คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : YUGBAM : [SF] Hello II {100%}
[SF] Hello II {100%)
Rate : PG
Pairing : Yugyeom & Bambam
Background Music : CuteGirl - Toppdogg
Summary : สวัสดีนะ
BAMx2 ♥ : พี่ยูคยอมครับ
BAMx2 ♥ : เป็นไงบ้าง
BAMx2 ♥ : น้องมาเอาหนังสือรึยังอ่า
ผมจ้องเครื่องมือสื่อสารกว่า 2 นาที ครับ.. แค่สองนาทีเนี่ยแหละ กลัวอ่านไม่ตอบแบมแบมไปแล้วเขาจะน้อยใจอะไรไปอีก ตัวเล็กนิดเดียวน่าจะขี้น้อยใจตามตัวไปด้วยละมั้ง มือสั่นเทาจิ้มข้อความกลับไปอย่างใจหวั่น ๆ ทำไมคนตัวใหญ่อย่างผมถึงใจเล็กประติ๋วขนาดนี้ไปได้นะ
YGYEOM : มาเอาแล้วครับ
YGYEOM : น้องเขาดูเขิน ๆ นะ 555
ตบหน้าผากตัวเองไปสองที ใครเขินใคร ? น้องเยรินเขินผมหรือผมเขินแบมแบม ? นี่สินะคนที่ทำอะไรไม่ถูกก็ทำอะไรไม่ถูกอยู่วันยันค่ำ เห็นผมมีสาว ๆ ล้อมหน้าล้อมหลังขนาดนี้ จริง ๆ ผมนี่โคตรขี้อายเลย ไม่เคยมีแฟนด้วยนะ เชื่อผมไหมล่ะ
BAMx2 ♥ : 5555 เยรินก็แบบนี้แหละ
BAMx2 ♥ : เมื่อกี้ไปแอบส่องหน้า Home มา
BAMx2 ♥ : เราอยู่โรงเรียนเดียวกันนี่ ?
โอยตาย ผมละอยากจับคนที่ผมคุยด้วยมาหยิกแก้มให้หายหมั่นเขี้ยวเสียจริง แอบดูหน้าโปรไฟล์ผมก็บอกด้วย แถมอยู่โรงเรียนเดียวกันด้วย แล้วนี่ผมไปอยู่ไหนมานะถึงไม่เคยเจอแบมแบม ...
เออใช่... ผมโดดเรียนตลอดเลยนี่หว่า ฮ่าๆๆ
YGYEOM : จริงดิ ?
YGYEOM : แบมแบมอยู่ปีอะไรอะ ?
BAMx2 ♥ : ปีสุดท้าย...
BAMx2 ♥ : งั้นนายก็ไม่ใช่พี่ฉันอะดิ
BAMx2 ♥ : โอ๊ยยยยยยยยย
ผมตบหน้าผากเหม่ง ๆ (?) ของตัวเองไปรัว ๆ แถมตบแก้มย้วย ๆ ของตัวเองไปอีกสิบกว่าที บ้าเอ๊ยยยยยยย ไปเผลอเรียกเขาพี่ทั้งที่ผมแก่กว่าเนี่ยนะ อย่างดีสุดก็อายุเท่ากัน โอ๊ยจะบ้าตาย จริง ๆ เวลามีคนมาเรียกผมน้องผมก็เคืองจะแย่แล้วนะ นี่ไปเรียกเขาพี่ เขาจะรู้สึกว่าตัวเองหน้าแก่ไหมเนี่ย
YGYEOM : เห๊ย ปีสุดท้ายเหมือนกัน
YGYEOM : งั้นไม่ต้องคุยแบบทางการแล้วกันเนอะ
YGYEOM sent you a sticker.
“เฮ้อ”
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกว่าคนตัวสูงที่ผมขอเรียกแทนไปเลยว่า ‘ไอ้หมี’ ไม่ได้ว่าอะไรผม แน่ล่ะ ก็ยูคยอมตัวสูงมาก ไม่ใช่แค่สูงแต่ตัวใหญ่มาก ๆ ด้วย ผิดกับผมที่ตัวเล็กนิดเดียว พกพาความสูงแค่พอประมาณกับการดำรงชีวิต ถึงแถวบ้านจะเรียกว่าเตี้ยก็เถอะ...
BAMx2 ♥ : ที่เรียกพี่ไป...
BAMx2 ♥ : ไม่ว่ากันเนอะๆๆๆๆ
BAMx2 ♥ : เนอะหมีเนอะ
ผมกัดปากแน่นกับสรรพนามที่คนตัวเล็กเรียกผม ...
หมี
อยากจะกรี๊ดให้ลั่นร้านของพี่มาร์คแต่ก็กลัวจะเสียฟอร์ม โอ๊ย ขอมโนได้ไหมว่านี่เป็นสรรพนามมุ้งมิ้งที่เราสองใช้แค่สองคน ตายละ คิมยูคยอมเขินมากครับบอกเลย ตั้งใจจะบอกซะหน่อยว่างอนนะ บ้าเหรอ ผมออกจะหน้าใสกิ๊งขนาดนี้มาเรียกผมว่าพี่ แต่ก็โกรธไม่ลงเลยกับการที่คนตัวเล็กมาเรียกผมหมีแบบนี้
YGYEOM : ใครหมี ?!
YGYEOM : ออกจะหุ่นนายแบบปานนี้
BAMx2 ♥ : นายแหละหมี
BAMx2 ♥ : ตัวใหญ่มากอะ
BAMx2 ♥ : เราตัวนิดเดียวเอง
หูยตัวเล็กน่ารักน่าปกป้องมากด้วยแหละ โอ๊ยยูคยอมเขินจังเลย เขินซะจนหน้าผมตอนนี้ไปมุดอยู่ใต้ซอกเคาน์เตอร์ ทำเอายองแจเดินมาเขกกะโหลกผมดังโป๊ก พลางถามว่ามุดหาหนูแถวนี้กินอยู่เหรอ ไอ้ผมก็ดีใจ ผมคงมุ้งมิ้งเหมือนแมวสินะ ถึงแม้พี่แจบอมจะเดินมาทำปากขมุบขมิบว่าเป็นตัวอย่างอื่นก็เถอะ...
เอาน่า ยูคยอมแฮปปี้ ไม่ว่าเป็นตัวอะไรก็ยอม
YGYEOM : แบมตัวเล็กอะดีแล้ว
YGYEOM : นี่ลำบากจะตาย เดินชนนู่นนี่
BAMx2 ♥ : 5555 นั่นสินะ
BAMx2 ♥ : จะนอนละนะ ง้วงง่วง
ผมมองเวลาบนนาฬิกาหมีพูห์สุดแสนมุ้งมิ้ง นี่มันแค่สามทุ่มกว่า ๆ แต่โคตรง่วงเลย วันนี้ช่วยงานพี่แจ็คสันซะจนเหนื่อย ทั้งนั่งรถนั่งเรือไปหอบหิ้วของมาช่วยงานรับน้องของพี่แก ทั้งที่สตาฟตัวเองก็มี ทั้งที่งานผมก็ไม่ใช่ แต่ดันอยากให้ผมไปช่วยเพราะไว้ใจผม กลัวคนอื่นจะปลอมบิลโกงเงินคณะนาง โอย ผมละอยากเอารองเท้าฟาดหัวพี่เขาถ้าไม่ติดว่าพี่เขาเป็นพี่ ก็ตัวเองไปซื้อด้วยขนาดนั้นใครมันจะมาปลอมบิลหลอกพี่ได้วะ คิดแล้วก็โมโหไม่หาย
YGYEOM : นอนไวจัง
YGYEOM : ไม่กี่ทุ่มเอง 555
BAMx2 ♥ : วันนี้เหนื่อยอะ
BAMx2 ♥ : นายก็นอนได้แล้ว
ผมขอเขินจะมีใครว่าผมไหม นี่แบมแบมห่วงผมอยู่รึเปล่าอะ อยากจะกลิ้งให้รอบร้านไปเลย ถึงแม้ตอนนี้ทั้งพี่แจบอม พี่ยองแจ รวมถึงพี่มาร์คที่กลับมาก่อนกำหนดจะมานั่งประกบผม พลางสอดรู้สอดเห็น หรือที่แถวบ้านคุณ ๆ เรียกกันนั่นแหละ.... เรื่องผมกับแบมแบมอย่างมีความสุข คิมยูคยอมนี่โชคร้ายจริง ๆ ไม่น่ามีชีวิตพัวพันกับไอ้คนพวกนี้เลย คนหล่อเพลีย
“น้องครับ ไม่ต้องทำหน้าฟินครับ แบมแบมเขาพูดไปตามมารยาทครับ แหมๆ” พี่แจบอมขัดฟิลลิ่งผมได้อย่างน่าเอาพี่ไปขัดพื้นมาก ท่าทางจะสะอาดเกลี้ยงเกลา
“เห๊ยพี่ ให้ผมมีความหวังหน่อยดิ ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีหวังนะพี่”
“พอเลยไอ้ยูค ไปช่วยเขาปิดร้าน วันนี้เฝ้าร้านคนเดียวนะเว้ย พี่จะไปหาหม่ามี้”
ผมเบ้ปากใส่พี่มาร์คที่เป็นลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ ห่างมากเสียจนแทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักนิด ผมวางมือถือของตัวเองอย่างลืมไปว่า ผมอ่านข้อความของแบมแบมไปแล้วแต่ยังไม่ได้ตอบ ผ่านไปเหกือบชั่วโมงหลังจากล่ำลาพี่ชายตัวแสบและพนักงานในร้านทั้งหมดแล้ว ผมก็โยนผ้ากันเปื้อนออก คว้าโทรศัพท์แล้วตรงเข้าไปในโซนที่เป็นที่พักของทางร้าน ก่อนจะคิดได้ว่า...
“ฉิบหาย ! ลืมตอบแบม”
ผมสไลด์หน้าจอปลดล็อกอย่างใจหวั่น กลัวเหลือเกินแค่คุยวันแรกก็ทำเขานอยด์หรือเปล่าอะไรยังไง ยูคยอมจะร้องไห้
BAMx2 ♥ : อะไร อ่านไม่ตอบ ?
BAMx2 ♥ : นอนละนะ ฝันดี
โอ๊ยยยยย ขอตำราภาษาสเปนให้ผมทีครับ อยากกรีดร้องเป็นภาษานางมากตอนนี้ มือนี่ขยี้หัวจนเสียทรงไปแล้ว เบะปากเป็นเด็กอย่างที่ชอบทำเวลาอยู่คนเดียวก่อนจะรีบจิ้มหน้าจอรัว ๆ
YGYEOM : เห้ยขอโทษ ๆ ไปช่วยปิดร้านมา
YGYEOM : ฝันดีนะแบมแบม พรุ่งนี้เจอกัน
ได้เวลาคิมยูคยอมนักโดดเรียนมือฉมัง ต้องไปโรงเรียนซะแล้วล่ะครับ...
the next 60%
ผมเข้าโรงเรียนมาพร้อมกับสายตาที่จ้องมองผมเหมือนมนุษย์ต่างดาว อย่างที่รู้กันว่าผมเป็นคนหน้าตาดีถึงดีมาก... แถมยังตัวสูงกว่าเพื่อนชั้นเดียวกันด้วย ทำให้ผมดูโดดเด่นในสายตาเพื่อนๆ และพฤติกรรมที่แปลกประหลาดของผมคือ การโดดเรียนจนแทบไม่มีใครเห็นหน้ายิ่งทำให้ทุกคนสงสัยว่าผมจะมาโรงเรียนทำไม
ไม่ใช่ว่าผมเป็นเด็กเกเรหรืออะไรนะครับ แต่จริง ๆ ผมโคตรขี้อายมากเลยเหอะ เพื่อนที่สนิท ๆ กันก็มีแต่รุ่นพี่ที่จบไปหมดแล้ว ผมเลยไม่รู้จะมาโรงเรียนทำไม ให้มานั่งเรียนมันไม่ใช่สไตล์อยู่แล้ว แต่นี่ไม่ดีทั้งเรียน โดดเรียนก็ไม่มีคนโดดด้วย เลยไม่ตัดสินใจไม่ไปโรงเรียนมันซะเลยง่ายกว่า ทำเป็นเดินออกจากบ้านแล้วไปขลุกอยู่ร้านพี่มาร์คทั้งวัน จนพี่มาร์คใช้ให้ขายของซะเลย เออดีจริง ๆ ทำแบบนี้กับน้องนุ่งนะเว้ย
แต่วันนี้ผมมีเป้าหมายแหละครับ คนตัวเล็กของผมที่ผมบอกว่าจะมาเจอกันที่โรงเรียน ผมไม่รู้เลยว่าแบมแบมอยู่ห้องไหน เลยดักอยู่ทางเข้าตึกปีสามเนี่ยแหละ ทำเป็นเล่นมือถือมั่ง อ่านการ์ตูนมั่ง แอบเห็นสาว ๆ มายืนกรี๊ดกร๊าดกันตรงพุ่มไม้ก็รู้สึกอยากจะกระชากเสื้อเต้นฉันผิดเองที่ดูดีมากไปมันซะตรงนั้น...
“แบมแบมมึงไม่หิวหรอ นี่หิวมาก กินข้าวก่อนได้ป่าว”
“ขึ้นไปส่งงานก่อนดิ เดี๋ยวส่งไม่ทันอีก อาจารย์จีซูดุฉิบหาย”
เสียงน่ารักคุยกับเพื่อนมาแต่ไกลเลยครับ คิมยูคยอมปลื้ม เอาล่ะได้เวลาทักทายแบมแบมคนน่ารักของผมแล้วล่ะ เขินจริง ๆ แต่ว่ารู้จักกันแล้วทักไปคงจะไม่แปลกอะไรหรอกมั้ง
ผมสูดหายใจเข้าลึก ๆ มือล้วงกระเป๋าเอาไว้เพื่อซ่อนว่าที่จริงแล้วมันสั่นมากเลยนะ ยูคยอมอยากจะร้องไห้ แค่ทักคน ๆ นึงมันยากมากเลยอะ เขินอะเขิน ไม่รู้จะกรีดร้องเป็นภาษาอะไรดี ภาษาไทยท่าจะดีเนอะแบมแบมจะได้เข้าใจด้วย ...
1
2
3
“แบมแบม!”
เสียงคุ้น ๆ ที่เหมือนเพิ่งคุยกันไปเมื่อวานเรียกผมจากด้านข้าง ทำให้ผมละสายตาจากเพื่อนหันไปมอง แล้วก็พบว่าเป็นไอ้หมีนั่นเอง นี่ผมไปสนิทกับเขาถึงขั้นเรียกไอ้หมีได้เลยเหรอ ตายจริงทำไมผมเป็นคนแบบนี้นะ
“เอ้าหมี เอ้ย! ยูคยอม”
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกเหมือนได้รับสายตาแปลก ๆ ส่งมาจากเพื่อน ๆ รวมถึงชะนีตรงพุ่มไม้ตรงนั้นด้วย อะไรวะ คนหล่องง หรือสาว ๆ เหล่านั้นจะมาแอบตามกรี๊ดผม กันต์พิมุกต์เขินครับบอกตรง อิอิ
“อ่า แบมแบมอยู่ห้องไหนเนี่ย ? ไม่คุ้นเลยจริง ๆ นะ” ยูคยอมถามผมหน้างง ๆ
“ฉันก็ไม่คุ้นหน้านาย ฮ่า ๆๆ อยู่ห้อง B ยูคยอมอะ ?” ผมก็ตอบไปแบบงง ๆ นี่ผมเพิ่งรู้ว่ายูคยอมอยู่โรงเรียนเดียวกันกับผมจริง ๆ คือไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยินชื่อเลย หรือเพิ่งย้ายมานะ ?
“อยู่ห้อง A ครับ ไว้เจอกันพักเที่ยงนะ เดี๋ยวขึ้นห้องละ”
ยูคยอมตอบผมด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป ทิ้งให้ผมอยู่ท่ามกลางสายตาแปลก ๆ จากเพื่อนพ้อง ที่กระซิบกระซาบงุ้งงิ้ง ๆ คิดว่านี่ไม่ได้ยินเหรอไงวะ ?! ทำเอาผมทนไม่ไหว
“ทำไมมองกูแบบนั้น ?” ผมโพล่งถาม เอาล่ะครับ มนุษย์เพื่อนหลบสายตากันหมด มีอะไรกันไม่เคยบอก
“มึงรู้จักยูคยอมด้วยเหรอแบม รู้มั้ยพวกกูไม่มีใครกล้าคุยกับมันเลย”
“ทำไมวะ ?”
“แม่งโดดเรียนทุกวัน นี่มันมาโรงเรียนทั้งที่เพิ่งเปิดเทอมได้ไงวะ ปกติมันโผล่หน้ามาแค่วันสอบ กับวันที่บางวิชาจะถูกตัดสิทธิ์สอบเท่านั้นแหละ” เพื่อนคนที่หนึ่งกล่าวด้วยสายตาอึ้ง ๆ
“เออ แล้วแม่งมีข่าวว่าบ้านมันขายอาวุธสงครามด้วยนะ ได้ข่าวที่มันไม่ยอมมาโรงเรียนเพราะหนีมาเฟียอะ” เพื่อนคนที่สองกล่าวด้วยสายตาหวาดกลัว
ผมขมวดคิ้วก่อนจะหัวเราะเรื่องที่มันเล่ามาให้ฟัง คนอะไรทำไมชีวิตวุ่นวายขนาดนั้น ดูซีรี่ส์เกาหลีมากไปเหรอเพื่อน ๆ ผมหัวเราะลั่นใส่หน้าเพื่อนอีกครั้งก่อนจะตอบ
“ไอ้ห่า ร้านพี่มาร์คก็มีไม่ดักตีหัวเข้าไปวะ เห็นยูคยอมไปขายกาแฟอยู่นั่นทุกวัน”
“ก็พี่มาร์คอะหัวหน้ามาเฟียอีกแกงค์เว้ย พวกนั้นเลยไม่กล้า ยูคยอมมันเลยไปซ่อนอยู่ที่นั่น”
อื้อหือ ช็อคครับ ผมนี่แหละช็อค ก็พี่มาร์คอะไรที่มันว่ากันผมเองก็ไม่เคยจะได้เห็นหน้าเลยสักครั้ง พี่คุณก็บอกแค่บ้านรวยมาก หล่อมากอะไรมาก ไอผมก็ไม่คิดว่าจะรวยเพราะธุรกิจผิดกฎหมายขนาดนั้น อื้อหือ แบมแบมอึ้งครับ นี่โลกใบนี้มันมีคนแบบนี้อยู่จริง ๆ เหรอวะ
ผมหนีขึ้นมานอนในห้องชมรมที่แต่ก่อนพวกพี่ ๆ ในแกงค์ใช้เป็นสถานที่โดดเรียน ถึงในตอนนี้จะมีแค่ผมคนเดียวที่อยู่ในห้องก็ตาม แต่ผมก็ไม่รู้สึกเหงาอะไรเท่าไรเพราะในมือของผมมีโทรศัพท์ที่มีแต่แจ้งเตือนเข้ามา ซึ่งนั่นก็มีแจ้งเตือนข้อความของแบมแบมเข้ามาเป็นระยะ ๆ ทำเอาผมยิ้มไม่หุบเลยล่ะ
BAMx2 ♥ : หมีๆๆๆๆๆ ไม่เรียนรึไง
BAMx2 ♥ : เมื่อกี้เดินผ่านห้อง A
BAMx2 ♥ : ไม่เห็นยูคยอมอยู่ในห้องเลย
YGYEOM : อื้อ โดดอะ 5555
YGYEOM : เป็นผู้ชายต้องขี้เกียจครับ
สาธุ ขอให้เป็นเพราะขี้เกียจจริง ๆ เหอะ ไม่ใช่กลัวจะโดนลักพาตัวแล้วหนีไปซ่อนที่ไหนนะเว้ยไอ้หมี ผมกัดปากส่งข้อความคุยกับยูคยอมไปเรื่อย ๆ กลั้นใจไม่พูดถึงเรื่องมาเฟียอะไรนั่น โหย โคตรกลัวหลุดถามเลยครับ แต่เดี๋ยวค่อยถามตอนเจอหน้าดีกว่า จะได้รู้ว่าโกหกมั้ย
BAMx2 ♥ : แต่นายโดดบ่อยมาก
BAMx2 ♥ : เราแบบ แทบไม่เคยเห็นหน้า
YGYEOM : เออเราก็ไม่เคยเห็นหน้าแบม 555
YGYEOM : สงสัยต้องมาโรงเรียนบ่อยขึ้นละ
YGYEOM : จะได้เจอแบม
อยากจะตบหัวตัวเองสักแสนรอบ คิมยูคยอมออกตัวแรงเกินไปไหมเนี่ย นักเลงคีย์บอร์ดสุด ๆ อะ ไม่เจอหน้าเขาก็หยอดไปเถอะ พอเจอจริง ๆ แค่ทักคำเดียวเหมือนจะตายให้จงได้ หมดกันคิมยูคยอมคนขี้เต๊าะ ใจเสาะเพราะแบมแบมไปแล้วเหรอเนี่ย หมีอยากจะร้องไห้ครับ
BAMx2 ♥ : ไอ้หมีบ้า
BAMx2 ♥ sent you a sticker.
YGYEOM : อะไรเล่า 5555555555
YGYEOM : ตอนเที่ยงไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ
“แบมแบมเป็นอะไรวะ กูเห็นมึงกัดปากจนห้อเลือดแล้วมั้ง”
ผมสะดุ้งตัวโหยงเมื่อเพื่อนข้างหลังสะกิดด้วยฝ่ามือที่ประทับลงบนศีรษะทุยด้วยความรักใคร่ ไม่รู้ว่าตกใจหรือเจ็บแน่แต่ที่แน่ ๆ เพื่อนสามสี่คนมองผมเป็นตาเดียวเลยแหละ
“กะ...กู... เล่นเกม !! เล่นเกมเศรษฐีอะมึง แล้วแม่งมีคนซื้อกรุงเทพกูไปสร้างแลนด์มาร์ค... โกรธฉิบหายเลยเนี่ย...”
“อ๋อออออออออ งั้นที่มึงอมยิ้มนี่คือมึงจะบอกว่ามึงซื้อปารีสได้งี้เหรอ ไอ้ห่า...”
ผมหัวเราะแห้ง ๆ พลางโบกมือว่าช่างมันเถอะ ถึงจริง ๆ หน้าผมจะร้อนเหมือนยืนตากแดดมาสามชั่วโมงเลยก็เถอะ ก่อนที่เสียงออดพักกลางวันจะดังขึ้นมาพอดี เพื่อน ๆ ก็ชวนผมไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันเป็นปกติ ผมก็เดินลูบท้องป้อย ๆ เพราะไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ไหนจะส่งงาน ไหนจะเจอเพื่อนซักไซ้เรื่องยูคยอมอีก ทำเอาผมอมลมหน้ามุ่ยทำปากจู๋อยู่อย่างนี้
“มึงไปถอยคิมบับให้กูสองจานที จะเป็นลมแล้ว ขอนั่งรออยู่ตรงนี้”
“เออแบมหน้ามึงไม่ค่อยดีเลย รออยู่นี่แหละ”
.
.
.
“ไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวเราไปซื้อให้แบมแบมเอง... แล้วก็ ขอตัวแบมก่อนนะ”
ผมเดินมาเห็นคนผมหน้าม้าชมพูลูบท้องพลางฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ได้ยินว่าออกปากใช้เพื่อนไปซื้อข้าวด้วย ผมเลยรีบวิ่งเข้ามาบอกเพื่อนแบมแบมก่อนจะลากเจ้าตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนทั้งอย่างนั้น ในเมื่อไม่ตอบไลน์ก็ลักพาตัวมาเลยก็แล้วกัน ง่ายกว่าเห็น ๆ
“ไอ้หมี !!! ไปดึงเราออกมาทำไมเนี่ย แค่นี้เพื่อนก็สงสัยจะแย่แล้ว !!” แบมแบมโวยวาย
“กลัวอะไรเล่า...” ผมชี้หน้าแบมพลางหัวเราะ “ดู ๆ ทำหน้าเป็นหมูไปได้ หมูน้อย ๆๆๆ”
เมื่อกี้ไอ้หมีเรียกผมว่าอะไรนะ ?
หมูน้อย ?
ทำไมรู้สึกร้อน ๆ หน้ายังไงก็ไม่รู้อะ แบมแบมเขินเหรอ ? เขินอะไร ? โอยใจนี่กระพืออยากจะบินไปโชคชัยสี่ แล้วกลับมามยองดงอีกทีตอนสี่โมงมาก ๆ แต่จะออกตัวแรงก็ไม่ได้ เป็นแบมแบมต้องน่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งและเรียบร้อยใสใสไว้ก่อน
“เรียกเราหมูหมายความว่าไง ? ว่าเราอ้วนเหรอ ?”
“ก็ดูแก้มป่อง ๆ อย่างนี้ ทำปากจู๋อีก ดีนะตัวเล็กหน่อยไม่งั้นไม่มีต่อท้ายคำว่าน้อยนะครับจะบอกให้”
ผมตียูคยอมไปสองสามที เจ้าตัวก็ทำหน้าเจ็บเว่อร์ ๆ แหมมันช่างน่าต่อยให้สลบจริง ๆ เลยนะ เพิ่งคุยกันเมื่อวานมาทำเป็นสนิทอะไรขนาดนี้ แต่รู้สึกจะเป็นตัวเองปะที่ไปเรียกเขาว่าหมีซะสนิทเชียว โอ๊ยพูดไปแบมแบมก็เขิน
“พูดมาก เดี๋ยวไม่กินข้าวด้วยเลย !”
ผมพูดเสร็จก็วิ่งหนียูคยอมออกมา วิ่งผ่านไปในโรงอาหารนั่นแหละคนเยอะดี ไอ้หมีจะได้ไม่เห็นผม นี่สินะการใช้ประโยชน์ของความสูงที่มีอยู่น้อยนิดให้เข้ากับสถานการณ์ ช่างเป็นบุคคลที่มีความคิด วิเคราะห์ และแยกแยะได้อย่างถูกต้องเหมาะสมมาก ๆ รัวมือให้กันต์พิมุกต์หน่อยครับ ...
แต่ผมว่าผมคิดผิดแล้วแหละ
เมื่อไอ้หมียูคยอมมันตะโกนเรียกผมซะ...
“หมูน้อยแบมแบมของเค้าหายไปไหนแล้ว ออกมาหาหมีเดี๋ยวนี้เลยนะ !!”
△△△△△
กลัวคนหาว่าไรท์เตอร์หายไปจากโลกนี้ 5555555
ไม่มีเวลาเลย คนที่ตามทวิตอยู่ก็น่าจะเห็นว่าช่วงนี้ลดน้อยลงมากๆ
จุฬาบ้านไกลทำไมต้องไปกลับ ห้องเชียร์โบ้มมาก โป้งเอโป้งปั้งปั้งมาก 5555555
อย่าลืมแท็ก #ฮัลโหลยูคแบม นะกะ ไม่เห็นใครสกรีมเลยใช่สิ้ โฮรว 55555
- หมี & หมูน้อย -
น่ารักจังเลย แอร๊
with love : vizecoren.
ความคิดเห็น