ละครเงา

เงาของฉันมีชื่อเสียงเกินคาดคิด
ไม่ว่าผนังของใครล้วนติดรูปเงาของฉันทั้งนั้น
แต่ละคนปรารถนารูปเงาที่แตกต่างกัน
ตามความใฝ่ฝันที่พวกเขาต้องการ

ชื่อเสียงโปรยปรายใส่เงาของฉัน
เทลงมาดั่งสายฝนแห่งความฝัน
จนนานวันมันเริ่มลามล้นและน่าหวั่น
เกรงจะกลายเป็นหล่มฝันท่ามกลางฝน

ฉันเล่นละครเงาอยู่เช่นนั้นราวครึ่งชีวิต
กระทั่งวันหนึ่งเกิดคิดเบื่อหน่ายแกมอยากรู้
จึงออกไปยืนอยู่เบื้องหน้าแทนที่เงา
ดูว่าพวกเขาทั้งหลายจะทำอย่างไร

ความสับสนเกิดขึ้นในทันใด
บ้างงุนงง บ้างโวยวาย
เงาหายไปไหน นั่นมันใคร
พวกเขาแปลกใจไม่ยอมเชื่อ
ว่าเจ้าของเงาตัวจริง  จะธรรมดาแสนน่าเบื่ออย่างเหลือทน
บ้างถึงกับว่า  ตัวอัปลักษณ์เกินผู้คน
จะเป็นเจ้าของเงางามสง่าได้อย่างไร