คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : demons 03
part 3
"คราวหลังถ้าพูดแบบนั้นออกมาอีกฉันจะ.."
"ค้าบบๆ ไม่พูดแล้ว"
ท่อนแขนหนักๆพาดลงไหล่เล็กจนจินยองเซไปหาคนข้างตัว ดวงตาเรียวตะหวัดมองอย่างงอนๆ ใบหน้าคมปรากฎรอยยิ้มเล็กๆขึ้นมาจนน่าหมั่นไส้ ทีตอนทำผิดละทำหน้าหงอยกโทษให้นิดเดียวทำเป็นลืม
"ฉันพูดจริงนะ ถ้ามีอีกครั้งฉันเลิกตามที่ต้องการแน่"
"จินยองอ่าา..ฉันผิดไปแล้ว"
เพราะอารมณ์ขี้น้อยใจทำให้มาร์คเผลอพูดประชดร่างเล็กโดยไม่ทันคิด
หลังจากจินยองเดินลงจากมอเตอร์ไซด์ในตอนเช้า เขาก็แค่คิดว่าอยากใช้เวลาอยู่กับอีกคนให้มากกว่านี้ ก็เลยโทรไปหาเพื่อขอไปส่งจินยองกลับบ้านแต่เจ้าตัวดันไม่ให้ก็เลยหลุดปากขอเลิก.. อารมณ์คุกรุ่นที่สั่งสมมานานทำให้มาร์คพูดออกไปแบบนั้น
จริงๆแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจินยองกระท่อนกระแท่นมานาน เลิกกันก็หลายครั้งอยู่แต่ก็อดคิดถึงกันไม่ได้อยู่ดี ที่แย่ไปกว่านั้นคือ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเป็นแฟนกันแม้แต่คนเดียว..
ตอนนี้จินยองยอมเดิมมาส่งมาร์คที่ชมรมเลยทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ปกติแล้วเขาเป็นคนเงียบๆดูเหมือนขี้เกียจจะพูดจะทำอะไรอยู่ตลอดเวลา เว้นซะแต่เวลาอยู่กับคนข้างตัวเขาตอนนี้
"เนียร์.."
"หือ.."
ร่างเล็กกดมือถือปล่อยให้มาร์ดเดินกอดคอไปตลอดทางเดิน
"เย็นนี้ไปหาที่ห้องได้ไหม"
ความหมายของคนตัวโตคือเขาอยากจะไปนอนเล่นที่ห้องของคนรักบ้างก็เท่านั้น
"แล้วแต่ จะไปเล่นเกมส์อีกอะดิ"
"ก็..ประมานนั้นมั้ง"
"จะกินอะไรด้วยไหมอะ"
"จะทำให้กินหรอ!?"
"อืมม..ประมานนั้นมั้ง"
จินยองตอบล้อเลียนคำตอบก่อนหน้าของมาร์ค ทำเอาเจ้าตัวยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
เขาเองก็ไม่ได้อยากทำให้มาร์ครู้สึกไม่ดีเท่าไรหรอก ยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย
"ฉันกินได้หมดแหละถ้านายทำ"
"ดีมากเจ้าต้วน"
ฝ่ามือเล็กๆตะปปลงบนไหล่หนาพร้อมกับที่พวกเขามาหยุดอยู่หน้าห้องชมรมพอดี
"ฉันไปละนะ"
"อือ..ตอนเย็นๆเจอกัน"
"อื้มม.."
จินยองฉีกยิ้มให้คนตัวโตก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิม จมูกโด่งพ่นลมหายใจทิ้งเฮือกใหญ่
เวลาแห่งความสุขหมดลงไปอีกครั้ง..
"เห้ยพี่มาร์คมาร์ค!! เฮียบีไปไหนอะ!"
เสียงดังราวกับมีคนใช้โทรโข่งขยายเสียงดังขัดภวังค์ความสุขขึ้นมา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น
"มึงถามเหมือนมีไฟไหม้เลยวะ จะโอเวอร์แอคติ้งทำเหี้ยไร"
"อ่าว ก็เฮียสัญญาว่าจะมาเล่นเกมส์กับผมอะ!"
ไม่พูดเปล่า แจ็คสั่นชูจอยเกมส์ในมือให้เห็นพลางดีดดิ้นเหมือนเด็กอนุบาลถูกขัดใจ
"มึงสมองเสือมป่าววะ มันโดนเรียกไปทำโทษเมื้อกี้ไง มัวแต่ตามตูดสาวไม่รู้เรื่องเลยดิ"
"เออจริงแหะ.. ป่านนี้จะเป็นไงเนี่ย.."
--------------
"นี่!! ถ้าไม่ช่วยก็อย่าทำให้มันสกปรกมากกว่าเดิมได้ไหม!!"
เสียงหวานตะโกนลั่นสนามบาสที่ในเวลานี้มีแค่เขากับแจบอมสองคน เนื่องจากช่วงบ่ายเป็นคาบของชมรมเด็กนักเรียนที่นี่จึงไม่มี
และแน่นอนว่าเขากำลังทำโทษตามคำสั่งของครูใหญ่ก่อนออกไปประชุม โดยการทำความสะอาดสนามบาสทั้งหมด
"โทษที ไม่เห็น.."
แจบอมกระตุกยิ้มอีกครั้งก่อนจะหันไปโยนลูกบาสให้ลงห่วงเหมือนเดิมหลังจากที่เจ้าตัวพึ่งยิงพลาดร่วงลงมากระทบกองใบไม้ที่ยองแจกวาดไว้จนมันปลิวกระจัดกระจายสกปรกเหมือนเดิม
มันเป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งจนคนตัวเล็กเริ่มทนไม่ไหว อากาศร้อนแผดเผาอารมณ์ให้เดือดขึ้นไปอีก พวงแก้มเนียนแดงเรื่อขึ้นจากสภาพอากาศ ทำไมต้องมากวนประสาทตอนร้อนๆแบบนี้ด้วยไม่เข้าใจเลย
“นายกลับไปเลย”
“กล้าไล่ฉันงั้นหรอ”
คนตัวโตหันขวับมาจ้องยองแจเขม็ง ปากอิ่มเม้มเน้นพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ก็ไม่ช่วยแล้วยังจะมาทำให้มันเสร็จช้าลงก็กลับชมรมตัวเองไปสิ มันน่าโมโหนะที่ต้องกวาดที่เดิมซ้ำๆไม่มีทางจะเสร็จได้ง่ายๆเลย
“งั้นก็อยู่เฉยๆไม่ได้รึไง..”
พึมพัมเบาๆคนเดียวพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตากวาดต่อไป คอยปัดหน้าม้าสีน้ำตาลของตัวเองออกเป็นระยะๆ ชักจะยาวเกินไปแล้ว สงสัยต้องไปตัดผมบ้างแล้วสิ
พุบบ..!!
“อ้ะ…”
“ถุงขยะมีทำไมไม่ใช้”
“ทำอะไรของนายเนี่ย”
ยองแจรั้งถุงสีดำที่ครอบอยู่บนหัวออกแทบจะทันที ดวงตาเรียวมองค้อนแจบอมที่ยืนกระตุกยิ้มอยู่ตรงหน้า ทั้งคู่มีเหงื่อชะโลมกายไม่ต่างกัน เพียงแค่ยองแจมีเหงื่อจากการทำงาน แล้วแจบอมได้มาจากการเล่นบาสก็เท่านั้น
“รีบกวาดซะ อยากกลับจะแย่”
“นายก็กลับไปก่อนสิ”
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน! รีบกวาด พูดมากอยู่ได้”
ยองแจเผลอสะดุ้งเพราะเสียงตะคอกของแจบอม ทำไมชอบเสียงดังนักนะ ร่างเล็กฮึดฮัดเล็กน้อยพลางเดินออกห่างคนตัวโตไปอีกทาง รีบเก็บจะได้รีบกลับ
ก้มๆเงยๆจนแทบจะหน้ามืดตามัวล้มพับไป จริงๆมันไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรนักหรอก ครูใหญ่แค่อยากจะลงโทษให้รู้สำนึกของคนเก็บกวาดบ้างก็เท่านั้น แล้วเศษใบไม้มากก็ไม่ได้มากมายอะไร
ถ้าไม่ติดว่ามีคนคอยกวนจนไม่เสร็จซักทีน่ะนะ..
มือบางกอบเอาเศษใบไม้กองสุดท้ายใส่ถุงดำเป็นที่เรียบร้อย ปัดมือเข้ากับกางเกงตัวเองพลางมองหาจอมป่วน หายไปไหนแล้วนะ.. หรือว่ากลับไปแล้ว
เอ้ะ.. นั้นไง..
ร่างสูงนอนทิ้งตัวอยู่บนม้านั่งที่เมื่อก่อนเขาเคยไปนั่งประจำ..
เมื่อก่อนละนะ.. หลังจากเรื่องวันนั้นยองแจก็ไม่ค่อยจะย่างกายมาแถวนี้อีกเลย
ดูเหมือนว่าแจบอมกำลังหลับ คงเป็นเพราะสายลมอ่อนๆกำลังพัดโชยมาเอื่อยๆ เส้นผมสีดำของแจบอมพริ้วไหวไปตามลมเล็กน้อย
ถุงขยะในมือเรียวถูกวางไว้ข้างตัวพร้อมกับคนตัวเล็กที่ค่อยๆทรุดตัวนั่งลงใต้ต้นไม้เล็กข้างสนามบาส ไม่รู้ว่าทำไมว่าจู่ๆความรู้สึกเมื่อคราวนั้นถึงกลับมา.. ความรู้สึกที่อยากจะเก็บภาพของคนตรงหน้าเอาไว้นานๆ
หรือบางทียองแจอาจจะแค่รู้สึก.. อยากจะหยิบกระดาษปากกาขึ้นมาวาดรูปคนตรงหน้าอีกครั้ง..
ร่างเล็กปล่อยให้เวลาผ่านไปช้าๆ บรรยกาศรอบข้างเงียบเกินกว่าจะเป็นเวลาเรียน หัวทุยอิงเข้ากับลำต้นเมื่อเขาเริ่มรับน้ำหนักมันไม่ไหว ดวงตาเรียวยังคงจดจ้องภาพตรงหน้าไม่ไปไหน เวลานี้เป็นโอกาสเดียวที่ยองแจจะได้มองอิมแจบอมได้อย่างสนิทใจ
แจบอมไม่ได้ชอบผู้ชายข้อนี้เขารู้ดี.. นั้นคือเหตุผลที่ไม่สามารถแม้แต่จะไปหายใจใกล้ๆอิมแจบอมด้วยซ้ำ
ดวงตาคมปิดสนิทสะกดร่างเล็กไม่ให้สามารถละสายตาไปไหนได้ มองไล้ลงมาผ่านสันจมูกสวยไปจนถึงปากหยักได้รูป ถ้าทำให้หลับแบบนี้ตลอดได้ก็ดีสินะ ถ้าทำแบบนั้นได้ยองแจคงจะต้องไปเป็นฆาตกรแล้วละมั้ง..
คิดอะไรอยู่เนี่ยยองแจ..
ผ่อนลมหายใจลงช้าๆ พลางหลับตาลง สายลมพัดโชยพาเอาเส้นผมน้ำตาลนุ่มของยองแจพริ้วไหวไปมาช้าๆไม่ต่างกับอีกคน พยายามไม่คิดถึงความรู้สึกแบบนั้นอีก ต้องไม่คิดแบบนั้น..
พร่ำบอกตัวเองว่าให้ลืมทุกอย่างไปซะ..
ยองแจตัดสินใจลุกเข้าไปหาแจบอม
ปลุกแล้วก็กลับ.. จบ..
"นี่.."
"....."
"แจบอม"
"....."
คิดจะหลับอยู่ตรงนี้จริงๆรึไง ไปอดหลับอดนอนจากไหนมา
หรือเพราะวันนี้มาโรงเรียนเช้า.. เพราะปกติแจบอมมาโรงเรียนสายจะตาย คงจะตื่นเช้าไปละมั้ง..
ตื่นสิเจ้าบ้าเอ้ย..
จมูกรั้นผ่อนลมหาใจก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ เลื่อนมือไปแตะตัวอีกคนเบาๆ
"..แจบอม ตื่นสิ"
"....."
ทว่าแจบอมก็ยังเงียบ หรือสะกิดเบาไป ใจจริงถ้าไม่กลัวโดนต่อยเขาจะยกเท้าขึ้นมายันให้ตกเก้าม้าไปเลยด้วยซ้ำ ถ้าทำจริง เตรียมเก็บศพยองแจได้เลยครับ
"ไม่งั้นฉันจะทิ้งไว้ตรงนี้แล้วนะ.. "
ความจริงไม่ต้องรอหมอนี่ก็ได้ เพราะถ้าเป็นยองแจที่นอนอยู่ตรงนั้น แจบอมก็คงไม่รอเหมือนกัน คิดได้แบบนั้นจึงกลับหัน เตรียมตัวหนี แต่แล้วความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาซะก่อน..
ขอเอาคืนซักหน่อยเถอะ..
ปากบางคลี่ยิ้มออกมาพลางขยับเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม จนตอนนี้ยองแจกำลังยืนชิดม้านั่งตัวยาว
ขนาดมายืนใกล้ขนาดนี้ยังไม่ตื่นเลย..
เสร็จยองแจละ..
มือเรียวล้วงเข้าไปหยิบปากาในกระเป๋ากางเกง ก่อนยกมือขึ้นค้างไว้ตรงใบหน้าหล่อเหลานั้น
เผลอเม้มปากตัวเองด้วยความตื่นเต้นกลัวว่าอีกคนจะตื่นขึ้นมาซะก่อน แต่ท่าทีของแจบอมก็ยังนิ่ง..
ยองแจเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ แกล้งโบกมือไปมาแจบอมก็ยังคงนิ่งอยู่..
น่าจะปลอดภัยแล้วละ..
ร่างเล็กยิ้มกริ่มอยู่ในใจก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงไปหามากกว่าเดิม มือบางเตรียมจะจรดปลายปากกาลง
ตรงไหนดี ตาแพนด้าดีไหม หึหึ..
ไม่เอาดีกว่า อย่างหมอนี่ต้องเป็น ผู้เสพวิญญาณอะไรทำนองนั้น
หมับบ..!!
"เห้ยย..!"
ยังไม่ทันที่จะได้แต่งเติมลวดลายอะไร ฝ่ามือหนาก็ตรงเข้ามาล็อคข้อมือบางเอาไว้ได้ก่อน สายตาคมจ้องลึกเข้าไปจนยองแจต้องเบือนหน้าหนีอย่างช่วยไม่ได้
"จะทำอะไร.."
"อะ..โอ้ยย!! เจ็บนะ!!"
เท่านั้นยังไม่พอ คอเสื้อเขาก็ถูกรั้งเข้ามาใกล้บังคับไม่ให้ถอยตัวหนีได้ง่ายๆ มือบางทาบอกแกร่งเอาไว้เพราะความตกใจ
"จะลักหลับฉันรึไง.."
"ทุเรศ! ใครจะไปทำ!"
"แน่ใจ..?"
แจบอมแกล้งกระตุกยิ้มยั่วทำเอาคนตัวเล็กแทบอยากจะฝากหมัดหนักๆไว้ซักที
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหลบสายตาคมนั้นไปมองทางอื่น
"หลบตาฉันทำไมละ.."
"ก..ก็.. ก็ใครอยากจะไปมองหน้านายกัน.."
"หึ.. นายไง"
ใบหน้าหวานถูกบังคับให้หันกลับมาด้วยฝีมือคนตรงหน้า แจบอมรู้ว่าเจ้าตัวไม่ชอบให้เขาเชยคางแบบนี้ และนั้นก็ทำให้ยองแจเลือกที่จะสะบัดหน้าหนี
พยายามจับมือหนาที่รั้งคอเสื้ออยู่ให้ปล่อยออกแต่ก็ยากเกินไป แจบอมยกยิ้มร้ายขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่ายองแจกำลังโมโหแค่ไหน
อย่าให้แรงเยอะกว่านะ!
"ปล่อยนะ!!"
"คราวหลังฉันจะหลับต่อหน้านายไม่ได้แล้วสิ.. อันตรายชะมัด.."
"อ..ไอ่.. ฮึ้ยย! ใครกันแน่ห้ะ!! ปล่อยย!!"
คนตัวโตลุกพรวดปล่อยคอเสื้อออกแต่ก็ไม่วายจะข้อมือเล็กไว้ ยองแจเซไปตามแรงเหวี่ยงที่แจบอมลุกขึ้นมาดื้อๆ ร่างสูงลากอีกคนให้เดินตาม จนมาหยุดอยู่ที่ถุงขยะและอุปกรณ์ทำความสะอาดวางไว้
"เก็บของได้แล้วไป"
พูดเสร็จก็ใช้สายตาบังคับให้คนตัวเล็กให้เก็บของ ในขณะที่ตัวเองยืนกอดอกนิ่งๆ
ยองแจหอยหายใจเบาๆพลางจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง มองค้อนตอบสายตาคมเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินไปหยิบทุกอย่างมาถือ
จะคิดซะว่าวันนี้พระเจ้าไม่เข้าข้างแล้วกันนะ
ไม่สิ..
วันนี้พระเจ้าคงอยากจะแกล้งเขามากกว่า..
-----------------------
"ห้องนี้หรอ"
"เออ เอาเข้าไปเก็บเร็วๆ"
ดวงตาเรียวมองแจบอมอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก แต่เขาก็ไม่รู้ว่าห้องเก็บของมันอยู่ส่วนไหนของโรงเรียน ในเมื่อคนที่อยู่มานานกว่าบอกว่าห้องนี้ก็ต้องจำใจเชื่อสินะ
ยองแจเก็บอุปกรณ์ต่างๆยัดเข้าไปในห้องเล็กแคบใต้บันใดโดยมีแจบอมยืนอิงเสารออยู่ด้านหลัง
ไม่คิดจะเข้ามาช่วยกันซักนิด เห็นไหมว่าตู้เก็บไม้กวาดมันอยู่ลึกแค่ไหน ทางเดินเข้าไปก็แทบจะไม่มี ต้องขยับของที่วางเกะกะออกไปก่อน
"ช้าจังวะ"
โอ้ย เร่งอยู่ได้..
"นายก็มาช่วยสิ จะได้เร็วขึ้น"
"เรื่องอะไร นี่มันความผิดของนายคนเดียว"
แจบอมตอบเสียงเรียบ ยองแจถอนหายใจช้าๆ คิดว่าชาตินี้คงไม่ได้ความช่วยเหลือจากแจบอมแน่นอน
เขาไม่ควรจะคาดหวังให้มาช่วยอยู่แล้ว ตั้งแต่โดนครูใหญ่เรียกให้ไปทำโทษ เจ้าตัวก็เอาแต่ทำหน้าเข้มเหมือนจะฆ่าเขาให้ได้ แต่โชคดีที่เจอลูกบาสเข้าก่อนแจบอมเลยอารมณ์ดีขึ้นมา
"ฮัทท.."
ฝุ่น.. ฝุ่นเกรอะกรังจากในห้องทำเอายองแจต้องถูจมูกตัวเองแรงๆ ให้ตายสิ ห้องนี้มันถูกปิดตายแล้วไม่มีใครเข้ามาทำความสะอาดรึไงนะ
"ฮัทชิ่ว-!!"
"เห้ๆ ฝุ่นมันกระจายออกมาด้านนอกหมดแล้ว"
เสียงทุ้มดังท้วงขึ้น เพราะจังหวะที่ร่างเล็กจามจนตัวโยนก็เผลอไปปัดของในห้องตกจนฝุนคละคลุ้งขึ้นมากกว่าเดิม
นึกอยากจะด่าไอ่คนตัวโตข้างนอกก็ทำไม่ได้ ตอนนี้ไม่อยากแม้แต่จะเปิดปากด้วยซ้ำ
"แค่กๆๆ"
ว่าแล้วก็รั้งคอเสื้อขึ้นมาปิดจมูกพลางใช้เท้าเขี่ยของออกให้พ้นทางเดิน มือบางดึงหูจับของตู้ออกและนั้นก็ทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจาย
ตายๆ โดนม๊าด่าแน่ๆ เสื้อเปื้อนขนาดนี้
"จะเข้าไปนอนในนั้นรึไง เร็วดิวะะ!!"
โอ้ยย.. มันน่านัก..
ยองแจฮึดฮัดคนเดียวในใจเพราะตอบโต้อะไรไม่ได้ จะสำลักฝุ่นตายอยู่แล้ว รีบยัดไม้กวาดเข้าไปเก็บก่อนจะเดินออกมาข้างนอกด้วยความทุลักทุเล
"แค่ก..ฮัทชิ้ว-!!"
"อื้อหืออ.. นี่มันคนหรือตัวอะไร"
ร่างสูงถอยออกห่างทันทีที่เห็นคนตัวเล็กเดินออกมา บนหัวมีหยากไย่เล็กๆเกาะอยู่ แก้มเนียนเปื้อนฝุ่นเหมือนเด็กๆที่ไปเล่นซนคลุกดินมาก็ไม่ปาน แจบอมพยายามกลั้นหัวเราะก่อนจะเอามือกุมท้องอย่างชอบใจ
"ก็เพราะนายไม่ช่วยฉันไงเล่า!! แล้วหัวเราะอะไรห้ะ!!"
"ฮ่าาาๆๆ นายคงไม่เข้าชมรมด้วยสภาพนี้หรอกใช่ไหม ฮ่าๆๆ"
จริงสิ..
ถ้าเข้าชมรมด้วยสภาพนี้คงโดนด่าแน่ๆ แค่ขยับตัวฝุ่นก็ปลิวแล้ว
"ตายแล้วนักเรียนชเว!!"
เสียงครูใหญ่ดังขึ้น ยองแจหันควับไปหาต้นเสียงทันที
"ทำไมสกปรกแบบนี้"
"กะ..ก็ผมเอาไม้กวาดมาเก็บนี่ครับ.."
"มันใช่ห้องนี้ที่ไหนกัน ห้องนี้มันไม่ได้ใช้นานแล้ว"
ชัดเจน..
เขาโดนอิมแจบอมแกล้งสินะ..
"ก็แจบอมบอกผมว่าห้องนี้นี่ครับ!"
ฟ้องแบบนี้ต้องฟ้อง มีอย่างที่ไหนให้เดินลุยฝุ่นเข้าไปแบบนั้นนะ ฮึ้ยย...
"อ้าว..ผมคิดว่ายังใช้ห้องนี้ได้อยู่ซะอีก.."
ด้านคนตัวโตก็แกล้งตีหน้านิ่งพูดเสียงเรียบ ดูก็รู้ว่าเล่นละครชัดๆ!! หน้าตายียวนนั้นยิ้มมุมปากได้น่าประเคนหมัดงามๆให้ซักที แต่ถึงจะอยากฝากรอยแผลไว้แค่ไหนยองแจก็ทำได้แค่ กำหมัดแน่นไว้ข้างตัว ดวงตาเรียวเล็งจ้องเขม็งด้วยความโมโห
"เอาเถอะๆ ไปอาบน้ำไปยองแจ"
เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนตัดบท
"อาบน้ำ?"
โรงเรียนมีห้องอาบน้ำที่ไหนกัน อย่าบอกว่าจะให้ใช้น้ำในถังอาบนะ..
"ชมรมบาสไง ในชมรมมีห้องน้ำใช่ไหมอิมแจบอม"
ชมรมบาส..?
ฆ่ากันเลยดีกว่า
.
.
.
เพราะชมรมที่เกี่ยวกับกีฬาทุกชนิดจะมีห้องน้ำในตัว รวมถึงชมรมบาสด้วยเช่นกัน เวลานี้ยองแจเลยได้มายืนทำหน้ามึนโดยมีเหล่านักกีฬาจอมกวนล้อมรอบ..
"เดี๋ยวนี้ตามเฮียบีมาถึงชมรมเลยหรอ ร้ายนี่หว่า ฮ่าๆ"
"ไอ่แจ็คไปว่าน้องเขา"
"ก็พูดตามที่เห็นนี่"
เสียงพึมพัมเบาๆจากรุ่นพี่ที่เขาไม่ค่อยสนิทนักดังแว่วเข้ามา ใบหน้าหวานงอง้ำนั่งกอดเข่าฟังอยู่บนโซฟา จะนินทาอะไรก็ให้มันเบาๆหน่อยไม่ได้รึไง
นี่ทำไมต้องบากหน้ามาอยู่ในสถานที่ที่ไม่อยากมาที่สุดด้วยเนี่ย ยองแจลอบมองไปรอบๆห้องพลางคิดในใจว่าที่นี่ไม่เหมือนชมรมกีฬาเลยซักนิดเดียว
ห้องนี้เป็นห้องไม่กว้างมากนัก เป็นแค่เพียงห้องโล่งๆมีตู้เสื้อผ้าและล็อคเกอร์สำหรับเก็บชุดแข่ง มีโซฟาริมสุดของห้องตั้งชิดกับทีวีขนาดพอเหมาะ
ส่วนโซฟาตัวที่เขานั่งอยู่ตั้งติดกับตู้เย็นอยู่หน้าห้องน้ำ
นักเรียนต่างพากันนอนระเกะระกะ หน้าทีวีมีแทคยอนและชานซองนอนหลับอยู่โดยที่แจ็คสันนั่งเล่นเกมส์อยู่ข้างๆและมาร์คนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ส่วนอีกมุมหนึ่งของห้องเห็นยูคยอมกำลังเล่นคอมอยู่กับรุ่นพี่ซึลอง
ไหนจะนักเรียนในชมรมที่เดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่นอีก ยองแจทำตัวไม่ถูกเลยบอกตรงๆ
"อะ..หาได้เท่านี้แหละ"
คนตัวโตเดินมายืนอยู่ตรงหน้าทำให้ยองแจตั้งย้ายสายตาจากการสำรวจห้องกลับมา
เสื้อแขนยาวสีดำถูกยื่นให้ ยองแจจ้องมองมันด้วยความระแวง
"อย่าเรื่องมากได้ไหม.."
แต่แล้วน้ำเสียงดุกับสายตาคมที่มองมาอย่างไม่พอใจก็บังคับให้มือเล็กรับมา
เพราะครูใหญ่ออกคำสั่งให้ร่างสูงพายองแจมาอาบน้ำโดยที่ต้องหาเสื้อผ้าให้ด้วย แจบอมเลยออกอาการหงุดหงิดยกใหญ่ ช่วยไม่ได้.. อยากแกล้งคนอื่นก่อนทำไม..
"กางเกงก็ใส่ตัวเดิมไปนั้นแหละ"
"อืม.."
พยักหน้าตารับก่อนจะตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ ตอนนี้เหม็นกลิ่นฝุ่นจะแย่ ยังไงก็ต้องอาบน้ำแล้วใส่เสื้อของแจบอมไปก่อน แล้วค่อยเอาชุดนักเรียนตัวเองไปตาก
กึก..
แอด..
เสียงประตูดังเสียดสีดูไม่น่าไว้ใจ ยองแจออกแรงดึงประตูให้ปิดลงอีกครั้ง
กึก..
แอดด..
แต่ทว่าประตูมันกลับเด้งออกตามเดิม มองหากลอนประตูก็ไม่มี จะมีก็แค่หูจับดูพิการๆเท่านั้น
"แล้วจะปิดยังไงละเนี่ย.."
แจบอมเดินไปนั่งเล่นเกมส์กับแจ็คสันแล้ว ละทีนี้เขาจะขอความช่วยเหลือจากใครได้เล่า
"อ่อ.. พี่ยองแจ ประตูมันเสียน่ะครับ"
เป็นยูคยอมที่พูดขึ้น ใบหน้าหวานขยับออกมาจากด้านในเล็กน้อยเพื่อที่จะคุยกับรุ่นน้องตัวโตได้สะดวกๆ
"เอ่อ..แล้ว ต้องทำยังไงหรอ"
"พี่อาบเลยก็ได้ครับ ประตูมันจะแง้มไว้นิดหน่อย ไม่มีใครดูหรอกครับ"
ประตูจะแง้มไว้.. ให้ตาย ใครจะอาบน้ำแบบที่ประตูมันปิดไม่ได้กัน!!
คนตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก หน้าซีดขึ้นมาดื้อๆ ไม่ได้หรอก ทำไม่ได้ ถ้ามีคนเข้ามาใหม่แล้วไม่รู้ว่ามีคนอาบน้ำจะทำยังไง
"อาบๆไปเถอะน่าไอ่ตุ้ด ไม่มีใครอยากมองหรอกนะ!"
แจบอมตะโกนโพล่งขึ้นมา พูดง่ายนี่! รู้น่าว่าไม่มีคนอยากมอง เหอะ.. แต่ถ้ามีคนไม่รู้นี่สิ!
"จะบ้ารึยัง ประตูมันปิดไม่ได้นะ!"
"เรื่องมาก หรือจะให้ฉันเฝ้าหน้าห้องน้ำห้องห้ะ!!"
ดูง่อยๆไหม TT^TT ฮาา ช่วงนี้งานเยอะมาก
ถ้าผิดพลาดหรือไม่ฟินยังไงขออภัยด้วยนะคะ
ติชมได้นะคะว่าอยากให้ปรับเปลี่ยนตรงไหน
พยายามจะเขียนให้ยาวแต่ไม่รู้ว่ายาวไหม55
ปล.ใครเจอคำผิดตรงไหนกระซิบบอกได้นะ55
#demons2jae
? cactus
ความคิดเห็น