คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #79 : God never cry?
ตอนที่ 74 : God never cry?
วันนั้นฝนไม่ตก...แต่มีเด็กชายเก็บพระเจ้าในชุดกันฝนได้จากทะเลที่เปียกปอน
เลโอเดินทอดสายตาไปตามทางเดินที่มีผู้คนพลุกพล่าน อากาศหนาวเย็นเพราะหิมะเพิ่งหยุดตก เด็กหนุ่มอมยิ้มแล้วย่ำเท้าไปบนพื้นหิมะขาวโพลน ย่านการค้ายังมีผู้คนจับจ่ายซื้อของกันอยู่เป็นจำนวนมากเพราะเป็นวันคริสต์มาสอีฟ
เขามองไปยังนาฬิกาบนฝาผนังของร้านค้า มันบอกเวลาสามทุ่มตรง ถ้าเป็นวันปกติแองเจคงกำลังเดินหาเหยื่อล้วงกระเป๋าอยู่แถว ๆ นี้ แต่เพราะวันนี้เป็นวันเฉลิมฉลองพวกเขาจึงหยุดออกหารายได้สองวันรวมพรุ่งนี้ด้วยอีกวันหนึ่ง
เลโอชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพลุดังมาจากที่ไกล ๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นดูบนฟ้าก็พบประกายไฟหลากสีหลายรูปแบบแข่งกันอวดความงามก่อนจะดับหายไปเรื่อย ๆ ซ้ำไปซ้ำมา เด็กหนุ่มกระชับถุงใส่อาหารที่ซื้อมาจากตลาดให้แน่นขึ้นแล้วจึงเดินกลับบ้านอย่างไม่รีบร้อนนัก
คริสต์มาสงั้นหรือ...คงสักห้าปีได้แล้วที่เขาอยู่ร่วมกับแองเจ พวกเขาไม่เคยฉลองคริสต์มาสกันเลยสักครั้งเดียว ช่วงแรกยังลำบากอยู่ก็จริงแต่เมื่อสอนให้แองเจพูดจาและทำโน่นทำนี่ได้เหมือนคนปกติทั่วไปแล้วพวกเขาก็หารายได้ได้ง่ายขึ้น เมื่อต้นปีเขาก็เพิ่งย้ายจากห้องเช่าเล็ก ๆ มาเป็นห้องใหญ่ที่มีฮีทเตอร์กับแอร์พร้อม แถมยังมีครัวกับระเบียงเทียบชั้นคอนโดได้สบาย แองเจท่าทางดีใจมากเลยทีเดียว
เขาชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นร่างสูงโย่งที่คุ้นตากำลังยืนจดจ้องอยู่หน้าร้านอุปกรณ์เกี่ยวกับเทศกาล เลโอค่อย ๆ เดินเข้าไปดูด้วยความสงสัยก็พบแองเจกำลังยืนมองไปยังกระบะที่ขายต้นคริตส์มาสขนาดเล็กอยู่ และคงจะยืนอยู่นานแล้วสังเกตจากสีหน้าคนขายที่เหลือบมองมายังชายร่างสูงเป็นระยะ ๆ
"แองเจ" เขาส่งเสียงเรียกพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะไหล่คนตรงหน้า ผู้ที่ถูกเรียกสะดุ้งเหมือนถูกไฟช็อต เลโอเห็นท่าทีเลิกลั่กเหมือนกำลังปิดบังอะไรสักอย่างแบบนั้นแล้วก็นึกขบขันในใจ
"ป...เปล่านะ ฉันรอนายตั้งนานก็เลยออกมาเดินเที่ยวนิดหน่อย" เด็กหนุ่มตัวสูงผอมรีบโบกมือปฏิเสธทั้งที่คู่สนทนายังไม่ทันได้ทักถามอะไร
"เข้าใจแล้ว ๆ" เลโอตอบรับอย่างขอไปทีก่อนจะชะโงกหน้าไปดูต้นคริสต์มาสสูงแค่ประมาณฟุตหนึ่งนั้น ราคาของมันไม่ได้แพงอะไรนัก
"ถ้าขนาดนี้ล่ะก็ยังพอเอาไปตั้งในห้องได้นะ" เขาเอ่ยก่อนจะเลือกอันหนึ่งในกล่องให้คนขายคิดเงิน "นี่ เลือกของประดับด้วยสิ"
"อ๊ะ" แองเจโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจแล้วรีบเดินไปเลือกของแต่งต้นคริสต์มาสทันทีราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ เลโอจึงเข้าไปช่วยเลือกด้วยนิดหน่อย เจ้าของร้านห่อของประดับใส่ถุงกระดาษแล้วส่งให้ลูกค้าทั้งสองด้วยความรวดเร็ว
แองเจช่วยถือของทั้งหมดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับเด็ก ๆ รอบข้างมีเสียงเพลงต้อนรับวันคริสต์มาสดังแว่วมาเป็นระยะ พวกเขาเดินกลับบ้านด้วยกันขณะที่ละอองหิมะเริ่มโปรยปรายมาจากฟากฟ้าอีกครั้ง กลายเป็นไวท์คริสต์มาสที่ทุกสิ่งดูขาวโพลนไปหมด
เมื่อกลับมาถึงบ้านเด็กหนุ่มร่างสูงรีบแจ้นไปเปิดฮีทเตอร์ทันทีเพราะความหนาว เลโอหยิบต้นคริสต์มาสออกมาตกแต่ง แองเจเห็นเข้าก็รีบมาช่วยทำด้วยอีกคน ต้นคริสต์มาสเล็ก ๆ ในที่สุดก็มีแสงระยิบระยับออกมาเพราะหลอดไฟหลากสีที่ติดอยู่
แองเจไปเตรียมอาหารเพียงไม่นานก่อนจะยกมาที่โต๊ะโคทัตสึ อันที่จริงแล้วน่าจะเรียกว่าแค่เอาไปอุ่นเฉย ๆ เสียมากกว่า เลโอเปิดโทรทัศน์ดูรายการพิเศษต่าง ๆ บนโต๊ะมีหม้อไฟหม้อใหญ่ให้บรรยากาศของปีใหม่มากกว่าคริสต์มาสเสียอีก
ทานไปได้พียงครู่เดียวเลโอก็เอนตัวลงไปนอนซุกใต้โต๊ะที่คลุมผ้าห่มเอาไว้ แองเจที่กำลังเคี้ยวอาหารจนแก้มตุ่ยรีบหันไปมองด้วยความตกใจ
"อิ่มแล้วหรือ แต่ว่า...เยอะขนาดนี้ฉันกินคนเดียวไม่หมดหรอกนะ" หนุ่มตัวสูงรีบโวยเพราะเลโอดันซื้อเครื่องหม้อไฟมาเยอะเหมือนจะทานกันสี่ห้าคน ต่อให้ปกติเขาจะทานเยอะยังไงก็ทานคนเดียวไม่หมดหรอกน่า
"ทานไม่หมดก็เหลือไว้น่ะแหละ หิวแล้วค่อยทานต่อก็ได้" เลโอตอบก่อนจะซุกตัวเข้าไปในความอุ่นใต้โต๊ะราวกับแมวขี้เกียจ แองเจจึงกินต่อจนอิ่มแล้วลงไปนอนบ้าง ภายนอกมีหิมะตกเบา ๆ อยู่อย่างเงียบงัน ชายหนุ่มร่างสูงยืดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มจนเท้าโผล่ออกมาอีกด้าน
ในความเงียบนั้นเลโอลุกขึ้นแล้วลงไปนอนเบียดข้าง ๆ เพื่อนร่วมห้อง เขาหยิบถุงกระดาษถุงหนึ่งมาให้ แองเจรับไปแกะดูทั้งที่อยู่ในท่านอน
"ถุงมือหรือ" ชายหนุ่มทำหน้านิ่งเป็นปกติแต่อมยิ้มเล็กน้อย แองเจหยิบถุงมือหนังออกมาลองสวม ที่เลโอซื้อให้คงเพราะเห็นว่ามือของเขาใหญ่ขึ้นจนถุงมือคู่เก่าเล็กไปหน่อยเสียแล้ว
"พอดีเลย ขอบคุณนะ" แองเจตอบรับ เลโอที่นอนคว่ำอยู่ข้าง ๆ หันมายิ้มให้แล้วขยับตัวเอามือข้างหนึ่งมาจับไว้ที่อกของแองเจ ริมฝีปากอุ่นของเลโอประทับลงที่ข้างแก้มของชายหนุ่มร่างสูงอย่างแผ่วเบา แต่ปลายจมูกที่เย็นเฉียบนั้นกลับทำให้แองเจจั๊กจี้จนต้องเอียงคอหนีไป
"อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ ฉันไม่ชอบ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมือก็ผลักเลโอออกจากตัวด้วย แองเจเผลอสบตาเข้ากับดวงตาสีฟ้านั้นจนตัวเองนึกหวั่นใจไปว่าพูดแบบนี้จะทำให้เลโอเสียใจหรือเปล่า ทว่าเด็กหนุ่มร่างเล็กก็นอนคว่ำซบหน้าลงกับพื้นเช่นเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เลโอ..." แองเจพูดเสียงค่อยแล้วกุมมือของเลโอเอาไว้ข้างหนึ่ง "นายจะอยู่กับฉัน...ตลอดไปหรือเปล่า"
"...โลกนี้ไม่มีอะไรง่ายดายแบบนั้นหรอก" เลโอตอบนิ่ง ๆ เหมือนพูดจาตามปกติ แองเจนิ่งงันกับคำตอบจนไม่อาจจะพูดอะไรต่อไปได้ เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทางหนึ่งแต่มือยังจับมือเลโอเอาไว้แน่น
วินาทีที่ได้ยินคำตอบนั้นเขารู้สึกราวกับหัวใจกำลังบิดตัวแล้วถูกความมืดกลืนกินเข้าไป...แองเจรู้สึกร้อนที่ขอบตาเหมือนน้ำตากำลังกลั่นตัวออกมาจากข้างใน เลโอเข้ามาเบียดตัวเขามากขึ้น อีกครั้งที่ริมฝีปากนั้นจุมพิตไปตามซอกคอของเขา
"อย่า!" แองเจสะบัดหน้าออกโดยที่ไม่มองหน้าผู้กระทำ แม้แต่มือก็ปล่อยมือจากกันไปด้วย เด็กหนุ่มร่างเล็กขยับตัวออกจากโต๊ะอีกเล็กน้อยแล้ววางแขนคร่อมตัวอีกฝ่ายเอาไว้ ทว่าแองเจก็ยังเอาแขนกันเอาไว้อยู่ดี
"กลัวอะไรหรือ" เลโอกระซิบเสียงค่อย "กลัวว่า...ฉันจะทำกับนายอย่างที่คนอื่นทำ จากนั้นก็หายไปจากชีวิตของนายอย่างนั้นสินะ ไม่เชื่อใจฉันขนาดนั้นเลยหรือ"
แองเจไม่ตอบแต่กลับคลายมือลง เลโอจึงค่อย ๆ ถอดเสื้อของแองเจออกก่อนจะไล่ลิ้นจากซอกคอลงมาผ่านแผงอกมาถึงหน้าท้อง ชายร่างสูงสะดุ้งเฮือกแล้วเกร็งไปทั้งตัว เขาเริ่มสะอื้นไห้แบบกลั้นเสียง ในขณะที่ร่างกายถูกปลุกอารมณ์ด้วยริมฝีปากอุ่นและปลายนิ้วที่เย็นเฉียบ
"ไปที่เตียงเถอะ" เลโอออกคำสั่งขณะที่เช็ดปากกับแขนเสื้อเล็กน้อย แองเจลุกขึ้นทำตามอย่างว่าง่าย ร่างสูงสั่นระริกราวกับเด็กน้อยที่กำลังถูกทำร้าย เขาลงนั่งที่ปลายเตียงทั้งที่น้ำตานองหน้า เลโอที่ตามมาที่เตียงมองเขาด้วยดวงตาที่สวยงามและแฝงไว้ด้วยความเย็นชาลึก ๆ
"เลโอ...อย่า...อย่าทำฉันเลย" แองเจร้องเสียงสั่นแล้วกำชายเสื้อที่หลุดลุ่ยเอาไว้แน่น เลโอกลับไม่ฟังเสียงแล้วเข้ามาจูบชายหนุ่มตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ปลายลิ้นแทรกดับเสียงของแองเจลงชั่วครู่ เด็กหนุ่มร่างสูงถูกดันร่างลงบนเตียง ทั้งที่เขาหวาดกลัวและเหมือนจะขัดขืนแต่กลับยอมทำตามทุกอย่างอย่างว่าง่าย คงเป็นเพราะถูกสั่งสอนมาเช่นนั้นจากในอดีตนั่นเอง
"ทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ หือ" เลโอถามพร้อมกับเบียดร่างลงมากอดแองเจเอาไว้แน่น
"ฮึก...แบบนี้ไม่เอานะเลโอ" เขาปฏิเสธแต่กลับส่งเสียงครางเมื่อถูกรุกเร้ามากขึ้น "ถ้าฉัน...ตื่นมาวันพรุ่งนี้แล้วนายไม่อยู่ ฉันคง..."
"...พรุ่งนี้ฉันจะยังอยู่กับนาย" เด็กหนุ่มผู้มีผมสีส้มตอบรับ
"แล้ววันต่อ ๆ ไปล่ะ นายจะหายไปไหน...นายจะหายไปไหนหรือ ทำไม...ถึงไม่พูดว่าจะอยู่กับฉันตลอดไปล่ะ" แองเจพูดทั้งน้ำตา แขนทั้งสองของเขาถูกรวบขึ้นที่หัวเตียง ร่างสูงแอ่นอกขึ้นเมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายเริ่มจุมพิตร่างของเขาหนักหน่วงขึ้น นั่นทำให้เขาหวนนึกถึงเรื่องในอดีต
ถ้ามันกลายเป็นแบบนั้นอีกล่ะเขาควรจะทำอย่างไร ถ้าทำเรื่องแบบนี้ลงไปแล้ว บางทีพรุ่งนี้พอลืมตาตื่นขึ้นมา เลโอก็อาจจะไม่อยู่แล้ว เวลานั้นก็จะเหลือตัวเขาเพียงคนเดียวอีกครั้ง
"ฉัน...ฉันรักนายนะเลโอ" แองเจสารภาพอย่างซื่อตรง "อย่าหายไปไหนเลยนะ ช่วยพูดว่า...จะอยู่กับฉันตลอดไปทีเถอะ"
"เรื่องนั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอก" เลโอตอบเสียงนิ่ง ทั้งที่ไม่อยากถูกทำแต่ร่างกายของแองเจกลับตอบสนองเป็นอย่างดี ดวงตาสีฟ้าจับจ้องร่างกายที่สั่นสะท้านนั้นไปจนทั่วร่างแต่ใบหน้ากลับนิ่งเฉยกว่าปกติเสียอีก
"ทำไมใคร ๆ ก็ชอบทำแบบนี้กับฉันนัก! ทำไมถึง...ชอบทำให้ฉันเจ็บปวด แล้วก็หายไปจากชีวิตของฉันทุกที!" แองเจร้องไห้โฮ "ทำไม...ถึงไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ ฉันบ้าง แม้แต่นาย...แม้แต่นายเองก็..."
"ถ้าทำแล้วไม่เจ็บปวดก็ไม่เป็นไรสินะ" เลโอตอบรับพร้อมรอยยิ้ม เขาดึงขวดเจลและถุงยางออกมาจากกระเป๋า แองเจสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเห็นอุปกรณ์ที่เขาคุ้นเคยดี
"ย...อย่า!" ชายร่างสูงละลักละล่ำร้องห้าม แต่ครีมหล่อลื่นนั้นเลโอกลับล้วงมืออ้อมไปด้านหลังเพื่อใช้กับตัวเองแทนที่จะใช้กับแองเจ ทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงที่มองดูอยู่งุนงง
เลโอที่นั่งกางขาคร่อมตัวเขาอยู่สอดนิ้วชโลมครีมเข้าไปภายในช่องทางด้านหลังของตัวเอง สักพักหนึ่งก็ก้มตัวลงให้ริมฝีปากของเขาทั้งคู่ได้สัมผัสกัน แองเจเผลอครางออกมาอีกครั้งเมื่อเลโอค่อย ๆ นั่งลงทับตัวเขาโดยมีส่วนนั้นของเขาค่อย ๆ จมลึมเข้าไปในร่างกายที่ดูบอบบางนั้น
"ดีไหม..." เลโอเอ่ยถามก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเล็กน้อย แองเจพยักหน้า พวกเขาทั้งคู่หายใจหอบแต่ไม่มีท่าทีเจ็บปวดเลย เด็กหนุ่มร่างสูงลิ้มรสภายในร่างกายของอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ เขาเม้มปากแน่นเมื่อเลโอเริ่มขยับตัวจนส่วนนั้นของเขาให้สัมผัสภายในนั้นที่กำลังร้อนระอุ
"ล...เลโอ ไม่เจ็บหรือ" แองเจถามเสียงสั่น เลโอที่เคลื่อนไหวอยู่เหนือตัวเขายิ้มอย่างอ่อนโยนแต่ไม่ได้อธิบายอะไร แองเจคลึงมือไปตามยอดอกของเลโอหวังจะช่วยผ่อนคลาย ขณะเดียวกันเขาก็เริ่มขยับเอวสอดใส่ขึ้นลงตามจังหวะของเลโอไปด้วย
"รู้สึกดีไหม เข้าใจแล้วใช่ไหมว่ามันรู้สึกยังไงเวลาใส่เข้าไป" เลโอพูดพร้อมกับแอ่นร่างขึ้นก่อนจะกระแทกกระทั้นลงมารุนแรงขึ้น โดยไร้ความเจ็บปวด...มีเพียงความสุขเท่านั้นที่เอ่อล้นอยู่ภายใน แองเจจับแขนทั้งสองของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นแล้วร้องครางพร้อมกับตอบรับทางกายแต่เมื่อเขาขยับเข้าออกเร็วขึ้นจู่ ๆ เลโอก็ชะงักไปเสียเฉย ๆ
"อย่ารีบร้อนสิ ช้า ๆ" เลโอพูดพลางยันแขนพักเหนื่อยอยู่เช่นนั้น พวกเขาทั้งสองจับมือกันเอาไว้แน่น ใบหน้าที่แดงระเรื่อของเลโอทำให้แองเจอดยิ้มไม่ได้
เลโอค่อย ๆ ขยับตัวอีกครั้ง แองเจรู้สึกถึงรสสัมผัสจากภายในอีกครั้ง คราวนี้เขาควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่ ชายหนุ่มยกตัวลุกขึ้นนั่งขณะที่เลโอขยับขึ้นลงเร็วขึ้น
"อ๊ะ เดี๋ยวฉันทำเอง" เลโอร้องห้าม ทว่าชายร่างสูงก็โผเข้ากอดร่างของเลโอเอาไว้ เลโอจึงกอดเขาเอาไว้แน่นก่อนจะร้องครางออกมาจนฟังไม่ได้ศัพท์เพราะแรงที่แองเจโหมเข้าใส่ พวกเขาตอบรับกันและกันจนถึงที่สุดก่อนที่ร่างของทั้งคู่จะอ่อนแรงลง แม้กระนั้นมือของพวกเขาก็ยังจับกันเอาไว้แน่นเหมือนเดิมจนกระทั่งเอนหลังลงนอนบนเตียงไปด้วยกันทั้งคู่นั่นเอง
"เลโอ..." แองเจพูดทั้งที่หายใจหอบอยู่บนเตียง "ถึงขนาดนี้แล้ว นายก็จะไม่พูดอย่างนั้นหรือ"
เด็กหนุ่มร่างสูงมีสีหน้าเหงาหงอยเหลือประมาณ เขาจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นมากราวกับกลัวว่าเลโอจะสลายหายไปเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เด็กหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีฟ้ายิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนพลิกตัวมากอดอีกฝ่ายเอาไว้
"...สักวันจะมีแน่ คนที่จะรักและคอยอยู่เคียงข้างนายเสมอ....ฉันสัญญา..." เลโอตอบอย่างมั่นคง แองเจมองเพดานผ่านม่านน้ำตาที่ทำท่าจะเอ่อล้นออกมาเต็มที เขากอดร่างเล็ก ๆ นั้นเอาไว้ด้วยความรู้สึกขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก
"แล้วนายล่ะ ถ้าไม่มีฉัน...นายจะไม่เหงา ไม่เจ็บปวด ไม่คิดถึงฉันบ้างเลยหรือ" แองเจคร่ำครวญเหมือนจะขาดใจ "สมมติว่าฉันไม่ได้อยู่กับนายแล้วล่ะ นายจะไม่ร้องไห้...บ้างหรือไง ตลอดมาเราก็มีกันแค่สองคนเท่านั้นไม่ใช่หรือ"
"...พระเจ้าไม่มีน้ำตาหรอก" เลโอตอบคลุมเครือเช่นเคย แล้วในที่สุดก็ผล็อยหลับไป แองเจยกมือของเลโอขึ้นเกาะกุมเอาไว้แน่น เขาไม่ค่อยเข้าใจเลโอนักแต่ไม่ว่าอย่างไรขอเพียงมีเลโออยู่ด้วยนั่นก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
แค่มีนายอยู่ด้วยฉันก็มีความสุขที่สุดแล้ว...รู้หรือเปล่าเลโอ...แองเจเก็บความคิดนั่นไว้ในใจ ถ้าวันหนึ่งเลโอเข้าใจเขาบ้างก็คงจะดี...
..........
ชลูดลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นบนหน้าผาก ชายวัยกลางคนแปะผ้าขนหนูชุบน้ำบนหน้าผากของเขาอย่างเบามือหวังว่าจะไม่ทำให้เขาตื่นแต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว
"เฮีย..." ชายหนุ่มน้ำตาคลอเบ้าแล้วจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้
"แค่เป็นไข้แค่นี้อย่าร้องไห้สิวะ บอกแล้วว่าอย่าไปตากฝน ทำตัวเป็นกบไปได้..." สมพงษ์บ่นงึมงำก่อนจะตบหัวชายหนุ่มบนเตียงผ่านผ้าบนหน้าผากเบา ๆ ใบหน้าที่แดงระเรื่อเพราะพิษไข้ของชลูดดู
"ผมละเมออะไรหรือเปล่า"
"เต็มที่เลย! เสียงดังไปถึงห้องฉันด้วยซ้ำ" สมพงษ์พูดเสียงดุราวกับโมโห ชลูดหลบสายตาไปด้วยความเขินอายเพราะไม่รู้ตัวว่าละเมอออกไปว่ายังไงบ้าง สมพงษ์ยังนั่งอยู่บนเตียงโดยหันหลังให้เขาอยู่ จนชลูดนึกสงสัยว่าทำไมถึงไม่ยอมลุกไปเสียที แล้วก็ได้คำตอบในที่สุด มือของเขาจับมือของสมพงษ์เอาไว้เสียจนแน่นทีเดียว และมือของสมพงษ์ก็บีบมือของเขาเอาไว้ราวกับคอยให้กำลังใจเขาอยู่เสมอ
วินาทีชลูดก็รู้สึกตื้นตันในใจจนแทบจะร้องไห้ เขาโผเข้ากอดชายวัยกลางเอาไว้จากทางด้านหลังจนผู้ถูกกอดสะดุ้งเฮือกแล้วรีบหันกลับมาดุทันที
"อะ อะ อะไรของแกวะเนี่ย!" สมพงษ์ว้ากลั่นแต่ก็มีท่าทีอ่อนลงไปทันทีที่เห็นหยดน้ำตาของชายหนุ่ม
"ฮึก...เฮียครับ! ผมรักเฮียนะครับ!" ชลูดร้องแล้วกอดเอวสมพงษ์เอาไว้เสียแน่น
"ช่วยอยู่กับผม...ตลอดไปเลยได้ไหมครับ..."
ชลูดพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเหงาเอาไว้ สมพงษ์นิ่งงันเหมือนไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ ชลูดถึงได้ลุกขึ้นมาพูดอะไรแบบนี้ ทว่าเขาก็ลูบหัวชายหนุ่มไปด้วยความเอ็นดู พอถูกมือใหญ่ ๆ ลูบหัวนั่นเองชลูดจึงยอมเงยหน้าขึ้นมาบ้าง
"อยู่ด้วยกันจนวันตายเลยไหม" สมพงษ์พูดน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
"เฮียอย่าเอาแต่พูดเล่นสิครับ" ชลูดรีบท้วงพร้อมกับทำหน้าอ้อนทันที ชายวัยกลางคนจึงหัวเราะขึ้นมาอีกเพราะรู้สึกราวกับกำลังเลี้ยงเด็กเล็ก ๆ อยู่
"เข้าใจแล้วน่า ๆ จะอยู่ด้วยกันไปตลอดเลย ดีไหม" สมพงษ์ตอบรับพร้อมรอยยิ้มที่ดูใจดีกว่าปกติ เท่านั้นเองชลูดก็ร้องไห้สะอื้นฮัก ๆ ก่อนจะโผเข้ากอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น คราวนี้สมพงษ์ดันนึกรำคาญขึ้นมาจึงตบกะโหลกชายหนุ่มไปหนึ่งที
"กอดอยู่ได้ไอ้นี่! เดี๋ยวติดหวัดขึ้นมาจะทำยังไงวะ หา!" สมพงษ์ว้ากก่อนจะจับตัวชลูดลงนอนเฉย ๆ แล้วแปะผ้าชุบน้ำกลับเข้าที่หน้าผากราวกับแปะยันต์ผีดิบจีน
ชลูดกลับไปนอนป่วยเหมือนเดิมแต่กลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าปกติเสียอีก มือของเขาถูกจับเอาไว้เสมอ สมพงษ์ที่พูดจาดี ๆ ไม่ค่อยเป็นพยายามให้กำลังใจเขาผ่านทางไออุ่นของมือนานเท่าที่จะทำได้
ชายหนุ่มหวนนึกถึงเพื่อนของเขา เวลานี้นายจะร้องไห้อยู่หรือเปล่า...ถ้ามีใครสักคนคอยอยู่เคียงข้างนายก็คงจะดีนะ ชลูดรู้สึกเหมือนกำลังจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง อา...ที่จริงเขารู้ดีตั้งแต่ตอนที่ร่างของเขาหลุดออกมาจากเฮลิคอปเตอร์ในตอนนั้น
คำสัญญานั้นในที่สุดก็เป็นจริงแล้ว...
ความคิดเห็น