คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 00 Days ♡
00 Days ♡
#เพื่อนรักเตียงสั่น
7.00 น.
ผมกำลังนั่งมองสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่ผมเรียกมันว่า “เตี้ย” มาตั้งแต่สมัยจำความได้อย่างไม่กระพริบตา ซึ่งตอนนี้มันกำลังนั่งเคี้ยวข้าวตุ้ยๆอยู่ตรงหน้าผมอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“มึงมองหน้ากูทำไม? จะกินไหมข้าว? ไม่กินกูกินเอง”
มันยื่นมือสองข้างมาคว้าจานข้าวผัดของผมไปไว้ตรงหน้าแล้วจัดการตักเข้าปากทันทีหลังจบคำพูด ผมจึงได้แต่อ้าปากพะงาบๆเพื่อเอาลมเข้าท้องแทนอาหารเช้า
“แล้วนมนี่ ไม่กินใช่ไหมเดี๋ยวกู.. / พยอนแบคฮยอน!”
ผมคว้าข้อมือเล็กที่กำลังกำแก้วนมเอาไว้แน่นพลางจดจ้องไปที่ดวงตากลมมนใสแป๋วของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักมาเป็นสิบๆปีด้วยแววตาที่จริงจัง
“เออๆ ก็ได้ๆ มีไรก็ว่ามา”
พยอนแบคฮยอนยอมวางแก้วนมแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมแต่โดยดี เพราะการที่ถูกอีกฝ่ายเรียกชื่อจริงออกมาแทนฉายา ผมกับมันเป็นอันรู้กันว่า อีกฝ่ายกำลังจริงจังอยู่
“เรื่องเมื่อคืนนี้”
“ทำไม”
“ก็เรื่องที่มึงบอกว่ามึงจะจีบกู”
“อืม แล้วไง”
“โถ่เตี้ย! มึงช่วยจริงจังหน่อยดิวะกูซีเรียสนะเว้ย!”
“แล้วมึงใช้อะไรวัดว่ากูไม่จริงจัง กูพยอนแบคฮยอนลูกชายคนเล็กของเจ๊พยูนพูดคำไหนคือคำนั้น”
“กูบอกว่าจะจีบมึงก็คือจีบจบไหม? อย่ามัวแต่อ้าปาก! ไปหยิบกระเป๋ามาเดี๋ยวนี้เดี๋ยวจะเข้าเรียนไม่ทัน”
“ปาร์คชานยอล! กูบอกให้มึงหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย หรือจะรอให้กูกระโดดจูบมึงก่อน”
“!!”
ผมรีบก้มหยิบกระเป๋าเป้สีดำใบโปรดขึ้นมาสะพายทันทีตามคำสั่ง จากนั้นจึงรีบเก็บข้าวของบนโต๊ะทานข้าวไปไว้ในครัวเพื่อรอกลับมาล้างตอนเย็นตามหน้าที่ เพราะแบคฮยอนจะเป็นคนตื่นแต่เช้ามาทำอาหาร ส่วนผมจะเป็นคนล้างชามและอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้ทำ แต่ถ้าเป็นวัยหยุดเราสองคนจะช่วยกันทำมากกว่า
ออและผมคงลืมบอกพวกคุณไปสินะ ว่าผมปาร์คชานยอลเป็นเพื่อนรักของไอ้ตัวกระเปี๊ยกนี่ตั้งแต่สมัยเราออกมาจากท้องแม่เพราะบ้านของเราอยู่ติดกันและที่สำคัญแม่ของพวกผมยังสนิทกันมากๆเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆเหมือนผมกับมันนี่แหละ
เพราะฉะนั้นด้วยความที่เราสองคนแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆและตัวติดกันตลอดเวลามันก็เลยทำให้เราสนิทกันมาก จนถึงขั้นที่ว่าไปไหนต้องไปด้วยกันตลอดเพราะถ้าไม่มีอีกฝ่ายคอยอยู่ข้างกายมันจะรู้สึกแปลกๆพิกลและที่สำคัญอีกอย่างคือผมกับพยอนแบคฮยอนเรานอนด้วยกันทุกวันและกอดกันทุกคืนตั้งแต่จำความได้
และเพราะแบบนี้เมื่อคืนมันก็เลยทำให้ผมปาร์คชานยอลนอนไม่หลับ! เพราะเมื่อคืนหลังจากที่เรากลับมาจากผับที่ไปฉลองวันเกิดไอ้ฮุนมา ไอ้เตี้ยมันก็..
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้..
“เห้ยชน!”
เสียงแก้วกระทบกันดังขึ้นเป็นระยะๆบวกกับเสียงเพลงที่วงดนตรีประจำผับกำลังบรรเลงอยู่อย่างสนุกสนานนั้น ทำให้เป็นที่สำราญยิ่งแก่เหล่าบรรดานักท่องราตรีทั้งหลาย ทว่าที่กล่าวมาทั้งหมดขอยกเว้นชายร่างสูงโต๊ะ VIP ด้านหน้าที่กำลังนั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์กับบรรยากาศในตอนนี้เอาเสียเลย
“เตี้ยกูว่าพอเหอะ มึงจะไม่ไหวแล้วนะ”
มือหนายื่นไปคว้าแก้วน้ำสีอำพันที่คนตัวเล็กกำลังจะกระดกเข้าปากมาไว้ในมือ ทำให้คนตัวเล็กที่เมาได้ที่แล้วส่งเสียงจิจ๊ะในลำคออย่างขัดใจ
“กูหวาย แล้วเน้มึงเปนครายว๊าเถิงกล้ามาส่างกู อ้ายฮุนอาวล่าวมา”
มือเรียวยื่นไปคว้าแก้วคืนอย่างสะเปะสะปะเนื่องจากภาพตรงหน้ากำลังเรือนลางเต็มที และที่สุดแล้วก็ต้องเซลงไปซบอกเพื่อนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างช่วยไม่ได้
“เห้ยไอ้หมามึงไหวป่ะเนี่ย ฮ่าๆ”
โอเซฮุนและผองเพื่อนแก็งค์วิศวะที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันอีกทั้งยังโต๊ะข้างๆกำลังหัวเราะกันยกใหญ่ ทว่ากลับมีหน่วยตาคมคู่หนึ่งกำลังกวาดมองเพื่อนๆที่กำลังหัวเราะอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่นานเสียงหัวเราะก็หยุดลงและกลายเป็นว่าทุกคนกำลังกลืนก้อนเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบากราวกับได้รับคำสั่งประกาศิษย์
“ไอ้ฮุนปล่อย! พยอนแบคฮยอนกลับบ้าน!”
เสียงทุ้มที่แสนจะเย็นยะเยือกถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมไปคว้าข้อมือเล็กของคนที่กำลังนอนซบอกโอเซฮุนขึ้นมาอย่างแรง จนร่างเล็กๆลอยหวือขึ้นมาซบกับอกแกร่งของเขาแทน
“กูกลับนะ เจอกันพรุ่งนี้”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกรอบทำให้เพื่อนๆทุกคนต่างรีบพยักหน้าหงึกหงักให้ทันที เพราะรู้ดีว่าอารมณ์ของท่านประธานประจำชั้นปีในตอนนี้ไม่ควรที่จะขัดใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่งั้นมีหวังได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่ๆและปาร์คชานยอลคือบุคคลที่เพื่อนๆทุกคนในคณะต่างพากันเกรงขาม
ยกเว้นเพียงคนเดียวที่ไม่เคยเกรงกลัวต่ออิทธิพลของท่านประธานมาดขรึมนี่แถมยังเป็นเขาเองที่ต้องเกรงกลัวและเกรงใจคนๆนี้มากยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดในโลก ซึ่งจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจากคนตัวเล็กที่กำลังนอนสลบสไลอยู่บนเบาะข้างคนขับในตอนนี้ พยอนแบคฮยอน..
“เตี้ยเอ้ย! รู้ว่าตัวเองคออ่อนใครบอกให้มึงกระดกเอาๆแบบนั้นกันวะ มึงนี่มันจริงๆเลย”
มือหนาเอื้อมไปปัดปอยผมออกจากหน้าผากมนอย่างแผ่วเบาพลางทอดมองไปยังใบหน้าสวยได้รูปของเพื่อนสนิทที่กำลังแดงก่ำด้วยความเป็นห่วง
พยอนแบคฮยอนไม่เคยดื่มเหล้า นี่เป็นครั้งแรกที่คนตัวเล็กดื่มก็เลยเป็นแบบนี้ และปาร์คชานยอลสาบานได้เลยว่าเขาจะไม่มีทางให้ไอ้น้ำสีอำพันนี่เข้าไปในปากเพื่อนตัวเล็กของเขาได้อีกแม้เพียงหยดเดียว และหากมีใครที่มันกล้าบังอาจมามอมเหล้าเพื่อนรักของเขาแบบวันนี้อีกล่ะก็..
ปาร์คชานยอลคนนี้ไม่มีทางปล่อยมันเอาไว้แน่!
.
.
“เตี้ยตื่นถึงหอแล้ว”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกพลางยื่นมือไปเขย่าไหล่เล็กเบาๆ ทำให้คนที่ถูกรบกวนถึงกับครางเบาๆในลำคอแล้วรีบขยับตัวหนีจนชิดขอบกระจก
“เตี้ยตื่นดิถึงหอแล้ว”
ปาร์คชานยอลพยายามปลุกเพื่อนตัวเล็กอยู่หลายรอบโดยใช้ทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะทั้งเขย่าตัว ทั้งตะโกนใส่หู ทั้งเกาคาง และสารพัดวิธี แต่ก็ไม่มีที่ท่าว่าอีกคนจะตื่น เพราะฉะนั้นจึงเหลือแค่วิธีสุดท้าย
อุ้ม!
“งืมๆหอมอ่ะ”
เสียงหวานแสบพร่าเอ่ยแผ่วเบาพลางซุกใบหน้าเข้าหาซอกคออุ่นๆของเขาไม่หยุด ทำให้ปาร์คชานยอลตัดสินใจหยุดเดินแล้วเอ่ยถามคนตัวเล็กขี้เซาด้วยความสงสัย
“หอมอะไรของมึงเตี้ย”
“ก็หอมมึงไง อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปีไม่ยักจะรู้ว่ามึงจะตัวหอมขนาดนี้”
“!!”
ไม่พูดเปล่าแต่กลับซุกใบหน้าเข้าหาความหอมกรุ่นมากกว่าเดิมพลางโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้แน่น นั่นทำให้คนที่ได้ฟังถึงกับนิ่งค้างและหน้าแดง
“อะ อะไรของมึงเตี้ยเมาแล้วพูดมากเหอะ นอนๆเดี๋ยวกูจะเช็ดตัวให้”
เสียงทุ้มเอ่ยตะกุกตะกักในขณะที่ค่อยๆวางร่างเล็กลงบนที่นอนนุ่มด้วยความระมัดระวัง และขายาวกำลังจะก้าวออกมาจากตรงนั้นเพื่อเตรียมอุปกรณ์สำหรับเช็ดตัว ทว่า..
“เดี๋ยวก่อนยอลยอล”
เสียงหวานแหบพร่าเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือเรียวนุ่มนิ่มที่ยื่นไปคว้าข้อมือหนาเอาไว้ ทำให้คนที่ถูกเรียกถึงกับหยุดชะงักและขนลุกซุ่ขึ้นมาทั้งตัว เนื่องจากพยอนแบคฮยอนไม่ได้เรียกเรียกชื่อยอลยอลแบบนี้บ่อยๆ จะเรียกเฉพาะเวลาไม่สบายแล้วอ้อนให้เขากอดเท่านั้น
ซึ่งมันก็ทำให้ปาร์คชานยอลที่ได้ยิน เกิดอาการใจสั่นทุกครั้ง..
“อะ อะไร ป๋ายป๋าย”
เสมือนเป็นโค้ดลับของคนทั้งสองเพราะเมื่ออีกฝ่ายเรียกยอลยอล อีกฝ่ายก็ต้องตอบกลับโดยการเรียกฉายาเช่นกันและเป็นฉายาที่ใช้เรียกเฉาะเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองเท่านั้น..
“กูอยากมีแฟน”
“!!”
หน่วยตาคมถึงกับเบิกกว้างหลังจากที่ได้ยินคำพูดจากปากเพื่อนตัวเล็ก และไม่ใช่แค่อาการตกใจอย่างเดียวที่ปาร์คชานยอลรู้สึกอยู่ในตอนนี้ ทว่ามันกลับรู้สึกวูบโหวงแปลกๆ
“กูว่ามึงนอนเหอะเตี้ย มึงเมามากแล้ว”
“กูไม่ได้เมาปาร์คชานยอล! มึงดูปากกูนะ กู-ไม่-ได้-เมา แต่ กู-อยาก-มี-แฟน!”
คนตัวเล็กยกนิ้วขึ้นมาชี้ปากและเน้นเสียงดังฟังชัดในขณะพูด อีกคนจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเนือยๆเพราะไม่อยากจะเชื่อ ทว่าคำพูดต่อมาของเพื่อนรักตัวเล็กทำให้ปาร์คชานยอลแทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง
“และคนที่กูอยากได้มาเป็นแฟนคนแรกก็คือมึง ปาร์คชานยอล!”
“!!”
“มะ มึงว่าไงนะเตี้ย”
“กูขอเวลาแค่ 30 วัน ถ้าขาอ่อนกูมันยั่วหนอนมึงให้กลายเป็นอนาคอนด้ายักษ์ไม่ได้”
“กูสาบาน! ว่าจะกลับไปเป็นเพื่อนรักมึงเหมือนเดิม ปาร์คชานยอล!”
“!!”
… TBC ...
แวะมาคุยกันแบบชิลๆ ฮ่าๆ
ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นเพราะสนองตนเองล้วนๆเนื่องจากไรท์อยากอ่านแนวนี้ดูบ้าง
และมันจะมีทั้งหมดประมาณ 30 ตอนตามชื่อเรื่อง เพราะฉะนั้นก็เจอกันอีกค่อนข้างนาน
ตัวละครจะค่อยๆโผล่มาเรื่อยๆนะคะไม่ได้มีแค่นี้หรอก เหล่าผองเพื่อนวิศวะหล่อๆยังเหลืออีกเพียบ!!
และเรื่องนี้พี่ปาร์คของเราจะมาดขรึม มีอำนาจและน่าเกรงขามมากๆสำหรับคนอื่น แต่ว่า!!
แท้จริงแล้วเกลียมัวหรือกลัวเมียที่สุดในโลก แถมยังหื่นเงียบอย่าบอกใคร
เพราะฉะนั้นใครที่ชอบพระเอกแนวปากอย่างใจอย่าง ปากว่ามือถึงล่ะก็ กดติดตามไว้เลย 55
ใครเล่นทวิตฝาก #เพื่อนรักเตียงสั่น ด้วยนะค๊า ^^
ความคิดเห็น