใหญ่ตีตายแน่ๆ
คนตัวเล็กวิ่งเข้าโรงเรียนพร้อมกับพยายามทำตัวให้ลีบๆ เพื่อที่ครูใหญ่จะได้ไม่เห็นเขาละนะสาวเท้าเดินเรียบไปตามริมทางเดิน สายตาสอดส่องมองซ้ายมองขวา ครูใหญ่ตรวจแถววันนี้จริงป้ะเนี่ย หรือว่าโดนหลอกอีกแล้ว
ปึก!!
เพราะมัวแค่หันซ้ายหันขวาเลยไม่ทันได้มองทางเดิน ร่างบางชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
"อูยย..อะไรอีกเนี่ย ทำไมน..อะ.."
เสียงหวานหายเข้าไปในลำคอเหมือนเดิม คนตรงหน้าจ้องยองแจนิ่ง
"ส..สวัสดีครับ ครูใหญ่"
"ทำไมมาสาย.."
บรรยายกาศรอบตัวเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันพยายามคิดหาข้อแก้ตัว คนตรงหน้าขึ้นชื่อลือชาว่าเป็นคนเจ้าระเบียบถึงขั้นเนี๊ยบหากมีนักเรียนกระติกตัวออกจากกรอบของโรงเรียนแม้แต่ปลายเล็บละก็ ยังไงก็ไม่รอด ดุยิ่งกว่าเสือซะอีก ทำไมครูใหญ่น่ากลัวขนาดนี้ว้า..
"คือผม..เอ่อ.."
จะให้บอกว่าเพราะเดินหนีไอ่บ้าแจบอมทำให้มาสายงั้นหรอ เหตุผลแบบนี้โดนเชือดเอาแน่ๆ ฮึ่ยย.. คิดแล้วแค้น เอาเช้าที่สดใสคืนมานะเว้ยยย
"คิดอะไรอยู่!"
"อะะ..คือว่า.."
ยองแจสะดุ้งเฮือกพลางนึกไปถึงเมื่อตอนเช้า ตั้งแต่หมอนั่นพูดประโยคแปลกๆแบบนั้นออกมา เขาก็เดินหนีออกมาเลย ทำให้ต้องเดินอ้อมโลกมาโรงเรียน
"อิมแจบอม"
"ห..ห้ะ.."
ชื่อของคนบางคนออกจากปากครูใหญ่จากที่ก้มหน้างุดๆกลับต้องเงยหน้าขึ้น ครูใหญ่อ่านใจได้รึไง..
แต่เพราะสายตาดุๆนั้นไม่ได้มองมาที่เขา สายตาคมจ้องเลยไปตัวเขาไปด้านหลัง ใบหน้าหวานหันหลังไปมองตามทันที
อะไรกัน..
อิมแจบอม กำลังเดินตรงเข้าทางนี้..
จำได้ว่าหมอนั้นไม่ได้เดินอ้อมถนนเหมือนเขานี่ ถ้าเดินออกไปทางปกติก็น่าจะถึงโรงเรียนก่อนไม่ใช่รึไง แล้ว..
"ทำไมถึงมาสาย"
คำถามที่ร่างเล็กอยากจะถามออกมาจากปากครูใหญ่ ยองแจมองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจจนแจบอมเดินมาหยุดอยู่หน้าทั้งคู่
"ผมตื่นสายครับ"
น้ำเสียงหนักแน่ดังออกมาจากปาก และแน่นอนว่าคำตอบที่ได้มันไม่มีความจริงอยู่แม้แต่น้อย ตื่นสายบ้าอะไร..
"เป็นถึงนักเรียนที่กำลังจะเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียน ทำไมทำตัวแบบนี้.."
ดูเหมือนว่าครูใหญ่จะมุ่งเป้าไปหาคนตัวโตมากกว่า สายตาดุดันจ้องแจบอมเขม็ง.. เจ้าตัวไม่ตอบอะไร
"กฏข้อแรกของการเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียนคืออะไรจำได้ไหม"
"ตรงต่อเวลาครับ"
"รู้ใช่ไหมว่านายต้องโดนทำโทษเป็นสองเท่า"
"ครับ"
ท่าทีดูไม่ทุกข์ร้อนของแจบอมทำเหมือนว่าเตรียมใจรอโดนทำโทษมาแล้ว ยองแจยืนนิ่งมองดูครูใหญ่เดินวนร่างสูงพร้อมกับออกปากเทศนาไม่เลิก การที่แจบอมเป็นนักกีฬาทำให้เขามีความผิดมากกว่านักเรียกปกติทั่วไป
รู้แบบนี้แล้วทำไมถึงมาสายกันนะ ทั้งๆที่น่าจะถึงโรงเรียนตั้งแต่เข้าแล้ว
"นายชื่ออะไร"
จู่ๆเสียงเข้มก็หันมาหาคนตีวเล็ก สายตาดุดันไม่ต่างกัน
"เอ่อ.. ยองแจครับ ชเวยองแจ"
“พวกนายสองคนต้องโดนทำโทษ”
ร่างสูงใหญ่กอดอกพูดช้าๆ กวาดสายตามองนักเรียนมนความดูแลทั้งคู่
“กอดคอกันสก๊อตจัมป์ 100 ครั้ง”
“ห้ะ!!!! อะ..ขอโทษครับ”
ยกมือขึ้นนมาปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน ครูใหญ่ใช้สายตาจ้องมองเป็นเชิงเตือนเบาๆในขณะที่แจบอมยกยิ้มออกมาน้อยๆ อะไรเนี่ย.. บทลงโทษที่ต้องให้กอดคอกันทำโทษแบบนี้ มันไม่น่าพอใจซักเท่าไร ให้กอดคอกับอิมแจบอมเนี่ยน บ้าแน่ๆ เจ้าบ้านั้นต้องไม่ยอมแน่ๆ
แต่เพราะคนตัวสูงปลดกระเป๋าตัวเองวางไว้ริมเสา เลยทำให้ยองแจทำท่าเลิกลัก ทำไมถึงยอมละ..
“เร็วสิ คิดว่าจะขัดคำสั่งครูใหญ่ได้งั้นสิ”
แจบอมพูดเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคนก่อนจะออกแรงกระตุกกระเป๋าคนตัวเล็กออกพลางดึงข้อมือเล็กให้ขยับเข้ามาหาตัวเอง
“ฉันให้เวลาสามนาที”
เสียงทุ้มของครูใหญ่กระตุ้นให้ยองแจรีบขยับตัวเข้าไปหา เดี๋ยวนะ.. สามนาทีเท่ากับว่า ในหนึ่งนาทีต้องทำให้ได้อย่างน้อยสามสิบครั้ง
“อ้ะ..!”
คนตัวสูงออกแรงดึงร่างเล็กเข้ามาชิดอีกครั้ง โอบรอบคอเรียวเอาไว้ จนหน้าทั้งคู่แทบชิดติดกัน
แบบนี้มันใกล้ไปไหม.. รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาดื้อๆเบือนสายตามองพื้นมองดิน ทำอะไรไม่ถูก..
“ไอ่ตุ้ดกอดคอฉัน มัวแต่เอ๋ออยู่ได้”
แต่คำพูดที่ทำให้ยองแจอารมณ์เสียก็ไม่หายไปไหน ฟันซี่เล็กขบเข้ากับปากอิ่มสะกดอารมณ์โกรธเอาไว้ ถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ก่อนจะยอมยกมือขึ้นไปพาดไว้บนไหล่หนาของคนข้างตัว
“อ้วนก็อ้วน จะรอดไหมเนี่ย..”
“นี่นาย..!!”
ยองแจหันควับไปหาเจ้าตัว หวังจะเหวี่ยงใส่อย่างที่เคยทำ แต่เพราะระยะห่างของทั้งคู่ที่แทบจะไม่มีทำให้ปากอิ่มกดแนบเข้ากับมุมปากของอีกคนที่หันมามองพอดี ดวงตาเรียวเปิดกว้างขึ้นก่อนจะรีบหันกลับจนคอแทบเคล็ด
รีบมองไปที่ครูใหญ่ก็เห็นว่ากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครบางคนอยู่ เลยหันกลับมามองพื้นมองดินเหมือนเดิม ก็ยังดีที่ครูใหญ่ไม่เห็น..
เช่นเดียวกับแจบอมที่หันไปมองครูใหญ่เหมือนกัน พลางหันกลับมาคนในวงแขนของตัวเองนิ่งๆ
หึ..
ริมฝีปากหวานเม้มเข้าหากันแน่น.. ตายๆ เมื่อกี้ทำอะไรลงไปว่ะเนี่ย.. อยากหายตัวไปขั่วโลกเหนือให้รู้แล้วรู้รอด ถึงจะไม่โดนปากก็เถอะ แต่มันก็เฉียดๆ บ้าเอ้ย..
“จะเริ่มได้รึยัง”
“อะ..อือ”
หลับหูหลับตาตอบรับ แจบอมนับจังหวะขึ้นช้าๆเพื่อที่จะทำให้เขาสองคนยันตัวขึ้นลงได้พร้อมๆกันโดยที่ไม่ล้ม เวลาผ่านไปหนึ่งนาที ร่างเล็กรั้งตัวเขาเอาไว้มากขึ้นเพราะดูเหมือนจะเริ่มล้าเข้าแล้ว กลิ่มหอมอ่อนๆโชยออกมาจากคนตัวเล็ก ทำเอาแจบอมรู้สึกแปลกๆ
“อย่าทิ้งน้ำหนักตัวสิ”
“ฉันไม่ได้เป็นนักกีฬาเหมือนนายนะ”
ตอบทั้งๆที่มองตรงไปข้างหน้า ให้ตายก็ไม่หันไปหาอีกเด็ดขาด แล้วไอ่คำแนะนำแบบนั้นไม่เข้าใจหรอกนะ แล้วก็เหนื่อยแล้วด้วย ไหนจะกลิ่นบุหรี่จากคนข้างตัวอีก
“นายสูบบุหรี่มาใช่ไหม เหม็นชะมัด..”
“แล้วไง”
เออ! ไม่แล้วไงหรอก! หอมมากเลยมั้ง! ทำไมสามนาทีมันนานได้ขนาดนี้ จังหวะนับเริ่มช้าลงเรื่อยๆ และเริ่มจะไม่ไหวลงเรื่อยๆเพราะไม่ค่อยได้ออกกำลังกายมากเท่าไร ยิ่งนานยองแจยิ่งรั้งอีกคนไว้โดยที่ไม่รู้ตัว
มือบางกำเสื้อแจบอมติดมือแน่น เขาพยายามที่จะทำให้มันจบเร็วๆแต่ก็ไม่ได้ดังใจแบบที่หวังเอาไว้ และนั่นก็ยิ่งทำให้แจบอมต้องรับน้ำหนักของคนตัวเล็กเอาไว้ เท่ากับว่าแจบอมต้องออกแรงเพิ่มเป็นสองเท่า โดยที่ยองแจไม่รู้ตัวอีกเหมือนกัน..
“อีกสิบวิ”
ครูใหญ่ออกปากเตือนในขณะที่ทั้งคู่เดินทางมาถึงครั้งที่ 94
“อ้ะะ..!!”
แจบอมกระชับคนข้างตัวเข้ามาให้ชิดตัวมากขึ้น แค่แรงที่ยองแจจะยึดตัวเขาเอาไว้ยังแทบจะไม่มี เลยต้องเป็นคนยึดอีกคนเอาไว้แทนเพราะไม่อย่างงั้นป่านนี้ร่างเล็กคงร่วงลงพื้นไปแล้วแน่ๆ
95 96 97 98 99 .. 100
“ดีมาก พวกนายไปได้..”
สายตาคมมองนักเรียนทั้งคู่ที่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเพราะหมดแรงนิ่งๆก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ยองแจและจองบอมนั่งหอบอยู่แบบนั้น
“ครูบ้าอะไรว่ะ.. อย่าให้ได้เจออีกนะ”
ยองแจบ่นอุบพร้อมกับพยายามโกยอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด ยันตัวขึ้นยืนลากสภาพแย่ๆของตัวเองไปหยิบกระเป๋าขึ้นมา ร่างเล็กลอบมองแจบอมที่เดินตามมาเก็บกระเป๋า เพราะหมอนี่แท้ๆ ไม่อย่างงั้นวันนี้ก็อารมณ์ดีไปทั้งวันแล้ว ฮึ่ยย..
“คราวหลังก็หัดออกกำลังกายบ้างนะนายน่ะ”
ออกปากบอกก่อนที่ยองแจจะได้เดินออกไป คนโดนว่าหันควับค้อนมองทันที
“คราวหลังก็อยู่ให้ห่างๆฉันแล้วกัน!”
“หลงตัวเองอยู่รึไง นายต่างหาก”
อารมณ์พุ่งปรี๊ดเพราะคำพูดและสายตานิ่งๆแบบนั้น กำปั่นเล็กยกขึ้นมาหวังจะกระแทกเลือดออกจากปากหมาๆแบบนั้นซักหน่อย แต่ก็ทำได้แค่ยกค้างไว้บนอากาศอยู่แบบนั้น แค่นี้ก็แทบจะไม่มีแรงเดินอยู่แล้ว ขืนต่อยไปแล้วโดยต่อยกลับมาคงนอนตายอยู่ตรงนี้แน่ๆ
“ใครจะอยากอยู่ใกล้นายกัน แค่หน้านายก็ไม่อยากเห็นแล้ว ทำตัวแย่ๆแบบนายให้ฟรีฉันยังไม่เอาเลย! แถมยังสูบบุหรี่อีกต่างหาก..”
ประโยคหลังยองแจพึมพัมกับตัวเอง แต่ก็ไม่ไม่เบาพอที่แจบอมจะไม่ได้ยิน คนตัวสูงหรี่ตามองยองแจเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้ายาวๆเข้ามาหาพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ก่อนจะจุดมัน
“หึ…”
“อะ..อะไรของนาย”
เพราะแจบอมเดินเข้ามามือข้างหนึ่งดันไหล่บางจนหลังชิดกับเสาด้านหลัง ใบหน้าคมโน้มเข้ามาใกล้จนแทบจะชิดกัน.. ยองแจหน้าแดงระเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัดพลางยกมือขึ้นดันอกแกร่งเอาไว้ แจบอมใช้มืออีกข้างคีบบุหรี่ออกจากปาก และ..
ฟู่…
ควันสีขาวลอยโขมงเต็มใบหน้าหวาน ร่างบางสำลักควันแทบจะทันที เจ้าของบุหรี่หัวเราะออกมาเล็กๆก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ยองแจโวยวายด่าเขาอยู่อย่างนั้น
“แจบอมมม!!!!! ฮึ่ยยย!!!”
---
แกร่ก..
เสียงเปิดประตูดึงความสนใจออกจากหัวหน้าทีมของชมรมนี้ได้เป็นอย่างดี เจ้าตัวหันมามองร่างโปร่งผมสีเทาเดินโซซัดโซเซมาล้มลงนอนลงบนโซฟา มาร์คยกยิ้มขึ้นพลางพูดขึ้นมาลอยๆ แต่ก็ตั้งใจให้คนที่นอนอยู่ได้ยินละนะ
"อยากไปรับไปส่งก็บอกเขาดีๆไปดิว้า.."
"อะไรของมึง.."
"ปล๊าวว.."
พูดเสียงสูงพร้อมกับหลอดยาสีเข้มลอยลงมากระทบหน้าท้องเจบีเข้าอย่างจัง
"เอาไป นวดซะ จะแข่งรอดไหมละมึง"
"อะไรว้ะ?"
มือหนาหยิบหลอดยาขึ้นมา หรี่ตามองจึงตระหนักได้ว่ามันคือเคาน์เตอร์เพน ร่างสูงยันตัวเองขึ้นนั่งมองหน้าเพื่อนตัวเอง
"อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ"
“..อะไรมึง"
"มึงจะถามกูว่าอะไรอีกนานไหม นวดๆไปเหอะนาน ฟอร์มเยอะดีนักมึง"
มาร์คพูดยิ้มๆก่อนจะหันไปสนใจหนังสือในมืออีกครั้ง
"..รู้อะไร อ่านหนังสือไปเถอะมึง"
บีบเนื้อครีมใส่ฝ่ามือแล้วลงละเลงเข้ากับขาตัวเอง นวดไปเรื่อยๆ
“ก็รู้ในเรื่องที่มึงไม่รู้..”
“….”
ชายตามองเสียงทุ้มนั้นช้าๆ ไอ่บ้านี่มัน.. จะพูดอะไรกันแน่..
“ใจตัวเองแท้ๆเจบี”
“…มึงอย่าทำเป็นรู้เรื่องของกูหน่อยเลย”
เจ้าของเรือนผมสีแดงยันตัวขึ้นพร้อมกับสะพายเป้ใบโตขึ้นหลัง
“เฮ้ออ.. ก็แล้วแต่~ งั้นกูไปดูชานฮยองแข่งละ ละก็จะรอมึงอยู่ที่สนามเลย ตามมาละ”
มาร์คยกยิ้มพร้อมกับยักคิ้วให้เจบีเป็นเชิงยั่วโมโหเพื่อนตัวดีก่อนจะเดินออกไป
เจบีมองตามหลังร่างโปร่งออกไปจนลับสายตา เขากับมาร์คเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ เล่นด้วยกันมานานจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้ว ไม่แปลกที่จะสนิทกันมากจนแค่มองตาก็รู้แล้วว่าอีกคนคิดยังไง และก็คงไม่แปลกที่มาร์คจะรู้ว่าเจบีกำลังทำอะไร..
เพราะดูเหมือนมาร์คจะรู้ความลับในใจที่เก็บเอาไว้เข้าซะแล้ว.. แล้วไอ่บ้านั้นไปรู้ได้ยังไง ตอนไหนว้ะ.. เขาเองก็ไม่เคยแสดงท่าทีด้วยซ้ำไป พยายามคิดว่าอาจจะมีบางที่ที่เผลอหลุดไป แต่มันก็ไม่มีนี่น่า..
หลับตาลงพลาดนึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ สัมผัสนุ่มยังคงรู้สึกได้อยู่ที่มุมปาก ริมฝีปากอิ่มร้อนๆที่เตะลงมา นิ่มขนาดนี้เลยหรอว่ะ.. ยกมือขึ้นเตะมุมปากตัวเองเบาๆราวกับว่ากลัวบางอย่างมันจะหายไป.. หึ ช่างเถอะ.. นอนเอาแรงดีกว่า
นอนพักอยู่ซักพักจนเวลาล่วงเลยมาครึ่งค่อนวัน เจบีพาร่างอันปวดเมื่อยของตัวเองไปที่สนามบาส เพราะการสก๊อตจัมป์เมื่อเช้าที่เขาต้องออกแรงเป็นสองเท่าทำให้ร่างกายล้าผิดปกติ จะจริงๆจะปล่อยให้ยองแจหมดแรงร่วงไปกับพื้นก็ได้ ไม่จำเป็นต้องช่วยพยุงน้ำหนักร่างเล็กด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่ได้ทำแบบนั้น
ยาที่ทาไม่ก็ยังไม่ทำให้หายปวดได้ร้อยเปอร์เซ็น แล้วแบบนี้จะแข่งได้ไหมว่ะ จะแพ้ไม่ได้ด้วยสิ ขืนแพ้คงโดนไอ่มาร์คด่ายับแหงๆ รอบนี้มันรอบตัดสินนี่น่า
แต่เอาเถอะ ได้นอนพักบ้างแล้วไม่ไหวก็ให้มันรู้ไปสิว่ะว่าคนอย่างอิมแจบอมจะทำไม่ได้..
“เฮียเป็นไรอะ ทำไมเดินยังกะคนขาเดี้ยง”
แจ็คสันโพล่งถามขึ้นพอเจบีก้าวเข้าห้องพักนักกีฬา เห็นพี่ชายตัวเองเดินช้าผิดปกติเลยรีบถลาตัวเขาไปสำรวจร่างกายจับนู้นจับนี่ทันที
“เห้ยๆ ไม่ได้เป็นไรมาก โอเวอร์ตลอดมึงอะ”
“เออมันไม่ได้เป็นไรหรอก ก็แค่คนที่ยอมทำ..”
“หยุดพูดไปเลยไอ่มาร์ค”
ดูเหมือนมาร์คกำลังจะพูดเรื่องที่ไม่ควรจะพูด จึงรีบออกปากห้ามไว้ก่อน เดี๋ยวแม่งโดนล้อตายห่า..
“อะไรอะเฮีย! มีความลับหรอ!”
จากที่ก้มๆเงยๆอยู่กับขาเจบี แจ็คสันเด้งตัวขึ้นยืนจ้องหน้านิ่งพลางออกปากโวยวาย มีความลับได้ยังไงกัน
“ไม่มีอะไร ไปวอมร่างกายได้แล้วไป จะลงสนามแล้ว”
บอกปัด ดันหัวรุ่นน้องตัวดีให้ห่างจากตัวเอง เจบีทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น ถอดรองเท้าแตะออก หยิบรองเท้ากีฬาออกมาใส่ด้วยท่าทีสบายๆไม่ทุกข์ร้อน
“อย่ามาเฮีย บอกผมมาาาา มาร์คฮยองงบอกมาาาา”
แจ็คสันเริ่มโวยวาย เพราะยิ่งปิดก็ยิ่งทำให้ยิ่งอยากรู้ ตามลงไปนั่งข้างๆก่อนจะเขย่าตัวเจบีอย่างบ้าคลั่ง
“บอกมาาาาาาาา~”
“โอ้ยยยยยย ไอ่เด็กนี่ มาร์คเอาไปเก็บดิ้!!”
ร่างโปร่งสั่นคลอนไปตามแรง ไอ่บ้านี่มันอายุเท่าไรกันทำตัวยังกับเด็กแปดขวบ ถ้าไม่เห็นมันตอนแข่งบาสละก็คงนึกว่าเด็กสามขวบด้วยซ้ำ
“มึงก็บอกไปดิว่ามึงชอบยองจะ.. เห้ยยย โยนมาทำเหี้ยไรว้ะ”
มาร์คร้องเสียงหลง เนื่องจากจู่ๆรองเท้าที่ควรจะอยู่บนเท้าเจบีมันกลับลอยมาตรงหน้าเอาดื้อๆ แต่ก็ไม่วายแอบยิ้มเยาะพ่อฟอร์มจัดเข้าให้
“อะไรๆๆๆๆๆ ฮยองสองคนเนี่ยมีความลับว่ะ”
“ไปวอมไปไอ่แจ็คค มาร์คเอารองเท้ามา”
เจบีออกปากไล่อีกครั้งพร้อมกับกระดิกนิ้วขอรองเท้าที่โยนไปเมื่อกี้คืน แต่มีหรอที่แจ็คสันจะยอมไปง่ายๆทั้งๆที่ยังไม่รู้คำตอบ
“เฮียชอบใคร อะไรยองๆ ไม่งั้นผมสืบและปล่อยข่าวทั่วโลกเรียนแน่”
โป้กก~!!
กำปั้นหนักๆกระแทกลงบนหัวแจ็คสันอย่างจัง
“จะไปวอมไหมมึงอะ”
“โอ้ยยยย เฮียใจร้ายยยยยยยยยยย ไปก็ได้ ชิ!”
“ไอ่เด็กนี่นิ”
เสียงหัวเราะดังออกมาเบาๆจากหัวหน้าทีมพร้อมกับเจบีที่ส่ายหัวหนักใจกับความปัญญาอ่อนของลูกทีมตัวเองที่สะบัดตูดเดินออกจากห้องพักไป
แต่ก้าวเท้าออกไปได้ไม่ทันไร แจ็คสันก็หันกลับมา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นหวังจะยั่วโมโหเจบีเล่น
“เออละถ้าผมสืบได้นะ ผมแย่งเฮียจีบแน่ วะฮาฮ่าาๆๆๆๆ”
“ไอ่เวรแจ็คคคค!!!!”
.
.
.
“มึงในโรงเรียนเรา มีคนที่ชื่อแบบว่า ยองๆอะไรงี้กี่คนว่ะ”
“อืมม.. เยอะจะตาย อูยอง เซยอง จินยอง ยองแจ ยองง.. โอ้ยเยอะ”
ยูคยอมตอบไปตามที่เขารู้พลางยืดเส้นยืดสายรอแข่งไปด้วย ไม่ค่อยได้สนใจคนในโรงเรียนเท่าไรหรอก แต่ด้วยความที่เป็นคนอัทยาศัยดี ก็เลยพอรู้จักอยู่บ้าง
ทั้งคู่วอมร่างกายพร้อมกับเพื่อนในทีมคนอื่นๆ เว้นก็แต่ฮยองทั้งสองนั้นแหละที่จะออกมาช้ากว่าเพื่อน แต่เพราะอีกประมานครึ่งช่วงโมงกว่าจะแข่งมากกว่าเลยยังไม่ออกมา
“อืมม..”
“ทำไมอะ มีอะไรรึป่าว”
“เอ้ะ.. ยองแจ..”
คิ้วหนาขมวดเข้ากันกันพลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวาน..
ยองแจ ชเวยองแจ..
ต้องใช่แน่ๆ หึหึ..
“ยูค มึงช่วยอะไรกูอย่างดิ”
.
.
.
คนเยอะชะมัด.. มาดูแข่งบาสหรือมาดูอะไรกันแน่..
ยองแจบ่นอุบในใจคนเดียว เพราะต้องเดินเบียดกับคนเยอะๆแบบนี้เป็นเรื่องที่เขาไม่ค่อยชอบเท่าไร ยิ่งกับกับผู้หญิงที่เอาแต่กรี้ดๆผู้ชายในสนามบาสด้วยละนะ แทบจะบ้าตาย
ร่างเล็กเดินผ่าฝูงชนเข้าไป พยายามมองหาเพื่อนของตัวเองแต่เพราะคนเยอะแบบนี้แหละทำให้เป็นอุปสรรคในการหาเพื่อนที่มีความสูงไม่มากอย่างแบมแบม ไม่น่าแยกกันไปซื้อของเลย ยองแจยังคงชะเง้อมองหาไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ
ตัดสินใจกลับเดินย้อนกลับมารอแบมแบมอยู่ที่ร้านขนมที่อยู่ไม่ไกลจากสนามบาส อยู่แถวนี้รอน่าจะง่ายกว่าคนไม่ค่อยเยอะ อีกอย่างไม่ค่อยอยากดูรอบแข่งรอบนี้เท่าไร ถ้าแบมไม่ลากมาก็คงไม่มา..
“สวัสดีครับ!”
“ หะ..เห้ยยย!”
ยองแจสะดุ้งโหย๋งเพราะร่างสูงที่เดินเข้ามาทักแบบไม่ทันได้ระวังตัว คนตัวเล็กไล้สายตามองคนตัวหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า สูง.. ชะมัด เกือบๆ 180 ได้ละมั้ง
“แหะๆ.. คือ..ผมยูคยอมนะ”
“อะ..อ่า..แล้วนาย?”
นิ้วเรียวชี้ไปที่คนตัวโตก่อนจะชี้เข้าหาตัวเองเป็นเชิงสงสัย ไอ่คนตัวโย่งนี่รู้จักเขาตอนไหนกัน แต่ถ้าจำไม่ผิด นี่มันทีมบาสทีมเดียวกับแจบอมนี่น่า..
“คือว่าา..”
ความคิดเห็น