ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC]...Sorry... - WonHanKyu (NC-17)

    ลำดับตอนที่ #4 : - 3 -

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.22K
      2
      17 ม.ค. 53

    [FIC] Sorry.
    Couple        : Siwon hankyung Kyuhyun
    Rate        : NC-17
    Genre        : Force&Crafty
    Writer        : NiTRoGeN14
    Writer's Note    : คำถาม?

    - 3 -

    คืนหนึ่งที่ฟ้ามืดครึ้มฝนตกลงพื้นโลกปรอยปราย คืนนั้นเมื่อหกเดือนที่แล้ว...

    "จะไปแล้วเหรอ ไม่นอนพักก่อนหรือไง" ซีวอนปรือสู้กับแสงไฟจากโคมที่หัวเตียงมือหนาเอื้อมคว้าชายเสื้อของฮันคยองแน่น

    "ไม่ล่ะ พรุ่งนี้ฉันมีนัดกับฮีชอล จะไปเที่ยวสวนสนุกกับเขาแทนจองซูเสียหน่อย" ฮันคยองบอกปัดๆแต่ก็ไม่ได้หันมาหาซีวอน ชายหนุ่มเองก็ยอมปล่อยชายเสื้อเสียแต่โดยดี ก่อนจะล้มตัวลงนอนท่าเดิม

    "ให้ไปส่งมั้ย?"

    "ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับเอง นายนอนต่อเถอะ" แม้จะพูดแต่ฮันคยองก็ไม่ได้หันกลับมาสนใจซีวอนอยู่ดี ซีวอนเป่าปากอย่างสะกดอารมณ์ตัวเองเบาๆก่อนจะพูดอีกครั้ง

    "เมื่อไหร่เราจะบอกคนอื่นเรื่องของเราล่ะฮันคยอง" ได้ผล ฮันคยองหันมาสนใจเขาแล้วแต่ใบหน้าที่บูดบึ้งนี่สิ

    "ไม่จำเป็นเลยนะซีวอน เราคบกันก็แค่แก้เหงานายก็ยอมรับตรงนั้นไม่ใช่เหรอ เราควรเลิกพูดถึงเรื่องนี้กันได้แล้ว อีกอย่างเลิกมาทำตัวเกาะแกะฉันต่อหน้าคนอื่นด้วยฉันไม่ต้องการให้ใครรู้แม้แต่จะสงสัยก็ไม่ต้องการ"

    "ฉันก็แค่..." ผมโพล่งขึ้นอย่างสุดทนก่อนจะรีบเก็บกักมันไว้ที่เดิมเพื่อไม่ให้ฮันคยองอารมณ์เสียเพราะผม ฮันคยองเดินออกจากห้องไปทันทีพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ผมปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ หลับตาครุ่นคิดถึงฮันคยองว่าทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ เมื่อก่อนเขายังยิ้มให้ผม ยังเอาใจผม แต่ตอนนี้...เขาไม่แม้แต่จะสนใจผมก่อน เหมือนเขากำลังมีใครคนอื่นอยู่ในหัวใจ คนอื่นที่ไม่ใช่ผมที่เขาเคยมากอดแขนแล้วพูดออดอ้อนว่า 'ฉันเหงา นายช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม' อีกแล้ว

    .
    .
    .

    ที่ห้องนอนของอีซองมินและน้องเล็กอย่างโจคยูฮยอนตกอยู่ในความเงียบ เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานอย่างเงียบๆสม่ำเสมอ ซองมินขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาชิดอยู่ขอบเตียงติดกำแพง ในขณะที่โจคยูฮยอนนอนตะแขงข้างหัวหนุนแขนตัวเองภายใต้ภายนวมผืนหนา ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกอย่างเงียบเชียบ ฮันคยองเป่าปากอย่างโล่งใจเมื่อเห็นว่าบุคคลทั้งสองคนในห้องหลับไปแล้ว ร่างโปร่งเดินตรงไปที่เตียงของน้องเล็กด้วยความระมัดระวัง มือหนาแตะที่แขนเล็กก่อนจะเขย่าเบาๆ

    คยูฮยอนค่อยๆปรือตาตื่นขึ้นมาในความมืดก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นใครมาหา

    "พี่ฮันคยอง"

    "ชู่ว... เดี๋ยวซองมินตื่นนะ" ฮันคยองยกนิ้วขึ้นแตะที่ปากของคยูฮยอนเบาๆก่อนจะยักคิ้วให้อย่างมีเสน่ห์

    "ผมคิดถึงพี่จังเลย เย็นนี้พี่ไม่อยู่ผมเหง๊าเหงา"

    "พี่กลับมาแล้วไงครับ ขอนอนด้วยคนนะ" ชายหนุ่มว่า จมูกโด่งกดลงบนแก้มนวลสูดเอากลิ่นหอมจนชื่นใจ คยูฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะเขยิบที่ให้ฮันคยองขึ้นมานอนบนเตียง ร่างโปร่งของฮันคยองล้มตัวนอนบนเตียงอย่างรวดเร็วก่อนจะสอดตัวเข้าใต้ผ้านวมผืนหนาผืนเดียวกับคยูฮยอน แขนแกร่งรองรับศีรษะเล็กของมักเน่พลางรั้งให้เข้ามาใกล้ริมฝีปากเพื่อที่จะกดจูบลงบนหน้าผากเกลี้ยง

    "ฝันดีครับ"

    "อืม" คยูฮยอนพยักหน้ารับช้าๆก่อนจะซุกหน้าลงกับแผ่นอกของฮันคยองแล้วหลับตานอนหลับอย่างมีความสุข

    ...

    เสียงนาฬิกาปลุกดังรบกวนโสตประสาทแต่เช้าทำให้คยูฮยอนอารมณ์เสียไม่น้อย ร่างบางงัวเงียฝืนลืมตาขึ้นก่อนจะตาโตเมื่อเห็นว่าคนข้างตัวหายไป ร่างบางผุดลุกนั่งทันทีก่อนจะพบว่านอกจากฮันคยองที่นอกกอดเขามาทั้งคืนแล้วซองมินรุ่นพี่ร่วมห้องก็ยังหายไปอีกคน เข็มของนาฬิกาบนผนังบอกเวลาสิบนาฬิกาก็คงไม่แปลกที่จะไม่มีคนอยู่เพราะสายป่านนี้ทุกคนคงออกไปทำงานกันหมดยกเว้นก็เสียแต่เขาที่ยังไม่หายดีเลยงานน้อยกว่าเพื่อน และวันนี้ก็ว่างทั้งวัน

    ร่างบางก้าวขาลงจากเตียงบิดขี้เกียจซ้ายขวา ยังไม่ทันเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาเสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นเสียงก่อน คยูฮยอนส่ายหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์มารับอย่างอารมณ์เสีย

    "ว่าไงครับคุณแม่"

    'คยูฮยอนเหรอลูก วันนี้เรามีนัดกับคุณหมอนะลืมไปแล้วเหรอ'

    "เปล่าสักหน่อย" ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่ความจริงคยูฮยอนก็ลืมจริงๆนั่นแหละ ก็เมื่อวานพี่จองซูยุ่งมากๆก็เลยลืมเตือนเขาน่ะสิ

    'งั้นก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวนะจ๊ะเดี๋ยวแม่ไปรับ'

    "คร้าบๆ แล้วเจอกันฮะ" คยูฮยอนกดวางสายลงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ยี่สิบนาทีต่อมาเขาก็นั่งอยู่ในรถยนต์คันหรูของที่บ้านเรียบร้อย คุณแม่ของโจคยูฮยอนที่ค่อนข้างจะมีหน้ามีตาทางสังคมจับดึงนั่นดึงนี่ไปให้วุ่นเมื่อเห็นลูกชายคนเล็กแต่งตัวไม่เรียบร้อย

    "แม่ฮะ แม่กำลังทำให้ชุดที่ผมใส่มันดูตลกนะ"

    "ก็มันไม่เรียบร้อยนี่จ๊ะ ทำไมไม่เอาอย่างพี่ซีวอนเขาบ้างล่ะ เขาเป็นดาราเหมือนกันเขายังแต่งตัวดูดีกว่าพวกเพื่อนๆลูกเสียอีก"

    "แม่อะไรก็พี่ซีวอนๆอ่ะ เขาจะแต่งตัวแบบไหนมันก็เรื่องของเขาสิทำไมต้องให้ผมอยากไปแต่งตัวแบบเขาด้วย"

    "ก็มันเรียบร้อยกว่านี่จ๊ะ"

    "ก็ผมไม่ชอบนี่นา ใส่แต่เสื้อเชิ้ตแบบนั้นจะผู้ดีไปถึงไหน"

    "อย่าไปว่าพี่เขาแบบนั้นสิจ๊ะ แม่ว่าแต่งแบบนั้นแล้วดูเป็นผู้ใหญ่ดีออก เราน่ะโตแล้วนะจะยี่สิบอยู่แล้วแต่ชอบทำให้แม่กับพ่อเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย ตั้งแต่มาบอกพ่อกับแม่ว่าจะไปเป็นนักร้องแล้ว แม่ล่ะไม่ชอบเลยแล้วดูสิต้องมาเจออุบัติเหตุแบบนั้นอีก นี่ถ้าไม่มีซีวอนมาช่วยพูดว่าจะช่วยดูแลเราล่ะก็แม่กับพ่อคงให้เราออกจากวงนักร้องนั่นแล้ว"

    "ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากจะเถียงกับแม่แล้ว ผมโตแล้วนะดูแลตัวเองได้อีกอย่างคุณนายก็เลิกบ่นเถอะครับเดี๋ยวก็หน้าย่นต้องวิ่งไปเสริมกันอีก"

    "ตายแล้วพ่อคนนี้ นับวันยิ่งปากคอเราะร้ายนะเรา เอาเถอะถ้าซีวอนยังอยู่ด้วยแม่ก็พอวางใจ"

    "คร้าบๆ คุณพี่ซีวอนแสนดีสุดประเสริฐแกดูแลผมดี๊ดี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม"

    คุณนายอีมินอาได้แต่ส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจของบุตรชายคนเล็ก ในขณะที่พ่อลูกชายตัวดีเอาแต่นั่งฮัมเพลงมองวิวด้านข้างอย่างไม่รู้สึกรู้สา เธอล่ะอยากจะรู้นักว่าใครจะปราบลูกชายของเธอให้หายเอาแต่ใจได้บ้าง ตั้งแต่ไปอยู่วงนักร้องอะไรนั่นก็ยิ่งมีแต่คนเอาใจเพราะเป็นน้องเล็กสุดยิ่งนิสัยเสียเข้าไปใหญ่

    .
    .
    .

    หลังจากไปให้หมอตรวจดูอาการล่าสุดพร้อมกับคอนเฟิร์มย้ำชัดกับคุณแม่แล้วว่าคุณลูกหายแน่ๆแล้ว คุณนายอีแห่งตระกูลโจก็พาลูกชายคนเล็กไปทานข้าวที่ร้านอาหารฝรั่งเศสในโรงแรมของตระกูลเพื่อนรักอย่างตระกูลชเว และแน่นอนว่าซีวอนก็ต้องมาด้วย

    "นี่ยองอานับวันลูกเธอยิ่งดูยิ่งหล่อขึ้นนะ" คุณนายอีมินอาว่าพลางโบกพัดในมือไปมา คิมยองอายิ้มก่อนจะยกมือขึ้นป้องปากหัวเราะ

    "แหมเธอก็... ลูกชายของเธอก็ใช่ย่อย น่ารักขึ้นทุกวันจริงมั้ยจ๊ะซีวอน" ท้ายประโยคหันไปถามลูกชายตนเองที่นั่งฟังเงียบๆมานาน ซีวอนยิ้มแหยก่อนจะพยักหน้ารับแล้วหันไปสบตากับคยูฮยอนที่มีอาการไม่ต่างกันเท่าไร

    บรรยากาศอาหารมื้อเที่ยงผ่านไปได้ด้วยดี พอจะแยกย้ายกันกลับบ้านคยูฮยอนก็ขออาศัยรถซีวอนกลับหอพักเอสเจเพื่อหนีบทสนทนาของบรรดาคุณนายแม้จะรู้ว่าซีวอนมีงานถ่ายแบบรออยู่ก็เถอะ แต่อย่างน้อยไปนั่งดูซีวอนถ่ายแบบก็ดีกว่านั่งฟังคุณป้าคุยกันล่ะนะ

    "เดี๋ยวคยูฮยอนก็นั่งรอพี่ตรงนี้แล้วกัน เอาเกมมาเล่นด้วยรึเปล่าล่ะ"

    "เอามาฮะ พี่ไม่ต้องห่วงผมหรอกไปทำงานเถอะผมรอได้ อย่างน้อยนั่งเงียบๆคนเดียวแบบนี้ก็ดีกว่านั่งฟังป้าๆคุยกันเป็นไหนๆ" คยูฮยอนว่าพลางล้วงเกมเครื่องโปรดออกมาจากเป้ ซีวอนยิ้มเห็นด้วยกับคำพูดของน้องก่อนจะโยนมือถือกับกระเป๋าตังค์ฝากไว้ที่มักเน่

    "ฝากด้วยนะ"

    "โอเชฮับ" พอหลับหลังซีวอน คยูฮยอนก็เริ่มเล่นเกมสุดโปรดทันทีแต่ยังไม่ทันได้เล่นเสียงโทรศัพท์ที่ตั้งไว้สำหรับคนพิเศษก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน คยูฮยอนรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยทันที

    "อา...พี่ฮันคยอง"

    'ตอนนี้อยู่ไหนเหรอ'

    "อยู่ที่สตูดิโอกับพี่ซีวอนฮะ พอดีขอติดรถพี่เขากลับหอ แล้วพี่ล่ะฮะคืนนี้จะกลับดึกหรือเปล่า"

    'ก็คงดึกหน่อยล่ะ เพราะเดี๋ยวพี่ว่าจะไป SUKIRA ซะหน่อย งั้นก็กลับกับซีวอนดีๆนะอย่าดื้อล่ะ'

    "พี่ก็...พูดเหมือนแม่ผมเลย เข้าใจแล้วครับ ฮะ...แล้วเจอกันนะฮะ" คยูฮยอนจูบโทรศัพท์หนึ่งทีก่อนจะวางสายไป ซีวอนที่ยืนโพสท่าถ่ายรูปอยู่ไม่ไกลอดสงสัยไม่ได้ว่าน้องเล็กของวงกำลังอินเลิฟกับใคร

    .
    .
    .

    "เมื่อบ่ายคุยโทรศัพท์กับใครเหรอ ท่าทางหนุงหนิงเชียวหรือว่าเรามีแฟนแล้ว" ซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อรถยนต์คันหรูของเขากำลังติดไฟแดงในขณะกลับบ้าน

    "อา... บอกไม่ได้หรอกครับ" คยูฮยอนยกมือขึ้นปิดแก้มทั้งสองข้างก้มหน้าลงซ่อนรอยยิ้ม แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาเหยี่ยวของซีวอนที่มองเห็น ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอ

    "ทำไมล่ะ"

    "ก็เพราะเราเพิ่งดูๆกันน่ะสิฮะ ผมรักเขานะแต่ก็อยากให้มั่นใจก่อน คงอีกไม่นานหรอก ผมจะบอกพี่เป็นคนแรกเลยนะถ้าเราตัดสินใจคบกันแล้วน่ะ"

    "ก็ได้ๆ เอาเป็นว่าถ้าเราตัดสินใจคบกันแล้วก็ต้องมาบอกพี่คนแรกเลยนะ"

    "แน่นอน" คยูฮยอนฉีกยิ้มให้ซีวอนยกนิ้วก้อยสัญญา

    ...

    ทั้งๆที่ไว้ใจแต่กลับหักหลังกันอย่างเลือดเย็น...

    ถ้าวันนั้นเขาไม่ได้แวะเข้าไปเอาของจากหอพักเอสเจ เขาคงไม่เห็นคนรักกับน้องชายนอนกกกอดกันกลมอยู่บนโซฟาแน่ เสียงกระซิบบอกรักแผ่วเบา เสียงหัวเราะคิกคักชอบใจและภาพของคนทั้งคู่ที่กำลังจูบกันแนบแน่น

    มือหนาเกร็งเข้าหากันแน่น เล็บจิกเข้าที่ฝ่ามือจนเจ็บแสบโดยไม่รู้ตัว

    ทรยศ

    หักหลัง

    แล้วเขาจะไว้ใจใครได้อีกไหม?!

    ถ้าไม่รักก็น่าจะบอกกันตรงๆ ขอเลิกกันไป ไม่ใช้ปล่อยให้คาราคาซังอยู่แบบนี้แล้วไปหาคนอื่น

    จับปลาสองมือแบบนี้เขารับไม่ได้จริงๆ

    .
    .
    .

    "นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!!!!" เสียงตะคอกดุดันดังลั่นไปทั่วห้องพักของเหล่าซูจู โจคยูฮยอนหันไปมองซีวอนที่ยืนตัวสั่นกำหมัดแน่นด้วยความสงสัย คิ้วบางขมวดเข้าหากันก่อนจะยกมือขึ้นเกาศีรษะช้าๆ

    "อะไรเหรอครับ พี่พูดเรื่องอะไรน่ะผมไม่เข้าใจ แล้ว...เอ่อ...ผมไปทำอะไรให้พี่โกรธเหรอครับ" คยูฮยอนพยายามที่จะควบคุมน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น ซีวอนที่เคยสุภาพเสมอไม่เคยเลยที่จะออกอาการโกรธเคืองใครให้เห็น กลับกำลังยืนตระหง่านพร้อมจะลงใส่เขาได้ทุกเมื่อ

    "นายกับฮันคยองกำลังคบกันอย่างนั้นเหรอ"

    "เอ๋? เอ่อ...ก็ใช่ฮะ ผมกำลังดูๆกับพี่เขาอยู่ ก็อย่างที่เคยบอกพี่ไปไงฮะ"

    "นายกำลังบอกว่ารักเขาใช่มั้ย?"

    "เอ่อ.."

    "รัก? เฮอะ! ฝันไปรึเปล่า นายจะมาบอกว่านายรักฮันคยองอย่างนั้นสิใช่มั้ย? คิดว่าฉันดูไม่ออกรึไงโจคยูฮยอน ไอ้เรื่องชั่วๆที่นายกับฮันคยองแอบทำกันลับหลังฉันสองคนน่ะอย่านึกว่าฉันรู้ไม่ทันนายนะ ไอ้เด็กใสซื่อที่แสดงให้คนอื่นเห็นที่แท้ก็มีนิสัยชอบมั่วโลกีย์ ไปยั่วกันอีท่าไหนล่ะ ห๊ะ! ฮันคยองถึงได้หลงหัวปักหัวปำ บอกฉันมาซิโจคยูฮยอน...ว่าไง...พูดไม่ออกเหรอ ฉันช่วยสงเคราะห์ให้เอามั้ย?" ซีวอนตรงเข้าบีบแขนของคยูฮยอนทันทีจนร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

    "อย่า! ผมเปล่า"

    "เปล่า!? เฮอะทุเรศ! ปากบอกว่าเปล่าแต่ที่นายทำนี่มันไปถึงไหนแล้วล่ะ นอนกันไปหรือยัง ได้มันเป็นผัวแล้วหรือยังล่ะ!!! ห๊ะ!!! ตอบฉันมาสิ!"

    "พี่ซีวอน! ผมกับพี่ฮันคยองไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พี่คิดนะ พี่กำลังเข้าใจผิด" ใช่ เขายังไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นกับพี่ฮันคยองเลยสักหน่อย แล้วอีกอย่างทำไมซีวอนถึงต้องโกรธเขาขนาดนี้ด้วยล่ะ

    "เข้าใจผิด? แล้วไอ้ที่ฉันเห็นนายนอนกกกับฮันคยองที่ห้องล่ะ ห๊ะ! จะแก้ตัวว่ายังไง จะบอกว่าฉันตาฝาดอย่างนั้นเหรอ!!"

    "..."

    "พูดไม่ออกเลยล่ะสิ ทำอะไรอย่าคิดนะว่าไม่มีคนเห็น จำใส่หัวนายไว้ อย่ายุ่งกับฮันคยองอีกไม่งั้นนายเจ็บตัวกว่านี้แน่"

    "แล้วทำไมพี่ต้องมาอะไรกับผมด้วยล่ะ ผมจะคบกับพี่ฮันคยองแล้วมันหนักส่วนไหนของพี่" หลังจากที่ปล่อยให้ซีวอนตะคอกใส่มานาน คยูฮยอนก็เก็บกดความความสงสัยไว้ไม่ได้

    "ก็เพราะฮันคยองเขาเป็นคนรักของฉันไง ไอ้คนที่นายกำลังดูๆกันอยู่น่ะ เป็นคนรักของฉัน"

    "พี่โกหก! ถ้าเป็นคนรักของพี่จริง แล้วพี่ฮันคยองเขาจะมาขอคบกับผมทำไมล่ะ" คยูฮยอนออกแรงผลักอกซีวอนจนร่างสูงเซออกไปด้านหลัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า

    "คยูฮยอน!!!" ซีวอนตะคอกใส่หน้าคยูฮยอนอย่างเหลืออด คยูฮยอนเองเกรงกลัวเสียก็ดีกลับยืนลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร

    "ทำไม อ๋อ...เพราะพี่เป็นแบบนี้เองสินะพี่ฮันคยองเขาถึงทนคบกับพี่ไม่ได้ต้องมาหาผมทุกๆคืน"

    "นี่!!!"

    "ฮึ! ผมจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ พี่ฮันคยองมานอนกับผมทุกคืน ไม่ว่าจะดึกแค่ไหนเขาก็ต้องมาหาผม เพราะพี่มันเป็นอย่างนี้ไงเขาถึงต้องมาหาผม ให้ผมช่วยทำให้เขามีความสุข"

    "งั้นเหรอ!! เธอนอนกับฮันคยองไปแล้วงั้นสิ เอาสิ! นอนกับฮันคยองได้แล้วทำไมจะนอนกับฉันไม่ได้อีกคน ฉันน่ะยังไงก็เหมือนคนๆเดียวกับฮันคยองอยู่แล้ว"

    "นี่พี่จะทำอะไรน่ะ!" คยูฮยอนร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆซีวอนที่โกรธจนหน้ามืดพุ่งเข้าใส่กดเขาจนล้มนอนไปกับโซฟาอีกครั้ง

    .
    .
    .

    ซีวอนยืนติดกระดุมเสื้อตนเองในห้องน้ำ ตามองกระจกที่สะท้อนภาพผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งกลายเป็นปีศาจในสายตาของรุ่นน้องที่เคยเอ็นดู ก็รู้ว่าทำผิดลงไปแล้วแต่จะให้ยอมรับอย่างนั้นหรือ เด็กคนนั้นผิดเองต่างหากล่ะที่มาแย่งฮันคยองจากเขาไป ฮันคยองที่เขารักมานานตลอดสองปีกลับถูกเด็กเมื่อวานซืนที่ตีหน้าซื่อแย่งไปจากเขา ทั้งโกรธทั้งเกลียดคนทั้งคู่ โกรธที่ปิดบังเขาไว้ โกรธที่พูดออกมาได้น่าตาเฉยว่ากำลังดูๆกันอยู่ทั้งๆที่กำลังจะแย่งไป เกลียดเพราะรู้สึกดีๆกับคนทั้งสอง

    ฮันคยองเพราะรักมากก็เลยทั้งโกรธมาก
    คยูฮยอนเป็นที่เอ็นดูและไว้ใจมากก็เลยเกลียดมาก...

    หรือไม่ใช่อย่างนั้นล่ะ...

    ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำก็ยังพบภาพเดิมจากเมื่อก่อนจะออกมา คยูฮยอนยังคงนอนร้องไห้ แววตาสับสนในตนเองทำให้ซีวอนเหยียดยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินตรงเข้าไปหา

    "ทำไม ไม่ใช่ฮันคยองนี่รับไม่ได้เหรอ ก็จำไว้สิว่าฉันกับฮันคยองเป็นคนๆเดียวกันจะได้สำนึกเสียทีไงว่าควรจะต้องทำตัวยังไง"

    "ฮึก...พี่... พี่มันเลวที่สุด ผมรักพี่ฮันคยองแล้วเขาก็รักผม ผมไม่เลิกรักพี่เขาหรอก!"

    "งั้นก็เอาสิ วิ่งไปบอกมันเลยว่านายก็นอนกับฉันไปแล้ว ดูซิมันจะยังอยากรักนายต่อรึเปล่า" ซีวอนตะคอกใส่ร่างบางที่ยังนอนร้องไห้อยู่ มือหนาบีบเข้าที่คางจนคยูฮยอนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

    "[B]จำเอาไว้! ถ้านายยังอยากจะคบกับฮันคยองต่อไปละก็... นี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่นายจะอยู่ในสภาพอย่างนี้แน่!!![/B]"

    2BCon
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×