คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ : ความปรารถนา
บทนำ : ความปรารถนา
เป็นเวลานานมากแล้วในโรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่บริเวณต่างจังหวัดโดยห่างจากโตเกียวไปไม่กี่มากน้อย มีเรื่องลึกลับที่ไม่ควรได้รู้เห็นอยู่เจ็ดเรื่อง หนึ่งในนั้นเป็นเรื่องที่นักเรียนทุกคนต้องได้ประสบกับมันสักครั้งในชีวิต
นั่นคือ...เรื่องที่เล่าขานกันว่า ในวันที่เรียนจบ หากเดินพ้นออกไปจากรั้วโรงเรียนไม่ถึงสิบก้าวเดินแล้วหันกลับมามองโรงเรียน คนผู้นั้นจะต้องหายตัวไปยังอีกมิติหนึ่ง
วันนั้นเด็กชายร่างเล็กก้าวเท้าไปข้างหน้าพลางนับเบา ๆ อย่างระมัดระวังในขณะที่เดินออกห่างจากโรงเรียน เพื่อนของเขาเป็นเด็กหนุ่มตัวสูงไว้ผมแสกข้าง เป็นชายหนุ่มผู้มีดวงตาที่เล็กหางตาแหลมคม ทั้งผมและตาล้วนแล้วแต่เป็นสีของรัตติกาล เด็กหนุ่มผู้นั้นยืนนิ่งอยู่เบื้องหลังเพื่อนตัวเล็กของตนโดยมองส่งด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ
เขาตั้งใจจะหันกลับไปอยู่แล้ว...หันกลับไปทางโรงเรียนคุโรสึกิที่เพิ่งเรียนจบมาเพราะไม่อยากไปจากที่นี่ หากหันกลับไปตามเรื่องเล่าขานสิ่งมหัศจรรย์ทั้งเจ็ดของโรงเรียน บางทีเขาคงจะได้อยู่ที่นี่ตลอดไป พร้อมกับความทรงจำทั้งมวลที่จะกลายเป็นความทรงจำชั่วนิรันดร์
เด็กหนุ่มร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความไร้เหตุผลของตัวเองแล้วมองดูเพื่อนที่อยู่ตรงหน้าเขาย่ำเท้าก้าวที่สิบลงไป
ลาก่อน...มิทซึรุ...
หลังคำอำลา เขาหันกลับไปทางคุโรสึกิ ใจของเขาสงบนิ่ง ก่อนจะลืมตามองภาพเบื้องหน้าหลังจากที่หันมาทางโรงเรียนแล้ว โรงเรียนของเขายังคงตั้งตระหง่านอยู่เช่นเดิม ทว่าไม่มีใคร...ไม่มีนักเรียนคนอื่นเดินสวนออกมาจากโรงเรียนเหมือนในตอนแรก ไม่มีใครเลยนอกจากตึกเรียนและความเงียบสงบ
ไม่มีใคร...นอกจากตัวเขา...
เขาจ้องมองบุคคลเบื้องหน้า ใบหน้าที่คุ้นเคยนั่นคือตัวเขาเอง ตัวเขาอีกคนแสยะยิ้มให้เขาอย่างยินดีปรีดา
"นายเป็นใคร?" คุโรถามตัวเอง ทว่าตัวเขาอีกคนกลับหัวเราะเสียงต่ำในลำคอราวกับสนุกสนาน ดวงตาสีแดงจัดจ้านที่จ้องมองมานั้น ทำเอาคุโรขยับตัวไม่ออก เพียงครู่เดียว...ตัวเขาอีกคนก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วหายวูบเข้าไปในตัวเขาราวกับภาพลวงตา
คุโรรับรู้...
และเข้าใจ
บางสิ่งกำลังเร่งเร้าเขา
เขาเคยเป็นคนที่ไม่มีความฝัน
ไม่เคยอยากได้
ไม่เคยอยากเป็นสิ่งใด
ไม่เคยรัก...
เจ็บปวด...
แต่เขากำลังรับรู้
เวลาเลยผ่านไป
เวลาเคลื่อนที่ไป
ตอนนี้เขากลับมีสิ่งที่อยากได้มากมาย
มากมายเหลือเกิน...
ต้องการ...ต้องการทั้งหมด....
ความละโมบชี้แจงแก่เขา เสียงของตัวเขา ดังขึ้นในตัวเขาอีกครั้ง
และอีกครั้ง....
และอีกครั้ง....
"ฉันก็คือความปรารถนาของนายยังไงล่ะ" เสียงนั้นตอบคำถามของเขาอย่างชัดเจน
..........
โลกที่มืดมิดเคลื่อนตัว ณ จุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง สาวน้อยผู้มีผมสีเงินก้าวเท้าอย่างรวดเร็ววิ่งผ่านประตูสีดำสนิทที่กลืนเข้าไปกับบรรยากาศโดยรอบ ดวงตาสีดำเหมือนบิดาของเธอล่อกแล่กมองหาใครบางคน
"ม้าววว~" เสียงแมวร้องดังมาจากมุมหนึ่งของความมืด เธอจึงก้าวเท้าเข้าไปหาสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของเธอ แล้วจัดการอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ขาของมันกระทบสร้อยกางเขนสีเงินที่เธอสวมอยู่เสียงดังกรุ๊งกริ๊งราวกับกระดิ่งลมฤดูร้อน
"คุมะ อยู่นิ่ง ๆ สิ" เธอดุเสียงเข้ม เจ้าแมวดำตัวน้อยถึงได้สงบนิ่งลง หนูน้อยถอนหายใจแล้วทอดสายตาไปไกลกว่าเดิมจนเห็นคนที่เธอหาอยู่นอนนิ่งในที่ที่ห่างออกไป
เธอเดินเข้าไปใกล้ ๆ โดยไม่ให้มีเสียงดังทว่าชายที่นอนอยู่ตรงหน้าเธอกลับเปิดตาขึ้นมาก่อนที่เธอจะได้ส่งเสียงเรียก เขายันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงสีดำนั้นอย่างงัวเงีย ก่อนจะหันไปทักทายลูกสาวที่รออยู่
"ว่าไงริคุ มีอะไรหรือ?" คุโรทักทายลูกสาวคนสวยของเขาพลางขยี้ตา
"หนูไม่ชอบชุดนักเรียนนี่!" ริคุพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจ "มันเป็นสีเขียวนี่นา...หนูอยากได้สีดำ ไม่เห็นชอบสีเขียวเลย!"
คุโรรับฟังความเอาแต่ใจของสาวน้อยตรงหน้า เขาดึงชุดนักเรียนของโรงเรียนคุโรสึกิจากมือของริคุไปแล้วลูบมือของเขาไปตามเนื้อผ้าจนชุดนักเรียนนั้นกลายเป็นสีดำทั้งชุดเหมือนถูกย้อมมาหมาด ๆ เขายื่นมันคืนให้ลูกสาวคนเดียวของเขาแล้วยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ริคุรับมันไปโดยดีแต่กลับทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง
"ทำไมพ่อต้องยิ้มด้วย ไม่เห็นน่าขำเลย ก็หนูไม่ชอบสีเขียวนี่นา" เธอโวยวายกับรอยยิ้มเอ็นดูที่เห็นอยู่ตรงหน้า ผู้เป็นพ่อหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะดึงมือลูกให้นั่งลงบนเตียง แล้วโอบกอดอย่างเบามือ ริคุทำหน้าเฉยเมยแต่ก็ยอมให้กอดโดยดี
"มะรืนนี้แล้วนะ ลูกสาวของพ่อจะได้ใส่ชุดนักเรียนแล้ว" คุโรพึมพำ ฟังเสียงก็รู้ว่าดีอกดีใจจนออกนอกหน้าทีเดียว เขากอดสาวน้อยคนนี้แน่นขึ้น หากนับตามเวลาบนโลกปีนี้ริคุอายุสิบห้าแล้วแต่เขากำลังจะส่งลูกเข้าไปเรียนมัธยมปีหนึ่งที่คุโรสึกิเพราะรอที่จะให้ได้เรียนรุ่นเดียวกับลูกของมิทซึรุเพื่อนสนิทซึ่งยังอายุเพียงสิบสามสิบสี่เท่านั้น
ริคุถูกพ่อกอดอยู่นานจนเธอเริ่มอึดอัด จึงบีบมือเจ้าแมวดำของเธอให้กางเล็บออก แล้วยกเท้าของแมวหันไปข่วนหน้าพ่อตัวเองจนเป็นแผลข่วนยาวบนข้างแก้มของคุโร ก่อนที่เธอจะโดดออกมายืนข้างเตียง
"มัวแต่อ้อยอิ่งอยู่บนเตียงอยู่ได้ ตื่นเถอะค่ะ หนูยังไม่มีกระเป๋าเลย พ่อต้องไปซื้อกับหนูนะ" ริคุพูดเชิงบังคับ คุโรลูบหน้าตัวเองที่มีรอยแผลข่วนประดับอยู่อย่างเบามือแล้วยิ้มให้ลูกสาวแต่ริคุทำท่าไม่สนใจ สาวน้อยอุ้มเจ้าคุมะแมวของเธอขึ้นมาแล้วรีบเดินออกไปจากส่วนที่เป็นห้องของพ่ออย่างรวดเร็ว
คุโรมองลูกสาวที่เดินหายลับไปกับบรรยากาศ ชั่ววินาทีนั้นดวงตาของเขาก็กลับมีแสงสีแดงระเรื่อสะท้อนออกมา...
เขาต้องการ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขารัก
จะไม่มอบให้ใคร
จะไม่ให้ใครแย่งไป...
คุโรล้มตัวลงนอนบนเตียงของตนอีกครั้ง รอบข้างช่างเงียบสงัด ราวกับไม่มีใคร ทว่าเสียงของริกะยังคงดังปลอบโยนเขาอยู่เนือง ๆ เสียงของคนรักของเขาซึ่งอยู่ภายในร่างกายของเขาเอง
"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ในโลกแบบนี้?" ชายหนุ่มย้อนถามตัวเอง
ความปรารถนาชี้แจงแก่เขา....
"เพราะไม่อยากสูญเสียสิ่งใดไป"
คุโรแสยะยิ้ม เขาหัวเราะในลำคออย่างขบขันความคิดตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกำหนดตั้งแต่ที่เขาได้รับเลือกให้เป็นประธานปีสามแล้ว และนี่คือผลลัพท์ เขาไม่ได้สูญเสียสิ่งใดไปเลย ชายหนุ่มหลับตาลงแล้วจมลงสู่ห้วงแห่งการนอนหลับอีกครั้ง ขณะเดียวกันแผลบนใบหน้าก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็วราวกับน้ำซึมบ่อทราย
เขาไม่ได้สูญเสียสิ่งใดไป เพียงแต่ยังได้มาไม่ครบ
ความปรารถนาย้ำเตือนเขาเช่นนั้น...
DarkMoon Stamina
ล่าปริศนา โรงเรียนพิศวง
To be continued...
b
g
scoll
bar
M
SE
ความคิดเห็น