คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : ความวุ่นวายเล็กๆ
พรานหนุ่มเินูรอบๆพรามอไปยั้าว้ม ที่ทหารำลัแ่ายอยู่ มันเป็นเพีย้าว้มเปล่ามีผัปนนิหน่อย
“ฮืม!!
ูๆไปมัน็หน้าินอยู่นะไอ้้าว้มเปล่าๆนั้นนะ”
พรานหนุ่มเหลืบ
มอไปยัสอสาวที่อนนี้เินามหลัเามาไม่ห่าสลับับมอ้าว้มในหม้อ
วันนี้หลินใส่เสื้อยืสีเียว อพรานหนุ่มที่เยให้เธอใส่เมื่อนานมาแล้ว
พร้อมับาเยีนสีรมัวเ่อเธอา้วยเ็มัอปืน สีน้ำาล มีมี
โบวี่ ไ์ลา สีำสนิามาอีหนึ่เล่ม ้วยเสื้อยืไ์ S ที่ฟิเปรี๊ยะ ทำให้อไ์บึ้ม
ับ D อเธอ ูเ่นเป็นส่ามา ส่วนพิมพ์วันนี้ไม่ไ้ใสุ่ทหารเ็มยศ
แ่อย่าใ เธอมาพร้อมับเสื้อยืสีำเอวลอย
ที่เธอเยใส่่อนหน้าที่ะพบับพรานหนุ่ม
พร้อม้วยาเลายพราทหารัวเ่ที่ไ้มาาพรานหนุ่ม ปปิสัส่วยนิหน่อย
แ่าเทหารอเธอไม่อา ปิูรูป ลูแพร์ ทร A Shape อเธอไ้
แู่รวมๆแล้วแลูเรียบร้อยี เ็มัปืนสีำ้านาที่เอว พร้อมมีู่ใ ใส่รอเท้าอมแบ แบบทหาร
“หืม หน้าินสุๆเลย….”
“หือ อะไรหน้าินเหรอะพี่ยู”
หลินถามออมา
พร้อมับทั้สอสาวส่สายามอมายัพรานหนุ่ม้วยวามสสัย
“เออ เปล่าๆะ ว่าแ่ หลิน,พิมพ์ หิวันยัเอ๋ย ิน้าว้มไหม ?”
ผู้ร้ายปาแ็ทำทีีเนียน พร้อมทั้เปลี่ยนเรื่อเยเลย
แ่สายาอสอสาวมออย่าับพิรุธมายัเาไม่เปลี่ยนแปล
“หึ รอไปนะนเ้าเล่ห์ หลินว่าไม่ีว่าะ
หลินอบินเนื้ย่ามาว่า”
หิสาวอบแบบอไปที เพราะไม่ไ้สนใ้าว้มมานั
“หึๆๆพิมพ์็อบายะ ูๆแล้วืหน้าู”
“ไม่ลอไม่รู้อาะอร่อย็ไ้ แ่ ทำไมมันไม่มีเนื้อหรือผัเลย"
“แหมๆทำัวเป็นหนุ่มี้สสัยอีละ ถ้ายารู้ หลินว่าพี่็ไปถามพี่ทหาร รนั้นสิ”
“ใ่ๆๆ พิมพ์ว่าแน่าะเป็นพ่อรัวนะูหุ่นิ อ้วนุ๊บเลย อิอิ”
หนึ่หนุ่มสอสาว ุยันะหนุะหนิ
พาพิถึ นายทหารร่าลมที่ยืนุมารแ่าย้าว้มอยู่ ห่าออไป ราวๆ 500
เมร
โยที่เ้าัวไม่ไ้รับรู้เลยว่าัวเอถูทั้สามนวิาร์นนายทหารที่ยืนุมบวน ผู้รอีวิที่อยู่ใล้ๆพวเาหันหน้าหนีไปำ หมมาทหารรึมเลยทีเียว
พรานหนุ่มเินเ้าไปหานายทหารอ้วน้วยใบหน้าที่อมยิ้ม
“พี่ทหารรับ ผมถามนิหนึ่ไ้ไหนรับ”
นายทหารอ้วนหันหน้ามาอย่าเป็นมิรพร้อมะอเสียใส่หน้าพรานหนุ่ม
“ยาิน้าว้ม็ไป่อแถวเ้!! มายืนรนี้หาพระแสอะไร”
พร้อมับี้ไม้ี้มือ ให้พรานหนุ่มเินไป่อแถว
สอสาวที่ยืนอยู่้านหลั ปล่อย ๊า
ออมา สุเสีย ำแบบไม่บันยะบันยั ำนน้ำาเล็
“*_* เออ…. ผมไม่ไ้มาเอา้าว้มรับ
แ่มีอะไรอยาะถามนิหน่อย”
“อ่าว ็ไม่บอแ่แร มีอะไร”
“ -*-
(พรานหนุ่มิในใ็บอไปแล้วว่าอถามอะไรหน่อยไม่เยะฟั โบัป๊าบสอป๊าบีไหม..) ผมแ่อยารู้ว่า
ผัับเนื้อมันหายาเหรอรับไม่ยัะเห็นใน้าว้มเลย”
“นี้แไม่รู้ ริๆเหรอ เนื้อสัว์นะ มันหายา ะไปเอา หมู ไ่ ปลามาาไหน
ออไปหา็โนหมาพวนั้นมันบหัวเอาพอี”
“อ่าว ็เนื้อหมาพวนั้น็ินไ้นี้รับ ทหารยิมันายเยๆหน้าเสียายออ”
“เฮ้อ ้า็เสียาย แ่ใระเสียีวิไปเ็บาพวมันละ หมาพวนั้น
พอเพื่อนมันโนยิาบปุ๊บ ัวที่เหลือ็รุมทึ้าทันที”
“แบบนี้็แย่สิลุ”
“เฮ้อ มันไม่ไ้แ่แย่รอนะ ถ้าเป็นแบบนี้่อไปไ้อายันหมนี้แหละ
ิแล้วเรีย ไปไหน็ไปไป เลิถาม เสียเวลา้าริๆ”
“ *_* (าลุนี้ อะไรอเาหว่า)”
พูบนายทหารุ้ยนุ้ย็ เินาไปทันที เล่นเอาพรานหนุ่มยืนับ
เป็นไ่าแ นเียว ยืนมอแเินาไป
ส่วนสอสาวนะเหรอ หัวเราะ ยัไม่หยุ ไ้แ่นัุ่มท้อเ็น้ำาเลย
ทันทีที่นายทหารนนั้น เินออไปพ้นสายา
็นอีลุ่มหนึ่เินสวนเ้ามาทันที พวเาแ่ัว เป็นำรว ไม่สิ ไม่ไ้แ่ัวเป็นำรว แ่พวเาเป็นำรวที่แ่ัว เ็มยศมาเลยทีเียว พรานหนุ่มไม่แปลใเท่าไร
เพราะที่นี้เป็น่ายหลบภัยแห่เียวอ ัหวัอุบลที่ยัเหลืออยู่ ้อมีนมามาย
หลาหลายอาีพ ที่เ้ามาอาศัย พัพิที่แห่นี้เป็นธรรมา พรานหนุ่มเอ็ไม่ไ้สนใ
ลุ่มนที่มาใหม่มานัหันไป อนวับ ทำาประหลับประเหลือใส่สอสาว ที่มอหน้าเาแล้วำ
อหายอยู่
โยไม่ไ้สนใับนที่มาใหม่เลยันิ
าย รร์
สิบนเินมาถึหน้าึอำนวยาร ายหนุ่มร่าสูโปร หน้าาหล่อเหลามาย บนบ่าประับ้วยาวเรียันสามว
บ่บอว่า เามียศร้อยำรวเอ ทีู่ท่าทาะเป็นผู้นำอำรว เหล่า นี้ สายาที่เย่อหยิ่อหออมันมอไปรอบๆทันทีที่มาถึ
“เฮ้ไอ้ นรัว พวเรามารับอาหารอ รมำรว”
มันล่าวุประสที่มันอารออมาทันทีที่มาถึ ้วยน้ำเสียที่หล่อเหลา(แบบเสียหล่อนะ)
นรัวที่ำลัเิมอาหารในหม้อ้าว้มที่ั้แ่ายให้าวบ้าน
ไ้ยินเสียเรียามัน ็รีบวิ่หน้าั้ลับมาทันทีเพราะเารู้ว่านเหล่านี้ ล้วนแ่เป็นนอหนึ่ลุ่มอิทธิพลที่านอำนาทหารอยู่
อนนี้ หามันทำให้นเหล่านี้ไม่พอใ มันอาะถูยั้อหาและพาไปััทรมาน
่าๆนานาโยที่ไม่มีใรที่ะ่วยเหลือมันไ้
มันึรีบ พานสี่ในสิบนอลุ่มำรว
เินแยออไป เพื่อไปรับอาหาร โยเร็ว
ำรวที่เหลือ่าเินแยออไปรวามแถวอผู้รอีวิ แ่ละแถวอย่าละเอีย
ทุนในที่นี้เหมือนะรู้ีว่าะเิอะไรึ้น ่าพาัน้มหน้าลพยายามหลบสายาอพวมัน
“แ่ ออมานี้ ูท่าทามีพิรุธ ยอมให้ับะีๆ”
ำรวอ้วน ไหว้หนวิ๋มนหนึ่ ี้ไปยัหิสาวร่าเล็ ทีู่มอมแมม
ในุนัเรียน ม.ปลายสีาว ระโปรนัเรียน สีรม ู เ่าและสป ถึผมทรนัเรียนอเธอะปิบัใบหน้าเอาไหว้
แ่็ไม่สามารถปิปัโรหน้าเรียวรูปไปอเธอไปไ้
“ัน ันไม่ไ้ทำอะไรผิ ันไม่ไป อร้อละ ันไม่ไ้ทำอะไรไม่ี อย่าับันไปเลย”
เธอร้อไห้ ออมาทันที พร้อมทั้ล่าว้วยน้ำเสียสั่นเรือ
น้ำาไหลพราออมา้วยวามลัว สอมือพนมเหนือหัว อร้อ ำรว
ร่าอ้วนนนั้นที่มอเธอ้วยสายาหื่นระหายอย่าไม่ปิบั มันระาแนเธอที่ำลัพนมมืออยู่
ุลาเธอออมาาแถวโยแร
“แะผิหรือไม่ ้อผ่านารสอบสวน่อน เียบ”
มันวาเ็สาวเสียั พร้อมับลาเธออไป ำรวอีสอนายที่รวนในแถว ่า็ลาหิสาวออมาอีสอน
โยอ้าว่าพวเธอมีพิรุธ หน้าสสัย ้อพาไปสอบสวน ายหนุ่มหน้าม ที่เป็นหัวหน้าลุ่ม
มอสำรวไปรอบๆ นมาสุ สายาอยู่ที่หลิน และ พิมพ์ ที่ยืนมอมายัลุ่มอพวมันห่าออไปไม่ไลนั
าอมัน้ออย่าหืนระหายไปยัหน้าออหลิน
แล้วยิ้มออมาอย่าหืนหระหายพร้อมับเินปรี่เ้ามาหานทั้สาม มีลูน้อามมาอีสอน
“ับสอนนี้ไป้วยพวมันมีท่าทาหน้าสสัย”
หลินเป็นนแรที่ถูี้หน้า็ับนเหล่านี้ที่มาล่าวหานเอ ลอยๆมึนๆ
ส่วนพิมพ์เพียยืนนิ่ๆมอไปยัทั้สามที่เินเ้ามา พรานหนุ่มทำหน้าเ็ๆ
แ่็ยัไม่พูอะไร
“*_* ันรึหน้าสสัย พวนายหมายวามว่ายัไันหน้าสสัยยัไ”
หลินถามึ้นะที่ทั้สามเินเ้ามา
ความคิดเห็น