คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คาบเรียนที่ 5 :: Riot
5
“คุณครู ผม...ขอตัวไปสะสางธุระส่วนตัวก่อนนะ”
พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินแยกจากพวกผมไปยังมุมตึกโดยไม่รีรอคำตอบ เอ็ม! ผมมองตามอึ้งๆ ที่ตรงนั้นมีเด็กวัยรุ่นชายกลุ่มหนึ่งยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อยู่ หือ หรือว่าจะเข้าไปหาคนเหล่านั้น? ท่าทางเรื่องอันตรายจะเกิดขึ้นแล้ว ต้องรีบทำอะไรสักอย่าง! ลองถามนักเรียนข้างตัวก่อนดีกว่า ผมเขย่าแขนลันที่อยู่ใกล้ตัวมากกว่า
“ลัน ตกลงมีอะไรเหรอ?”
“...” ลันเงียบไปพักหนึ่งเหมือนกำลังชั่งใจ “เดี๋ยวผมมา เมอร์แกนฝากด้วย”
นิ้วมือที่กุมแขนเสื้อลันอยู่หลุดออกเมื่อเจ้าตัววิ่งตามเอ็มไปอย่างรวดเร็ว ลางสังหรณ์บางอย่างของผมร้องว่าอาจจะเป็นเรื่องไม่ดี...ผมทำท่าจะวิ่งตามด้วย ทว่าเมอร์แกนก็ฉุดมือผมไว้อย่างแน่นหนา มัน...เจ็บนะโว้ย! ผมพยายามสะบัดมือ “ปล่อยสิ! ฉันจะตามเพื่อนนายไปดูเผื่อมีอะไรร้ายแรง”
เมอร์แกนมองหน้าผมนิ่งๆ “ไอ้ลันก็บอกอยู่แล้วไงว่า ให้อยู่ตรงนี้”
“...”
“...”
บรรยากาศเริ่มตึงเครียด ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เด็กแบบนี้รับมือยากแฮะ เอาล่ะ ผมรวบรวมแรงทั้งหมดสลัดพันธการของเมอร์แกนออก ...ต่อจากนั้นก็เผ่นสิครับพี่น้อง! ผมวิ่งไม่เหลียวหลังมุ่งที่มุมตึกมืดๆ นั่น เมอร์แกน นายคิดว่าฉันจะยอมปล่อยเพื่อนของนายไปโดยลำพึงเหรอ คงจะใจดำอำมหิตวิปริตจิตฟั่นเฟือนเกินไป อย่างน้อยๆ ตอนนี้ผมก็เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเชียวนะ อย่าลืม! (หรือมันลืมไปแล้วจริงๆ... = =;;)
ผมเบรกฝีเท้ามาหยุดอยู่ข้างหลังกลุ่มเด็กผู้ชายหย่อมๆ กลุ่มหนึ่งที่ยืนมุงดูอะไรสักอย่าง พุ่งเข้าไปแหวกม่านฝูงชนเพื่อไปยืนอยู่ด้านหน้าสุดแม้จะได้ยินเสียงสบถดังขึ้นเป็นระยะๆ ก็ตาม ไม่สนหรอก! ในที่สุดผมก็ก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างหน้าสำเร็จ ทำให้สามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจนยิ่งขึ้น...เอ็มในท่าทางเคร่งขรึมยืนประจันหน้ากับเด็กหนุ่มปริศนาที่ยืนตรงข้าม ทั้งคู่จ้องหน้ากันไม่ละสายตา
อะ..อะไรเนี่ย?! รอดูต่อไปดีกว่า
“...ทำอย่างนี้ทำไมวะ” เอ็มเอ่ยขึ้น
“เฮอะ! เสือกอะไรด้วย” เด็กหนุ่มผู้เจาะหูซะพรุนไปหมดพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก เครื่องแบบนักเรียนนั่นมัน! โรงเรียนที่อยู่ใกล้ๆ กับโรงเรียนของผมนี่ ดูๆ ไปหมอนี่น่าจะอยู่ม.6รุ่นราวคราวเดียวกับเอ็ม ...ว่าแต่มาเจ๊อะกันในบรรยากาศแสนเยือนยะเยือกอย่างนี้ คะ..คงจะคิดถึงกันมากใช่ม้า? ตอนนี้ก็กำลังถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันอยู่สิท่า โห~ ไม่ค่อยวางมาดเลยนะพวกนาย (ยังคิดเข้าข้างตัวเองต่อไป)
“แล้วจ๋าล่ะ?” หัวหน้าห้องของผมพยายามทำใจเย็น สังเกตได้จากกำมือที่ประกบกันแน่นจนเห็นเป็นรอยแดง
“จะรู้มั๊ย ไม่ได้ตัวติดกัน” เลิกคิ้วกวนๆ
“สัดเอ๊ย!” เอ็มเริ่มหลุดคำหยาบไปเล็กน้อย ลันที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงคว้าแขนเอ็มไว้พลางส่ายหน้า “...เออ กูรู้ละ กู..กูไม่ทำอะไรสิ้นคิดหรอกลัน...”
“หึ น่าสมเพช” เด็กหนุ่มคนนั้นพูดขึ้นลอยๆ
อ้าว...เฮ้ย
ลันหันไปมองเขาด้วยสายตาคมกริบทันที “พูดจาดีๆ หน่อย”
“ใครเริ่มก่อนล่ะ?”
“...”
“...”
เอิ่ม อย่าเงียบกันสิ ผมเครียดครับ...
“ของ-ตาย” จู่ๆ เจ้าเด็กเจาะหูก็เอ่ยวลีปริศนาออกมา เหมือนมันไปกระตุ้นให้นักเรียนทั้งสองของผมชะงักกึกและแผ่ออร่าความขุ่นมัวมากกว่าเดิมหลายเท่า ใบหน้าขาวๆ ของเอ็มมีสีแดงขึ้นระเรื่อรอบแก้มด้วยความโกรธ เขาระเบิดเสียงออกมาลั่นบริเวณ “ ที่เคยสัญญาไว้กับจ๋า มึงความจำเสื่อมไปแล้วใช่มั๊ย!”
.
ผมแอบตกใจกับท่าทีเลือดร้อนของเอ็ม เมอร์แกนเพิ่งแทรกตัวเข้าถึงผม เขาเงยหน้ามองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยแววตากังวล ...หมอนี่ก็ทำหน้าเศร้าเป็นเหมือนกันแฮะ(ปกติลั๊ลลาตลอด) ผมเป็นคนนอก ไม่รู้รายละเอียดลึกๆ ของเรื่องนี้เลยพาทย์ไม่เป็น(?) เอ๊ย! ไม่ใช่ เลยขอดูเงียบๆ ต่อแล้วกัน
“ไร้สาระว่ะ เรื่องเล็กขี้ปะติ๋วทำใหญ่โต”
“..”
“หืม? ทำไม จะต่อยหน้ากูเหรอไง” เขาเลิกคิ้วกวนๆ ค้นพบแล้ว! คนที่ทำหน้าได้หน้าตาวอนฝ่าเท้ามากกว่าเมอร์แกน ยินดีด้วย(ฮา ยังมีอารมณ์มาฮา) ใครก็ได้เอาไอ้หน้ากวนส้นนี่ไปเก็บที! ยืนดูเฉยๆ ยังรู้สึกคันหนึบๆ ที่เท้าเลย เอ็มที่โดนยื่นหน้าประชิดตัวขนาดนั้นคงคันเท้าจนตายด้านไปเลยมั้ง อดทนไว้ก่อน อย่าเพิ่งระเบิดอารมณ์ตอนนี้! โปรดดูรอบๆ ซะ พวกของเจ้าเด็กนี่ยืนกันตรึมเลยน้า
.
.
“มึงจะเก็บไว้แดกคนเดียวล่ะสิไอ้สัด!!” สิ้นสุดคำด่าทอของเอ็ม เขาก็พุ่งเข้าไปตะบั้นหน้าไอ้รูหอยเอ๊ย! รูหูพรุนนั่นซะจนหน้าคว่ำเฉียดถังขยะเปียก(เกือบไป) อ๊ากกกก เป็นเรื่องแล้วไง! เหตุการณ์เริ่มวุ่นวายขึ้น เมื่อกลุ่มวัยรุ่นรอบตัวผมลุกฮือเข้าไปช่วยรุมอย่างที่ผมคาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรก สองต่อ...หนึ่งฝูง พวกนายไม่ใช่บรู๊ค ลี หรือจา พนมช้างกูอยู่ไหนนะเฟร้ย! ตำรวจอยู่ไหน เด็กมันจะตีกันแล้วพี่น้องง โอย หยุดพูดในใจดีกว่ารู้สึกคำพูดมันสับสนจริงๆ
“เมอร์แกน!” คิดอะไรไม่ออก บอกคนข้างบ้าน(เกี่ยวมั๊ย)
“โธ่เว้ย ผมขอตัวไปช่วยไอ้งี่เง่าสองตัวนั่นก่อนนะ รออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหนเด็ดขาด!!” พูดจบเจ้าตัวก็วิ่งฝ่าวงล้อมเข้าไปหาเอ็มกับลัน ทิ้งให้ผมยืนสับสนในเส้นทางชีวิตตัวเองต่อไป เอาล่ะ เพิ่มจำนวนเป็นสามต่อ...สามสิบคนรึเปล่านั่น... พูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนแรง เธอกับแต่สบู่!! (She with but soap...ชีวิตบัดซบ รู้ว่าแป้กแต่ยังอยากเล่น) ปล่อยไว้อย่างนี้ได้ตายโหงกันหมดสิ ถะ..ถึงจะกลัวๆ บ้างก็เถอะ ผมตัดสินใจวิ่งเข้าไปตะลุมบอนด้วย ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว
ผัวะ!
ผลุบ!
พลั่ก!
โครมม!!
เอ็มกับลันถูกทำให้แยกห่างออกจากกันด้วยความได้เปรียบของอีกฝ่ายที่มีมากกว่าหลายเท่า ส่วนเมอร์แกนผมเห็นเงาผลุบๆ โผล่ที่พยายามเข้าไปช่วยสุดกำลังทว่าก็โดนกันไว้ เจ้าเด็กต่างโรงเรียนควักบุหรี่ขึ้นมาสูบ(ชั่วเต็มรูปแบบ) พ่นควันออกฟุ้งกระจายแล้วเหลือบตามองสะใจ “เฮ้ย รุมมัน!!!”
ฮ้า??!
ผมอ้าปากค้าง ความสนใจทั้งหมดตกอยู่ที่เอ็มกับลัน นักเรียนรอบกายเริ่มย่างขุมเข้าไปกระชากเสื้อทั้งสอง ทำให้เขาขยับหนีไม่ได้ หนึ่งในนั้นหยิบแท่งคอนกรีตขึ้นมาถือตบลงมือเบาๆ เอ่อ...ไปเอามาจากไหน(เหงื่อตก) เจ้านั่นทำท่าเตรียมฟาดแท่นแข็งๆ ลงที่ท้องนักเรียนของผม อย่านะ! ผมรีบวิ่งไปยั้งมือของเขาไว้
“มันไม่ดีนะ!”
“มึงเป็นใคร เสือกไรด้วยวะ”
“เอ่อ...อ้อ (ตอบไม่ถูก) ช่างเถอะ ก็อยากเสือก มีอะไรมั๊ย!” เวรแล้ว ดันไปกวนตีนมันอีก
“ไอ้สาด!! กูให้เวลา 5 วิ ปล่อยมือน่ารำคาญนั่นซะ”
อึ่ก!
“หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ห้า.......ไม่ปล่อยใช่ไหม ได้!!”
แท่งคอนกรีตหวดลงมาหมายจะฟาดแขนผมให้พ้นทาง ผมรีบปล่อยมือทันทีและกระโจนเข้าไปผลักให้เจ้าเด็กหูพรุนนี่ล้มลงไปนอนกับพื้น พลางใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดตรึงเขาไว้ ปากก็ตะโกนลั่น “เมอร์แกน โทรเรียกตำรวจเร็ว!!”
ผมเห็นหน้าเมอร์แกนโผล่อยู่ในมุมอับของวง เขามีสีหน้ากังวลแต่ก็ยอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดยิกๆๆ เด็กหนุ่มที่โดนผมกดไว้สะบัดตัวขัดขืนสุดฤทธิ์ ฮึ่ย...บ้าเอ๊ย แรงเยอะชะมัด กินข้าวเป็นถังรึไงวะ จะต้านมันไม่ไหวอยู่แล้ว
“มองหาพ่อมึงเหรอ มาช่วยกูสิ!!” เขาแหกปากเสียงดัง พวกที่ล้อมๆ วงอยู่เริ่มขยับตัวมาช่วยดึงผมออกประดุจปลิงทะเลติดหนึบ “กล้ามากนะที่ทำแบบนี้ หึ...หลุดไปได้เมื่อไหร่เจอดีแน่!”
เหมือนคำขู่นั้นจะเป็นตัวกระตุ้นให้สารอะดรีนะลีนหลั่งทำให้ผมเกี่ยวติดตัวเขาไว้แน่นขึ้น สู้ๆ นะกล้ามเนื้อของผม (วิญญาณครูวิทย์เข้าสิงซะงั้น) สิ่งเดียวที่ผมสามารถช่วยพวกเขาได้ในตอนนี้คือ ‘ถ่วงเวลา’ ไม่งั้นผมเนี่ยแหละจะเป็น ‘ตัวถ่วง’ แทน เตะต่อยก็ไม่เก่งนิครับ
“ปล่อย!!!”
“ไม่!!”
ผมเหลือบตาไปมองทางเอ็มและลัน ทั้งสองกำลังพยายามหลุดจากมือที่จับเสื้อไว้เหมือนกัน เหอๆๆ มาดูสิว่าใครจะมีวิชาหนึบหนับมากกว่า ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง อ๊ากกก ไอ้แว่นโฉดข้างซ้ายของผมมันจิกหัวผม! ไม่อยากผมร่วงกว่าวัยอันควรนะเว้ย เอามือออกซะ คงได้แต่บ่นในใจ ขึ้นพูดไปมีหวังได้โดนเพิ่มขึ้นสองเท่าแน่
เจ็บ...เจ็บจนน้ำตาเล็ดเลย
สมัยเรียนมัธยมไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน
อ๊ากก จู่ๆ ผมก็ถูกบิดข้อมือสุดแรงเกิด ทำให้มือค่อยๆ อ่อนกำลังลงจนปล่อยเจ้าเด็กนั่นเป็นอิสระ เขาจับเสื้อให้เข้ารูปเข้ารอยแล้วหันมาแสยะยิ้มให้ “ของมึง รอจัดการเจ้าสองตัวนั่นก่อนค่อยกลับมาสะสาง”
เด็กหนุ่มหยิบแท่งคอนกรีตขึ้นมาอีกครั้ง เดินเข้าไปหาเอ็มกับลันช้าๆ
เมอร์แกน นายโทรบอกตำรวจรึยัง...
พวกเขาจะมาทันใช่ไหม?
ผมฝืนยืนขึ้นด้วยขาสองข้างที่ไม่ค่อยมั่นคงเท่าไร เมื่อกี้สูบพลังมาใช้เยอะเกิน ต้องทำอะไรสักอย่าง แม้จะเป็นการน้อยนิดก็ยังดี ถ้านักเรียนของผมถูกตีด้วยไม้นั่นล่ะก็บาดเจ็บหนักแน่ ผมไม่อยากให้พวกเขาต้องมาดรอปการเรียนเสียเวลาเพียงเพราะเหตุผลบ้าๆ อนาคตล่ะ เกิดถูกตรวจสอบว่าเคยมีเรื่องชกต่อยกับโรงเรียนขึ้นมา...
ไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นหรอก
ทันที่ที่แท่งคอนกรีตถูกเงื้อมือขึ้นค้างไว้และทำท่าจะฟาดลงสู่เป้าหมาย ผมตัดสินใจใช้แรงเฮือกสุดท้ายวิ่งถลาเข้าไปปกป้องนักเรียนสองคนนั้น ท่ามกลางเสียงร้องห้ามของใครหลายๆ คน
“อาจารย์ อย่า!!”
ปั่ก!!
ความรู้สึกเจ็บปวดร้าวไปทั้งกระดูกแขนซ้าย จะให้ฝืนยืนต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ...ผมทรุดตัวลงมองแขนข้างที่ไปรับแท่งคอนกรีตไว้ มีเลือดซึมออกจากใต้ผิวหนังเป็นสีม่วงๆ เขียวๆ ความสับสนวุ่นวายตามมาเมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจจอดรถเทียบทางเท้าและเข้ามาควบคุมสถานการณ์ เจ้าพวกนักเลงพากันหนีจ้าละหวั่น
“เฮ้ยพวกเรา ไปเว้ย!!!”
ตำรวจวิ่งผ่านหน้าพวกผมไปเป็นสายลมวูบหนึ่งพัดตีหน้า
ทุกคนคงปลอดภัยแล้วสินะ
“...แขนของอาจารย์” ลันเป็นคนแรกที่วิ่งถึงตัวผม สีหน้าเขาดูนิ่งมากจนน่ากลัว ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จู่ๆ ลันก็เอามือมาจับที่บริเวณช้ำเลือด ความรู้สึกเจ็บแปลบๆ อีกระลอกแล่นเข้ามาซ้ำเติม
“โอ๊ยยย! นายทำอะไรเนี่ย เจ็บ!”
เอ็มวิ่งตามมา เมอร์แกนชะลอฝีเท้าและหยุดอยู่ข้างหลัง เหมือนมาฟังคำวินิจฉัยจากปากของลัน เหอๆ ไม่ต้องบอกผมก็รู้ว่า...
“อาจารย์...สงสัยจะแขนหักแล้วล่ะ”
# อาจารย์โดนทำร้าย TOT/ ~~~~ ไรท์เตอร์แอบเจ็บปวดเล็กน้อย ฮา
(ปล. ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ ทำให้มีกำลังใจแต่งขึ้นเลยล่ะ~ ^^///)
Theme by; super
cell
ความคิดเห็น