คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [OS Project] กีฬาสีไอดอล ( KAIHUN ,LULAY )
[OS Project] กีฬาสีไอดอล ( KAI x SEHUN ,LUHAN x LAY )
‘เซฮุนโอบไหล่ลู่หาน’
‘ลู่ฮานแบ่งเหรียญทองแดงของเค้าให้เซฮุน’
‘เซฮุนอุ้มลู่ฮานขึ้น พวกเค้าดูตื่นเต้นมากๆๆ เลย’
‘เซฮุนต่อสู้ท่ามกลางผู้คนแออัดไปอยู่แถวแรกเพื่อเชียร์พี่ลู่อีกแล้วค่า’
‘ลู่หานแย่งไม้เชียร์จากเซฮุนแล้วเอาไปตีที่ท้องของเซฮุน’
‘ ตอนเซฮุนวิ่ง ลู่ฮานเลียนแบบท่าวิ่งของเซฮุน จากนั้นตอนแข่งเสร็จ เขาก็โอบเซฮุนแล้วเดินกลับมาด้วยกัน’
‘เซฮุนกอดลู่หานจากข้างหลัง’
‘เซฮุนนอนพิงลู่หาน พวกเขาซุบซิบกันใกล้กันมากๆ’
.
.
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงทุ้มตะโกนโหวกเหวกเสียงดังลั่นหอพักของเหล่าบอยแบนด์ดัง ‘เอ็กโซ่’
“เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ” ดีโอที่เดินผ่านมาพอดีเหลือบมองแล้วพูดขึ้น
ใกล้จะเป็นบ้าแล้วครับเนี่ย ฮึ่ย ทำเป็นบ่นกันไปได้คนมันหงุดหงิดจะระบายหน่อยก็โดน อึดอัดนะครับรู้ไหม ..
แล้วก็ไม่ต้องถามครับว่าเพราะอะไร? ก็เพราะไอตัวแสบไงล่ะ !
เพราะผมเจ็บหลังจึงไม่สามารถไปงานกีฬาสีไอดอลได้ อุตส่าห์ไว้ใจฝากเด็กดื้อไว้กับลู่หานฮยอง
แต่พอเช็คข่าวจากทวิตเตอร์ของเหล่าแฟนคลับจากไอแพด ทำไมมันกลับกลายมาเป็นแบบนี้ !
กำชับไว้แล้วเชียวว่าอย่าเยอะกับคนอื่น .. หวง
ไอ้ดื้อเอ้ย ไม่เคยฟังพี่เลย!
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” โวยวายต่อพลางทุบโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กหน้าโซฟาไปด้วยจนคริสที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวคนละฝั่งกับไค เดินมาเอาสันหนังสือที่ตัวเองอ่านอยู่เคาะหัวไปทีนึง
“โอ้ย! เจ็บนะเนี่ยฮยอง ทำไรเนี่ย” จงอินโวยวายขึ้นอีกครั้งพร้อมลูบหัวตัวเองไปมา
“แกนั่นแหละเป็นบ้าอะไร โวยวายอยู่ได้”
“ก็เซ...”
“เมียพี่มีชู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว”
ก่อนที่จะได้อธิบาย(หรือบ่น)อะไรให้คริสฟัง เสียงของเมนโวเคิลเอ็กโซฝั่งเอ็มก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน
“เงียบไปเลยนะฮยอง!!!!!” จงอินตอบกลับเสียงดังพร้อมทำเสียงฮึดฮัดอย่างหงุดหงิด
“เซฮุนมีชู้เหรอ” ซิ่วหมินยื่นหน้าเข้ามาแทรกกลางระหว่างคริสและไคพลางกระพริบตามองหน้าทั้งสองคนสลับไปมารอคำตอบ
“โอย.. พี่ครับ เซฮุนไม่ได้มีชู้ครับ แต่..”
“แต่ว่าทำตัวทั่วถึงกับคนอื่นมากเบยยยยยยยยย” พอจะได้อธิบายเฉินพูดแทรกเสียงยียวนขึ้นมาอีกครั้งพร้อมหัวเราะร่าเสียงดัง ไคขยำกระดาษเปล่าที่วางอยู่ใกล้มือแล้วปาใส่หัวคนเป็นพี่ด้วยความหมั่นไส้
“โอ้ะ! โห ไรเนี่ย ... นี่เดี๋ยวนี้มีทำร้ายร่างกายกันเหรอ งี้แหละน้า.. ความรักทำให้คนตาบอด” พูดไปพลางหัวเราะไม่หยุดไคหันขวับพลางส่งสายตาแข็งให้ราวกับกำลังเตือนว่า ถ้าไม่หยุดภายในสองวิอาจตายได้ ...
“เลย์ฮยองอยู่ไหน?” หลังจากที่สงบสติอารมณ์ของตัวเองไปสักพักไคก็พูดขึ้นมา
“อยู่ในห้อง นอนเล่นอยู่” คริสพูดตอบส่งๆอย่างไม่ใส่ใจ ได้ยินอย่างนั้นไคก็รีบลุกออกจากโต๊ะคอมสาวเท้าเดินดุ่มๆเปิดประตูเข้าไปในห้องนึง ..
‘LULAY :D’
“ฮยอง”
“ว่าไงจงอินนี่ ~ พวกลู่หานกลับมากันแล้วหรอ” เลย์หันมายิ้มตอบไคด้วยท่าทางอารมณ์ดีในมือก็มีจอยเกมส์อยู่ด้วย
“เดี๋ยวคงมามั้งครับ แต่ฮยอง จัดการลู่ฮยองด้วย” ไคเปิดประเด็นขึ้นเลย์ปล่อยมือออกจากจอยเกมส์แล้วขมวดคิ้วทำหน้างง
“ทำไมอะ? ลู่หานทำอะไร?” ไคยื่นไอแพดที่ปรากฏข้อความทวิตเตอร์ของเหล่าแฟนคลับที่อยู่ที่งานกีฬาไอดอลอยู่
.
.
“...”
“กลับมาแล้วครับ~” เสียงของลู่หานและตามมาด้วยคนอื่นๆดังขึ้นข้างนอกห้องบ่งบอกว่าเหล่านักกีฬาได้กลับกันมาแล้ว ไคกับเลย์หันมองหน้ากันแล้วพูดขึ้นพร้อมกันโดยบังเอิญ
“ลู่หาน นาย.. / เซฮุนนา..หึหึ” ก่อนทั้งสองจะเดินออกจากห้องไป..
“ไงอาอี้~ เห้ย ! ไค ทำไมแกไปอยู่ในห้องอี้ของฉันวะ แกทำไรอาอี้ป่ะเนี่ย?” ลู่หานยิ้มร่าเริงทันทีที่เห็นเลย์เดินออกมาจากห้องแต่กลับขมวดคิ้วผูกเป็นผมเมื่อเห็นคนที่เดินตามหลังมาด้วยเป็นจงอิน
“เดี๋ยวฮยองก็รู้ว่าผมทำอะไรอาอี้ของฮยอง” ไคตอบกลับไปพลางหัวเราะในลำคอ เลย์ก้าวเท้าเดินตรงไปหาลู่หานแล้วดึงหูด้วยความหมั่นไส้
“อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่าทำอะไรไว้น่ะ มานี่เลย!”
“โอ้ยยยยยยย... อี้ชิงอา ~ ทำอะไรเล่าไมได้ทำอะไรเลยย โอ่ยยย~” ลู่หานนิ่วหน้าลงทันทีพลางร้องโอดครวญเสียงดังก่อนเลย์ออกแรงลากลู่หานให้เดินตามเข้าห้องของทั้งสองไปโดยมีเสียงโอดโอยของลู่หานดังเป็นระยะๆ
“เซฮุน นายว่ารอดปะวะ?”
“ไม่น่าว่ะครับ”
“ไม่น่ารอดหรอ?”
“ไม่น่าเหลือซากเลยต่างหาก”
LULAY
http://writer.dek-d.com/romanticpanda/writer/viewlongc.php?id=902864&chapter=4
เสียงซุบซิบกันระหว่างเซฮุนกับแบคฮยอนดังขึ้น ถึงแม้ว่าจะเป็นการกระซิบแต่ในบรรยากาศมาคุเงียบๆหม่นๆแบบนี้ ทำให้ไคได้ยินอยู่เหมือนกัน
“อย่าไปว่ามันเลย พี่ว่านายก็จะไม่รอดเหมือนกันดูจงอินดิ..” แบคฮยอนพูดกระซิบตอบเซฮุนพลางพยักเพยิดหน้าไปอีกทางที่ไคยืนอยู่
“เซฮุน”
“คะ..ครับพี่จงอิน”
“มานี่หน่อย พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” ไคพูดขึ้นเสียงเย็นพร้อมกับสายตาเรียบนิ่งที่มองมายันตัวปัญหาแล้วเดินเข้าห้องของทั้งสอง ทำเอาเซฮุนกลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วเดินตามเข้าไปโดยมีเมมเบอร์ที่เหลือมองให้กำลังใจอยู่เนืองๆ
เฮือก ...
ก็แค่เล่นนิดหน่อยเอง..
ภายในห้อง
“ไง ไปแข่งมาเหนื่อยไหม ?” ไคที่ยืนอยู่หน้าประตูกระจกใสตรงระเบียงเปิดประเด็นขึ้นแต่ไม่ยอมหันไปมองหน้าเซฮุนตรงๆ
“ก็.. ไม่เท่าไหร่ครับ วิ่งได้ที่เกือบสุดท้ายแหน่ะ แย่เลย แหะๆ” เซฮุนพูดตอบพลางยิ้มแหยหัวเราะแห้งๆตอบกลับไปก่อนจะเดินไปกอดเอวคนรักจากด้านหลัง
“มีอะไรครับ” ไคตอบกลับเสียงนิ่งไม่ไหวติ่ง หัวใจของเซฮุนหล่นวูบ ไม่คิดว่าจะโกรธขนาดนี้
รู้ทั้งรู้ว่าคนคนนี้หวงเขามาแค่ไหน รู้ทั้งรู้ว่าคนคนนี้หวงเขามาเท่าไหร่ ..
“ฮยอง..โกรธผมหรอ?” ร่างบางพูดขึ้นเสียงอ่อนพลางซุกหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่วันไหนแผ่นหลังนี้ก็อบอุ่นกับเซฮุนอยู่เสมอ
“.."
“พี่จงอิน.. น้องฮุนขอโทษ หายโกรธน้า เซฮุนไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่..”
“เซอร์วิส” เซฮุนพยายามอธิบายให้ไคเข้าใจ แต่ร่างสูงก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนพร้อมหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวขาวกอดเอวบางไว้หลวมๆ
เขารู้ .. เขารู้ดี
“งือ..” เด็กน้อยทำเสียงงอแงขึ้นมาแขนเล็กโอบรอบอกกว้างพลางซุกหน้าลงไปออดอ้อนราวกับแมวน้อย
“พี่รู้ แต่มันอดไม่ได้.. พี่หวง เข้าใจพี่ใช่มั้ย? พี่ทนไม่ได้ถ้าต้องมานั่งเห็นเราไปกุ๊กกิ๊กอยู่กับคนอื่น..”
“โดยเฉพาะการกระทำทุกอย่างนั้นเราเคยทำกับพี่.. พี่อยากให้เราทำกับพี่แค่คนเดียว” ไคเว้นช่วงเล็กน้อยมองหนาจับปลายคางมนเชยขึ้นมาอย่างแผ่วเบาสบตาคู่สวยจ้องลึกลงไปราวกับจะย้ำว่าทุกประโยคทุกคำที่เขาพูดมานั้นเขาพูดออกมาจากใจจริงๆ ก่อนจะเห็นแก้มเนียนใสแต้มไปด้วยสีชมพูเข้มระเรื่อขึ้นมาเรียกรอยยิ้มจากไคได้เป็นอย่างดี
“งื้อ.. ไม่เห็นต้องขนาดนั้นเลย ลู่หานฮยองก็มีแฟนแล้วนี่” เด็กน้อยพูดเสียงอ่อนโอนพลางยู่ปากใส่
“ก็เพราะอย่างนั้นพี่ถึงยิ่งไม่อยากให้เราไปยุ่งไง เดี๋ยวเลย์ฮยองเค้าจะว่าเราเอาด้วยนะรู้ไหม” มือหนาที่จับปลายคางมนอยู่เลื่อนมาบีบปลายจมูกเล็กโด่งรั้นเบาๆคลี่ยิ้มบางออกมาอย่างเอ็นดู
“อื้อ รู้แล้ว.. งั้นพี่จงอินหายโกรธแล้วนะ?” เด็กน้อยพยักหน้ารับช้าๆอย่างว่าง่ายเมื่อโดนตักเตือนเห็นอย่างนั้นมือหนาก็ยีผมคนตัวเล็กกว่าเบามือก่อนเซฮุนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ยัง” ได้ยินแบบนั้นตาคู่สวยก็หลุบต่ำยู่ปากพองแก้มขึ้นอีกครั้งท่าทางน่ารักที่หาดูไม่ได้ง่ายๆ ไคหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“ลืมแล้วหรือไงว่าต้องง้อพี่ยังไง?”
“พี่จงอินนนน โห่..” เด็กน้อยบ่นอิดออดขึ้นมาเบาๆเมื่อต้องทำตามเงื่อนไขที่เคยตกลงกันไว้
“เอาไง จะง้อไม่ง้อ งั้นพี่ไปแล้วนะ”
พูดเสร็จไคก็รีบเดินหนีเซฮุนทันทีก่อนข้อมือหนาจะถูกคว้าไว้โดยมือบางแล้วตามมาด้วยความรู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นอยู่ที่ริมฝีปากหนาของตนเพียงครู่เดียว แต่ก่อนที่เซฮุนจะละริมฝีปากออกกลับถูกมือหนาของไคกดท้ายทอยไว้ไม่ให้ผละออกแขนอีกข้างสอดรั้งเอวบางเข้ามาชิดแล้วค่อยๆดันเด็กดื้อในอ้อมแขนเดินถอยหลังไปพิงตู้เสื้อผ้าริมฝีปากหนาบดจูบที่กลีบปากบางหนักๆพลางค่อยๆไล้ลิ้นเลาะเล็มไปตามริมฝีปากบางอย่างถนุถนอมเซฮุนเผยอริมฝีปากขึ้นรับก่อนลิ้นร้อนจะถูกสอดเข้าไปในโพรงปากนุ่มอย่างรุกรานตวัดกวาดชิมน้ำหวานภายในจนทั่วยังไม่ทันไรลิ้นเล็กกลับตวัดเกี่ยวพันลิ้นร้อนเหย้าแหย่อย่างซุกซนแขนเล็กยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูงมือบางสอดเข้าใต้กลุ่มผมของคนตรงหน้าพลางขยำเบาๆมือหนาเลื่อนลงลูบไล้อยู่แถวเอวคอดและสะโพกมนทั้งสองดูดดื่มริมฝีปากของกันและกันจนเกิดเสียงดังขึ้นเล็กน้อยก่อนริมฝีปากหนาจะเป็นฝ่ายถอนออกมาอย่างอ้อยอิ่งช้าๆโดยมีน้ำใสเชื่อมโยงริมฝีปากของทั้งสอง ไม่รอช้าจมูกโด่งรั้นฝังลงบนต้นคอขาวเนียนกดจูบเม้มหนักๆจนเกิดรอยแดงไปทั่วบริเวณ
“ฮ่ะ..พี่..อื้มม พี่จงอิน..” ใบหน้าหวานเชิ่ดขึ้นรับส่งเสียงครางออกมาเบาๆเผลอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองทันทีที่ได้รับสัมผัสวาบหวามจากร่างสูง
‘ข้าวเย็นเสร็จแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย’
เสียงเล็กซึ่งไคคาดว่าน่าจะเป็นของเฉินฮยองแผดดังลั่นหอเอ็กโซ่จากข้างนอกทำเอาไคและเซฮุนสะดุ้งตัวขึ้นหันไปมองทางประตูแต่แล้วก็กลับหันมามองหน้ากันแล้วหลุดหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
“วุ่นวายจริงๆเลยเนอะหอเราเนี่ย” ไคพูดขึ้นแล้วยื่นหน้าไปเอาหน้าผากของตัวเองแตะกับหน้ามนของเซฮุนเบาๆก่อนคลี่ยิ้มกว้าง
“นั่นสินะ” เซฮุนตอบกลับไปพลางใช้ปลายจมูกเล็กจะเขี่ยปลายจมูกโด่งรั้นเบาๆหยอกเหย้าก่อนจะถูกริมฝีปากหนาบดจูบหนักๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ถ้าไม่ใช่เพราะต้องไปกินข้าวเย็นละก็.. จะจับเด็กดื้อตรงหน้านี้ฟัดสักสี่ห้ารอบเลย
“อื้อ~” พอริมฝีปากหนาละออกใบหน้าเล็กก็แต้มไปด้วยสีชมพูเข้มขึ้นมาอีกครั้ง น่ารักเสียจนไคเริ่มจะไม่อยากกินข้าวเย็นแล้วเอาเวลามาฟัดเด็กดื้อแทนแล้ว ฮึ่ย ~ ..
“ปะ..ไปกินข้าวกันครับ คืนนี้ไม่รอดแน่ เด็กน้อยต้องโดนทำโทษ” สายตาคมราวกับเหยี่ยวมองเซฮุนพร้อมชี้หน้าอย่างคาดโทษกระต่ายน้อยก้มหน้าลงหลบพองแก้มป่องสำนึกผิดไหล่บางถูกแขนของไคโอบเอาไว้แล้วพาเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดีผิดกับตอนที่เดินเข้ามาอย่างลิบลับ
ก็หลายคนไม่เคยจะพอใจ
ดิ้นรนกันไป เพียงเพราะใจนั้นยังต้องการ
ฉันเองไม่มีอย่างใครใครแต่ก็พอใจ
นานนับไปจากนี้อีกนาน
เพราะมีแค่เธอก็พอ ไม่อยากได้สิ่งใด
ต่อให้ใครจะเป็นอย่างไรไม่สำคัญ
ใครจะมีอะไรให้เขามี
เรามีกันและกันเรารักกันอย่างนี้
END
สวัสดีค่า :D ชื่อ OS Prject แลดูอลังการเนาะ 555555555555 >_< ร่วมมือกับ Yixingangel ในพาร์ทของลู่เลย์ซึ่งมันจะต่อๆกันหน่อย(?)นะคะ เป็นไงบ้างคะถูกใจไหม ? คือเรื่องนี้ก็แต่งสนองนี้ดอีกนั่นแหละค่ะ หมั่นไส้น้องฮุนสุดๆ ทำไมทำไม ทั่วถึงแบบนี้ ฮุนหานกระจายมากค่ะไอดอลสปอร์ตเดย์ เราก็นั่งต้มน้ำมโนกันไป โฮะโฮะ สโลแกนค่ะ ฆ่ายังไงก็ไม่ตายอยู่ได้ด้วยมโน โน้ะโน้ะโน้ะ #เครดิตบ้านเซไคฮุนนะขา 5555555555555555555. ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นไม่ได้เจตนาจะแซะคู่ไหนใดๆทั้งสิ้นนะคะ อย่างที่บอกค่ะ อยู่ได้ด้วยมโน ^_^ -myfarway อ้อ .. ถ้าอารมณ์อาจจะมีสเปเล็กๆน้อยๆด้วยนะคะ ' _ ' ฝากไว้ในอ้อมอกด้วยน้อ
` theme - อินมายสไตล์ .
ความคิดเห็น