พรายพนมรุ้ง

พรายพนมรุ้ง

บทที่ 1

เสียงบริกรรมคาถาเป็นภาษาขอมโบราณดังลอยมาจากสถานที่แห่งหนึ่ง ปลุกเร้าประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขาให้ตื่นตัว คำพูดที่เปล่งออกมา ยอดภูที่ดูสูงรกชัฏไปด้วยไม้ป่าและเถาวัลย์หนาทึบ ทางขึ้นลงเป็นทางแคบ เป็นเส้นทางแต่อดีตเดิมคือ การย่างเท้าของหมู่มนุษย์ นายพราน เบื้องบนที่เห็นคือภาพเซ่นไหว้อาหารหลากหลายที่วางเรียงรายบนใบตองและชามเคลือบดินเผา มีกำยานจุด นี่คือภาพที่เห็นกับตา ตรงหน้านั้นเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ลักษณะเป็นศาลเรือนไม้ปลูกสร้าง มีพระพุทธรูปศิลปะขอมโบราณวางตั้งอยู่ เป็นที่กราบไหว้ของหมู่ศรัทธาชนละแวกนี้

ปีพุทธศักราช 1387 คละคลุ้งไปด้วยคาวเลือด หมู่สัตว์ที่ล้มตายเพราะการเซ่นไหว้เจ้เที่ ด้วยชุมชนชาวบ้านมีความเชื่อว่า ถ้าไม่ทำดังนั้น โขมดผีปู่ผีย่าผีตาผียายจะเข้ามาเล่นงาน ทำให้ครอบครัวไม่มีความสุข ถือเป็นธรรมเนียมที่ปฏบัติกันยาวนาน

หมูถูกฆ่าจำนวนสิบตัว วัวสิบตัว ควายสิบตัว ไก่สิบตัว กวางสิบตัว เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น ภาพร่างที่เห็นหัวหน้าผู้ทำพิธี มีชื่อว่า นาสะยะ เป็นหัวหน้าชุมชนโนนศิลาแลง ธนาพจน์ถึงกับสะดุ้ง ชายที่อยู่ในยุคสมัยโบราณผู้นั้น ไว้ผมทรงแสกกลาง มีลักษณะรูปร่างสูงใหญ่ ประมาณ 185 เซนติเมตร อายุรุ่นราวๆยี่สิบหก ผิวคล้ำ สีหน้าขึงขังไว้หนวดเคราแต่ริมฝีปากแย้มยิ้ม ขึงขังเหมือนชายชาญ ที่มีหน้าที่ปกป้องดูแลสมาชิกภายในหมู่บ้าน นุ่งกางเกงขายาวสีเทา สวมเสื้อแขนยาวสีเหลือง มีภาพปรากฏถือมีดพร้าดาบ และบางภาพไม่พกอาวุธ เป็นหนุ่มโสด

ชะรอย ใบหน้าของบุรษโบราณผู้นั้น มองให้ดี คล้ายกับรูปหน้าของธนาพจน์พิมพ์เดียวกัน เพียงแต่ต่างยุค สถานที่ และกาลเวลาเท่านั้นเอง

“ท่านนาสยะตื่น” คลับคล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่น รีสอร์ทแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากปราสาทหินเขาพนุมรุ้ง เพียงแค่หกกิโลเท่านั้นเอง เขากำลังจับน้ำเสียงที่มันลอยแว่วมาจากที่ใดที่หนึ่ง “ท่านอยากจะรู้ไม่ใช่ฤาว่า พนมอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ท่านก็เคยร่วมสร้างร่วมอาศัย” เสียงนั้นบ่งบอกอีกครั้ง จับใจความได้ชัด