คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Episode 22 : Vagary
INSECURE
#สวี่คุนเป็นโอเมก้า
EPISODE 22 - Vagary -
.
ตื้ด ตื้ด ตื้ด ตื้ดดด
เสียงนาฬิกาปลุกที่เร่งระดับความดังขึ้นเรื่อยๆในเวลาตีห้าครึ่งไม่ได้ทำให้ร่างที่กำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงนิทรารู้สึกตัว ช่ายสวี่คุนยังคงฝังหน้าลงกับแผ่นอกอุ่นหนีลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ส่งเสียงหึ่มหึ่มแข่งกับเสียงร้องแหลมของนาฬิกาอยู่เช่นเดิมราวกับไม่มีอะไรสามารถทำลายฝันหวานของชายหนุ่มลงได้ จื่ออี้กระตุกมุมปากขึ้นขณะทอดสายตามองคนในอ้อมกอดด้วยความเอ็นดู แขนข้างที่พาดอยู่บนบั้นเอวตึงแน่นขยับขึ้นคว้าเอาเครื่องมือสื่อสารที่กำลังทำหน้าที่ตามคำสั่งอย่างแข็งขันขึ้นมาหยุดเสียงร้องน่ารำคาญลงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแหมะเบียดร่างกับอีกคนอยู่ที่เดิมไม่เคลื่อนไปไหน
“ตั้งเสียเช้าแล้วก็ตื่นไม่ไหวอยู่เรื่อย”
เสียงทุ้มดูแหบพร่าเพราะอุณหภูมิรอบกายที่ต่ำกว่าปกติ จื่ออี้ลูบปลายนิ้วไปบนผิวแก้มเย็นจัดหวังให้ความอบอุ่นจากตัวเขาทำให้ร่างกายของอีกฝ่ายอุ่นขึ้นได้อีกสักนิด เขาตื่นมาตั้งแต่นาฬิกาปลุกร้องครั้งแรก ไม่รู้ว่าตัวเองตื่นง่ายเกินไปหรือคนที่หลับอุตุตื่นยากกันแน่ ทำให้สุดท้ายคนที่ต้องจัดการเลื่อนเวลาปลุกใหม่แล้วกลับมานอนตาค้างจึงกลายเป็นเขาแทนเจ้าของมือถือ โชคดีที่แขนอีกข้างโดนทับจนชาจึงไม่ปวดเมื่อยเท่าที่คิด จมูกโด่งเป็นสันกดลงบนหน้าผากเนียน สูดกลิ่นหอมเย็นที่ตนชื่นชอบเก็บเอาไว้เป็นแรงใจในยามเช้า ริมฝีปากอิ่มขมุบขมิบไม่เป็นคำ ดูท่าคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องจะไม่ชอบใจที่โดนรบกวนสักเท่าไหร่ ทว่ากลีบปากที่เคลื่อนไหวอยู่ใกล้แค่คืบกลับทำให้คนมีสติคิดไม่ดีไปถึงไหนต่อไหน
ไม่ได้
จะมาลักหลับกันตอนนี้มันใช้ได้ที่ไหน
“จื่ออี้ …”
เสียงพึมพำคล้ายจะละเมอของคนตรงหน้าทำให้กล่องความคิดของหวังจื่ออี้สวนทางกับความเป็นจริงเข้าจนได้ ไอ้ที่คิดไว้ว่าจะอดทนสุดท้ายก็กลายเป็นเพียงเสียงเตือนใจเหมือนเก่าขณะที่ริมฝีปากของตนเคลื่อนเข้าหาส่วนเดียวกันของอีกฝ่ายไปเอง เสียงเฉอะแฉะดังขึ้นเบาๆแม้แปดสิบเปอร์เซ็นของการขับเคลื่อนจูบยามเช้าจะมาจากจื่ออี้ก็ตามที จากสัมผัสนุ่มนวลแผ่วเบาคล้ายริมฝีปากที่กดแตะบนกลีบกุหลาบค่อยๆหนักหน่วงขึ้นจนน่ากลัวว่าคนที่ยังไม่ลืมตาตื่นจะหายใจไม่ทันไปเสียก่อน
ตื้ด ตื้ด ตื้ด ตื้ดดด
เวลาห้านาทีเร็วเกินไปในความรู้สึกของจื่ออี้ เสียงแอปพลิเคชันตั้งปลุกจากสมาร์ทโฟนของสวี่คุนดังขึ้นมาอีกครั้งในตอนที่ชายหนุ่มกำลังเพลินเพลินไปกับสัมผัสรับอรุณ เขาครางเสียงต่ำด้วยความไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการผละตัวออกเพื่อขยับไปกดหยุดเสียงอีกรอบ ครั้นพอดึงตัวกลับภาพที่คิดไว้ว่าจะเห็นคนอ่อนวัยกว่าหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดให้ได้เอาเปรียบเพิ่มอีกสักหน่อยกลับกลายเป็นดวงตาเชื่อมใสที่ปรือมองมาแทนที่
“เอ่อ อรุณสวัสดิ์”
จื่ออี้กระแอมเล็กน้อยแก้เก้อ รู้สึกใจกระตุกนิดหน่อยตอนที่เห็นรอยยิ้มบางๆที่อีกฝ่ายส่งให้
“แอบจูบคนอื่นนี่นิสัยเสียเหมือนกันนะเราอ่ะ”
จากที่รู้สึกขัดเขินกับการกระทำตัวเองอยู่แล้วจึงกลายเป็นว่าจื่ออี้หน้าร้อนเสียยิ่งกว่าเก่า ชายหนุ่มเลื่อนแขนออกให้คนที่ดิ้นขลุกขลักได้พลิกตัวนอนคว่ำตามที่อยากขณะที่ตัวเองต้องแนบร่างเข้ากับกำแพงเสียจนนึกว่าจะฝังตัวลงเป็นเนื้อเดียวกับผืนปูน แขนข้างที่ชาดิกพอขาดน้ำหนักทับก็เจ็บจี้ดๆขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ขอโทษ มันเผลอใจไปหน่อย”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ทีหลังขอหน่อยก็ดี”
“งั้นขอหน่อย โอ๊ย”
จื่ออี้แกล้งทำท่างับลิ้นเล็กที่แลบเลียรอบริมฝีปากตัวเองตามความเคยชิน ก่อนกำปั้นที่ทุบลงบนแขนข้างที่ชาจะสร้างความรู้สึกคล้ายไฟช็อตแล่นไปทั้งแขนจนต้องร้องโอดโอย สวี่คุนขอโทษเขายกใหญ่ ใบหน้าหล่อติดหวานเสียไปเล็กน้อยขณะลูบไปมาบนท่อนแขนที่ตนใช้ต่างหมอน
“โทษทีๆ ไม่รู้ว่าเจ็บอยู่”
“ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจ”
สวี่คุนยู่หน้าคล้ายหมั่นไส้คนพูดเสียเต็มประดา ก่อนที่ดวงตาใสแจ๋วเพราะตื่นเต็มที่จะจ้องมาด้วยสีหน้าคาดคั้นที่จื่ออี้มองว่ามันน่ารักจนไม่รู้ว่าควรเปรียบเทียบกับอะไรบนโลก
“พูดดีไปเถอะ เออนี่ ที่ว่ามีเรื่องจะคุยน่ะมีอะไรเหรอ”
ชายหนุ่มอายุมากกว่าทำท่าคิดหนัก เขาเสยผมยาวยุ่งเหยิงที่ตกระกรอบหน้าออกก่อนจะสะกิดให้คนรอคำตอบเงี่ยหูเข้ามาใกล้ๆ
“แค่จะถามว่าตกลงเราเป็นแฟนกันใช่ไหม”
สวี่คุนหน้าแดงจัดจนความร้อนบนผิวหน้าแผ่ออกมาชัดถึงขนาดที่จื่ออี้รู้สึกได้ มือสองข้างยกขึ้นมาปิดบังพวงแก้มสีเข้มเผยให้เห็นเพียงลูกตากลมที่ขยับหลุกหลิก เสียงเออยาวๆทำให้จื่ออี้หัวเราะอย่างพอใจ จากนั้นคนที่แขนหายชาได้สักหน่อยก็ดึงอีกร่างขึ้นมาเกยบนตัว
“อะไรเล่า”
“เอามือออกดิ อยากมองหน้าแฟน”
เขาได้ยินเสียงฮึดฮัดจากคนด้านบน ก่อนที่ใบหน้าแดงเรื่อที่ปรากฏให้เห็นจะดูหงุดหงิดงุ่นง่านกว่าปกติอย่างที่ไม่ได้น่ากลัวเลยแม้แต่น้อย จื่ออี้ยู่ปากขอรางวัลจากแฟนคุณป้ายแดงแต่กลับถูกฝ่ามือที่เพิ่งผละออกขยับมาดันออกจนหน้าหงายจมไปกับหมอน ช่วยไม่ได้ที่เขาแรงเยอะกว่ามือข้างนั้นจึงถูกดึงออกโดยง่ายดาย เหลือเพียงปากที่ยังยู่อยู่ท่าเดิมเมื่อยกศีรษะขึ้นมาในองศาเก่า
เสียงจุ๊บเบาๆดังขึ้นตอนที่สวี่คุนก้มลงมอบสัมผัสที่อีกคนร้องขอ จื่ออี้ยิ้มหน้าบานจนน่าหมั่นไส้ทั้งที่ในใจกำลังภาวนาไม่ให้ฮ่าวฮ่าวรูมเมทอีกคนของช่ายสวี่คุนที่เขาเสียเงินติดสินบนไปตั้งห้าสิบหยวนกลับเข้ามาตอนนี้
“ขอฉันถามบ้างสิ”
น้ำเสียงจริงจังของคนที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทำให้จื่ออี้งับปากที่ฉีกยิ้มกว้างลงเล็กน้อยแล้วตั้งใจฟังสิ่งที่อีกฝ่ายสงสัย
“นายชอบฉันจริงๆใช่หรือเปล่า”
คำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากของช่ายสวี่คุน จื่ออี้ทอดสายตาอ่อนแสงลงเล็กน้อยเพราะความรู้สึกหวานๆอุ่นๆในอก ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมอีกคนถึงได้ไม่มั่นใจในความรู้สึกของเขา ทั้งที่สำหรับเขาเองมันชัดเสียยิ่งกว่าชัด
“ไม่ได้ชอบจริงๆหรอก…”
“แต่รัก ให้ตายเถอะหวังจื่ออี้มุกนี้มันเก่าไปแล้วนะ”
สวี่คุนยู่หน้าจนเครื่องหน้าทุกอย่างมารวมกันตรงกลาง จื่ออี้แค่นหัวเราะเพราะโดนจับทางได้อย่างจัง ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาเกาจมูกขณะที่เสียงของสวี่คุนยังดังต่อเนื่อง ดวงตากลมใสที่จื่ออี้ชอบมองดูคล้ายกำลังไหวสั่นด้วยตะกอนความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจจับต้อง
“ฉันหมายถึงนายชอบตัวฉันใช่ไหม ไม่ใช่เพราะเรื่องอัลฟ่าหรือโอเมก้าอะไรพวกนี้ใช่ไหม”
ลมหายใจอุ่นพ่นออกยาวพอจะทำให้หัวใจที่กำลังเต้นตุบตับสงบลงได้ชั่วครู่ จื่ออี้ลูบมือผ่านเส้นผมที่นุ่มคล้ายขนแมว ชายหนุ่มระปลายนิ้วผ่านสัญลักษณ์โอเมก้าที่นูนเด่นอยู่หลังใบหูของอีกฝ่ายไปพร้อมกับสบตากลับไปด้วยแววตาที่มั่นคงที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้
อยากให้สวี่คุนเชื่อมั่นในตัวเขามากเท่ากับความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ข้างใน
จื่ออี้พอจะเข้าใจความรู้สึกของโอเมก้าตรงหน้าอยู่บ้าง เขามีคนรู้จักเป็นโอเมก้าที่ถูกตีตราจากอัลฟ่าเห็นแก่ได้คนหนึ่งที่เพียงสนอกสนใจในรูปร่างหน้าตาของเธอ สำหรับอัลฟ่ามันอาจเป็นเพียงสัญชาตญาณความอยากเอาชนะ แต่สำหรับโอเมก้ามันคือชีวิตที่เหลือทั้งชีวิต
จื่ออี้ยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะโน้มคอสวี่คุนลงมารับสัมผัสบางเบาบนปลายจมูกและริมฝีปาก
“ชอบสิ ชอบนายจนจะตายอยู่แล้ว”
เสื้อยืดตัวหลวมโคร่งของจื่ออี้ถูกกำแน่น สวี่คุนวางคางเอาไว้บนอกของอีกฝ่าย มองใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่คืบอย่างพิจารณา ฝ่ายจื่ออี้เองก็จ้องกลับไปในดวงตาที่สะท้อนเพียงเงาของเขา และเขาเองก็อยากให้มันเป็นเช่นนั้นตลอดไป คำถามที่สวี่คุนถามไม่ได้ทำให้เขารู้สึกแย่เลยแม้แต่น้อย จะให้รู้สึกแย่กับคำถามที่เหมือนจะเป็นคำสัญญาว่าอีกฝ่ายพร้อมจะให้เขาตีตราเป็นเจ้าของแบบนั้นได้อย่างไร
“ฉันก็ชอบนาย”
“นายชอบไม่เท่าฉันหรอกคุนคุน ฉันเคยคิดนะว่าถ้านายเป็นอัลฟ่าฉันก็คงเป็นอัลฟ่าที่ไม่มีโอเมก้าเป็นคู่ไปตลอดชีวิต”
สวี่คุนหัวเราะเสียงเบาพลางจับปอยผมของจื่ออี้เล่นเหมือนเด็กๆ
“แต่ถ้านายเป็นโอเมก้า เราคงมียาแก้ฮีทกันเป็นตู้”
พวกเขาแข่งกันหัวเราะโดยที่ในอกเต็มตื้น เสียงกรอกแกรกที่หน้าประตูทำให้สองร่างที่ยังไม่อยากผละจากกันไปไหนลุกขึ้นนั่ง จื่ออี้ยิ้มให้เจิ้งฮ่าวที่เดินก้มหน้างุดแถมยังยิ้มแหยมาให้ก่อนจะโดนคนข้างกายไล่ให้ไปอาบน้ำที่ห้องตัวเองเพราะเห็นว่าเวลาล่วงเลยมาถึงหกโมงกว่าเข้าไปแล้ว จื่ออี้ที่หมดปัญญาจะเถียงจึงจำต้องลาทั้งสองคนไปชั่วคราวก่อนจะต้องเจอกันอีกครั้งในเวลาซ้อมที่นัดแนะกันไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ชายหนุ่มเดินทอดน่องกลับห้องตัวเองพลางคิดจินตนาการตามเรื่องราวที่เพิ่งพูดคุยกันไปด้วย
นั่นสินะ ถ้าเป็นแบบนั้นคงลำบากแย่
จากที่คิดว่าตัวเองโชคดีมากอยู่แล้ว หวังจื่ออี้ในตอนนี้คิดว่าตัวเองโชคดีขึ้นกว่าเดิมอีกพันเท่า
.
“เสียใจด้วย”
ลี่หนงกระทุ้งศอกใส่คนที่กำลังง่วนอยู่กับการปรบมือแสดงความยินดีให้กับเซนเตอร์ของเพลงMack daddy อย่างช่ายสวี่คุนแม้ว่าตัวเองจะเป็นหนึ่งในสองผู้เข้าชิงก็ตาม ฟ่านเฉิงเฉิงหันกลับมามองคนด้านหลังเพียงครู่เดียวด้วยสีหน้าแปลกอกแปลกใจกับคำพูดของเขา เฉิงเฉิงเลิกคิ้วขึ้นสูง แววตาไม่ได้มีความเศร้าเสียใจอย่างที่ลี่หนงคาดไว้เลยแม้แต่น้อย จะมีก็แต่ประโยคคำถามที่แฝงมาในนั้นที่ทำให้เขาไปต่อไม่ถูก
“ที่นายไม่ได้เป็นเซนเตอร์”
เจ้าของดวงตาเรียวเล็กจากสายเลือดเอเชียเข้มข้นอดแปลกใจไม่ได้ที่ตนได้เสียงหัวเราะกลับมา เฉิงเฉิงทิ้งคำขอบคุณเอาไว้ก่อนเจ้าตัวจะหันไปหยอกล้อกับคนอื่นๆเรื่องท่าทางตลกๆของตัวเองต่อ ลี่หนงคิดเอาเองว่าคนตรงหน้าคงรู้ตัวอยู่แล้วว่าต้องพลาดตำแหน่งสำคัญเพราะดันไปทำท่าแบบนั้นเสียได้ ถึงอย่างนั้นคำถามที่อีกฝ่ายไม่ได้พูดออกมาก็ยังติดค้างอยู่ในใจเขาอยู่ดี
ทำไมถึงต้องเสียใจ
ทำไมจึงไม่ยินดี
นั่นสินะ เขาควรจะแสดงความยินดีกับคนที่ได้รับตำแหน่งอย่างถึงที่สุดมากกว่าจะมาเป็นกังวลว่าคนที่พลาดจะเสียดายโอกาส แปลกดีแท้ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆเชียว
“ทำหน้ายุ่งแบบนี้นี่เป็นอะไรหรือเปล่า”
น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของช่ายสวี่คุนทำให้ใจเขาไหววูบ ลี่หนงเอ่ยแสดงความยินดีกับอีกฝ่ายไปอย่างเรียบง่ายพร้อมกับยืนยันว่าตนเองไม่ได้มีปัญหาทุกข์อกอะไร สวี่คุนทำหน้าไม่เชื่อใส่ก่อนจะให้กำลังใจว่าเขาทำดีมากแล้ว สงสัยว่าคนๆนี้คงคิดว่าเขากลุ้มใจที่ไม่ได้รับเลือกเสียแล้วล่ะมั้ง ความอ่อนโยนที่ได้รับทำให้จิตใจที่กำลังสับสนอ่อนยวบเหมือนขี้ผึ้งเหลวๆ ทว่าครู่ต่อมาคนอ่อนวัยกว่าก็สัมผัสได้ถึงแววตาหยั่งเชิงของจื่ออี้ที่กำลังเดินไปเขียนรายละเอียดท่าเต้นใหม่กับเจิ้งถิง กลิ่นฉุนจมูกคล้ายการพยายามขู่บังคับบอกกลายๆว่าเจ้าของกลิ่นไม่ค่อยพอใจกับสิ่งที่ตนเห็นสักเท่าไหร่ และหากไม่คิดไปเองเขาคิดว่าแววตาของจื่ออี้ที่ทอดมองมายังช่ายสวี่คุนแฝงไปด้วยความรู้สึกมากกว่าที่เคยเห็น
“ทำหน้าเครียดอีกแล้ว”
เสียงของสวี่คุนปลุกเขาขึ้นจากภวังค์อีกครั้ง ลี่หนงมองดวงหน้าที่เคยเก็บเอาไปนอนฝันด้วยความรู้สึกหลากหลายจนตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าควรบรรยายมวลความรู้สึกกรุ่นๆในอกว่าอย่างไรดี ริมฝีปากบางถูกบังคับให้ยกยิ้มตามใบหน้าที่เด่นหราอยู่ไม่ไกล เขาไม่ได้เสียใจมากเท่าที่เคยเตรียมใจเอาไว้เมื่อตนเองถูกลดลำดับขั้นลงต่ำกว่าใครบางคน ความรู้สึกโศกเศร้าที่สัมผัสเกิดจากความเสียดายที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เสียมากกว่า
เฉินลี่หนงเคยชอบช่ายสวี่คนจนไม่คิดว่าตัวเองจะชอบใครได้อีก
เขาคงลืมไปว่าตัวเองอายุเพียงแค่สิบเจ็ดปี ประสบการณ์ด้านความรักของเขาน้อยเกินกว่าจะตัดสินใจได้ว่าความรักที่มีให้อีกฝ่ายเจือไปด้วยอารมณ์ปลาบปลื้มเทิดทูนไปแล้วกี่เปอร์เซ็นต์
เหมือนนางฟ้าในนิทานที่บินหายไปในขณะที่ตัวเขาเป็นเพียงเด็กชายตัวเล็กๆ
ลี่หนงคิดว่ากลุ่มก้อนความรู้สึกในใจตนคงไม่ต่างจากที่อธิบายไปข้างต้นมากนัก
“มองตามขนาดนั้นกลัวเขาไม่รู้เหรอว่าชอบ”
ฟ่านเฉิงเฉิงเปรยขึ้นมาในจังหวะที่คนอื่นๆมัวแต่เพ่งความสนใจไปที่ถุงของว่างที่ถูกยกเข้ามาในห้อง ร่างสูงเพรียวของสวี่คุนเดินจากไปไกลแล้ว เฉกเช่นเดียวกับสายตาจับผิดของจื่ออี้ที่เลิกเพ่งมองมาทางนี้ ลี่หนงเบนสายตากลับไปยังใบหน้าหล่อเหลาของคนข้างกาย เขาเห็นเฉิงเฉิงทำหน้าตาเหมือนรำคาญอะไรสักอย่างขณะพ่นคำพูดที่ทำให้ใจคนฟังแสบยิบยิบ
“ใครใครก็ดูออกว่าพี่เขาชอบกันอยู่ อกหักมาตั้งนานแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”
“ก็ไม่ได้ยุ่งเรื่องคนอื่นเก่งเหมือนนาย”
“อ๋อเหรอ เห็นหาเรื่องได้บ่อยๆก็นึกว่ารู้ไปทุกเรื่อง”
ลี่หนงแยกเขี้ยวใส่คนที่ชนะศึกปะทะคารมกับเขาไปในรอบนี้ ฟ่านเฉิงเฉิงหัวเราะร่า ฝ่ามือของอีกฝ่ายตบลงบนไหล่เขาแรงพอตัวก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นไปขออนุญาตกินของว่างกับเจิ้งถิงที่รับตำแหน่งผู้ควบคุมอาหารการกินของเฉิงเฉิงเป็นกรณีพิเศษ เสียงงอแงของคนที่โดนสั่งให้กินได้แค่น้ำผลไม้ดังเข้าหูมาแม้ว่าตัวเขาไม่ได้ตั้งใจจะฟัง ภาพรอยยิ้มที่เห็นทำให้หัวใจที่กำลังแสบชากระตุกเป็นจังหวะหนักแน่นได้อีกครั้ง ลี่หนงมองกล่องของว่างที่เฉิงเฉิงโยนมาให้พร้อมกับสีหน้าบูดบึ้งของคนทางโน้นก่อนจะถอนหายใจยาว
เขาคงเด็กเกินกว่าจะตัดสินความรู้สึกของตัวเองได้จริงๆ
.
“อันนี้ให้เอาไว้ไหน”
“ยัดใส่ช่องหน้าสุดนั่นแหละ”
จื่ออี้ดันขวดสเปรย์น้ำแร่ในมือลงในช่องด้านหน้าสุดของเป้สีดำใบยักษ์ด้วยความทุลักทุเล เพราะอยู่ที่นี่มาหลายเดือนแม้จะเป็นการพักอาศัยแบบไปๆกลับๆที่พัก แต่เด็กฝึกหลายคนก็นำของใช้ส่วนตัวมาทิ้งเอาไว้จนรกไปหมด ทำให้เมื่อถึงเวลาต้องเก็บของกลับจริงๆจึงลำบากกันยกใหญ่
ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นหลังจากก้มๆเงยๆอยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือที่กลายสภาพมาเป็นชั้นวางของจิปาถะอยู่เกือบชั่วโมง เจ้าของเสียงทุ้มอดร้องโอดครวญขึ้นมาไม่ได้เนื่องจากปวดเมื่อยไปทั่วแผ่นหลัง จื่ออี้กวาดสายตาไปทั่วห้องพักที่เคยมีความทรงจำต่างๆมากมายระหว่างสมาชิกร่วมรายการแล้วก็รู้สึกใจหายแปลกๆ
ไม่อยากเชื่อว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้าที่แห่งนี้จะกลายเป็นเพียงภาพจำไปจริงๆ
ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะกลายเป็นเพียงอดีต
รายการที่ดำเนินมาเกินสามเดือนกำลังจะจบลงในอีกไม่นาน พร้อมๆกับเส้นทางชีวิตของเด็กฝึกหนึ่งร้อยคนที่เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันกับเพื่อนๆบ่อยเหมือนเก่า จะไม่ได้เข้าคลาสเรียนอีกต่อไปแล้ว จื่ออี้ก็ยิ้มไม่ออกขึ้นมาเสียดื้อๆ
“โมเม้นต์ดราม่าถูกไหม”
แต่ไม่ว่าจะยิ้มออกหรือไม่ เจิ้งรุ่ยปินก็ยังคงกวนประสาทเขาได้อย่างสม่ำเสมอจนน่ามอบรางวัลนักกวนอวัยวะเบื้องล่างดีเด่นแห่งรายการIdol Producer
“เก็บของเสร็จแล้วเหรอ”
“เกือบละ อ่ะ ช่วยกันกินหน่อย”
รุ่ยปินโยนช็อคโกแลตชิ้นเท่านิ้วโป้งมาให้เขาและเจฟฟรี่คนละชิ้นก่อนจะกลับไปมุดหัวอยู่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะต่อ จื่ออี้แกะฟอยล์ออกจากชิ้นของหวาน เขาโยนดาร์กช็อคโกแล็ตรสขมที่จำได้คร่าวๆว่าแฟนคลับของไอ้หมอนี่ให้มาเมื่อสัปดาห์ก่อนเข้าปาก รสขมปร่าตัดกันกับรสหวานอ่อนๆในปาก รสชาติคุ้นลิ้นที่ดูแสนธรรมดาแต่ในเวลานี้เขากลับรู้สึกว่ามันสลักสำคัญเหลือเกินที่จะต้องละเลียดเอารสชาติทั้งหมดที่รับรู้เก็บไว้เป็นหนึ่งในความทรงจำดีๆในรายการ
“อยากร้องเพลงเศร้าเลยว่ะ”
“เออ ไม่อยากเชื่อว่ามาสุดทางแล้วจริงๆ”
“ขอให้โชคดีนะเว้ย”
“อย่าลืมติดต่อมาบ่อยๆแล้วกัน”
บทสนทนาราวกับคนไม่คาดหวังอะไรอีกของเพื่อนทั้งสองคนทำให้จื่ออี้ต้องขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ แม้ว่าลำดับของเจฟฟรี่กับรุ่ยปินจะไม่ได้สูงเท่ากับตัวเต็งในการแข่ง แต่การพูดเหมือนจะจากลากันทั้งที่ยังไม่รู้ผลก็ดูจะเป็นการตัดสินตัวเองเร็วเกินไปหน่อยในความคิดของเขา
“พูดอะไรแบบนั้น อาจจะได้เดบิวต์ด้วยกันไม่ใช่หรือไง”
สิ่งที่จื่ออี้ได้ยินหลังประโยคนั้นคือความเงียบสนิทภายในห้อง เป็นห้วงเวลาครู่ใหญ่ที่ทำให้และเพื่อนอีกสองคนได้คิดทบทวนความรู้สึกอยู่อย่างนั้นก่อนที่เสียงแค่นหัวเราะของรุ่ยปินจะดังขึ้นทำลายความเงียบอันแสนว่างเปล่า จื่ออี้อยากเดินไปให้กำลังใจอีกคนใกล้กว่านี้แต่เสียงลูกบิดประตูที่ตามมาก็ทำให้เขารู้ว่าคนที่ตัวเองนัดแนะเอาไว้มาถึงแล้ว
“อ้าวคุนคุน เนี่ยเสร็จพอดีเอามันไปได้เลย”
เจฟฟรี่ชี้นิ้วตรงมายังตัวเขาเรียกอาการเขินอายได้เล็กน้อยจากคนที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตู เพราะโดนรุ่ยปินตะโกนไล่อีกรอบจื่ออี้จึงต้องลุกขึ้นเดินไปหาสวี่คุนอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งที่ในใจยังหน่วงหนึบอยู่ไม่น้อยไปกว่าเดิม เขากำลังจะปิดประตูห้องลงดังเดิมในตอนที่เผลอหันไปมองห้องพักที่ดูคล้ายกันกับวันที่พักวันแรกเสียจนน่าแปลกใจ รุ่ยปินโบกมือไล่เขาไปเร็วๆทว่ากลับตะโกนไล่หลังมาด้วยคำที่ทำให้จื่ออี้ยิ้มออก
“ไปๆ ส่วนของฉันฉันก็สู้อยู่แล้วน่าไม่ต้องห่วง ที่เหลือก็ฝากด้วยแล้วกัน”
“ฝากด้วยนะเว้ย”
ก็ไม่ได้อยากรับฝากให้หนักบ่าเล่นหรอกนะ แต่พอเห็นแววตาเชื่อมั่นแบบนั้นใครจะห้ามตัวเองไม่ให้พยักหน้ารับได้กัน
.
“ถ้าฉันทำไม่ได้นายจะทำไง”
จื่ออี้ถามขึ้นมาในระหว่างที่มือทั้งสองยังง่วนอยู่กับการพับเสื้อผ้าของอีกคนใส่ลงกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ร่างสูงของแรปเปอร์คนคูลนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นข้างเตียง รอบตัวรายล้อมไปด้วยเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ของเจ้าของห้องอยู่เต็มไปหมด สวี่คุนยื่นหน้าออกมาจากห้องน้ำแทบทันทีที่จบประโยค ดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วเบิกกว้างจนโตกว่าเก่า จื่ออี้เห็นแววสับสนไหวอยู่ในนั้นเพียงครู่สั้นๆก่อนทุกอย่างจะกลับมาราบเรียบเหมือนผิวน้ำนิ่งสงบดังเดิม
“นี่จื่ออี้จริงหรือเปล่าเนี่ย”
คงเพราะที่ผ่านมาจื่ออี้มั่นใจในความสามารถของตัวเองมาโดยตลอด คำพูดที่เหมือนไม่แน่ใจในบทสรุปจึงทำให้ชายหนุ่มอีกคนตกใจได้ไม่ยาก สวี่คุนมองคนที่หัวเราะรับคำพูดของตนด้วยความรู้สึกอ่อนไหวในอก เขาเดินไปนั่งยองๆตรงหน้าหวังจื่ออี้ที่มองตามทุกย่างก้าวราวกับกำลังอ้อนวอนขออะไรสักอย่างเช่นทุกครั้ง ดวงตาคมไม่ได้หม่นแสงจนเรียกว่าเศร้าได้อย่างเต็มปาก สิ่งที่เห็นมีเพียงความมัวหมองคล้ายกลุ่มหมอกที่เคลื่อนเข้าปกคลุมรัศมีความอบอุ่นจากดวงอาทิตย์เท่านั้น
“ช่างมันเถอะ”
สวี่คุนแกะยางรัดของอีกฝ่ายออก ก่อนจะรวบผมที่เริ่มตกลงมาเพราะไม่ได้เซ็ตด้วยสเปรย์เหมือนอย่างทุกทีให้เข้าที่เรียบร้อย จากนั้นจึงยื่นหน้าเข้าไปกดจูบเบาๆบนมุมปากที่ยกขึ้นวาดรอยยิ้มสวยของคนตรงหน้า
“ถ้านายไม่ได้ไปด้วยกันฉันคงต้องเขียนป้ายจองเอาไว้ตัวใหญ่ๆ”
“หืม”
“ก็นายคงกลายเป็นบีบีทีหวังจื่ออี้ อัลฟ่าที่โคตรฮอตสุดในจีนแน่ๆเลย”
จื่ออี้หัวเราะขึ้นมาอีกรอบ สองแขนตวัดรั้งร่างที่นั่งอยู่ในท่าที่ไม่มั่นคงสักเท่าไหร่ให้ร่วงตุบลงมาบนตักของตัวเอง อ้อมกอดที่รัดอยู่รอบเอวแน่นขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยก่อนที่คนอายุมากกว่าจะโยกตัวไปมาเหมือนกำลังกล่อมเด็กเล็ก ทั้งที่ชายบนร่างดูห่างจากคำว่าเด็กเล็กไปหลายโยชน์
“คงลำบากแย่”
“ใช่ เพราะงั้นมาทำให้ได้กันเถอะ”
ช่ายสวี่คุนวางมือลงบนแผ่นหลังกว้างของอีกคน เขากอดตอบพลางทิ้งศีรษะลงที่ไหล่อีกฝ่ายไปด้วย ด้วยท่าทางแบบนั้นจึงทำให้ชายหนุ่มมองไม่เห็นรอยยิ้มกว้างของคนที่ตอบรับด้วยเสียงนุ่มน่าฟัง
“อืม มาทำให้ได้กัน”
TBC.
————-
กราบขอโทษทุกคนอย่างจริงจังค่ะ
ทีแรกจะมาเมื่อคืนแต่อินี่เผลอหลับไปเฉยเลยแง้ เพิ่งตื่นตอนหกโมงนี่ก็ปั่นรัวเลยค่ะหวังว่าจะไม่โกรธกันน้า
ตอนนี้มาหวานๆให้มดตอมจอก่อนตอนหน้าจะเปลี่ยนอารมณ์กันสักเล็กน้อย หนงเฉิงออกน้อยเพราะเราเบนอารมณ์ไปที่ลี่หนงมากกว่า เฮ้อ จะจบรายการแล้วนะคะ เศร้าไปด้วยเลย
ตอนหน้ามาวันอังคารนะคะ อยากให้รออ่านกันจริงๆ
ส่วนตอนนี้ก็ฝากคอมเม้นเหมือนเดิมเจ้าค่ะ รักทุกคนจุ๊บๆ ไว้เจอกันอีกค่า
#สวี่คุนเป็นโอเมก้า
ความคิดเห็น