ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : - 13 -
[FIC]Sorry
Couple : Siwon Hankyung Kyuhyun
Rate : NC - 17
Genre : Force & Crafty
Writer : NiTRoGeN14
Writer's Note : ดำเนินมาได้อีกตอน ใกล้จบแล้วล่ะมั้ง หุหุ
- 13 -
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่คยูฮยอนฟื้นขึ้นมาหลังจากพยายามดื่มน้ำยาล้างห้องน้ำหวังปลิดชีวิตตนเอง ทว่า...เมื่อตื่นขึ้นมาคยูฮยอนก็ยังไม่ยอมพูดยอมจา เอาแต่นั่งเหม่อน้ำตาสักนิดก็ยังไม่มี ดูแล้วก็คล้ายกับตุ๊กตาที่ว่างเปล่าที่ใครจะจับจะดึงยังไงไปทางไหนก็ได้ คุณหมอเจ้าของไข้เองก็อธิบายเพียงว่าเป็นผลกระทบจากการพยายามฆ่าตัวตายซึ่งหลังจากนี้ต้องใช้จิตแพทย์ในการเยียวยารักษาสภาพจิตใจกันต่อ
วันนี้เป็นอีกวันที่คยูฮยอนตื่นขึ้นมาแล้วนิ่งเงียบไม่พูดจา บรรดาเพื่อนสมาชิกที่แวะมาเยี่ยมก็ยิ้มแย้มสร้างบรรยากาศอย่างเต็มที่ ฮันคยองเองที่มาเยี่ยมคยูฮยอนไม่ได้ขาดวันนี้ก็เดินยิ้มแย้มเข้ามาพร้อมกับตุ๊กตาตัวใหญ่ปากขยับทักทายคยูฮยอนอย่างอารมณ์ดี
"สวัสดีคยู ดูสิพี่ซื้อตุ๊กจามาฝากด้วยน่ารักไหม? ชอบหรือเปล่า?" ชายหนุ่มว่าเสียงสดใสมือวางตุ๊กตาตัวใหญ่ลงบนตักของร่างบางแล้วเบียดตัวเองเข้านั่งข้างดึงมือบางมากอบกุมไว้ แม้จะไร้ปฏิกิริยาเล็กๆน้อยๆตอบกลับมาหากฮันคยองก็ยังคงยิ้มกว้างให้สมาชิกทุกคนในวงเห็น
ไม่ว่าจะวิธีไหน ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร โจ คยูฮยอนจะต้องเป็นคนรักของฮันคยองเท่านั้นจะเป็นของคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด
1 เดือนผ่านไป
คิม ฮยอนจุงลีดเดอร์สุดฮอตแห่ง SS501 กุมขมับเครียด ตามองสลับระหว่างโทรศัพท์ในมือกับใบหน้าหล่อที่ซีดขาวเต็มไปด้วยหนวดเครารกครึ้มหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวของชเว ซีวอนก่อนจะตัดสินใจกดโทรศัพท์ในมือออก
"ฮัลโหล แจจุงเหรอ? นี่ฉัน ฮยอนจุงเองนะ"
.
.
.
คิม ฮยอนจุงรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องอย่างรีบร้อนหัวใจดวงน้อยๆเบิกบานสุดขีดเมื่อได้ยินเสียงออดดัง ยิ่งเมื่อเปิดประตูออกมาเจอคิม แจจุงกับคิม ยองอุนก็ยิ่งยิ้มร่า นี่ถ้ามีหางก็คงเห็นว่ามันส่ายดิกๆอย่างแน่ๆ
"ไหนซีวอนล่ะ" คิม ยองอุนว่าพลางก้าวเท้าเข้ามาในห้องสองตาก็ส่ายหาไปทั่ว
"เพ่ิงตื่นน่ะ ตอนนี้ก็คงชงกาแฟอยู่ในครอบ นี่ขนาดมันป่วยทางจิตอยู่นะยังมีติดนิสัยคุณชาย แต่ว่า... พวกนายมาก็ดีแล้วรีบลากมันกลับไปทีเถอะ ฉันล่ะอยากจะบ้าตายวันละหลายรอบตื่นมาแม่งก็ไม่พูดอะไรเอาแต่ร้องไห้แล้วก็แดกเหล้าแล้วก็หลับเหมือนหมา ฉันต้องคอยเอาข้าวยัดปากมันดูแลมัน งานก็ทั่วหัวไม่ต้องทงไม่ต้องทำกันพอดี" คิม ฮยอนจุงบ่นยาวทำสีหน้าเบื่อหน่ายประกอบก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง "แล้วทางนู้นเป็นยังไงบ้างล่ะ"
"เหมือนกันเลย แย่กว่าด้วยซ้ำมั้ง กินก็ไม่ยอมกินเอาแต่เงียบถามอะไรก็ไม่ตอบเหมือนตุ๊กตาถ่านหมด พ่อแม่เด็กก็กลุ้มทำอะไรกันไม่ถูก" คิม แจจุงตอบแทนพร้อมกับเดินไปหาซีวอนที่ห้องครัว หากเมื่อเห็นคนที่เป็นสาเหตุให้ต้องถ่อมาหาก็จำต้องเบิกตากว้างร้องเสียงลั่น "ทำอะไรน่ะ!!!" พูดจบก็วิ่งปราดไปปัดมีดในมือซีวอนออกอย่างรวดเร็ว ไม่อยากจะเชื่อสายตา คนที่ศรัทธาในพระเจ้าอย่างซีวอนคิดจะฆ่าตัวตาย ไหนจะน้ำตาที่อาบเต็มสองแก้มนั่นอีกล่ะ!!!
อีกสองคนที่วิ่งตามมาหลังจากได้ยินเสียงโวยวายก็ต้องตกใจหน้าตื่นเมื่อเห็นเลือดจากข้อมือของชายหนุ่ม
"เกิดอะไรขึ้น?!"
"ซีวอนพยายามจะฆ่าตัวตาย โชคดีที่มาเจอเลยปัดทิ้งทัน" คิม แจจุงตอบคิม ยองอุนอย่างรวดเร็ว มือก็ไม่หยุดนิ่งรีบฉวยเอามีดที่ตกพื้นมาเก็บไว้กับตัว ด้วยกลัวว่าซีวอนจะเกิดบ้าขึ้นมาอีก
"ทำไมแกทำอะไรโง่ๆอย่างนี้ซีวอน" คิม ฮยอนจุงต่อว่าใส่หน้าหล่ออย่างเจ็บปวด สองมือจับไหล่เพื่อนรักแน่นแล้วเขย่าแรงๆเผื่อว่ามันหายโง่ขึ้นมาบ้าง
"ฮึก... ฮึก... ฉัน ฉัน... คยู... คยู..."
เมื่อไม่ได้คำตอบอะไรกลับมานอกจากเสียงร้องไห้คร่ำครวญ ทั้งสามจึงตัดสินใจลากซีวอนออกมาทำแผลที่ห้องนั่งเล่น คิม ยองอุนลอบมองใบหน้านองน้ำตาของซีวอนแล้วก็คิดเงียบๆในใจ ก่อนจะตัดสินใจพูดอกมาในที่สุด
"พรุ่งนี้นายไปหาคยูฮยอนซะ" สิ้นเสียงซีวอนก็เงยใบหน้าขึ้นมองคิม ยองอุนอย่างไม่เชื่อสายตา ดวงตาคมเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหู
พี่จะบ้าเหรอไง พี่ก็เห็นอยู่ว่าฮันคยองด่าซีวอนทุกวัน ถ้าโผล่หน้าออกไปจะไม่กระโดซัดปากไอ้ซีวอนหรอกเหรอ" คิม แจจุงรีบแย้งทันที ซีวอนในตอนนี้สภาพไม่ต่างอะไรกับแมวไร้เขี้ยวถอดเล็บมีหรือจะไปสู้อะไรกับฮันคยองที่ตอนนี้เปรียบเหมือนกับเสื้อติดปีกไปแล้ว
"นั่นสิพี่ พี่อยากให้ไอ้ซีวอนมันตายจริงไเหรอ"
"ฉันคิดดีแล้ว" คิม ยองอุนยังคงยืนยันคำพูดเดิม มือหนาแตะไหล่คล้ายให้กำลังใจน้องชายร่วมวง
"จะดีเหรอครับ ให้ผมไปเจอคยู เขาจะไม่ยิ่งเจ็บปวดเหรอครับ" ซีวอนที่นั่งเงียบมานานเปิดปากอย่างไม่มั่นใจ ดวงคมวูบไหวไม่วางใจกับทุกสิ่ง ซีวอนไม่ได้กลัวฮันคยองแต่เขากลัวคยูฮยอนต่างหากล่ะ เจากลัวว่าคยูฮยอนจะต้องเจ็บปวดเพราะเขาอีกครั้ง
คิม ยองอุนมองหน้าซีวอนให้เห็นชัดเต็มตาอีกครั้งก่อนจะยักไหล่ "ถ้านายบอกว่ารักคยูฮยอนจริง ฉันก็เชื่อมั่นและยินดีที่จะให้นายไปเจอกับคยูฮยอน"
"..."
"ไหนล่ะคำตอบ" เมื่อเห็นซีวอนยังคงนิ่งเงียบยองอุนจึงถามกลับไปอีกครั้ง
"ผม... ผมรักคยูครับ" สิ้นเสียงของซีวอนพี่ใหญ่ในที่นี้ก็ยิ้มกว้าง
"ก็แค่นั้นแหละ"
"ก็แค่นั้นอะไรกันครับพี่ แค่เห็นหน้าผมเขายังแทบจะเอ่ยปากไล่ผมออกมาเลย แล้วอย่างซีวอนจะเหลือเหรอ มันไม่ใช่แค่ฮันคยองนะแต่ไหนจะพี่จองซูกับซองมินที่รักของพี่อีกล่ะ" คิม ฮยอนจุงแย้งอย่างรวดเร็ว ประสบการณ์ที่เขาได้พบมากับตัวเองหลังจากไปเยี่ยมคยูฮยอนนั้นยังทำให้เขาขยาดไม่หาย
"มันจะยากอะไรไอ้ฮยอนจุง ถ้าฉัน แจจุงกับฮีชอลยังไม่พอก็โทรไปตามไอ้ยุนโฮมาอีกคนสิ"
"และนั่นก็ทำให้ฉันต้องมาที่นี่ด้วยใช่ไหม? ฮ้าว..." จอง ยุนโฮเดินไปหาวไปอย่างเกียจคร้าน จู่ๆก็ถูกลากลงมาจากเตียงให้มาเยี่ยมโจ คยูฮยอนเป็นเพื่อนชเว ซีวอนซะอย่างนั้น
"เอาน่าอย่าบ่นหน่อยเลย เดี๋ยวเยี่ยมเสร็จฉันจะให้ตั๋วไปดินเนอร์สุดหรูสองที่กะยูชอนเลยเอ้า" คิม แจจุงที่ฟังเสียงบ่นจนหูเปียกเอ่ยเอาของมาล่อทำให้ลีดเดอร์สุดหล่อหุบปากทันที
"เอาล่ะถึงแล้ว" คิม ยองอุนที่เดินนำหน้ามาหยุดลงหน้าห้องพักฟื้นผู้ป่วยพิเศษก่อนจะหันมาเตี๊ยมกับยุนโฮ แจจุง และซีวอน "ฉันจะเข้าไปก่อนแล้วนายสองคนก็ตามมา ส่วนนาย...ซีวอนตามมาหลังสุด แล้วทำไงต่อ..."
"เราสามคนก็ช่วยกันลากฮันคยอง พี่จองซูออกมา ส่วนพี่ฮีชอลที่อยู่ข้างในก็จะต้อนคนอื่นออกมาเอง" จอง ยุนโฮท่องออกมาอย่างขึ้นใจ ก็นะ... ตลอดทางที่นั่งรถมาคิม ยองอุนเอาแต่พูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่นแหละ
"งั้นก็... สุ้ๆนะ ซีวอนที่เหลือนายต้องช่วยตัวเองแล้ว" โบแจคนงามแต่กล้ามปูยิ้มให้กำลังใจซีวอนก่อนจะใช้ฝ่ามือตบปั้กเข้าที่ไหล่ของชายหนุ่มอย่างแรงจนเข่าแทบทรุด
"ขอบคุณนะ" ชเว ซีวอนกล่าวออกมาจากใจและได้รอยยิ้มตอบกลับมาจากทุกคน
"ไม่เป็นไรเพื่อเพื่อนแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก"
.
.
.
"คยูอ้าปากหน่อยสิ"
"..." ฮันคยองที่พยายามจะป้อนข้าวโจ คยูฮยอนได้แต่ยกช้อนเก้อ เมื่อไม่มีแม้แต่ปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาเลยแม้แต่น้อย ถึงจะรู้สึกอารมณ์เสียและขัดใจแต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะเก็บมัยไว้ในใจแล้วเลือกดึงรอยยิ้มออกมา ฮันคยองวางช้อนลงก่อนจะรั้งศีรษะเล็กให้พิงกับไหล่ตนแล้วเริ่มป้อนข้างต่อ
คยูฮยอนเองหลังจากผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาหวุดหวิวและโชคยังดีที่ลิ้นและอวัยวะภายในไม่ได้รับความเสียหายมากจากการปฐมพยาบาลและส่งถึงมือหมออย่างรวดเร็วก็ยังคงทำตัวเงียบเหมือนซากศพไม่พูดจาไม่แม้แต่จะขยับนิ้ว ถึงตอนนี้หมอจะอนุญาตให้รับประทานอาหารจากทางปากได้แล้วก็ตามแต่เพราะอาการที่นิ่งเงียบอย่างนี้นี่เองที่ทำให้ต้องรับอาหารจากทางสายยางเพื่อประทังชีวิต
ปาร์ค จองซูเดินเข้ามาแตะไหล่ให้กำลังใจชายหนุ่มแผ่นดินใหญ่อย่างเห็นใจก่อนเอ่ยสำทับ "สู้ๆนะ คยูฮยอนน่ะต้องการการเยียวยาจิตใจจากนาย อดทนไว้นะฉันเอาใจช่วย"
"อืม" ฮันคยองยิ้มรับเบาๆแล้วยกช้อนขึ้นจ่อปากคยูฮยอนอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันได้ยกขึ้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมด้วยคิม ยองอุนที่ก้าวเข้ามา
"ไงมักเน่!" คิม แจจุงกับจอง ยุนโฮค่อยๆโผล่ออกมาจากหลังของยองอุนแล้วโบกมือทักทายทุกคนที่อยู่ในห้อง ช่างเลือกวันปฏิบัติการได้เหมาะสมจริงๆคิม ยองอุนอยู่กับแทบจะครบทั้งวง โบแจคิดในใจก่อนจะหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้คิม ฮีชอล มือข้างที่แอบอยู่ด้านหลังก็จัดการกระชากให้ซีวอนเข้ามา เป็นไปตามคาดเมื่อทุกคนเห็นหน้าซีวอนก็เกิดอาการตกใจเหมือนๆกันก่อนจะเปลี่ยนไปตามแต่ความคิดของแต่ละคน แน่นอนว่าคนที่ออกอาการโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและอารมณ์เสียอย่างไม่ปิดบังก็คือฮันคยอง ปาร์ค จองซู และอี ซองมิน ไม่มีใครได้ทันสังเกต...แววตาของโจ คยูฮยอนได้วูบไหวจนสบเข้ากับดวงตาคมของชเว ซีวอนที่มองมาทางตนก่อนจะผินหน้าหนีไปในทันที
"นี่แกยังกล้าโผล่หน้ามาให้เห็นอีกเหรอซีวอน!!!" ฮันคยองลุกพรวดชี้หน้าตวาดใส่ซีวอนทันทีที่เห็นหน้า
"ทำไมจะมาไม่ได้ในเมื่อฉันเป็นคนอยากให้มา" พูดจบคิม ยองอุนก็เดินเข้าไปล็อคคอฮันคยองแล้วลากออกไปจากห้อง อีกมือก็ฉวยเอาชามข้าวยัดใส่มือซีวอน ส่วนแจจุงกับยุนโฮเมื่อเห็นว่าพี่หมีใหญ่ลากมังกรบ้าออกไปได้สำเร็จก็หันไปลากปาร์ค จองซูกับกระต่ายอวบตามออกไป คิม ฮีชอลมองซีวอนที่ยืนเก้กังอยู่ข้างทางออกแล้วก็ถอนหายใจ
"เอาล่ะๆ เราเองก็ออกไปได้แล้วปล่อยให้เขาได้ชดใช้ในสิ่งที่เขาทำซะ" คนหน้าสวยว่าแล้วก็พาน้องๆออกจากห้องไปทีละคน พอเยซองหรือคิม จงอุนออกไปเป็นคนสุดท้าย ฮีชอลก็หันไปหาซีวอนอีกครั้ง "ช่วยให้คยูกลับมาเป็นเหมือนเดิมทีนะ ถือว่าพี่ขอร้องล่ะ แล้วก็อย่าลืมล็อคห้องด้วยนะ"
"ขอบคุณครับพี่"
คิม ฮีชอลไม่พูดตอบอะไรนอกจากยิ้มบางๆบนใบหน้าแล้วเดินออกไป
ห้องพักฟื้นกลับมาเงียบลงอีกครั้ง ชเว ซีวอนกดล็อคประตูห้องตามที่พี่ใหญ่สั่งแล้วเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงมือหนาลากเก้าอี้มานั่งแล้วใช้ดวงตาสำรวจคนที่นั่งเงียบอยู่บนเตียง ผิวของคยูฮยอนที่ปกติขาวจัดติดจะซีดป่วยก็ดูไร้สีเลือดมากขึ้นเมื่อมานั่งๆนอนๆอยู่ในโรงพยาบาล แก้มที่เคยอิ่มเต็มก็ซูบตอบ ริมฝีปากที่เคยแดงจัดก็แตกแห้งไร้สีเลือด ยิ่งมองสภาพของคยูฮยอนในตอนนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด มือหนาก็ยิ่งกำชามข้าวแน่น
"ทำไมไม่ทานข้าว" นานทีเดียวกว่าที่ซีวอนจะเอ่ยคำพูดออกมาจากปากได้ เบ้าตารู้สึกร้อนเหมือนกำลังจะร้องไห้
"..." ไม่มีเสียงตอบกลับมา มีเพียงดวงตากลมๆที่วูบไหวไปมาแล้วก็น้ำตาที่เอ่อคลอ
"พี่ขอโทษ..." สิ้นเสียงน้ำตาเม็ดโตก็ไหลกลิ้งมาตามแนวแก้มของร่างบาง ไม่มีเสียงสะอื้นมีแต่น้ำตา
ชายหนุ่มวางชามข้าวลงแล้วมุ่งตรงไปกอดรั้งศีรษะเล็กเข้าแนบอก มือหนาคอยจัดการเช็ดเกลี่ยหยดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุดของคยูฮยอนแต่กลับลืมที่จะเช็ดน้่ำตาของตัวเอง
...
"นี่นายทำแบบนี้ทำไม ป่านนี้ไอ้ซีวอนมันทำอะไรคยูฮยอนไหนต่อไหนแล้วมั้ง?!" ฮันคยองโวยวายขึ้นทันทีที่สลัดตัวพ้นจากคิม ยองอุนได้ ทว่าคิม ยองอุนก็ยังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนผิวปากหวือ
"นายจะเดือดร้อนทำไมฮันคยองในเมื่อเด็กมันรักกันก็ปล่อยไปสิ" คิม แจจุงว่าหน้าตายทำเอาฮันคยองยิ่งเดือดพล่าน
"แต่คยูเป็นของฉัน!!!"
"คยูไม่ใช่สิ่งของนะฮันคยอง นายจะพูดว่าเขาเป็นของนายแบบนี้ไม่ได้ เขามีสิทธิที่จะเลือกคนที่เขารักด้วยตัวเอง" คิมฮีชอลโพล่งขึ้นมาอย่างอดรนทนไม่ได้แทนน้องเล็กของวงที่นอนป่วยอยู่ในห้องพัก "คยูฮยอนเป็นคนมีชีวิตมีจิตใจ นายจะทำเหมือนเขาเป็นสิ่งของที่คนนู้นลากไปคนนี้ลากมาได้ยังไงกัน"
"แต่ซีวอนทำให้คยูฮยอนเป็นแบบนี้นายลืมไปแล้วเหรอฮีชอล" พูดจบก็เตรียมจะเดินกลับไปทางห้องพักหากแต่คิม ยองอุนก็ยังไหวเดินมาขวางทางไว้ก่อน
"พี่ฮันคยอง พี่คงลืมไปแล้วว่าพี่เองก็เป็นคนหนึ่งที่ทำให้คยูฮยอนเป็นอย่างนี้เหมือนกัน อย่าโทษแต่คนอื่นเลยในเมื่อตอนนั้นพี่ไล่คยูฮยอนไปเองเหมือนหมูเหมือนหมาแล้วที่กลับมาตอนนี้หวังผลอะไรหรือเปล่า"
"คิม ยองอุน!!!"
"ถ้าบริสุทธิ์ใจจริงก็ลองมาสู้กับซีวอนแบบแฟร์ๆสักตั้งสิ"
"ได้... เอาอย่างนั้นก็ได้ แล้วพวกนายจะได้รู้ว่าคยูเลือกฉันไม่ใช่มัน" ในเมื่อไม่มีทางอื่นให้เลือกฮันคยองก็จะยอมร่วมเกมนี้ด้วย แล้วเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้คยูฮยอนเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
...
2BCon
Couple : Siwon Hankyung Kyuhyun
Rate : NC - 17
Genre : Force & Crafty
Writer : NiTRoGeN14
Writer's Note : ดำเนินมาได้อีกตอน ใกล้จบแล้วล่ะมั้ง หุหุ
- 13 -
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่คยูฮยอนฟื้นขึ้นมาหลังจากพยายามดื่มน้ำยาล้างห้องน้ำหวังปลิดชีวิตตนเอง ทว่า...เมื่อตื่นขึ้นมาคยูฮยอนก็ยังไม่ยอมพูดยอมจา เอาแต่นั่งเหม่อน้ำตาสักนิดก็ยังไม่มี ดูแล้วก็คล้ายกับตุ๊กตาที่ว่างเปล่าที่ใครจะจับจะดึงยังไงไปทางไหนก็ได้ คุณหมอเจ้าของไข้เองก็อธิบายเพียงว่าเป็นผลกระทบจากการพยายามฆ่าตัวตายซึ่งหลังจากนี้ต้องใช้จิตแพทย์ในการเยียวยารักษาสภาพจิตใจกันต่อ
วันนี้เป็นอีกวันที่คยูฮยอนตื่นขึ้นมาแล้วนิ่งเงียบไม่พูดจา บรรดาเพื่อนสมาชิกที่แวะมาเยี่ยมก็ยิ้มแย้มสร้างบรรยากาศอย่างเต็มที่ ฮันคยองเองที่มาเยี่ยมคยูฮยอนไม่ได้ขาดวันนี้ก็เดินยิ้มแย้มเข้ามาพร้อมกับตุ๊กตาตัวใหญ่ปากขยับทักทายคยูฮยอนอย่างอารมณ์ดี
"สวัสดีคยู ดูสิพี่ซื้อตุ๊กจามาฝากด้วยน่ารักไหม? ชอบหรือเปล่า?" ชายหนุ่มว่าเสียงสดใสมือวางตุ๊กตาตัวใหญ่ลงบนตักของร่างบางแล้วเบียดตัวเองเข้านั่งข้างดึงมือบางมากอบกุมไว้ แม้จะไร้ปฏิกิริยาเล็กๆน้อยๆตอบกลับมาหากฮันคยองก็ยังคงยิ้มกว้างให้สมาชิกทุกคนในวงเห็น
ไม่ว่าจะวิธีไหน ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร โจ คยูฮยอนจะต้องเป็นคนรักของฮันคยองเท่านั้นจะเป็นของคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด
1 เดือนผ่านไป
คิม ฮยอนจุงลีดเดอร์สุดฮอตแห่ง SS501 กุมขมับเครียด ตามองสลับระหว่างโทรศัพท์ในมือกับใบหน้าหล่อที่ซีดขาวเต็มไปด้วยหนวดเครารกครึ้มหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวของชเว ซีวอนก่อนจะตัดสินใจกดโทรศัพท์ในมือออก
"ฮัลโหล แจจุงเหรอ? นี่ฉัน ฮยอนจุงเองนะ"
.
.
.
คิม ฮยอนจุงรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องอย่างรีบร้อนหัวใจดวงน้อยๆเบิกบานสุดขีดเมื่อได้ยินเสียงออดดัง ยิ่งเมื่อเปิดประตูออกมาเจอคิม แจจุงกับคิม ยองอุนก็ยิ่งยิ้มร่า นี่ถ้ามีหางก็คงเห็นว่ามันส่ายดิกๆอย่างแน่ๆ
"ไหนซีวอนล่ะ" คิม ยองอุนว่าพลางก้าวเท้าเข้ามาในห้องสองตาก็ส่ายหาไปทั่ว
"เพ่ิงตื่นน่ะ ตอนนี้ก็คงชงกาแฟอยู่ในครอบ นี่ขนาดมันป่วยทางจิตอยู่นะยังมีติดนิสัยคุณชาย แต่ว่า... พวกนายมาก็ดีแล้วรีบลากมันกลับไปทีเถอะ ฉันล่ะอยากจะบ้าตายวันละหลายรอบตื่นมาแม่งก็ไม่พูดอะไรเอาแต่ร้องไห้แล้วก็แดกเหล้าแล้วก็หลับเหมือนหมา ฉันต้องคอยเอาข้าวยัดปากมันดูแลมัน งานก็ทั่วหัวไม่ต้องทงไม่ต้องทำกันพอดี" คิม ฮยอนจุงบ่นยาวทำสีหน้าเบื่อหน่ายประกอบก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง "แล้วทางนู้นเป็นยังไงบ้างล่ะ"
"เหมือนกันเลย แย่กว่าด้วยซ้ำมั้ง กินก็ไม่ยอมกินเอาแต่เงียบถามอะไรก็ไม่ตอบเหมือนตุ๊กตาถ่านหมด พ่อแม่เด็กก็กลุ้มทำอะไรกันไม่ถูก" คิม แจจุงตอบแทนพร้อมกับเดินไปหาซีวอนที่ห้องครัว หากเมื่อเห็นคนที่เป็นสาเหตุให้ต้องถ่อมาหาก็จำต้องเบิกตากว้างร้องเสียงลั่น "ทำอะไรน่ะ!!!" พูดจบก็วิ่งปราดไปปัดมีดในมือซีวอนออกอย่างรวดเร็ว ไม่อยากจะเชื่อสายตา คนที่ศรัทธาในพระเจ้าอย่างซีวอนคิดจะฆ่าตัวตาย ไหนจะน้ำตาที่อาบเต็มสองแก้มนั่นอีกล่ะ!!!
อีกสองคนที่วิ่งตามมาหลังจากได้ยินเสียงโวยวายก็ต้องตกใจหน้าตื่นเมื่อเห็นเลือดจากข้อมือของชายหนุ่ม
"เกิดอะไรขึ้น?!"
"ซีวอนพยายามจะฆ่าตัวตาย โชคดีที่มาเจอเลยปัดทิ้งทัน" คิม แจจุงตอบคิม ยองอุนอย่างรวดเร็ว มือก็ไม่หยุดนิ่งรีบฉวยเอามีดที่ตกพื้นมาเก็บไว้กับตัว ด้วยกลัวว่าซีวอนจะเกิดบ้าขึ้นมาอีก
"ทำไมแกทำอะไรโง่ๆอย่างนี้ซีวอน" คิม ฮยอนจุงต่อว่าใส่หน้าหล่ออย่างเจ็บปวด สองมือจับไหล่เพื่อนรักแน่นแล้วเขย่าแรงๆเผื่อว่ามันหายโง่ขึ้นมาบ้าง
"ฮึก... ฮึก... ฉัน ฉัน... คยู... คยู..."
เมื่อไม่ได้คำตอบอะไรกลับมานอกจากเสียงร้องไห้คร่ำครวญ ทั้งสามจึงตัดสินใจลากซีวอนออกมาทำแผลที่ห้องนั่งเล่น คิม ยองอุนลอบมองใบหน้านองน้ำตาของซีวอนแล้วก็คิดเงียบๆในใจ ก่อนจะตัดสินใจพูดอกมาในที่สุด
"พรุ่งนี้นายไปหาคยูฮยอนซะ" สิ้นเสียงซีวอนก็เงยใบหน้าขึ้นมองคิม ยองอุนอย่างไม่เชื่อสายตา ดวงตาคมเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหู
พี่จะบ้าเหรอไง พี่ก็เห็นอยู่ว่าฮันคยองด่าซีวอนทุกวัน ถ้าโผล่หน้าออกไปจะไม่กระโดซัดปากไอ้ซีวอนหรอกเหรอ" คิม แจจุงรีบแย้งทันที ซีวอนในตอนนี้สภาพไม่ต่างอะไรกับแมวไร้เขี้ยวถอดเล็บมีหรือจะไปสู้อะไรกับฮันคยองที่ตอนนี้เปรียบเหมือนกับเสื้อติดปีกไปแล้ว
"นั่นสิพี่ พี่อยากให้ไอ้ซีวอนมันตายจริงไเหรอ"
"ฉันคิดดีแล้ว" คิม ยองอุนยังคงยืนยันคำพูดเดิม มือหนาแตะไหล่คล้ายให้กำลังใจน้องชายร่วมวง
"จะดีเหรอครับ ให้ผมไปเจอคยู เขาจะไม่ยิ่งเจ็บปวดเหรอครับ" ซีวอนที่นั่งเงียบมานานเปิดปากอย่างไม่มั่นใจ ดวงคมวูบไหวไม่วางใจกับทุกสิ่ง ซีวอนไม่ได้กลัวฮันคยองแต่เขากลัวคยูฮยอนต่างหากล่ะ เจากลัวว่าคยูฮยอนจะต้องเจ็บปวดเพราะเขาอีกครั้ง
คิม ยองอุนมองหน้าซีวอนให้เห็นชัดเต็มตาอีกครั้งก่อนจะยักไหล่ "ถ้านายบอกว่ารักคยูฮยอนจริง ฉันก็เชื่อมั่นและยินดีที่จะให้นายไปเจอกับคยูฮยอน"
"..."
"ไหนล่ะคำตอบ" เมื่อเห็นซีวอนยังคงนิ่งเงียบยองอุนจึงถามกลับไปอีกครั้ง
"ผม... ผมรักคยูครับ" สิ้นเสียงของซีวอนพี่ใหญ่ในที่นี้ก็ยิ้มกว้าง
"ก็แค่นั้นแหละ"
"ก็แค่นั้นอะไรกันครับพี่ แค่เห็นหน้าผมเขายังแทบจะเอ่ยปากไล่ผมออกมาเลย แล้วอย่างซีวอนจะเหลือเหรอ มันไม่ใช่แค่ฮันคยองนะแต่ไหนจะพี่จองซูกับซองมินที่รักของพี่อีกล่ะ" คิม ฮยอนจุงแย้งอย่างรวดเร็ว ประสบการณ์ที่เขาได้พบมากับตัวเองหลังจากไปเยี่ยมคยูฮยอนนั้นยังทำให้เขาขยาดไม่หาย
"มันจะยากอะไรไอ้ฮยอนจุง ถ้าฉัน แจจุงกับฮีชอลยังไม่พอก็โทรไปตามไอ้ยุนโฮมาอีกคนสิ"
"และนั่นก็ทำให้ฉันต้องมาที่นี่ด้วยใช่ไหม? ฮ้าว..." จอง ยุนโฮเดินไปหาวไปอย่างเกียจคร้าน จู่ๆก็ถูกลากลงมาจากเตียงให้มาเยี่ยมโจ คยูฮยอนเป็นเพื่อนชเว ซีวอนซะอย่างนั้น
"เอาน่าอย่าบ่นหน่อยเลย เดี๋ยวเยี่ยมเสร็จฉันจะให้ตั๋วไปดินเนอร์สุดหรูสองที่กะยูชอนเลยเอ้า" คิม แจจุงที่ฟังเสียงบ่นจนหูเปียกเอ่ยเอาของมาล่อทำให้ลีดเดอร์สุดหล่อหุบปากทันที
"เอาล่ะถึงแล้ว" คิม ยองอุนที่เดินนำหน้ามาหยุดลงหน้าห้องพักฟื้นผู้ป่วยพิเศษก่อนจะหันมาเตี๊ยมกับยุนโฮ แจจุง และซีวอน "ฉันจะเข้าไปก่อนแล้วนายสองคนก็ตามมา ส่วนนาย...ซีวอนตามมาหลังสุด แล้วทำไงต่อ..."
"เราสามคนก็ช่วยกันลากฮันคยอง พี่จองซูออกมา ส่วนพี่ฮีชอลที่อยู่ข้างในก็จะต้อนคนอื่นออกมาเอง" จอง ยุนโฮท่องออกมาอย่างขึ้นใจ ก็นะ... ตลอดทางที่นั่งรถมาคิม ยองอุนเอาแต่พูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่นแหละ
"งั้นก็... สุ้ๆนะ ซีวอนที่เหลือนายต้องช่วยตัวเองแล้ว" โบแจคนงามแต่กล้ามปูยิ้มให้กำลังใจซีวอนก่อนจะใช้ฝ่ามือตบปั้กเข้าที่ไหล่ของชายหนุ่มอย่างแรงจนเข่าแทบทรุด
"ขอบคุณนะ" ชเว ซีวอนกล่าวออกมาจากใจและได้รอยยิ้มตอบกลับมาจากทุกคน
"ไม่เป็นไรเพื่อเพื่อนแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก"
.
.
.
"คยูอ้าปากหน่อยสิ"
"..." ฮันคยองที่พยายามจะป้อนข้าวโจ คยูฮยอนได้แต่ยกช้อนเก้อ เมื่อไม่มีแม้แต่ปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาเลยแม้แต่น้อย ถึงจะรู้สึกอารมณ์เสียและขัดใจแต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะเก็บมัยไว้ในใจแล้วเลือกดึงรอยยิ้มออกมา ฮันคยองวางช้อนลงก่อนจะรั้งศีรษะเล็กให้พิงกับไหล่ตนแล้วเริ่มป้อนข้างต่อ
คยูฮยอนเองหลังจากผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาหวุดหวิวและโชคยังดีที่ลิ้นและอวัยวะภายในไม่ได้รับความเสียหายมากจากการปฐมพยาบาลและส่งถึงมือหมออย่างรวดเร็วก็ยังคงทำตัวเงียบเหมือนซากศพไม่พูดจาไม่แม้แต่จะขยับนิ้ว ถึงตอนนี้หมอจะอนุญาตให้รับประทานอาหารจากทางปากได้แล้วก็ตามแต่เพราะอาการที่นิ่งเงียบอย่างนี้นี่เองที่ทำให้ต้องรับอาหารจากทางสายยางเพื่อประทังชีวิต
ปาร์ค จองซูเดินเข้ามาแตะไหล่ให้กำลังใจชายหนุ่มแผ่นดินใหญ่อย่างเห็นใจก่อนเอ่ยสำทับ "สู้ๆนะ คยูฮยอนน่ะต้องการการเยียวยาจิตใจจากนาย อดทนไว้นะฉันเอาใจช่วย"
"อืม" ฮันคยองยิ้มรับเบาๆแล้วยกช้อนขึ้นจ่อปากคยูฮยอนอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันได้ยกขึ้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมด้วยคิม ยองอุนที่ก้าวเข้ามา
"ไงมักเน่!" คิม แจจุงกับจอง ยุนโฮค่อยๆโผล่ออกมาจากหลังของยองอุนแล้วโบกมือทักทายทุกคนที่อยู่ในห้อง ช่างเลือกวันปฏิบัติการได้เหมาะสมจริงๆคิม ยองอุนอยู่กับแทบจะครบทั้งวง โบแจคิดในใจก่อนจะหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้คิม ฮีชอล มือข้างที่แอบอยู่ด้านหลังก็จัดการกระชากให้ซีวอนเข้ามา เป็นไปตามคาดเมื่อทุกคนเห็นหน้าซีวอนก็เกิดอาการตกใจเหมือนๆกันก่อนจะเปลี่ยนไปตามแต่ความคิดของแต่ละคน แน่นอนว่าคนที่ออกอาการโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและอารมณ์เสียอย่างไม่ปิดบังก็คือฮันคยอง ปาร์ค จองซู และอี ซองมิน ไม่มีใครได้ทันสังเกต...แววตาของโจ คยูฮยอนได้วูบไหวจนสบเข้ากับดวงตาคมของชเว ซีวอนที่มองมาทางตนก่อนจะผินหน้าหนีไปในทันที
"นี่แกยังกล้าโผล่หน้ามาให้เห็นอีกเหรอซีวอน!!!" ฮันคยองลุกพรวดชี้หน้าตวาดใส่ซีวอนทันทีที่เห็นหน้า
"ทำไมจะมาไม่ได้ในเมื่อฉันเป็นคนอยากให้มา" พูดจบคิม ยองอุนก็เดินเข้าไปล็อคคอฮันคยองแล้วลากออกไปจากห้อง อีกมือก็ฉวยเอาชามข้าวยัดใส่มือซีวอน ส่วนแจจุงกับยุนโฮเมื่อเห็นว่าพี่หมีใหญ่ลากมังกรบ้าออกไปได้สำเร็จก็หันไปลากปาร์ค จองซูกับกระต่ายอวบตามออกไป คิม ฮีชอลมองซีวอนที่ยืนเก้กังอยู่ข้างทางออกแล้วก็ถอนหายใจ
"เอาล่ะๆ เราเองก็ออกไปได้แล้วปล่อยให้เขาได้ชดใช้ในสิ่งที่เขาทำซะ" คนหน้าสวยว่าแล้วก็พาน้องๆออกจากห้องไปทีละคน พอเยซองหรือคิม จงอุนออกไปเป็นคนสุดท้าย ฮีชอลก็หันไปหาซีวอนอีกครั้ง "ช่วยให้คยูกลับมาเป็นเหมือนเดิมทีนะ ถือว่าพี่ขอร้องล่ะ แล้วก็อย่าลืมล็อคห้องด้วยนะ"
"ขอบคุณครับพี่"
คิม ฮีชอลไม่พูดตอบอะไรนอกจากยิ้มบางๆบนใบหน้าแล้วเดินออกไป
ห้องพักฟื้นกลับมาเงียบลงอีกครั้ง ชเว ซีวอนกดล็อคประตูห้องตามที่พี่ใหญ่สั่งแล้วเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงมือหนาลากเก้าอี้มานั่งแล้วใช้ดวงตาสำรวจคนที่นั่งเงียบอยู่บนเตียง ผิวของคยูฮยอนที่ปกติขาวจัดติดจะซีดป่วยก็ดูไร้สีเลือดมากขึ้นเมื่อมานั่งๆนอนๆอยู่ในโรงพยาบาล แก้มที่เคยอิ่มเต็มก็ซูบตอบ ริมฝีปากที่เคยแดงจัดก็แตกแห้งไร้สีเลือด ยิ่งมองสภาพของคยูฮยอนในตอนนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด มือหนาก็ยิ่งกำชามข้าวแน่น
"ทำไมไม่ทานข้าว" นานทีเดียวกว่าที่ซีวอนจะเอ่ยคำพูดออกมาจากปากได้ เบ้าตารู้สึกร้อนเหมือนกำลังจะร้องไห้
"..." ไม่มีเสียงตอบกลับมา มีเพียงดวงตากลมๆที่วูบไหวไปมาแล้วก็น้ำตาที่เอ่อคลอ
"พี่ขอโทษ..." สิ้นเสียงน้ำตาเม็ดโตก็ไหลกลิ้งมาตามแนวแก้มของร่างบาง ไม่มีเสียงสะอื้นมีแต่น้ำตา
ชายหนุ่มวางชามข้าวลงแล้วมุ่งตรงไปกอดรั้งศีรษะเล็กเข้าแนบอก มือหนาคอยจัดการเช็ดเกลี่ยหยดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุดของคยูฮยอนแต่กลับลืมที่จะเช็ดน้่ำตาของตัวเอง
...
"นี่นายทำแบบนี้ทำไม ป่านนี้ไอ้ซีวอนมันทำอะไรคยูฮยอนไหนต่อไหนแล้วมั้ง?!" ฮันคยองโวยวายขึ้นทันทีที่สลัดตัวพ้นจากคิม ยองอุนได้ ทว่าคิม ยองอุนก็ยังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนผิวปากหวือ
"นายจะเดือดร้อนทำไมฮันคยองในเมื่อเด็กมันรักกันก็ปล่อยไปสิ" คิม แจจุงว่าหน้าตายทำเอาฮันคยองยิ่งเดือดพล่าน
"แต่คยูเป็นของฉัน!!!"
"คยูไม่ใช่สิ่งของนะฮันคยอง นายจะพูดว่าเขาเป็นของนายแบบนี้ไม่ได้ เขามีสิทธิที่จะเลือกคนที่เขารักด้วยตัวเอง" คิมฮีชอลโพล่งขึ้นมาอย่างอดรนทนไม่ได้แทนน้องเล็กของวงที่นอนป่วยอยู่ในห้องพัก "คยูฮยอนเป็นคนมีชีวิตมีจิตใจ นายจะทำเหมือนเขาเป็นสิ่งของที่คนนู้นลากไปคนนี้ลากมาได้ยังไงกัน"
"แต่ซีวอนทำให้คยูฮยอนเป็นแบบนี้นายลืมไปแล้วเหรอฮีชอล" พูดจบก็เตรียมจะเดินกลับไปทางห้องพักหากแต่คิม ยองอุนก็ยังไหวเดินมาขวางทางไว้ก่อน
"พี่ฮันคยอง พี่คงลืมไปแล้วว่าพี่เองก็เป็นคนหนึ่งที่ทำให้คยูฮยอนเป็นอย่างนี้เหมือนกัน อย่าโทษแต่คนอื่นเลยในเมื่อตอนนั้นพี่ไล่คยูฮยอนไปเองเหมือนหมูเหมือนหมาแล้วที่กลับมาตอนนี้หวังผลอะไรหรือเปล่า"
"คิม ยองอุน!!!"
"ถ้าบริสุทธิ์ใจจริงก็ลองมาสู้กับซีวอนแบบแฟร์ๆสักตั้งสิ"
"ได้... เอาอย่างนั้นก็ได้ แล้วพวกนายจะได้รู้ว่าคยูเลือกฉันไม่ใช่มัน" ในเมื่อไม่มีทางอื่นให้เลือกฮันคยองก็จะยอมร่วมเกมนี้ด้วย แล้วเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้คยูฮยอนเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
...
2BCon
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น