Cinderella Man เจ้าหญิงกำมะลอ [YAOI]

สวัสดีค้า อินางเจี๊ยะบ่จ่ายรายงานตัวค้า ในตอนนี้นางเจี๊ยะบ่จ่ายก็มีนิยายเรื่องที่สองคลอดออกมาแล้วนะคะ เฮ้ ตบมือ แปะๆ ๆ สำหรับเรื่องนี้ตอนแรกนางเองก็ลังเลว่าจะลงเด็กดีดีไหม? เพราะกลัวโดนแบนอันเนื่องมาจากจะมีฉาก NC เหมือนคราวน้องแก้ว แต่เจี๊ยะบ่จ่ายเองก็ไม่เข้าใจ เมื่อวันก่อนได้ลองสำรวจนิยาย Yaoi ในเด็กดีมีบางเรื่องย้ำนะว่าบางเรื่องมีฉาก NC แต่กลับไม่โดนแบน อา อันนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่นางงงเป็นไก่ตาแตก แต่ก็ยังมีความคิดหนึ่งแวบเข้ามา เอ...หรือว่านิยายนางเจี๊ยะบ่จ่ายมันมีฉาก NC ที่รุนแรงไป แต่ก็ช่างมันเถอะให้นักอ่านไปติดตามจากที่ลง NC ไว้ก็ได้

คราวนี้นางก็กลับมาคิดอีกว่าถ้าลงแล้วนางเจี๊ยะบ่จ่ายทำการตัดฉาก NC แต่จะมีที่ให้ไปตามอ่านกันทีหลังเหมือนทาสดอกแก้วนักอ่านที่กำลังติดตามจะรำคาญไหม? อา ช่างเป็นประเด็นให้ได้คิดหนักจริงๆ แต่สุดท้ายนางเจี๊ยะบ่จ่ายก็เลยตัดสินใจ...ใจ...ใจ...ใจ (เสียงเอคโค่) ทำการลงนิยายเรื่องนี้ในที่สุด เอ๊าเฮ้ ดีใจด้วยค้า

สำหรับนักอ่านที่เคยอ่านนิยายของเจี๊ยะบ่จ่ายก็ต้องบอกว่าเจอะเจอกันอีกรอบแล้วนะคะ ส่วนนักอ่านที่เพิ่งรู้จักอินางเจี๊ยะบ่จ่ายก็ยินดีที่ได้รู้จักล่วงหน้าค้า แน่นอนเมื่อเจอนางก็ต้องมาพร้อมกับนิยาย Yaoi ซึ่งก็คือนิยาย ชายรักชายนั่นเอง และคราวนี้นางก็มาพร้อมกับความพิสดารเช่นเคยแล้วยังพ่วงความหื่นที่อัพเลเวลขึ้น (อา เขียนไปก็เขินไปนะเนี่ย) นิยายเรื่องนี้อาจจะหาสาระไม่เจอเนื้อเรื่องแปลกๆ อันบังเกิดจากความอยากของนางเองค้า นางอยากจะฝึกเขียนฉาก NC เลยได้คลอดเรื่อง Cinderella Man เจ้าหญิงกำมะลอ ออกมาให้ได้อ่านกัน อะแฮ่มๆ ๆ แค็กๆ ๆ สำลักน้ำลายกะว่าจะลีลาซักหน่อย เอ๊าถ้าพร้อมแล้วไปอ่านกันเลย...

คำเตือน ขอให้นักอ่านทุกท่านระมัดระวังสุขภาพโปรดเตรียมกระดาษทิชชู่และผ้าซับเลือด? สำหรับตอนที่ขึ้น 18+ กันด้วย เด็กอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ ด้วยความปรารถนาดีจากอินางเจี๊ยะบ่จ่ายค้า

ชี้แจง สำหรับการอัพนิยาย 2-3 วันต่อบทนะคะ ถ้าไม่สามารถอัพได้ทันตามกำหนดจะมีคำชี้แจงล่วงหน้าหรืออาจจะลงตอนเพิ่มเพื่อชดเชยให้จ้า

สำหรับท่านที่ยังไม่เคยอ่านนิยายเรื่องแรกของเจี๊ยะบ่จ่าย กดตามนี้เลยจ้า ทาสดอกแก้ว[yaoi]

และสุดท้ายยยยย...สำหรับหน้านี้ อย่าลืมเม้นติ เม้นชม เม้นให้กำลังใจ กันเข้ามาเยอะๆ ด้วยนะค้า ขอบคุณล่วงหน้าจ้า รักนักอ่านทู๊กท่านค้า จุ๊บๆ ๆ ม๊วฟฟฟ : เจี๊ยะบ่จ่ายเจ้าเก่าเน้อ

ตัวอย่างนิยาย

ข้าโอลิเวอร์ในฐานะเจ้าหญิงเอลล่ากำลังเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อมาพบกับขบวนผู้รอรับเสด็จจากเจ้าชายอีวานที่จะพาข้าไปดื่มน้ำชาที่สวนดอกไม้ ถึงแม้ในใจกำลังตะโกนสาปแช่งให้เจ้าชายอีวานนั้นรีบๆ หายหัวไปซะแต่ใบหน้าก็ทำได้เพียงแย้มยิ้มละมุนละไมให้กับเหล่าขุนนางที่เดินผ่าน

ขณะที่กำลังเดินผ่านระเบียงทางเดินที่ล้อมรอบไปด้วยมวลบุปผชาติซึ่งเป็นทางเชื่อมเข้าสู่สวนดอกไม้ เสียงนางกำนันเบื้องหลังก็โวยวายขึ้นมา แต่เสียงที่ข้าได้ยินกลับกลายเป็นเสียงยืดยานคล้ายภาพที่แล่นช้ากว่าปกติ

“เจ้า...หญิง...เอล...ล่า...รา...วาง... (เจ้าหญิงเอลล่าระวัง)!”

ดวงตาของข้าค่อยๆ เบิกโพลงเมื่อภาพทิวทัศน์รอบด้านเริ่มกลับตาลปัตรพร้อมกับความรู้สึกโหวงเหวงภายในท้อง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ดวงตาของข้ายิ่งเบิกกว้างขึ้นอีกนั้นก็คือเปลือกของผลไม้ชนิดหนึ่งที่เวลาสุกจะกลายเป็นสีเหลืองซะส่วนมาก

ใครมันกล้ามาทิ้งเปลือกกล้วยเอาไว้บนทางเดินในพระราชวังแบบนี้กันฟะ!!

ความรู้สึกถึงความซวยที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ข้าค่อยๆ หลับตาลงรอรับแรงกระแทกและความเจ็บที่จะวิ่งเข้ามา

เงียบ....

“....” เหตุใดข้าไม่รู้สึกเจ็บเล่า หรือว่าข้าตายแล้ว! ว่าแต่ทำไมไม่เห็นเคยได้ยินว่าเมื่อยามตายนั้นรู้สึกอบอุ่นขนาดนี้

“อยากจะกอดข้าก็ไม่บอก” เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูทำให้คิ้วของข้าขมวดเป็นปมก่อนที่จะตัดสินในทันทีว่าเหตุการณ์ตรงหน้ามันแปลกราวกับขั้นตอนการเจ็บตัวของข้ามันไม่ถูกต้อง

“เหวอ” ดวงตาข้าแทบถลนออกนอกเบ้าเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทราวกับห้วงรัตติกาลที่ห่างจากใบหน้าข้าไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ มือของข้าที่เกาะอยู่รอบลำคอแกร่งด้วยความตระหนกนั้นก็รีบชักกลับมาทันทีแต่กลับทำให้ร่างกายข้าซวนเซจนท่อนแขนที่โอบกอดอยู่เบื้องหลังกระชับแน่นขึ้นทำให้ระยะห่างบนใบหน้าสั้นขึ้นมาอีก

นี่มัน! ฉากน้ำเน่าการพบกันระหว่าพระเอกกับนางเอกในนิยายที่ข้าเคยอ่านนี่ ช่างซวยบัดซบจริงๆ

“ใครอยากจะกอดเจ้ากัน ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” ข้าเหวกลับทันทีพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง

“จะไม่ขอบคุณข้าซักคำเชียวหรือ” เมื่อได้ฟังเสียงทุ้มกล่าวแล้วข้าแทบอยากจะสะบัดกำปั้นใส่ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรนั้นให้หายแค้น แต่เมื่อมองดูชุดที่สวมใส่อยู่ก็ทำได้เพียงเก็บอารมณ์ขุ่นมัวเอาไว้ในใจ

“ขอบพระทัยเพคะ” ข้ายอบกายทำความเคารพในแบบสตรีเมื่อรับรู้แล้วว่าคนตรงหน้าคงจะเป็นเจ้าชายจากอาณาจักรใดอาณาจักรหนึ่ง

“ทีหลังพวกเจ้าก็ดูแลเจ้าหญิงให้ดีกว่านี้หน่อย แต่จะว่าไปการทำงานของอัคคาเดียช่างหละหลวมปล่อยให้มีสิ่งอันตรายต่อแขกบ้านแขกเมืองเช่นนี้ได้อย่างไร” เจ้าของใบหน้าหล่อเหล่านั้นตรัสไปแล้วก็ทรงทำสีหน้าครุ่นคิดราวกับเป็นปัญหาบ้านเมืองของตัวเอง

จะบอกว่าข้าเดินไม่ดูตาม้าตาเรือก็พูดมาเถอะไม่ต้องมาอ้อมค้อมด่าคนรอบข้างข้า

“ความผิดหม่อมฉันเองเพคะที่ไม่ระวังตัว” ข้ากัดฟันกรอดรับรู้ถึงใบหน้าเปื้อนยิ้มที่กำลังสะกดกั้นอารมณ์ขบขัน

หากข้าฆ่าคนตรงหน้าแล้วรีบชิ่งหนีไปซะข้าจะยังมีโอกาสรอดอยู่หรือไม่

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว ไปกันเถอะ” แล้วขบวนเสด็จของเจ้าชายและคนติดตามก็เดินผ่านหน้าพวกข้าไปแต่กลับทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ข้าที่แทบจะเต้นเร้าๆ ด้วยความคับแค้นใจ

‘กลิ่นกายของเจ้าช่างหอมนัก’

“ดีออน” ข้าแหกปากร้องเรียกสหายสนิทที่อยู่ท้ายขบวน

“พะยะค่ะ” เสียงตอบรับนั้นบ่งบอกว่ากำลังหวั่นเกรงบางสิ่ง

“คืนนี้ข้ากับเจ้าจะลอบสังหารเจ้าชายนั้น” ข้ากระซิบบอกดีออนพร้อมกับบุ้ยใบ้ไปทางแผ่นหลังแกร่งสูงสง่าโดดเด่นท่ามกลางผู้ติดตามที่เดินห่างออกไป

“เจ้าจะบ้าหรือ นั้นเจ้าชายมอร์แกนแห่งอวาลอนเชียวนะ” ดวงตาของดีออนเบิกโพลงเมื่อได้ยินความต้องการจากสหาย

“จะเจ้าชายอะไรก็ช่างหัวมันสิ ไอ้เจ้าบ้านั่นมัน...มันวิปริต”