คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : คาบเรียนที่ 9 :: The game is begining...now!
9
“ตรงนี้คือสมการเคมีที่เกิดจากปารทำปฏิกิริยาขอ...”
“อาจารย์ครับ ผิดหน้าแล้ว!”
“อะ..เอ่อ (กระแอมเล็กน้อย) ขอโทษ หน้า 165 สินะ จากรูปการทดลองที่เห็นแสดงถึงการเปลี่...”
“ผิดข้อแล้วอาจารย์!”
แกรก.. ผมปล่อยชอล์คลงโต๊ะ ยีเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของตัวเอง
โว้ย ผมเป็นอะไรเนี่ย ไม่มีสมาธิเลยแม้แต่นิดเดียว!
“งั้นวันนี้เอาการบ้านมาส่งแล้วกัน” ถึงสอนไปก็คงไม่มีประโยชน์ ผมจึงเรียกเก็บการบ้านที่สั่งไว้เมื่อชาติปางก่อนแทน หึๆ คิดเหรอครับว่าเจ้าพวกนี้จะมีส่ง... พวกเขาเงยหน้าขึ้นอย่างพร้อมเพรียง กระพริบตาปริบๆ
“การบ้าน...การบ้านอะไรครับ ไม่รู้เรื่อง เนอะ!”
“อือๆ ไม่เห็นเคยได้ยิน”
“อาจารย์คงจำผิด!”
ผมว่าแล้วว่าต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น
ดังนั้น...
ผมล้วงกระดาษแผ่นบางๆ ขึ้นมาโยนให้เจ้าแว่นติดเกมแถวหน้า “ถามเพื่อนนายเองสิ!”
เขารับมาอย่างงงๆ ก่อนจะร้องเสียงดัง “เฮ้ย! ไอ้พีช ไอ้คนทรยศ!!”
ทุกสายตาหันควับไปยังเด็กหนุ่มที่ชื่อ ‘พีช’ ทันที เขาเบิกตากว้างพลางโบกมือเป็นรูปกากบาท “ไม่ใช่นะ! กะ..กะ..ก็อาจารย์บังคับให้กูลงชื่ออะไรสักอย่าง ตอนนั้นกูกำลังเล่นเกมอยู่กับไอ้โอ๊ต...มันเร่งให้กูรีบๆ เซ็นจะได้มาเล่นกับมันต่อ”
ควับ! สายตาไปหยุดอยู่ที่คนถูกกล่าวหาทันที
เจ้าตัวมีท่าทางเลิกลั่ก “สัดพีช แม่งโยนความผิดให้กูเฉยเลยนะ จริงๆ แล้วคนที่ผิดคือไอ้เปคต่างหาก มันเอาเกมมาให้กูยืม”
“เฮ้ย! เกี่ยวไรด้วยวะ”
“มึงแหละ”
“มึงต่างหาก!”
“#฿*%^)+/@-9!$*...”
เสียงเริ่มทวีความดังขึ้นทำให้ผมตบโต๊ะ “พอ! เอาเป็นว่าตามเนื้อหาในกระดาษแผ่นนี้ ระบุไว้ว่าพวกนาย... (ไล่นิ้วไปทั่วห้อง) รับรู้การบ้านที่ฉันสั่ง และให้คำสัญญาว่าจะส่งภายในคาบนี้!”
“คาบนี้!?”
“ไม่งั้นคะแนนเก็บของพวกนายออกมาไม่สวยแน่...” ผมแสยะยิ้มมุมปาก
เท่านั้นล่ะ ความเงียบสงบที่น้อยครั้งนักจะมีก็บังเกิดแก่ห้องเรียนของผม แต่ละคนก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างขยันขันแข็ง แม้จะเห็นอยู่ว่าบางคนเปิด Line หรือ Whatsapp สั่นบนโต๊ะครืดๆ ก็ตามผมหลับตาลง ตั้งแต่เมื่อวานก็ไม่สามารถควบคุมสมาธิให้อยู่กับที่ได้เลย...
‘...แกจะยุ่งทำไมวะ!!’
‘ใช่...กูจะยุ่งกับมึงทำไม’
สำหรับคนที่พูดประโยคทำร้ายจิตใจนั่นออกไป... ก็เจ็บนะ
ผมไม่ได้โกรธไอ้เฟม
ไม่ได้ไม่อยากให้มันเข้ามายุ่ง แต่มันควรจะ ‘ยุ่ง’ เฉพาะเรื่องที่เหมาะสม
เฮ้อ... คิดแล้วก็ปวดหัวจริงๆ เมื่อวานไอ้เฟมกระชากเอ็มขึ้นรถไป ป่านนี้เด็กนักเรียนของผมจะเป็นยังไงบ้าง อย่าให้ถึงกับเลือดตกยางออกเลย ไอ้เฟมยิ่งเดาใจมันไม่ออกอยู่ ผมลองติดต่อเพื่อนของเอ็มทุกๆ คนก็ไม่มีใครอยู่กับเขา ลองสอบถามโรงพยาบาลว่ามีคนไข้ชื่อนี้ไหมก็ไม่เจอ
สุดท้าย... คืนนั้นเอ็มก็ไม่ได้กลับบ้าน
ผมยังจำภาพของหญิงสาววัยกลางคนที่พยายามปาดคราบน้ำตาที่ไหลไม่หยุดได้ คุณแม่ของเอ็มร้องไห้หนักมาก มากเสียจนผมเกือบจะร้องตาม แต่ก็มีมือหนาๆ ของเจ้าเด็กหน้าขรีมกุมไว้พร้อมกับบีบเบาๆ
เอ็ม นายปลอดภัยอยู่ไหม
.
.
“เสร็จแล้วครับอาจารย์”
เสียงนี้นี่มัน...
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสะท้อนร่างของเด็กหนุ่มที่มีรอยยิ้มละไมประดับอยู่บนหน้าแต่ไม่มีแว่นตาไร้เลนส์เหมือนเคย ผมตะโกน “เอ็ม!!”
“อืม... ผมกลับมาแล้วนะ”
“ไอ้เฟมไม่ได้ทำอะไรนายใช่ไหม?” ผมรีบถามสิ่งที่กังวล
“...ไม่ครับ”
เมอร์แกนเป็นคนแรกที่ถลาเข้ามา ใบหน้าทะเล้นอ้าปากกว้างพลางจับแขนและไหล่ของเอ็ม “เอ็มตัวจริงใช่ไหม ไม่ใช่เอ็มตัวปลอม แหม... กลับมาซะทีนะไอ้ตัวยุ่ง ทำให้อาจารย์สุดที่รักของพวกเราต้องเป็นห่วงจนน้ำหนักลดตั้ง 10 ขีด”
ผมชักสีหน้า “เดี๋ยวๆ พูดให้มันดีๆ หน่อยสิ น้ำหนักของฉันไม่ได้ลดสักหน่อย แล้วไอ้หน่วย ‘ขีด’ น่ะมันไม่ใช้กับคนเฟ้ย!”
เอียงคอมาทำหน้าใสซื่อ “อ้อ...เหรอครับ เข้าใจผิดตั้งนาน”
ฮึ่ย! เห็นคำพูดและการกระทำของเมอร์แกนแล้วหงุดหงิด ขอสักทีได้ไหม!
ก่อนที่ผมจะลงไม้ลงมือกับลูกศิษย์และขึ้นเป็นข่าวหน้าหนึ่ง ลันก็โผล่มาจากข้างหลังผมแล้วใช้สายตานิ่งๆ สบกับเอ็ม “ปลอดภัยก็ดี ทีหลังอย่าเว้นช่องโหว่อย่างนี้ล่ะ”
เอ่อ... ฟังๆ ดูแล้วเหมือนพี่แกจะเกณฑ์คนไปรบเลยนะครับ!
เมอร์แกนดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งออกมา กระโดดขึ้นไปยืนแล้วประกาศเสียงดัง “ในฐานะที่ไอ้เอ็มกลับมาโดยสวัสดิภาพ สายการบินนกแอร์ขอกล่าวสวัสดีค่ะ... เอ๊ย! (มีเสียงแว่วมาว่ามุกนี้แป้กอย่างแรง) ดังนั้นเย็นนี้พวกเราจะพามันไปปลอบขวัญกันนะบาร์ของพี่เอกนะคร้าบบ เฮ้~~~”
เสียงปรบมือสนับสนุนดังจากรอบๆ ห้อง ซึ่งคาดว่ามีอยู่ 2 เหตุผล หนึ่งคือพวกเขาจะได้ไปเที่ยวที่บาร์ของพี่เอก (ใครเนี่ย) สองคือไอ้พวกนี้ส่งรูปต้นฉบับสำหรับการลอกครบทุกคนแล้ว ชิ! อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ
“อาจารย์ก็ต้องไปด้วยนะครับ” ไอ้เด็กที่ชื่อ ‘ข้าวโอ๊ต’ ส่งยิ้มกว้างให้ผม นี่สินะที่เค้าว่ากันว่า ‘บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ!’ มันกะเล่นผมชัวร์ๆ
“เอ่อ...” ผมพยายามมองหา ‘คนๆ หนึ่ง’ ที่เป็นเทวดาตัวน้อยของผม คอยกันเหล่ายักษ์มารในห้องที่จ้องจะทำร้ายผมทุกเมื่อ อืม... อยู่ไหนนะ เด็กหนุ่มตัวเล็กๆ คนนั้น จะว่าไปพักหลังมานี่ไม่เคยได้ยินเสียงเขาเลย
“จินไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศแล้วครับ” เอ็มตอบเหมือนรู้ใจผม
ฮะ!!?
“ไปช่วงที่อาจารย์กำลังยุ่งอยู่กับเอกสารบนห้องพักครูน่ะ จินเค้าไม่อยากรบกวนเลยฝากพวกผมบอกลาอาจารย์”
ฮึก... ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ
เท่ากับว่าตอนนี้ผมต้องเผชิญหน้ากับพวกแรดสิงโตกระทิงผู้บ้าคลั่งตามลำพังน่ะสิ โอ้วม่ายย
“อาจารย์ ไปด้วยกันเถอะครับ นะ” เอ็มส่งสายตาขอร้องให้ผม หะ...เห็นแล้วปฏิเสธไม่ลง
“ก็ได้”
“เย้!!!”
เสียงเพลงที่มีบีตหนักทำให้สั่นสะท้านไปถึงหัวใจ เสียงชนแก้วเคร้งดังแว่วจากข้างซ้ายทีขวาที ตามมาด้วยเสียงหัวเราะสรวลเสเฮฮา แสงไฟสีส้มส่องหมุนเป็นวงกว้าง ผมกอดแขนตัวเอง เหลือบตามองเด็กหนุ่มที่กำลังส่งเสียงดังอยู่รอบกาย
อิแบบนี้นี่มัน...
แหล่งมั่วสุมของเด็กม.ปลายชัดๆ!
“เป็นไง บาร์ของรุ่นพี่ผม” เมอร์แกนเขยิบหน้าระรื่นเข้ามา “สวยใช่ไหมล่ะ”
“ผิดกฎหมายรึเปล่า” ผมพูดด้วยเสียงแผ่วเบา จ้องอีกฝ่าย
เมอร์แกนชะงักเล็กน้อย “ไม่ผิดกฎหมายดิ ผมยังเคยมาตอนม.4 เลย...อุ๊บ!”
ผมจ้องเขาเขม็ง “...”
“...”
ก่อนจะเบือนสายตาออก “อย่ามาบ่อยนักล่ะ”
“เฮ เพนตะของจินนี่ใจดีจังเลย” เมอร์แกนยิ้มแก้มแทบปริ เขาลุกขึ้นจากโซฟานุ่มๆ แล้วเดินไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่ยืนคุยกัน ไอ้ฉากมิตรภาพพาเพื่อนมาเลี้ยงนี่ก็แค่ฉากบังหน้าใช่ไหม? ในเมื่อเจ้าตัวยังนั่งเฉยๆ อยู่ข้างตัวผมเนี่ย
“เอ็ม นายไม่ไปคุยกับพวกเขาเหรอ” ผมถาม
“...ไม่ครับ” สีหน้าวูบหนึ่งของเอ็มทำให้ผมรู้สึกตะขิดตะขวงในใจ
ว่าเฟมไม่ได้ทำอะไรเอ็มจริงๆ เหรอ
เอาเถอะ วันไหนที่เอ็มอยากจะเล่าก็ค่อยให้เขาเล่าเอง
ฟุบ... รับรู้ได้ถึงโซฟาอีกข้างที่ยวบลงตามน้ำหนัก
ผมหันไปมอง เขาคือชายหนุ่มรูปร่างภูมิฐาน ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขน ทรงผมสีน้ำตาลเข้มซอยสั้นระต้นคอ ส่งยิ้มให้ผมอย่างจริงใจ “สวัสดีครับ เราคืออาจารย์ที่ปรึกษาของเจ้าพวกนี้ใช่ไหม”
“...อ่า ครับ”
“พี่ชื่อ ‘เอก’ นะ อายุอานามก็ปาเข้าไป 24 แล้วล่ะ เป็นเจ้าของบาร์แห่งนี้ ฝากตัวด้วยนะครับ” พี่เอกโค้งศีรษะลง ผมรีบคว้าไหล่พี่เอก
“ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ครับ ทางนี้ก็ขอฝากตัวด้วยเช่นกันครับ”
แวบหนึ่งเท่านั้น... ที่ผมสังเกตเห็นรอยยิ้มมุมปากของเขา พี่เอกยิ้มให้ผมพร้อมกับลุกขึ้นเอาช้อนเคาะกับแก้วไวน์ “เคร้งๆ Bonus time! ขอให้คุณลูกค้ากางเกงน้ำเงินทุกท่านมาประจำ ณ ฟลอร์ตรงกลางด้วยครับ”
อ้อ... ลืมบอกไป วันนี้พวกเขาเล่นเหมาบาร์ไว้หมดเลยครับ พี่เอกจะขาดทุนไหมนั่น
“เหยดดด เกมอีกสินะ” เสียงผิวปากลอยมา
“อาจารย์... ขอเชิญมาเล่นด้วยนะครับ ไหนๆ ก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว” พี่เอกขยิบตาให้ผมที่กำลังนั่งมองอยู่ที่โซฟา เอ่อ... ไม่ทราบว่าผมไปเป็นครอบครัวเดียวกับพี่เมื่อไหร่ครับ
“พี่เอกโหด แค่ไม่กี่นาทีก็เสร็จแล้วเหรอ”
เฮ้ย... พูดอย่างนี้ฉันเสียหายนะเฟ้ย!
“ถ้าอาจารย์ไม่มาเล่น บิลทั้งหมดจะจ่ายตามราคาจริงนะครับ” พี่เอกยังคงพูดโน้มน้าวต่อไป คราวนี้มีสายตากดดันจากรอบข้างด้วย ทำให้ผมจำใจลุกขึ้นไปยืนล้อมรอบเวทีที่ถูกยกพื้นสูงขึ้นนิดๆ อย่างขัดใจ ครามเอื้อมมือมาตบไหล่ผมเล็กน้อย
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
อืม... ก็ ‘หวัง’ ว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ
“เกมจะแบ่งเป็น 2 พาร์ทนะครับ พาร์ทแรกจะเป็นการวอร์มเครื่อง โดยเราจะทำการแจกไพ่ให้แต่ละคน ถ้าใครได้เลขและดอกตามที่โชว์อยู่บนหน้าจอก็จะต้องดื่มของเหลวในขวดแก้วนี้ (ยกขึ้นชูให้ดู) ให้หมด ถึงจะเริ่มการเสี่ยงครั้งต่อไปนะครับ จะทำแบบนี้อยู่ 10 ครั้งถึงจะขึ้นพาร์ทสอง”
ผมมองตามขวดแก้วเล็กๆ นั่น โห มีหลายสีแฮะ
“พาร์ทที่สอง จะเป็นเกมคล้ายๆ เกมพระราชานั่นแหละครับแต่อาจจะแตกต่างนิดหน่อย คือ... ทุกคนก็รู้ใช่ไหมว่าวันนี้ค่าเครื่องดื่มเอย อาหารเอยก็เยอะจนน่าตกใจ ดังนั้น พาร์ทนี้เราจะแบ่งผู้เล่นออกเป็น 2 กลุ่ม โดยจะมีคำสั่งสุ่มว่าจะให้ทำอะไรเพื่อตัดสินผลแพ้ชนะ 3 ครั้ง ใครแพ้ต้องรับผิดชอบบิลทั้งหมดของคืนนี้ครับ”
เสียงฮือฮาดังกระจายเป็นวงกว้าง เกมที่มีค่าบิลเป็นเดิมพันงั้นรึ...
ทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้แตะพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลยสักหยดเนี่ยนะ ไม่ยุติธรรมม
“เอ้า! อย่ามัวเสียเวลา...” พี่เอกยกมุมปากโค้งขึ้น (เหมือนจะเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว)
.
.
“มาเริ่มเลยดีกว่าครับ The game is begining...now!”
# อ๊า~~~~~ อย่าโกรธเคืองไรท์เตอร์เลยนะคะ TwTo
มันมีอะไรหลายๆ อย่างง่ะ แต่จะพยายามเข็นคุณน้องกางเกงน้ำเงินพวกนี้ให้ขึ้นไปเรื่อยๆ นะ
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอยู่ค่ะ! ขอบคุณจริงๆ
ปล.หนูเอ็ม...เฮ้อ ดูทีท่าแล้วหนูมีโอกาสเป็นอย่างจำเลยรักเลยนะ 5555 /รีบเก็บสคริปต์
Theme by; super
cell
ความคิดเห็น