คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : 24 Days ♡
24 Days ♡
#เพื่อนรักเตียงสั่น
“งือ~ ยอลอย่ากวน.. ป๋ายจะนอน..”
ส่งเสียงครางเบาๆในลำคอ ก่อนจะยกมือขึ้นผลักใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังทำอะไรซักอย่างอยู่แถวซอกคอให้ออกห่างด้วยแรงอันน้อยนิดที่มี ให้ตายเถอะ.. เมื่อไหร่หมอนี่มันจะเลิกเอาจมูกโด่งๆกับริมฝีปากร้อนๆของมันมาคลอเคลียกับซอกคอของเขาแบบนี้สักที ขนลุกจะแย่อยู่แล้ว..
คนตัวเล็กบ่นอุบในใจ ก่อนจะพยายามยกมือขึ้นผลักใบหน้าหล่อเหลาให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผลเสียเท่าไหร่ เพราะเรี่ยวแรงที่มีในตอนนี้มันช่างดูน้อยนิดเหลือเกินเมื่อเทียบกับแรงขืนของปาร์คชานยอล..
และพยอนแบคฮยอนก็รู้สึกว่าแขนขาของตัวเองไม่มีแรงเลยสักนิดหลังจากที่ดื่มเข้าไปอย่างหนักเมื่อคืน.. เกิดมาก็พึ่งรู้เนี่ยแหละว่าเมาจนน็อคสลบคาที่มันเป็นอย่างไรเพราะเขาไม่เคยดื่มหนักขนาดนี้มาก่อน..
แล้วใครกันนะที่ทำให้ลูกชายคนเล็กของเจ๊พยูนต้องเป็นอย่างนี้..
นั่นสินะ.. เพราะใครกัน..
“มึงออกไปห่างๆกูเลยโย่ง ไปหายัยซูยอนโนตมของมึงนู่นไม่ต้องมาใกล้กูเลย..”
เมื่อฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก็จัดการขืนตัวออกจากอ้อมกอดอุ่นๆทันที ถึงจะออกมาไม่ได้ก็เถอะแต่ขอให้ได้หันหลังให้ก็ยังดีเพราะไม่อยากเห็นหน้า ซึ่งถ้าจะบอกว่างอนก็คงไม่ใช่จะน้อยใจก็คงไม่เชิงหรอกแค่อยากทำเฉยๆ..
เพราะเมื่อคืนหลังจากที่อ้วกเสร็จและผล็อยหลับไป พยอนแบคฮยอนก็จำได้รางๆว่า..
คนตัวโตอุ้มเขาขึ้นมาที่ห้อง จัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้และสรรหาสารพัดเครื่องดื่มที่เขาเอาแต่ใจและบอกว่าจะกินมาให้ทุกอย่าง ทว่าสุดท้ายเขาก็อ้วกใส่หมอนี่ทุกครั้ง แต่หมอนี่ก็ยังดูแลเขาเป็นอย่างดีทั้งๆที่เขาอ้วกใส่ตั้งหลายรอบแต่ก็ไม่มีบ่นซักแอ่ะ และเอาแต่พูดประโยคเดิมๆว่า..
ยังปวดหัวอยู่ไหม.. อยากกินอะไรอีกไหมครับ..
กินกีวี่ปั่นไหมหรือจะเอานมเย็นๆ โกโก้ร้อน เอาไหมครับเดี๋ยวยอลไปทำให้..
อย่าทำแบบนี้อีกนะครับคนดี คราวหน้าถ้าทำแบบนี้อีกยอลจะจัดหนักสามวันสามคืนเลยนะ..
นี่ยอลไม่ได้ขู่นะครับยอลจะทำจริงๆถ้าขืนป๋ายยังดื้ออยู่แบบนี้ อีกอย่างก็ทำให้ยอลห่วงและหวงจนจะบ้าตาย..
คนตัวเล็กแอบอมยิ้มให้กับความคิดตัวเองเล็กน้อยเมื่อนึกถึงประโยคที่ผู้ชายตัวโตข้างๆเขาพูดเมื่อคืน หวงงั้นหรอปาร์คชานยอลมักจะพูดคำนี้ให้เขาได้ยินบ่อยๆทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ..
งั้นก็แสดงว่าพยอนแบคฮยอนยังมีหวังอยู่นี่นาถูกไหม.. เพราะเหลือเวลาอีกตั้ง 6 วันกว่าจะครบ 30 วันตามสัญญาที่เขาให้ไว้กับคนตัวโต ว่าถ้าเขาจีบหมอนี่ไม่ติดภายในสามสิบวันก็จะกลับไปเป็น เพื่อนรักกันเหมือนเดิม..
แต่เวลา 6 วันที่ว่า..
บางทีมันก็เหมือนเหลือน้อยเต็มทีว่าไหม..
“ก็อยากใกล้ใครจะทำไม..”
“อยากกอดเมียใครจะทำไม..”
“แล้วก็อยากทำแบบนี้กับเมียด้วยใครจะทำไม..”
“อื้อ~ ไอ้บ้าปาร์ค.. อื้อ~”
มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่เอวคอด รั้งร่างเล็กของลูกหมาขึ้นมาแนบอก กดท้ายทอยของลูกหมาขี้งอนโน้มลงมาใกล้ มองอย่างเจ้าเล่ห์ ยักคิ้วให้หนึ่งที ก่อนจะจัดการดูดเม้มริมฝีปากบางๆของลูกหมาขี้งอนอย่างเอาแต่ใจ..
นั่นทำให้คนที่กำลังเผลอคิดอะไรต่อมิอะไรอยู่ต้องตกเป็นเหยื่ออย่างไม่ทันตั้งตัวและทำได้เพียงมองค้อนเท่านั้น จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้ จะลุกก็ลุกไม่ได้เพราะมือของหมอนี่ล็อคเอวของเขาเอาไว้แนบชิดดิบดีราวกับกาวยาแนมก็มิปาน..
ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!! ถ้าขืนมึงยังดูดปากกูเอาๆแบบนี้กูจะกัดหูมึงขาดแน่ไอ้โย่ง!!
ดวงตาเรียวสวยกำลังมองค้อนและด่าทอเขาด้วยประโยคเหล่านั้นแน่ๆเขารู้ดี แต่ถึงยังไงปาร์คชานยอลก็ไม่ยอมปล่อยลูกหมาขี้งอนบนอกนี่ไปง่ายๆแน่ จะจูบให้ปากช้ำเลยดีไหม โทษฐานทำตัวน่ารักและหอมเกินไป..
ออ.. อีกอย่างปากก็หวานเกินไปด้วยเลยปล่อยไม่ได้ J
ปล่อย..
ไม่ปล่อย.. J
ไม่ปล่อยกูเตะ..
มึงเตะกูจูบ.. J
แล้วตอนนี้มึงไม่ได้จูบกูว่างั้น?
กูหมายถึงจูบด้วยกระแทกด้วยต่างหาก.. J
ไอ้ลามก!!
กับเมียคนเดียวครับ.. J
ใคร.. ใครเมียมึง น้องกอ น้องขอ หรือน้องคอคณะนิเทศ?
ต้องให้กูบอก? คนที่ชอบพูดว่า.. อ๊ะ~ ย..ยอล เบาๆสิป๋ายเสียว เสียวจัง อ๊ะๆ~ นั่นแหล่ะครับเมียกู.. J
คะ.. ใครกัน.. ใครกันที่ครางเสียงอุบาทแบบนั้นกูไม่เห็นรู้จัก .////.
มึงอยากรู้ไหมล่ะว่าเค้าเป็นใคร.. เดี๋ยวกูจะทำให้เค้าครางให้ดู.. J
“อื้อ~ อ๊ะ~ พะ พอแล้ว.. ระ..รู้แล้วก็ได้ .////. ”
หลังจากที่ก่อสงครามขนาดย่อมผ่านทางลูกกะตากันอยู่นานสองนานอย่างไม่มีใครยอมใครในขณะที่ปากก็จูบกันอย่างเอาเป็นเอาตายไปด้วย ในที่สุดลูกชายคนเล็กของเจ๊พยูนก็ต้องเป็นฝ่ายยกธงขาวยอมแพ้คนเจ้าเล่ห์ใต้ร่างอย่างไม่เต็มใจจะยอมแต่ก็จำเป็นต้องยอม..
ก็หมอนี่มันเล่นจูบปากเขาต่อเนื่องเป็นสิบๆนาทีจนแทบขาดอากาศเข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกายยังไม่พอ มันยังมาต่อล้อต่อเถียงกับเขาทางสายตาแบบนั้นอีก และพยอนแบคฮยอนจะไม่ยอมแพ้ราบคาบแบบนี้เลยถ้าหมอนี่มันไม่เล่นสกปรกโดยการใช้ฝ่ามือใหญ่ๆของมันบีบขย้ำบั้นท้ายงอนงามของเขาพร้อมกับทำท่าบ้าบอแบบนั้น..
ทำท่าเหมือนกับ.. พยอนแบคฮยอนกำลังเล่นโยกเยกอยู่ด้านบน ./////.
“ถ้ายอมดีๆตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องเหนื่อยเป็นสองเท่าหรอก..”
“มะ.. มึงหมายความว่าไง อะไรคือเหนื่อยเป็นสองเท่า..”
“ลองหยุดดิ้นแล้วสัมผัสมันดูสิครับว่าอะไร.. ที่กำลังจะทำให้เหนื่อยเป็นสองเท่า J ”
!!!!
แกล้งกระซิบเสียงพร่าเบาๆที่ข้างหูพร้อมกับเป่าลมหายใจร้อนๆรินรดต้นคอให้ลูกหมาน้อยบนอกได้จั๊กจี๋เล่นๆ ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่ายิ่งแกล้งคนตัวเล็กให้เขินได้เท่าไหร่ก็ยิ่งสนุก ยิ่งแกล้งยิ่งอยากแกล้ง ยิ่งแกล้งยิ่งน่ารัก..
“มะ.. ไม่!! ไม่เอานะโย่งวันนี้ต้องออกไปทำงาน ด..เดี๋ยวไม่ไหว..”
“เอาสิ.. เอาเถอะ.. จะเอา.. อยากเอา..เอานะ..”
“มะ.. ไม่เอา.. ไอ้บ้า!! ไอ้ลามก!! ปะ..ไปเอากับมูมู่เลยไป!!”
ปึก..
ปัง!!
J
>////<
คว้าตุ๊กตาหมาน้อยสีขาวขนปุยตัวโปรดที่มีนามว่าเจ้ามูมู่ที่คุณป๋าซื้อให้ตัวแรกตอนวันเกิดครบรอบ 2 ขวบ โยนใส่หน้าคนตัวโตอย่างสะเปะสะปะด้วยความเขินอาย ก่อนจะรีบยันตัวลุกพรวดขึ้นจากเตียงวิ่งดุกๆหายเข้าไปห้องน้ำและปิดประตูลองกลอนทันที..
โดยที่ไม่คิดจะหันหลังกลับไปดูด้วยซ้ำว่าตอนนี้เจ้ามูมู่ตัวโปรดจะอยู่ในสภาพไหน จะโดนคนที่ตั้งใจปาใส่เมื่อครู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะ.. เพราะตอนนี้หัวใจของพยอนแบคฮยอนเต้นแรงจนมันจะกระเด็นออกมาจากอกอยู่แล้ว..
ละ.. แล้วถ้าเกิดหมอนั่นมันหน้ามืดปล้ำมูมู่ของเขาขึ้นมาจริงๆจะทำไงนะ!
คนหื่นกามอย่างหมอนั่นไว้ใจได้ที่ไหนกัน เกิดหน้ามืดปล้ำลูกของเขาขึ้นมาจริงๆ..
แล้วลูกของเขาท้องไม่มีพ่อขึ้นมาจะทำไง!
“นี่คิดอะไรของนายเนี่ยพยอนแบคฮยอน.. เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว ไม่มีอะไรหรอกเนอะ~”
“หมอนั่นมันคงไม่บ้าหน้ามืดปล้ำมูมู่หรอก.. แล้วถ้ามันหน้ามืดปล้ำขึ้นมาจริงๆล่ะ..”
“อืม.. ไม่ปล้ำหรอกเนอะ มูมู่ไม่ยอมให้ปล้ำหรอก แปรงฟันดีกว่า~”
ปาร์คชานยอลที่ได้ยินคนตัวเล็กบ่นงึมงำๆกับหน้ากระจกราวกับหมีกินผึ้งดังออกมาจากในห้องน้ำถึงกับหัวเราะฮึเบาๆลำคอ ก่อนที่เขาจะค่อยๆหยิบเจ้าตุ๊กตาหมาหน้าเหมือนใครบางคนที่กำลังนอนแอ้งแม้งฉีกแข้งฉีกขาอยู่บนหน้าหล่อๆของเขาขึ้นมา จ้องตาแป๋วๆของมันสักพัก แล้วเอ่ยกับมันเบาๆว่า..
“ฮึ.. หน้าเหมือนกันยังกับแกะ..”
“แถมกลิ่นก็เหมือนเจ้าของไม่มีผิด..”
“แต่ถึงยังไงนายก็น่ารักสู้หมาน้อยตัวจริงของฉันไม่ได้หรอกนะ เจ้าหมาอ้วน..”
40%
“ห๊ะ!! มึงว่าไงนะหมา!! คนอย่างยัยโนตมเนี่ยนะจะโดนล่อลวงไปทำมิดีมิร้าย..”
“กูว่าน่าจะเป็นนางมากกว่าที่เป็นฝ่ายล่อลวงผู้ชายไปทำมิร้ายมิร้าย..”
“เออ.. เผลอๆผู้ชายพวกนั้นอาจจะโชคร้ายเมานมนางตายก่อนได้ทำอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้..”
คิมมินซอกกับจางอี้ชิงเล่นต่อประโยคกันอย่างมิได้นัดหมายหลังได้ยินประโยคบอกเล่าจากปากเพื่อนตัวเล็ก ตอนนี้พวกเขาเหล่านักศึกษาคณะวิศวปี 3 เกือบค่อนชั้นปีกำลังรวมตัวกันอยู่หลังตึกเพื่อช่วยกันทำโปรเจคใหญ่ คือร่างแบบนำเสนอรถสามล้อเคลื่อนที่ซึ่งเป็นเครื่องยนต์อำนวยความสะดวกตัวใหม่ที่ใช้มอเตอร์เป็นตัวขับเคลื่อนแทนมนุษย์
โปรเจคที่พวกเขาคิดขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือบุคคลทุพพลภาพที่อยากมีอาชีพทำมาหากินหรือไปไหนมาไหนได้ด้วยตนเอง โดยที่ไม่ต้องพึ่งหรือเป็นภาระให้กับสังคมและคนในครอบครัว ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นวันที่ทุกคนในคณะต่างเฝ้ารอวันนี้มานาน..
เพราะถือว่านี่เป็นจุดเริ่มต้นในการก้าวสู่สายอาชีพที่พวกเขารัก..
และพยอนแบคฮยอนก็คงเป็นหนึ่งในนั้นที่เฝ้ารอวันนี้มานาน เพราะคนตัวเล็กเป็นคนร่างแบบของมันเองกับมือ..
“พวกมึงก็ไปว่าเค้า.. เค้าอาจจะโดนจริงๆก็ได้.. ออกจะเซ็กซี่ขนาดนั้นก็คงล่อตาล่อใจผู้ชายเป็นธรรมดา..”
คนตัวเล็กผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆหลังจบคำพูด จะว่าไปเขาก็ไม่ได้คิดติดใจหรือโกรธเกลียดอะไรยัยนี่เลยสักนิด ถึงหล่อนจะชอบพูดจาเหน็บแนมตลอดเวลาเจอหน้ากันก็เถอะ แต่ถึงยังไงคิมซูยอนก็เป็นผู้หญิง..
หล่อนคงไม่ตั้งใจกุเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อให้ตัวเองเสียหายแบบนี้หรอกมั้ง..
“โหย.. มึงเป็นเทพบุตรสายหมาหรือไงหมา พูดยังกับไม่รู้ว่านิสัยยัยนี่เป็นไง..”
“ถ้าเอาผู้ชายทั้งคณะได้นะยัยนี่คงทำไปนานแล้ว นิสัยแบบนี้ถ้าโดนจริงๆสักครั้งคงดี จอกละหมั่นไส้ชะมัด..”
คิมมินซอกเอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิดเพราะเขารู้สึกไม่ถูกชะตากับยัยนี่จริงๆคนอะไรวันๆไม่สนใจเรียนไม่สนใจทำอะไรเอาแต่เดินแอ่นอกทำนมหกโชว์อ่อยผู้ชายอยู่ได้..
คิดจบก็ถึงกับส่ายหัวไปมาเบาๆก่อนจะพูดถึงความหมั่นไส้ที่มีให้นางต่อ..
โดยที่ไม่รู้หรอกว่าในขณะที่พูดประโยคเมื่อครู่ออกมามีใครบางคนแอบได้ยินมันเข้าด้วยความบังเอิญ ก่อนที่รอยยิ้มร้ายอาจจะถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าสวยและหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบๆ..
“พยอนเหมียว.. พยอนเหมียวนางฟ้าของเทาๆจริงๆด้วย~ เทาๆคิดถึงจังเลย~”
ประโยคที่เอ่ยออกมาซึ่งไม่ค่อยเข้ากับหน่วยก้านและหน้าตาของคนพูดเสียเท่าไหร่ดังขึ้นจากทางด้านหลังในระยะค่อนข้างไกล ทว่าทุกคนที่นั่งอยู่ในบริเวณนั้นต่างก็จำได้ดี..
ว่ามันคือเสียงของหัวหน้าแก๊งแพนด้าไม่หย่านมคณะนิเทศที่กำลังอุ้มตุ๊กตาหมีแพนด้าตัวโปรดวิ่งตรงมายังนางฟ้าตัวน้อยของคณะวิศวกรรมเครื่องกล..
“เทาๆมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย.. อ๊ะ~ ข.. ขอบใจ..”
คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหนุ่มใหญ่หัวใจแพนด้ายื่นกล่องแพนด้าขนาดกลางที่มีความเย็นเล็กน้อยมาให้แต่มันกลับโดนหัวไหล่ของเขาพอดี ก่อนจะรับกล่องๆนั้นมาไว้ในมืออย่างงงๆและไม่ลืมที่จะคลี่ยิ้มน่ารักกลับไปให้ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าด้านในกล่องเล็กๆใบนี้คืออะไร.. แต่พยอนแบคฮยอนก็ดีใจที่ฮวางจื่อเทาทำเหมือนเขาเป็นคนสำคัญเสมอ..
สำคัญในฐานะเพื่อนอีกคน..
“ช็อคโกแลตรูปพี่แพนด้าแช่เย็น เทาๆทำมา.. / ขออภัย.. พอดีเมียกูไม่นิยมกินหมีแพนด้าข้ามแดน..”
เสียงทุ้มอันแสนเรียบนิ่งดังขึ้นพร้อมกับมือใหญ่ๆที่คว้ากล่องช็อคโกแลตมีแพนด้าไปจากมือ ซึ่งไม่รู้ว่าคนคว้าไปมาถึงตั้งแต่ตอนไหน และตอนนี้ผู้ชายสองคนที่มีส่วนสูงไล่เลี่ยกันที่กำลังยืนจ้องตากันอยู่ ทำให้ลูกหมาตัวน้อยทำได้เพียงนั่งกระพริบตาปริบๆเพราะยังตั้งรับสถานการณ์ฉุกเฉินไม่ทัน..
ไหนบอกว่าปาร์คชานยอลจะไปซื้อของมาทำโมเดลไง..
แล้วเหตุไฉนถึงมายืนเก๊กหล่อทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆเขาได้ล่ะ??
แถมในมืออีกข้างยังถือกล่องโมเดลอยู่อีกด้วย..
หมอนี่มันเป็นอุลตร้าแมนหรือไงหรือใช้หูบินเหมือนช้างดัมโบ้กันนะถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้..
“มาทำไม.. คณะพวกกูไม่มีใบไผ่ให้มึงกินหรอก..”
“กลับไปกินใบไผ่แล้วดูดนมนอนที่คณะมึงนู่นไปไอ้แพนด้าข้ามแดน..”
หัวหน้าแก๊งแพนด้าไม่หย่านมถึงกับทำหน้าสลดลงทันทีหลังได้ยินคำพูดของประธานคณะที่เขากำลังยืนจ้องตาอยู่ในตอนนี้ ที่พวกเขามาเพราะอยากมาอวยพรวันเกิดให้คุณมินซอกและตั้งใจมาดีทั้งแก๊งมันไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว..
เพราะตอนนี้ฮวางจื่อเทาเริ่มทำใจเรื่องที่พยอนเหมียวนางฟ้าของเขาตกเป็นเมียหมอนี่ได้แล้ว.. แต่ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจเขาเลย เทาๆแค่อยากเป็นเพื่อนที่ดี เทาๆแค่อยากเป็นเพื่อนที่ดีของพยอนเหมียว เทาๆแค่..
“เทาๆกลับแล้วนะพยอนเหมียว..”
“สุขสันต์วันเกิดนะคุณมินซอก เทาๆกับเฉินลี่ฟงกับลูเก่อแค่อยากเอานี่มาให้.. เทาๆไปนะ..”
“เรากลับกันเถอะลูเก่อ.. เรากลับกันเถอะเฉินลี่ฟง.. ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับเทาๆหรอก เทาๆนิสัยไม่ดี..”
จบคำพูดหัวหน้าแก๊งแพนด้าที่เดินนำมาเป็นทัพหน้าในตอนแรกก็ทำคอตกและหมุนตัวเพื่อจะเดินกลับคณะ ทว่าสองเท้าที่กำลังจะเดินออกมาก็ต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดของใครบางคนที่ดังขึ้น..
“อย่าไปนะจงแด!!”
“คิมจงแดนายเป็นแขกคนพิเศษของฉันนายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!”
“พวกนายทั้งหมดต้องไปฉลองวันเกิดกับฉัน ถ้าไม่ไปฉัน..เอ่อ.. คิมมินซอกจะอดขนมสามวันให้มันตายไปเลย!!”
!!!!
คำพูดของคิมมินซอกทำให้ฝีเท้าทั้งหกของแก๊งแพนด้าถึงกับหยุดชะงัก ไม่เพียงแค่แก๊งแพนด้าเท่านั้นที่หยุดชะงักแต่ดูเหมือนทุกอย่างรอบๆบริเวณหลังตึกคณะวิศวกำลังหยุดเคลื่อนไหวไปทุกสิ่งอย่าง..
คิมจงแดนายเป็นแขกคนพิเศษของฉัน.. อย่างนั้นหรอ?? งั้นที่ผ่านมาก็แสดงว่า..
“กระผมขอโทษขอรับคุณเปา.. กระผมคิมจงแดจะไม่ไปไหนทั้งนั้น..”
“กระผมจะอยู่เป็นทาสรับใช้คุณเปาน้อยของกระผมจนกว่าชีวิตจะหาไม่..”
!!!!
พรวด!! แค่กๆ!!
คนทั้งสองที่สัดส่วนไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นักและกำลังยืนจับมือจ้องตากันอย่างหวานซึ้งอยู่ในตอนนี้ ทำเอาสิ่งรอบๆตัวถึงกับช็อคไปตามๆกัน แม้แต่ผีเสื้อหรือนกที่บินผ่านไปมาก็ไม่เว้นพวกมันเกือบจะบินชนต้นไม้แถวนั้นเพราะมัวแต่ตาค้างไม่ได้สำรวจเส้นทางการบินอย่างที่ควรจะทำ..
“น.. นี่มึงไปได้กันตั้งแต่ตอนไหนวะอิจอก..”
“ม.. มึงได้กับไอ้สมุนแพนด้ามือซ้ายนี่แล้วจริงๆหรอ..”
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเพราะเป็นอู๋อี้ฟานที่ได้สติขึ้นมาเป็นคนแรก.. และเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กที่กำลังยืนจ้องตาอยู่กับ เอ่อ.. คนรักของมันที่ชื่อคิมจงแดสมุนฝั่งซ้ายของแก๊งแพนด้าอย่างหวานเยิ้ม หยดย้อย.. ราวกับน้ำผึ้งเดือนห้าหรือฉากรักกลางท้องนาก็มิปาน..
ก่อนที่อู๋ฟานจะรู้ว่า..
คำตอบที่เขาถามไปนั้นมันเหมือนกับฆ่าตัวตายทางอ้อมชัดๆเพราะ..
“ก็ได้กันวันที่มึงกับจางอี้ชิงได้กันไง..”
“ของกูได้กันที่หาดทราย.. ของมึงได้กันที่ห้อง.. เก็ทไหม..”
!!!!
อู๋อี้ฟานกับจางอี้ชิงที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นแทบจะเป็นลมล้มทับกันอยู่ตรงนั้นเสียให้ได้.. นี่สรุปคือพวกเขาสามสาวแก๊งพาวเวอร์พับเกิร์ลประจำคณะไม่มีใครซิงแล้วอย่างนั้นหรือ??
ทุกคนสูญเสียความซิงให้กับผู้ชายที่เชจูในคราวนั้นพร้อมกันหมดแล้วสินะ..
จางอี้ชิงพึ่งรู้นี่แหละว่าความรู้สึกอยากกลับกาแล็คซี่ของอิอู๋อี้คริสฟิตปึ๋งปั๋งของเขามันเป็นยังไง..
เพราะตอนนี้เขารู้สึกอยากลาลับกลับกาแล็คซี่กับอิอู๋เหลือเกิน..
“ก..กลับกาแล็คซี่ของมึงกันเถอะฟิตปั๋ง.. อ..อี้อยากกลับกาแล็คซี่ z Z ”
พูดจบก็ทิ้งตัวหงายท้องตึงลงกับผืนหญ้าบริเวณนั้นทันทีอย่างไม่แคร์สายตาใคร.. ในชีวิตจางอี้ชิงไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยให้ตายสิ ไม่เคยคิดจะเป็นลมล้มพับต่อหน้าใครแบบนี้เลยหรือเป็นเพราะเขาซัมบาราเห้กับอู๋อี้ฟานบ่อยเกินไปเลยติดนิสัยแบบนี้มาจากน้ำเชื้อของมันกันนะ??
“กรี้ดด~ นี่จริงหรอคะเนี่ยพี่มินซอกพี่อี้ชิง..”
“เรื่องจริงหรอคะที่พวกพี่สามสาวพาวเวอร์พับเกิร์ลเสียสาวกันหมดแล้ว..”
“กรี้ดด~ งั้นชะนีหน้ามิสคอเรียอย่างซูซี่ก็หมดสิทธิ์น่ะสิค๊า ว๊าย~ ชะนีซูซี่ไร้ที่ยืนลมจะจับแล้วค๊า..”
“กล้ามอยู่ไหนคะกล้าม ผู้ชายมีกล้ามอยู่ไหนมาช่วยประคองมิสคอเรียซูซี่หน่อยค๊า~”
แล้วหญิงแท้หนึ่งเดียวในคณะ?? ที่ได้ตั้งฉายาให้ตัวเองอย่างเลิศเลอเพอร์เฟคว่ามิสคอเรียซูซี่ดีทั้งตัวและหัวใจถึงกับตาร้อนผ่าวๆทันที เพราะกำลังอิจฉาเพื่อนร่วมคณะที่ได้ผู้ชายไปกินอย่างเป็นตัวเป็นตนกันจะหมดแล้ว..
จะเหลือก็แต่นางที่อุดส่าหิ้วสังขารอันบอบบางไปทำนมร้านนู้นที ไปทำจิมิโกะร้านนี้ทีเพราะความที่ฮอร์โมนเพศแม่มีติดตัวมาตั้งแต่เริ่มเป็นวุ้น ซึ่งส่งผลให้เด็กชายสมร สอนวัย กลายเป็น มิสคอเรียซูซี่ที่งามเลิศที่สุดในคณะอย่างปัจจุบัน..
และปัจจุบัน.. ก็ยังหาผู้ชายมาเลี้ยงปากท้องไม่ได้สักคน..
“อะ.. โอ๊ย.. พะ พี่ชานยอลช่วยซูยอนด้วยค่ะ ซะ..ซูยอนเจ็บเท้า..”
!!!!
ประธานคณะที่กำลังยืนประติดประต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดอยู่ถึงกับโยนชิ้นโมเดลและกล่องขนมรูปหมีแพนด้าที่ฮวางจื่อเทาทำมาให้คนตัวเล็กลงกับอย่างไม่ใยดี ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปประคองหญิงสาวซึ่งกำลังร้องขอความช่วยเหลือตามสัญชาติญาณของลูกผู้ชายอกสามศอกที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิด..
โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมาที่เขากับน้องรหัสด้วยความเจ็บปวด..
และพยอนแบคฮยอนจะไม่งี่เง่าแบบนี้เลย หากคนตัวโตที่ยืนหวงเขาอยู่ข้างๆเมื่อครู่.. ไม่แสดงความเป็นห่วงน้องรหัสออกมาจนถึงกับต้องโยนชิ้นโมเดลที่น้ำหนักไม่ใช่น้อยๆลงตรงหน้าเขา..
ซึ่งเมื่อครู่หากจางอี้ชิงที่สลบอยู่ในตอนแรกลุกขึ้นมาดึงเขาหลบและล้มไปด้านหลังไม่ทัน ป่านนี้ขาของพยอนแบคฮยอนคงจะช้ำหรือไม่ก็กระดูกร้าวไปถึงไหนต่อไหนแล้ว..
ต่อให้จะร่างกายของเขาจะดูบอบบางหรือตัวเล็กมากกว่านี้ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ.. พยอนแบคฮยอนเป็นผู้ชายและปาร์คชานยอลก็เป็นผู้ชายยังไงก็คงอยากจะปกป้องผู้หญิงที่รูปร่างบอบบางอย่างคิมซูยอน..
มากกว่าพยอนแบคฮยอนคนนี้อยู่แล้ว..
“ปาร์คชานยอล!! มึงรู้ตัวไหมว่ามึงทำให้ขาเพื่อนกูเกือบ..”
จางอี้ชิงที่พยายามเก็บความรู้สึกทุกอย่างมานานอดที่จะน้อยใจแทนเพื่อนรักไม่ได้เลยตะคอกออกไปด้วยความโมโหทำให้ทุกอย่างในบริเวณนั้นถึงกับเงียบสนิท ทว่าคนที่ถูกเรียกก็ทำได้เพียงแค่หันกลับมาถามว่า มีอะไร.. เท่านั้น..
เพราะตอนนี้ข้อเท้าของคิมซูยอนที่พลิกเมื่อครู่เริ่มบวมปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด และอย่างน้อยๆในความที่เป็นพี่รหัสเขาก็ต้องพาเธอไปส่งห้องพยาบาลเพื่อปฐมพยาบาลเบื้องต้นก่อนที่อาการของเธอจะหนักไปมากกว่านี้..
นั่นทำให้คนตัวเล็กถึงกับบีบมือเพื่อนรักเอาไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด..
ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเบาๆเป็นเชิงบอกว่าให้อี้ชิงหยุดพูดเพราะมันคงไม่มีประโยชน์และปาร์คชานยอลคงไม่ได้สนใจมัน ก่อนที่คนตัวเล็กจะส่งยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่ดูสดใส ทว่าสำหรับจางอี้ชิงที่อยู่ใกล้และรู้จักกันดีขนาดนี้มีหรือที่จะเขาจะไม่สังเกตเห็นว่าดวงตาคู่สวยกำลังแดงก่ำและเจ็บปวดมากขนาดไหน..
ที่เห็นคนตัวโตและแผ่นหลังกว้างแสนคุ้นเดินห่างออกไปเรื่อยๆพร้อมกับผู้หญิงคนอื่น..
อย่างไม่คิดจะหันกลับมามองหรือสนใจคำพูดของอี้ชิงเลยด้วยซ้ำ..
“พ..พี่ชานยอลคะ..”
“ว..วางซูยอนลงตรงนี้เถอะค่ะ เดี๋ยวแบคฮยอนจะเข้าใจผิดเอา..”
“ซูยอนไม่อยากให้พวกพี่ต้องมาทะเลาะกันเพราะความซุ่มซ่ามของซูยอน..”
ปาร์คชานยอลทำได้เพียงผ่อนลมหายใจหนักๆออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ยินดียินร้ายหรือแสดงความรู้สึกใดๆ ชายหนุ่มทำได้เพียงพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดจนถึงห้องพยาบาล..
ถึงแม้จะรู้ว่าน้องรหัสตัวเองร้ายกาจเพียงไหน แต่ด้วยความที่เขาเป็นผู้ชายที่สนิทกับเธอที่สุดในชั้นปี จะให้เขาปล่อยให้เธอเจ็บและร้องครวญครางอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร..
ถ้าทำอย่างนั้นเขาจะไม่ดูเห็นแก่ตัวและใจร้ายไปหน่อยหรือ..
อีกอย่างปาร์คชานยอลก็มั่นใจว่า.. ยังไงเขาก็เคลียร์กับคนตัวเล็กได้อยู่แล้ว เพราะโดยนิสัยที่มีติดตัวมาตั้งแต่เด็กคือ พยอนแบคฮยอนเป็นคนจิตใจดีและไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยหรือน้อยใจกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ เขารู้จักคนตัวเล็กมานานทำไมเขาจะไม่รู้ว่านิสัยเจ้าตัวเป็นอย่างไร..
แต่บางทีปาร์คชานยอลคงจะลืมไปว่า.. ความสนิทนี่แหล่ะคืออาวุธชนิดร้ายกาจที่สุดอย่างหนึ่งเพราะมันมักจะทำให้เรามองข้าม มักจะทำให้เราเลิกใส่ใจในสิ่งเล็กๆน้อยๆ เพราะคิดว่าเรารู้จักมันดีแล้วไม่จำเป็นต้องอะไรมากมาย..
นั่นแหล่ะคืออาวุธที่ทำร้ายคนที่เรารักและรักเราได้ดีที่สุด..
เพราะบางทีคนที่ไม่เคยแสดงอาการใดๆ คนที่ทำเป็นเข้มแข็งที่สุด..
แท้จริงแล้วเขาคนนั้นอาจเป็นเพียงแก้วที่เปราะบาง พอรับรองกระแทกหนักๆหลายครั้ง..
แน่นอนว่าแก้วใบนั้นคงจะแตกละเอียดและไม่สามารถหล่อหลอมให้กลับมาสวยงามได้ดังเดิม..
“พี่ชานยอลคะ ได้ข่าวว่าวันนี้ที่คณะเรามีจัดเลี้ยงฉลองวันเกิดให้พี่มินซอก..”
“ค.. คือซูยอนอยากไปด้วย ซูยอนอยากไปขอโทษพี่แบคฮยอนและอยากไปขอโทษพี่ๆทุกคนกับทุกอย่างที่ผ่านมา.. ก่อนที่ซูยอนจะบินไปฝรั่งเศสกับครอบครัว.. พี่ชานยอลให้ซูยอนไปขอโทษพี่ๆด้วยนะคะ..”
รอยยิ้มเศร้าถูกจุดขึ้นที่ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงสดจนทำให้คนเป็นพี่รหัสถึงกับใจอ่อนยวบ นี่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าน้องรหัสของเขาจะลาออกและบินไปใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวที่นั่น.. พึ่งจะรู้ก็วันนี้..
เขาคงเป็นพี่รหัสที่แย่ที่สุด ที่ไม่เคยใส่ใจการเรียนของน้องหรือเป็นที่ปรึกษาด้านการเรียนให้กับน้องเลยทั้งๆที่ตัวเขาเองก็เป็นทั้งประธานคณะและเรียนเรียนดีที่สุดในชั้นปี และนี่คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำเพื่อน้องรหัสได้..
อย่างน้อยก็ทำให้คิมซูยอนเข้าใจกับเพื่อนๆของเขาก่อนบินไปใช้ชีวิตอยู่ที่ฝรั่งเศสตามคำขอ..
และอีกอย่างคนตัวเล็กของเขาจะได้สบายใจและหายงอนเรื่องระหว่างเขากับคิมซูยอนเสียที..
เพราะเขากะจะใช้ช่วงเวลาเหล่านี้ทำให้ทุกอย่างระหว่างเขากับคนตัวเล็กชัดเจนด้วย เพราะฉะนั้นก็..
“ได้สิ.. คืนนี้พี่จะพาเธอไปด้วย พี่ขอโทษนะที่ดูแลเธอไม่ดี ต่อไปนี้เธอต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะ..”
“ข..ขอบคุณมากนะคะพี่ชานยอล.. ขอบคุณมากที่ให้โอกาสซูยอน ซูยอนขอโทษ ขอโทษนะคะ ฮึก..”
หญิงสาวแสร้งทำเป็นบีบน้ำตาก่อนจะฉวยโอกาสโผเข้ากอดคนเป็นพี่รหัสอย่างแนบแน่น..และแน่นอนคิมซูยอนรู้ดีว่าการจะทำให้ผู้ชายฉลาดๆอย่างปาร์คชานยอลหลงกลได้ไม่ใช่เรื่องง่ายหากหล่อนไม่กุเรื่องใหญ่ๆแบบนี้ขึ้นมา มีหรือที่ผู้ชายคนนี้จะหลงเชื่อง่ายๆ..
และมาถึงตอนนี้ต่อให้ผู้ชายคนที่หล่อนสวมกอดอยู่จะเชื่อหรือไม่เชื่อทุกอย่างก็คงไม่สำคัญสำหรับหล่อนอีกต่อไปแล้ว เพราะถึงยังไงพี่รหัสสุดหล่อที่หล่อนหมายปองและอยากได้นักหนาก็ตอบตกลงที่จะพาหล่อนไปงานคืนนี้ด้วย..
นั่นก็หมายความว่า.. ความโกรธเกลียดของคิมซูยอนที่ถูกสั่งสมมานาน ผู้ชายตัวเล็กๆที่หล่อนเกลียดจนเรียกได้ว่าเข้ากระดูกดำ ผู้ชายตัวเล็กๆที่แย่งผู้ชายตรงหน้าที่ควรจะเป็นของหล่อนไป แน่นอนว่าหล่อนจะเอาคืนอย่างสาสม..
คืนนี้รับรองว่ามันจะเป็นคืนที่พี่จดจำไปจนวันตายแน่.. พยอนแบคฮยอน..
ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงสดเหยียดยิ้มด้วยความสมเพศ ก่อนที่เจ้าของความคิดจะเลื่อนมือไปหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ราคาหลายแสนวอนขึ้นมาจากกระเป๋าที่วางอยู่โต๊ะด้านหลัง โดยไม่ให้ชายหนุ่มที่สวมกอดอยู่รู้ตัว กดพิมพ์ข้อความสั้นๆแล้วกดส่งหาใครบางคนด้วยรอยยิ้มร้ายกาจราวกับนางร้ายในละครทีวี..
คืนนี้เจอกันผับ S ตอนห้าทุ่มตรง ฉันมีของเล่นชิ้นใหม่มาฝากพวกนาย..
อย่าลืมเล่นกันให้หนำใจด้วยล่ะ คิก~ ( จาก.. คิมซูยอน..)
^^ มาแล้ว ^^
คลื่นยักษ์ใต้มหาสมุทรก่อตัวเงียบและร้ายกาจฉันท์ใด..การดราม่าของฟิคอาจก่อตัวเงียบและร้ายแรงฉันท์นั้น(55ล้อเล่น)
การแต่งดราม่าเป็นอะไรที่ยากมากๆเพราะไรท์ไม่ถนัดเลยจริงๆ แต่จะพยายามให้ถึงที่สุดเพื่อให้คนอ่านเข้าถึงอารมณ์
ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้ไรท์ฝึกหัดคนนี้ไปจนจบด้วยเน้อ แล้วเจอกัน ^^
พื้นที่โฆษณา : ฟิคเปิดให้จองแล้วนะและก็ใกล้จะจบเต็มทีเหลืออีกแค่ไม่กี่ตอน..T^T
เพราะฉะนั้นใครอยากได้ฟิคหื่นๆซัมบาเห้เรื่องนี้ไปไว้ทำมิดีมิร้าย? นอนกอดก่ายให้หายคิดถึงหรืออะไร
ความคิดเห็น