คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : Problems - 4/4
อากาศร้อน.. คนเยอะ.. อึดอัด.. เสียงดัง.. วุ่นวาย..
สภาพรอบตัวยุ่งเหยิงราวกับผึ้งแตกรัง ขายาวก้าวฉับๆออกจากสนามแข่ง เบี่ยงตัวหนีเหล่าแฟนคลับที่จ้องจะกรูกันเข้ามา สายตาคมฉายแววไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด นั้นเป็นวิธีหนึ่งที่บังคับให้ฝูงคนต้องเปิดทางให้แจบอมเดินออกจากสนามได้ดีทีเดียว
พึ่งผ่านการแข่งขันนัดใหญ่ไปเมื่อไม่นาน นักกีฬาตัวท๊อปของมหาลัยทั้งนั้น.. แน่นอนว่าแจบอมคืออันดับต้นๆและคือตัวสำคัญในการทำคะแนน เกือบครึ่งเกมส์ที่เขาทิ้งคะแนนหนีอีกฝ่ายแบบไม่เห็นฝุ่น
“หิวน้ำ..”
พอถึงที่หมายก็เอ่ยปาก.. อ้อน..
อ้อนไหม? ไม่รู้ แต่เห็นหน้าคนตัวเล็กแล้วอยากดึงเข้ามากอดให้รู้แล้วรู้รอด ยองแจนั่งอยู่บนสแตนเตี้ยๆข้างสนามบาสถ้าไม่ติดว่าตรงหน้าเป็นพื้นที่สาธารณะละก็ทำไปนานแล้ว
“แจบอมโอปป้า น้ำไหมคะ ”
ไม่ทันที่ยองแจจะได้เปิดปากพูดอะไรตอบร่างสูง กลับมีผู้หญิงตัวเล็กเสียงหวานหน้าตาน่ารัก แทรกตัวเข้ามายื่นขวดน้ำให้นักกีฬาคนโปรด เปิดฝาเสียบหลอดเรียบร้อยแล้วด้วย…
แจบอมหันไปมองตามเสียงเรียก ก่อนจะจ้องหน้าแขกที่ไม่ได้รับเชิญกับขวดน้ำที่จ่ออยู่ที่ปากเขาสลับกัน
แก้มเนียนขึ้นสีฝาดเมื่อต้องมายืนอยู่ต่อหน้าคนตัวโตราวกับมีเทพบุตรมายื่นอยู่ตรงหน้าก็ไม่ปาน
แต่..
“.. ยองแจ หิวน้ำ.. ”
…เจ้าพ่อเย็นชา เขาละที่หนึ่ง เบี่ยงตัวหนีสาวน้อยเฟรชชี่ หันไปจ้องเจ้าของดวงตาเรียวเล็กของเขาเหมือนเคย
“แจบอม!”
ยองแจเหวใส่คนข้างตัวเบาๆ โทษฐานที่ทำนิสัยแย่ใส่ผู้หญิง แต่มีหรอที่แจบอมจะสนใจ
“หิว-น้ำ”
กดเสียงต่ำ ออกปากจะเอาจากยองแจให้ได้ท่าเดียวจน ร่างเล็กก้มหน้างุดยื่นขวดน้ำให้คนเอาแต่ใจ แต่เจ้าตัวกลับไม่รับไปซะงั้น ยังคงจ้องมองขวดน้ำนิ่งๆ.. สายตาไม่สบอารมณ์กับสิ่งรอบข้าง แถมยังหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ
ก็ยองแจมาไม่ทันนัดแข่ง มาถึงแจบอมก็ชูตลูกสุดท้ายปิดเกมส์ไปซะแล้ว
ร่างเล็กทำท่าฮึดฮัดก่อนจะดึงขวดน้ำกลับมาหาตัวเอง จัดการเปิดฝาขวดเสียบหลอด เลื่อนไปที่ปากหยัก
คุณชายกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว จะกินยังต้องป้อน
แจบอมยกยิ้มขึ้นมาเล็กๆ เลื่อนหน้าเข้ามางับหลอด พลางดูดเอาๆทีเดียวพร่องไปครึ่งขวด ฝ่ามือคว้าเอามือเล็กอย่างวิสาสะก่อนจะจับยกขึ้นมาเพื่อเช็ดเหงื่อตัวเอง ยองแจเลยต้องถลึงตาใส่ก่อนชักมือกลับ
ดูๆเป็นแล้วเหมือนพี่เลี้ยงนักกีฬายังไงไม่รู้..
——————
“มาร์ค อย่าลืมนะวันนี้ตอนเย็น”
เสียงหวานย้ำเพื่อนในคณะ โปรเจคคู่ต้องทำด้วยกันเย็นนี้จะต้องสรุปคอนเซปโดยรวมทั้งหมด
“โอเคๆ”
“เออใช่! แล้วก็อย่าลืมที่อาจารย์ให้มาด้วยนะ”
“โอเคๆ ไม่ลืมหรอก“มาร์คอดยิ้มกับท่าทางของคนตรงหน้าไม่ได้ ก็หน้าตาตื่นๆแบบนี้กับเสียงหวานๆ มองยังไงก็น่ารัก ให้ตาย.. เห็นแค่นี้ก็หัวใจเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆ
ถ้าไม่ติดว่า…
เพื่อนสนิทที่ออกอาการไม่พอใจ แจบอมยังอยู่ในชุดนักกีฬาเสื้อกล้ามสีแดง ยืนกอดอกอิงผนัง สะพายกันเป๋าทั้งของตัวเองและของยองแจ รอคนตัวเล็กยืนคุยกับมาร์คตั้งนานสองนาน แต่เพราะเป็นโปรเจคสำคัญเลยต้องนัดเรื่องรายละเอียดงานให้ดี
“ไอ่มาร์คมันไม่ลืมอะไรหรอก กลับได้แล้วยองแจ”
ยองแจหันมาเบะปากใส่คนขี้หวงแล้วหันไปกำชับมาร์คอีกครั้ง ก่อนจะยอมเดินออกมาหาแจบอมที่ตอนนี้หน้ามุ่ยเต็มที มาร์คได้แต่มองแผ่นหลังเล็กที่กำลังเดินออกไปหาคนตัวสูงในชุดนักกีฬานั่น
ทั้งคู่เดินออกไปด้วยกันจนลับสายตา มาร์คยืนที่เดิมอยู่นานพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือหนาคว้ากระเป๋าข้างตัวขึ้นสะพายก่อนจะก้าวเท้าออกช้าๆ แม้เรียวแรงมันจะไม่มีก็ตาม…
แจบอม.. ถ้ากูไม่จีบยองแจมึงก็คงไม่เลิกทำตัวซึนสินะ
รู้หรอกไม่ใช่ว่าไม่รู้ แจบอมชอบยองแจมาตั้งนานแล้วแต่ยังไม่รู้ตัว สายตาที่มองยองแจ เพื่อนสนิทอย่างเขาทำไมจะไม่รู้
เลยยอม.. ยอมเอาตัวเองเข้าเป็นเหยื่อล่อให้แจบอมรู้ตัวซักที
ตอนนี้ก็ทำได้แค่กระตุกยิ้มให้ตัวเอง แผนสำเร็จไปตามที่คาด อย่างแจบอมไม่ยอมให้ใครมายุ่งของของมันหรอก
เพราะมึงเป็นเพื่อนกูหรอกนะแจบอม.. ดูแลยองแจดีๆแล้วกัน..
——————
“ จะไม่มาแล้วหรอ มาร์ค..”
น้ำเสียงเศร้าๆจากปางบางทำเอาปลายสายแอบหัวใจพอโตขึ้นมาชั่วขณะ
(อือ แต่เคลียงานไว้ให้หมดแล้วไม่ต้องห่วง)
แค่คิดว่าจะตัดใจ เลยไม่ขอไปเจอยองแจดีกว่า เลือกที่จะเคลียงานที่ต้องทำด้วยกันเย็นนี้จนเสร็จคนเดียว นั้นยิ่งทำให้คนขี้เกรงใจอย่างยองแจรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร
“ทำไมไม่มาละ ทำคนเดียวได้ยังไงกัน ”
(ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่ายังไงก็เสร็จแล้วนี่น่า.. ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ)
“ไม่เอาอะ แจบอมบังคับนายไม่ให้มาใช่ไหม”
นึกหาเหตุผลที่เพื่อนของเขายอมทำงานคนเดียวไม่เจอเลยพาลโทษให้กับคนข้างตัว
“เห้ยๆ ทำไมมาว่าฉันแบบนี้ละ”
แจบอมสะดุ้งโหย่งเพราะจู่ๆก็โดนหาว่าเป็นผู้ร้ายนิสัยไม่ดีซะงั้น
(ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อยยองแจ เอาเป็นว่ายังไงพรุ้งนี้เราค่อยเจอกันนะ ฝันดีครับ)
ตัดบทหนีเพราะเสียงทุ้มของเพื่อนสนิทที่ลอดเข้ามา อยู่ด้วยกันสินะ..
“เอาแบบนั้นหรอ”
(อือ เจอกันพรุ่งนี้นะ)
“อื้ม.. ก็ได้ ฝันดีนะมาร์ค”
บอกลาเบาแผ่ว ยอมวางสายเพื่อนของตัวเองไป
มาร์คเป็นคนน่ารัก สุภาพบุรุษ นิสัยดี ยิ้มง่าย ตั้งแต่วันนี้ที่มาร์คมาขอโทษ ยองแจก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากมาร์คมาตลอด ไม่เหมือนคนบางคน ที่บอกรักแล้วแท้ๆ ยังทำตัวเหมือนเดิมเป้ะ..
ขี้โมโห เสียงดัง ชอบบังคับ ชอบดุ จากเมื่อก่อนที่ว่าทะเลาะกันบ่อยแล้ว ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าทะเลาะกันบ่อยขึ้นกว่าเดิมอีก ก็แน่ละ ในเมื่อยองแจรู้ว่าแจบอมชอบเลยออกปากเถียงได้อย่างไม่เกรงกลัว
“เพราะนาย! มาร์คไม่ยอมมาเลย”วางสายเสร็จก็หันไปเหวใส่คนตัวโตที่ยังอยู่ในชุดเดิมนั่งกินขนมอยู่บนโซฟา ตามองจอทีวีไม่กระพริบ
คนเขาจะทำงาน ยังตามมาเฝ้าอยู่ได้ ไล่ให้กลับก็ไม่ยอม
จะว่าไปไม่ใช่ยองแจไม่ยอมแจบอมหรอกนะ อย่างเมื่อตอนที่สนามก็อุส่าไปเชียร์ไปดูแลแล้วก็ยังไม่พอใจอีก
“อะไรเล่า ไม่ใช่ซักหน่อย เห็นฉันเป็นคนยังไงหะ”
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันพลางนึกโมโหไอ่เพื่อนตัวดีที่ทำให้คนตัวเล็กกล่าวหาเขาแบบนี้
“นิสัยไม่ดี”ยองแจจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา
“ฉันไม่ได้ทำไงเล่า” ร่างสูงยังคงพยายามพูดปัดความผิด ไม่ได้ทำซะหน่อย แค่ทำหน้าไม่พอใจเวลาที่ยองแจอยู่กับมาร์คแค่นั้นเอง
“ก็แล้วทำไมมาร์คไม่ยอมมาละ! ”
“จะไปรู้มันรึไง ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย”
พยายามแก้ต่าง ยังไงก็ไม่อยากเป็นคนไม่ดีในสายตายองแจอีกแล้ว
“เพราะนายนั้นแหละ บอกแล้วว่าไม่ต้องตามมายังตามอยู่ได้”
ปากบางบ่นอุบ พลางเอื้อมมือไปหยิบรีโมทกดเปลี่ยนช่องแก้เซ็ง
“ไม่เชื่อรึไง ไม่ได้ทำซักหน่อยยองแจ”
“ชิ กลับบ้านนายไปเลยไป”
“นี่ไล่ฉันหรอ ”
“ใช่กลับไปเลย มาร์คจะได้ยอมมา”
ตอบกลับทั้งๆที่ตายังจดจ้องอยู่กับทีวีตรงหน้า
“ยองแจ บอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้ทำอะไร ”
“ก็เพราะนายอยู่ มาร์คเลยไม่ยอมมา ”
“บ้าไปแล้ว ”
“เกลียดนาย กลับไปเลยไป ”
“….. ”
คนตัวเล็กพูดออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด แต่ทว่าคนฟัง..
แทบขาดใจ..
เสียงกุญแจกระทบกับโต๊ะรับแขกเสียงดัง ทำให้คนตัวเล็กเลิกสนใจทีวี หันไปมองคนข้างตัว แต่ว่า.. แจบอมคว้ากระเป๋าขึ้นพาดบ่าก่อนจะสาวเท้าออกนอกบ้านไปซะแล้ว
——————
ติ๊งหน่องๆ
เสียงกริ่งดังขึ้น จากที่นั่งกอดเขาอยู่บนโซฟา ยองแจรีบเด้งตัวขึ้นแล้วลุกไปนอกบ้านทันที
“อ่าว.. มาร์ค..”
“ อ่าว?”
ไม่ใช่แจบอมหรอ.. หมอนั้นหายไปไหนกันนะ เจ้าบ้าเอ้ย..
ยองแจมองออกไปรอบๆบ้านเพื่อหาใครบางคนแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
“เป็นอะไรรึป่าวยองแจ สีหน้าไม่ดีเท่าไรเลย”
มาร์คทักเพราะท่าทางที่ดูเป็นกังวลอย่าเห็นได้ชัด
“ เอ่อ.. เปล่าๆ แล้วนายมาได้ไง เข้ามาก่อนสิ”
พยายามสบัดเรื่องของอีกคนออกจากหัว เปิดประตูบ้านให้มาร์คเข้ามา เสียงหวานฟังดูไม่ร่างเริงผิดปกติ เดาไม่ยากว่าเป็นอะไร
มาร์คยืนยิ้มน้อยๆ นึกไปถึงเพื่อนตัวดี หน้าโหดแต่ขี้งอน เขาพึ่งได้รับโทรศัพท์จากแจบอมบอกให้มาบ้านยองแจพอถามถึงเหตุผลก็ไม่ยอมตอบบอก คะยั้นคะยอให้มาท่าเดียว ตอนนี้เลยถึงบางอ้อ ทะเลาะกันสินะ ถ้าอย่างนั้น..ไม่ขอเข้าไปดีกว่า
“อ่าว เข้ามาสิมาร์ค”
“เมื่อกี้ไอ่แจบอมมันโทรหา..”ประโยคบอกเล่าที่แสนธรรมดานี้กลับทำให้คนตัวเล็กที่กำลังจะก้าวขาเข้าบ้านต้องชะงัก
“….. ”
“บอกให้มาหายองแจ ”
“….. ”
“ยังไงก็ต้องมาหายองแจให้ได้ ”
“ปล่อยมันงอนนานๆ สงสารมันออกนะ คนแบบนั้นน่ะ.. ”
เจ้าบ้า.. นอกจากจะขี้โมโหแล้วยังขี้งอนอีกรึไง
พูดแบบนี้แล้วเห็นภาพเลยแหะ.. ตอนนี้ต้องทำหน้าหง่อยอยู่แน่ๆ
“ไอ่แจบอมมันง้อไม่อยากหรอก ขอแค่เป็นยองแจไม่ว่าจะทำอะไรมันก็ยอมอยู่แล้ว ”
————————
ปั๊ก!
หมัดหนักๆกระทบเข้ากับไหล่หนาของแจบอมอย่างจัง
“ .. ฮยอง มันเจ็บนะ ”
แจบอมยกมือขึ้นมาลูบพลางมองไปที่ฮยองตัวดีที่กำลังหย่อนก้นลงข้างๆเขา ในมือมีกระป๋องเบียร์แบบเดียวกับที่เขาพึ่งหยิบออกมาจากตู้เย็น
“เจ็บหรอ? กูว่าตอนนี้มึงเจ็บตรงนี้มากกว่ามั้ง”
แทคยอนแกล้งเข้าไปปล่อยหมัดใส่ตรงอกข้างซ้ายของน้องชาย
“…..”
มีเพียงความเงียบตอบรับ เจ้าตัวเอาแต่มองเหมอออกไปข้างนอก พี่ชายอย่างเขาเลยได้แต่ถอนหายใจ นึกว่าจะราบรื่นแล้วเชียว ไหนบอกไม่เป็นปัญหาไงวะ
“เป็นอะไรมาละมึง ทะเลาะกัน?”
จะว่าทะเลาะกันคงไม่ถูก.. แค่โดนคนตัวเล็กพูดว่าเกลียดมาเท่านั้นเอง.. มันแย่ยิ่งกว่าตอนเห็นยองแจอยู่กับคนอื่นด้วยซ้ำ มันแย่ยิ่งกว่าเห็นยองแจยิ้มให้ใครซะอีก
“ไม่เชิงหรอก”ตอบเสียงเบาก่อยถอนหายใจทิ้ง อุส่ากลั้นใจบอกไปแล้วเชียวสุดท้ายก็พังไม่เป็นท่า
“แล้วยังไง?”แทคยอนจ้องใบหน้าคมที่เอาแต่เหมอมองออกไปข้างนอก กลับบ้านมาทีไร แบบนี้ทุกที
“ยองแจบอกว่า.. ”
“ว่า.. ”
“…เกลียดผม ”
… ได้ยินแบบนั้นแทคยอนถึงกับต้องยกเบียร์ขึ้นกระดกอึกใหญ่ อะไรจะอาภัพรักขนาดนี้ ก็เห็นทำท่าจะดีๆอยู่ตั้งสองสามวัน มาดหมาป่าเลยกลายเป็นหมาหูตกเจ้าของหายเข้าจนได้
“เอางี้ ”
แจบอมหันหน้ามามองแทคยอนด้วยความสงสัย เชื่อว่าพี่ชายคนนี้น่าจะมีอะไรแนะนำดีๆ
“ปล้ำแม่งเลย”
แต่คิดผิด..
เขาถอนหายใจหนักกว่าเก่า ทำตามคำแนะนำคงโดนเกลียดมากกว่าเดิม ยิ่งพรุ่งนี้มีแข่งนัดใหม่ซะด้วย แบบนี้จะเอากำลังใจมาจากไหนวะ
แทคยอนได้แต่มองหน้าแจบอมด้วยความสงสาร ก่อนจะไล่ให้ไปนอน มัวแต่ทำหน้าเศร้าอยู่แบบนี้ไม่ต้องได้หลับได้นอนกันพอดี โดนยองแจบอกว่าเกลียดนี้ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ทำใจเอาละกันนะ แจบอม..
—————
เสียงโห่เชียร์กระหนำกึกก้องทั่วสนาม บรรยากาศเมื่อวันก่อนกลับมาอีกครั้ง คนเยอะวุ่นวาย แจบอมนั่งอยู่กับเสื้อกล้ามสีแดงตัวเก่งในห้องพักนักกีฬารอแข่งในรอบต่อไป รอบนี้ไม่ใช่นัดแข่งใหญ่เหมือนเมื่อวานไม่งั้นคงทำออกมาได้ไม่ดีแน่ๆ อารมณ์เสีย หงุดหงิด โมโห หลายอารมณ์ตีกันไปหมด
พึ่งรู้ว่าอกหักมันแย่ขนาดนี้ก็วันนี้แหละ..
“แจบอม ไปกันถึงรอบเราแล้ว”
เสียงเรียกจากเพื่อนในทีม เรียกให้แจบอมถอนหายใจออกมาแรงๆ พยายามไล่เรื่องหน้าปวดหัวออกจากสมอง จากนี้ต้องตั้งใจแข่ง..
แจบอม.. จะมองเห็นแค่ลูกบอลกลมๆและแป้นบาสเท่านั้น.. แค่ลูกกลมๆเท่านั้น…
‘ กรี๊ดดดดดดดดด~! ‘
‘ ฮิ้ววววววววว~ ‘
เสียงเชียร์ดังขึ้นมากกว่าเดิม นักกีฬาคนสำคัญสำหรับสาวๆในมหาลัยปรากฎตัวออกมาเข้าสู่สนามแข่งอีกครั้ง ใบหน้าคมกับร่างกายสูงใหญ่ จมูกโด่งรับรูปกับปากหยักเป็นอย่างดี สายตาคมที่ไม่ว่าใครได้มองเป็นต้องละลาย ไหนจะกล้ามขาวๆที่โผล่ออกมาจากเสื้อกล้ามนั้นอีก ยิ่งเวลาที่เจ้าตัวกระโดดขึ้นไปดรั๊งกับแป้นบาสเจ้าเสื้อตัวดีมักเลิกขึ้นให้เห็นกล้ามเนื้อสวยที่เรียงตัวชวนมองอยู่เป็นบ่อยๆ ซิกแพคสีขาวตัดกับเสื้อกล้ามสีแดง แบบนี้ไม่ให้คนล้นสนามได้ยังไง
แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่แจบอมชอบใจนัก เวลาอยู่ในสนามเขาพยายามจะจดจ้องอยู่แค่กับเกมส์ที่กำลังจะเกิดขึ้น สายตาดุดันถูกส่งไปยังคู่ต่อสู้ ท่วงท่าหนักแน่นน่าเกรงขามสร้างความหวาดกลัวให้กับทีมตรงข้ามได้ไม่น้อย ด้วยรูปร่างที่ใหญ่โตสมสวนกับการแข่งที่จริงจังทุกครั้งที่ลงสนาม
ปี๊ดดด~!
เสียงนกหวีดเปิดเกมส์หลังจากจับมือกับทีมตรงข้ามเป็นที่เรียบร้อย แจบอมเป็นฝ่ายชิงลูกบาสเข้ามาไว้ได้ก่อนตามที่คาด เสียงกรี๊ดเชียร์ดังสนั้นไปทั่วสนาม การแข่งขันดำเนินต่อไปเรื่อยๆ และเป็นที่รู้กัน ยังคงเป็นแจบอมที่ทำคะแนนให้ทีมได้เรื่อยๆและดูเหมือนว่าวันนี้แจบอมจะเล่นแรงผิดปกติ เหมือนไปโมโหใครมา จนกระทั่งจบเกมส์ครึ่งแรก
“ เห้ยไอ่บี ไม่ต้องแรงมากก็ได้ วันนี้แค่แข่งชิวๆเองนะมึง”จงอุน นักกีฬาในทีมอีกคนที่ตัวสูงใหญ่พอๆกัน เขามักเป็นคนเดียวที่กล้าเข้ามาคุยกับแจบอมเวลาเจ้าตัวทำหน้าตาไม่สบอารมณ์
“โทษที อารมณ์เสียนิดหน่อย ”
“อารมณ์ไม่ดีทีไร ลงกับบาสตลอดนะมึง สงสารฝ่ายตรงข้ามบ้าง เขากลัวมึงกันหมดแล้ว ”
“อืม..”นั่งพักได้ไม่นาน เสียงนักหวีดก็ดังขึ้นเพื่อเรียกทุกคนให้กลับเข้าสนาม
เกมส์การแข่งขันเริ่มขึ้นอีกครั้ง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมแจบอม เป็นคนทำแต้มให้ทีมทิ้งห่างอีกฝั่งไปเรื่อยๆ เสียงเชียร์ดังอยู่ตลอดเวลาที่เขาทำคะแนนได้สลับกับจงอุนที่ได้เปรียบด้านร่างกาย สบทบแจบอมในการทำแต้มด้วยเช่นกัน ดวงตาเรียวยาวส่งสายตาไปหาทุกคนในทีมเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาปิดเกมส์เหมือนอย่างทุกๆครั้งที่เขาชอบทำจนติดเป็นเอกลักษณ์ ทุกครั้งที่สายตาดุดันนั้นหันไปส่งสัญญาณให้เพื่อนในทีมพร้อมกับพยักหน้ารับนั้นแหละ เตรียมตัวเตรียมใจกับการปิดเกมส์ของแจบอมได้เลย…
ลูกบาสอยู่ในมือของฝั่งตรงข้าม กำลังเลี้ยงลูกหวังจะตีตื้นทำคะแนน จงอุนส่งสายตาให้แจบอม ก่อนจะอ้อมไปดักอีกทาง แจบอมวิ่งอ้อมมาอีกทางเพื่อรอรับลูกจากจงอุน ลูกบาสหลุดออกจากมือชายตัวโตเข้ามาอยู่ในมือจงอุนได้อย่างง่ายดาย เลี้ยงลูกหนีผู้เล่นในทีมอีกสิบกว่าคนที่จ้องจะคว้าตัวทำแต้มคืน มือหนาออกแรงชูตไปทางแจบอมเพราะตอนนี้เขาถูกดักจากฝ่ายตรงข้ามไว้ทุกทาง
แจบอมสปริงตัวขึ้นรับอย่างแม่นยำ อี้ยวตัวเลี้ยงลูกไปทางแป้นของตัวเอง เสียงกรี๊ดดังสนั่น ต่างลุ้นกับภาพตรงหน้า แจบอมจับจ้องไปที่ห่วงเหล็กสูง วิ่งอ้อมไปทางซ้ายหวังจะขึ้นไปดรั๊งลูกจากฝั่งซ้ายของแป้น
ทางสะดวกจากฝั่งตรงข้ามเพราะพากันวิ่งไปดักจงอุนเมื่อกี้กันหมด ข้อเท้าแกร่งย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อเพิ่มแรงดันตัวเองให้ขึ้นไปให้สูงที่สุด แต่ทว่า.. จู่ๆภาพตรงหน้าที่เขาควรจะเห็นคือห่วงเหล็ก มันกลับเป็นใบหน้าหวานของใครบางคนที่กำลังจ้องมาทางเขาไม่วางตา…
ยองแจ.. มาเชียร์ด้วยหรอ..
ไม่ได้เกลียดกันแล้วใช่ไหม…
“แจบอม!!!!”
เสียงเรียกของจงอุนดังก้องสนามไม่อายใคร หวังว่าเพื่อนของเขาจะได้ยินเสียงเตือน แจบอมลอยอยู่กลางอากาศ จู่ๆก็เสียสติไม่ทันระวังว่ามีอีกคนวิ่งเข้ามาหวังจะชาตตัวเอง ก่อนที่ร่างกายหนาจะถูกกระแทกเข้าอย่างจัง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด~!
เกิดความวุ่นวายขึ้นฉับพลัน ในเมื่อตัวเกรงอย่างแจบอมร่วงลงไปกระแทกพื้นอย่างแรง ความสูงที่ตกลงมาไม่ใช่น้อยๆ สายตาทุกคู่เบิกโพลงให้กับภาพตรงหน้า นักกีฬาที่ไม่เคยพลาดกับการปิดเกมส์อันสวยงานเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่วันนี้กลับร่วงลงมาไม่เป็นท่า ทั้งๆที่กระโดดตัวลอยจนสูงเท่าแป้นบาสแล้วแท้ๆ
“แจบอม! เป็นไงบ้างวะ เจ็บตรงไหน!” จงอุนเหตุการณ์ตั้งแต่แรกวิ่งเข้ามาดูอากการแทบจะทันที เหงื่อตามตัวกับเสียงหอบเหนื่อยของแจบอมยิ่งทำให้จงอุนใจเสีย
“….บ้าชิบ”
“มึงเจ็บตรงไหน ”
“กูเห็นยองแจ..”
เสียงเพ้อดังออกมาจากปากหยัก ยังไงซะก็ไม่คิดว่าตาฝาด เห็นจริงๆ เห็นว่าคนตัวเล็กนั่งเชียร์อยู่ เปิดตาพยายามมองไปที่สแตนอีกครั้ง กวาดสายตามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นใบหน้าหวานแม้แต่เงา… ตาฝาดจริงๆหรอว้ะ…
นึกเสียดายที่ดันไปเห็นอะไรไม่เข้าท่า ยองแจจะมาเชียร์ได้ยังไง…
“มึงอะไรแจบอม”จงอุนหันไปตามสายตาคมที่เหมือนเอาแต่มองหาใครอยู่ทั้งๆที่ตัวเองนอนนิ่งไม่ขยับอยู่บนพื้น เพื่อนในทีมและต่างทีมเริ่มพากันกรูเข้ามามุง แจบอมนอนหงายนิ่งถอนหายใจออกมาเบาๆ คิดว่าตัวเองคงตาฝาดไปจริงๆ เอาเถอะยังไงตอนนี้ต้องบอกอาการให้เพื่อนได้รู้ก่อนที่จะเดี้ยงไปจริงๆซะก่อน
“กูเจ็บแขน.. ”
——————
รถพยายามบาลสีขาวตรงเข้าจอดเทียบกับสนามบาส แจบอมถูกหามเข้าไปในรถตู้ แขนขวาถูกดามไว้ลวกๆ
จากการปฐมพยาบาลขั้นต้นทำให้รู้ว่า แขนขวาหัก.. เพราะตอนตกลงเอาดันเอาแขนลงก่อนตัว แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องดีที่ไม่ได้เอาหลังลงไม่งั้นคงกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปซะแล้ว
“ขอทางหน่อยครับๆ”ประตูรถกำลังจะปิด แต่กลับมีเสียงดังขัดขึ้นมาท่ามกลางผู้คนที่พากันมุงนักกีฬาคนโปรด
“ผมขอไปด้วยได้ไหมครับ”เจ้าของใบหน้าหวานวิ่งเข้ามาก่อนจะออกปากขอเจ้าหน้าที่ที่กำลังจะปิดประตู เสียงที่แสนจะคุ้นเคยทำแจบอมหัวใจกระตุก… พยายามดันตัวเองขึ้นจากเตียงเพื่อมองหาต้นเหตุของเสียงนั้น
“ผมเป็นห่วงเขา ให้ผมไปด้วยเถอะนะครับ.. ”
ยองแจ..
ร่างบางกำลังอ้อนวอนบุรุษพยาบาลตรงหน้า ดวงตาเรียวเล็กหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด แถมยังทำท่าจะร้องไห้แบบนั้นอีก.. ทำไมนะ ทำไมเขาต้องทำยองแจร้องไห้ทุกทีเลยวะ..
น้ำตาที่ทำท่าจะไหลออกมาได้ทุกเวลาทำเอาบุรุษพยาบาลตกใจ ด้วยท่าทางเป็นห่วงคนในรถจับใจเลยต้องยอมอนุญาติให้ขึ้นไปง่ายๆ
ประตูรถพยาบาลปิดลง โดยมีคนที่เขารักที่สุดอยู่ด้วย แต่จะแปลกก็ตรงที่ตอนนี้น้ำตาไหลออกมาจากยองแจไม่หยุด
“ร้องไห้ทำไม.. ยองแจ.. ”
ทันทีที่ได้เจอหน้าแจบอมร่างเล็กก็ปล่อยโฮออกมาดื้อๆ
“ฮึก.. เจ็บตรงไหนไหม ”
“ขี้แงจัง ไม่เจ็บแล้ว”
แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนกว่าครั้งไหนๆ
จู่ๆคนที่เขาอยากเจอหน้ามากที่สุดก็พลวดพลาดเข้ามา ไม่พอร้องไห้สะอึกสะอื้นมาหาอีก เจอแบบนี้หายเจ็บแบบปลิดทิ้งกันเลยทีเดียว
แจบอมยกมือขึ้นไปปาดน้ำตาออกจากดวงตาคู่สวยช้าๆ แต่ยองแจกลับร้องไห้ออกมาไม่หยุด ยิ่งทำให้เขานึกขำในใจ จะว่าดีใจก็ดีใจ จะสงสารก็สงสาร แต่ภาพตรงหน้ามันน่ารักเกินจะทนไหว เป็นห่วงกันขนาดนี้.. อยากกอดชะมัด..
“ไม่เจ็บแล้ว หยุดร้องไห้เถอะนะ”
กลับกลายเป็นว่าแจบอมต้องปลอบคนตัวเล็กที่เอาแต่น้ำตาไหล คอยเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาออก ทั้งๆที่คนเจ็บคือเขาเองแท้ๆ
“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม..”เสียงใสถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
ก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่แรก จริงๆแล้วมาเชียร์ตั้งแต่เริ่มเกมส์แล้ว ตั้งใจมาเชียร์ตั้งใจจะมาง้อนั้นแหละแต่แจบอมไม่เห็น แต่ดันมาเห็นตอนจะปิดเกมส์แบบนั้นเลยเป็นต้นเหตุที่ทำให้แจบอมเจ็บตัวแบบนี้เลย..
“ไม่เจ็บแล้ว เห็นหน้าคนขี้แงก็หายแล้วเนี่ย”พยายามปลอบอีกคนให้เลิกร้องไห้ แต่ยองแจก็ยังน้ำตาไหลไม่หยุด ก็เสียใจจริงๆนี่น่า.. ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแจบอมเองก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้
“ฮึก.. ขอโทษ..”มือบางปาดน้ำตาออกเหมือนเด็กๆ
“ขอโทษทำไม ไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย”แจบอมคว้ามือเล็กเข้ามากุมไว้
“ก็เพราะฉัน นายเลยเป็นแบบนี้ ”
“อะไร พูดซะเหมือนฉันใกล้ตายซะงั้น อีกอย่างไม่ใช่เพราะนายซักหน่อย”ไม่รู้จะปลอบยังไงให้เลิกร้องไห้ซักที ทำได้แค่บีบมือคนตัวเล็กเอาไว้ให้รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ
“เจ็บตรงไหนอีกรึป่าว..”
“ไม่เจ็บแล้ว หยุดร้องไห้นะ”ยองแจพยักหน้าหงึกหงักทั้งน้ำตา แจบอมหัวเราะออกมาน้อยๆ คนอะไร น่ารักซะไม่มี…
ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กผืนเดิมถูกเอามาเช็ดเหงื่อตามตัวร่างสูง แต่ยังไม่วายทำหน้าตาเศร้าอยู่เหมือนเดิมถึงจะเลิกร้องไห้แล้วก็ตาม สงสัยต้องชวนคุยเรื่องอื่นแล้วละ
“มาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย รู้ได้ไงว่าวันนี้มีแข่ง”
“มาเชียร์ตั้งแต่แรกนั้นแหละ มาร์คบอกว่านายจะมีแข่งเลยมา ”
“งั้นหรอ เมื่อคืนมาร์คไปหาไหม ”
“อื้ออ.. ”
“แล้วแค่ทำงานใช่ไหม ฉันหวงนะรู้เปล่า” ประโยคธรรมดาๆแต่ทำให้ยองแจที่นั่งนิ่งๆปล่อยให้อีกคนชวนคุยหน้าแดงขึ้นมา
“ไม่ได้ทำอะไรซักอย่างเลย ”
“ดีแล้ว ”
“ เรื่องเมื่อวานขอโทษนะ.. ฉันไม่ได้เกลียดนายซักหน่อย.. ”
ยองแจออกปากบอก พร้อมกับจ้องดวงตาคม เพื่อบอกว่าทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะอารมณ์
“…..”
“ไม่เห็นต้องขี้งอนเดินออกไปแบบนั้นเลย”
“ โอเคๆ”
แน่นอนว่าคนขี้งอนหัวใจพองโต ยิ้มแก้มแทบปริ กระชับมือบางเข้ามาแนบเข้ากับหน้าอกซ้ายของตัวเอง
“คราวหลังอย่าพูดแบบนั้นอีกนะ เสียใจแทบบ้า.. ”
“อื้อ..”ยองแจก้มหน้างุดเพราะความเขิน ไม่ค่อยได้เห็นแจบอมในโหมดนี้เลย.. ทำตัวน่ารักก็เป็นสินะ
เสียงรถพยาบาลยังคงเคลื่อนไป ปล่อยให้คนสองคนในรถพูดคุยยปรับความเข้าใจกันไปเรื่อยๆ ราวกับเสียงของความคิดถึงที่โหยหากันมานาน
“แจบอม.. ”
“หื้ม?”
“เจ็บตรงไหนอีกไหม.. ”
“เอ้า.. ร้องไห้อีกแล้ว ไม่เจ็บแล้วไง ยองแจอ่า.. หยุดร้องไห้เถอะนะ ”
แจบอมอยากจะตัดแขนตัวเองทิ้งแล้วกอดปลอบยองแจให้รู้แล้วรู้รอดเลยจริงๆสิให้ตาย...
__________
เหมือนจะจบ แต่ยังไม่จบ
ยังมีตอนพิเศษอีกหนึ่งตอนนะจ้ะ เรื่องมันเดินเร็วเหมือนฝันเลยจริงๆ 55555 เอาน่ะงานเก่าๆก็งี้แหละ ????????
#got2jae เหมือนเดิมนะคะ
? cactus
ความคิดเห็น